Αυστραλία Νέα Ζηλανδία Επιχείρηση Down Under...

[Traveller]

Καλή είναι η χλίδα δεν λέω… καλά τα πεντάστερα ξενοδοχεία, τα gourmet εστιατόρια, οι σοβαρές αεροπορικές εταιρίες… έλα όμως που οι πάτοι είναι στο DNA μου… γουστάρω τα ξυρίσματα σε πλανόδιους, το BEROLINA , τα βρώμικα του Τέλη, τα Ilyushin της Air Koryo… δεν πήγαινε άλλο αυτή η ιστορία με τις γλαμουράτες αεροπορικές εταιρίες, έπρεπε να δοκιμάσω και κάτι πιο ψαγμένο κάτι πιο underground… συν τοις άλλοις έπρεπε βρε αδερφέ να περιορίσω και τα ελλείμματα μου μια που τα οικονομικά μου ήταν ένα βήμα πριν το μεγάλο κραχ, έπρεπε με άλλα λόγια να βάλω μια Τίγρη στη μηχανή μου και να σωθώ…

ΣΑΒΒΑΤΟ 3/4/2010 ΜΕL-ΑDL TT-8035 VH-VNJ (To επονομαζόμενο και καμάρι των loco)

Φανταστείτε ένα παράπηγμα από σιδηροκατασκευή που του έχουν ρίξει ένα βάψιμο πασάλημα , δυο τρεις ταμπέλες και πέντε έξη check in… αν σε όλα αυτά προσθέσετε και μια ουρά τεραστίων διαστάσεων, έχετε την έδρα της Tiger Air στη Μελβούρνη… χρόνο είχαμε άφθονο να σκοτώσουμε κι έτσι χωρίς άγχος περιμέναμε στην ουρά μας… κατά τακτά χρονικά διαστήματα έσκαγαν μύτη από το πουθενά διάφοροι πιτσιρικάδες με την στολή της Tiger ούρλιαζαν κάτι για Launceston έπαιρναν από την ουρά μερικούς επιβάτες τους πήγαιναν σε ένα ξεχωριστό check in και όλοι μαζί εξαφανίζονταν στα ιδιαίτερα… είχαμε μείνει άφωνοι… τι μπορεί είναι αυτό το Launceston και που διάολο εξαφανίζονταν όλοι? Για να λέμε και του στραβού το δίκιο η ουρά προχωρούσε με γοργό ρυθμό και μετά από κανένα τέταρτο βρεθήκαμε σε μια συμπαθή ασχημούλα τσεκινατζού… ζήτησε διαβατήρια , ζύγισε με ευλάβεια τις αποσκευές μας , και μας έδωσε το boarding pass τυπωμένο σε θερμικό χαρτί…… το κοιτάω και 12Α… ναι, ω του θαύματος είναι αλήθεια, είχαμε προκαθορισμένες θέσεις…

Γνώριζα την αυστηρή πολιτική τους για τις αποσκευές γιαυτό και από την Αθήνα είχα προπληρώσει την υπηρεσία μεταφοράς των αποσκευών στην κοιλιά του αεροσκάφους… τα κλασικά, αν η αποσκευή είναι πάνω από 8 κιλά προπληρώνεις 10 ευρώ και την στέλνεις… αν δεν το έχεις κάνει απλά την χρυσοπληρώνεις εκείνη την στιγμή… τα 10? γίνονται περίπου 30?… οικονομία, δεν είναι καιρός για ανοίγματα, έχουμε κρίση… τα εμπεδώσαμε... αποχαιρέτησα λοιπόν με συγκίνηση το τσαντάκι του Sport Billy προσευχόμενος να μην χαθεί μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο και προωθήθηκα στα ενδότερα…

Περάσαμε έναν τυπικό έλεγχο αποσκευών και φτάσαμε στο υπερθέαμα της αίθουσας αναχωρήσεων… έπαθα σοκ… πάνω από διακόσια άτομα στοιβάζονταν σε μια απίστευτα μικρή αίθουσα… αλλόφρονες πιτσιρικάδες υπάλληλοι της Tiger φώναζαν Launceston και προσπαθούσαν να βάλουν σε μια ουρά τους επιβάτες… να δεις που θα μοιράζουν ψωμί με το δελτίο σκέφτηκα ,αλλά μπα… η ουρά ήταν για το περίφημο Launceston, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Τασμανίας… η πτήση έφευγε ¾ νωρίτερα από την δικιά μας γιαυτό και γινόταν όλος αυτός ο κακός χαμός… έτρεχαν όλοι να προλάβουν… το μυστήριο Launceston βρήκε επιτέλους την λύση του…υπόδειγμα οργάνωσης οι Αυστραλοί… και ύστερα λένε για μας…

Με το που έφυγαν για Launceston οι πολλοί τα πράγματα ηρέμησαν κάπως… βρήκαμε δυο θεσούλες και περιμέναμε το σύνθημα για την δική μας αναχώρηση… μην με ρωτάτε για μαγαζιά και αηδίες... ένα τσαντίρι είχε που πούλαγε τα πάντα... εφημερίδες , περιοδικά , κοκ , σάμαλι, σουμάδες, βυσινάδες... σε λίγο το σύνθημα δόθηκε… οι ίδιοι αλλόφρονες πιτσιρικάδες ούρλιαζαν Melbourne αυτή την φορά και έβαζαν τους κατάδικους στην ουρά για αναχώρηση… τα ίδια χάλια… τσέκαραν βιαστικά τα boarding pass και με το πόδι βέβαια κατευθυνθήκαμε προς τα αεροπλάνο μας… δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε και μετά από 3-4 λεπτά ποδαρόδρομο το είδαμε το καμάρι μας… VH-VNJ … ανεβήκαμε από την πίσω σκάλα και βολευτήκαμε στην θέση μας… δυο τρεις χαζοχαρούμενες γκόμενες μας καλωσόρισαν με χαμόγελο… το αεροπλάνο ήταν καινούργιο και του φαίνονταν… ούτε τριών χρόνων όπως τσέκαρα μετά… οι θέσεις για loco ήταν άνετες… ένα κλικ καλύτερες θα έλεγα από αυτές της Easy… pas male pas male… επιβίβαση και επίδειξη manual των σωστικών μέσων...το γνωστό ποιήμα... ζώνες, μάσκες, breath normally... απογείωση από την ηλιόλουστη Melbourne on time…το απολαμβάναμε... ο καιρός ήταν φανταστικός και η ορατότητα θαυμάσια... δεν έτρεφα καμιά αυταπάτη για το αν θα προσέφεραν κάτι... η Tiger είναι μια σκληροπυρηνική loco... ότι θέλεις το πληρώνεις extra... δεν χάλασε όμως κι ο κόσμος... μια ωρίτσα πτήση είναι μην τρελλαθούμε κιόλας... έκανα το γνωστό τεστ της τουαλέτας... ήταν καθαρή... βγήκα την ώρα που ο πιλότος αγόρευε... μας ευχαρίστησε που τους προτιμήσαμε, μας είπε οτι ο καιρός στην Αδελαίδα θα είναι υπέροχος και μας ευχήθηκε καλό Πάσχα... η επιγραφή που μας καλούσε να δέσουμε τις ζώνες ασφαλείας είχε ανάψει... μια πτήση ρουτίνας έφτανε προς το τέλος της... λίγα λεπτά μετά ο τίγρης μας προσγειώνονταν smooth like silk στην Αδελαίδα…

Eντυπώσεις… για το terminal τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε… μιζέρια… για να καταλάβετε πολύ μικρότερο και χειρότερο του Luton και του LCCT της Kuala Lumpur… για την εξυπηρέτηση… έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα… οι τσεκινατζούδες έκαναν τα πάντα όλα… φήμες ότι πιλοτάρουν και τα αεροπλάνα διαψεύδονται… για το αεροπλάνο… ευχάριστη έκπληξη…καινούργιο , με άνετο seat pitch και συμπαθητικές αεροσυνοδούς… για loco σαφώς πάνω από τον μέσο όρο… για την πτήση… on time και χωρίς προβλήματα… για την τιμή… έδωσα γύρω στα 60? μαζί με τα 10? της βαλίτσας όταν η Qantas για την ίδια πτήση ζήταγε σχεδόν τα τριπλά και η Virgin σχεδόν τα διπλά…
Συμπέρασμα… Οκ το terminal είναι πάτος , η οργάνωση μπάχαλο και δεν σερβίρει ούτε νερό αλλά… είναι φτηνή μέχρις αηδίας, έχει καινούργια αξιοπρεπή αεροπλάνα και δεν έχει καθυστερήσεις… με άλλα λόγια… για δύο – δυόμιση ώρες ταξίδι είναι μια χαρά… γιαυτό και αγαπάμε Tiger…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Traveller]

ΤΕΤΑΡΤΗ 24/3/2010 IST-HKG TK-70 TC-JJC (To επονομαζόμενο και καμάρι της Μαύρης Θάλασσας)

Το ξέρω ότι είμαι καμένος , δεν το κρύβω άλλωστε… σιγά μην πήγαινα με νορμάλ τρόπο στην Ωκεανία… ας πάνε οι άλλοι με τους Εμίρηδες και τους κακομοίρηδες … εγώ θα άλλαζα όσο περισσότερα αεροπλάνα μπορούσα και θα εμπαίνα σε όσο περισσότερους τύπους μπορούσα… τι διάολο traveller είμαι? Εξάλλου τυφλά ακολουθούμε το πανμέγιστο τσιτάτο...

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΕΣ

Έτσι λοιπόν μετά από πυρετώδεις προεργασίες αποφάσισα να δώσω γύρω στα 1.200? όλα μέσα και να κάνω πραγματικότητα την υπερπαραγωγή μου… Πήρα το ρίσκο να διαλέξω την ηρωική Turk Hava Hayvan Yollari σαν κυρίως εταιρία και μάλλον δικαιωθήκα…

Εννέα λοιπόν το βράδυ, βρίσκομαι χαμένος στο transit του Ataturk και αρχίζω τις βόλτες στα καταστήματα μπας και μπορέσω και σκοτώσω τις περίπου τέσσερις ώρες του connection… Συμβουλή… η ένδοξη Hayvan σας δίνει την δυνατότητα για ηλεκτρονικό check in… μην κάνετε το λάθος και δεν το επιχειρήσετε ειδικά αν είστε σε connection φάση… οι επαίοντες γνωρίζουν τις διαβόητες ουρές στον έλεγχο διαβατηρίων κατά την άφιξη και τον έλεγχο ασφαλείας κατά την αναχώρηση…σας πληροφορώ ότι παρόμοιες ουρές σε ώρες αιχμής για τα connection, θα συναντήσετε και στο transit… τυπώστε το μαγικό χαρτάκι από την έδρα σας λοιπόν, ανεμίστε το ανέμελα σους βλοσυρούς συνοριοφύλακες και αποφύγετε ουρές και ταλαιπωρίες… Ναι, το Ataturk Havalimani είναι μεγάλο, είναι καθαρό, έχει τεράστια κίνηση… αλλά… με χαλάει… με χαλάει με την μιζέρια των υπαλλήλων του, με την έλλειψη καθισμάτων για να σκοτώσεις την ώρα σου , με τις μαντίλες που βλέπεις μπροστά σε κάθε βήμα σου… χάζεψα λουκούμια και ρακί στο free shop ήπια έναν πολλά βαρύ και όχι σε μια καφετέρια και τέλος διάλεξα μια ήσυχη γωνιά και άρχισα να φυλλομετρώ το βιβλίο μου… σε λίγο άκουσα γύρω μου ψαλμωδίες… η πτήση προς Μεδίνα επιβιβαζόταν λίγο πιο πέρα… δεκάδες ασπρομανηλοφορούσες πιστές μουρμουρίζοντας προφανώς στίχους από το κοράνι και σχηματίζαν την ουρά της επιβίβασής τους… το Α300 της Saudia τις περίμενε για την γη της επαγγελίας…το θέαμα με μάγεψε… τι υπέροχο θα ήταν ένα προσκύνημα στην Μεδίνα με το cult Α300 των Σαουδάραβων…

Βράχος στοχοπροσύλωσης όμως άφησα το Α300 να πάει στην ευχή του Αλλάχ και αφοσιώθηκα στους ΦΡΟΥΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΧΑΙΑΣ … η κλεφτή ματιά που έριξα προς το monitor κανένα μισάωρο αργότερα με προσγείωσε σε μια θλιβερή πραγματικότητα … τα μαντάτα ήταν άσχημα για μένα και πολύ κακά γιαυτούς που πήγαιναν στη BKK… εμείς είχαμε μισή ωρίτσα καθυστέρηση και η ΒΚΚ ένα δυωράκι… σε συνδιασμό με την επίσης μισάωρη καθυστέρηση που συνάντησε και ένας φίλος στην προς SIN πτήση του τείνω να πιστέψω ότι οι βραδινές εξωτικές πτήσεις της ΤΚ δεν είναι και συνώνυμο της συνέπειας… το μισάωρα της καθυστέρησης όμως γρήγορα πέρασε και η ανακοίνωση για την επιβίβαση δόθηκε… άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτες ουρές…

Παρέα με δεκάδες ασιάτες που προφανώς εκμεταλλεύτηκαν κι αυτοί τις προνομιακές τιμές των Τούρκων περίμενα στην ουρά για την επιβίβαση… βαριεστημένος έλεγχος από την ασφάλεια και επιτέλους επιβίβαση στο 773 της Jet… όχι δεν μπέρδεψα της εταιρίες, άριστα γνωρίζω ότι θα πέταγα με την ΤΚ αλλά για μένα τα συγκεκριμένα φετίχ 773 θα είναι πάντα της Jet Airways, μιας εταιρίας απωθημένο… αδιάφορη υποδοχή από το πλήρωμα και 54Α , πίσω, στα ορεινά… το 777 δεν είναι και το καλύτερο μου… οι εμπειρίες μου με το δουλεμπορικό 772 της Emirates, το ανεκδιήγητο 772 της American και το απερίγραπτο 772 της China Southern ήταν τραυματικές… την τιμή του 777 έσωζε μέχρι τότε ένα υπέροχο καινούργιο 772 της KLM… το ντεμπούτο μου όμως σε 773 μάλλον ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί…

Το συγκεκριμένο αεροπλάνο είναι σχεδόν καινούργιο , γεννήθηκε στα τέλη του 2007 και ανδρώθηκε στην στοργική αγκαλιά της Jet… οι δύσκολοι καιροί που ζούμε όμως ανάγκασαν την δόλια την μάνα, την Jet να δώσει το καμάρι της προς υιοθέτηση σε Τούρκικα χέρια… ρουφιάνα κοινωνία… έτσι ο υπερήφανος Ινδικός αετός εξισλαμίστηκε και μετονομάστηκε σε Karadeniz… μαύρος ο πόνος της ξενιτιάς, μαύρο και το όνομα που πήρε… τα μπορντό καθίσματα και το ηγεμονικό seat pitch όμως παραμένουν και θυμίζουν σε εμάς τους sentimental αυτή την θλιβερή ιστορία… οι άστοργοι Τούρκοι όμως εκμεταλλεύονται το ορφανό στέλνοντάς το συνέχεια στα πέρατα του κόσμου με αποτέλεσμα να χάσει κάτι από την λαμπράδα της μεγαλοπρέπειας του… αν και όπως είπα είναι άνετο και καθαρό δείχνει λίγο κουρασμένο για να μην πω γερασμένο… μικρό το κακό αναλογίστηκα απολαμβάνοντας το 34’’ seat pitch… μια μπλέ κουβερτούλα ένα μαξιλαράκι και ένα μικρό νεσεσέρ με οδοντόπαστα, οδοντόκρεμα, μάσκα ύπνου και κάλτσες μοιράστηκαν από το υποτονικό πλήρωμα…

Τα φώτα του Yesilkoy χάθηκαν μέσα στα σύννεφα του Κωνσταντινοπολίτικου ουρανού και μετά από είκοσι λεπτά πτήσης περίπου νιώσαμε τι θα πει Τουρκική φιλοξενία… μοίρασμα ξηρών καρπών και επιλογή ποτών από το μπαρ… λεμονάδες, πορτοκαλάδες, βυσινάδες, μπυράλ αλλά και ουίσκι , κρασί, ράκι… πλουραλισμός αλκοολούχων και μη ποτών εντελώς free of charge… δοκίμασα ένα YENI RAKI να πάνε κάτω τα φαρμάκια και απλώθηκα στην διπλανή μου θέση… ήμουν τυχερός… η διπλανή μου θέση ήταν άδεια και την τριάδα συμπλήρωνε ένας Τούρκος που προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα στα Τουρκικά… δεν είχα καμιά όρεξη για socializing και με σπαστά Αγγλικά του εξήγησα ότι είμαι Ισλανδός πολιτικός πρόσφυγας και ψάχνω την τύχη μου στην Ασία… πρέπει να τον εντυπωσίασα γιατί έβγαλε τον σκασμό σε όλη την υπόλοιπη πτήση…

Μια ώρα μετά ήρθε το υπερθέαμα του φαγητού… μας μοίρασαν πρώτα απόλα το menu… επιλογή δύο πιάτων… το πρώτο ήταν όλα τα λεφτά… ντολμαδάκια και κολοκυθάκια γεμιστά, plus γιαούρτι και σαλάτα, για γλυκό μπακλαβαδάκια… όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε δίλημμα ούτε για μένα ούτε για τον διπλανό μου… οι Τούρκοι ξέρουν να τρώνε… την στιγμή που καταβρόχδιζα το τελευταίο μου ντολμαδάκι πίνοντας και ένα καλό Τούρκικο λευκό, έριξα μια ματιά στους Ασιάτες που κάθονταν πίσω μου… πάλευαν μια νερόβραστη σαχλαμάρα που είχε βαφτιστεί ρύζι με μπαχαρικά με μία ολίγη από κοτόπουλο… αν δεν ξέρει ο άνθρωπος να φάει… αμέσως μετά την κτηνωδία του ντερλικόματος, το πλήρωμα ξαναπέρασε μοιράζοντας extra ποτά και καφέ ή τσάι… οι δίσκοι μαζεύτηκαν σχετικά νωρίς και μετά συσκότιση… τα βλέφαρά μου έκλεισαν, τυλίχτηκα στην κουβέρτα μου , απλώθηκα ανερυθρίαστα και στην διπλανή θέση και παραδόθηκα στο Μορφέα…

θα πρέπει να κοιμήθηκα τουλάχιστον τρεις ώρες… ξύπνησα από το ανεπαίσθητο σκούντηγμα μιας hostess… μοίραζαν μπουκαλάκια με νερό… η ώρα του IFE είχε φτάσει… αφού αποχαυνώθηκα κανένα μισάωρα με το Tetris αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να δω και καμιά ταινία… ο χειρισμός ήταν πανεύκολος και η επιλογές μεγάλη έκπληξη… είχε τουλάχιστον τριάντα ταινίες όλων των ειδών… σύγχρονες, τουρκικές , ινδικές, παιδικές , κλασσικές, τσόντες δεν είχε κρίμα… έψαξα για την ΑΠΕΡΓΙΑ του Αιζενστάιν αλλά εις μάτην… αίσχος μονολόγησα και αφέθηκα στην μαγεία των υπέροχων ματιών της Μπέργκμαν… είδα για πολλοστή φορά στη ζωή μου την ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ και το καταφχαριστήθηκα… η κλασική βόλτα στην τουαλέτα επιβεβαίωσε τα όσα σας είπα και προηγουμένως… άνετη , καθαρή αλλά κουρασμένη… ξαναγύρισα στη θέση μου και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ… που τέτοια τύχη…η προσπάθεια μου να δω πολυβραβευμένο Blind Side με την Bullock έπεσε στο κενό… βαρετότατο… έψαξα μπας και είχε κάπου το ΘΩΡΗΚΤΟ ΠΟΤΕΜΚΙΝ αλλά που… βλαστήμησα και αρκέστηκα σε ένα ταξιδιωτικό ντοκυμαντέρ για τα νησιά της Αγγλίας… κάτι ήταν κι αυτό…

Βρισκόμαστε πια πάνω από την Κίνα… χάζεψα κανένα τέταρτο στην οθόνη μου τα της πορείας μας όταν τα φώτα επιτέλους άναψαν… breakfast time… το πλήρωμα το ίδιο βαριεστημένα μοίραζε το πρωινό… καμία έκπληξη… η ίδια προκάτ ομελέτα που συναντάς σε όλες της εταιρίες του κόσμου διανθισμένη με μια ντομάτα και μισό αγγούρι… η μοναδική ευχάριστη αλλαγή το γιαούρτι και η πληθώρα των υγρών καυσίμων που μας προσέφεραν… έπινα πια την τελευταία γουλιά από το τσάι μου όταν αποφάσισα να κάνω μέσα μου την πρώτη κριτική της Hayvan… ομολογουμένως η σούμα των θετικών ήταν εντυπωσιακή… άριστο, ανετότατο αεροπλάνο,(αγαπάμε Jet) φαγητό κλάσης μακριά από τα συνηθισμένα ( το πρωινό δεν το μετράω παντού ίδιο είναι… εκτός… μην βιάζεστε όμως υπάρχει η και η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, θα τα πούμε στη συνέχεια της υπερπαραγωγής), προσφορά δωρεάν όλων των αλκοολούχων ποτών, (άμα γουστάρετε γίνεστε εύκολα φέσι) καταπληκτικό IFE ( δείχνει τα πάντα εκτός από σοσιαλιστικό ρεαλισμό και τσόντες) τι άλλο να ζητήσει κανείς?? Τι άλλο? μα το ποιο βασικό… δεν φτάνει να προσφέρεις πολλά το θέμα είναι πως τα προσφέρεις… κι εδώ οι Τούρκοι πιάνουν πάτο… ούτε καν το προκάτ χαμόγελο της Aegean δεν έχει το πλήρωμα… αδιάφοροι , βαριεστημένοι και νωχελικοί καταστρέφουν το image που με τόσο κόπο πάει να χτίσει η εταιρία… κρίμα… η αλήθεια είναι ότι οι Τούρκοι κάνουν μια εντυπωσιακή προσπάθεια… αγοράζουν καινούργια αεροπλάνα, ανοίγουν νέους προορισμούς, έχουν έξοχο σέρβις… αν προσεχθεί λίγο και το θέμα της συμπεριφοράς των πληρωμάτων θα απογειωθούν στην κορυφή… το ερώτημα για το αν θα ξαναπετούσα ξανά μαζί τους είναι καθαρά ρητορικό… οι Τουρκικές Αερογραμμές στα διηπειρωτικά της δρομολόγια είναι πια μια εξαιρετική εταιρία…

Εννέα ώρες παρά κάτι μετά την απογείωση μας από το Ataturk με σχεδόν μισή ώρα καθυστέρηση βλέπαμε πια το Hong Kong να μας χαμογελάει…

 

[kalspiros]

άφησα τους κάφρους να στριμωχτούν και να μαλώσουν για την πρωτιά της επιβίβασης λες και δεν θα έχαναν την θέση τους και το ταξίδι και περίμενα το δεύτερο λεωφορειάκι…

Πές τα Πές τα!! ούτε κάν στο δεύτερο! στο τρίτο, τέταρτο, τελευταίο έτσι ώστε να έχουν τακτοποιηθεί και οι.. βαλίτσες τους στον χώρο χειραποσκευών

Λοιπόν (αν και βιάζομαι λίγο) σε βάζω (μουσικά) στο κλίμα:

 

[getxowoman]

Λατρευω Under Down! Καλη συνεχεια να εχουμε στις οθονες μας με την ιστορια σου και φρεσκα νεα!

 

[North66]

Ωραίος τίτλος για ένα πολλά υποσχόμενο ταξίδι... περιμένουμε τη συνέχεια με ανυπομονησία...

 

[tita]

κολλησα στην οθονη και περιμενω τη συνεχεια..

 

[dmdoc]

η διπλανή μου θέση ήταν άδεια και την τριάδα συμπλήρωνε ένας Τούρκος που προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα στα Τουρκικά… δεν είχα καμιά όρεξη για socializing και με σπαστά Αγγλικά του εξήγησα ότι είμαι Ισλανδός πολιτικός πρόσφυγας και ψάχνω την τύχη μου στην Ασία… πρέπει να τον εντυπωσίασα γιατί έβγαλε τον σκασμό σε όλη την υπόλοιπη πτήση…

καταβρόχθησα το σνακ που μου προσφέρθηκε και μετά από κόπο κατάφερα να συνεννοηθώ με την Mεζιτοπούλα που αδυνατούσε να καταλάβει τι σημαίνει μια διπλή πορτοκαλάδα με παγάκια… μου εξήγησε ευγενικά ότι έχουν μόνο πορτοκαλάδα Life και όχι Διπλή… δεν είχα όρεξη να της κάνω πλάκα και συναίνεσα λέγοντας να μου δώσει δύο ποτήρια πορτοκαλάδα Life… Διπλή θα έπινα κάποια άλλη φορά…



Καλά...μιλάμε για ΠΟΛΥ γέλιο!!!!

 

[Lyda]

Δεν θα βαρεθω ποτε να διαβαζω ιστοριες σου, απιστευτος.

 

[pattyyy]

Ενδιαφέρουσα και χρήσιμη η έναρξη της ιστορίας σου!Αναμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[hydronetta]

Εν αναμονή!! Απολαυστική αφήγηση για... 2 πτήσεις παρακαλώ!!

 

[ευαγγελια]

Αναμενω στην οθονη for the land down underrrrrrrrrr

 

[Dorotija]

Μόνο ο Traveller θα μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο σεντόνι και να έχει φτάσει μόνο μέχρι το Χονγκ Κονγκ! Είμαι σίγουρη ότι η συνέχεια θα μας αποζημιώσει με το παραπάνω- αν κρίνω από το φωτογραφικό υλικό, το ταξίδι πρέπει να ήταν υπέροχο! Για πάμε, για πάμε!