evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.953
- Likes
- 16.683
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού.
- Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη – Σιγκαπούρη κι έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας….
- Σιγκαπούρη - Ανόι και η Οδύσσεια μιας βίζας
- Ανόι - Goooood Morning Vietnam!
- Ανόι - It's Μουσείο Day today
- Μηχανάκια του Βιετνάμ!
- Nih Bihn- Hoa Lu, Tam Con & Mua Cave.
- Halong Bay, και τώρα ζωάρα!
- Hue, η (πολύ) ευχάριστη έκπληξη.
- Ba Na Hills σε Hoi-An - Παίζουμε στη Ντίσνευλαντ του Βιετνάμ
- Xoi An - Coconut Village - An Bang beach και καλοκαιρινές διακοπές για πάντα.
- MySon - Marble Mountains - Danang, ένα goodbye και τα παραμύθια με δράκους.
- Xin chào Saigon (Hello Saigon)
- Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ - Τα ψιψιψίνια και τα κοκοκόψαρα
- Μεκόνγκ βαρκάδα και επιστροφή στην κόλαση της Χο Τσι Μιν
- Βολτάροντας στη Χο Τσι Μινχ
- Cu Chi Tunnels ή πως πολεμούν οι ανίσχυροι
- Και τώρα Κουάλα Λουμπούρ
- Batu Caves? έχω πάει!
- Επίλογος – Λοιπά συμπεράσματα.
Xoi An - Coconut Village - An Bang beach και καλοκαιρινές διακοπές για πάντα.
Το Coconut Village απέχει με το ζόρι 5 χιλιόμετρα από τη Χόι Αν και είναι ατραξιόν για τα τουριστάκια σαν εμάς. Βολτίτσα στο ποτάμι με τα στρόγγυλα παραδοσιακά βαρκάκια, χαζεύεις τα ποταμόσπιτα και την τροπική βλάστηση και μετά αρχίζουν το χορευτικό τσίρκο με τα βαρκάκια.
Εμείς πληρώσαμε την απλή βερσιόν, δηλαδή βόλτα μόνο και χάζι του σπίνιγκ των άλλων, σίγουρα όχι να γίνουμε οι ίδιοι φραπές από το χτύπημα.
Πετάνε τα δίχτυα
Λαλήσαμε από τη ντάλα, ευτυχώς η όλη φάση δεν κράτησε πάνω από 40-50 λεπτά.
Ο βαρκάρης, μας βγήκε ορεξάτος, έλεγε και έλεγε, τι για το δάσος, τι για τα δέντρα και τη ζωή και ανάθεμα αν τον καταλαβαίναμε τι μας έλεγε, έλα που ήρθε στο τσακίρ κέφι και πετάει ένα "θα σας κάνω λέει ώπα γκάγκναμ στάιλ"! και αρχίζει τα γύρω γύρω όλοι.
Τι κι αν έσκουζα εγώ, άστο ρε άνθρωπε, δεν τόχω, δεν είχα όρεξη να κολλήσει το στομάχι μου στην πλάτη από τις σβούρες.
Το χαβά του αυτός. Σηκώθηκε όρθιος-ήταν δεν ήταν με το ζόρι 1,40...κ άρχισε τα ακροβατικά.
Τσίριζα εγώ, γελούσε αυτός. Δέκα δευτερόλεπτα μας στριφογύρναγε ο παλαβιάρης και όταν σταμάτησε γύριζε όλο το σύμπαν γύρω μου.
Φτάσαμε κάποτε στο σημείο που είχαν μαζέψει όλο το τουριστομάνι κ εκεί ανέλαβε ο χορευταράς της γειτονιάς να μας δείξει τα ταλέντα του.
Πιο καλά δείτε στο βιντεάκι
Coconut village
Στην επιστροφή περάσαμε από όλη την νέα πόλη της Χόι Αν, χαζεύαμε την κίνηση, καφέ, φαγάδικα χαμός, ενώ είχε στη σειρά ένα σωρό μαγαζιά που μπορούσες να ραφτείς....αν είχες ρε παιδί μου ένα γάμο να πας, κάτι, ένα κουστούμι γαμπριάτικο, έχουν ραφτάδικα παντού, διαλέγεις σχέδιο και σε βολεύουν μέχρι να πεις κύμινο.
Το φθινόπωρο, ακριβώς μόλις είχα κλείσει το ταξίδι, είχα πάει σε κάτι βαφτίσια. Η κουμπάρα λοιπόν φορούσε ένα θεϊκό φόρεμα έθνικ, Japanese Style, τη ρώτησα τότε από που το πήρε, από Κορέα μου είχε πει, τη φωτογράφισα τότε και κράτησα τη φωτογραφία.
Μόλις γυρίσαμε στο homestay πήρα πρέφα ότι παραδίπλα-αλλά ακριβώς παραδίπλα είχε ραφτάδικο.
Μπήκα με τη φωτογραφία, ρώτησα αν προλαβαίνουν μέχρι το άλλο πρωί και πόσο πάει το μαλλί.
Σε δέκα λεπτά είχα διαλέξει ένα υπέροχο βαθύ κόκκινο μεταξωτό, με μέτρησαν πατόκορφα και μου είπαν ότι σε 8 ώρες θα ήταν έτοιμο
Ανεβαίνοντας σπίτι να βρω τους άλλους, κανόνισα με τον ιδιοκτήτη να μας βολέψει με ποδήλατα, ώστε κάνουμε βολτίτσα στην ημερήσια Χόι Αν, πριν καταλήξουμε μεσημεράκι σε καμιά παραλία για λιώσιμο.
Τσακίστηκε ο άνθρωπος και μας έφερε τα ποδαλατάκια-κάτι σιδερένιες βαλούτες 50 ετών αλλά δε βαριέσαι.
Η πόλη χωρίς τα φαναράκια ήταν διαφορετική αλλά και πάλι όμορφη
Πήγαμε προς την Ιαπωνική Γέφυρα που τη βρήκαμε κλειστή για εργασίες συντήρησης!
Πάει κι αυτό άπατο. Μια διάσημη (και κουκλίστικη) γέφυρα έχει η πόλη και τη χάσαμε.
Μετά την ήττα βρήκαμε το Fujan Assebly Hall που παλιότερα ήταν σημείο συνάντησης και κοινωνικοποίησης Κινέζων και πλέον Ναός αφιερωμένος σε μια θεά που προστατεύει τους ναυτικούς και τρέχα γύρευε. Με ζηλευτή αρχιτεκτονική πάντως.
Αυτά τα ιερά τους είναι απερίγραπτα!
Είχε και μια παράξενη περίεργη πλατεία εκεί κοντά
Η ποδηλατάδα ήταν πάντως απολαυστικότατη και συνδυάστηκε με πάμπολες στάσεις στα κάθε λογής μαγαζιά όπου ψάχναμε δωράκια για τους φίλους μας-κυρίως εγώ κι ο Τάσος δηλαδή, μέχρι που σπάσαμε τα νεύρα των υπολοίπων που δεν έψαχναν.
Αφού μας την είπαν (δίκαια), τους αφήσαμε να πίνουν κάπου χυμό και να δροσίζονται ενώ εμείς κάναμε ανενόχλητοι και άνευ γκρίνιας ενδελεχώς την έρευνα αγοράς για τα ψώνια μας.
Ο Τασούλης είχε αφήσει πίσω στην Ελλάδα το κορίτσι-έρωτας new entry, έψαχνε τα δωράκια της, με εμένα να είμαι η βοήθεια του κοινού.
Εγώ πάλι είχε σκαλώσει με τα μεταξωτά κιμονό σε απίθανες τιμές, είχα ήδη ξεφύγει με τα ψώνια, αλλά δε βαριέσαι τα δωράκια δίνουν χαρά σε όλους, πήρα από ένα κιμονάκι για όλες τις φίλες, να είμαστε ασορτί στα ταξίδια μας.
Εδώ τα βιντεάκια από την όμορφη χαλαρωτική βόλτα
Hoi An Cycling A
Και δω στα δρομάκια με πολύ λόκαλ χρώμα
Παρακάτω που η ζέστη έσφιξε, ήταν ώρα να πάμε για τις βούτες στη θάλασσα της Ινδοκίνας...
Στην κοντινή παραλία An Bang δηλαδή, που γινόταν ένας χαμούλης από τους Αυστραλούς, οι κουμανταδόροι της περιοχής μας όμως μας καβάτζωσαν αμέσως τις σχετικές ξαπλώστρες όπως και τραπεζάκι για τα ποτά.
'Οπου μοχίτο μαζί με σετ ομπρέλα-ξαπλώστρα-στρωματάκι 4 ευρώ όλα μαζί
Πλατσουρίσαμε στα αδιάφορα αλλά ζεστά νερά, αράξαμε στις στρωματάρες και πήραμε γενναία δόση καλοκαιριού Γενάρη μήνα όταν πίσω στην Ελλάδα τα καλοριφέρ άναβαν στο φουλ. Ανεκτίμητο.
Μας τα λέει και πάλι ο κάπτεν Μήτσος
An Bang Beach
Επιστρέφοντας αργά το απόγευμα, πετάχτηκα να δω τι απέγινε με το φουστάνι μου...
Το είχα σχεδόν μετανιώσει-δεν έχει ξανατύχει να μου κάνουν ρούχο tailor made επάνω μου, δεν είχα καν ιδέα αν το σχέδιο που είχα επιλέξει θα καθίσει ωραία επάνω μου, τελικά αποφάσισα πως τα 45 ευρώ που ζήτησαν (για ολομέταξο φόρεμα) ήταν αστείο ποσό, το πολύ πολύ να το έδινα σε μοδίστρα για καμιά μετατροπούλα στην περίπτωση που τελικά δεν μου άρεσε.
Πραγματικά δεν το πίστευα, ότι ήταν έτοιμο σε λιγότερο από 8 ώρες και με κάθε λεπτομέρεια της φωτογραφίας που τους είχα πασάρει .
Ακόμη περισσότερο δεν πίστευα όταν το πρόβαρα και κάθισε γάντι επάνω μου.
Ζητώ συγνώμη που το έκανα...my style rocks το ταξιδιωτικό μου.... αλλά τι να κάνω, αφού τόσος κόσμος πάει κ ράβεται εκεί; Καταθέτω και γω την εμπειρία μου.
Εξάλλου ράβουν και ωραιότατα κοστούμια για τα αγοράκια...ρώτησα από περιέργεια και μου είπαν κασμίρι στα 90 ευρώ.
Πίσω στο φόρεμα ξανά.
Βγήκα από το παραβάν και άρχισαν οι μοδίστρες τα ουάου!
Με φωτογράφισαν οι ίδιες για να το βάλουν στο μπουκ τους.
Βουαλά λοιπόν, πρώτα η αρχική φωτό της κουμπάρας για να βγάλουν το σχέδιο
(Η κουμπάρα είναι αυτή όχι εγώ)
....και το δικό μου
Αυτό που δεν φαίνεται είναι το αβυσσαλέο σκίσιμο που έχει στο πλάι, για την τσαχπινιά.
Το πλήρωσα με όλη μου την καρδιά, μην πω ότι το έχω ήδη λασάνει στη Θεσσαλονίκη σε ένα κάπως πιο επίσημο εβέντ και με σταματούσαν κάθε λίγο για το φόρεμα! Σουξέ λέμε.
Πριν φύγω οι κοπελιές που "μ έραψαν" βάλθηκαν να μάθουν τα κουτσομπολιά...Σε είδαμε, λέει, από χθες με τρείς άντρες, ποιός από όλους είναι ο δικός σου;
Τα έλεγα εγώ, βούιξε η γειτονιά! Μας κρέμασαν κουδούνια στην άλλη άκρη του κόσμου
'Αντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι εμείς είμαστε απλά (παλιο) φίλοι.
Βολέψαμε τα ψώνια της ημέρας στις ήδη τιγκαρισμένες αποσκευές-σαν ετοιμόγεννη έγκυος έμοιαζε το μπακπακ μου, με τέτοιο φούσκωμα, Ετοιμάστηκα για την έξοδο και ΦΥΣΙΚΑ φόρεσα το καινούργιο φορεματάκι για να το εγκαινιάσω.
Το έθνικ ντύσιμο άλλωστε είναι πολύ συνηθισμένο εκεί, δεν θα έδειχνα εκτός τόπου. (εκτός χρόνου ίσως)
Περπατήσαμε ξανά και ξανά τα όμορφα στενάκια, φάγαμε και μπουχτίσαμε με τα κάθε είδους φαναράκια.
Λίγο ακόμα θέλετε; δε θέλετε;
Ορίστε και το φορεματάκι, κομπλέ με μαλλί, μακιγιάζ , όχι προχειροδουλειές
Εκτός από τα ρούχα όμως, διαθέτουμε ανέκαθεν και φίλαθλες ανησυχίες, εκείνες τις μέρες έπαιζε φουλ το Ασιατικό κύπελλο, και ήταν η βραδιά της Εθνικής τους κόντρα στην Ινδονησία.
Είχαν βγάλει παντού οθόνες, και έβλεπαν παλαβωμένοι, ξεχνούσαν να σερβίρουν μέχρι και τον κόσμο χαζεύοντας τις φάσεις του αγώνα.
Στρωθήκαμε σ ένα τραπεζάκι και μισοκαλαμπουρίζαμε, μισοβλέπαμε τον αγώνα που δε βλεπόταν, άμπαλοι οι Βιετναμέζοι, έχασαν 0-1 και μεις την ευκαιρία να δούμε τους πανηγυρισμούς από ένα δικό τους γκολ-που ευτυχώς ήρθε λίγες μέρες αργότερα στη Σαιγκόν (αλλά ούτε και κείνο το παιχνίδι τελείωσε καλά).
Σε ελαφρώς μελαγχολικό μουντ και μεις, περνούσαμε υπέροχα, όμως ήταν η τελευταία μας βραδιά όλοι μαζί, την επόμενη ο κάπτεν αναχωρούσε από Ντανάγκ που έπρεπε να επιστρέψει στα επαγγελματικά του.
Φύγαμε όταν είχαν εξαφανιστεί οι πάντες, η φωτογραφία αυτή βγήκε αποχαιρετώντας την πόλη, γυρίζοντας το κεφάλι πίσω στο τραπεζάκι που τα πίναμε μέσα στη μέση του δρόμου.
Αντίο λοιπόν όμορφη Χόι Αν. Θα ξεχαστείς δύσκολα...
Το Coconut Village απέχει με το ζόρι 5 χιλιόμετρα από τη Χόι Αν και είναι ατραξιόν για τα τουριστάκια σαν εμάς. Βολτίτσα στο ποτάμι με τα στρόγγυλα παραδοσιακά βαρκάκια, χαζεύεις τα ποταμόσπιτα και την τροπική βλάστηση και μετά αρχίζουν το χορευτικό τσίρκο με τα βαρκάκια.
Εμείς πληρώσαμε την απλή βερσιόν, δηλαδή βόλτα μόνο και χάζι του σπίνιγκ των άλλων, σίγουρα όχι να γίνουμε οι ίδιοι φραπές από το χτύπημα.
Πετάνε τα δίχτυα
Λαλήσαμε από τη ντάλα, ευτυχώς η όλη φάση δεν κράτησε πάνω από 40-50 λεπτά.
Ο βαρκάρης, μας βγήκε ορεξάτος, έλεγε και έλεγε, τι για το δάσος, τι για τα δέντρα και τη ζωή και ανάθεμα αν τον καταλαβαίναμε τι μας έλεγε, έλα που ήρθε στο τσακίρ κέφι και πετάει ένα "θα σας κάνω λέει ώπα γκάγκναμ στάιλ"! και αρχίζει τα γύρω γύρω όλοι.
Τι κι αν έσκουζα εγώ, άστο ρε άνθρωπε, δεν τόχω, δεν είχα όρεξη να κολλήσει το στομάχι μου στην πλάτη από τις σβούρες.
Το χαβά του αυτός. Σηκώθηκε όρθιος-ήταν δεν ήταν με το ζόρι 1,40...κ άρχισε τα ακροβατικά.
Τσίριζα εγώ, γελούσε αυτός. Δέκα δευτερόλεπτα μας στριφογύρναγε ο παλαβιάρης και όταν σταμάτησε γύριζε όλο το σύμπαν γύρω μου.
Φτάσαμε κάποτε στο σημείο που είχαν μαζέψει όλο το τουριστομάνι κ εκεί ανέλαβε ο χορευταράς της γειτονιάς να μας δείξει τα ταλέντα του.
Πιο καλά δείτε στο βιντεάκι
Coconut village
Στην επιστροφή περάσαμε από όλη την νέα πόλη της Χόι Αν, χαζεύαμε την κίνηση, καφέ, φαγάδικα χαμός, ενώ είχε στη σειρά ένα σωρό μαγαζιά που μπορούσες να ραφτείς....αν είχες ρε παιδί μου ένα γάμο να πας, κάτι, ένα κουστούμι γαμπριάτικο, έχουν ραφτάδικα παντού, διαλέγεις σχέδιο και σε βολεύουν μέχρι να πεις κύμινο.
Το φθινόπωρο, ακριβώς μόλις είχα κλείσει το ταξίδι, είχα πάει σε κάτι βαφτίσια. Η κουμπάρα λοιπόν φορούσε ένα θεϊκό φόρεμα έθνικ, Japanese Style, τη ρώτησα τότε από που το πήρε, από Κορέα μου είχε πει, τη φωτογράφισα τότε και κράτησα τη φωτογραφία.
Μόλις γυρίσαμε στο homestay πήρα πρέφα ότι παραδίπλα-αλλά ακριβώς παραδίπλα είχε ραφτάδικο.
Μπήκα με τη φωτογραφία, ρώτησα αν προλαβαίνουν μέχρι το άλλο πρωί και πόσο πάει το μαλλί.
Σε δέκα λεπτά είχα διαλέξει ένα υπέροχο βαθύ κόκκινο μεταξωτό, με μέτρησαν πατόκορφα και μου είπαν ότι σε 8 ώρες θα ήταν έτοιμο
Ανεβαίνοντας σπίτι να βρω τους άλλους, κανόνισα με τον ιδιοκτήτη να μας βολέψει με ποδήλατα, ώστε κάνουμε βολτίτσα στην ημερήσια Χόι Αν, πριν καταλήξουμε μεσημεράκι σε καμιά παραλία για λιώσιμο.
Τσακίστηκε ο άνθρωπος και μας έφερε τα ποδαλατάκια-κάτι σιδερένιες βαλούτες 50 ετών αλλά δε βαριέσαι.
Η πόλη χωρίς τα φαναράκια ήταν διαφορετική αλλά και πάλι όμορφη
Πήγαμε προς την Ιαπωνική Γέφυρα που τη βρήκαμε κλειστή για εργασίες συντήρησης!
Πάει κι αυτό άπατο. Μια διάσημη (και κουκλίστικη) γέφυρα έχει η πόλη και τη χάσαμε.
Μετά την ήττα βρήκαμε το Fujan Assebly Hall που παλιότερα ήταν σημείο συνάντησης και κοινωνικοποίησης Κινέζων και πλέον Ναός αφιερωμένος σε μια θεά που προστατεύει τους ναυτικούς και τρέχα γύρευε. Με ζηλευτή αρχιτεκτονική πάντως.
Αυτά τα ιερά τους είναι απερίγραπτα!
Είχε και μια παράξενη περίεργη πλατεία εκεί κοντά
Η ποδηλατάδα ήταν πάντως απολαυστικότατη και συνδυάστηκε με πάμπολες στάσεις στα κάθε λογής μαγαζιά όπου ψάχναμε δωράκια για τους φίλους μας-κυρίως εγώ κι ο Τάσος δηλαδή, μέχρι που σπάσαμε τα νεύρα των υπολοίπων που δεν έψαχναν.
Αφού μας την είπαν (δίκαια), τους αφήσαμε να πίνουν κάπου χυμό και να δροσίζονται ενώ εμείς κάναμε ανενόχλητοι και άνευ γκρίνιας ενδελεχώς την έρευνα αγοράς για τα ψώνια μας.
Ο Τασούλης είχε αφήσει πίσω στην Ελλάδα το κορίτσι-έρωτας new entry, έψαχνε τα δωράκια της, με εμένα να είμαι η βοήθεια του κοινού.
Εγώ πάλι είχε σκαλώσει με τα μεταξωτά κιμονό σε απίθανες τιμές, είχα ήδη ξεφύγει με τα ψώνια, αλλά δε βαριέσαι τα δωράκια δίνουν χαρά σε όλους, πήρα από ένα κιμονάκι για όλες τις φίλες, να είμαστε ασορτί στα ταξίδια μας.
Εδώ τα βιντεάκια από την όμορφη χαλαρωτική βόλτα
Hoi An Cycling A
Και δω στα δρομάκια με πολύ λόκαλ χρώμα
Παρακάτω που η ζέστη έσφιξε, ήταν ώρα να πάμε για τις βούτες στη θάλασσα της Ινδοκίνας...
Στην κοντινή παραλία An Bang δηλαδή, που γινόταν ένας χαμούλης από τους Αυστραλούς, οι κουμανταδόροι της περιοχής μας όμως μας καβάτζωσαν αμέσως τις σχετικές ξαπλώστρες όπως και τραπεζάκι για τα ποτά.
'Οπου μοχίτο μαζί με σετ ομπρέλα-ξαπλώστρα-στρωματάκι 4 ευρώ όλα μαζί
Πλατσουρίσαμε στα αδιάφορα αλλά ζεστά νερά, αράξαμε στις στρωματάρες και πήραμε γενναία δόση καλοκαιριού Γενάρη μήνα όταν πίσω στην Ελλάδα τα καλοριφέρ άναβαν στο φουλ. Ανεκτίμητο.
Μας τα λέει και πάλι ο κάπτεν Μήτσος
An Bang Beach
Επιστρέφοντας αργά το απόγευμα, πετάχτηκα να δω τι απέγινε με το φουστάνι μου...
Το είχα σχεδόν μετανιώσει-δεν έχει ξανατύχει να μου κάνουν ρούχο tailor made επάνω μου, δεν είχα καν ιδέα αν το σχέδιο που είχα επιλέξει θα καθίσει ωραία επάνω μου, τελικά αποφάσισα πως τα 45 ευρώ που ζήτησαν (για ολομέταξο φόρεμα) ήταν αστείο ποσό, το πολύ πολύ να το έδινα σε μοδίστρα για καμιά μετατροπούλα στην περίπτωση που τελικά δεν μου άρεσε.
Πραγματικά δεν το πίστευα, ότι ήταν έτοιμο σε λιγότερο από 8 ώρες και με κάθε λεπτομέρεια της φωτογραφίας που τους είχα πασάρει .
Ακόμη περισσότερο δεν πίστευα όταν το πρόβαρα και κάθισε γάντι επάνω μου.
Ζητώ συγνώμη που το έκανα...my style rocks το ταξιδιωτικό μου.... αλλά τι να κάνω, αφού τόσος κόσμος πάει κ ράβεται εκεί; Καταθέτω και γω την εμπειρία μου.
Εξάλλου ράβουν και ωραιότατα κοστούμια για τα αγοράκια...ρώτησα από περιέργεια και μου είπαν κασμίρι στα 90 ευρώ.
Πίσω στο φόρεμα ξανά.
Βγήκα από το παραβάν και άρχισαν οι μοδίστρες τα ουάου!
Με φωτογράφισαν οι ίδιες για να το βάλουν στο μπουκ τους.
Βουαλά λοιπόν, πρώτα η αρχική φωτό της κουμπάρας για να βγάλουν το σχέδιο
(Η κουμπάρα είναι αυτή όχι εγώ)
....και το δικό μου
Αυτό που δεν φαίνεται είναι το αβυσσαλέο σκίσιμο που έχει στο πλάι, για την τσαχπινιά.
Το πλήρωσα με όλη μου την καρδιά, μην πω ότι το έχω ήδη λασάνει στη Θεσσαλονίκη σε ένα κάπως πιο επίσημο εβέντ και με σταματούσαν κάθε λίγο για το φόρεμα! Σουξέ λέμε.
Πριν φύγω οι κοπελιές που "μ έραψαν" βάλθηκαν να μάθουν τα κουτσομπολιά...Σε είδαμε, λέει, από χθες με τρείς άντρες, ποιός από όλους είναι ο δικός σου;
Τα έλεγα εγώ, βούιξε η γειτονιά! Μας κρέμασαν κουδούνια στην άλλη άκρη του κόσμου
'Αντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι εμείς είμαστε απλά (παλιο) φίλοι.
Βολέψαμε τα ψώνια της ημέρας στις ήδη τιγκαρισμένες αποσκευές-σαν ετοιμόγεννη έγκυος έμοιαζε το μπακπακ μου, με τέτοιο φούσκωμα, Ετοιμάστηκα για την έξοδο και ΦΥΣΙΚΑ φόρεσα το καινούργιο φορεματάκι για να το εγκαινιάσω.
Το έθνικ ντύσιμο άλλωστε είναι πολύ συνηθισμένο εκεί, δεν θα έδειχνα εκτός τόπου. (εκτός χρόνου ίσως)
Περπατήσαμε ξανά και ξανά τα όμορφα στενάκια, φάγαμε και μπουχτίσαμε με τα κάθε είδους φαναράκια.
Λίγο ακόμα θέλετε; δε θέλετε;
Ορίστε και το φορεματάκι, κομπλέ με μαλλί, μακιγιάζ , όχι προχειροδουλειές
Εκτός από τα ρούχα όμως, διαθέτουμε ανέκαθεν και φίλαθλες ανησυχίες, εκείνες τις μέρες έπαιζε φουλ το Ασιατικό κύπελλο, και ήταν η βραδιά της Εθνικής τους κόντρα στην Ινδονησία.
Είχαν βγάλει παντού οθόνες, και έβλεπαν παλαβωμένοι, ξεχνούσαν να σερβίρουν μέχρι και τον κόσμο χαζεύοντας τις φάσεις του αγώνα.
Στρωθήκαμε σ ένα τραπεζάκι και μισοκαλαμπουρίζαμε, μισοβλέπαμε τον αγώνα που δε βλεπόταν, άμπαλοι οι Βιετναμέζοι, έχασαν 0-1 και μεις την ευκαιρία να δούμε τους πανηγυρισμούς από ένα δικό τους γκολ-που ευτυχώς ήρθε λίγες μέρες αργότερα στη Σαιγκόν (αλλά ούτε και κείνο το παιχνίδι τελείωσε καλά).
Σε ελαφρώς μελαγχολικό μουντ και μεις, περνούσαμε υπέροχα, όμως ήταν η τελευταία μας βραδιά όλοι μαζί, την επόμενη ο κάπτεν αναχωρούσε από Ντανάγκ που έπρεπε να επιστρέψει στα επαγγελματικά του.
Φύγαμε όταν είχαν εξαφανιστεί οι πάντες, η φωτογραφία αυτή βγήκε αποχαιρετώντας την πόλη, γυρίζοντας το κεφάλι πίσω στο τραπεζάκι που τα πίναμε μέσα στη μέση του δρόμου.
Αντίο λοιπόν όμορφη Χόι Αν. Θα ξεχαστείς δύσκολα...
Last edited:
, που ωστόσο νιώθει πανέτοιμος να αλωνίσει την υπόλοιπη Ασία , και γω με τον σενιόρ Τάσος αναχωρούμε για την εξωτική Κουάλα Λουμπούρ για άλλη μιάμισι μέρα προκειμένου να αποτελειώσουμε ( ή να αποτελειωθούμε οι ίδιοι) το ταξίδι μας.
