Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.935
- Likes
- 3.921
Τελικά είχε πλάκα… Είμαστε οι μοναδικοί ξένοι σε ένα mini bus γεμάτο ντόπιους… Το βανάκι μας, δρόμο πήρε δρόμο άφησε, εγκατέλειψε την τουριστική φαιδρότητα της Copacanana και αργά αλλά σταθερά κατευθύνθηκε προς την Ipanema και την νοητή προέκτασή της την επίσης χλιδάτη Leblon… εδώ μάλιστα…
Η Ipanema και η Leblon είναι πως λέμε Copacabana, καμία σχέση… αλλαγή στο πι και φι… το φτηνό κιτς, οι ξοφλημένες πουτάνες, τα μίζερα ξενοδοχεία και τα menu touristico είναι για τους πληβείους… εδώ το μέρος μιλάει, φτιαγμένο για τους πατρικίους… λουστραρισμένη παραλία, ιλουστρασιόν μωρά, λουσάτα εστιατόρια…
Προσπερνάμε το ντιζαινάτο Fasano χαζεύουμε την upper class του Rio να παίζει βόλει υπό το φως των προβολέων και κάπου στο τέλος της Ipanema αρχές της Leblon αποβιβαζόμαστε… δύο υπέροχες κυριλόγριες μας κοιτάνε με μισό μάτι… απίστευτο, θα σκέφτηκαν, έρχονται τουρίστες στα μέρη μας και μάλιστα με λαικά μέσα μεταφοράς… περπατάμε ποδαράτο προς τα μέσα της Leblon… ακριβά αυτοκίνητα , χαζοχαρούμενα τεκνά, snob πουρά… το μέρος είναι γειά σου… η κιτσάτη μιζέρια της Copacabana, οι απάνθρωπες φαβέλες και η εγκληματικότητα είναι λες σαν σε άλλο πλανήτη…
Φτιαγμένος από την μπαναλιτέ της Copacabana μοιραία ξέσπασα… μου την έδωσε και σκέφτηκα ότι μια ζωή την έχουμε τι θα καταλάβουμε πως θα καταντήσουμε και έτσι αποφάσισα για μια ακόμη φορά να βαδίσω προς την καταστροφή…
Γενικά σαν άνθρωπος αντέχω στις κακουχίες… κάνω τις βόλτες μου στα βρώμικα, ρίχνω τις ξούρες μου στα υπαίθρια κουρεία, πιάνω κουβέντα με ξόφλες, κοιμάμαι και σε πάτους άμα λάχει αλλά κάπου στα μισά όταν ειδικά πρόκειται για φαγητό το χάνω το θέμα, κυλάω στο βούρκο της χλίδας… Ως ευπατρίδης της ευζωίας λοιπόν υπέκυψα στο μοιραίο και κατέληξα στο ναό της ντόπιας γαστρονομίας… στο Giuseppe Grill Leblon
Εδώ τα πάντα έτειναν στο απόλυτο… απόλυτες οι καμπύλες της μουλάτας hostess , απόλυτο το θεατρικό σκηνικό της σάλας, απόλυτο το vino tinto που καταναλώσαμε , απόλυτο το ζουμερό στέικ που καταβροχθήσαμε, απόλυτα τα ευρουδάκια που ακουμπήσαμε… ποιος όμως νοιάζεται για τα ευρουδάκια όταν ζεις το απόλυτο στον υπερθετικό? Αν και φανατικός όχι οπαδός αλλά hooligan της Αργεντίνικης εστίασης , με συντριβή οφείλω να παραδεχτώ ότι το συγκεκριμένο εστιατόριο είναι εφάμιλλο των μεγάλων κρεατοφαγικών ατελιέ του Palermo Soho και του Puerto Madero στο λατρευτό Buenos… με συγκίνηση ζήτησα και έσφιξα το χέρι του σεφ, έριξα ένα ξεδιάντροπο βλέμμα στις ξεσηκωτικές λαγόνες της hostess, μισή ντροπή δική της μισή δική μου σκέφτηκα έτσι που γδύθηκε και διαβήκαμε την εξώπορτα…
Το λοξός απέναντι μπαράκι , δυστυχώς λόγω των αναθυμιάσεων του ερυθρού οίνου αδυνατώ να θυμηθώ το όνομα του, μας έκλεινε πονηρά το μάτι… Σαν σε ομίχλη θυμάμαι τις πρώτες καιπιρίνιες που παραγγείλαμε και την ιδρωμένη πλάτη μιας πανύψηλης ξανθής θεάς… από εκεί και μετά σκοτάδι… ξαναβρίσκω τις αισθήσεις μου στο πίσω κάθισμα του taxi που μας μετέφερε, τις πολύ μικρές ώρες, πίσω στη βάση μας… έρπουσες φήμες κιτρίνου τύπου μιλούν για παγκόσμια ρεκόρ κατανάλωσης καιπιρίνιας και hot ερωτικές εξομολογήσεις στην περί ου ο λόγος ξανθιά… ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτε… τα διαψεύδω όλα και απειλώ με μηνύσεις…
Η Ipanema και η Leblon είναι πως λέμε Copacabana, καμία σχέση… αλλαγή στο πι και φι… το φτηνό κιτς, οι ξοφλημένες πουτάνες, τα μίζερα ξενοδοχεία και τα menu touristico είναι για τους πληβείους… εδώ το μέρος μιλάει, φτιαγμένο για τους πατρικίους… λουστραρισμένη παραλία, ιλουστρασιόν μωρά, λουσάτα εστιατόρια…
Προσπερνάμε το ντιζαινάτο Fasano χαζεύουμε την upper class του Rio να παίζει βόλει υπό το φως των προβολέων και κάπου στο τέλος της Ipanema αρχές της Leblon αποβιβαζόμαστε… δύο υπέροχες κυριλόγριες μας κοιτάνε με μισό μάτι… απίστευτο, θα σκέφτηκαν, έρχονται τουρίστες στα μέρη μας και μάλιστα με λαικά μέσα μεταφοράς… περπατάμε ποδαράτο προς τα μέσα της Leblon… ακριβά αυτοκίνητα , χαζοχαρούμενα τεκνά, snob πουρά… το μέρος είναι γειά σου… η κιτσάτη μιζέρια της Copacabana, οι απάνθρωπες φαβέλες και η εγκληματικότητα είναι λες σαν σε άλλο πλανήτη…
Φτιαγμένος από την μπαναλιτέ της Copacabana μοιραία ξέσπασα… μου την έδωσε και σκέφτηκα ότι μια ζωή την έχουμε τι θα καταλάβουμε πως θα καταντήσουμε και έτσι αποφάσισα για μια ακόμη φορά να βαδίσω προς την καταστροφή…
Γενικά σαν άνθρωπος αντέχω στις κακουχίες… κάνω τις βόλτες μου στα βρώμικα, ρίχνω τις ξούρες μου στα υπαίθρια κουρεία, πιάνω κουβέντα με ξόφλες, κοιμάμαι και σε πάτους άμα λάχει αλλά κάπου στα μισά όταν ειδικά πρόκειται για φαγητό το χάνω το θέμα, κυλάω στο βούρκο της χλίδας… Ως ευπατρίδης της ευζωίας λοιπόν υπέκυψα στο μοιραίο και κατέληξα στο ναό της ντόπιας γαστρονομίας… στο Giuseppe Grill Leblon
Εδώ τα πάντα έτειναν στο απόλυτο… απόλυτες οι καμπύλες της μουλάτας hostess , απόλυτο το θεατρικό σκηνικό της σάλας, απόλυτο το vino tinto που καταναλώσαμε , απόλυτο το ζουμερό στέικ που καταβροχθήσαμε, απόλυτα τα ευρουδάκια που ακουμπήσαμε… ποιος όμως νοιάζεται για τα ευρουδάκια όταν ζεις το απόλυτο στον υπερθετικό? Αν και φανατικός όχι οπαδός αλλά hooligan της Αργεντίνικης εστίασης , με συντριβή οφείλω να παραδεχτώ ότι το συγκεκριμένο εστιατόριο είναι εφάμιλλο των μεγάλων κρεατοφαγικών ατελιέ του Palermo Soho και του Puerto Madero στο λατρευτό Buenos… με συγκίνηση ζήτησα και έσφιξα το χέρι του σεφ, έριξα ένα ξεδιάντροπο βλέμμα στις ξεσηκωτικές λαγόνες της hostess, μισή ντροπή δική της μισή δική μου σκέφτηκα έτσι που γδύθηκε και διαβήκαμε την εξώπορτα…
Το λοξός απέναντι μπαράκι , δυστυχώς λόγω των αναθυμιάσεων του ερυθρού οίνου αδυνατώ να θυμηθώ το όνομα του, μας έκλεινε πονηρά το μάτι… Σαν σε ομίχλη θυμάμαι τις πρώτες καιπιρίνιες που παραγγείλαμε και την ιδρωμένη πλάτη μιας πανύψηλης ξανθής θεάς… από εκεί και μετά σκοτάδι… ξαναβρίσκω τις αισθήσεις μου στο πίσω κάθισμα του taxi που μας μετέφερε, τις πολύ μικρές ώρες, πίσω στη βάση μας… έρπουσες φήμες κιτρίνου τύπου μιλούν για παγκόσμια ρεκόρ κατανάλωσης καιπιρίνιας και hot ερωτικές εξομολογήσεις στην περί ου ο λόγος ξανθιά… ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτε… τα διαψεύδω όλα και απειλώ με μηνύσεις…
Πώς σου φαίνεται που από το προσεχές Σάββατο θα έχεις σταθερό αναγνώστη όχι από Ελλάδα, όχι από οποιαδήποτε πόλη του εξωτερικού, αλλά... μάντεψε... 
