Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.941
Ήταν 5.36 ακριβώς… το Airport Express Bus διέσχιζε τους έρημους δρόμους του Auckland και σταμάτησε στη στάση μας… ανεβήκαμε … δυο – τρεις άλλοι νυσταλέοι τουρίστες μας ακολούθησαν… βολευτήκαμε στη θέση μας και λαγοκοιμόμασταν… Τρία τέταρτα αργότερα μέσα στο μαύρο σκοτάδι διαβήκαμε τις πύλες του Auckland International… η πτήση μας για την Μελβούρνη μας περίμενε…
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/4/2010 AKL-ΜΕL NZ-123 ZK-OKD (To επονομαζόμενο και κόσμημα της λόρδωσης)
Παρά το δολοφονικό της ώρας , το κέφι δεν μας έλειπε… είχαμε κάτι λιγότερο από δυο ώρες να σκοτώσουμε και η προοπτική ενός ξέφρενου, ανελέητου πρωινού spotting μας ξεσήκωνε… δεν βρίσκεσαι κάθε μέρα στο Auckland International… άλλες όμως οι βουλές των πιστών και άλλες οι βουλές των Θεών της Νέας Ζηλανδίας…
Με θολό βλέμμα μια κοίταζα των πίνακα των αναχωρήσεων και μια το χαρτάκι του ηλεκτρονικού μου εισιτηρίου… αναχώρηση 07.50 έγραφε το εισιτήριο, αναχώρηση 07.05 έγραφε ο πίνακας αναχωρήσεων…την είχαμε πατήσει… άρχισα να βρίζω σα Μαλτέζος λεμβούχος… η ώρα ήταν ήδη περασμένες εξήμιση και η ουρά προς το check in ατελείωτη… το ηλεκτρονικό check in στην μαγική ήπειρο της Ωκεανίας είναι ένα πράγμα σχεδόν άγνωστο κι έτσι κόσμος και ντουνιάς σχημάτιζε μια τεράστια ουρά μπροστά στα γκισέ της ένδοξης Air New Zealand… τα νεύρα μου ήταν σε άθλια κατάσταση, μάταια όλοι πάσχιζαν να με εμψυχώσουν και να με ηρεμίσουν…
- Χαλάρωσε σύντροφε, θα προλάβουμε…
Το έβλεπα όμως πως ήταν αδύνατον… οι Μαουρί τσεκινατζούδες δούλευαν με ρυθμούς Ελληνικού δημοσίου και ο κόσμος ολοένα και συνωστίζονταν… η ουρά δεν έλεγε με τίποτε να μειωθεί… την όλη νευρικότητα μου επέτειναν οι δεκάδες των Νοτιοκορεατών που στωικά περίμεναν στην ίδια ουρά με μας το check in τους για Σεούλ… αδυνατούσαν να καταλάβουν Αγγλικά, απαιτούσαν να τσεκάρουν όλοι μαζί , έσπρωχναν και έκλεβαν στην ουρά… αποτέλεσμα αυτού επιπλέων καθυστέρηση… και κατάρρευση της ψυχικής μου υγείας… μια μαγεία… Νοτιοκορεάτες , τι περιμένεις… ενώ αν ήταν οι άλλοι… οι καλοί... οι Βορειοκορεάτες...
Την ίδια ώρα η Air New Zealand έδινε ρεσιτάλ ηλιθιότητας… δεν είχε χωρίσει τις πτήσεις της σε ξεχωριστά γκισέ με αποτέλεσμα ένα απερίγραπτο χάος… με άλλα λόγια έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα… φανταστείτε έφευγαν την ίδια ώρα τουλάχιστον πέντε πτήσεις με heavy… και η ουρά ήταν μόνο μια…
Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου… άφησα τους υπόλοιπους να φυλάνε Θερμοπύλες στην ουρά και με σταθερό βήμα πλησίασα την πιο κοντινή μου σεκιούρετι με το εισιτήριο ανά χείρας… Ορθά κοφτά της εξήγησα ότι είμαστε σε κομματική αποστολή, ότι έγινε δολιοφθορά στην ώρα της αναχώρησης μας και συνεπώς έπρεπε να παρακάμψουμε την ουρά γιατί θα χάναμε την πτήση μας… και τότε άκουσα το μνημειώδες…
- Κύριε έχετε ακόμη 20 λεπτά μέχρι να κλείσει το check in, περιμένετε στην ουρά σας… η ώρα της αναχώρησής σας δεν έχει αλλάξει… τα έχετε μπερδέψει, το 07.05 είναι η ώρα που κλείνει το check in…
Έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάω τον πίνακα των αναχωρήσεων μην μπορώντας να πιστέψω στα αυτιά μου… μιλάμε ότι στο αεροδρόμιο του Auckland εφαρμόζετε μια μοναδική πατέντα, μια παγκόσμια πρωτοτυπία… στον πίνακα των αναχωρήσεων δεν αναγράφετε η ώρα αναχώρησης αλλά η ώρα κλεισίματος του check in… δεν της είπα τίποτε παρά μόνο ανέφερα στους υπόλοιπους την στιχομυθία… νόμιζαν πως ήμουν πιωμένος ή πως ξέχασα παντελώς τα Αγγλικά μου… έτρεξαν για την επιβεβαίωση… την έλαβαν... δεν έβγαλαν τσιμουδιά…
Στις επτά παρά πέντε, δέκα λεπτά πριν κλείσει το τσεκίν κρυφοκοιτάζαμε το μαγικό χαρτάκι, την κάρτα επιβίβασης μας… είχαμε προλάβει… προχωρήσαμε στον έλεγχο διαβατηρίων, σφραγίδες και είσοδος στο free-shop… η μαγεία των κρασιών , το βασίλειο των προβάτων… χιλιάδες κρασιά όλων των ποικιλιών και δεκάδες προβατοδέρματα σε όλες τις εκδόσεις , μπουφάν, μπότες, σκουφιά, γάντια , πουλόβερ, έκαναν παρέλαση μπροστά μας… εκπλήρωσα τις όποιες υποχρεώσεις είχα και προχώρησα προς την θύρα της επιβίβασής μας…
Το ΟΚD ήταν σχεδόν καινούργιο… χτίστηκε το Γενάρη του 2006 με ιερό σκοπό αυτό και τα αδελφάκια του να αντικαταστήσουν σιγά- σιγά τα περίφημα 744 της μαμάς εταιρίας… ήταν η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι μας που δεν είχα παράθυρο… είχα μάλλον την χειρότερη δυνατή θέση… 31Β... δε βαριέσαι σκέφτηκα, σιγά τα πράγματα για τρισήμιση ώρες κάνω έτσι…έχουμε περάσει τόσα και τόσα… οι πρώτες εντυπώσεις άριστες… εγκάρδια υποδοχή από το πλήρωμα, αφράτη μοκέτα, ολοκαίνουργια καθίσματα… φτιαγμένο για μεγάλες πτήσεις σκέφτηκα με χαμόγελο και κατσικώθηκα στη θέση μου… ήταν στενά… σαφέστατα στενά αλλά ευτυχώς ανεκτά… καμία σχέση με το πολυδιαφημιζόμενο seat pitch της Α.Ν.Ζ… ένα 31’’ και πολύ του ήταν… όλα στη ζωή τελικά είναι ένας μύθος… δίπλα μου κάθισε και ο ποιο άτυχος άνθρωπος της πτήσεις μας… ήταν κοντά στα δύο μέτρα… προφανώς κάτι ήξερε που ζήτησε διάδρομο… με έκδηλη περιέργεια άρχισα να φυλλομετρώ το περιοδικό και να παίζω με το IFE… την ίδια ώρα το 772 άρχιζε το τάξι… άψογη απογείωση , αριστερή στροφή και γραμμή για Melbourne…προσπάθησα να κουτσοβολευτώ στη θέση μου και άρχισα την πολλοστή μου αναμέτρηση στο TETRIS… και μη χειρότερα σκέφτηκα… κι όμως υπήρχαν τα χειρότερα… όταν η επιγραφή προσδεθείτε έσβησε έζησα τον απόλυτο εφιάλτη… ο μπροστινός μου έκανε το απόλυτα φυσιολογικό… reclining chair… σφηνώθηκα στη θέση μου… κονσέρβα… δεν υπάρχει αυτό που ζω σκέφτηκα και πάτησα κι εγώ σχεδόν αμέσως το δικό μου κουμπί για να αναπνεύσω… ξάπλωσα κυριολεκτικά… με έπιασε ο λαιμός μου, έφτασα στα όρια της λόρδωσης… ποιο σαίνη σχεδίασε τα καθίσματα άραγε?
Αυτόματα η μνήμη μου γύρισε πίσω δυόμιση χρόνια… τότε που γυρίζα από το την Λαική Δημοκρατία της Κορέας … Σαν εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον αδελφό Κινέζικο λαό διαλέξαμε την China Southern και το 772 της για την επιστροφή μας… ρεφόρμες του κερατά, έπρεπε να τα περιμένουμε… ο απόλυτος πάτος… μας έχει μείνει σαν μονάδα μέτρησης εκείνη η επιστροφή… από τότε λέμε , η τάδε πτήση μας ήταν άριστη δέκα φορές καλύτερη από της China Southern , η δείνα πτήση μας ήταν αίσχος , τρεις μόνο φορές καλύτερη από αυτήν της China Southern… εδώ από πλευράς άνεσης, πλησιάσαμε το απόλυτο… δύο φορές μόνο καλύτερη από την μονάδα μέτρησης…
Τρεις ώρες μείνανε θα το ξεπεράσουμε κι αυτό σκέφτηκα βλέποντας τον κόσμο πλαγιαστός… το σερβίρισμα ξεκινούσε και η μπροστινή καρέκλα έπαιρνε την φυσιολογική της θέση… αναθάρρησα, πεινούσα και περίμενα τα κορίτσια… με την όρεξη έμεινα… Μεζιτοπούλες δεν υπήρχαν… δεν το έχω ξαναδεί αυτό στον ταξιδιωτικό μου βίο… όλοι, μα όλοι άντρες και σιτεμένοι μάλιστα… έκπληξη δεύτερη… το πρωινό… εδώ είχαμε να κάνουμε με υπερθέαμα… δεν υπήρχε καμιά προκάτ ομελέτα, κανένα ξαναζεσταμένο ξεροκόμματο για ψωμί, καμιά λιπαρή αηδία που πλασάρετε σαν βούτυρο… γάλα, κορνφλέικς, γιαούρτι, φρούτα, μάφιν… το ιδεατό πρωινό… κλασάτα πράγματα, προχωρημένες καταστάσεις… μακράν ότι καλύτερο έχω φάει ποτέ σε αεροπλάνο … και όλα αυτά με ένα άνετο επαγγελματικό σερβίρισμα από μια παρέα αντρών στα δεύτερα άντα και στα πρώτα ήντα τους…ποιος είπε ότι οι αεροσυνοδοί πρέπει να είναι πάντα γυναίκες ? Σαφέστατα και εκτιμούμε τις πληθωρικές καμπύλες των δεσποινίδων αλλά σας βεβαιώ ουδόλως με χάλασε ένα πλήρωμα σαν αυτό της Α.Ν.Ζ…. σοβαροί και τυπικοί εκεί που πρέπει , άνετοι, χαλαροί, ευγενικοί, σίγουρα αποτελούν φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση… μετά το σερβίρισμα του πρωινού πέρασαν και ξαναπέρασαν με ποτά, καφέ, τσάι, πετσετούλα … τέλος πρωινού, τέλος της ελευθερίας μου… επιστροφή στον κόσμο του recline…πνίγω τον πόνο μου στο IFE… επιπέδου Emirates… μουσική, ταινίες, ντοκυμαντέρ, παιχνίδια σε αμέτρητες επιλογές… …σηκώνομαι για το τεστ της τουαλέτας… μεγάλη και καθαρή…άριστα κι εδώ… πίσω στο γκάλει φουσκώνουν μπαλόνια… τι γίνετε αναρωτιέμαι… σερβίρισμα καραμέλας από 2-3 παιδάκια ναι καλά διαβάσατε… διάλεξαν 2-3 παιδάκια και τα έβαλαν να μοιράζουν καραμέλες… και για δώρο τους έδωσαν τα μπαλόνια σε σχήματα ζώων… μάλλον από τις πιο προχωρημένες ιδέες που έχω βιώσει…
Με λίγα και σταράτα λόγια… η συγκεκριμένη πτήση ήταν η πιο άνιση που έχω κάνει ποτέ… τα καθίσματα ήταν παράδειγμα προς αποφυγή… όχι τόσο το μέτριο seat pitch όσο το απίστευτα κακό recline… είναι εξαιρετικά δύσκολο για να μην πω αδύνατο να κάνεις μια πτήση 10 και 12 ωρών με αυτό το αεροπλάνο έτσι όπως είναι διαμορφωμένο… μιλάμε για κατάρα… θα βγεις ο βασιλιάς της λόρδωσης… κι εκεί λοιπόν που λες μακριά και αγαπημένοι έρχετε η απόλυτη ανατροπή… service υποδειγματικό, συνοδοί βγαλμένοι από σεμινάριο, IFE αριστουργηματικό, φαγητό απόλυτα πρωτοποριακό… και όλα αυτά σε ένα αεροπλάνο καινούργιο, καθαρό, με άριστες τουαλέτες… βλέποντας όλα αυτά μπορείς άνετα να φωνάξεις… ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΝΕΟΖΗΛΑΝΔΟΙ!!!
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/4/2010 AKL-ΜΕL NZ-123 ZK-OKD (To επονομαζόμενο και κόσμημα της λόρδωσης)
Παρά το δολοφονικό της ώρας , το κέφι δεν μας έλειπε… είχαμε κάτι λιγότερο από δυο ώρες να σκοτώσουμε και η προοπτική ενός ξέφρενου, ανελέητου πρωινού spotting μας ξεσήκωνε… δεν βρίσκεσαι κάθε μέρα στο Auckland International… άλλες όμως οι βουλές των πιστών και άλλες οι βουλές των Θεών της Νέας Ζηλανδίας…
Με θολό βλέμμα μια κοίταζα των πίνακα των αναχωρήσεων και μια το χαρτάκι του ηλεκτρονικού μου εισιτηρίου… αναχώρηση 07.50 έγραφε το εισιτήριο, αναχώρηση 07.05 έγραφε ο πίνακας αναχωρήσεων…την είχαμε πατήσει… άρχισα να βρίζω σα Μαλτέζος λεμβούχος… η ώρα ήταν ήδη περασμένες εξήμιση και η ουρά προς το check in ατελείωτη… το ηλεκτρονικό check in στην μαγική ήπειρο της Ωκεανίας είναι ένα πράγμα σχεδόν άγνωστο κι έτσι κόσμος και ντουνιάς σχημάτιζε μια τεράστια ουρά μπροστά στα γκισέ της ένδοξης Air New Zealand… τα νεύρα μου ήταν σε άθλια κατάσταση, μάταια όλοι πάσχιζαν να με εμψυχώσουν και να με ηρεμίσουν…
- Χαλάρωσε σύντροφε, θα προλάβουμε…
Το έβλεπα όμως πως ήταν αδύνατον… οι Μαουρί τσεκινατζούδες δούλευαν με ρυθμούς Ελληνικού δημοσίου και ο κόσμος ολοένα και συνωστίζονταν… η ουρά δεν έλεγε με τίποτε να μειωθεί… την όλη νευρικότητα μου επέτειναν οι δεκάδες των Νοτιοκορεατών που στωικά περίμεναν στην ίδια ουρά με μας το check in τους για Σεούλ… αδυνατούσαν να καταλάβουν Αγγλικά, απαιτούσαν να τσεκάρουν όλοι μαζί , έσπρωχναν και έκλεβαν στην ουρά… αποτέλεσμα αυτού επιπλέων καθυστέρηση… και κατάρρευση της ψυχικής μου υγείας… μια μαγεία… Νοτιοκορεάτες , τι περιμένεις… ενώ αν ήταν οι άλλοι… οι καλοί... οι Βορειοκορεάτες...
Την ίδια ώρα η Air New Zealand έδινε ρεσιτάλ ηλιθιότητας… δεν είχε χωρίσει τις πτήσεις της σε ξεχωριστά γκισέ με αποτέλεσμα ένα απερίγραπτο χάος… με άλλα λόγια έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα… φανταστείτε έφευγαν την ίδια ώρα τουλάχιστον πέντε πτήσεις με heavy… και η ουρά ήταν μόνο μια…
Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου… άφησα τους υπόλοιπους να φυλάνε Θερμοπύλες στην ουρά και με σταθερό βήμα πλησίασα την πιο κοντινή μου σεκιούρετι με το εισιτήριο ανά χείρας… Ορθά κοφτά της εξήγησα ότι είμαστε σε κομματική αποστολή, ότι έγινε δολιοφθορά στην ώρα της αναχώρησης μας και συνεπώς έπρεπε να παρακάμψουμε την ουρά γιατί θα χάναμε την πτήση μας… και τότε άκουσα το μνημειώδες…
- Κύριε έχετε ακόμη 20 λεπτά μέχρι να κλείσει το check in, περιμένετε στην ουρά σας… η ώρα της αναχώρησής σας δεν έχει αλλάξει… τα έχετε μπερδέψει, το 07.05 είναι η ώρα που κλείνει το check in…
Έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάω τον πίνακα των αναχωρήσεων μην μπορώντας να πιστέψω στα αυτιά μου… μιλάμε ότι στο αεροδρόμιο του Auckland εφαρμόζετε μια μοναδική πατέντα, μια παγκόσμια πρωτοτυπία… στον πίνακα των αναχωρήσεων δεν αναγράφετε η ώρα αναχώρησης αλλά η ώρα κλεισίματος του check in… δεν της είπα τίποτε παρά μόνο ανέφερα στους υπόλοιπους την στιχομυθία… νόμιζαν πως ήμουν πιωμένος ή πως ξέχασα παντελώς τα Αγγλικά μου… έτρεξαν για την επιβεβαίωση… την έλαβαν... δεν έβγαλαν τσιμουδιά…
Στις επτά παρά πέντε, δέκα λεπτά πριν κλείσει το τσεκίν κρυφοκοιτάζαμε το μαγικό χαρτάκι, την κάρτα επιβίβασης μας… είχαμε προλάβει… προχωρήσαμε στον έλεγχο διαβατηρίων, σφραγίδες και είσοδος στο free-shop… η μαγεία των κρασιών , το βασίλειο των προβάτων… χιλιάδες κρασιά όλων των ποικιλιών και δεκάδες προβατοδέρματα σε όλες τις εκδόσεις , μπουφάν, μπότες, σκουφιά, γάντια , πουλόβερ, έκαναν παρέλαση μπροστά μας… εκπλήρωσα τις όποιες υποχρεώσεις είχα και προχώρησα προς την θύρα της επιβίβασής μας…
Το ΟΚD ήταν σχεδόν καινούργιο… χτίστηκε το Γενάρη του 2006 με ιερό σκοπό αυτό και τα αδελφάκια του να αντικαταστήσουν σιγά- σιγά τα περίφημα 744 της μαμάς εταιρίας… ήταν η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι μας που δεν είχα παράθυρο… είχα μάλλον την χειρότερη δυνατή θέση… 31Β... δε βαριέσαι σκέφτηκα, σιγά τα πράγματα για τρισήμιση ώρες κάνω έτσι…έχουμε περάσει τόσα και τόσα… οι πρώτες εντυπώσεις άριστες… εγκάρδια υποδοχή από το πλήρωμα, αφράτη μοκέτα, ολοκαίνουργια καθίσματα… φτιαγμένο για μεγάλες πτήσεις σκέφτηκα με χαμόγελο και κατσικώθηκα στη θέση μου… ήταν στενά… σαφέστατα στενά αλλά ευτυχώς ανεκτά… καμία σχέση με το πολυδιαφημιζόμενο seat pitch της Α.Ν.Ζ… ένα 31’’ και πολύ του ήταν… όλα στη ζωή τελικά είναι ένας μύθος… δίπλα μου κάθισε και ο ποιο άτυχος άνθρωπος της πτήσεις μας… ήταν κοντά στα δύο μέτρα… προφανώς κάτι ήξερε που ζήτησε διάδρομο… με έκδηλη περιέργεια άρχισα να φυλλομετρώ το περιοδικό και να παίζω με το IFE… την ίδια ώρα το 772 άρχιζε το τάξι… άψογη απογείωση , αριστερή στροφή και γραμμή για Melbourne…προσπάθησα να κουτσοβολευτώ στη θέση μου και άρχισα την πολλοστή μου αναμέτρηση στο TETRIS… και μη χειρότερα σκέφτηκα… κι όμως υπήρχαν τα χειρότερα… όταν η επιγραφή προσδεθείτε έσβησε έζησα τον απόλυτο εφιάλτη… ο μπροστινός μου έκανε το απόλυτα φυσιολογικό… reclining chair… σφηνώθηκα στη θέση μου… κονσέρβα… δεν υπάρχει αυτό που ζω σκέφτηκα και πάτησα κι εγώ σχεδόν αμέσως το δικό μου κουμπί για να αναπνεύσω… ξάπλωσα κυριολεκτικά… με έπιασε ο λαιμός μου, έφτασα στα όρια της λόρδωσης… ποιο σαίνη σχεδίασε τα καθίσματα άραγε?
Αυτόματα η μνήμη μου γύρισε πίσω δυόμιση χρόνια… τότε που γυρίζα από το την Λαική Δημοκρατία της Κορέας … Σαν εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον αδελφό Κινέζικο λαό διαλέξαμε την China Southern και το 772 της για την επιστροφή μας… ρεφόρμες του κερατά, έπρεπε να τα περιμένουμε… ο απόλυτος πάτος… μας έχει μείνει σαν μονάδα μέτρησης εκείνη η επιστροφή… από τότε λέμε , η τάδε πτήση μας ήταν άριστη δέκα φορές καλύτερη από της China Southern , η δείνα πτήση μας ήταν αίσχος , τρεις μόνο φορές καλύτερη από αυτήν της China Southern… εδώ από πλευράς άνεσης, πλησιάσαμε το απόλυτο… δύο φορές μόνο καλύτερη από την μονάδα μέτρησης…
Τρεις ώρες μείνανε θα το ξεπεράσουμε κι αυτό σκέφτηκα βλέποντας τον κόσμο πλαγιαστός… το σερβίρισμα ξεκινούσε και η μπροστινή καρέκλα έπαιρνε την φυσιολογική της θέση… αναθάρρησα, πεινούσα και περίμενα τα κορίτσια… με την όρεξη έμεινα… Μεζιτοπούλες δεν υπήρχαν… δεν το έχω ξαναδεί αυτό στον ταξιδιωτικό μου βίο… όλοι, μα όλοι άντρες και σιτεμένοι μάλιστα… έκπληξη δεύτερη… το πρωινό… εδώ είχαμε να κάνουμε με υπερθέαμα… δεν υπήρχε καμιά προκάτ ομελέτα, κανένα ξαναζεσταμένο ξεροκόμματο για ψωμί, καμιά λιπαρή αηδία που πλασάρετε σαν βούτυρο… γάλα, κορνφλέικς, γιαούρτι, φρούτα, μάφιν… το ιδεατό πρωινό… κλασάτα πράγματα, προχωρημένες καταστάσεις… μακράν ότι καλύτερο έχω φάει ποτέ σε αεροπλάνο … και όλα αυτά με ένα άνετο επαγγελματικό σερβίρισμα από μια παρέα αντρών στα δεύτερα άντα και στα πρώτα ήντα τους…ποιος είπε ότι οι αεροσυνοδοί πρέπει να είναι πάντα γυναίκες ? Σαφέστατα και εκτιμούμε τις πληθωρικές καμπύλες των δεσποινίδων αλλά σας βεβαιώ ουδόλως με χάλασε ένα πλήρωμα σαν αυτό της Α.Ν.Ζ…. σοβαροί και τυπικοί εκεί που πρέπει , άνετοι, χαλαροί, ευγενικοί, σίγουρα αποτελούν φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση… μετά το σερβίρισμα του πρωινού πέρασαν και ξαναπέρασαν με ποτά, καφέ, τσάι, πετσετούλα … τέλος πρωινού, τέλος της ελευθερίας μου… επιστροφή στον κόσμο του recline…πνίγω τον πόνο μου στο IFE… επιπέδου Emirates… μουσική, ταινίες, ντοκυμαντέρ, παιχνίδια σε αμέτρητες επιλογές… …σηκώνομαι για το τεστ της τουαλέτας… μεγάλη και καθαρή…άριστα κι εδώ… πίσω στο γκάλει φουσκώνουν μπαλόνια… τι γίνετε αναρωτιέμαι… σερβίρισμα καραμέλας από 2-3 παιδάκια ναι καλά διαβάσατε… διάλεξαν 2-3 παιδάκια και τα έβαλαν να μοιράζουν καραμέλες… και για δώρο τους έδωσαν τα μπαλόνια σε σχήματα ζώων… μάλλον από τις πιο προχωρημένες ιδέες που έχω βιώσει…
Με λίγα και σταράτα λόγια… η συγκεκριμένη πτήση ήταν η πιο άνιση που έχω κάνει ποτέ… τα καθίσματα ήταν παράδειγμα προς αποφυγή… όχι τόσο το μέτριο seat pitch όσο το απίστευτα κακό recline… είναι εξαιρετικά δύσκολο για να μην πω αδύνατο να κάνεις μια πτήση 10 και 12 ωρών με αυτό το αεροπλάνο έτσι όπως είναι διαμορφωμένο… μιλάμε για κατάρα… θα βγεις ο βασιλιάς της λόρδωσης… κι εκεί λοιπόν που λες μακριά και αγαπημένοι έρχετε η απόλυτη ανατροπή… service υποδειγματικό, συνοδοί βγαλμένοι από σεμινάριο, IFE αριστουργηματικό, φαγητό απόλυτα πρωτοποριακό… και όλα αυτά σε ένα αεροπλάνο καινούργιο, καθαρό, με άριστες τουαλέτες… βλέποντας όλα αυτά μπορείς άνετα να φωνάξεις… ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΝΕΟΖΗΛΑΝΔΟΙ!!!
