Georgia86
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 1.233
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ
Ένα από τα πράγματα που με δυσκολεύουν στο εξωτερικό είναι το θέμα του πρωινού. Δεν βρίσκεις εύκολα φούρνους όπως στην Ελλάδα με σφολιάτες αλλά στο Βελιγράδι έχει παντού φούρνους με ωραίες σφολιάτες και το παραδοσιακό burek, κοινώς τυρόπιτα (και όχι μόνο) ταψιού. Το πρωί που ξύπνησα πετάχτηκα με το μωρό μας και αφού γεμίσαμε την κοιλιά μας με νοστιμιές ξεκινήσαμε για τον πρώτο προορισμό μας το φρούριο.
Όπως και εχθές πήραμε όλο τον λιθόστρωτο περπατώντας με την μικρή να περπατάει και αυτή μαζί μας μέχρι το πάρκο. Ο ήλιος έλαμπε και είχε αρκετή ζέστη και από τα πρώτα λεπτά μετάνιωσα που είχα επιλέξει να πάρω μαζί μου παλτό. Το φρούριο κατασκευάστηκε κατά τον 2ο αιώνα και έχει έκτοτε καταστραφεί και χτιστεί πολλές φορές. Πριν μπούμε μέσα κοιτάζουμε λίγο την έκθεση με τα στρατιωτικά οχήματα και όπλα στον περιβάλλον χώρο, όπως επίσης σημειώνουμε πως έχει κούνιες καθώς και μια έκθεση με δεινόσαυρους για να πάμε με την μικρή αργότερα. Πριν περάσουμε μέσα στο εσωτερικό του φρουρίου επισκεφτήκαμε το μουσείο μεσαιωνικών βασανιστηρίων. Είναι εξαιρετικά ανατριχιαστικό το τι κατεβάζει ο νους του ανθρώπου για να προκαλέσει πόνο στον συνάνθρωπο του.
Από εκεί περάσαμε στο εσωτερικό μέρος του φρουρίου. Ουσιαστικά πρόκειται μια μεγάλη υπερυψωμένη έκταση πρασίνου με παγκάκια για να κάθεσαι και πολύ ωραία θέα από την πόλη και τον ποταμό Σάβο. Περάσαμε αρκετή ώρα προχωρώντας χωρίς ουσιαστικά να βλέπουμε κάτι συγκεκριμένο (αργότερα θα μας έρθουν στην μνήμη όλα αυτά που μπορούσαμε να δούμε). Επισκεφτήκαμε και το Άγαλμα του νικητή που είναι αντιπροσωπεύει την νίκη της Σερβίας στους Βαλκανικούς πολέμους.
Βγήκαμε από το εσωτερικό του φρουρίου και επισκεφτήκαμε τις κούνιες και την έκθεση των δεινοσαύρων. Έχουν κάτι το συναρπαστικό οι δεινόσαυροι αν και την κόρη μας την άφησαν αδιάφορη. Μετά από λίγη ώρα κούνιες και τρεξίματος αποχωρήσαμε Από εκεί φύγαμε για φαί σε ένα από τα ρεστοράν που έχει επιλέξει ο σύζυγος.
Ήταν ένα από τα τοπικά εστιατόρια όπου βλέπεις ντόπιους και όχι τουρίστες. Είχε επίσης μια αίσθηση παλιού ρεστοράν, οι σερβιτόροι ήταν μεγάλης ηλικίας πχ. Ευτυχώς η μικρή είχε κοιμηθεί στο καρότσι της κα αυτό σημαίνει ότι θα τρώγαμε με την ησυχία μας. Παραγγείλαμε πάλι cevipe αλλά και ένα άλλο παραδοσιακό πιάτο, σνίτσελ γεμιστό με τοπικό τυρί. Πήραμε και μια σέρβικη σαλάτα που θυμίζει χωριάτικη. Όλα νόστιμα και χορταστικά και σε καλή τιμή. Αφού χορτάσαμε για τα καλά, φύγαμε για να επισκεφτούμε τον δρόμο Skadarlija που δεν καταφέραμε να δούμε εχθές.
Από κόσμο ήταν άδειος και ο δρόμος και τα μαγαζιά. Ο δρόμος θυμίζει πολύ Θησείο/Μοναστηράκι. Είναι σχετικά μικρή η απόσταση που έχεις να διανύσεις αλλά με τα τακούνια θα σου φανεί αιώνας! Κουρασμένοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για το βραδάκι.
Το βράδυ λέγαμε να πάμε τσάρκα πλάι στο ποτάμι αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε τον δρόμο εύκολα και επειδή δεν θέλαμε να τρέχουμε από εδώ και από εκεί με την μικρή και το καρότσι αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Εθνική Συνέλευση της Δημοκρατίας της Σερβίας και την εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Θέλαμε να τα δούμε φωτισμένα πρώτα πριν τα δούμε με το φώς του ηλίου αύριο. Πολύ όμορφα κτήρια και τα δύο, πραγματικά στολίδια. Το κρύο ήταν πιο έντονο τώρα και με την μικρή μαζέψαμε δανδέλιων (τους κλέφτες που λέγαμε παιδιά) και της μάθαμε να τα φυσάει, κάτι που ήταν πολύ αστείο.
Προχωρήσαμε για πολύ ώρα απλά χαζεύοντας την πόλη και ψάχνοντας κάπου να φάμε αλλά δυστυχώς για κάποιο λόγο δεν βρίσκαμε κάτι. Από το google είδαμε ένα μαγαζί όπου θα μπορούσαμε να φάμε τα παραδοσιακά Pljeskavica, τα Σέρβικα μπέργκερ.
Νομίζω ότι δεν έχω ξανά παραγγείλει σε πιο βρώμικο ταχυφαγείο. Δίνει πραγματικό νόημα στο «βρωμικό»! αφού περιμέναμε πόση ώρα να πάρουμε δυο σάντουιτς που είχαν μέσα μόνο μπιφτέκι λάχανο και μια σως, φύγαμε για το σπίτι μας. Προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου και πέταξα τα πάντα εκτός του εξωτερικού ψωμιού. Κοιμήθηκα νηστική, ο σύζυγος το έφαγε αν και δεν του άρεσε τόσο.
Την επόμενη μέρα είχε σειρά το μουσείο του Τέσλα!
Ένα από τα πράγματα που με δυσκολεύουν στο εξωτερικό είναι το θέμα του πρωινού. Δεν βρίσκεις εύκολα φούρνους όπως στην Ελλάδα με σφολιάτες αλλά στο Βελιγράδι έχει παντού φούρνους με ωραίες σφολιάτες και το παραδοσιακό burek, κοινώς τυρόπιτα (και όχι μόνο) ταψιού. Το πρωί που ξύπνησα πετάχτηκα με το μωρό μας και αφού γεμίσαμε την κοιλιά μας με νοστιμιές ξεκινήσαμε για τον πρώτο προορισμό μας το φρούριο.
Όπως και εχθές πήραμε όλο τον λιθόστρωτο περπατώντας με την μικρή να περπατάει και αυτή μαζί μας μέχρι το πάρκο. Ο ήλιος έλαμπε και είχε αρκετή ζέστη και από τα πρώτα λεπτά μετάνιωσα που είχα επιλέξει να πάρω μαζί μου παλτό. Το φρούριο κατασκευάστηκε κατά τον 2ο αιώνα και έχει έκτοτε καταστραφεί και χτιστεί πολλές φορές. Πριν μπούμε μέσα κοιτάζουμε λίγο την έκθεση με τα στρατιωτικά οχήματα και όπλα στον περιβάλλον χώρο, όπως επίσης σημειώνουμε πως έχει κούνιες καθώς και μια έκθεση με δεινόσαυρους για να πάμε με την μικρή αργότερα. Πριν περάσουμε μέσα στο εσωτερικό του φρουρίου επισκεφτήκαμε το μουσείο μεσαιωνικών βασανιστηρίων. Είναι εξαιρετικά ανατριχιαστικό το τι κατεβάζει ο νους του ανθρώπου για να προκαλέσει πόνο στον συνάνθρωπο του.
Από εκεί περάσαμε στο εσωτερικό μέρος του φρουρίου. Ουσιαστικά πρόκειται μια μεγάλη υπερυψωμένη έκταση πρασίνου με παγκάκια για να κάθεσαι και πολύ ωραία θέα από την πόλη και τον ποταμό Σάβο. Περάσαμε αρκετή ώρα προχωρώντας χωρίς ουσιαστικά να βλέπουμε κάτι συγκεκριμένο (αργότερα θα μας έρθουν στην μνήμη όλα αυτά που μπορούσαμε να δούμε). Επισκεφτήκαμε και το Άγαλμα του νικητή που είναι αντιπροσωπεύει την νίκη της Σερβίας στους Βαλκανικούς πολέμους.
Βγήκαμε από το εσωτερικό του φρουρίου και επισκεφτήκαμε τις κούνιες και την έκθεση των δεινοσαύρων. Έχουν κάτι το συναρπαστικό οι δεινόσαυροι αν και την κόρη μας την άφησαν αδιάφορη. Μετά από λίγη ώρα κούνιες και τρεξίματος αποχωρήσαμε Από εκεί φύγαμε για φαί σε ένα από τα ρεστοράν που έχει επιλέξει ο σύζυγος.
Ήταν ένα από τα τοπικά εστιατόρια όπου βλέπεις ντόπιους και όχι τουρίστες. Είχε επίσης μια αίσθηση παλιού ρεστοράν, οι σερβιτόροι ήταν μεγάλης ηλικίας πχ. Ευτυχώς η μικρή είχε κοιμηθεί στο καρότσι της κα αυτό σημαίνει ότι θα τρώγαμε με την ησυχία μας. Παραγγείλαμε πάλι cevipe αλλά και ένα άλλο παραδοσιακό πιάτο, σνίτσελ γεμιστό με τοπικό τυρί. Πήραμε και μια σέρβικη σαλάτα που θυμίζει χωριάτικη. Όλα νόστιμα και χορταστικά και σε καλή τιμή. Αφού χορτάσαμε για τα καλά, φύγαμε για να επισκεφτούμε τον δρόμο Skadarlija που δεν καταφέραμε να δούμε εχθές.
Από κόσμο ήταν άδειος και ο δρόμος και τα μαγαζιά. Ο δρόμος θυμίζει πολύ Θησείο/Μοναστηράκι. Είναι σχετικά μικρή η απόσταση που έχεις να διανύσεις αλλά με τα τακούνια θα σου φανεί αιώνας! Κουρασμένοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για το βραδάκι.
Το βράδυ λέγαμε να πάμε τσάρκα πλάι στο ποτάμι αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε τον δρόμο εύκολα και επειδή δεν θέλαμε να τρέχουμε από εδώ και από εκεί με την μικρή και το καρότσι αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Εθνική Συνέλευση της Δημοκρατίας της Σερβίας και την εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Θέλαμε να τα δούμε φωτισμένα πρώτα πριν τα δούμε με το φώς του ηλίου αύριο. Πολύ όμορφα κτήρια και τα δύο, πραγματικά στολίδια. Το κρύο ήταν πιο έντονο τώρα και με την μικρή μαζέψαμε δανδέλιων (τους κλέφτες που λέγαμε παιδιά) και της μάθαμε να τα φυσάει, κάτι που ήταν πολύ αστείο.
Προχωρήσαμε για πολύ ώρα απλά χαζεύοντας την πόλη και ψάχνοντας κάπου να φάμε αλλά δυστυχώς για κάποιο λόγο δεν βρίσκαμε κάτι. Από το google είδαμε ένα μαγαζί όπου θα μπορούσαμε να φάμε τα παραδοσιακά Pljeskavica, τα Σέρβικα μπέργκερ.
Νομίζω ότι δεν έχω ξανά παραγγείλει σε πιο βρώμικο ταχυφαγείο. Δίνει πραγματικό νόημα στο «βρωμικό»! αφού περιμέναμε πόση ώρα να πάρουμε δυο σάντουιτς που είχαν μέσα μόνο μπιφτέκι λάχανο και μια σως, φύγαμε για το σπίτι μας. Προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου και πέταξα τα πάντα εκτός του εξωτερικού ψωμιού. Κοιμήθηκα νηστική, ο σύζυγος το έφαγε αν και δεν του άρεσε τόσο.
Την επόμενη μέρα είχε σειρά το μουσείο του Τέσλα!
