Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.941
ΠΕΜΠΤΗ 25/3/10 ΗΚG-SYD QF128 VH-OJJ (To επονομαζόμενο και γερασμένη βασίλισσα)
Το καυτό νερό έπεφτε ηδονικά στο ταλαιπωρημένο σαρκίο μου… απόλαυσα το αζωογονητικό μπάνιο μου, ξυρίστηκα και κατέληξα αποχαυνωμένος μπροστά στο μπουφέ του Τhe Travelers Lounge στο East Terminal του Τerminal 1 του Chek Lap Kok ή αλλιώς του διεθνούς αεροδρομίου του Hong Kong…
Η μετάβαση μου από το West Terminal 1 που προσγειώθηκε η Turkish στο East Terminal 1 από όπου και θα με παραλάμβανε η Qantas για το εις τας Αυστραλίας ταξίδιον ήταν ευκολότατη… εσωτερικό τρενάκι, κυλιόμενες για την ανάβαση στο transit και τεράστιες ταμπέλες που με πληροφορούσαν για την διεύθυνση του πολυθρύλητου Travelers Lounge… έναντι του ευτελούς τιμήματος των 22? θα περνούσα στη θαλπωρή του τις επόμενες τρεις και ώρες μέχρι την αναχώρησή μου για το Σύδνευ… Πριν να φύγω από την βάση μου το σκέφτηκα καλά… οι ώρες της ταλαιπωρίας θα συσσωρεύονταν επικίνδυνα… δύο πτήσεις περί των δέκα ωρών, συν την τετράωρη αναμονή στο Ataturk, συν τον κάματο όλης της προηγούμενης ημέρας… δεν είναι καιροί για ηρωισμούς σκέφτηκα…τώρα τα χρόνια βαραίνουν στα επαναστατικά κορμιά μας και ένα τρίωρο λίφτινγκ πριν την συνέχεια της επιχείρησης Down Under κρίνεται απαραίτητο… πάτησα λοιπόν αποφασιστικά το κλικ στο ποντίκι μου, χρέωσα την πιστωτική μου και τύπωσα την κράτηση μου… ανά χείρας το voucher λοιπόν προσπέρασα την Ασιατική λαοθάλασσα που συνωστίζονταν σε θλιβερά ταχυφαγεία και πολυεθνικά εστιατόρια αμφιβόλου ποιότητος και βρέθηκα στις πόρτες του παραδείσου… μια ευγενέστατη Ασιάτισα hostess ακαθορίστου ηλικίας με καλωσόρισε και μου υπενθύμισε τα προνόμια μου… ξεκούραση σε αναπαυτικές πολυθρόνες, complimentary μπουφέ και μη αλκοολούχα ποτά, δωρεάν internet και το σπουδαιότερο δυνατότητα για ένα μπάνιο… έχετε επίσης, μου είπε, την δυνατότητα για ένα σωρό άλλες παροχές με ειδική έκπτωση… μασάζ, κουρείο, spa μέχρι και δωμάτιο με ολιγόωρη παραμονή σε ξενοδοχείο… απέρριψα τις επί χρήμασι παροχές και περιορίστηκα στα δωρεάν προνόμια μου… ας μην επιβαρύνω και άλλο τον προυπολογισμό μου σκέφτηκα, στο τέλος θα καταστραφώ… απέθεσα το τσαντάκι στου Sport Billy στη reception και έσπευσα στα ιδιαίτερα…πετσέτες και δυο μικρά μπουκαλάκια με αφρόλουτρο και σαμπουάν ήταν τα extra για το ντουζ…του έδωσα και κατάλαβε… μισή ώρα αργότερα φρέσκος- φρέσκος απολάμβανα στο τραπέζι μου ένα πιάτο νοστιμότατα νουντλς… και ήταν μόνο η αρχή… τσάκισα την σαλάτα, έφαγα 2-3 πιάτα lemon grass chicken και κατέληξα σε ένα αμφιβόλου κατασκευής γλυκό… οι χυμοί και τα αναψυκτικά ήταν εκ των ουκ άνευ… αν με ρωτήσετε για την ποιότητα θα σας απαντήσω ότι ήταν ανεκτή… δεν ήταν δα και το μενού του ΒΑΡΟΥΛΚΟ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν χειρότερο από τις αηδίες που θα έτρωγα αν έμενα έξω από τις πύλες του lounge και χόρταινα την πείνα μου στα αηδή ταχυφαγεία… κοντολογίς αν βρεθείτε ποτέ αντιμέτωποι με ένα τρίωρο και πάνω connection η λύση των lounge είναι άριστη… κοστίζουν περίπου 20? και σου προσφέρουν πολλά… ξεκουράζεσαι , τρως , φρεσκάρεσαι, περνάς ανθρωπινά την ώρα σου… σκεφτείτε το σοβαρά…
Λαγοκοιμόμουν όταν άκουσα από τα μεγάφωνα μια κελαιδιστή φωνή σε Κινεζοαγγλικά να αναγγέλει την επιβίβασης της πτήσης μου… αποχαιρέτησα με συγκίνηση τις Κινεζούλες hostess και πήρα των ομματιών μου προς την πύλη μου… το 744 της Qantas μου χαμογελούσε στο μισοσκόταδο… σύντομος έλεγχος αποσκευών και 27Α παράθυρο όπως πάντα και μπροστά αυτή την φορά… το χαμόγελο της υποδοχής ήταν τυπικό μεν επαγγελματικό δε… βόλεψα την βαλίτσα μου στο ντουλαπάκι και προσπάθησα να βολευτώ στη θέση μου…σοκ… seat pitch για Πυγμαίους…31’’ και με το ζόρι… αναλογίστηκα πως θα περνούσαν οι υπόλοιπες εννέα ώρες… η προσωπική μου οθόνη μικρή και παλιά, τα καθίσματα πολυκαιρισμένα… αυτή είναι λοιπόν η περίφημη Qantas εμπειρία? Η πτήση μας ήταν ασφυκτικά γεμάτη… Γιαπωνέζοι τουρίστες, Αυστραλοί επιχειρηματίες, Κορεάτες συνταξιούχοι, Κινέζοι οικονομικοί μετανάστες… κάθε καρυδιάς καρύδι… Push back και ανάληψη στους ουρανούς ακριβώς on time… το μπάνιο σε συνδιασμό με το σκασμό που έφαγα πρέπει να με χαλάρωσαν υπέρ του δέοντος… θυμάμαι σα σε όνειρο τους συνοδούς να μοιράζουν υγρά καύσιμα και από εκεί και μετά τίποτε… ξύπνησα στο απόλυτο σκοτάδι… τσέκαρα τα της πορείας μας στην οθόνη μου και είδα ότι ήδη είμαστε στους ουρανούς κοντά τρεις ώρες… είχα χάσει το φαγητό… με πείραξε, όχι γιατί πεινούσα αλλά γιατί ήθελα να τσεκάρω τι καλούδια μας προσέφεραν… ας είναι , δεν χάλασε κι ο κόσμος… το κάλεσμα της φύσης με έκανε να ξεσφηνωθώ κυριολεκτικά από την θέση μου, να πηδήξω πάνω από τους δύο συνεπιβάτες μου και να ψάχνω την τουαλέτα μέσα στο σκοτάδι… δυο τρεις Κορεάτες ή Κινέζοι ή Γιαπωνέζοι ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο έζοι με τράβαγαν από το μανίκι… άλλοι μου ζητούσαν να τους δείξω πως λειτουργεί το IFE και άλλοι μου ζήταγαν νερό… με είχαν περάσει για συνοδό… μα αλήθεια που ήταν το πλήρωμα… μετά το τεστ της τουαλέτας, παλιά πολύ παλιά, κατέληξα στο galley ψάχνοντας να πιώ κάτι… μια πενηντάρα ασχημούλα διάβαζε ένα περιοδικό και μου έδειξε αδιάφορα έναν δίσκο με αναψυκτικά και νερό… ούτε που σκέφτηκα να της ζητήσω παγάκια με την ξυνίλα που είχε… έκλεψα κι ένα κουτί από κρακεράκια και επέστρεψα στη θέση μου… και στο γυρισμό ο ίδιος τραγέλαφος…
- Water sir, please ψιθύριζαν οι καημένοι οι Ασιάτες… τι να τους πεις τώρα…
Βάλθηκα μέσα στο σκοτάδι να προσπαθώ να καταρρίψω το ρεκόρ μου στο tetris… εις μάτην… ξαναείδα το αγαπημένο μου Julie and Julia με την Meryl Streep και στο τέλος κατέληξα να χαζεύω μια σειρά αφιερωμάτων της Qantas για τους προορισμούς της… κάπου εκεί άναψαν τα φώτα… το πρωινό ερχόταν… η ίδια φασόν ομελέτα μαζί με μια φρουτοσαλάτα και καφέ, γάλα ή τσάι… φαντασία καμία… το service όντως ήταν ευγενικό, δραστήριο, επαγγελματικό στα όρια του προκάτ όμως… προφανώς δάσκαλοι της μεγάλης της Αegean σχολής… Το γιγάντιο 744 έφτανε στο Sydney ακριβώς στην ώρα του… o captain με αστειάκια μας καλωσόριζε στην πατρίδα του και μας ευχήθηκε καλή διαμονή…
Η ώρα του απολογισμού είχε φτάσει… ήταν μια περίεργη πτήση η πρώτη μου εμπειρία με την QF… το αεροπλάνο ήταν υπέργηρο και το έδειχνε…το VH-OJJ πρωτοπέταξε το 1991 και δεν το έκρυβε… ήταν μεν καθαρό, κλασάτο και περιποιημένο αλλά τα είχε φάει τα ψωμιά του… seat pitch για κοντούς ασιάτες και μόνο, παλαιάς κοπής προσωπική οθόνη , άβολα καθίσματα… τα 744 της Qantas ήταν ένας θρύλος και αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που πέταξα μαζί τους… αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως η ώρα της απόσυρσης τους έχει φτάσει… τα 330 και τα 380 σιγά σιγά τα αντικαθιστούν… τίποτε σε αυτό το μάταιο κόσμο δεν μένει αιώνια νέο… ούτε καν τα 744… για το service δεν μπορώ να πω και πολλά μια που λόγω εκτάκτων συνθηκών , με πήρε ο ύπνος, έχασα το κυρίως φαγητό και συνεπώς και το κυρίως service… το πρωινό το ξανάπα δεν μετράει, παντού ίδιο είναι ή μάλλον σχεδόν παντού ίδιο… το κύριο χαρακτηριστικό των συνοδών ήταν η αλαζονία… συγκαταβατικό χαμόγελο, επαγγελματικό service αλλά τίποτε παραπέρα… χαλαρώστε καμάρια μου, αεροσυνοδοί στην Qantas είσαστε όχι ντίβες του κινηματογράφου… η παντελής απουσία συνοδών κατά της νυχτερινές ώρες μου προκάλεσε αλγεινότατη εντύπωση… ας ξεκαβαλίσουν λίγο το καλάμι… κοντολογίς… η Qantas σαφώς και είναι μια εταιρία κλάσης, το ταξίδι της επιστροφής το απέδειξε, αλλά στο συγκεκριμένο route μάλλον έπεσα στην περίπτωση… σιτεμένο αεροπλάνο, μυστήριο πλήρωμα και δυστυχώς έχασα κι εκείνο το καταραμένο το φαί… όσοι είστε συλλέκτες εμπειριών η πτήση με ένα έστω και υπέργηρο 744 της Qantas είναι must… όσοι δεν καίγεστε να μπείτε στο 744 προτιμήστε κάτι σε πιο καινούργιο, σίγουρα η άνεση και το service θα σας αποζημιώσουν…
Το καυτό νερό έπεφτε ηδονικά στο ταλαιπωρημένο σαρκίο μου… απόλαυσα το αζωογονητικό μπάνιο μου, ξυρίστηκα και κατέληξα αποχαυνωμένος μπροστά στο μπουφέ του Τhe Travelers Lounge στο East Terminal του Τerminal 1 του Chek Lap Kok ή αλλιώς του διεθνούς αεροδρομίου του Hong Kong…
Η μετάβαση μου από το West Terminal 1 που προσγειώθηκε η Turkish στο East Terminal 1 από όπου και θα με παραλάμβανε η Qantas για το εις τας Αυστραλίας ταξίδιον ήταν ευκολότατη… εσωτερικό τρενάκι, κυλιόμενες για την ανάβαση στο transit και τεράστιες ταμπέλες που με πληροφορούσαν για την διεύθυνση του πολυθρύλητου Travelers Lounge… έναντι του ευτελούς τιμήματος των 22? θα περνούσα στη θαλπωρή του τις επόμενες τρεις και ώρες μέχρι την αναχώρησή μου για το Σύδνευ… Πριν να φύγω από την βάση μου το σκέφτηκα καλά… οι ώρες της ταλαιπωρίας θα συσσωρεύονταν επικίνδυνα… δύο πτήσεις περί των δέκα ωρών, συν την τετράωρη αναμονή στο Ataturk, συν τον κάματο όλης της προηγούμενης ημέρας… δεν είναι καιροί για ηρωισμούς σκέφτηκα…τώρα τα χρόνια βαραίνουν στα επαναστατικά κορμιά μας και ένα τρίωρο λίφτινγκ πριν την συνέχεια της επιχείρησης Down Under κρίνεται απαραίτητο… πάτησα λοιπόν αποφασιστικά το κλικ στο ποντίκι μου, χρέωσα την πιστωτική μου και τύπωσα την κράτηση μου… ανά χείρας το voucher λοιπόν προσπέρασα την Ασιατική λαοθάλασσα που συνωστίζονταν σε θλιβερά ταχυφαγεία και πολυεθνικά εστιατόρια αμφιβόλου ποιότητος και βρέθηκα στις πόρτες του παραδείσου… μια ευγενέστατη Ασιάτισα hostess ακαθορίστου ηλικίας με καλωσόρισε και μου υπενθύμισε τα προνόμια μου… ξεκούραση σε αναπαυτικές πολυθρόνες, complimentary μπουφέ και μη αλκοολούχα ποτά, δωρεάν internet και το σπουδαιότερο δυνατότητα για ένα μπάνιο… έχετε επίσης, μου είπε, την δυνατότητα για ένα σωρό άλλες παροχές με ειδική έκπτωση… μασάζ, κουρείο, spa μέχρι και δωμάτιο με ολιγόωρη παραμονή σε ξενοδοχείο… απέρριψα τις επί χρήμασι παροχές και περιορίστηκα στα δωρεάν προνόμια μου… ας μην επιβαρύνω και άλλο τον προυπολογισμό μου σκέφτηκα, στο τέλος θα καταστραφώ… απέθεσα το τσαντάκι στου Sport Billy στη reception και έσπευσα στα ιδιαίτερα…πετσέτες και δυο μικρά μπουκαλάκια με αφρόλουτρο και σαμπουάν ήταν τα extra για το ντουζ…του έδωσα και κατάλαβε… μισή ώρα αργότερα φρέσκος- φρέσκος απολάμβανα στο τραπέζι μου ένα πιάτο νοστιμότατα νουντλς… και ήταν μόνο η αρχή… τσάκισα την σαλάτα, έφαγα 2-3 πιάτα lemon grass chicken και κατέληξα σε ένα αμφιβόλου κατασκευής γλυκό… οι χυμοί και τα αναψυκτικά ήταν εκ των ουκ άνευ… αν με ρωτήσετε για την ποιότητα θα σας απαντήσω ότι ήταν ανεκτή… δεν ήταν δα και το μενού του ΒΑΡΟΥΛΚΟ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν χειρότερο από τις αηδίες που θα έτρωγα αν έμενα έξω από τις πύλες του lounge και χόρταινα την πείνα μου στα αηδή ταχυφαγεία… κοντολογίς αν βρεθείτε ποτέ αντιμέτωποι με ένα τρίωρο και πάνω connection η λύση των lounge είναι άριστη… κοστίζουν περίπου 20? και σου προσφέρουν πολλά… ξεκουράζεσαι , τρως , φρεσκάρεσαι, περνάς ανθρωπινά την ώρα σου… σκεφτείτε το σοβαρά…
Λαγοκοιμόμουν όταν άκουσα από τα μεγάφωνα μια κελαιδιστή φωνή σε Κινεζοαγγλικά να αναγγέλει την επιβίβασης της πτήσης μου… αποχαιρέτησα με συγκίνηση τις Κινεζούλες hostess και πήρα των ομματιών μου προς την πύλη μου… το 744 της Qantas μου χαμογελούσε στο μισοσκόταδο… σύντομος έλεγχος αποσκευών και 27Α παράθυρο όπως πάντα και μπροστά αυτή την φορά… το χαμόγελο της υποδοχής ήταν τυπικό μεν επαγγελματικό δε… βόλεψα την βαλίτσα μου στο ντουλαπάκι και προσπάθησα να βολευτώ στη θέση μου…σοκ… seat pitch για Πυγμαίους…31’’ και με το ζόρι… αναλογίστηκα πως θα περνούσαν οι υπόλοιπες εννέα ώρες… η προσωπική μου οθόνη μικρή και παλιά, τα καθίσματα πολυκαιρισμένα… αυτή είναι λοιπόν η περίφημη Qantas εμπειρία? Η πτήση μας ήταν ασφυκτικά γεμάτη… Γιαπωνέζοι τουρίστες, Αυστραλοί επιχειρηματίες, Κορεάτες συνταξιούχοι, Κινέζοι οικονομικοί μετανάστες… κάθε καρυδιάς καρύδι… Push back και ανάληψη στους ουρανούς ακριβώς on time… το μπάνιο σε συνδιασμό με το σκασμό που έφαγα πρέπει να με χαλάρωσαν υπέρ του δέοντος… θυμάμαι σα σε όνειρο τους συνοδούς να μοιράζουν υγρά καύσιμα και από εκεί και μετά τίποτε… ξύπνησα στο απόλυτο σκοτάδι… τσέκαρα τα της πορείας μας στην οθόνη μου και είδα ότι ήδη είμαστε στους ουρανούς κοντά τρεις ώρες… είχα χάσει το φαγητό… με πείραξε, όχι γιατί πεινούσα αλλά γιατί ήθελα να τσεκάρω τι καλούδια μας προσέφεραν… ας είναι , δεν χάλασε κι ο κόσμος… το κάλεσμα της φύσης με έκανε να ξεσφηνωθώ κυριολεκτικά από την θέση μου, να πηδήξω πάνω από τους δύο συνεπιβάτες μου και να ψάχνω την τουαλέτα μέσα στο σκοτάδι… δυο τρεις Κορεάτες ή Κινέζοι ή Γιαπωνέζοι ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο έζοι με τράβαγαν από το μανίκι… άλλοι μου ζητούσαν να τους δείξω πως λειτουργεί το IFE και άλλοι μου ζήταγαν νερό… με είχαν περάσει για συνοδό… μα αλήθεια που ήταν το πλήρωμα… μετά το τεστ της τουαλέτας, παλιά πολύ παλιά, κατέληξα στο galley ψάχνοντας να πιώ κάτι… μια πενηντάρα ασχημούλα διάβαζε ένα περιοδικό και μου έδειξε αδιάφορα έναν δίσκο με αναψυκτικά και νερό… ούτε που σκέφτηκα να της ζητήσω παγάκια με την ξυνίλα που είχε… έκλεψα κι ένα κουτί από κρακεράκια και επέστρεψα στη θέση μου… και στο γυρισμό ο ίδιος τραγέλαφος…
- Water sir, please ψιθύριζαν οι καημένοι οι Ασιάτες… τι να τους πεις τώρα…
Βάλθηκα μέσα στο σκοτάδι να προσπαθώ να καταρρίψω το ρεκόρ μου στο tetris… εις μάτην… ξαναείδα το αγαπημένο μου Julie and Julia με την Meryl Streep και στο τέλος κατέληξα να χαζεύω μια σειρά αφιερωμάτων της Qantas για τους προορισμούς της… κάπου εκεί άναψαν τα φώτα… το πρωινό ερχόταν… η ίδια φασόν ομελέτα μαζί με μια φρουτοσαλάτα και καφέ, γάλα ή τσάι… φαντασία καμία… το service όντως ήταν ευγενικό, δραστήριο, επαγγελματικό στα όρια του προκάτ όμως… προφανώς δάσκαλοι της μεγάλης της Αegean σχολής… Το γιγάντιο 744 έφτανε στο Sydney ακριβώς στην ώρα του… o captain με αστειάκια μας καλωσόριζε στην πατρίδα του και μας ευχήθηκε καλή διαμονή…
Η ώρα του απολογισμού είχε φτάσει… ήταν μια περίεργη πτήση η πρώτη μου εμπειρία με την QF… το αεροπλάνο ήταν υπέργηρο και το έδειχνε…το VH-OJJ πρωτοπέταξε το 1991 και δεν το έκρυβε… ήταν μεν καθαρό, κλασάτο και περιποιημένο αλλά τα είχε φάει τα ψωμιά του… seat pitch για κοντούς ασιάτες και μόνο, παλαιάς κοπής προσωπική οθόνη , άβολα καθίσματα… τα 744 της Qantas ήταν ένας θρύλος και αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που πέταξα μαζί τους… αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως η ώρα της απόσυρσης τους έχει φτάσει… τα 330 και τα 380 σιγά σιγά τα αντικαθιστούν… τίποτε σε αυτό το μάταιο κόσμο δεν μένει αιώνια νέο… ούτε καν τα 744… για το service δεν μπορώ να πω και πολλά μια που λόγω εκτάκτων συνθηκών , με πήρε ο ύπνος, έχασα το κυρίως φαγητό και συνεπώς και το κυρίως service… το πρωινό το ξανάπα δεν μετράει, παντού ίδιο είναι ή μάλλον σχεδόν παντού ίδιο… το κύριο χαρακτηριστικό των συνοδών ήταν η αλαζονία… συγκαταβατικό χαμόγελο, επαγγελματικό service αλλά τίποτε παραπέρα… χαλαρώστε καμάρια μου, αεροσυνοδοί στην Qantas είσαστε όχι ντίβες του κινηματογράφου… η παντελής απουσία συνοδών κατά της νυχτερινές ώρες μου προκάλεσε αλγεινότατη εντύπωση… ας ξεκαβαλίσουν λίγο το καλάμι… κοντολογίς… η Qantas σαφώς και είναι μια εταιρία κλάσης, το ταξίδι της επιστροφής το απέδειξε, αλλά στο συγκεκριμένο route μάλλον έπεσα στην περίπτωση… σιτεμένο αεροπλάνο, μυστήριο πλήρωμα και δυστυχώς έχασα κι εκείνο το καταραμένο το φαί… όσοι είστε συλλέκτες εμπειριών η πτήση με ένα έστω και υπέργηρο 744 της Qantas είναι must… όσοι δεν καίγεστε να μπείτε στο 744 προτιμήστε κάτι σε πιο καινούργιο, σίγουρα η άνεση και το service θα σας αποζημιώσουν…
