Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.941
Έφτασα βράδυ… αποκαμωμένος από τις ατέλειωτες βόλτες στο κέντρο του Recife, γύρευα την ηρεμία στο αποικιοκρατικό παρελθόν ενός μύθου, μιας μεθυστικής πολίχνης που έχοντας παρακμάσει από χρόνια προσπαθούσε να φτιασιδωθεί και να ζήσει μια δεύτερη νεότητα … δεν ήξερα τι θα συναντούσα… μια θλιβερή tourist trap ή ένα αποικιοκρατικής αισθητικής διαμάντι?
Επιτέλους Olinda… Το taxi έκανε δεκάδες ζικ -ζακ στα πλακόστρωτα καλντερίμια, αναστέναξε σε μια ανηφόρα και τέλος σταμάτησε έξω από ένα αρχοντικό… POSADA DO AMPARO… το ξενοδοχείο μας… δυο ντόπιοι έτρεξαν για τις βαλίτσες μια καλοντυμένη δεσποσύνη μας χάρισε ένα χαμόγελο καλωσορίσματος και μετά τα διαδικαστικά μας οδήγησε στην κάμαρη μας… το ενδιαίτημα μας πρόσφατα το δίχως άλλο είχε μεταμορφωθεί σε ξενοδοχείο… Βαμμένο σε παστέλ χρώματα, διακοσμημένο με γούστο σε παρέπεμπε σε εποχές άλλες… μεγαλείου… ο καιρός ήταν ευχάριστος, η πείνα άρχιζε να θερίζει κι εμείς κατηφορίσαμε την Rua do Amparo, τον κεντρικό δρόμο της πολίχνης, προς αναζήτηση βρώσης… οποία έκπληξης… ψαγμένα μπαρ, σικάτα εστιατόρια, μπουτίκ ξενοδοχεία, γκαλερί κοσμούσαν το ιστορικό της κέντρο… συνηθισμένος στο πολύβουο και μοντέρνο Recife σοκαρίστηκα ευχάριστα από αυτή την απίστευτη βουτιά στο colonial μεγαλείο της Olinda… διαλέξαμε στην τύχη ένα κόμοδο λιλιπούτειο εστιατόριο και χαθήκαμε στην ποικιλία του καταλόγου… ευφάνταστες τοπικές σπεσιαλιτέ ερέθιζαν ήδη τον ουρανίσκο μας… εις μάτην… φευ, το φαγητό ήταν μετριότατο και οι τιμές σκανδαλωδώς τσιμπημένες… το τίμημα της τουριστικής ανάπτυξης σκέφτηκα, αποχαιρετώντας τα περίπου 25? για το μοίρασμα μιας μίζερης σαλάτας και ενός κοτόπουλου διανθισμένου με ανανά… το μόνο που άξιζε ήταν ένας αριστουργηματικός φρέσκος χυμός Αθερόλας, καμωμένος από τροπικά φρούτα, ένας χυμός που στην συνέχεια της εκστρατείας μας είχε την τιμητική του μια που απαντάτε σχεδόν παντού στην Βραζιλία…
Με είχε πιάσει μανία… από τα χαράματα τριγύριζα στα καλντερίμια της , σκαρφάλωνα στις ανηφοριές της, αφουγκραζόμουν τον σφυγμό της… όλο το πρωί… πάνω- κάτω… ο τίτλος του αριστουργηματικού θεατρικού του Ντίρενμαντ στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου… « Η επιστροφή της γηραιάς κυρίας…» ναι, ήταν πλέον ξεκάθαρο…η Olinda αυτή η αριστουργηματικά γοητευτική γηραιά κυρία επέστρεφε δειλά δειλά στο τουριστικό προσκήνιο σκορπώντας την αύρα της στους ταξιδευτές που την εμπιστεύτηκαν… προσκυνούσα στις εκκλησιές της, χαιρόμουν τα αρχοντικά της, χαιρετούσα τους ανθρώπους της…
Πορτογάλοι θαλασσοπόροι την ίδρυσαν το 1535 , Ολλανδοί πειρατές την κατέστρεψαν και πάλι όμως οι Πορτογάλοι την ανέστησαν… αυτοί την φτιασίδωσαν χάρις τον πλούτο που κέρδιζαν από το ζαχαροκάλαμο και την παρέδωσαν γεμάτη στολίδια και ομορφιά στα κατάστιχα της ιστορίας… ακμή και παρακμή… η «Όμορφη»… « O Linda…» όταν άλλαξαν τα κόζια παρέμεινε σιωπηλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μέχρι το σωτήριο 1982 που η UNESCO πήρε την κατάσταση στα χέρια της…μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και η συνέχεια γνωστή… χρόνο με τον χρόνο ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά τα σκαλιά της τουριστικής ανάπτυξης… αναστυλώσεις, μουσεία, εκθέσεις… στεγασμένο σε ένα καταπληκτικό οίκημα του 17ου αιώνα το information office της πόλης συμβουλεύει, προτρέπει, προτείνει στους ταξιδευτές τρόπους για την πλήρη αξιοποίηση του χρόνου τους… η μαγική στιγμή όμως της πόλης έρχεται με το καρναβάλι…το περίφημο καρναβάλι της… τότε οι δρόμοι της πλημμυρίζουν με καρναβαλιστές κάθε ηλικίας και εθνικότητας και η αλεγρία περισσεύει… παντού ξέφρενα πάρτι και αυτοσχέδιες συναυλίες…οι τιμές βέβαια στα καταλύματα και τα εστιατόρια εκτοξεύονται αλλά δεν πας κάθε χρονιά στο καρναβάλι της Olinda…
Ακόμα όμως βρισκόμαστε στο μέσον του δρόμου… τα αρχοντικά που χρειάζονται ρετουσάρισμα είναι ακόμα δεκάδες και οι εκκλησιές που απεγνωσμένα ζητούν την παλιά τους ομορφιά αρκετές… μην ξεχνάτε μιλάμε για μια πόλη ζωντανό μουσείο… η Unesco συμβουλεύει, το κράτος προσπαθεί, οι ιδιώτες το παλεύουν… η Olinda σιγά-σιγά ξαναγεννιέται…
Οι δύο μέρες που έζησα τον colonial μύθο μου στα πλακόστρωτα στενοσόκακα και στις ατμοσφαιρικές γκαλερί παρέα με χαρούμενους ανθρώπους πέρασαν σαν νερό… το ολοκαίνουργιο Airbus της ΤΑΜ μας περίμενε στο αεροδρόμιο του Recife για να μας μεταφέρει στο μυθικό Rio…
Επιτέλους Olinda… Το taxi έκανε δεκάδες ζικ -ζακ στα πλακόστρωτα καλντερίμια, αναστέναξε σε μια ανηφόρα και τέλος σταμάτησε έξω από ένα αρχοντικό… POSADA DO AMPARO… το ξενοδοχείο μας… δυο ντόπιοι έτρεξαν για τις βαλίτσες μια καλοντυμένη δεσποσύνη μας χάρισε ένα χαμόγελο καλωσορίσματος και μετά τα διαδικαστικά μας οδήγησε στην κάμαρη μας… το ενδιαίτημα μας πρόσφατα το δίχως άλλο είχε μεταμορφωθεί σε ξενοδοχείο… Βαμμένο σε παστέλ χρώματα, διακοσμημένο με γούστο σε παρέπεμπε σε εποχές άλλες… μεγαλείου… ο καιρός ήταν ευχάριστος, η πείνα άρχιζε να θερίζει κι εμείς κατηφορίσαμε την Rua do Amparo, τον κεντρικό δρόμο της πολίχνης, προς αναζήτηση βρώσης… οποία έκπληξης… ψαγμένα μπαρ, σικάτα εστιατόρια, μπουτίκ ξενοδοχεία, γκαλερί κοσμούσαν το ιστορικό της κέντρο… συνηθισμένος στο πολύβουο και μοντέρνο Recife σοκαρίστηκα ευχάριστα από αυτή την απίστευτη βουτιά στο colonial μεγαλείο της Olinda… διαλέξαμε στην τύχη ένα κόμοδο λιλιπούτειο εστιατόριο και χαθήκαμε στην ποικιλία του καταλόγου… ευφάνταστες τοπικές σπεσιαλιτέ ερέθιζαν ήδη τον ουρανίσκο μας… εις μάτην… φευ, το φαγητό ήταν μετριότατο και οι τιμές σκανδαλωδώς τσιμπημένες… το τίμημα της τουριστικής ανάπτυξης σκέφτηκα, αποχαιρετώντας τα περίπου 25? για το μοίρασμα μιας μίζερης σαλάτας και ενός κοτόπουλου διανθισμένου με ανανά… το μόνο που άξιζε ήταν ένας αριστουργηματικός φρέσκος χυμός Αθερόλας, καμωμένος από τροπικά φρούτα, ένας χυμός που στην συνέχεια της εκστρατείας μας είχε την τιμητική του μια που απαντάτε σχεδόν παντού στην Βραζιλία…
Με είχε πιάσει μανία… από τα χαράματα τριγύριζα στα καλντερίμια της , σκαρφάλωνα στις ανηφοριές της, αφουγκραζόμουν τον σφυγμό της… όλο το πρωί… πάνω- κάτω… ο τίτλος του αριστουργηματικού θεατρικού του Ντίρενμαντ στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου… « Η επιστροφή της γηραιάς κυρίας…» ναι, ήταν πλέον ξεκάθαρο…η Olinda αυτή η αριστουργηματικά γοητευτική γηραιά κυρία επέστρεφε δειλά δειλά στο τουριστικό προσκήνιο σκορπώντας την αύρα της στους ταξιδευτές που την εμπιστεύτηκαν… προσκυνούσα στις εκκλησιές της, χαιρόμουν τα αρχοντικά της, χαιρετούσα τους ανθρώπους της…
Πορτογάλοι θαλασσοπόροι την ίδρυσαν το 1535 , Ολλανδοί πειρατές την κατέστρεψαν και πάλι όμως οι Πορτογάλοι την ανέστησαν… αυτοί την φτιασίδωσαν χάρις τον πλούτο που κέρδιζαν από το ζαχαροκάλαμο και την παρέδωσαν γεμάτη στολίδια και ομορφιά στα κατάστιχα της ιστορίας… ακμή και παρακμή… η «Όμορφη»… « O Linda…» όταν άλλαξαν τα κόζια παρέμεινε σιωπηλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μέχρι το σωτήριο 1982 που η UNESCO πήρε την κατάσταση στα χέρια της…μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και η συνέχεια γνωστή… χρόνο με τον χρόνο ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά τα σκαλιά της τουριστικής ανάπτυξης… αναστυλώσεις, μουσεία, εκθέσεις… στεγασμένο σε ένα καταπληκτικό οίκημα του 17ου αιώνα το information office της πόλης συμβουλεύει, προτρέπει, προτείνει στους ταξιδευτές τρόπους για την πλήρη αξιοποίηση του χρόνου τους… η μαγική στιγμή όμως της πόλης έρχεται με το καρναβάλι…το περίφημο καρναβάλι της… τότε οι δρόμοι της πλημμυρίζουν με καρναβαλιστές κάθε ηλικίας και εθνικότητας και η αλεγρία περισσεύει… παντού ξέφρενα πάρτι και αυτοσχέδιες συναυλίες…οι τιμές βέβαια στα καταλύματα και τα εστιατόρια εκτοξεύονται αλλά δεν πας κάθε χρονιά στο καρναβάλι της Olinda…
Ακόμα όμως βρισκόμαστε στο μέσον του δρόμου… τα αρχοντικά που χρειάζονται ρετουσάρισμα είναι ακόμα δεκάδες και οι εκκλησιές που απεγνωσμένα ζητούν την παλιά τους ομορφιά αρκετές… μην ξεχνάτε μιλάμε για μια πόλη ζωντανό μουσείο… η Unesco συμβουλεύει, το κράτος προσπαθεί, οι ιδιώτες το παλεύουν… η Olinda σιγά-σιγά ξαναγεννιέται…
Οι δύο μέρες που έζησα τον colonial μύθο μου στα πλακόστρωτα στενοσόκακα και στις ατμοσφαιρικές γκαλερί παρέα με χαρούμενους ανθρώπους πέρασαν σαν νερό… το ολοκαίνουργιο Airbus της ΤΑΜ μας περίμενε στο αεροδρόμιο του Recife για να μας μεταφέρει στο μυθικό Rio…
Πώς σου φαίνεται που από το προσεχές Σάββατο θα έχεις σταθερό αναγνώστη όχι από Ελλάδα, όχι από οποιαδήποτε πόλη του εξωτερικού, αλλά... μάντεψε... 
