evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.953
- Likes
- 16.683
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα Θεσσαλονίκη - Μπέργκαμο - Λισαβόνα
- 2η μέρα Λισαβόνα - Baixa - Bairo Alto- Chiado - Almafa - Κάστρο Belem
- Συνέχεια 2ης μέρας....
- 3η μέρα Cabo Da Roca - Azehnas Do Mar - Praia Grande - Sintra
- 4η - 5η μέρα Cascais - Cristo Rei/Ponte 25 de Abril - Parque das Nacoes
- 6η μέρα - Πόρτο
- 7η μέρα - Πόρτο
- 8η μέρα Bergamo - Θεσσαλονίκη
1η μέρα Θεσσαλονίκη - Μπέργκαμο - Λισαβόνα
Πετούσα μεσημεράκι προς Μπέργκαμο και ξεκινήσαμε με 20-22 βαθμούς από δω για να φτάσουμε στους 29-30 στο Μιλάνο! Η διαφορά ήταν εμφανής με την προσγείωση-ζέστη και υγρασία σε συνδυασμό με πολυκοσμία μέσα και έξω από το αεροδρόμιο, και μέτρα ανύπαρκτα. Καμιά μασκούλα μόνο κ αυτό που και που....
Είχαμε ραντεβού με το φίλο μου έξω από τις αφίξεις και έψαχνα να τον βρω με το κινητό στο χέρι.
Κάτι λίγες φωτογραφίες είχα δει στο φέισμπουκ, εγώ θυμόμουν έναν νεαρό ψηλό με πλούσια χαίτη, τελικά όταν πλησίασε αναγνώρισα το χαμόγελο....η πλούσια χαίτη τον είχε αποχαιρετήσει μάλλον καιρό πριν
το ύψος ήταν μέτριο (υποθέτω εγώ τότε ήμουν κοντή) , το ευχάριστο βέβαια είναι ότι αναγνωρίσαμε αμέσως ο ένας τον άλλον, άρχισε ο Ιταλός τα mamma mia και τέτοια άλλα ωραία επιφωνήματα και γω έκανα ανασκαφές στο μυαλό μου να θυμηθώ τα ξεχασμένα μου Ιταλικά. Αποφασίσαμε να πάμε απέναντι στο εμπορικό κέντρο Orio να πιούμε έναν καφέ και να πούμε τα νέα μας αφού είχα μόνο ένα γεμάτο 2ωρο ελεύθερο πριν την επόμενη πτήση.
Με πήρε ο άνθρωπος με το αυτοκίνητό του, μου έδειξε όλο το εμπορικό κέντρο και τις ακριβές ιταλικές φίρμες, εγώ χίπισσα στο μεταξύ...με σκισμένο τζιν και μπακπακ....τι να κάνω για ταξίδι ξεκινούσα δεν ήμουν κι ο ορισμός του στυλ. Εν τω μεταξύ όσοι έχετε ταξιδέψει προς Μιλάνο το ξέρετε, οι άτιμοι είναι όλοι φιγουρίνια.
Μόνο ένας Μιλανέζος μπορεί να φοράει κόκκινο παντελόνι με σιέλ πουκάμισο και ροζ γραβάτα και όλο αυτό να δείχνει στiλάτο και όχι γελοίο!
Καθίσαμε σ ένα ωραίο καφέ και πήρα ένα απερόλ σπριτζ (που δεν είχε καλή κατάληξη αλλά θα τα πούμε στη συνέχεια αυτά...)
Είπαμε τα νέα μας, τι κάναμε στις ζωές μας, μου έδειξε φωτογραφίες από την όμορφη οικογένειά του και η αλήθεια είναι πως ο λόγος που έμαθα Ιταλικά ήταν ο ...αδερφός του!
'Οταν παραθερίζαμε δίπλα δίπλα τότε στη Χαλκιδική εγώ ήμουν 14-15 ετών και είχα ψιλοτσιμπηθεί με τον αδερφό του που ήταν ένα χρόνο μικρότερος και με φλέρταρε ασύστολα, μου είχε σκάσει μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο ένα άτσαλο πεταχτό φιλί στα χείλη που όμως στο δικό μου εφηβικό μυαλό είχε πάρει οσκαρικές διαστάσεις ....γρι αγγλικά δε μιλούσε το Ιταλάκι οπότε μόνο κοιτιόμασταν και χαμογελούσαμε και τις όποιες μεταφράσεις τις έκανε ο αδερφός του που ας πούμε μιλούσε κάτι περισσότερο. Και τρώγαμε τις μακαρονάδες της μάνας του παρέα.
Εγώ από το Σεπτέμβριο τότε ξεκίνησα Ιταλικά διότι είχαν πει ότι θα ξαναέρχονταν το επόμενο καλοκαίρι.
Ο Ιταλός δεν ξαναήρθε ποτέ, στο γράμμα που έστειλα δεν απάντησε, εγώ όμως έμαθα τη γλώσσα που τότε τη μιλούσα κιόλας και αργότερα βρεθήκαμε με τον αδερφό του στο φέισμπουκ από όπου και κανονίστηκε η συνάντηση αυτή.
Με πληροφόρησε πως ο εφηβικός μου έρωτας είναι άρρωστος εδώ και χρόνια και δεν έκανε ποτέ οικογένεια, δεν πολυκατάλαβα τι ακριβώς έχει αλλά σίγουρα λυπήθηκα.
Μου είπε πως οι γονείς του είναι καλά και δεν μας είχαν ξεχάσει, του είχαν παραγγείλει κιόλας αν προλαβαίνω να με πάει σπίτι του να φάμε όλοι μαζί! Τι γλουκούληδες!
Κάναμε βιντεοκλήση να με δουν και η μαμά του μου είπε στην επιστροφή να πάω από το σπίτι να μου κάνει σπαγγέτι
Η ώρα πέρασε γρήγορα κι αφού ανανεώσαμε το ραντεβού να βρεθούμε και στην επιστροφή όπου θα είχα περισσότερο χρόνο , έτρεξα να περάσω έλεγχο και να βρω έγκαιρα την πύλη για την επόμενη πτήση.
Ευτυχώς είναι μικρό αεροδρόμιο και έγιναν όλα γρήγορα, είχα λίγο χρόνο ακόμη οπότε κάθισα να φάω ένα ωραίο πανίνο με προσούτο που μου αρέσει πολύ, που επίσης δεν είχε καλή κατάληξη....
Στην επιβίβαση μας στοίβιασαν στις σκάλες κι έπειτα έξω από το αεροπλάνο μέσα στον ήλιο.
Αφού βράσαμε εκεί με την ησυχία μας άνοιξαν τις πόρτες να μπούμε μέσα, αλλά με φουλαριστή πτήση της Ryanair όπου ο καθένας ψάχνει χώρο για τη χειραποσκευή του αυτό δεν γίνεται σύντομα.
'Αρχισα να νιώθω ότι ζαλίζομαι αλλά δεν υπήρχαν και πολλά που μπορούσα να κάνω.
'Οταν επιτέλους ήρθε η σειρά μου κάθισα στη θέση μου η οποία ήταν μεσαία σε ένα ασφυχτικά γεμάτο αεροπλάνο. Η δε ζέστη ήταν αφόρητη αφού ο κλιματισμός ξεκινάει μετά την απογείωση.
Αριστερά μου καθόταν ένας Ιταλός μπάρμπας θεοσεβούμενος ο οποίος με το που βολεύτηκα άρχισε τις 100 ερωτήσεις και με πληροφόρησε ότι πάει Λισαβόνα για την πολύ σημαντική θρησκευτική γιορτή της Φάτιμα και μάλιστα απόρησε πως δεν την ήξερα. Δεξιά μου μια νεαρή κοπέλα.
Μέχρι να κλείσουν οι πόρτες ένιωθα ότι θα λιποθυμίσω. Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας και δεν ήξερα τι να κάνω.
Ξεκίνησε η διαδικασία της απογείωσης και πραγματικά ένιωθα ότι πεθαίνω....΄Εχω εμπειρία από ανάλογο περιστατικό παλιότερα όταν κάποιος επιβάτης δεν ένιωθε καλά και ήξερα πολύ καλά τη διαδικασία.....έτσι δεν έβγαλα κιχ! Έκανα κάποιες σκόρπιες ηλίθιες σκέψεις τύπου αν είναι γραπτό να πεθάνω μέσα σε αεροπλάνο, ε τι να κάνουμε....κι έβγαλα μια σακούλα που είχα πρόχειρη στο μπακπακ. Την ώρα που αφήναμε το έδαφος, τα έβγαλα όλα.....Σ όλη μου τη ζωή αυτό είχε να μου συμβεί από παιδί και φέτος είναι η 2η φορά....η πρώτη σ ένα λεωφορείο στη νότια Ιταλία όπου όμως έτρεχε σαν τρελός στις στροφές και τώρα αυτό....
Ευτυχώς ο καλός Χριστιανός μπάρμπας από τα αριστερά μου με βοήθησε και με ρωτούσε συνεχώς αν είμαι καλά και μόλις πήραμε ύψος φώναξαν την αεροσυνοδό και αφού βεβαιώθηκαν όλοι ότι δεν θα τους μείνω στα χέρια με άφησαν στην ησυχία μου. Γεγονός είναι πάντως πως από κει κι έπειτα έστρωσα, άναψαν και τον κλιματισμό και ανακουφίστηκα , στην υπόλοιπη πτήση απλά ξεράθηκα στον ύπνο.
Στο αεροδρόμιο της Λισαβόνας με περίμενε η φίλη μου και φύγαμε κατευθείαν για το Cascais που είναι το σπίτι τους. Οι πρώτες εντυπώσεις από τη χώρα απλά αυτοκινητόδρομοι.....και urban περιοχές αραιοκατοικημένες με όμορφα σπίτια.
Ήμουν τελείως καλά πια, φτάσαμε σπίτι όπου με περίμεναν ο σύζυγος και τα παιδιά της - 2 αξιαγάπητα και πολύ ευγενικά αγοράκια 11 και 9 ετών φάγαμε βραδυνό, ήπιαμε τα κρασάκια μας , είπαμε τα νέα μας και ξαπλώσαμε για να ξεκουραστούμε και να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα νωρίς νωρίς τις περιηγήσεις.
Η φίλη μου δεν εργάζεται εκεί και ήθελε να έρθει μαζί μου σε όλα για να τα δει και κείνη ξανά ύστερα από καιρό αλλά και για να έχουμε χρόνο μόνες οι δυό μας τουλάχιστον τις ώρες που τα παιδιά θα ήταν στο σχολείο.
Της είχα στείλει ένα pdf με τα μέρη που με ενδιέφερε να δω στη Λισαβόνα, το είχε εκτυπώσει και συζητήσαμε μαζί τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα-έκανε κ αυτή τις προσθήκες της ως γνώστης της περιοχής.....αυτά να τα βλέπουν κάτι άλλες φίλες μου που σνομπάρουν τα pdf μου στα ταξίδια μας
Πετούσα μεσημεράκι προς Μπέργκαμο και ξεκινήσαμε με 20-22 βαθμούς από δω για να φτάσουμε στους 29-30 στο Μιλάνο! Η διαφορά ήταν εμφανής με την προσγείωση-ζέστη και υγρασία σε συνδυασμό με πολυκοσμία μέσα και έξω από το αεροδρόμιο, και μέτρα ανύπαρκτα. Καμιά μασκούλα μόνο κ αυτό που και που....
Είχαμε ραντεβού με το φίλο μου έξω από τις αφίξεις και έψαχνα να τον βρω με το κινητό στο χέρι.
Κάτι λίγες φωτογραφίες είχα δει στο φέισμπουκ, εγώ θυμόμουν έναν νεαρό ψηλό με πλούσια χαίτη, τελικά όταν πλησίασε αναγνώρισα το χαμόγελο....η πλούσια χαίτη τον είχε αποχαιρετήσει μάλλον καιρό πριν
το ύψος ήταν μέτριο (υποθέτω εγώ τότε ήμουν κοντή) , το ευχάριστο βέβαια είναι ότι αναγνωρίσαμε αμέσως ο ένας τον άλλον, άρχισε ο Ιταλός τα mamma mia και τέτοια άλλα ωραία επιφωνήματα και γω έκανα ανασκαφές στο μυαλό μου να θυμηθώ τα ξεχασμένα μου Ιταλικά. Αποφασίσαμε να πάμε απέναντι στο εμπορικό κέντρο Orio να πιούμε έναν καφέ και να πούμε τα νέα μας αφού είχα μόνο ένα γεμάτο 2ωρο ελεύθερο πριν την επόμενη πτήση.Με πήρε ο άνθρωπος με το αυτοκίνητό του, μου έδειξε όλο το εμπορικό κέντρο και τις ακριβές ιταλικές φίρμες, εγώ χίπισσα στο μεταξύ...με σκισμένο τζιν και μπακπακ....τι να κάνω για ταξίδι ξεκινούσα δεν ήμουν κι ο ορισμός του στυλ. Εν τω μεταξύ όσοι έχετε ταξιδέψει προς Μιλάνο το ξέρετε, οι άτιμοι είναι όλοι φιγουρίνια.
Μόνο ένας Μιλανέζος μπορεί να φοράει κόκκινο παντελόνι με σιέλ πουκάμισο και ροζ γραβάτα και όλο αυτό να δείχνει στiλάτο και όχι γελοίο!
Καθίσαμε σ ένα ωραίο καφέ και πήρα ένα απερόλ σπριτζ (που δεν είχε καλή κατάληξη αλλά θα τα πούμε στη συνέχεια αυτά...)
Είπαμε τα νέα μας, τι κάναμε στις ζωές μας, μου έδειξε φωτογραφίες από την όμορφη οικογένειά του και η αλήθεια είναι πως ο λόγος που έμαθα Ιταλικά ήταν ο ...αδερφός του!
'Οταν παραθερίζαμε δίπλα δίπλα τότε στη Χαλκιδική εγώ ήμουν 14-15 ετών και είχα ψιλοτσιμπηθεί με τον αδερφό του που ήταν ένα χρόνο μικρότερος και με φλέρταρε ασύστολα, μου είχε σκάσει μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο ένα άτσαλο πεταχτό φιλί στα χείλη που όμως στο δικό μου εφηβικό μυαλό είχε πάρει οσκαρικές διαστάσεις ....γρι αγγλικά δε μιλούσε το Ιταλάκι οπότε μόνο κοιτιόμασταν και χαμογελούσαμε και τις όποιες μεταφράσεις τις έκανε ο αδερφός του που ας πούμε μιλούσε κάτι περισσότερο. Και τρώγαμε τις μακαρονάδες της μάνας του παρέα.
Εγώ από το Σεπτέμβριο τότε ξεκίνησα Ιταλικά διότι είχαν πει ότι θα ξαναέρχονταν το επόμενο καλοκαίρι.
Ο Ιταλός δεν ξαναήρθε ποτέ, στο γράμμα που έστειλα δεν απάντησε, εγώ όμως έμαθα τη γλώσσα που τότε τη μιλούσα κιόλας και αργότερα βρεθήκαμε με τον αδερφό του στο φέισμπουκ από όπου και κανονίστηκε η συνάντηση αυτή.
Με πληροφόρησε πως ο εφηβικός μου έρωτας είναι άρρωστος εδώ και χρόνια και δεν έκανε ποτέ οικογένεια, δεν πολυκατάλαβα τι ακριβώς έχει αλλά σίγουρα λυπήθηκα.
Μου είπε πως οι γονείς του είναι καλά και δεν μας είχαν ξεχάσει, του είχαν παραγγείλει κιόλας αν προλαβαίνω να με πάει σπίτι του να φάμε όλοι μαζί! Τι γλουκούληδες!
Κάναμε βιντεοκλήση να με δουν και η μαμά του μου είπε στην επιστροφή να πάω από το σπίτι να μου κάνει σπαγγέτι
Η ώρα πέρασε γρήγορα κι αφού ανανεώσαμε το ραντεβού να βρεθούμε και στην επιστροφή όπου θα είχα περισσότερο χρόνο , έτρεξα να περάσω έλεγχο και να βρω έγκαιρα την πύλη για την επόμενη πτήση.
Ευτυχώς είναι μικρό αεροδρόμιο και έγιναν όλα γρήγορα, είχα λίγο χρόνο ακόμη οπότε κάθισα να φάω ένα ωραίο πανίνο με προσούτο που μου αρέσει πολύ, που επίσης δεν είχε καλή κατάληξη....
Στην επιβίβαση μας στοίβιασαν στις σκάλες κι έπειτα έξω από το αεροπλάνο μέσα στον ήλιο.
Αφού βράσαμε εκεί με την ησυχία μας άνοιξαν τις πόρτες να μπούμε μέσα, αλλά με φουλαριστή πτήση της Ryanair όπου ο καθένας ψάχνει χώρο για τη χειραποσκευή του αυτό δεν γίνεται σύντομα.
'Αρχισα να νιώθω ότι ζαλίζομαι αλλά δεν υπήρχαν και πολλά που μπορούσα να κάνω.
'Οταν επιτέλους ήρθε η σειρά μου κάθισα στη θέση μου η οποία ήταν μεσαία σε ένα ασφυχτικά γεμάτο αεροπλάνο. Η δε ζέστη ήταν αφόρητη αφού ο κλιματισμός ξεκινάει μετά την απογείωση.
Αριστερά μου καθόταν ένας Ιταλός μπάρμπας θεοσεβούμενος ο οποίος με το που βολεύτηκα άρχισε τις 100 ερωτήσεις και με πληροφόρησε ότι πάει Λισαβόνα για την πολύ σημαντική θρησκευτική γιορτή της Φάτιμα και μάλιστα απόρησε πως δεν την ήξερα. Δεξιά μου μια νεαρή κοπέλα.
Μέχρι να κλείσουν οι πόρτες ένιωθα ότι θα λιποθυμίσω. Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας και δεν ήξερα τι να κάνω.
Ξεκίνησε η διαδικασία της απογείωσης και πραγματικά ένιωθα ότι πεθαίνω....΄Εχω εμπειρία από ανάλογο περιστατικό παλιότερα όταν κάποιος επιβάτης δεν ένιωθε καλά και ήξερα πολύ καλά τη διαδικασία.....έτσι δεν έβγαλα κιχ! Έκανα κάποιες σκόρπιες ηλίθιες σκέψεις τύπου αν είναι γραπτό να πεθάνω μέσα σε αεροπλάνο, ε τι να κάνουμε....κι έβγαλα μια σακούλα που είχα πρόχειρη στο μπακπακ. Την ώρα που αφήναμε το έδαφος, τα έβγαλα όλα.....Σ όλη μου τη ζωή αυτό είχε να μου συμβεί από παιδί και φέτος είναι η 2η φορά....η πρώτη σ ένα λεωφορείο στη νότια Ιταλία όπου όμως έτρεχε σαν τρελός στις στροφές και τώρα αυτό....
Ευτυχώς ο καλός Χριστιανός μπάρμπας από τα αριστερά μου με βοήθησε και με ρωτούσε συνεχώς αν είμαι καλά και μόλις πήραμε ύψος φώναξαν την αεροσυνοδό και αφού βεβαιώθηκαν όλοι ότι δεν θα τους μείνω στα χέρια με άφησαν στην ησυχία μου. Γεγονός είναι πάντως πως από κει κι έπειτα έστρωσα, άναψαν και τον κλιματισμό και ανακουφίστηκα , στην υπόλοιπη πτήση απλά ξεράθηκα στον ύπνο.
Στο αεροδρόμιο της Λισαβόνας με περίμενε η φίλη μου και φύγαμε κατευθείαν για το Cascais που είναι το σπίτι τους. Οι πρώτες εντυπώσεις από τη χώρα απλά αυτοκινητόδρομοι.....και urban περιοχές αραιοκατοικημένες με όμορφα σπίτια.
Ήμουν τελείως καλά πια, φτάσαμε σπίτι όπου με περίμεναν ο σύζυγος και τα παιδιά της - 2 αξιαγάπητα και πολύ ευγενικά αγοράκια 11 και 9 ετών φάγαμε βραδυνό, ήπιαμε τα κρασάκια μας , είπαμε τα νέα μας και ξαπλώσαμε για να ξεκουραστούμε και να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα νωρίς νωρίς τις περιηγήσεις.
Η φίλη μου δεν εργάζεται εκεί και ήθελε να έρθει μαζί μου σε όλα για να τα δει και κείνη ξανά ύστερα από καιρό αλλά και για να έχουμε χρόνο μόνες οι δυό μας τουλάχιστον τις ώρες που τα παιδιά θα ήταν στο σχολείο.
Της είχα στείλει ένα pdf με τα μέρη που με ενδιέφερε να δω στη Λισαβόνα, το είχε εκτυπώσει και συζητήσαμε μαζί τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα-έκανε κ αυτή τις προσθήκες της ως γνώστης της περιοχής.....αυτά να τα βλέπουν κάτι άλλες φίλες μου που σνομπάρουν τα pdf μου στα ταξίδια μας
Last edited:
