Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.941
H Singapore είναι νερόβραστη… ακροβατεί ανάμεσα στο φολκλόρ της Ανατολής και στην σοβαρότητα της Δύσης με αποτέλεσμα να μην έχει δική της ταυτότητα, πράγμα για μένα εξόχως οδυνηρό… ναι, έχει μια Chinatown , μια Little India, ένα συμπαθές λιμάνι αλλά από εκεί και μετά συναντάς το χάος της Orchard Road και τα αισθητικό όνειδος του Sentosa… δυο τρία colonial ξενοδοχεία, το Singapore sling και τα χλιδάτα μαγαζιά ελάχιστα σώσουν την κατάσταση… άμα θέλω να ψωνίσω πάω στο glorious London και στο Milano σιγά μην τρέχω σε Σιγκαπούρες… ένα λοιπόν κλικ πιο πάνω από το Dubai και αυτό λόγω προτέρου εντίμου βίου, μέλος της British Empire βλέπεις… κοντολογίς ο σημαντικότερος ίσως λόγος επίσκεψης αυτής της τόσο αστραφτερής μα και ψεύτικης πόλης – κράτους είναι το φαντασμαγορικό Changi International…
ΤΡΙΤΗ 6/4/2010 SIN – IST TK-67 TC-JII (To επονομαζόμενο και αγαπημένη Μυρσίνη)
Η πρώτη μας δουλειά με το που προσγειωθήκαμε και βγήκαμε στο transit ήταν το αυτονόητο, να τσεκάρουμε την ανταπόκρισή μας… αφού χαζέψαμε τις μυριάδες των εξωτικών πτήσεων που κατοικοέδρευαν στο αεροδρόμιο μύθος, επιβεβαιώσαμε ότι η TK-67 θα αναχωρούσε από το Terminal 1 τέσσερεις και κάτι ώρες αργότερα στις 23.10 το βράδυ… με χαρακτηριστική νωχελικότητα περπατήσαμε στους Φαραωνικούς διαδρόμους του terminal ψάχνοντας τα γκισέ των Τουρκικών αερογραμμών για την εκτύπωση του boarding pass μας… μια συμπαθής Σιγκαπουριοπούλα με χαμόγελο «κολυνός» μας εξυπηρέτησε άμεσα… η κλασσική προεργασία για την εύρεση της κατάλληλης θέσης είχε αρχίσει… εξηγήσαμε στην νεαρά τι θέλαμε… δύο παράθυρα κοντά το ένα στο άλλο περίπου στη μέση του αεροπλάνου… μαζί με αυτό της έκανα και την καθιερωμένη μου ερώτηση για το αν η πτήση θα ήταν γεμάτη… χαμογέλασε και μας είπε ότι σήμερα το αεροπλάνο θα ήταν μεγαλύτερο γι αυτό και θα υπήρχαν πολλές κενές θέσεις… βούβα στο ακροατήριο…
- Δεν θα ταξιδέψουμε δηλαδή με το 330 ρώτησα αδιάφορα...
- Όχι απάντησε η νεαρά… σήμερα θα πετάξετε με ένα από τα 340 μας, αλλά αυτό δεν πρέπει να σας ανησυχεί και αυτό το αεροπλάνο είναι άριστο…
Ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίστηκε στα χείλη μου… με τι υπέροχο τρόπο θα τελειώσει η κομματική μας αποστολή!! Ω πόσο σε αγαπώ λατρευτό μου 340… Με συγκίνηση έσφιξα το χέρι της Σιγκαπουρέζας τσεκινατζούς και την ευχαρίστησα… είχαμε άφθονο χρόνο μπροστά μας… η εξερεύνηση του Changi μπορούσε να ξεκινήσει…
Τρία terminals, συν ένα bonus, το budget terminal, εσωτερικά τρένα, εξωτερικά τρένα, κυλιόμενες σκάλες , κυλιόμενοι διάδρομοι, μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά, φαγάδικα κινέζικα, ευρωπαϊκά, ινδικά, μογγολέζικα , ζαϊρινά, spa, κρεμαστοί κήποι , υπόγειοι κήποι , κανονικοί κήποι είναι μερικά από τα high lights του Changi… πραγματικά χάνομαι γιατί ρεμβάζω…
Θα σκοτώσαμε έτσι κανένα μισάωρο όταν το έμπειρο μάτι μου έπεσε ξανά στα monitors… στις αναχωρίσεις … η πτήση των Τουρκικών Αερογραμμών για Jakarta φιγουράριζε πρώτη… ναι ήταν η δικιά μας… αυτή που έφυγε το προηγούμενο βράδυ από Κωνσταντινούπολη , έφτανε μεσημεράκι στην Σιγκαπούρη και συνέχιζε για Τζακάρτα, για να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για τα πάτρια εδάφη δια της ιδίας οδού το ίδιο βράδυ… δεν μου άρεσε καθόλου αυτό… έδειχνε ότι έφυγε για Ινδονησία μεριά μόλις μια ώρα πριν… η καθυστέρηση ήταν προ των πυλών… η επιβεβαίωση ήρθε πανηγυρικά ελάχιστα αργότερα με την μορφή υπομνήματος στον πίνακα των αναχωρήσεων… το 23.10 είχε γίνει 01.00… δυο ωρίτσες καθυστέρηση…
Στο Changi συναντάς πολλά lounge… υπάρχουν τα χλιδάτα lounge των αεροπορικών εταιριών που κανακεύουν τους πελάτες της First και business class προσφέροντας τα πάντα στον υπερθετικό… γνωρίζαμε καλά όμως ότι αυτά δεν ήταν για μας, ήταν για την πλουτοκρατία… εμείς είμαστε ζυμωμένοι με τους προλεταριακούς αγώνες γι αυτό και ψάχναμε για κάτι φτηνό και λαϊκό…σαν πρεσβευτές της επανάστασης αποφασίσαμε ότι το Ambassador Lounge ήταν ότι έπρεπε… 19? και η γιάφκα είχε βρεθεί… ξεκινήσαμε με ένα καυτό μπάνιο… συνεχίσαμε με ένα λαϊκό περιδρόμιασμα και καταλήξαμε σε ατελείωτο σέρφινγκ στις οθόνες των επαναστατικών PCs… η λύση που δώσαμε στο πρόβλημα «τι διάολο μπορείς να κάνεις βράδυ για έξη και ώρες σε ένα αεροδρόμιο» ήταν η ενδεδειγμένη… να την έχετε πάντα στα υπ όψιν… αγαπάμε lounge…
Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος σκέφτηκα… ήπια μια τελευταία γουλιά από σοσιαλιστική Κινέζικη πορτοκαλάδα, έριξα ένα βροντερό ρέψιμο προσπαθώντας να χωνέψω το κινεζοκοτόπουλο, χαιρέτισα τις Σιγκαπουριοπούλες που μας ξεπροβάδιζαν με υποκλίσεις μέχρι την έξοδο και πήρα τον δρόμο προς την πύλη μας… η μέρα μόλις είχε αλλάξει… μεσάνυχτα και κάτι… η τζαμαρία δίπλα στην πύλη επιβίβασής μας ήταν τεράστια… είχες άπλετη θέα στο απόλυτου τίποτε… ερημιά και σκοτάδι … είχαμε μείνει οι τελευταίοι…η πολυχρονεμένη βεζυροπούλα μας δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή της… παρόλα αυτά η ουρά άρχισε να σχηματίζεται … είχαν άγχος φαίνεται μήπως και δεν προλάβουν να μπουν… εμείς σνομπάραμε επιδεικτικά την ουρά καθίσαμε σε κάτι τεράστιες πολυθρόνες λίγο παραπέρα και περιμέναμε… δέκα λεπτά αργότερα η MERSIN έκανε θριαμβευτική είσοδο στην πίστα… ελάχιστοι βγήκαν, πολλοί περίμεναν να μπουν… με αργά βήματα προχωρήσαμε προς το τέλος της ουράς… το security προφανώς βαριόταν και μάλλον ό έλεγχος θύμιζε ξεπέτα… δεν με χάλασε καθόλου… είχα περάσει ήδη από τρεις ελέγχους την ίδια μέρα και τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσσια…
Καταλαβαίνω απόλυτα ότι το πλήρωμα είχε φάει την ταλαιπωρία της δίωρης καθυστέρησης αλλά δεν εννοώ γιατί αυτό πρέπει να το εισπράττω και εγώ… η είσοδος στο αεροπλάνο συνδυάστηκε με σκυθρωπά πρόσωπα και κατεβασμένες φάτσες που μόλις και ψέλλιζαν ένα ρημάδι welcome… είπα να σιχτιρίσω αλλά κρατήθηκα… εδώ είχαμε μπροστά μας ένα ταξίδι έντεκα ωρών με το λατρευτό 343 και θα μου χάλαγαν το κέφι μια χούφτα τζαναμπέτες?
Η Μυρσίνη ήταν σε υπεραρίστη κατάσταση…δέκα χρονών κοπελίτσα και ήταν πανέμορφη… ηγεμονικό seat pitch, προσωπικές οθόνες, άνετο κάθισμα… κουβερτούλα , μαξιλαράκι, προσωπικό set καλλωπισμού… complete board και ω του θαύματος… η διπλανή μου θέση κενή… απόψε θα περάσουμε υπέροχα , σκέφτηκα… σε αντίθεση με τα ξινισμένα πρόσωπα του πληρώματος η φωνή του captain ακούστηκε ευχάριστη… μας καλωσόρισε , απολογήθηκε για την καθυστέρηση και μας εξήγησε πως το προγραμματισμένο 330 χάθηκε κάπου στη Ν. Αφρική γι αυτό και την θέση του πήρε η Μυρσίνη… υποσχέθηκε πως θα κάνει τα πάντα για να φτάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και μας ευχήθηκε να έχουμε μια άνετη πτήση…
Με το που έσβησε η φωτεινή επιγραφή με το προσδεθείτε οι ξυνισμένες βγήκαν παγανιά… μας έδωσαν τα κλασσικά φυστίκια και ότι ζητήσαμε από υγρά καύσιμα, μην λέμε τα ίδια στην Turkish αλκοολούχα και μη είναι εντελώς δωρεάν, και συγχρόνως μας πέταξαν κυριολεκτικά το μενού στη μούρη… έδωσα τόπο στην οργή σκεφτόμενος ότι το sex πρέπει να αποτελεί τεράστιο πρόβλημα στη γείτονα χώρα… είπα να κάνω παρέμβαση και να τις συμβουλέψω να επιδιώκουν να κάνουν περισσότερο αλλά το μετάνιωσα… τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν οι Τουρκάλες…
Δυο δρόμοι εμφανίστηκαν μπροστά μου διαβάζοντας το μενού… αυτός του εφησυχασμού και της πλήξης και ο άλλος της ίντριγκας και της έκπληξης… κρέας ή ψάρι? Προτίμησα την ίντριγκα… το είχα ξανακάνει κανά δυο χρόνια πριν στην China Southern και είχα αποτύχει παταγωδώς… ακόμα θυμάμαι με αποτροπιασμό εκείνα τα βδελυρά αμφίβια που επέπλεαν πάνω σε μια εμετική σάλτσα – χλαπάτσα που τα διαφήμιζαν σαν ψάρι… έκλεισα λοιπόν τα μάτια και με στεντόρεια το βροντοφώναξα… ΨΑΡΙ… η τύχη βοηθά τους τολμηρούς… με τρεμάμενο χέρι άνοιξα την συσκευασία… τώρα θα σας γελάσω για το τι ψάρι ήταν… σφυρίδα, πέρκα, συναγρίδα, μεταλλαγμένο κουνέλι, πραγματικά δεν ξέρω… γνωρίζω όμως ότι ήταν μαγειρεμένο αλλά Σπετσιώτα και μου έσπασε η μυρωδιά την μύτη… μετά τις αδιάφορες Κινεζογεύσεις στο lounge το συγκεκριμένο δείπνο μου φάνηκε σκέτη αμβροσία… κοπάνισα και ένα διπλό μπουκαλάκι λευκό και την έκανα λαικιστή ταράτσα… σαν σε ομίχλη θυμάμαι τις μυστήριες να έρχονται και να παίρνουν τον δίσκο μου την στιγμή που σκεπαζόμουν με την κουβέρτα μου και παραδινόμουν στον Μορφέα…
Πρέπει να κοιμήθηκα πολύ και καλά…χαιρέτησα το Αφγανιστάν από κάτω μου και έκανα την κλασσική μου επίσκεψη στην τουαλέτα, ναι ήταν μεγάλη και σε αποδεχτή κατάσταση… επέστρεψα στη θέση μου για τις γνωστές μου πια μονομαχίες στο tetris… γρήγορα βαρέθηκα… έψαξα για κάτι καλό στο IFE… επηρεασμένος από το αλλά Σπετσιώτα απόλαυσα για μια ακόμη φορά το μοναδικό Julie & Julia… τι κοιλιόδουλος έχω γίνει θεέ μου… σχεδόν με το τέλος της ταινίας άνοιξαν και τα φώτα… το πλήρωμα σταθερά ξινισμένο μοίραζε το πρωινό… οι γνωστές σαχλαμάρες…σκόνη ομελέτα , πλαστικό τυράκι, μπαγιάτικο ξαναζεσταμένο ψωμί και ένα ενδιαφέρον γιαούρτι… χλαπάκιασα το γιαούρτι και έψαξα στα ορεινά της Μυρσίνης τον φίλο μου συνταξιδιώτη... δεν χρειάστηκε να τον ρωτήσω τίποτε… είχε απλωθεί κι αυτός στη διπλανή θέση του και ένα χαμόγελο ευτυχίας είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του… κάπου εκεί του πέταξα και την ατάκα θάνατο…
- Σύντροφε με τέτοια πτήση πάω non stop τώρα μέχρι την Νέα Υόρκη…
Μια γνώριμη θεσπέσια μυρουδιά έρχονταν από το πίσω μέρος του αεροσκάφους… ήταν το high light της πτήσης… δεν πίστευα στη μύτη μου… μυρωδάτος τούρκικος καφές περίμενε τους θεριακλήδες στο galley… αρε Turkish τι μας κάνεις…
Ο πιλότος μας ζήτησε να επιστρέψουμε στις θέσεις μας… μας ζήτησε για μια ακόμη φορά συγνώμη για την καθυστέρηση και μας πληροφόρησε ότι δυστυχώς ο καιρός στην Κων/λη είναι βροχερός… Ένα τέταρτο αργότερα η αγαπημένη Μυρσίνη έσκιζε τα σύννεφα πάνω από τον Βόσπορο παίρνοντας την ευθεία για το Ataturk… το ταξίδι μας τελείωνε, και ο ουρανός δάκρυζε…
ΤΡΙΤΗ 6/4/2010 SIN – IST TK-67 TC-JII (To επονομαζόμενο και αγαπημένη Μυρσίνη)
Η πρώτη μας δουλειά με το που προσγειωθήκαμε και βγήκαμε στο transit ήταν το αυτονόητο, να τσεκάρουμε την ανταπόκρισή μας… αφού χαζέψαμε τις μυριάδες των εξωτικών πτήσεων που κατοικοέδρευαν στο αεροδρόμιο μύθος, επιβεβαιώσαμε ότι η TK-67 θα αναχωρούσε από το Terminal 1 τέσσερεις και κάτι ώρες αργότερα στις 23.10 το βράδυ… με χαρακτηριστική νωχελικότητα περπατήσαμε στους Φαραωνικούς διαδρόμους του terminal ψάχνοντας τα γκισέ των Τουρκικών αερογραμμών για την εκτύπωση του boarding pass μας… μια συμπαθής Σιγκαπουριοπούλα με χαμόγελο «κολυνός» μας εξυπηρέτησε άμεσα… η κλασσική προεργασία για την εύρεση της κατάλληλης θέσης είχε αρχίσει… εξηγήσαμε στην νεαρά τι θέλαμε… δύο παράθυρα κοντά το ένα στο άλλο περίπου στη μέση του αεροπλάνου… μαζί με αυτό της έκανα και την καθιερωμένη μου ερώτηση για το αν η πτήση θα ήταν γεμάτη… χαμογέλασε και μας είπε ότι σήμερα το αεροπλάνο θα ήταν μεγαλύτερο γι αυτό και θα υπήρχαν πολλές κενές θέσεις… βούβα στο ακροατήριο…
- Δεν θα ταξιδέψουμε δηλαδή με το 330 ρώτησα αδιάφορα...
- Όχι απάντησε η νεαρά… σήμερα θα πετάξετε με ένα από τα 340 μας, αλλά αυτό δεν πρέπει να σας ανησυχεί και αυτό το αεροπλάνο είναι άριστο…
Ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίστηκε στα χείλη μου… με τι υπέροχο τρόπο θα τελειώσει η κομματική μας αποστολή!! Ω πόσο σε αγαπώ λατρευτό μου 340… Με συγκίνηση έσφιξα το χέρι της Σιγκαπουρέζας τσεκινατζούς και την ευχαρίστησα… είχαμε άφθονο χρόνο μπροστά μας… η εξερεύνηση του Changi μπορούσε να ξεκινήσει…
Τρία terminals, συν ένα bonus, το budget terminal, εσωτερικά τρένα, εξωτερικά τρένα, κυλιόμενες σκάλες , κυλιόμενοι διάδρομοι, μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά, φαγάδικα κινέζικα, ευρωπαϊκά, ινδικά, μογγολέζικα , ζαϊρινά, spa, κρεμαστοί κήποι , υπόγειοι κήποι , κανονικοί κήποι είναι μερικά από τα high lights του Changi… πραγματικά χάνομαι γιατί ρεμβάζω…
Θα σκοτώσαμε έτσι κανένα μισάωρο όταν το έμπειρο μάτι μου έπεσε ξανά στα monitors… στις αναχωρίσεις … η πτήση των Τουρκικών Αερογραμμών για Jakarta φιγουράριζε πρώτη… ναι ήταν η δικιά μας… αυτή που έφυγε το προηγούμενο βράδυ από Κωνσταντινούπολη , έφτανε μεσημεράκι στην Σιγκαπούρη και συνέχιζε για Τζακάρτα, για να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για τα πάτρια εδάφη δια της ιδίας οδού το ίδιο βράδυ… δεν μου άρεσε καθόλου αυτό… έδειχνε ότι έφυγε για Ινδονησία μεριά μόλις μια ώρα πριν… η καθυστέρηση ήταν προ των πυλών… η επιβεβαίωση ήρθε πανηγυρικά ελάχιστα αργότερα με την μορφή υπομνήματος στον πίνακα των αναχωρήσεων… το 23.10 είχε γίνει 01.00… δυο ωρίτσες καθυστέρηση…
Στο Changi συναντάς πολλά lounge… υπάρχουν τα χλιδάτα lounge των αεροπορικών εταιριών που κανακεύουν τους πελάτες της First και business class προσφέροντας τα πάντα στον υπερθετικό… γνωρίζαμε καλά όμως ότι αυτά δεν ήταν για μας, ήταν για την πλουτοκρατία… εμείς είμαστε ζυμωμένοι με τους προλεταριακούς αγώνες γι αυτό και ψάχναμε για κάτι φτηνό και λαϊκό…σαν πρεσβευτές της επανάστασης αποφασίσαμε ότι το Ambassador Lounge ήταν ότι έπρεπε… 19? και η γιάφκα είχε βρεθεί… ξεκινήσαμε με ένα καυτό μπάνιο… συνεχίσαμε με ένα λαϊκό περιδρόμιασμα και καταλήξαμε σε ατελείωτο σέρφινγκ στις οθόνες των επαναστατικών PCs… η λύση που δώσαμε στο πρόβλημα «τι διάολο μπορείς να κάνεις βράδυ για έξη και ώρες σε ένα αεροδρόμιο» ήταν η ενδεδειγμένη… να την έχετε πάντα στα υπ όψιν… αγαπάμε lounge…
Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος σκέφτηκα… ήπια μια τελευταία γουλιά από σοσιαλιστική Κινέζικη πορτοκαλάδα, έριξα ένα βροντερό ρέψιμο προσπαθώντας να χωνέψω το κινεζοκοτόπουλο, χαιρέτισα τις Σιγκαπουριοπούλες που μας ξεπροβάδιζαν με υποκλίσεις μέχρι την έξοδο και πήρα τον δρόμο προς την πύλη μας… η μέρα μόλις είχε αλλάξει… μεσάνυχτα και κάτι… η τζαμαρία δίπλα στην πύλη επιβίβασής μας ήταν τεράστια… είχες άπλετη θέα στο απόλυτου τίποτε… ερημιά και σκοτάδι … είχαμε μείνει οι τελευταίοι…η πολυχρονεμένη βεζυροπούλα μας δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή της… παρόλα αυτά η ουρά άρχισε να σχηματίζεται … είχαν άγχος φαίνεται μήπως και δεν προλάβουν να μπουν… εμείς σνομπάραμε επιδεικτικά την ουρά καθίσαμε σε κάτι τεράστιες πολυθρόνες λίγο παραπέρα και περιμέναμε… δέκα λεπτά αργότερα η MERSIN έκανε θριαμβευτική είσοδο στην πίστα… ελάχιστοι βγήκαν, πολλοί περίμεναν να μπουν… με αργά βήματα προχωρήσαμε προς το τέλος της ουράς… το security προφανώς βαριόταν και μάλλον ό έλεγχος θύμιζε ξεπέτα… δεν με χάλασε καθόλου… είχα περάσει ήδη από τρεις ελέγχους την ίδια μέρα και τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσσια…
Καταλαβαίνω απόλυτα ότι το πλήρωμα είχε φάει την ταλαιπωρία της δίωρης καθυστέρησης αλλά δεν εννοώ γιατί αυτό πρέπει να το εισπράττω και εγώ… η είσοδος στο αεροπλάνο συνδυάστηκε με σκυθρωπά πρόσωπα και κατεβασμένες φάτσες που μόλις και ψέλλιζαν ένα ρημάδι welcome… είπα να σιχτιρίσω αλλά κρατήθηκα… εδώ είχαμε μπροστά μας ένα ταξίδι έντεκα ωρών με το λατρευτό 343 και θα μου χάλαγαν το κέφι μια χούφτα τζαναμπέτες?
Η Μυρσίνη ήταν σε υπεραρίστη κατάσταση…δέκα χρονών κοπελίτσα και ήταν πανέμορφη… ηγεμονικό seat pitch, προσωπικές οθόνες, άνετο κάθισμα… κουβερτούλα , μαξιλαράκι, προσωπικό set καλλωπισμού… complete board και ω του θαύματος… η διπλανή μου θέση κενή… απόψε θα περάσουμε υπέροχα , σκέφτηκα… σε αντίθεση με τα ξινισμένα πρόσωπα του πληρώματος η φωνή του captain ακούστηκε ευχάριστη… μας καλωσόρισε , απολογήθηκε για την καθυστέρηση και μας εξήγησε πως το προγραμματισμένο 330 χάθηκε κάπου στη Ν. Αφρική γι αυτό και την θέση του πήρε η Μυρσίνη… υποσχέθηκε πως θα κάνει τα πάντα για να φτάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και μας ευχήθηκε να έχουμε μια άνετη πτήση…
Με το που έσβησε η φωτεινή επιγραφή με το προσδεθείτε οι ξυνισμένες βγήκαν παγανιά… μας έδωσαν τα κλασσικά φυστίκια και ότι ζητήσαμε από υγρά καύσιμα, μην λέμε τα ίδια στην Turkish αλκοολούχα και μη είναι εντελώς δωρεάν, και συγχρόνως μας πέταξαν κυριολεκτικά το μενού στη μούρη… έδωσα τόπο στην οργή σκεφτόμενος ότι το sex πρέπει να αποτελεί τεράστιο πρόβλημα στη γείτονα χώρα… είπα να κάνω παρέμβαση και να τις συμβουλέψω να επιδιώκουν να κάνουν περισσότερο αλλά το μετάνιωσα… τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν οι Τουρκάλες…
Δυο δρόμοι εμφανίστηκαν μπροστά μου διαβάζοντας το μενού… αυτός του εφησυχασμού και της πλήξης και ο άλλος της ίντριγκας και της έκπληξης… κρέας ή ψάρι? Προτίμησα την ίντριγκα… το είχα ξανακάνει κανά δυο χρόνια πριν στην China Southern και είχα αποτύχει παταγωδώς… ακόμα θυμάμαι με αποτροπιασμό εκείνα τα βδελυρά αμφίβια που επέπλεαν πάνω σε μια εμετική σάλτσα – χλαπάτσα που τα διαφήμιζαν σαν ψάρι… έκλεισα λοιπόν τα μάτια και με στεντόρεια το βροντοφώναξα… ΨΑΡΙ… η τύχη βοηθά τους τολμηρούς… με τρεμάμενο χέρι άνοιξα την συσκευασία… τώρα θα σας γελάσω για το τι ψάρι ήταν… σφυρίδα, πέρκα, συναγρίδα, μεταλλαγμένο κουνέλι, πραγματικά δεν ξέρω… γνωρίζω όμως ότι ήταν μαγειρεμένο αλλά Σπετσιώτα και μου έσπασε η μυρωδιά την μύτη… μετά τις αδιάφορες Κινεζογεύσεις στο lounge το συγκεκριμένο δείπνο μου φάνηκε σκέτη αμβροσία… κοπάνισα και ένα διπλό μπουκαλάκι λευκό και την έκανα λαικιστή ταράτσα… σαν σε ομίχλη θυμάμαι τις μυστήριες να έρχονται και να παίρνουν τον δίσκο μου την στιγμή που σκεπαζόμουν με την κουβέρτα μου και παραδινόμουν στον Μορφέα…
Πρέπει να κοιμήθηκα πολύ και καλά…χαιρέτησα το Αφγανιστάν από κάτω μου και έκανα την κλασσική μου επίσκεψη στην τουαλέτα, ναι ήταν μεγάλη και σε αποδεχτή κατάσταση… επέστρεψα στη θέση μου για τις γνωστές μου πια μονομαχίες στο tetris… γρήγορα βαρέθηκα… έψαξα για κάτι καλό στο IFE… επηρεασμένος από το αλλά Σπετσιώτα απόλαυσα για μια ακόμη φορά το μοναδικό Julie & Julia… τι κοιλιόδουλος έχω γίνει θεέ μου… σχεδόν με το τέλος της ταινίας άνοιξαν και τα φώτα… το πλήρωμα σταθερά ξινισμένο μοίραζε το πρωινό… οι γνωστές σαχλαμάρες…σκόνη ομελέτα , πλαστικό τυράκι, μπαγιάτικο ξαναζεσταμένο ψωμί και ένα ενδιαφέρον γιαούρτι… χλαπάκιασα το γιαούρτι και έψαξα στα ορεινά της Μυρσίνης τον φίλο μου συνταξιδιώτη... δεν χρειάστηκε να τον ρωτήσω τίποτε… είχε απλωθεί κι αυτός στη διπλανή θέση του και ένα χαμόγελο ευτυχίας είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του… κάπου εκεί του πέταξα και την ατάκα θάνατο…
- Σύντροφε με τέτοια πτήση πάω non stop τώρα μέχρι την Νέα Υόρκη…
Μια γνώριμη θεσπέσια μυρουδιά έρχονταν από το πίσω μέρος του αεροσκάφους… ήταν το high light της πτήσης… δεν πίστευα στη μύτη μου… μυρωδάτος τούρκικος καφές περίμενε τους θεριακλήδες στο galley… αρε Turkish τι μας κάνεις…
Ο πιλότος μας ζήτησε να επιστρέψουμε στις θέσεις μας… μας ζήτησε για μια ακόμη φορά συγνώμη για την καθυστέρηση και μας πληροφόρησε ότι δυστυχώς ο καιρός στην Κων/λη είναι βροχερός… Ένα τέταρτο αργότερα η αγαπημένη Μυρσίνη έσκιζε τα σύννεφα πάνω από τον Βόσπορο παίρνοντας την ευθεία για το Ataturk… το ταξίδι μας τελείωνε, και ο ουρανός δάκρυζε…
