Αυστραλία Αυστραλία: Ο Χαμένος Πιγκουίνος

[travelbreak]

28/12/2017 Μπορεί δυο πλήρεις μέρες να μην είναι αρκετές για το Σύδνεϋ, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να διαθέσουμε περισσότερο χρόνο. Και αν έρθομε στο ερώτημα: και πόσο να μείνουμε δηλαδή στο Σύδνεϋ; Τι απαντάς;

Έχω φίλους που σε μια πόλη σαν αυτήν θέλουν οπωσδήποτε μια εβδομάδα. Το θέμα είναι: αν μείνεις στο Σύδνεϋ μια βδομάδα πως θα διαθέσεις τον υπόλοιπο χρόνο σου; Εκείνοι απαντούν ότι προτιμούν να δούνε καλά μια ή δυο πόλεις και ας αφήσουν τα υπόλοιπα χωρίς να τα δουν. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εμείς στην παρέα έχουμε άλλη λογική: τρέχουμε να δούμε τα βασικά και αφήνουμε τις λεπτομέρειες σε εκείνους που έχουν πιο πολύ χρόνο και λεφτά. Για να πω την αλήθεια και στο Σύδνεϋ μείναμε δυο και όχι μια μέρα, για να περιμένουμε τις αποσκευές μας, μη τυχόν και καθυστερούσαν να έρθουν λόγω εορτών. Η αλήθεια είναι όμως ότι τις άξιζε. Εμείς νομίζω είμαστε και παρέα που σε δυο μέρες βλέπει όσα κάποιοι άλλοι βλέπουν σε 3 ή και 4 μέρες. Επίσης σημειώνω ότι τις πόλεις θέλουμε να τις περπατήσουμε και όχι όπως τα πρακτορεία που σου κάνουν 5-6 στάσεις των 10 λεπτών και ό,τι προλάβεις. Βέβαια την πληρώνουν τα μουσεία που σπανίως επισκεπτόμαστε. Αλλά όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης, έτσι κι αλλιώς μετά από ένα χρόνο δε θυμάται τίποτα. Εν μέρει συμφωνώ, αλλά δεν είναι όλα τα μουσεία τα ίδια. Δε μπορείς να πας Ιταλία και να μη δεις μουσεία! Αυστραλία, δε μου λέει.

Σήμερα λοιπόν αρχίζει το πραγματικό ταξίδι για μένα. Μου αρέσει πολύ ο ανοιχτός δρόμος. Αφού σκεφτόμουν αρχικά να κάναμε το γύρο της μισής Αυστραλίας οδικά. Δυστυχώς χωρίς τις παρακάμψεις είναι 8-9 χιλιάδες χιλιόμετρα. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να διανύσουμε τουλάχιστον 12 χιλιάδες χιλιόμετρα. Ακόμα και για τα δικά μας μέτρα αυτό απαιτεί περίπου ένα μήνα. Και φυσικά αντί για έξοδα 3400 ευρώ που βγήκε αυτό το ταξίδι που περιγράφω, θα πήγαινε στα πέντε χιλιάδες ευρώ και παραπάνω. Θα ήταν όμως ονειρεμένο.

Εμείς λοιπόν από το Σύδνεϋ ξεκινάμε το πρωί στις 07:30 με τελικό προορισμό την Αδελαΐδα, που προβλέπεται να φτάσουμε μετά από τέσσερις διανυκτερεύσεις, η πέμπτη στη Αδελαΐδα. Η απόσταση που διανύσαμε ήταν κάπου 3,5 χιλιάδες χιλιόμετρα. Ευτυχώς το ΚΙΑ Sorento έκαιγε πετρέλαιο και ήταν οικονομικό. Όμως όταν φτάσεις στην Αυστραλία λίγο σε νοιάζει αν θα δώσεις και κάτι παραπάνω στο καύσιμο. Ήμασταν και πέντε άτομα οπότε τα έξοδα μοιραζόταν. Το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας είχε διανυκτέρευση στο χωριό Eden, που με τη διαδρομή που κάναμε απέχει από το Σύδνεϋ 650 χιλιόμετρα.

Αρχικά πήραμε ένα παραλιακό δρόμο ο οποίος ενώ ήταν αρκετά μεγάλος είχε τρομερή κίνηση. Δε μπορώ να καταλάβω με τόσους δρόμους μεγάλους και ευθείς, πως αυτή η τεράστια σε έκταση χώρα, των μόλις 25 εκατομμυρίων κατοίκων, καταφέρνει και τους γεμίζει ανά πάσα ημέρα και (σχεδόν) ώρα. Και το σημαντικό για το δρόμο είναι ότι δεν βλέπαμε και τίποτα σπουδαίο τουριστικά, ούτε από φύση ούτε από θάλασσα. Για να δούμε κάτι έπρεπε να βγαίνουμε σε εξόδους προς τις ακτές, συνεπώς δε θα μας έπαιρνε ο χρόνος. Αναζητήσαμε κι εμείς ένα πιο κεντρικό δρόμο και κατευθυνθήκαμε προς την πρώτη κύρια στάση μας που ήταν η Καμπέρα, η πρωτεύουσα της χώρας.

Μείναμε περίπου τρεις ώρες αλλά ήταν μια απογοήτευση για μένα. Από τη μια έλεγα, τι πήγαμε να κάνουμε και από την άλλη σκεφτόμουν ότι καλό είναι να ξέρεις πως είναι η πρωτεύουσα μιας τέτοιας χώρας. Σχεδόν νεκρή πόλη. Όμορφα πάρκα, επιβλητικά κτήρια, μονοκατοικίες με μεγάλους κήπους, αλλά κόσμος πουθενά. Δεν ξέρω, μπορεί να φύγανε οι κάτοικοι για τις παραλίες, όπως τον Αύγουστο στην Αθήνα, αλλά καλά που υπήρχαν και οι τουρίστες που πήγαιναν στα αξιοθέατα. Εκεί είδαμε λίγους ανθρώπους να κυκλοφορούν. Τα σημεία που επιλέξαμε να δούμε ήταν το Australian War Memorial, το Parliament House και η λίμνη Burley Griffin.

Για το πρώτο, Μουσείο του Πολέμου, έχω να πω ότι ήταν ωραίο αλλά έχουν τόσο πολλά μουσεία σχετικά με τους πολέμους που διεξήγαγαν που πλέον μου φέρνει μια αποστροφή προς ό,τι έχει σχέση με αυτά. Δεν είδα όπου και να πήγα ούτε μια προτομή ενός επιστήμονα ή ενός αθλητή. Βέβαια κάπου θα έχουν, δε μπορεί να είναι φίλοι μόνο των πολεμικών μνημείων. Όλο στρατηγοί και στρατιώτες. Άλογα να πηγαίνουν φορτωμένα στον πόλεμο, οβελίσκους αφιερωμένους στις μάχες και γυναίκες να βοηθάνε τραυματίες. Φαίνεται αυτό είναι που ενώνει τους Αυστραλούς: οι πόλεμοι. Και να πεις ότι έκαναν έστω έναν μέσα στην Αυστραλία! Ούτε μισό. Μόνο με τους ιθαγενείς. Τα μνημεία αφιερωμένα στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στην Ελλάδα, στην Καλλίπολη. Έλεος πια! Και μεγάλο μνημείο αφιερωμένο στην τουρκοαυστραλιανή φιλία, κάπου είδαμε, όχι στην Καμπέρα. Και δίπλα το μνημείο της Καλλίπολης. Εντάξει. Κάντε πόλεμο.

Δίπλα στα πλαστικά αυτά λουλούδια είναι γραμμένα τα ονόματα των πεσόντων.

Αμ τους Αβορίγινες; Τους έχετε παρατημένους στη μοίρα τους. Άλλους να μπεκροπίνουν και άλλους να ζητιανεύουν. Τουλάχιστον στη Νέα Ζηλανδία τους Μαορί τους περισσότερους τους έβλεπες να είναι μια χαρά. Σε αυτά τα θέματα η Αυστραλία με απογοήτευσε. Και δε μιλώ τώρα για την Καμπέρα, αλλά εδώ μου δόθηκε η πρώτη αφορμή.

Το κοινοβούλιο.

Βρήκα ευκαιρία και έβγαλα το άχτι μου γιατί βλέπεις μια «νεκρή» πόλη να πιάνεται από τα πολεμικά μνημεία της. Τα όμορφα πάρκα της ήταν λίγο εγκαταλειμμένα, η όμορφη λίμνη χωρίς κίνηση, οι κατοικίες φαινόταν άδειες. Μικρή πόλη βέβαια είναι: ούτε τριακόσιες χιλιάδες κατοίκους.

Φύγαμε απογοητευμένοι για τις παραλίες παίρνοντας τον πιο σύντομο δρόμο. Κάναμε λίγες σύντομες στάσεις χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εκεί όμως που πραγματικά άξιζε ήταν μια μικρή πόλη, η Merimbula, κοντά στο Eden που θα μέναμε το βράδυ. Μείναμε για να τη δούμε όσο μπορούσαμε, δηλαδή μέχρι που βράδιασε, γιατί μας άρεσε πολύ. Έχει την ομώνυμη λίμνη (ουσιαστικά λιμνοθάλασσα) με υπέροχες αμμουδιές και αμμόγλωσσες. Εκεί είχε και αρκετό κόσμο, άλλοι να κολυμπάνε ακόμα και τόσο αργά, άλλοι να ψαρεύουν και άλλοι να διασκεδάζουν.

Merimbula

Και το Eden που πήγαμε για ύπνο ήταν πολύ όμορφο αλλά μας άρχισε η βροχή και δεν το ευχαριστηθήκαμε ούτε το βράδυ αλλά ούτε και την επομένη το πρωί.

29/12/2017 Παρά το πρωινό ψιλόβροχο, είπαμε να πάμε να δούμε την παραλία και τη λίμνη του Eden. Πολύ όμορφα αλλά αν για να τα δεις πρέπει να κρατάς ομπρέλα, τότε το πράγμα γίνεται λίγο δύσκολο. Δυστυχώς έχουμε γίνει σαν τους Γιαπωνέζους που πριν 30-40 χρόνια κοροϊδεύαμε, και θέλουμε τώρα κι εμείς να τραβάμε συνέχεια και τα πάντα φωτογραφίες. Νομίζουμε πως αν δεν μπορέσουμε να τραβήξουμε κάτι σε φωτογραφία δεν αξίζει να πάμε. Κάποτε έκανα ταξίδια στο εξωτερικό (ας μη μιλάμε για εσωτερικό) και δεν κρατούσα μαζί μου κάμερα. Τώρα βέβαια το μετανιώνω, αλλά πάνε χάθηκαν οι μνήμες και οι εικόνες. Ας μη χαθούν άλλες.

Στη συνέχεια αναχωρήσαμε με τελικό βραδινό προορισμό τη Μελβούρνη. Προηγουμένως όμως είχαμε τις παραλίες μέχρι εκεί. Ο ένας της παρέας είχε διαφορετική άποψη και επέμενε να πάμε να δούμε τα σπήλαια του Buchan. Είχε λίγο δίκιο γιατί η μέρα ήταν όλο βροχή και δε θα μπορούσαμε να περπατήσουμε στις παραλίες, ενώ στα σπήλαια δεν έχεις ανάγκη. Βέβαια εκείνος δεν το έκανε για τη βροχή αλλά έχει ένα κόλλημα με τα σπήλαια. Το επιχείρημά μου ότι όλα τα σπήλαια είναι όμορφα (και μένα μου αρέσουν), αλλά είναι και παρόμοια τα περισσότερα, δεν τον έπεισε. Και πράγματι ήταν πολύ όμορφα, αλλά όχι και να πας στην Αυστραλία τρέχοντας γα να τα δεις. Μάλιστα ήταν και δύο. Το Royal και το Fairy Cave. Το Lonely Planet τους αφιερώνει πέντε ολόκληρες γραμμές σε δίστηλη διάταξη. Άμα σου λέω: τέλεια!

Πέρα από την πλάκα ήταν το Fairy πολύ όμορφο γιατί ερχόσουν πολύ κοντά με τους σχηματισμούς που μερικοί ήταν λεπτοί σαν ύφασμα. Πρέπει να ομολογήσουμε πάντως ότι για να κάνουν προσβάσιμα στον τουρίστα τα σπήλαια τα κατέστρεψαν. Αναγκάστηκαν να σκάψουν τα βράχια με τους σχηματισμούς τους ώστε να δημιουργήσουν πέρασμα για τους επισκέπτες. Επειδή η τιμή για είσοδο και στα δύο ήταν ελκυστική, πήραμε εισιτήριο combo και έτσι μείναμε κάπου τέσσερις ώρες εκεί.

Μπορεί στο πρόγραμμά μου να έγραφα ότι πρέπει να επιδιώξουμε να περάσουμε από το Phillip Island εκείνο το απόγευμα για να δούμε πιγκουίνους και κοάλα, αλλά φυσικά δεν προλάβαμε, αφού μάλιστα στη Μελβούρνη φτάσαμε αργά το βράδυ. Η επίσκεψη γίνεται μόνο απόγευμα, αφού η μεγάλη ομάδα των πιγκουίνων πάει στην ακτή μόνο λίγο πριν βραδιάσει. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε την επόμενη το απόγευμα, μια απόσταση 150 χιλιόμετρα από την Μελβούρνη. Ενώ τη σημερινή μέρα η παράκαμψη ήταν μόλις 50 χιλιόμετρα. Την επομένη παντού βλέπαμε διαφημίσεις στη Μελβούρνη για το Penguin Parade.

Σήμερα είδαμε και τα πρώτα καγκουρό. Συνέβη 2-3 φορές και ήταν έξω στα λιβάδια μερικά μόνα τους. Ενδέχεται να ήταν ελεύθερα αλλά σε μια άλλη περίπτωση ήταν σε κοπάδι, πιστεύω μαντρωμένα από κάποιο κτηνοτρόφο. Σε όλες τις περιπτώσεις ήταν μακριά και μόλις σταματήσαμε για φωτογράφιση απομακρύνονταν, αρχικά κοιτάζοντας με περιέργεια και κατόπιν σαν τρομαγμένα. Αυτό το σκηνικό συνέβη αρκετές φορές στο ταξίδι μας. Μπορέσαμε και τα πλησιάσαμε μόνο σε λίγες περιπτώσεις, που φαίνεται ότι είχαν εξοικειωθεί με την ανθρώπινη παρουσία.

Σήμερα επίσης για πρώτη φορά πήρα και το τιμόνι στο αυτοκίνητο, σε μια περίπτωση που ούτε ο πλοηγός ήταν σε μεγάλη ανάγκη, αλλά ούτε και η κίνηση ήταν πυκνή. Έτσι κι αλλιώς μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις μπόρεσα να οδηγήσω κι εγώ.

Οι δρόμοι στη Μελβούρνη είναι μια κόλαση. Έχει παντού αυτοκινητόδρομους αλλά είναι τόσο πολύπλοκοι που ο πλοηγός δεν είναι σίγουρο ότι θα σε βοηθήσει πάντα να πάρεις το σωστό δρόμο. Εμείς για παράδειγμα χάσαμε μια έξοδο πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο και κάναμε 25 χιλιόμετρα κύκλο παραπάνω για να φτάσουμε. Τουλάχιστο είναι γρήγοροι οι δρόμοι. Οδηγούσε ο Φίλιππος κι εγώ κοιτούσα μερικές φορές τρεις πλοηγούς ταυτόχρονα: του αυτοκινήτου που ήταν και ο καλύτερος, το GPS από το Tablet μου και τις οδηγίες από την Google, πάλι μέσω του Tablet. Ευτυχώς δεν ξαναχαθήκαμε. Το ξενοδοχείο μας ήταν λίγο έξω από την πόλη σε μια περιοχή που λέγεται Fawkner. Σε όλο το ταξίδι είχα διαλέξει διαμονή σε ξενοδοχεία με parking και μάλιστα τσάμπα, οπότε μερικά ήταν και λίγο πιο μακριά από όσο θα μας βόλευε. Δυστυχώς αν θέλαμε να μένουμε στο κέντρο θα πληρώναμε πολλά χρήματα και για τη διαμονή και για το parking. Όμως η άνεση είναι μεγάλη και το καταλάβαμε στο Brisbane που το ξενοδοχείο αν και με parking ήταν στο κέντρο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Αναλυτικό ημερολόγιο

24/12/2017 Είχαμε πρωινή πτήση από Αθήνα.

25/12/2017 Μετά από ένα ταξίδι χωρίς καθόλου μεγάλες αναμονές στα αεροδρόμια της Ρώμης και της Σιγκαπούρης, φτάσαμε στο Σύδνεϋ αργά το απόγευμα. Είχαμε ένα φόβο μήπως και δε φτάσουν οι βαλίτσες μας, λόγω των εορταστικών ημερών (θυμόμασταν πολύ καλά τι έγινε πριν τρία χρόνια όταν φτάσαμε στη Νέα Ζηλανδία) και των μικρών χρόνων αναμονής μεταξύ των τριών πτήσεων. Οι βαλίτσες δε μας άφησαν καθόλου σε αγωνία αφού εμφανίστηκαν πρώτες-πρώτες. Μόλις βγήκαμε στις αφίξεις βλέπω με μεγάλα γράμματα αρκετά γραφεία να πουλάνε κάρτες SIM για κινητά. Χωρίς δεύτερη σκέψη αγοράζουμε μία με κόστος 15 δολάρια που έδινε απεριόριστα τηλέφωνα εντός Αυστραλίας και 10 GB για 28 ημέρες. Ήρθε και έκατσε τέλεια στο tablet μου και μέχρι να φύγουμε ένιωθα άνετος και ενημερωμένος.

Στο γραφείο ενοικίασης της Hertz ένας ευγενικότατος υπάλληλος μας έδωσε ένα KIA Sorento, αρκετά μεγάλο τζιπ (σίγουρα μεγαλύτερο από την έκδοση που πουλιέται στην Ελλάδα). Είχαμε την εναλλακτική να πάρουμε ένα Toyota Kluger, αλλά βαρεθήκαμε να περιμένουμε να μας αλλάξει τα χαρτιά γι αυτό και το πήραμε και ήταν πολύ καλό. Το πιο χρήσιμο που είχε ήταν ο ενσωματωμένος πλοηγός, που ανακαλύψαμε ότι δουλεύει, χωρίς κωδικούς και πληρωμή, μετά από δυο μέρες.

Είχε πια νυχτώσει όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας και αφού καληνυχτιστήκαμε πήγε ο καθένας στο δωμάτιό του να ξεκουραστούμε. Το ότι σήμερα ήταν Χριστούγεννα το θυμόμασταν αλλά δεν κάναμε και ρεβεγιόν!

Το ξενοδοχείο βρίσκεται 10 περίπου χιλιόμετρα βόρεια του κέντρου του Σύδνεϋ. Επειδή το αεροδρόμιο βρίσκεται νότια, περάσαμε από όλο το κέντρο και είδαμε την όπερα και την Sydney Horbour Bridge από την πρώτη μας μέρα στα πεταχτά. Στην Hertz μας είχαν κρατήσει πάντως προκαταβολικά ένα ποσόν για τα διόδια που στη χώρα είναι αόρατα αλλά υπαρκτά. Το ξενοδοχείο εκεί που βρισκόταν ήταν μια περιοχή όλο πράσινο και κάθε πρωί μας ξυπνούσαν πουλάκια και βλέπαμε μόνο πάρκα και χαμηλά ωραία σπίτια. Εννοείται είχε ελεύθερο parking για μας, όπως και όλα τα ξενοδοχείο στο ταξίδι μας. Όταν έψαχνα για να τα κλείσω στο booking.com, ήταν απαραίτητος όρος για να μην ψάχνουμε και έχουμε εξτρά χρεώσεις.

Η νύχτα είχε τη γλυκιά ταλαιπωρία της (ξύπνημα πολύ νωρίς, λόγω εννέα ωρών διαφοράς με Ελλάδα ), μέχρι να περάσουν μερικές και να συνηθίσουμε το καινούργιο ωράριο.

Πριν προχωρήσω στις περιγραφές σας προτείνω να δείτε ένα μικρό βίντεο που τραβήξαμε από το αεροπλάνο πάνω από την πόλη του Σύδνεϋ. Έτσι θα καταλάβετε πως είναι ο σχεδιασμός της αλλά και η διαμόρφωση των ακτογραμμών που είναι χτισμένο.

26/12/2017 Η εκκίνηση για τη σημερινή μέρα ήτα η 07:30 πρωινή. Αυτή την ώρα ξεκινούσαμε σχεδόν κάθε μέρα. Φυσικά θα μπορούσαμε να φεύγουμε και μια ώρα νωρίτερα (αφού ξημέρωνε από τις 05:30 συνήθως), αλλά και πάλι θα κουραζόμασταν όλη μέρα στη γύρα και θα ήταν δώρον-άδωρον.

Ο καιρός ήταν βαρύς και η θερμοκρασία στους 20 βαθμούς Κελσίου. Ευτυχώς είχαμε πάρει και ένα καλούτσικο μπουφάν. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από τα Blue Mountains. Είχα σημειώσει ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία για να δούμε: το χωριό Glenbrook, το Evan’s Leap και το Covett’s Leap, το χωριό Blackheath, το Sublime Point κοντά στο χωριό Leura, το Echo Point, The Three Sisters, τους καταρράκτες Wentworth με το Weeping Rock και το Cahill’s Lookout κοντά στο χωριό Katoomba. Έχει και άλλα πάρκα εκεί γύρω, αλλά αν δούμε αυτά τα σημεία ίσως είναι αρκετά. Ακόμα υπάρχει το καταφύγιο άγριας ζωής (Featherdale Wildlife Park) με τα καγκουρό και τα κοάλα στο φυσικό τους περιβάλλον, και το πάρκο Lithgow.
Όταν φτάσαμε εκεί η θερμοκρασία είχε πέσει στους 13 βαθμούς. Το μπουφάν απαραίτητο. Και η ομπρέλα επίσης. Αν είχαμε και γυαλιά που να διαπερνούν την ομίχλη, θα ήταν ακόμα καλύτερα. Είδαμε λίγο τα χωριά που βέβαια ήταν όμορφα μέσα στο πράσινο, αλλά όχι κάτι που σε ξετρελαίνει. Κάναμε βόλτα και στους καταρράκτες Wentworth. Εκεί είδαμε λίγο και τα βουνά αλλά όχι τίποτα σε μπλε. Και οι καταρράκτες δεν ήταν ιδιαίτεροι. Απλά πράγματα και ελάχιστο νερό. Μόνο ένα όμορφο μονοπάτι που οδηγούσε κάπου, αλλά δεν ρισκάραμε να πάμε μακριά λόγω του κινδύνου της βροχής. Σίγουρα πάντως αν δεν είχε όλα αυτά τα σύννεφα θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.

Από τον καταρράκτη και μετά, μόνο η ομίχλη. Η επόμενη στάση μας ήταν στο σημείο Echo Point (πληρώσαμε και τέσσερα δολάρια για parking) για να δούμε τις Τρεις Αδελφές, όμως εκείνες ήταν άφαντες. Είναι τρία βράχια (νομίζω μικρού ενδιαφέροντος) που απέχουν από το σημείο παρατήρησης (lookout) κάπου 300 μέτρα. Δεν ήμασταν μακριά αλλά είχε τόσα σύννεφα και ένα ψιλόβροχο που δε φαινόταν τίποτα στα πενήντα μέτρα και ορισμένες φορές ούτε στα δέκα μέτρα. Κόσμος πολύς περίμενε να φύγει το πέπλο που κάλυπτε τον ορίζοντα αλλά, αν και μείναμε μισή ώρα δε μας έκανε τη χάρη.
Άκουσα για κάποιον που όπου πάει δεν κρατά φωτογραφική μηχανή. Όταν γυρίζει στο σπίτι του εκτυπώνει από το ίντερνετ φωτογραφίες από τα μέρη που πήγε και κάνει ένα άλμπουμ. Λες και είναι δικές του οι φωτογραφίες. Εγώ δε θα σας βάλω αλλουνού τη φωτογραφία για να δείτε τις Τρεις Αδελφές!

Πάντως οι περισσότεροι βγάζαμε φωτογραφίες προς την κατεύθυνση που ήταν τα βράχια, λες και με κάποιο μαγικό τρόπο θα φαινόταν με την εμφάνιση της φωτογραφίας. Μάταια! Είχε και ένα μονοπάτι για βόλτα αλλά απογοητευτήκαμε και δεν ελπίζαμε σε κάτι καλύτερο, οπότε το πήραμε απόφαση πως οι τρεις αδελφές δε θα εμφανιζόταν. Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο Σύδνεϋ. Πιστεύαμε ότι εκεί ο καιρός θα ήταν όπως τον αφήσαμε: μουντός άλλα χωρίς ομίχλη. Και ευτυχώς έτσι ήταν. Τα βουνά θα τα βλέπαμε (νομίζαμε) την επομένη που θα επιστρέφαμε. Η απόστασή τους από το Σύδνεϋ είναι μια ώρα περίπου (η αρχή τους, το χωριό Glenbrook), και όταν πας στα βουνά αυτά έχει μεγάλες διαδρομές να κάνεις, οπότε θες μερικές ώρες.
Ένα που είδαμε στην πρωινή μας επίσκεψη, αλλά το βλέπαμε σε όλη τη χώρα, ήταν τα πανέμορφα πουλιά. Ίσως η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα τις βόλτες που κάνουν ορισμένα πρακτορεία του εξωτερικού με σκοπό το «bird watching». Στα πάρκα, μέσα στις πόλης αλλά και έξω, είχε τεράστιο ενδιαφέρον να ψάχνουμε για πολύχρωμα μικρά και μεγάλα πουλιά. Ακόμα και τις τεράστιες νυχτερίδες μας άρεσε να τις ψάχνουμε στα δένδρα των πόλεων.

Επιστροφή λοιπόν στο Σύδνεϋ να δούμε την πόλη. Παρκάρουμε το ΚΙΑ κοντά στην Harbour Bridge, ευτυχώς χωρίς χρέωση, αφού ήταν γιορτή (επομένη των Χριστουγέννων) και ήταν δωρεάν. Είχαμε προσπαθήσει να παρκάρουμε σε ένα κλειστό parking στο κέντρο της πόλης αλλά για 4-5 ώρες ήθελε κοντά στα 100 δολάρια και κάναμε μεταβολή. Ευτυχώς.

Περπατήσαμε πάνω στη γέφυρα για να περάσουμε απέναντι που βρίσκονται τα πιο ενδιαφέροντα, από τουριστική άποψη, σημεία. Αποθεώσαμε και τη γέφυρα και την όπερα τραβώντας πολλές φωτογραφίες. Περάσαμε περπατώντας από τα σημεία: Rocks, Circular Quay, Opera, Government House, Farm Core, Mrs Macquaries Point, Royal Botanic Gardens και διάφορα άλλα σημεία μέχρι να καταλήξουμε λίγο πριν βραδιάσει στο υπέροχο Darling Harbour για βραδινή βόλτα. Για την όπερα, πριν τη δω από κοντά, δεν είχα καμιά καλή γνώμη, από όσα έβλεπα στις φωτογραφίες. Όμως από κοντά βλέπεις το κτήριο τελείως διαφορετικά. Είναι υπέροχο το πόσες διαφορετικές μορφές παίρνει ανάλογα με το σημείο που το κοιτάς.

Εκεί που επιστρέφαμε στο αυτοκίνητο, το βράδυ πια, από το Darling Harbour που επισκεφτήκαμε τελευταίο, άρχισε να ψιλοβρέχει, αλλά δε μας τάραξε. Ρωτήσαμε κάποιο νεαρό να μας πει από πού να πάμε και εντυπωσιάστηκε που θα περπατούσαμε άλλα τρία χιλιόμετρα μέχρι εκεί. Προθυμοποιήθηκε να μας πάει με το αυτοκίνητό του αλλά δεν χωρούσαμε. Γενικά είναι ευγενικοί οι κάτοικοι της Αυστραλίας. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις.

Η σημερινή βόλτα στο Σύδνεϋ κράτησε πάνω από επτά ώρες με περπάτημα. Χώρια το πρωινό περπάτημα στα βουνά. Η νύχτα κύλισε πολύ όμορφα με έξι ώρες σερί ύπνο, αφού είχαμε φάει για βραδινό χαλβά, παξιμάδι και καρύδια που κρατούσαμε από την Ελλάδα, γιατί δεν προλάβαμε να πάμε σούπερ μάρκετ, ή μάλλον ήταν κλειστά.

Από την πρώτη στιγμή το Σύδνεϋ χωρίς να μας εντυπωσιάσει μας άρεσε πολύ. Παντού έχει λιμανάκια (με όμορφα μαγαζιά) και πάρκα. Είναι πολύ ευχάριστο να περπατάς στους δρόμους και οι τουρίστες που κυκλοφορούν είναι πολύ χαρούμενοι, όπως και οι ντόπιοι. Νομίζω οι περισσότεροι τουρίστες στην Αυστραλία προέρχονται από την Ιαπωνία. Ίσως να είναι και Κινέζοι ή και Κορεάτες. Είδαμε και αρκετούς Γερμανούς και λίγους Γάλλους. Επίσης οι Ισπανοί ήταν αρκετοί. Εννοείται και οι Αμερικάνοι, αλλά είναι δύσκολο να τους ξεχωρίσουμε λόγω της γλώσσας τους. Πάντως οι Γιαπωνέζοι ξεχώριζαν με διαφορά. Είναι και σχετικά κοντά η χώρα τους, οπότε έρχονται πιο εύκολα.

Η πόλη αυτή, αλλά και οι υπόλοιπες που είδαμε, έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση στα υψηλά αλλά ταυτόχρονα ευπαρουσίαστα κτήρια, θα έλεγα ότι είναι φουτουριστικά. Προσπαθούν να παίξουν σχηματικά με τη βαρύτητα και τα χρώματα. Έχουν αλλόκοτα χρώματα στα παράθυρα και στα σκίαστρα, αλλά το εντυπωσιακότερο είναι η γενική εικόνα που δίνουν. Όχι μόνο δε σε κουράζουν να τα κοιτάς αλλά αντιθέτως σε προκαλούν να τα θαυμάσεις. Εκεί που αυτά τα μεγάλα κτήρια είναι πολύ ιδιαίτερα είναι στην Μελβούρνη. Πιο πολύ θυμάμαι αυτά παρά τα υπόλοιπα αξιοθέατα της πόλης εκείνης. Θα έρθει και η σειρά της αργότερα.

27/12/2017 Και η δεύτερη ουσιαστικά (τυπικά η τρίτη) μέρα μας στο Σύδνεϋ ξεκίνησε από τα Blue Mountains. Στο Σύδνεϋ είχε μια υπέροχη λιακάδα και ήμασταν σίγουροι ότι θα βλέπαμε τις χαμένες χθες τρεις αδελφές. Ελπίζαμε ότι η μέρα στα βουνά θα ήταν διαυγής και θα βλέπαμε τα ενδιαφέροντα που είχαμε στο πρόγραμμά μας. Τίποτα. Ακόμα χειρότερα. Από κάποιο υψόμετρο και μετά η ομίχλη ήταν πυκνή και δεν έβλεπες τίποτα. Πήγαμε κατευθείαν στις Τρεις Αδελφές. Αυτή τη φορά δεν κατεβήκαμε καν ούτε από το αυτοκίνητο. Δεν τις είδαμε τελικά ποτέ. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε ένα γύρο στην περιοχή και να επιστρέψουμε στην πόλη και να δούμε ορισμένες παραλίες που άξιζαν. Ο γύρος ήταν πέρασμα από τα εξής χωριά: Glenbrook, Leura, Katoomba, Blackheath, Lithgow, Bell, ο υπέροχος βοτανικός κήπος του Mount Tomah που επισκεφτήκαμε, Kurrajong και Σύδνεϋ. Μετά την Katoomba ο δρόμος κατηφόριζε και είχαμε καλύτερη θέα. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, απολαύσαμε τη βόλτα μας.

Στο Σύδνεϋ αρχίσαμε από την παραλία Bondi Beach. Επί τέλους είδαμε και μια παραλία που μπορούσε ο άνθρωπος να κάνει φυσιολογικό μπάνιο, έστω και σε ρηχό νερό. Τεράστια παραλία με άμμο που οι περισσότεροι έκαναν ηλιοθεραπεία, αρκετοί κολυμπούσαν και κάποιοι έκαναν και ιστιοσανίδα. Περπατήσαμε αρκετά για να δούμε τον κόσμο και επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο είδαμε τα μαγαζιά. Σημειώνω ότι εκείνη την ώρα αν και δεν είχε ζέστη, είχε τέλεια λιακάδα. Αν βέβαια ήσουν κάτω από τον ήλιο, η ακτινοβολία σε ζέσταινε αρκετά.

Αλλά και η πισίνα απαραίτητη δίπλα στο κύμα.

Παντού καλλιτεχνίες!

Πήραμε ξανά το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε βόρεια για να δούμε την Watsons Bay. Μέχρι να καταλήξουμε εκεί κάναμε δυο-τρεις στάσεις να δούμε την ακτογραμμή με τα βράχια της. Η περιοχή έχει μικρά ωραία πάρκα που πολύς κόσμος έκανε τη βόλτα του. Στη Watsons Bay ακούσαμε τουλάχιστον δυο φορές να μιλάνε ελληνικά. Μάλιστα στην άκρη της προβλήτας μια ηλικιωμένη που ψάρευε έπιασε ένα ψάρι και ο Γιάννης ξεφωνίζει: Το ‘πιασε το ψάρι. Και η γυναίκα απαντά: Ναι, είδες τι ωραίο που είναι; (Ή κάτι τέτοιο, πάντως καταλάβαμε ότι ήταν ελληνίδα.)

Είχε σχεδόν βραδιάσει όταν φύγαμε από εκεί. Όμως η βραδιά μας δεν είχε τελειώσει: στο δρόμο μας ήταν η περιοχή Paddington με την Oxford Street που είχε ωραία χαμηλά παλιά κτήρια. Κάναμε τη βόλτα μας τραβώντας νυχτερινές φωτογραφίες. Κόσμος δεν υπήρχε εκτός από κάτι λίγους σε μερικά εστιατόρια. Εμείς πάντως δε πεινούσαμε, αφού μετά τα βουνά το μεσημέρι περάσαμε από σούπερ μάρκετ και αγοράσαμε φαγώσιμα. Πήγαμε στο ξενοδοχείο όπου φάγαμε, ξεκουραστήκαμε λίγο και φύγαμε για τις παραλίες που έγραφα πριν. Και για να τελειώσει η βραδιά κάναμε άλλη μια βόλτα περνώντας και παρκάροντας στην περιοχή της Chinatown. Κατά τα μεσάνυχτα καταλήξαμε στα δωμάτιά μας για ύπνο.

Το μεσημέρι, που όπως έγραψα μείναμε για λίγο στο ξενοδοχείο, είδα ένα mail από το ξενοδοχείο που είχα κλείσει τώρα και μήνες στην Αδελαΐδα. Έλεγε ότι πήγαν να χρεώσουν την πιστωτική μου κάρτα και δεν μπορούσαν να πάρουν τα χρήματα. Πολλές φορές το κάνουν αυτό μερικές μέρες πριν την προγραμματισμένη άφιξη. Τις περισσότερες σε περιμένουν και τους πληρώνεις εσύ με τον τρόπο που θες. Μου έγραφαν λοιπόν ότι αν δεν το κατάφερναν σύντομα θα μου ακύρωναν την κράτηση. Άντε τώρα να πας στην Αδελαΐδα και να μην έχεις που την κεφαλήν κλίναι. Ευτυχώς είχα την κάρτα SIM στο tablet και πήρα τηλέφωνο. Κάνανε καινούργια προσπάθεια μήπως και καταφέρουν να πάρουν τα χρήματα, αλλά τίποτα. Λίγο απογοητευμένος πάω στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας και παρακαλώ το παλληκάρι να μιλήσει εκείνος μαζί τους. Με τη βοήθειά του έδωσα τα στοιχεία και μιας άλλης κάρτας αλλά πάλι δε είχαμε αποτέλεσμα. Όμως ο ρεσεψιονίστας τους είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με την παρέα μας και του υποσχέθηκαν ότι δε θα ακυρώσουν την κράτηση μέχρι να πάμε. Έτσι κι έγινε: μόλις φτάσαμε εκεί τους πληρώσαμε και ευτυχώς η κάρτα μου που από το Σύδνεϋ δεν δούλευε, εκεί δούλεψε.

Τώρα για να πω την αλήθεια εγώ στα ταξίδια κρατώ μαζί μου 4-5 κάρτες, πιστωτικές, χρεωστικές, δικές μου και της συζύγου, να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Αλλά και αυτό το Booking.com με το οποίο κλείνω τα περισσότερα δωμάτια, δε σου δίνει τη δυνατότατα να χρησιμοποιείς την κάρτα του καθενός επισκέπτη χωριστά. Εννοώ ότι εγώ κλείνω τρία δωμάτια και τα ξενοδοχεία τις μισές φορές παίρνουν μερικές μέρες ή λίγο πριν πάμε όλα τα χρήματα από τη μία κάρτα, δηλαδή τη δική μου. Έτσι μπορεί η κάρτα μου να αδειάσει πριν την ώρα της. Άσε που στις διαφημίσεις του το Booking.com λέει ότι θα πληρώσουμε στον τόπο διαμονής μας. Η αλήθεια είναι ότι εμείς φτάνουμε πολλές φορές αργά το βράδυ και τα ξενοδοχεία ή τα μοτέλ θέλουν να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους. Τέλος πάντων, όλα καλά με την Αδελαΐδα.

 

[travelbreak]

28/12/2017 Μπορεί δυο πλήρεις μέρες να μην είναι αρκετές για το Σύδνεϋ, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να διαθέσουμε περισσότερο χρόνο. Και αν έρθομε στο ερώτημα: και πόσο να μείνουμε δηλαδή στο Σύδνεϋ; Τι απαντάς;

Έχω φίλους που σε μια πόλη σαν αυτήν θέλουν οπωσδήποτε μια εβδομάδα. Το θέμα είναι: αν μείνεις στο Σύδνεϋ μια βδομάδα πως θα διαθέσεις τον υπόλοιπο χρόνο σου; Εκείνοι απαντούν ότι προτιμούν να δούνε καλά μια ή δυο πόλεις και ας αφήσουν τα υπόλοιπα χωρίς να τα δουν. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εμείς στην παρέα έχουμε άλλη λογική: τρέχουμε να δούμε τα βασικά και αφήνουμε τις λεπτομέρειες σε εκείνους που έχουν πιο πολύ χρόνο και λεφτά. Για να πω την αλήθεια και στο Σύδνεϋ μείναμε δυο και όχι μια μέρα, για να περιμένουμε τις αποσκευές μας, μη τυχόν και καθυστερούσαν να έρθουν λόγω εορτών. Η αλήθεια είναι όμως ότι τις άξιζε. Εμείς νομίζω είμαστε και παρέα που σε δυο μέρες βλέπει όσα κάποιοι άλλοι βλέπουν σε 3 ή και 4 μέρες. Επίσης σημειώνω ότι τις πόλεις θέλουμε να τις περπατήσουμε και όχι όπως τα πρακτορεία που σου κάνουν 5-6 στάσεις των 10 λεπτών και ό,τι προλάβεις. Βέβαια την πληρώνουν τα μουσεία που σπανίως επισκεπτόμαστε. Αλλά όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης, έτσι κι αλλιώς μετά από ένα χρόνο δε θυμάται τίποτα. Εν μέρει συμφωνώ, αλλά δεν είναι όλα τα μουσεία τα ίδια. Δε μπορείς να πας Ιταλία και να μη δεις μουσεία! Αυστραλία, δε μου λέει.

Σήμερα λοιπόν αρχίζει το πραγματικό ταξίδι για μένα. Μου αρέσει πολύ ο ανοιχτός δρόμος. Αφού σκεφτόμουν αρχικά να κάναμε το γύρο της μισής Αυστραλίας οδικά. Δυστυχώς χωρίς τις παρακάμψεις είναι 8-9 χιλιάδες χιλιόμετρα. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να διανύσουμε τουλάχιστον 12 χιλιάδες χιλιόμετρα. Ακόμα και για τα δικά μας μέτρα αυτό απαιτεί περίπου ένα μήνα. Και φυσικά αντί για έξοδα 3400 ευρώ που βγήκε αυτό το ταξίδι που περιγράφω, θα πήγαινε στα πέντε χιλιάδες ευρώ και παραπάνω. Θα ήταν όμως ονειρεμένο.

Εμείς λοιπόν από το Σύδνεϋ ξεκινάμε το πρωί στις 07:30 με τελικό προορισμό την Αδελαΐδα, που προβλέπεται να φτάσουμε μετά από τέσσερις διανυκτερεύσεις, η πέμπτη στη Αδελαΐδα. Η απόσταση που διανύσαμε ήταν κάπου 3,5 χιλιάδες χιλιόμετρα. Ευτυχώς το ΚΙΑ Sorento έκαιγε πετρέλαιο και ήταν οικονομικό. Όμως όταν φτάσεις στην Αυστραλία λίγο σε νοιάζει αν θα δώσεις και κάτι παραπάνω στο καύσιμο. Ήμασταν και πέντε άτομα οπότε τα έξοδα μοιραζόταν. Το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας είχε διανυκτέρευση στο χωριό Eden, που με τη διαδρομή που κάναμε απέχει από το Σύδνεϋ 650 χιλιόμετρα.

Αρχικά πήραμε ένα παραλιακό δρόμο ο οποίος ενώ ήταν αρκετά μεγάλος είχε τρομερή κίνηση. Δε μπορώ να καταλάβω με τόσους δρόμους μεγάλους και ευθείς, πως αυτή η τεράστια σε έκταση χώρα, των μόλις 25 εκατομμυρίων κατοίκων, καταφέρνει και τους γεμίζει ανά πάσα ημέρα και (σχεδόν) ώρα. Και το σημαντικό για το δρόμο είναι ότι δεν βλέπαμε και τίποτα σπουδαίο τουριστικά, ούτε από φύση ούτε από θάλασσα. Για να δούμε κάτι έπρεπε να βγαίνουμε σε εξόδους προς τις ακτές, συνεπώς δε θα μας έπαιρνε ο χρόνος. Αναζητήσαμε κι εμείς ένα πιο κεντρικό δρόμο και κατευθυνθήκαμε προς την πρώτη κύρια στάση μας που ήταν η Καμπέρα, η πρωτεύουσα της χώρας.

Μείναμε περίπου τρεις ώρες αλλά ήταν μια απογοήτευση για μένα. Από τη μια έλεγα, τι πήγαμε να κάνουμε και από την άλλη σκεφτόμουν ότι καλό είναι να ξέρεις πως είναι η πρωτεύουσα μιας τέτοιας χώρας. Σχεδόν νεκρή πόλη. Όμορφα πάρκα, επιβλητικά κτήρια, μονοκατοικίες με μεγάλους κήπους, αλλά κόσμος πουθενά. Δεν ξέρω, μπορεί να φύγανε οι κάτοικοι για τις παραλίες, όπως τον Αύγουστο στην Αθήνα, αλλά καλά που υπήρχαν και οι τουρίστες που πήγαιναν στα αξιοθέατα. Εκεί είδαμε λίγους ανθρώπους να κυκλοφορούν. Τα σημεία που επιλέξαμε να δούμε ήταν το Australian War Memorial, το Parliament House και η λίμνη Burley Griffin.

Για το πρώτο, Μουσείο του Πολέμου, έχω να πω ότι ήταν ωραίο αλλά έχουν τόσο πολλά μουσεία σχετικά με τους πολέμους που διεξήγαγαν που πλέον μου φέρνει μια αποστροφή προς ό,τι έχει σχέση με αυτά. Δεν είδα όπου και να πήγα ούτε μια προτομή ενός επιστήμονα ή ενός αθλητή. Βέβαια κάπου θα έχουν, δε μπορεί να είναι φίλοι μόνο των πολεμικών μνημείων. Όλο στρατηγοί και στρατιώτες. Άλογα να πηγαίνουν φορτωμένα στον πόλεμο, οβελίσκους αφιερωμένους στις μάχες και γυναίκες να βοηθάνε τραυματίες. Φαίνεται αυτό είναι που ενώνει τους Αυστραλούς: οι πόλεμοι. Και να πεις ότι έκαναν έστω έναν μέσα στην Αυστραλία! Ούτε μισό. Μόνο με τους ιθαγενείς. Τα μνημεία αφιερωμένα στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στην Ελλάδα, στην Καλλίπολη. Έλεος πια! Και μεγάλο μνημείο αφιερωμένο στην τουρκοαυστραλιανή φιλία, κάπου είδαμε, όχι στην Καμπέρα. Και δίπλα το μνημείο της Καλλίπολης. Εντάξει. Κάντε πόλεμο.

Δίπλα στα πλαστικά αυτά λουλούδια είναι γραμμένα τα ονόματα των πεσόντων.

Αμ τους Αβορίγινες; Τους έχετε παρατημένους στη μοίρα τους. Άλλους να μπεκροπίνουν και άλλους να ζητιανεύουν. Τουλάχιστον στη Νέα Ζηλανδία τους Μαορί τους περισσότερους τους έβλεπες να είναι μια χαρά. Σε αυτά τα θέματα η Αυστραλία με απογοήτευσε. Και δε μιλώ τώρα για την Καμπέρα, αλλά εδώ μου δόθηκε η πρώτη αφορμή.

Το κοινοβούλιο.

Βρήκα ευκαιρία και έβγαλα το άχτι μου γιατί βλέπεις μια «νεκρή» πόλη να πιάνεται από τα πολεμικά μνημεία της. Τα όμορφα πάρκα της ήταν λίγο εγκαταλειμμένα, η όμορφη λίμνη χωρίς κίνηση, οι κατοικίες φαινόταν άδειες. Μικρή πόλη βέβαια είναι: ούτε τριακόσιες χιλιάδες κατοίκους.

Φύγαμε απογοητευμένοι για τις παραλίες παίρνοντας τον πιο σύντομο δρόμο. Κάναμε λίγες σύντομες στάσεις χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εκεί όμως που πραγματικά άξιζε ήταν μια μικρή πόλη, η Merimbula, κοντά στο Eden που θα μέναμε το βράδυ. Μείναμε για να τη δούμε όσο μπορούσαμε, δηλαδή μέχρι που βράδιασε, γιατί μας άρεσε πολύ. Έχει την ομώνυμη λίμνη (ουσιαστικά λιμνοθάλασσα) με υπέροχες αμμουδιές και αμμόγλωσσες. Εκεί είχε και αρκετό κόσμο, άλλοι να κολυμπάνε ακόμα και τόσο αργά, άλλοι να ψαρεύουν και άλλοι να διασκεδάζουν.

Merimbula

Και το Eden που πήγαμε για ύπνο ήταν πολύ όμορφο αλλά μας άρχισε η βροχή και δεν το ευχαριστηθήκαμε ούτε το βράδυ αλλά ούτε και την επομένη το πρωί.

29/12/2017 Παρά το πρωινό ψιλόβροχο, είπαμε να πάμε να δούμε την παραλία και τη λίμνη του Eden. Πολύ όμορφα αλλά αν για να τα δεις πρέπει να κρατάς ομπρέλα, τότε το πράγμα γίνεται λίγο δύσκολο. Δυστυχώς έχουμε γίνει σαν τους Γιαπωνέζους που πριν 30-40 χρόνια κοροϊδεύαμε, και θέλουμε τώρα κι εμείς να τραβάμε συνέχεια και τα πάντα φωτογραφίες. Νομίζουμε πως αν δεν μπορέσουμε να τραβήξουμε κάτι σε φωτογραφία δεν αξίζει να πάμε. Κάποτε έκανα ταξίδια στο εξωτερικό (ας μη μιλάμε για εσωτερικό) και δεν κρατούσα μαζί μου κάμερα. Τώρα βέβαια το μετανιώνω, αλλά πάνε χάθηκαν οι μνήμες και οι εικόνες. Ας μη χαθούν άλλες.

Στη συνέχεια αναχωρήσαμε με τελικό βραδινό προορισμό τη Μελβούρνη. Προηγουμένως όμως είχαμε τις παραλίες μέχρι εκεί. Ο ένας της παρέας είχε διαφορετική άποψη και επέμενε να πάμε να δούμε τα σπήλαια του Buchan. Είχε λίγο δίκιο γιατί η μέρα ήταν όλο βροχή και δε θα μπορούσαμε να περπατήσουμε στις παραλίες, ενώ στα σπήλαια δεν έχεις ανάγκη. Βέβαια εκείνος δεν το έκανε για τη βροχή αλλά έχει ένα κόλλημα με τα σπήλαια. Το επιχείρημά μου ότι όλα τα σπήλαια είναι όμορφα (και μένα μου αρέσουν), αλλά είναι και παρόμοια τα περισσότερα, δεν τον έπεισε. Και πράγματι ήταν πολύ όμορφα, αλλά όχι και να πας στην Αυστραλία τρέχοντας γα να τα δεις. Μάλιστα ήταν και δύο. Το Royal και το Fairy Cave. Το Lonely Planet τους αφιερώνει πέντε ολόκληρες γραμμές σε δίστηλη διάταξη. Άμα σου λέω: τέλεια!

Πέρα από την πλάκα ήταν το Fairy πολύ όμορφο γιατί ερχόσουν πολύ κοντά με τους σχηματισμούς που μερικοί ήταν λεπτοί σαν ύφασμα. Πρέπει να ομολογήσουμε πάντως ότι για να κάνουν προσβάσιμα στον τουρίστα τα σπήλαια τα κατέστρεψαν. Αναγκάστηκαν να σκάψουν τα βράχια με τους σχηματισμούς τους ώστε να δημιουργήσουν πέρασμα για τους επισκέπτες. Επειδή η τιμή για είσοδο και στα δύο ήταν ελκυστική, πήραμε εισιτήριο combo και έτσι μείναμε κάπου τέσσερις ώρες εκεί.

Μπορεί στο πρόγραμμά μου να έγραφα ότι πρέπει να επιδιώξουμε να περάσουμε από το Phillip Island εκείνο το απόγευμα για να δούμε πιγκουίνους και κοάλα, αλλά φυσικά δεν προλάβαμε, αφού μάλιστα στη Μελβούρνη φτάσαμε αργά το βράδυ. Η επίσκεψη γίνεται μόνο απόγευμα, αφού η μεγάλη ομάδα των πιγκουίνων πάει στην ακτή μόνο λίγο πριν βραδιάσει. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε την επόμενη το απόγευμα, μια απόσταση 150 χιλιόμετρα από την Μελβούρνη. Ενώ τη σημερινή μέρα η παράκαμψη ήταν μόλις 50 χιλιόμετρα. Την επομένη παντού βλέπαμε διαφημίσεις στη Μελβούρνη για το Penguin Parade.

Σήμερα είδαμε και τα πρώτα καγκουρό. Συνέβη 2-3 φορές και ήταν έξω στα λιβάδια μερικά μόνα τους. Ενδέχεται να ήταν ελεύθερα αλλά σε μια άλλη περίπτωση ήταν σε κοπάδι, πιστεύω μαντρωμένα από κάποιο κτηνοτρόφο. Σε όλες τις περιπτώσεις ήταν μακριά και μόλις σταματήσαμε για φωτογράφιση απομακρύνονταν, αρχικά κοιτάζοντας με περιέργεια και κατόπιν σαν τρομαγμένα. Αυτό το σκηνικό συνέβη αρκετές φορές στο ταξίδι μας. Μπορέσαμε και τα πλησιάσαμε μόνο σε λίγες περιπτώσεις, που φαίνεται ότι είχαν εξοικειωθεί με την ανθρώπινη παρουσία.

Σήμερα επίσης για πρώτη φορά πήρα και το τιμόνι στο αυτοκίνητο, σε μια περίπτωση που ούτε ο πλοηγός ήταν σε μεγάλη ανάγκη, αλλά ούτε και η κίνηση ήταν πυκνή. Έτσι κι αλλιώς μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις μπόρεσα να οδηγήσω κι εγώ.

Οι δρόμοι στη Μελβούρνη είναι μια κόλαση. Έχει παντού αυτοκινητόδρομους αλλά είναι τόσο πολύπλοκοι που ο πλοηγός δεν είναι σίγουρο ότι θα σε βοηθήσει πάντα να πάρεις το σωστό δρόμο. Εμείς για παράδειγμα χάσαμε μια έξοδο πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο και κάναμε 25 χιλιόμετρα κύκλο παραπάνω για να φτάσουμε. Τουλάχιστο είναι γρήγοροι οι δρόμοι. Οδηγούσε ο Φίλιππος κι εγώ κοιτούσα μερικές φορές τρεις πλοηγούς ταυτόχρονα: του αυτοκινήτου που ήταν και ο καλύτερος, το GPS από το Tablet μου και τις οδηγίες από την Google, πάλι μέσω του Tablet. Ευτυχώς δεν ξαναχαθήκαμε. Το ξενοδοχείο μας ήταν λίγο έξω από την πόλη σε μια περιοχή που λέγεται Fawkner. Σε όλο το ταξίδι είχα διαλέξει διαμονή σε ξενοδοχεία με parking και μάλιστα τσάμπα, οπότε μερικά ήταν και λίγο πιο μακριά από όσο θα μας βόλευε. Δυστυχώς αν θέλαμε να μένουμε στο κέντρο θα πληρώναμε πολλά χρήματα και για τη διαμονή και για το parking. Όμως η άνεση είναι μεγάλη και το καταλάβαμε στο Brisbane που το ξενοδοχείο αν και με parking ήταν στο κέντρο.

 

[travelbreak]

30/12/2017 Μετά από ένα καλό ύπνο ξεκούρασης στη Μελβούρνη, σηκωθήκαμε και έπρεπε να δούμε πως θα πηγαίναμε στην πόλη. Είχαμε τρομάξει την προηγούμενη βραδιά με τους δαιδαλώδεις δρόμους και ρωτήσαμε στη ρεσεψιόν αν υπήρχε εύκολος τρόπος πρόσβασης στο κέντρο. Μας πρότεινε να περπατήσουμε μέχρι το τρένο για 15 λεπτά και να πάμε με αυτό. Δε θα χάναμε τέτοια ευκαιρία! Εντάξει, δώδεκα δολάρια το εισιτήριο, δεν το λες και φτηνό ούτε και μέτριου κόστους. Μάλλον πανάκριβο. Εμείς εκεί ούτε που ρωτήσαμε την τιμή πριν το αγοράσουμε. Τα πήραμε και σε μισή ώρα ήμασταν μια στάση πριν το σημείο που θέλαμε. Δεν κάναμε λάθος, αλλά είχαμε μπει στο τρένο χωρίς να ακυρώσουμε τα εισιτήρια. Μόλις τα αγοράσαμε μας λέει η ταμίας να τρέξουμε να το προλάβουμε και στη βιασύνη μας δεν ρωτήσαμε τι γίνεται με την ακύρωση. Μια στάση λοιπόν πριν την έξοδό μας βλέπουμε στο διπλανό βαγόνι από το τζάμι μια ομάδα ελεγκτών, οπότε με γοργά βήματα κατεβήκαμε.

Ήμασταν στο κέντρο της πόλης στο σταθμό Parliament. Ησυχία και ασφάλεια. 08:30 και η πόλη σχεδόν κοιμόταν. Ελάχιστοι στους δρόμους λόγω Σαββάτου και μεταξύ αυτών και εμείς με τα μικρά σακίδια στους ώμους και τις μηχανές ανά χείρας. Το εισιτήριο του τρένου που είχαμε ίσχυε για όλα τα μέσα μεταφοράς σε μεγάλη έκταση και για 24 ώρες. Μια χαρά. Είχαμε 7-8 ώρες να δούμε όσα μπορούσαμε γιατί στις πέντε είχαμε αναχώρηση για το νησί με τους πιγκουίνους.

Η πρώτη εντύπωση από τη Μελβούρνη καλή, αφού ήμασταν μέσα σε πάρκο με καλαίσθητη διακόσμηση και τα κτήρια τριγύρω ήταν όμορφα. Βαδίσαμε προς το καυτό κέντρο της πόλης: Flinders St. Πολύ όμορφα. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίζονται τα τεράστιου ύψους κτήρια αντιλαμβάνεσαι πως έχουν μια ιδιαιτερότητα. Κάθε ένα είναι ξεχωριστό και φαίνεται ότι διαγωνίζονται στο να επιδείξουν το καθένα τη μεγαλύτερη παραξενιά. Δεν είναι σχήμα λόγου, είναι πραγματικότητα.

Οι βόλτες μας περιστράφηκαν κοντά στο ποτάμι Yarra και στα Docklands. Εμβληματικό σημείο ο σιδηροδρομικός σταθμός Flinders Station. Ο καιρός ήταν νεφελώδεις και αργότερα έπιασε και ψιλόβροχο, συνηθισμένο πλέον για μας σε αυτό το ταξίδι. Εμείς περπατούσαμε ασταμάτητα στους πολύ όμορφα στολισμένους για τις γιορτές των Χριστουγέννων δρόμους και καταστήματα. Federation Square, Chinatown, Town Hall, Queen Victoria Market, Docklands, Crown Entertainment Complex, King’s Domain και καταλήξαμε στο Shrine of Remembrance. Όλα αυτά με τα πόδια εκτός από δυο φορές που χρησιμοποιήσαμε τραμ και λεωφορείο. Περάσαμε και από την περιοχή των ελληνικών καταστημάτων, δίπλα στην Chinatown, αλλά δεν είδαμε σχεδόν τίποτα ελληνικό έκτος από το Goody’s. Στην περιοχή που διαμένουν οι συμπατριώτες μας δεν προλάβαμε να πάμε.

Να και τα ψητά!

Ο χορός των υπέροχων ουρανοξυστών συνεχίστηκε στα Docklands, όπου τους έβλεπες και νόμιζες ότι ήταν έτοιμοι να πέσουν ή είχαν περίεργα παράθυρα. Σε όλη τη χώρα τα μεγάλα κτήρια έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα αλλά στη Μελβούρνη νομίζω ότι το δείχνουν σε όλο τους το μεγαλείο.

Προσέξτε στο κτήριο στο κέντρο της φωτογραφίας, τη μορφή που σχηματίζουν τα παράθυρα και τα μπαλκόνια.

Κρίμα που έπρεπε να φύγουμε για τους πιγκουίνους. Στις 17:00 αναχωρήσαμε από το ξενοδοχείο για να δούμε μια από τις μεγαλύτερες αποικίες αυτών των ζώων. Και μαζί με αυτά και κοάλα και φώκιες.

Μετά από δυο ώρες οδήγηση περάσαμε τη γέφυρα του νησιού Phillip Island και κατευθυνθήκαμε για το περίφημο Penguin Parade. Κάπου εκεί είδαμε το σήμα να αναβοσβήνει στην μεγάλη πινακίδα: Penguin Parade Tickets sold out. Ε όχι ρε παιδιά. Σε ολόκληρη παραλία έχει Tickets sold out!!! Είναι δυνατόν; Οδηγήσαμε 150 χιλιόμετρα μέχρι εδώ για να μας πούνε πως τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν; Ανοίγω τον οδηγό του Lonely Planet και διαβάζω φωναχτά όλο το κείμενο που αναφέρεται στους πιγκουίνους. Πουθενά δεν αναφέρει να φροντίσουμε για εισιτήρια. Τι να πεις! Κρίμα! Αν είχαμε πάει την προηγούμενη θα ξέραμε και ίσως είχαμε το χρόνο να βρούμε εισιτήρια. Σίγουρα θα τον είχαμε γιατί το μεσημέρι στη Μελβούρνη για να βολιδοσκοπήσω την κατάσταση, ρώτησα σε ένα γραφείο που έκανε ημερήσιες εκδρομές και μου είπαν αν ήθελα να κλείσω για την ίδια μέρα το απόγευμα μεταφορά και είσοδο. Βέβαια το εισιτήριο ήταν τσουχτερό: ξεκινούσε από τα 140 δολάρια. Ούτε εκεί όμως μου έδωσαν να καταλάβω ότι οι θέσεις ήταν περιορισμένες.

Πήγαμε λοιπόν σε μια παραλία και παρακολουθούσαμε τους κολυμβητές με τις ιστιοσανίδες να παλεύουν με τα κύματα. Ωραίο ήταν αλλά είχαμε βαρεθεί να τα βλέπουμε αυτά. Και λίγο παρακάτω είδαμε ένα κοπάδι με καγκουρό να βόσκει. Γυρίσαμε ψόφιοι στο ξενοδοχείο μας. Πάντως αυτές οι ατυχίες δε με νοιάζουν. Είναι μέσα στο πρόγραμμα. Τη μια βλέπεις κάτι που δεν περίμενες και την άλλη χάνεις κάτι άλλο. Ένας φίλος πήγε στη Νάζκα του Περού και λόγω του αέρα δεν πέταξε με το αεροπλανάκι! Συμβαίνουν.

Στα δωμάτια τα βράδια δεν βάζουμε ούτε ψύξη αλλά ούτε και θέρμανση. Το βράδυ που πέφτουμε κάνει ζέστη και λες ότι ένα σεντόνι είναι αρκετό, αλλά το πρωί τραβάς πάνω σου την κουβέρτα. Τώρα τι καλοκαίρι είναι αυτό δεν το έχω καταλάβει. Και όταν γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα μαθαίνω ότι είχε καύσωνα στην Μελβούρνη και στη μισή Αυστραλία. Εμείς τσάμπα κρατούσαμε μέχρι εδώ τα κοντά παντελονάκια. Λέγαμε να κάνουμε και κανένα μπάνιο στον Ειρηνικό αλλά με τέτοιο καιρό δε μας έκανε καρδιά. Ίσως στο Σύδνεϋ στην παραλία Bondi αν είχαμε χρόνο να βουτούσαμε. Σχεδόν πουθενά αλλού δεν έκανε καιρό για μπάνιο. Βέβαια οι δυο φίλοι μας είναι χειμερινοί κολυμβητές και δεν θα είχαν πρόβλημα, αλλά ήταν και το ζήτημα του χρόνου που μας κυνηγούσε.

31/12/2017 Παραμονή Πρωτοχρονιάς κι εμείς ξανά στο δρόμο πρωί-πρωί. Σήμερα είχαμε να κάνουμε τον περίφημο Great Ocean Road. Είναι ο παραλιακός δρόμος που πηγαίνει νότια-νοτιοδυτικά της Μελβούρνης και αρχίζει κάπου εκατό χιλιόμετρα από αυτήν. Δεν είναι σαφές το σημείο έναρξης αλλά γενικά λένε ότι αρχίζει από το Torquay (100 χιλιόμετρα από Μελβούρνη) και τελειώνει στο Warrnambool (όπου και είχαμε κανονίσει για να κοιμηθούμε) καλύπτοντας μια απόσταση 250 χιλιομέτρων. Είχαμε σκοπό να το απολαύσουμε, και έτσι έγινε. Ήταν η πιο απολαυστική διαδρομή του ταξιδιού. Δεν περίμενα ότι θα είχε τόσο ενδιαφέρον. Λέω: κάτι βράχια στη θάλασσα είναι. Έχουμε ξαναδεί. Όχι. Είναι ένα υπέροχο θέαμα και ευτυχώς το χαρήκαμε χωρίς περικοπές. Αργά το απόγευμα πήρα τηλέφωνο στο ξενοδοχείο και τους είπα ότι θα καθυστερήσουμε (είχαν check in το αργότερο μέχρι τις 21:00) και έτσι είδαμε όσα περισσότερα γινόταν.

Αρχικά ο αυτοκινητόδρομος ήταν με το γνωστό χαλαρωτικό του στυλ: ήρεμα πράγματα, δένδρα και σχετικά πυκνή βλάστηση δεξιά-αριστερά, ωραίες κατοικίες κοντά στις πόλεις, παραλίες με σέρφερ. Κάναμε μικρές παρακάμψεις για να δούμε παραλίες όπως οι πιο γνωστές: Bells Beach, Anglesea, Lorne, Apollo Beach, Johanna, Princetown. Κάπου-κάπου βγαίναμε σε κάποια ακτή με όχι και τόσο μεγάλα βράχια. Σε όλο το ταξίδι η θάλασσα μας τραβούσε. Όπου ξέραμε ότι από πίσω ή στο βάθος ή με λίγο περπάτημα θα δούμε το πέλαγος ή μάλλον τον ωκεανό, τρέχαμε να δούμε. Σίγουρα ήταν όμορφα αλλά όταν το δεις και μια δεκαριά φορές ξέρεις τι θα δεις. Κι’ όμως ξαναπάς!

Στο Great Ocean Road κάθε τόσο πηγαίναμε να δούμε την περιοχή της θάλασσας και τα ωραία άρχισαν από τον φάρο που βρίσκεται στο Cape Otway: λίγο περπάτημα στο μονοπάτι και μετά ο φάρος με την απόκρημνη ακτή. Όμορφα, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Είδαμε και τον πρώτο βράχο κοντά στην ακτή. Ένα στρουμπουλό κατασκεύασμα της φύσης που δεν προδιέθετε για κάτι καλό. Όμως ο ωκεανός ήταν όνειρο με τα τεράστια κύματα να έρχονται από το πουθενά.

Με τις τόσες στάσεις που κάναμε η ώρα για τα βράχια των Δώδεκα Αποστόλων πήγε πολύ αργά, μετά τις τέσσερις. Είχαν όμως πολύ ενδιαφέρον αυτά που βλέπαμε ως τότε. Για τους 12 Αποστόλους παρκάραμε αρχικά το αυτοκίνητο στο Κέντρο Επισκεπτών και περπατήσαμε προς το κεντρικό σημείο παρατήρησης των βράχων. Ήταν μια απόλαυση τα υπερμεγέθη βράχια στη θάλασσα που τα έδερναν τα κύματα. Φωτογραφίες από όλες τις μεριές. Και όχι μόνο εκεί: είχε και άλλα σημεία με υπέροχα επίσης βράχια. Μπορώ να πω ότι τα είδαμε, αν όχι όλα τα περισσότερα, που είχε μέχρι το Warrnambool. Να και μερικά ονόματα: London Bridge, Bay of Islands, The Arch, Shipwrecked και ένα σωρό άλλα.

Κάπου εδώ ανάμεσα στα τεράστια βράχια και τα κύματα είδαμε μερικούς τουρίστες να κοιτάζουν κατακόρυφα προς τα κάτω προς τη θάλασσα. Κοιτάμε και εμείς και βλέπουμε ένα «χαμένο πιγκουίνο», έρημο και μόνο να ξεροσταλιάζει. Λέμε: χάθηκε ο καημένος και δεν πήγε με τους υπόλοιπους στο Phillip Island. Όσο ασήμαντο και να φαίνεται αυτό το γεγονός, σημάδεψε την ιστορία μου. Είναι ο πιγκουίνος που φαίνεται στη φωτογραφία στην αρχή της ιστορίας. Επίσης στο σημερινό «επισόδειο» είχαμε και την αποικία των πιγκουίνων που χάσαμε στο Phillip Island. Άρα δεύτερος λογος για τον τίτλο μας.

Ήταν η σημερινή μέρα μια υπέροχη τουριστική παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ευτυχώς η κοπέλα του ξενοδοχείου μας περίμενε μέχρι τις 21:45 που φτάσαμε. Ίσως είχε κανονίσει να πάει κάπου να διασκεδάσει, μέρα που ήταν.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια βγήκαμε μια βόλτα να δούμε πως γιορτάζουν την πρωτοχρονιά τους. Τίποτα ιδιαίτερο: είχαν ρίξει μερικά πυροτεχνήματα την ώρα που φτάναμε στην πόλη (των 30.000 κατοίκων) και αυτό ήταν όλο. Στο κέντρο της είδαμε μόνο σε δυο μαγαζιά να έχει ουρά για να μπουν μέσα. Πιστεύω ότι περίμεναν να βγουν οι απογευματινοί για να αδειάσουν θέσεις. Και περίμεναν πάνω από πενήντα άτομα στο ένα από τα μαγαζιά. Σε δυο εστιατόρια επίσης είδαμε μερικούς θαμώνες. Πήγαμε κι εμείς στα δωμάτιά μας να κοιμηθούμε. Τι να κάναμε; Άντε και καλή χρονιά. Πάντως ο χρόνος έκλεισε με μια υπέροχη ταξιδιωτική μέρα.

 

[travelbreak]

Έχω εδώ ένα μικρό βίντεο που τραβήξαμε στον Great Ocean Road.

 

[travelbreak]

1/1/2018 Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος. Άλλη μια πρωτοχρονιά στα ξένα. Από την πρωτοχρονιά του 2012 έχουμε να κάνουμε γιορτές στο σπίτι μας. Μαρόκο, Αργεντινή, Νέα Ζηλανδία, Παταγονία, Αιθιοπία και Αυστραλία.

Το πρωί και πριν φύγουμε από το Warrnambool, κάναμε μια βόλτα στην μικρή πόλη που μας φιλοξένησε το βράδυ. Ήταν πολύ όμορφα: πάρκα, λιμάνια, αγάλματα (φυσικά με πολεμικά σύμβολα). Οι δρόμοι βέβαια έρημοι εκείνη την ώρα, πράγμα που ήταν το καλύτερο για μας.

Ετούτοι εδώ δεν ξέρω τι κάνουν στη θάλασσα με τα άλογα. Πήγαιναν κια ερχόταν αρκετή ώρα.

Μας άρεσε το μέρος, αλλά γρήγορα φύγαμε με τελικό προορισμό την Αδελαΐδα. Στη διαδρομή δεν υπήρχε κάτι συγκεκριμένο που θέλαμε να δούμε αλλά γνωρίζαμε ότι οι ακτές θα είχαν σημεία ενδιαφέροντος, αρκεί να βγαίναμε στις παραλίες. Για ορισμένες δεν είχε δρόμο για το αυτοκίνητο μέχρι εκεί αλλά το αφήναμε κάπου και περπατούσαμε λίγο μέχρι λιμνοθάλασσες ή και την ίδια τη θάλασσα. Μας άρεσε πολύ με τις τεράστιες αμμουδιές και αμμόλοφους.

Εκείνο όμως που μας συνεπήρε τελείως ήταν δυο-τρεις αλατολίμνες. Υπέροχες. Χρώματα πορτοκαλί και λευκά, πιο πολύ αλάτι και νερό στη μέση των λιμνών. Φανερά ικανοποιημένοι όλοι συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Φτάσαμε στην Αδελαΐδα την ώρα που βράδιαζε. Φαινόταν μια ήπια πόλη που θα ήταν εύκολο για μας να την δούμε. Είπαμε να πάμε όλοι μαζί και την βόλτα by night. Εκεί την πατήσαμε, αφού ο πλοηγός μας έστειλε αλλού γι’ αλλού. Σε αντίθετη κατεύθυνση. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές τα μπέρδευαν τελείως. Και ο δικός μου και του αυτοκινήτου. Τελικά φτάσαμε στο κέντρο της πόλης μετά από περισσότερη από μια ώρα καθυστέρηση αφού τριγυρνούσαμε. Ήταν έρημο από κόσμο αλλά γιορτινά στολισμένο. Εγώ γκρίνιαζα λίγο γιατί η ώρα είχε πάει ήδη έντεκα και όλοι ήμασταν κουρασμένοι.

Στις τρεις επόμενες φωτογραφίες το κτήριο είναι το ίδιο με άλλο φωτισμό:

Η βόλτα πάντως αποδείχτηκε χρήσιμη, αφού την επόμενη μέρα που κατεβήκαμε ξανά στο κέντρο γνωρίζαμε που να παρκάρουμε και που να πάμε. Φυσικά δεν είχαμε δει όλα τα μέρη και τα κτήρια, αλλά μας ήταν πιο γρήγορο να τα επισκεφτούμε.

 

[travelbreak]

2/1/2018 Πάμε λοιπόν να δούμε την Αδελαΐδα. Ξεκινήσαμε στις οκτώ με φορτωμένο το αυτοκίνητο, αφού το απόγευμα στις 16:00 πετούσαμε για το Alice Springs. Σε σχέση με το προηγούμενο βράδυ φτάσαμε πανεύκολα στο κέντρο της πόλης και παρκάραμε επίσης εύκολα δίνοντας δεκαπέντε δολάρια για δέκα ώρες. Πήραμε την κατεύθυνση προς το ποτάμι και το πάρκο με τον καθεδρικό του Αγίου Πέτρου. Είδαμε τα κτήρια και με το φως της ημέρας. Δεν είναι η πόλη που λες: κρίμα που δεν έχω άλλες δυο μέρες να τη δω καλύτερα. Δεν ξέρω τι γίνεται έξω από αυτήν, σίγουρα θα έχει ενδιαφέροντα πράγματα, όμως δεν είχαμε χρόνο για εξερευνήσεις. Ούτε εκείνη τη μέρα το πρωί, αλλά ούτε και στο σχεδιασμό του προγράμματος να προσθέταμε άλλη μια μέρα στην περιοχή. Ας πάμε να δούμε επί τέλους και τους αβορίγινες, που ως τώρα είχαμε δει ελάχιστους, λες και δεν υπήρχαν.

Το αυτοκίνητο το είχαμε πάρει από το Σύδνεϋ και με ένα επί πλέον κόστος κάπου 300 δολάρια θα το παραδίδαμε στην Αδελαΐδα. Πάμε στο αεροδρόμιο να το αφήσουμε και εκεί μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη: το βρήκε η προϊσταμένη των παραλαβών πολύ ακάθαρτο και μας χρέωσε για τον έχτρα καθαρισμό. Όταν το ακούσαμε μας ήρθε νταμπλάς γιατί η χρέωση θα ήταν από 100 μέχρι 300 δολάρια: πακέτο. Αρχίσαμε τις διαμαρτυρίες αλλά τίποτα. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα, αλλά δεν είπα τίποτα για να μη βρω τον μπελά μου, να της πω: επειδή έχουμε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη (Super Cover το λέει η Hertz) θα μπορούσαμε χωρίς κανένα κόστος να προκαλέσουμε βλάβες στο αυτοκίνητο. Μετά από οκτώ μέρες ενοικίαση και με κόστος γύρω στα 1300 ευρώ, μας χρεώνει ότι έχει άμμο στο εσωτερικό του αυτοκινήτου και χρειάζεται ηλεκτρική σκούπα για το καθάρισμα. Τι να πω; Το φάγαμε το πακέτο και μου ήρθε και 300 δολάρια η χρέωση, το μεγαλύτερο δυνατόν ποσό. Το μεθεπόμενο αυτοκίνητο που πήραμε ήταν πάλι από τη Hertz και ρωτήσαμε για την καθαριότητα. Εκεί μας είπαν ότι δεν τους νοιάζει η άμμος στο πάτωμα, αλλά τα πολύ χειρότερα. Όμως στο τελευταίο που νοικιάσαμε στο Brisbane μας είπαν πάλι ότι το θέλουν πεντακάθαρο. Τι να κάνουμε! Εκεί τους το καθαρίσαμε όσο μπορούσαμε και όλα καλά.

Από την πτήση μας προς το Alice Springs.

Ήμασταν όλο νεύρα με την ατυχία μας στη Hertz. Δεν περιμέναμε να πάει τίποτα καλό τη υπόλοιπη μέρα. Και όμως υπάρχει Θεός. Με το που φτάνουμε στο κέντρο της Αυστραλίας, στο αεροδρόμιο του Alice Springs, τρέχω μήπως και βρω ανοιχτό το γραφείο της Thrifty, της εταιρίας που θα νοικιάζαμε το αυτοκίνητο στην περιοχή αυτή. Προηγουμένως πρέπει να πω ότι όταν τον περασμένο Οκτώβριο ήθελα να κλείσω το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο του Alice Springs, μου έδινε το αντίστοιχο site ότι εκείνη την ώρα το γραφείο είναι κλειστό. Έτσι αναγκάστηκα να κλείσω αυτοκίνητο από την ίδια εταιρία και να το παραλάβω όχι από το αεροδρόμιο αλλά την άλλη μέρα από το κέντρο της πόλης. Άρα το πλάνο μας ήταν να πάρουμε ταξί για το ξενοδοχείο μας και την επομένη να περιμένουμε μέχρι τις εννιά να ανοίξει το γραφείο της Thrifty και καλές δέκα να πάρουμε το αυτοκίνητο.

Έχουμε μείνει στο αεροδρόμιο που τρέχω μήπως βρω το γραφείο της Thrifty ανοιχτό. Και όντως ήταν. Λέω στον υπάλληλο την περίπτωσή μας και βλέπω το πρόσωπό του να αγαλλιάζει: τέλεια, μου λέει, το αυτοκίνητο είναι εδώ και με βγάζετε και από τον κόπο να το μεταφέρω στην πόλη. Γλυκό μου αγόρι! Νάξερες τη χαρά μας δίνεις! Αλλά και εκείνος δεν πήρε λιγότερη. Και για τις παραπάνω ώρες δεν είχαμε επί πλέον χρέωση αφού δεν κλείναμε κανένα παραπάνω εικοσιτετράωρο ενοικίασης.

Πάντως εδώ οι διαδικασίες είναι πολύ γρήγορες: σου κρατάνε φωτοτυπίες την πιστωτική και το δίπλωμα οδήγησης, σου δίνουν τα χαρτιά της ενοικίασης, σου δίνουν και το κλειδί του αυτοκινήτου και άντε βρες το και στο καλό. Και τίποτα να θες να ρωτήσεις δεν υπάρχει κανείς, και κάτι να έχει το αυτοκίνητο δε βρίσκεις άκρη. Πάλι ένα KIA πήραμε, αυτή τη φορά όμως ήταν το Carnival που είναι λίγο μεγαλύτερο από το Sorento. Μια χαρά, αυτόματο κιβώτιο εννοείται, όπως όλα σε αυτό το ταξίδι, με υπολογιστή ταξιδιού, αλλά χωρίς πλοηγό αυτή τη φορά. Ευτυχώς εδώ οι δρόμοι ήταν πιο ήρεμοι, έως έρημοι θα έλεγα, και δε χρειαζόταν κάτι καλύτερο GPS από το δικό μου.

Πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο μοτέλ και αφού αφήσαμε τα πράγματά μας, εγώ με τη Ντίνα φύγαμε για βόλτα στην πόλη και συγκεκριμένα σε ένα λόφο που είχαμε δει εκεί κοντά. Με τα πόδια εννοείται. Οι άλλοι τρεις πήγαν για να αγοράσουν τρόφιμα και να φάνε γιατί πεινούσαν.

Το Alice Springs είναι μια ήρεμη και μικρή πόλη, με το πολύ 30.000 κατοίκους. Μόνο χαμηλά κτήρια και άπειρους, επί τέλους, αβορίγινες να κυκλοφορούν στους δρόμους. Φαίνονται τελείως φτωχοί και σχεδόν εξαθλιωμένοι. Πιστεύω ότι μέσα σε διακόσια χρόνια δεν έχουν προλάβει να προσαρμοστούν στον «πολιτισμό» μας. Ισορροπούν ανάμεσα από τη μια στην ιστορία και το παρελθόν τους και από την άλλη στο καινούργιο που κατά βάθος ίσως τους αρέσει. Και αν τους αρέσει είναι επειδή έχει εύκολο φαγητό, καλύτερα σπίτια και όλα τα γνωστά της σύγχρονης κοινωνίας. Όμως το DNA τους είναι ακόμα χιλιάδες χρόνια πίσω. Πρέπει να φταίνε πάντως και οι αυστραλοί, που πιστεύω δεν τους βοηθάνε.

Πήγαμε λοιπόν πάνω στο λόφο, που βέβαια δεν έχει άλλο όνομα παρά: Anzac Hill. Anzac είναι, όπως το βρίσκω στη Wikipedia: είναι το ακρωνύμιο του στρατιωτικού εκστρατευτικού σώματος Αυστραλών και Νεοζηλανδών (Australian and New Zealand Army Corps), που μετείχε στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, στην εκστρατεία της Καλλίπολης το 1915. Με την ίδια επωνυμία υπήρξαν και μεταγενέστερες στρατιωτικές μονάδες. Είναι επίσης και το όνομα της εθνικής τους μέρας μνήμης των θυμάτων των πολέμων. Παντού έχουν μνημεία, πάρκα και πλατείες με αυτό το όνομα. Τι να το κάνουν οι αβορίγινες! Εκεί επάνω πάντως βρήκαμε αρκετούς τουρίστες και μαζί μας ανέβηκαν και 7-8 έφηβοι που με χαρά στήθηκαν να φωτογραφηθούν μαζί μας.

Από εκεί είδαμε ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα. Τέλεια κατακόκκινα χρώματα στα λίγα σύννεφα. Και οι σχηματισμοί τους ήταν πρωτόγνωροι για μας. Το μόνο σπαστικό ήταν δυο γερμανοί από πίσω μου που μιλούσαν αυτή την απαίσια γλώσσα τους και δεν έκαναν ησυχία να απολαύσουμε τη δύση του υπέροχου ήλιου. Κατά τα άλλα η θέα προς την πόλη δεν έλεγε κάτι ιδιαίτερο: απλά έβλεπες την πόλη (και τα γύρω χαμηλά βουνά) να απλώνεται εκατό μέτρα πιο κάτω. Είχε και μια πολύ όμορη πανσέληνο εκείνη τη μέρα. Όταν κατεβαίναμε είδαμε το φεγγάρι να ανατέλλει.

Στο ξενοδοχείο βρήκαμε τους φίλους μας και κάναμε λίγη παρέα μέχρι να πέσουμε για ύπνο. Επιστρέφοντας φυσικά περάσαμε κι εμείς από σούπερ μάρκετ για προμήθειες λίγων ημερών. Εκεί στον κόκκινο βράχο δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Το μόνο λάθος που κάναμε ήταν που δεν προμηθευτήκαμε νερά και το πληρώσαμε λίγο ακριβά, είτε αγοράζοντας πανάκριβα είτε πίνοντας καθαρό αλλά άγευστο νερό από την περιοχή εκεί. Στα σούπερ μάρκετ οι τιμές στα περισσότερα είδη είναι νορμάλ. Εξαιρούνται ψωμί, φαγητό και νερό. Καλά, δεν κοίταξα και όλα τα πράγματα. Πάντως νερό βρίσκεις και με 80 σεντς το 1,5 λίτρο, αλλά είναι ιδιωτικής ετικέτας. Το ψωμί κάπου τρία δολάρια το μισό ή κάτι παραπάνω από κιλό. Σε μια τέτοια εκδρομή δε σε νοιάζουν αυτές οι τιμές. Πόσο ψωμί να φας; Εμείς είχαμε μαζί μας και αρκετά παξιμάδια που κράτησαν πάνω από δέκα μέρες, απλά εγώ δεν έτρωγα και τόσο πολλά. Το μόνο που κοιτάζαμε στα σούπερ μάρκετ ήταν μην πάρουμε κανένα μπέικον που να έχει 30 δολάρια το κιλό αφού είχε και με 12.

 

[travelbreak]

Μετά τον καταιγισμό των σχολίων της ιστορίας μου (δεν προλαβαίνω να απαντώ) συνεχίζω:

3/1/2018 Σήμερα ήταν η μέρα με τα πιο πολλά χιλιόμετρα. Πρέπει να περάσαμε τα 850. Ευτυχώς οι δρόμοι είναι καλοί. Φύγαμε από τις επτά το πρωί για να καταλήξουμε στην περιοχή του Ayers Rock-Uluru που απέχει από το Alice Springs 460 χιλιόμετρα. Βασικά είναι το πάρκο Uluru-Kata Tjuta National Park. Ο Uluru είναι ο μεγάλος μονόλιθος και ο πλέον γνωστός. Ενώ το Kata Tjuta είναι το λεγόμενο The Olgas, που είναι μια συστάδα μικρότερων, σε σχέση με τον Uluru, βράχων. Δεν είναι και τόσο διάσημοι γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν έχει χρόνο να τους επισκεφτεί, αφού πηγαίνει μονοήμερη στην περιοχή και ίσα-ίσα που βλέπει τον Uluru. Νομίζω η περιοχή έχει και άλλα παρόμοια βράχια αλλά είναι πολύ μακριά. Άλλωστε το Uluru από το The Olgas απέχει κάπου σαράντα χιλιόμετρα.

Δεν πήγαμε όμως αμέσως στο βράχο, αλλά προσεγγίσαμε το West Mac Donnell National Park, που βρίσκεται δυτικά του Alice Springs. Έχει μερικά σημεία ενδιαφέροντος που απέχουν μεγάλες αποστάσεις. Μιλάμε για 50, 100 ή και περισσότερα χιλιόμετρα το ένα από το άλλο. Το πιο κοντινό στο Alice Springs είναι το φαράγγι Standley Chasm, που είναι σε απόσταση 50 χιλιόμετρα. Είναι ένα πολύ στενό φαράγγι το οποίο περπατήσαμε λίγο, πιστεύω ότι το είδαμε όλο. Από εκεί και μετά είχε περπάτημα για τους περιπατητές. Είπαμε να πάμε και κάπου αλλού. Θελήσαμε να πάμε στο Ellery Creek Big Hole, που ήταν άλλα πενήντα χιλιόμετρα, αλλά μπερδέψαμε το δρόμο μας και βγήκαμε για το αβοριγίνικο χωριό Hermannsburg. Αυτό βρίσκεται ακόμα πιο μακριά και πιστεύαμε ότι θα άξιζε να δούμε ένα τέτοιο χωριό.

Τελικά όχι, τίποτα, παρά μόνο για να καταλάβουμε ότι οι αυστραλοί έχουν προσπαθήσει να μετατρέψουν σε αυστραλούς τους καημένους τους αβορίγινες, με σπίτια δυτικού τύπου, μουσεία κλπ. και ο ντόπιος κόσμος κλεισμένος μέσα. Τραβήξαμε μερικές τυπικές φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο του γυρισμού και να συνεχίσουμε για τα περίφημα βράχια.

Κάναμε 2-3 στάσεις για βενζίνη και για ξεκούραση, που όμως δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Γενικότερα η περιοχή που πιστεύαμε ότι θα μας τρέλαινε με την αγριότητα και την ιδιαιτερότητά της ήταν άγονη φωτογραφικά και σου ερχόταν να κοιμηθείς και λίγο. Όμως όταν είσαι τόσο μακριά δεν γίνεται να κοιμάσαι, παρά μόνο αργά τη νύχτα.

Όμως δεν μπορούσαμε να μην κάνουμε μια παράκαμψη σε χωματόδρομο 15 χιλιομέτρων για να δούμε την περιοχή με την τρομερή ονομασία Henbury Meteorites Conservation Reserve. Εκεί βρίσκονται οι κρατήρες από μια δεκαριά μετεωρίτες που έπεσαν πριν μερικές χιλιάδες χρόνια. Ο μεγαλύτερος κρατήρας έχει διάμετρο 180 μέτρα. Μας άρεσε αλλά δεν έχει καμιά σχέση με τον γνωστό κρατήρα της Αριζόνα. Οι κρατήρες πλέον εδώ έχουν διαβρωθεί και έχουν και δένδρα. Είχε αρκετό περπάτημα για να φτάσουμε και πλέον οι θερμοκρασίες είναι αρκετά υψηλές: φτάνουν τους 35 και 37 βαθμούς Κελσίου. Και σύννεφο ούτε για δείγμα. Πάντως η υγρασία δεν ήταν μεγάλη και έτσι η ζέστη ήταν ανεκτή.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας και κάπου στις έξι φτάσαμε στο κατάλυμα που θα μέναμε. Δε μας ενθουσίασε. Ο τύπος έχει μια καταπληκτική ιστοσελίδα και νομίζεις ότι θα πας σε πολύ κυριλέ μαγαζί. Αυτή την εντύπωση μου έδινε όταν το έκλεινα. Και ουσιαστικά τα δωμάτια είναι σε κοντέινερ. Ευτυχώς πάνω από αυτά έχει κάνει μια σκεπή και γλυτώνεις λίγο τη ζέστη. Βέβαια έχει κλιματισμό μέσα. Εμείς είχαμε κλείσει ένα διαμέρισμα με δυο υπνοδωμάτια και ένα μεγάλο καθιστικό. Μια χαρά βολευτήκαμε. Τα δυο ζευγάρια στα υπνοδωμάτια και ο μόνος άντρας στο καθιστικό. Εκεί όταν φτάσαμε, κατεβάσαμε μόνο τα πράγματα από το αυτοκίνητο και φύγαμε βιαστικά για το βράχο να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα.

Εκεί εγώ έπαθα ένα σοκ. Νόμιζα ότι θα πάμε σε σχέση με το βράχο στα ανατολικά του για να δούμε τον ήλιο να δύει πίσω ή στο πλάι του βράχου. Λογικό μου φαινόταν αλλά εκεί έχουν άλλη λογική: πας στα δυτικά του Uluru για να δεις τα χρώματα της δύσης πάνω του. Δε με τρέλανε. Έτσι κι αλλιώς είναι κόκκινος, φαινόταν λίγο περισσότερο. Ούτως ή άλλως το μέρος έχει τη γοητεία της κεντρικής Αυστραλίας και την ιερότητα του χώρου, για τους αβορίγινες, που όμως μεταφέρεται και στον επισκέπτη.

Στο ηλιοβασίλεμα.

Εκεί η περιοχή έχει δυο parking ειδικά για την περίσταση του ηλιοβασιλέματος. Ένα για τα πούλμαν και ένα για τα ΙΧ. Εκατοντάδες κόσμου είχε παρκάρει από νωρίς για να δει το «φαντασμαγορικό» θέαμα. Πήγαμε κι εμείς, έστω και τελευταίοι, αλλά προλάβαμε. Μάλιστα είχαμε χρόνο να περπατήσουμε για να βρούμε το καλύτερο σημείο. Μέσα σε μια απόσταση πεντακοσίων μέτρων που ήταν οι θέσεις για το παρκάρισμα μόνο σε ένα μήκος δέκα μέτρων μπορούσες να τραβήξεις φωτογραφία χωρίς να βρίσκεται ανάμεσα σε σένα και στο βράχο κάποιο ψηλό δένδρο. Ψάχνουμε κι εμείς οι τουρίστες ώρες-ώρες κάτι πράγματα! Η απόσταση του σημείου από το πιο κοντινό σημείο του βράχου πρέπει να ήταν ένα χιλιόμετρο. Βγάλαμε εννοείται τις φωτογραφίες μας και έχουμε να λέμε.

Μόλις έπεσε ο ήλιος και σκούρυνε λίγο το χρώμα του βράχου, όλοι πήραν δρόμο λες και τους κυνηγούσαν. Η ώρα ήταν κάπου 19:30 και φυσικά είχε φως για ακόμα μισή ώρα, που εμείς το εκμεταλλευτήκαμε και κάναμε βόλτες μέχρι σχεδόν τις εννιά που κλείνει το πάρκο και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας. Το οποίο μάλιστα απέχει από το βράχο κάπου εκατό χιλιόμετρα, 70 λεπτά οδήγηση. Ήταν όμως μια γεμάτη μέρα. Στο ξενοδοχείο αναγκαστήκαμε και αγοράσαμε νερό εμφιαλωμένο προς 4,80 δολάρια, αφού η περιοχή δεν είχε όχι μόνο σούπερ μάρκετ αλλά ούτε ψιλικατζίδικο. Όλο το εμπόριο τα κάνει ο τύπος που έχει το ξενοδοχείο μας και οι τιμές είναι στάνταρ. Έχει εστιατόριο, μάρκετ, βενζινάδικο και κάμπινγκ. Η περιοχή λέγεται Curtin Springs και το ξενοδοχείο έχει τουριστικά το ίδιο όνομα, αν και στα χαρτιά είδα κάτι άλλο. Δεν έχει ιδιαίτερα πολύ κόσμο. Έχει και το κάμπινγκ εκεί δίπλα, που ο κόσμος διανυκτερεύει μόνο για ένα βράδυ (τους είδαμε το πρωί που τα μάζευαν για να φύγουν). Πρέπει να ήμασταν εξαίρεση που μείναμε δυο βραδιές.

Και μια υπέροχη ταμπέλα στο μαγαζάκι του ξενοδοχείου.

Τα ξενοδοχεία που υπάρχουν κοντά στον βράχο είναι πανάκριβα: πάνω από 300 δολάρια το δίκλινο. Και φυσικά είναι και καλής ποιότητας. Ο βράχος έχει και αεροδρόμιο εκεί, αλλά εμάς δε μας βόλευε να το χρησιμοποιήσουμε. Μόνο από τις πόλεις Sydney, Alice Springs, Cairns και Melbourne έχει σύνδεση αυτό το μικρό αεροδρόμιο. Γι αυτό αναγκαστήκαμε από Αδελαΐδα να πάμε στο Alice Springs και από εκεί στο Uluru. Φυσικά θέλαμε να δούμε και τη φύση, γι αυτό άλλωστε μείναμε τόσες μέρες. Στο πλάνο μας ήταν να δούμε και άλλα ενδιαφέροντα μέρη της περιοχής, αλλά αφ’ ενός ήταν μακριά, αφ’ ετέρου έγινε μια αλλαγή στην πτήση της αναχώρησής μας από το Alice Springs και φύγαμε νωρίτερα. Νομίζω όμως ότι σε καλό μας βγήκε τελικά. Θα τα πούμε αργότερα.

Ένα άσχετο βουνό-τραπέζι λίγο πριν φτάσουμε στην περιοχή των διάσημων βράχων. Ονομάζεται Mount Conner:

Η πρώτη μέρα στην περιοχή μας άρεσε πολύ γιατί περιπλανηθήκαμε και είδαμε πράγματα, όχι θαυμαστά αλλά πολλά. Το θέμα μας ήταν πως θα κινούμασταν την επόμενη μέρα, που την είχαμε όλη στην περιοχή του βράχου. Μια ιδέα να πάμε στο προτεινόμενο από το Lonely Planet φαράγγι Kings Canyon, που όμως απέχει από το ξενοδοχείο μας 220 χιλιόμετρα, την διώξαμε γρήγορα, κυρίως επειδή δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα μας άρεσε. Μη την πατήσουμε όπως στο Mac Donnell, που δεν μας ενθουσίασε. Άλλο αν τελικά καλύτερα που πήγαμε, γιατί δε θα είχαμε κάτι καλύτερο να δούμε. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε την επομένη το πρωί στο Uluru, αλλά όχι βιαστικά, να κάνουμε τη βόλτα μας και το απογευματάκι να πάμε και στο Kata Tjuta, όπου θα βλέπαμε και από εκεί το ηλιοβασίλεμα. Έτσι κι έγινε.

 

[travelbreak]

Να και ένα μικρό βίντεο από την Κεντρική Αυστραλία:

 

[Nikos1986]

Πολύ ωραία περιγραφή και φωτογραφίες. Ειδικά αυτές από τον Great Ocean Road και το Red Center . Είδατε πάρα πολλά, με λίγο τρέξιμο, αλλά όπως είπες η χώρα είναι τεράστια.

Πολύ αστεία η περιγραφή του περιστατικού με την κυρία με το ψάρι .

Όσον αφορά τον κόσμο, θα συμφωνήσω κι εγώ πως φαίνονται εξωστρεφείς και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν. Υπάρχουν βέβαια και κουτοπονηριές, όπως το περιστατικό που ανέφερες με το αυτοκίνητο (και σε εμάς με το ξενοδοχείο Holiday Inn), αλλά πιστεύω είναι η εξαίρεση.

Ίσως μια εξήγηση για τα πολεμικά μνημεία, είναι η ηλικία της χώρας. Η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε μόλις το 1901, ούτε 20 χρόνια από τον Α'ΠΠ. Επίσης, μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει γεννηθεί στο εξωτερικό.

Περιμένω με ανυπομονησία τις εντυπώσεις σου από το Μπρισμπέιν! Ξέροντας και έχοντας δει κάποια πράγματα από τη χώρα, αν κι εγώ σχεδίαζα το δικό μου ταξίδι τώρα, θα το συμπεριλάμβανα σίγουρα. Να'σαι καλά που μοιράζεσαι το ταξίδι σου μαζί μας!

 

[travelbreak]

Πολύ ωραία περιγραφή και φωτογραφίες. Ειδικά αυτές από τον Great Ocean Road και το Red Center . Είδατε πάρα πολλά, με λίγο τρέξιμο, αλλά όπως είπες η χώρα είναι τεράστια.

Πολύ αστεία η περιγραφή του περιστατικού με την κυρία με το ψάρι .

Όσον αφορά τον κόσμο, θα συμφωνήσω κι εγώ πως φαίνονται εξωστρεφείς και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν. Υπάρχουν βέβαια και κουτοπονηριές, όπως το περιστατικό που ανέφερες με το αυτοκίνητο (και σε εμάς με το ξενοδοχείο Holiday Inn), αλλά πιστεύω είναι η εξαίρεση.

Ίσως μια εξήγηση για τα πολεμικά μνημεία, είναι η ηλικία της χώρας. Η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε μόλις το 1901, ούτε 20 χρόνια από τον Α'ΠΠ. Επίσης, μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει γεννηθεί στο εξωτερικό.

Περιμένω με ανυπομονησία τις εντυπώσεις σου από το Μπρισμπέιν! Ξέροντας και έχοντας δει κάποια πράγματα από τη χώρα, αν κι εγώ σχεδίαζα το δικό μου ταξίδι τώρα, θα το συμπεριλάμβανα σίγουρα. Νάσαι καλά που μοιράζεσαι το ταξίδι σου μαζί μας!

Σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου.
Σου είχα γράψει και όταν έγραφες την ιστορία σου, πως εντύπωση μου έκανε που προτιμήσατε μόνο πόλεις όλες αυτές τις μέρες. Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ όμορφες. Και για το Μπρισμπέιν που λες είναι πανέμορφο, ειδικά τα μέρη γύρω από αυτό. Θα τα δεις όταν έρθει η σειρά τους.

 

[travelbreak]

4/1/2018 Ξεκινήσαμε στις 09:00 ξανά για τα βράχια. Ο Uluru έχει μήκος 3,5 χλμ και πλάτος 2,4 χλμ. Το Ayers Rock (Έτσι είναι πιο πολύ γνωστός ο βράχος αυτός) έχει ύψος 384 μέτρα πάνω από τον περιβάλλοντα χώρο και 863 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Γύρω από αυτόν έχει μια διαδρομή με μήκος κοντά στα δέκα χιλιόμετρα, αν θες να κάνεις περπατώντας τον κύκλο ολόκληρο. Εμείς θέλαμε να την κάνουμε αλλά το πρόβλημα ήταν ο καιρός και η ζέστη με τον ήλιο. Για να φτάναμε πολύ πρωί (στις 06:00 ας πούμε) ούτε που το σκεφτόμασταν, γιατί έπρεπε να φύγουμε από το ξενοδοχείο στις 04:45, πολύ νωρίς. Και καλά, να την κάνουμε τη θυσία για να μη μας φάει ο ήλιος. Αφού τελειώναμε τον γύρο, τι θα κάναμε το μεσημέρι; Θα επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο και θα ξαναφεύγαμε το απόγευμα για Kata Tjuta; Δεν ήμασταν για τόσες διαδρομές, στους ίδιους δρόμους. Ίσως, αν θεωρούσαμε ότι άξιζε να κάνουμε τον κύκλο του βράχου, να το προσπαθούσαμε. Όμως μπορούσαμε να κάνουμε 3-4 στάσεις που έχει γύρω από το βράχο, να περπατήσουμε όσο θέλουμε και να δούμε και να θαυμάσουμε από κοντά τον Uluru. Και αυτό κάναμε. Περίπου τρεις ώρες περιπλανηθήκαμε στο βράχο, ίσως στα πιο ενδιαφέροντα σημεία του. Φυσικά έκανε ζέστη και σκιά πολλή δεν είχε εκεί, αλλά δεν είχε και πολύ νόημα να τον γυρίσουμε ολόκληρο. Άλλωστε δεν είναι να πεις ότι, εντάξει, δέκα χιλιόμετρα είναι θα τα κάνω σε δυο-τρεις ώρες. Δεν τα κάνεις ούτε σε πέντε. Συνέχεια σταματάς για φωτογραφίες και ο χρόνος περνά.

Τέλος πάντων. Δε θέλω να ευλογήσω τα γένια μας αλλά κάναμε το καλύτερο πιστεύω για μας και την ηλικία μας. Επί τρεις ώρες είτε περπατούσαμε δίπλα στο βράχο, είτε οδηγούσαμε ώστε να ολοκληρώσουμε ένα πλήρη κύκλο γύρω του. Το περπάτημα δίπλα του ήταν υπέροχο γιατί βλέπεις λεπτομέρειες του βράχου, αλλά και του περιβάλλοντός του, που δεν τις φαντάζεσαι όταν είσαι μακριά. Από μακριά φαίνεται λείος και καθαρός. Από κοντά βλέπεις ότι αλλού είναι γεμάτος τρύπες, αλλού έχει κάτι σαν λέπια και αλλού έχει σχισίματα και κατολισθήσεις.

Υπήρχαν και ορισμένες βραχογραφίες:

Είναι αλήθεια επίσης ότι μετά από τόση ώρα περπάτημα, σου φαίνεται ότι όλα τα είδη επιφανείας και σχηματισμούς τους έχεις δει. Είτε έτσι είναι είτε δικαιολογώντας τους εαυτούς μας, το μεσημέρι πήγαμε και την αράξαμε στο Cultural Centre, όπου είχε διάφορα σχετικά με τους αβορίγινες αλλά και μαγαζάκια να φας ή να ψωνίσεις. Είχε κάτι σαν λαογραφικό μουσείο αλλά και είδη χειροτεχνίας των αβορίγινων τα οποία πουλούσαν. Εννοείται ότι δε σου επιτρέπεται να φωτογραφήσεις ούτε τους ανθρώπους ούτε τα εκθέματα. Τα πουλάκια ναι!

Με την κουβεντούλα και κάτι μικρά ψώνια από τα πανάκριβα είδη τους, πέρασε η ώρα και κατά τις τρεις φύγαμε για τον Kata Tjuta. Είπαμε, η απόσταση είναι 40 χιλιόμετρα. Φθάσαμε νωρίς και οδήγησα εγώ αυτή τη φορά. Το λέω γιατί πηγαίνοντας να παρκάρω με όπισθεν γρατσούνισα λίγο το αμάξι σε ένα σίδερο. Βέβαια είχαμε πλήρη κάλυψη αλλά άντε να βρεις το δίκιο σου, που λένε. Το κακό ήταν ότι την κάλυψη την είχα αγοράσει από έναν μεσάζοντα και όχι από τη Thrifty, γιατί ήταν λίγο φτηνότερα. Δε θα το ξανακάνω και ο λόγος είναι ότι αν την κάλυψη την έχεις από την ίδια την εταιρία ενοικίασης (στην προκειμένη περίπτωση τη Thrifty) δεν πληρώνεις τίποτα. Αν όμως την έχεις από το μεσάζοντα, στα κρατά η εταιρία (Thrifty) και εσύ πρέπει να ζητήσεις τα χρήματα από τον μεσάζοντα. Άντε να βγάλεις άκρη μετά. Για τις επόμενες ώρες είχα λίγο τα νεύρα μου εξ αιτίας του γεγονότος αυτού.

Εμείς είχαμε μια μικρή ελπίδα γιατί λίγο, πιο πάνω από εκεί που έγινε η γρατζουνιά υπήρχε και μια άλλη ανεπαίσθητη σημειωμένη στα χαρτιά που μας είχαν δώσει. Έτσι ίσως νόμιζαν ότι είναι εκείνη. Και τελικά, μέχρι σήμερα, δε με χρέωσαν τίποτα. Ελπίζω να έχει τελειώσει το θέμα.

Ας πάμε όμως στον Kata Tjuta. Έχει ύψος κατά διακόσια μέτρα περισσότερο από τον Uluru και επίσης λίγο μεγαλύτερη έκταση (συνολικά η συστάδα των βράχων). Επειδή φτάσαμε νωρίς εκεί και παρά τη ζέστη, κάναμε σχεδόν όλες τις προτεινόμενες διαδρομές. Όλες εκτός από μία, που ίσως είναι και η καλύτερη. Την Walk of the Winds. Αυτή έχει ένα περιορισμό: αν η θερμοκρασία είναι πάνω από 36 βαθμούς Κελσίου δεν επιτρέπεται το περπάτημα. Όταν πήγαμε εμείς το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έλεγε 37. Και ο χρόνος μας έφτασε ίσα-ίσα μετά από όλες αυτές τις πεζοπορίες για να πάμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Αναφέρω ότι η πεζοπορία στο φαράγγι Walpa Gorge ήταν καταπληκτική και αν φτάσεις μέχρι εκεί δεν πρέπει να τη χάσεις.

Στο parking του ηλιοβασιλέματος ήταν το πολύ έξι αυτοκίνητα. Που τα εκατό, ίσως και τριακόσια, το προηγούμενο απόγευμα στον Uluru! Το απολαύσαμε κι αυτό και τραβήξαμε ένα σωρό φωτογραφίες.

Τώρα κι εμείς, όπως χτες όλοι οι υπόλοιποι επισκέπτες, φύγαμε αμέσως μετά γιατί είχαμε πολύ δρόμο να κάνουμε, 140 χιλιόμετρα, ως το ξενοδοχείο. Βγαίνοντας από το πάρκο μπροστά μας ήταν 7-8 αυτοκίνητα. Περιμέναμε να δούμε πόσα θα συνέχιζαν το δικό μας δρόμο και πόσα θα έστριβαν δεξιά για τα ξενοδοχεία κοντά στον Uluru. Έστριψαν όλα εκτός από ένα. Μα να! Ανάβει τα αλάρμ και κάνει αναστροφή. Επιστρέφει κι αυτό! Συνεχίσαμε μόνοι μας. Βάζουμε στοίχημα μεταξύ μας για το πόσα αυτοκίνητα θα συναντήσουμε πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο, για τα επόμενα δηλαδή εκατό χιλιόμετρα, μία ώρα δρόμος. Τα νούμερα που δώσαμε ήταν από ένα μέχρι πέντε. Χάσαμε όλοι. Πέρασαν έξι.

Επιστρέφοντας και αφού ακόμα δεν είχε ανατείλει το φεγγάρι, και όντας η νύχτα ανέφελη, σταματήσαμε σε μια άκρη να δούμε τα άστρα. Υπέροχο θέαμα, μοναδικό. Μόνο στο χωριό της μητέρας μου πριν σαράντα χρόνια, στους πρόποδες του Ψηλορείτη, έβλεπα τόσα άστρα. Προσπαθήσαμε να δούμε το Σταυρό του Νότου αλλά δεν μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Όμως είδαμε τα υπέροχα και ξακουστά Νέφη του Μαγγελάνου, το Μικρό και το Μεγάλο. Τους δυο μικρούς εγγύτατους γαλαξίες στο δικό μας γαλαξία. Ήμουν πολύ χαρούμενος γι αυτό που είδα.

Φτάσαμε στο ερημικό (πλην όμως πολύ οικονομικό) ξενοδοχείο μας, φάγαμε ό,τι μας βρισκόταν και πέσαμε πλήρως ικανοποιημένοι για ύπνο, αφού άλλωστε είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα.