Ιταλία Η Μπολόνια και οι … άλλες!

[Grerena]

Πάσχα στη Φλωρεντία
Κυριακή σήμερα και τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Τουλάχιστον στη Μπολόνια στις 9:00 με 9:30 το πρωί κατά μήκος των δρόμων που διασχίσαμε και για τα 2,5κμ. μέχρι να φτάσουμε ποδαράτες μέχρι το σταθμό του τρένου.
Επικρατούσε μια ησυχία και δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος.

Η piazza Maggiore ήταν σχεδόν έρημη...

μοιάζει λίγο spooky...

και η Via Dell’ Indipendenza επίσης...

Μα τέτοια ερημιά!! Που πήγε όλος ο κόσμος;
Κάπου αλλού είναι το πάρτυ σήμερα.

Πήραμε τρένο για Φλωρεντία, το οποίο έκανε μετεπιβίβαση στο Prato.

Με το που βγήκαμε από το σταθμό της Φλωρεντίας είδαμε μπροστά μας μια λαοθάλασσα. Το αντίθετο απ' ότι συνέβαινε στην Μπολόνια δηλαδή. Τόσο κόσμο δεν έχω ξαναδεί. Ξεπέρασε και το Ντουμπρόβνικ και τη Βενετία σε πυκνότητα κόσμου. Ήταν πολύ δύσκολο να περπατήσουμε ανάμεσα στον κόσμο, χωρίς να κάνουμε τα άπειρα ζικ-ζακ και χωρίς κατά διαστήματα να χαθούμε και μεταξύ μας.
Βασικά ήταν πολύ δύσκολο να κατευθυνθείς προς τα εκεί που ήθελες, γιατί ο κόσμος σε έσπρωχνε να πας όπως πάει το κύμα. Σε αυτή τη φάση λοιπόν δεν είχα το μυαλό μου να βγάλω φωτογραφίες για να αποθανατίσω τον κόσμο και να θυμάμαι τη στιγμή. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να κρατήσω σφιχτά τα πράγματά μου να μη τα χάσω από το στριμωξίδι.

Είδαμε αμέσως και τα πρώτα σημάδια ότι σήμερα ήταν μια γιορτή. Επιτέλους, γιατί στη Μπολόνια δεν είχα καταλάβει ότι ήταν Πάσχα.

Εγώ βιαζόμουν να φτάσω το συντομότερο στην πλατεία του Duomo, γιατί σήμερα ανήμερα Πάσχα λάμβανε χώρα ένα happening. Αυτό του καψίματος της άμαξας. Ένα έθιμο που πραγματοποιείται παραδοσιακά κάθε Πάσχα. Μεσημέρι είχα διαβάσει ότι γίνεται.

Το έθιμο του “Scoppio del Carro” ή «Ανατίναξη του αμαξιού» γίνεται στην πλατεία του Duomo, στη Φλωρεντία ανήμερα το Πάσχα.
Άσπρα βόδια τραβούν μια επίχρυση άμαξα του 18ου αι. ως τις πύλες του Duomo. Μια ρουκέτα σε σχήμα περιστεριού διατρέχει ένα σύρμα που περνά πάνω από την Αγία Τράπεζα του Καθεδρικού και πυροδοτεί τα πυροτεχνήματα που είναι μέσα στην άμαξα. Η γιορτή αυτής της Ανάστασης έχει τις ρίζες της στα ειδωλολατρικά τελετουργικά για τη γονιμότητα. Πολλοί Τοσκανοί πιστεύουν ακόμη και σήμερα ότι αν είναι επιτυχημένα τα πυροτεχνήματα , θα έχουν καλή σοδειά.

Εμείς φτάσαμε μετά πολλών εμποδίων στην πλατεία και … τι χαρά! Την έβλεπα την άμαξα από μακριά. Ήταν μπροστά στο Duomo. Χωθήκαμε στον κόσμο και καταφέραμε και φτάσαμε μέχρι τα διαχωριστικά σχοινιά. Μπράβο μας!

Σύντομα όμως κατάλαβα ότι “καταφέραμε” και φτάσαμε μέχρι εκεί τόσο εύκολα γιατί απλά… είχε τελειώσει το «πανηγύρι». Τι απογοήτευση! ;Aκουσα τον carabinieri, που φύλαγε τα διαχωριστικά να λέει: finito! Ήταν μόλις 11:00 η ώρα το πρωί και είχε τελειώσει.
Κρίμα. Όπου και αν είχα διαβάσει είχα ενημερωθεί ότι αυτό γίνεται το μεσημέρι. Κι όμως αυτό είχε ήδη τελειώσει.

Το μόνο που κάναμε ήταν να το ακολουθήσουμε για λίγο κατά την αποχώρησή του, με εμένα να προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες μέσα στο πλήθος με φόντο την κινούμενη άμαξα, κάτι πάρα πολύ δύσκολο μέσα στον πανζουρλισμό που επικρατούσε.

Κάπου κοντά στην piazza Repubblica, που έστριψε … εγκατέλειψα κάθε άλλη προσπάθεια.

Είναι φανερό ότι στη Φλωρεντία είναι το “πάρτυ” σήμερα!

Παρέα με τη λαοθάλασσα συνεχίσαμε νότια προς τον ποταμό Άρνο. Και να θέλαμε να κοντοσταθούμε και να δούμε λίγο παραπάνω τη διάσημη πλατεία Duomo ή την Piazza della Signoria με την κρήνη του Ποσειδώνα ή την καταπληκτική gallerie της Loggia dei Lanzi της … ήταν πρακτικώς αδύνατο. Όχι μόνο δεν βγάλαμε φωτογραφίες, αλλά το ότι απλά και μόνο είδαμε κάτι πάνω από τα χιλιάδες άλλα κεφάλια ήταν επίτευγμα.

Φτάσαμε σώες μέχρι το Uffizi. Εγώ είχα ξαναπάει στην Πινακοθήκη του Uffizi, αλλά ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα για χάρη του Caravaggio, του Boticelli και πολλών άλλων. Υπήρχε βέβαια και η άλλη Πινακοθήκη του Palazzo Pitti, αλλά για τις φίλες μου ήταν πιο highlight το Uffizi.
Εννοείτε ότι τις «καλές» ημέρες υπάρχουν μεγάλες ουρές για τα δύο αυτά μουσεία. Σήμερα ήταν Κυριακή, ήταν Πάσχα και ήταν και η 1η Κυριακή του μήνα που σήμαινε ότι και τα δύο μουσεία είχαν δωρεάν είσοδο!!! Αυτό σημαίνει …. Ουραααααααά!

Ότι και να είχε θα περιμέναμε. Μόνο που αποφασίσαμε να περιμένουμε εκ περιτροπής. Η μία στην ουρά και οι άλλες δύο για καφέ. Η πρώτη που προσφέρθηκε για να καθίσει στην ουρά … δεν ήμουν εγώ. Οι υπόλοιπες δύο (μαζί με εμένα) στρίψαμε στο στενό της via della Ninna και στο πρώτο καφέ που βρήκαμε άδειο τραπεζάκι (στο Sun Café) στην Piazza del Grano καθίσαμε.
Περί τα 20 λεπτά καθίσαμε για καφεδάκι, μετά φύγαμε για να αντικαταστήσουμε τη φιλενάδα στην ουρά. Μόνο που η ουρά τελικά προχώρησε πολύ γρήγορα και η «άτυχη» φιλενάδα δεν πρόλαβε να πάει για καφέ! Πάντως μία ώρα και ένα τέταρτο δεν την λες και μεγάλης διάρκειας ουρά για τέτοια μέρα.

Πολύ την ευχαριστήθηκα αυτήν την επίσκεψη στο Uffizi. Τη δεύτερη φορά τα βλέπεις πιο χαλαρά και σαφώς λιγότερο ανγχωτικά. Υπήρχε βέβαια το “συννεφάκι” του χτυπημένου μου ποδιού, το οποίο με έκανε να κουτσαίνω (από το σκληρό μποτάκι και τα χιλιόμετρα της προηγούμενης ημέρας), αλλά δεν δικαιούμαι να γκρινιάζω γιατί …είμαι στην Φλωρεντία!!!

Όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι είναι συγκεντρωμένοι στη Galleria Uffici. Rafael, Leonardo Da Vinci, Michelangelo, Giotto, Uccello, Rembrandt, Rubens, Van Dyck. Κορυφαία η “Γέννηση της Αφροδίτης” του Boticelli, η “Αφροδίτη του Urbino” του Tiziano και φυσικά η “Μέδουσα” του Caravaggio.
Φωτογραφίες από την προηγούμενη επίσκεψή μου εδώ δεν είχα. Υποθέτω ότι μάλλον δεν θα επιτρέπονταν τότε (το 2008). Τώρα όμως που επιτρεπόταν …. του έδωσα και κατάλαβε.

Λόγω των φωτογραφιών που έβγαζα ψιλοχανόμουν με τα κορίτσια. Οι selfie επιτρέπονταν, αλλά όχι το σελφοκόνταρο. Μου έκαναν δυο τρεις φορές παρατήρηση, αλλά όλα καλά. Κατάφερα να αποθανατίσω τουλάχιστον όλα τα highlights, άλλα μόνα τους και άλλα με μένα στο πλάνο.

Botticelli...

Ραφαήλ...

Λεονάρντο Ντα Βίντσι...

Caravaggio...

Rembrand...

Caravaggio...

Μετά από ένα δύωρο μέσα στο Uffizi βγήκαμε και πάλι στους δρόμους μαζί με τη λαοθάλασσα, η οποία ακόμη καλά “κρατούσε”.

Στη συνέχεια διασχίσαμε την Ponte Vecchio, χωρίς να κάνουμε καμιά στάση στα χρυσοχοεία της (ευτυχώς δεν ήταν στο target group μας) και περάσαμε στην απέναντι όχθη του ποταμού.

Καθίσαμε σε ένα τυχαίο μαγαζί να φάμε κάτι και να πιούμε και ένα καφεδάκι για να στυλωθούμε και λίγο. Δεν θα το έλεγα και πολύ ποιοτικό και γι’ αυτό δεν το θυμάμαι κιόλας. Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί η ποιότητα με τόσο κόσμο.

Εγώ ήθελα να πάμε βόλτα έως τους κήπους Boboli ή γιατί όχι να βλέπαμε και το Palazzo pitti. Συνεχίσαμε στη Via de’ Guicciardini, ώσπου φτάσαμε στην Piazza dei Pitti.

Όταν είδα την ουρά που είχε μαζευτεί για το Palazzo Pitti, μου έφυγε κάθε διάθεση για να μπω μέσα.

Έλπιζα όμως μήπως μπαίναμε στους κήπους και κατάφερνα έτσι να “καλύψω” κάποιο κενό του προηγούμενου ταξιδιού (στους οποίους δεν είχα πάει). Δυστυχώς όμως (και ... παραλόγως), φτάνοντας στην είσοδο των κήπων από την οδό Via Romana ... τη βρήκαμε κλειστή. Το γκισέ των εισιτηρίων ήταν κλειστό και η μπάρα κατεβασμένη. Έχω την εντύπωση ότι η μοναδική πρόσβαση στους κήπους είναι μέσω του Palazzo Pitti.

Τα κορίτσια δεν φάνηκε να τα πείραξε και πολύ. Βρήκαν παρηγοριά στα μαγαζιά...

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού μέσω της Via Maggio, ώσπου φτάσαμε στην Trinity Bridge, από την οποία είχαμε πολύ καλή ορατότητα προς την Ponte Vecchio.

Στη Via De’ Tomabuoni κι αν συναντήσαμε μαγαζιά...

Μόνο που ευτυχώς εδώ τα μαγαζιά ήταν φίρμες τύπου Prada, Cucci και Salvatore Feragamo
Που σημαίνει … απλησίαστα. Τα γλύτωσα σήμερα τα μαγαζιά!
Μια φωτογραφία απ’ έξω με φόντο την πινακίδα βιτρίνα και πολύ είναι.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Μπήκαμε στη San Gaetano και παρακολουθήσαμε για λίγο λειτουργία. 'Επρεπε να τιμήσουμε και λίγο την ημέρα. Ήταν ανήμερα Πάσχα άλλωστε.

Μετά βολτάραμε γύρω απ’ το Duomo. Το πρωί το είχαμε προσπεράσει τρέχοντας ακολουθώντας την άμαξα. Τώρα το περπατήσαμε περιμετρικά θαυμάζοντάς το και τρώγοντας και ένα παγωτό στο χέρι.

Ο κόσμος ... δε λέει να αραιώσει...

Ότι μπορούσαμε να κάνουμε σε μια ημερήσια στη Φλωρεντία το είχαμε κάνει.

Πήραμε το δρόμο για το σταθμό κάνοντας όμως μια τελευταία στάση στην piazza Santa Maria Novela για σουβενίρ. Ε! Δεν θα φεύγαμε από τη Φλωρεντία χωρίς τα αναμνηστικά μας.

Φτάσαμε στο σταθμό για να πάρουμε τρένο.
Αυτός ο προγραμματισμός της trenitalia να μην έχει απευθείας τρένο ανάμεσα στη Μπολόνια και στη Φλωρεντία πολύ παράξενος και αντιτουριστικός μου φάνηκε.
Βγάλαμε εισιτήριο με regionale τρένο για Μπολόνια με μετεπιβίβαση πάλι στο Prato.

Με το που φτάσαμε στο Prato έπρεπε να πάμε στον γκισέ για να «τρυπήσουμε» το εισιτήριο για τη δεύτερη διαδρομή. Εκεί εμβρόντητες μαθαίνουμε ότι το επόμενο τρένο για Φλωρεντία θα περνούσε μετά από μιάμισι ώρα.
«Αποκλείεται» λέγαμε στην υπάλληλο. «Έχει τρένο νωρίτερα». «Ο πίνακας της Φλωρεντίας λέει ότι έχει τρένο στις 7:50’ από Prato για Φλωρεντία.»
« Όχι δεν έχει», να μας λέει. «Το επόμενο είναι στις 9:30»
«Έχει, να της λέμε. Αλλιώς γιατί να μην καθόμασταν έως τις 9:30 στη Φλωρεντία; Μας αρέσει ο σταθμός του Prato περισσότερο;»
Ενώ είχαν ανέβει οι τόνοι, με τα πολλά λόγια στο τέλος ακούμε το φοβερό:
«Α! Ναι έχει ένα τρένο τώρα αλλά δεν έρχεται από Φλωρεντία και είναι ταχεία»
«Ε! και τι μας νοιάζει από πού έρχεται. Που πάει μας νοιάζει. Και αν είναι ταχεία να πληρώσουμε τη διαφορά»

Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με την υπάλληλο. Την έκβαση της υπόθεσης μας την περίμεναν με αγωνία και μια μεγάλη οικογένεια Ισπανών, που περίμεναν πίσω μας που ήθελαν να κάνουν το ίδιο ταξίδι με εμάς. Τελικά η υπάλληλος αφού είδε και απόειδε, αναψοκοκκίνισε εμφανώς και αφού δεν είχε και άλλα Αγγλικά να χρησιμοποιήσει πέραν των τριών τυποποιημένων λέξεων που είχε μάθει παπαγαλία, αναγκάστηκε να φωνάξει μιαν άλλη πιο Αγγλομαθή υπάλληλο, με την οποία καταφέραμε βγάλαμε άκρη.
Ναι, είχε άλλο τρένο νωρίτερα που θα έκανε στάση στη Μπολόνια και ερχόταν από …δεν θυμάμαι που και έπρεπε να πληρώσουμε κάτι της τάξεως 3€ διαφορά. Ήταν για αυτές μια μεγάλη ανακατωσούρα γιατί μάλλον δεν είχαν ξανακόψει διαφορά και βγήκαν εκτός τυποποίησης.
Επιτέλους μας θεώρησαν τα εισιτήρια χαιρετηθήκαμε και με τις Ισπανίδες, οι οποίες μας ευχαρίστησαν κιόλας και ανεβήκαμε στην πρώτη πλατφόρμα περιμένοντας το τρένο μας.

Μια επίσκεψη στην τουαλέτα τη χρειαζόμασταν, η οποία όμως πήρε αναβολή ένεκα της ουράς, αλλά και του 1,5€ είσοδος. Εξωφρενικό μου φάνηκε. Θα περιμένω το τρένο είπα.
Με όλα τα παραπάνω στη συνέχεια όταν γινόταν αναφορά στο Prato, θυμόμουν την υπάλληλο και την τουαλέτα και …συγχυζόμουνα.

Ήρθε το τρένο μας και φτάσαμε νωρίτερα απ’ ότι είχαμε υπολογίσει στην Μπολόνια.

Παρόλη την κούραση δεν μας πέρασε από το μυαλό να πάμε με λεωφορείο στο ξενοδοχείο μας. Θα παίρναμε πάλι τα ποδαράκια μας και θα περνούσαμε πάλι από το κέντρο.
Δεν μας έκανε ομως καρδιά να πάμε από τώρα στο δωμάτιο. Ετσι, είπαμε να κάνουμε στάση για φαγητό και μετά να πάμε για ύπνο. Δεν πεινούσαμε ιδιαίτερα, αλλά στη Μπολόνια είμαστε. Άλλωστε ήταν και το τελευταίο βράδυ μας και θέλαμε να κλείσει με Μπολόνια.


Μπολόνια και πάλι…
Το σημερινό βράδυ, που ήταν βράδυ Κυριακής δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο. Βρηκαμε μια ... άδεια Μπολόνια. Τα μισά βραδινά μαγαζιά ήταν κλειστά και αυτά που ήταν ανοιχτά είχαν λίγο κόσμο, αφού είχε βάλει στο μεταξύ και λίγο κρύο.

Αφού και πάλι ψάξαμε για λίγο για το που να καθίσουμε για φαγητό, αφού το ένα σε λίγο έκλεινε, το άλλο μόλις του τέλειωσαν τα λαζάνια, στο τρίτο είχε τραπεζάκια μόνο έξω και έκανε κρύο, τελικά καθίσαμε στη γνώριμή μου από το προηγούμενο ταξίδι μου στη Μπολόνια “Osteria del podesta”, μαγαζί που το εντοπίζεις εύκολα από το «Χολυγουντιανού» τύπου αστέρι του Μπολονέζου τραγουδοποιού Lucio Dalla, που βρίσκεται στην είσοδό του. Ελπίζω να βρίσκεται εδώ το αστέρι γιατί και εδώ ήταν θαμώνας ο Lucio.

Photo (από ταξίδι του Σεπτεμβρίου ’17)...

Παρήγγειλα λοιπόν και εγώ τα λαζάνια μου (για να κλείσω με τις γευστικές εμπειρίες), αλλά δεν τα έφαγα τελικά, γιατί αντί για λαζάνια … ήρθαν ταλιατέλες και πάλι.

Δεν ξέρω τι έγινε ακριβώς. Ή εγώ τα παρήγγειλα λάθος ή ο σερβιτόρος το κατάλαβε λάθος! Αποτέλεσμα εγώ από τη σύγχυση να τα φάω με το ζόρι και οι φίλες μου να με κοροϊδεύουν για όλο το βράδυ που δεν μπορώ να παραγγείλω σωστά!

Μετά το δείπνο μας, η συνέχεια δεν είχε ούτε απρόοπτα ούτε happenings ούτε άλλα αξιοθέατα. Πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο μας. Τα γνωστά (υπόλοιπα) 1,5κμ περπάτημα κάτω από τις καμάρες.

Τα κορίτσια που έφαγαν μπρουσκέτες δεν είχαν χορτάσει και έτσι στο δρόμο «χτύπησαν» και μια πίτσα από μαγαζάκι ακριβώς κάτω από τους πύργους. “Pizzeria Due Torri” λέγεται και είχε φοβερή πίτσα.
Ξεραθήκαμε στον ύπνο.
............................................................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Italitsa]

Έλα Grerena!! Forzaaaa!!! Σας αγαπώ όλους εσάς που μας γεμίζετε ιστορίες από την λατρεμένη μου Ιταλία!! Ποτέ δεν είναι αρκετές!

 

[Grerena]

Πάμε για καφέ …στη Modena

Σε μισή ωρίτσα φτάσαμε στη Μόντενα.

Μόλις βγήκαμε από το σταθμό, πήραμε την Viale Crispi και στη συνέχεια την (πανταχού παρούσα) Corso Vitorio Emanuelle II.

Συνεχίσαμε στην Vialle III Febbraio, ώσπου φτάσαμε στην piazza Roma...

Υπάρχει Ιταλική πόλη που δεν έχει το Palazzo Ducale της; Δεν ξέρω, μπορεί. Δεν είναι πάντως η Μόντενα αυτή.
Το ιστορικό μπαρόκ κτίριο του Palazzo, που κατοικούσαν οι Δούκες της Μόντενα από τον 15ο έως τον 19ο αι. κυριαρχεί πάνω στην Piazza Roma. Είναι τόσο μεγάλο που … δεν χώραγε στη φωτογραφική μηχανή . Σήμερα σε αυτό στεγάζεται η Στρατιωτική Ακαδημία.

Κατεβήκαμε την Via Luigi Carlo Farini, μέχρι που συναντήσαμε τον κεντρικότατο και εμπορικότατο δρόμο Via Emilia.
Στα 300μ. από εκεί καταλήξαμε στην piazza Grande, που ήταν και ο στόχος μας.

Στις 11:00 πίναμε τον καφέ μας στο “Bar la piazza”, έχοντας θέα την κεντρική πλατεία της Modena, και τον καθεδρικό της. Πλατεία, καθεδρικός και πύργος του κωδωνοστασίου ανήκουν στη λίστα της παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Εδώ θα ομολογήσω ότι από τα πρώτα πράγματα που κοιτάω όταν κάνω ένα ταξίδι είναι τα Unesco sites. Με ενδιαφέρει να τα δω και να τα σβήσω από τη λίστα μου. Κάτι όμως που για τους άλλους μάλλον είναι λίγο “γραφικό” και πολύ συχνά δέχομαι πειράγματα σχετικά με αυτό το θέμα.

Μετά το καφεδάκι μας κάναμε μια βόλτα στην πανέμορφη Piazza Grande και μπήκαμε και στο Duomo να το δούμε και εσωτερικά.

Παρόλο που δεν είναι τόσο μεγάλη ή θεαματική όσο άλλες ιταλικές εκκλησίες, ο καθεδρικός ναός - αφιερωμένος στον πολιούχο της πόλης, St Geminianus - έχει πολλά εντυπωσιακά χαρακτηριστικά. Στον σκοτεινό, τούβλινο εσωτερικό τοίχο κυριαρχεί ένα τεράστιο γοτθικό παράθυρο, που στέλνει τις ακτίνες του φωτός κάτω από τη μεγάλη κεντρική αψίδα. Στην εξωτερική πρόσοψη κυριαρχεί, μια σειρά από ανάγλυφα, που απεικονίζουν σκηνές από τη Γένεση.

Η επίσης εντυπωσιακή κρύπτη στεγάζει τον τάφο του San Geminianus και ένα αριστούργημα από την Αναγεννησιακή Μόντενα, το "Adoration of the Shepherds", μια πολύχρωμη φάτνη από τερακότα του Guido Mazzoni, την Madonna della pappa, όπως την αποκαλούν. Γενικά ο ναός έχει ασυνήθιστα πολλά στοιχεία από τερακότα και ακόμα πιο ασυνήθιστα μαρμάρινα γλυπτά. Τα δε λιοντάρια έχουν την τιμητική τους και εσωτερικά του ναού αλλά και εξωτερικά.

Η είσοδος της κρύπτης και τα γλυπτά από τερακότα στο στηθαίο...

αλλά και τα μαρμάρινα λιοντάρια ... παντού...

Μετά βολτάραμε στους γύρω εμπορικούς δρόμους. Η Modena είναι και αυτή μια όμορφη πόλη, στην οποία μπορείς να περπατήσεις κάτω από τα τοξωτά υπόστεγά της, όπως συμβαίνει και με τη Μπολόνια και με τη Ferrara.

Πόσα πράγματα είχε η Modena για να δούμε. Εκτός από την piazza Grande και τον Καθεδρικό της, είχα ξεχωρίσει το μουσείο της Ferrari, το σπίτι του Luciano Pavarotti και μια επίσκεψη ίσως σε κάποιο “ξυδοποιείο” (πως λέμε οινοποιείο, αφού η Modena είναι ο τόπος παραγωγής του διάσημου βαλσάμικου.
Θέλω εδώ να τονίσω ότι η Μόντενα είναι η πατρίδα των δύο παραπάνω διάσημων Ιταλών (Pavarotti & Ferrari) .

Δεν είχαν πρόβλημα οι φίλες μου, αλλά … είχαν κατά βάθος και μου το έκρυβαν. Αυτή η ατάκα: «Δεν έχω πρόβλημα» την άκουσα πολλές φορές μέσα σε αυτό το τριήμερο.
«Ναι θα πάμε όπου θέλεις», αλλά «χαλαρά» μου έλεγαν. «Κάτσε να πιούμε τον καφέ μας με την ησυχία μας». «Κάτσε να δούμε λίγο και τις βιτρίνες»… «κάτσε να ψωνίσουμε και τίποτα … στην Ιταλία είμαστε.»

Το έβλεπα εγώ το θέμα…. Δεν έβγαινε τίποτα με το “χαλαρά”. Περνούσε η ώρα με το χαλαρά και το χαζολόγημα στις βιτρίνες, και έβλεπα να απομακρύνονται …και ο Pavarotti …και ο Ferrari και το …βαλσάμικο. Κοίταξα την ώρα και αγχώθηκα. Δεδομένου ότι ο Παβαρότι ήταν μακριά, το βαλσάμικο επίσης (άσε που νομίζω ότι ήθελε και ραντεβού) τόλμησα δειλά δειλά και είπα:
«Κορίτσια, επειδή εγώ θέλω να δω κάτι από τα tips της Modena δεν σας πειράζει να χωρίσουμε για λίγο; Συνεχίστε με τα μαγαζιά, εγώ πάω στο μουσείο της Ferrari. Θα τα πούμε στο σταθμό».

Οι κυρίες «δεν έχω πρόβλημα» συμφώνησαν. Σε καμιά δεν πέρασε από το μυαλό να με ακολουθήσει, οπότε κάπου εκεί στην piazza Giuzeppe Manzini χώρισαν οι δρόμοι μας και εγώ πήρα τη via Blasia με κατεύθυνση προς το μουσείο του Enzo Ferrari, μόνη μου.

Με τα πολλά έως τώρα “χαλαρά”… είχα δεν είχα μία ώρα στη διάθεσή μου.

ΜΟΥΣΕΙΟ ENZO FERRARI
Ο Enzo Ferrari ήταν ένας θρύλος της αυτοκίνησης, οδηγός αγώνων και δημιουργός της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας (Ferrari). Γεννήθηκε και πέθανε στη Modena. Η πόλη διαθέτει δύο μουσεία αφιερωμένα στον Ferrari και τις …δημιουργίες του. Εγώ θα πήγαινα στο νεότερο εξ αυτών, που βρίσκεται πολύ κοντά στο σταθμό των τρένων.
Έφτασα εύκολα στο μουσείο. Όλη η πόλη ήταν γεμάτο πινακίδες που σε οδηγούσαν στο Museo Enzo Ferrari. Στην οδό Ferrari λοιπόν ξεχώρισα από μακριά ένα πολύ φουτουριστικό κτίριο.

Δίπλα στο παραδοσιακό σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Enzo Ferrari, έχει χτιστεί ένα σύγχρονο κτίριο, το οποίο έχει οροφή βαμμένη σε κίτρινο χρώμα και έχει σχέδιο παρόμοιο με αυτό του καλύμματος του κινητήρα ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου της Ferrari!

Αν είχα ένα drone θα είχα τραβήξει την παρακάτω φωτογραφία, στην οποία φαίνεται ξεκάθαρα η εντυπωσιακή κίτρινη οροφή, που είναι εμπνευσμένη από το καπό του αυτοκινήτου της Ferrari…

Photo από internet…

Η αυλή, η είσοδος και το καφέ που βρίσκονταν απ’ έξω με προδιέθεσαν πολύ θετικά. Πλήρωσα το τσιμπημένο εισιτήριο των 16€ και μπήκα.

Με υποδέχθηκε ο ... ίδιος ο Enzo...

Μια τεράστια φωτεινή αίθουσα-θόλος φιλοξενούσε πολυτελέστατα αυτοκίνητα Ferrari...

Κάθε μοντέλο «πόζαρε» μπροστά από μια γιγαντοαφίσα μιας διάσημης προσωπικότητας (οι περισσότερες Ιταλικής καταγωγής), η οποία κάποια στιγμή της ζωής της είχε χρησιμοποιήσει κάποιο μοντέλο της Ferrari. Η Monica Vitti, η Sophia Loren, o Marcello Mastrogianni η Anna Magnani, η Françoise Sagan, η Zsa Zsa Gabor, η Nicol Kidman, η Donna Karan κ.α.

Τι να πω;
Εκεί που η ποιότητα συνάντησε το γούστο και το glamour…
Το στήσιμο, το κτίριο, τα εκθέματα, η παρουσίαση ήταν όλα υπέροχα. Και ποιο ήταν το κερασάκι στην τούρτα; … Μα! η μουσική υπόκρουση, που δεν ήταν άλλη από …Παβαρότι!
Το Museo Enzo Ferrari παρουσιάζει την ιστορία του ιδρυτή της Ferrari αλλά και μερικά από τα ομορφότερα αυτοκίνητα που κατασκευάστηκαν ποτέ. Προσφέρει μια μοναδική εμπειρία φέρνοντας τους επισκέπτες πίσω στις ρίζες της πιο διάσημης μάρκας στον κόσμο.
Το μουσείο με ενθουσίασε. Κρίμα που δεν ήρθαν τα κορίτσια. Μάλλον τις απώθησαν οι όροι «μουσείο» και «αυτοκίνητα» που είναι λίγο πιο μακριά απ’ ότι ο όρος «μαγαζιά» από τη … θηλυκή ιδιοσυγκρασία.

Πάρα πολύ ενδιαφέρον μου φάνηκε ένα 17λεπτο βιντεάκι που παρακολούθησα, το οποίο παρουσίασε την γέννηση και την εξέλιξη της αυτοκινητοβιομηχανίας κατά τη διάρκεια των ετών σε αντιδιαστολή και με τα πολιτικά γεγονότα κυρίως της Ιταλίας.

Έβγαλα όσες φωτογραφίες μπορούσα. Σε κάποιες αγγάρεψα και κόσμο για να με βγάλει . Αφού σιγουρεύτηκα ότι τα είδα όλα και τα φωτογράφησα όλα βγήκα από το κτίριο.

Απέναντι όμως από το «κίτρινο» κτίριο υπήρχε και ένα δεύτερο κομμάτι του μουσείου. Το παλιό εργαστήριο του πατέρα του Enzo Ferrari, που είναι και το σπίτι που γεννήθηκε ο Enzo το 1898, τώρα στεγάζει το Μουσείο Κινητήρων Ferrari.
Είπα να ρίξω μια ματιά και σε αυτό αφού έφτασα μέχρι εδώ.

Εντάξει… εδώ κυριάρχησε το … θηλυκό στοιχείο μου, γιατί δεν βρήκα κάτι ενδιαφέρον. Παραήταν εξειδικευμένο. Είχε περάσει και η ώρα και μετά από αυτό έφυγα ευχαριστημένη.

Δυο βήματα από εκεί ήταν ο σταθμός των τρένων.
Τα κορίτσια με περίμεναν απ’ έξω με τα εισιτήρια του τρένου στα χέρια. Μου φάνηκε ότι είδα και μια μικρή ανησυχία στο μάτι τους. Βλέπετε αν δεν γυρνούσα πίσω θα είχαμε κάποια προβληματάκια. Εγώ είχα τα στοιχεία του ξενοδοχείου και τα boarding pass της επιστροφής μας και εκείνες είχαν τα εισιτήρια του επόμενου τρένου στα χέρια τους.

Δεν είχαν ψωνίσει τίποτα κατά τη διάρκεια του “χωρισμού μας”. Μόνο βόλτες στα μαγαζιά έκαναν. Εγώ από την άλλη δεν τους είπα και πολλά για το μουσείο γιατί πιθανότατα να μην συγκινούνταν και ιδιαίτερα. Σημασία έχει ότι αμφότερες οι πλευρές ήταν ευχαριστημένες από τη βόλτα στη Modena, η οποία μεταφράζεται πιο παραστατικά (για μένα τουλάχιστον) όπως φαίνεται παρακάτω:

Σε μισή ώρα είμαστε πίσω στο σταθμό της Μπολόνια. Πραγματικά είναι πάρα πολύ κοντά οι δύο πόλεις. Από το σπίτι μου για να πάω στο κέντρο της Αθήνας για ψώνια κάνω περισσότερη ώρα απ’ ότι έκανα από την Μπολόνια για να πάω στη Modena. Αυτό φρόντισα να το αναφέρω ΜΟΝΟ δυο τρεις φορές προκειμένου να το εμπεδώσουν οι φίλες μου, που μέχρι τότε το: «4 πόλεις σε τρεις ημέρες» ακουγόταν πολύ πομπώδες στα αυτιά τους και προσπαθούσα να τις πείσω ότι το να πάμε 2 ωρίτσες για καφέ στη Μόντενα ΔΕΝ είναι ταξίδι σε άλλη πόλη!!!

Τέλος καλό, όλα καλά. Αφού τα κατάφερα…

Πήραμε τα πράγματά μας από τα lock rooms του σταθμού και στη συνέχεια αμέσως λεωφορείο, το οποίο είχε στάση απ’ έξω από το σταθμό. Σε 15’ φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.
.......................................................

 

[Tonia L.]

Τι όμορφη η Μόντενα!Τώρα με τις φωτογραφίες μετανιώνω που δεν πήγαμε και σε αυτήν αλλά με "κράτησε" το ότι δεν είχε lock rooms. Θα συμφωνήσω για το πόσο κοντά είναι οι πόλεις πέριξ της Μπολόνια. Σε αυτό συμβάλλουν τόσο τα τρένα όσο και οι τιμές τους - αρκεί να πω ότι το Μπολόνια - Φερράρα μας στοίχισε το ίδιο, μπορεί και λιγότερο, από όσο κοστίζει με ΚΤΕΛ η διαδρομή Χανιά - Κίσαμος (δηλαδή ούτε 40 χλμ), που είναι ο τόπος διαμονής μου.

Αναμένω την συνέχεια για να δω οικείες εικόνες μέσα από μια άλλη ματιά!

 

[Grerena]

Το ξενοδοχείο μας
Το ξενοδοχείο που κλείσαμε λέγεται Hotel Pedrini και είναι κοντά στην Porta Maggiore. Χαριτωμένο ήταν, αλλά δεν νομίζω τελικά ότι ήταν η καλύτερη επιλογή από τα τελευταία τρία υποψήφια που είχαμε επιλέξει. Ο λόγος: ήταν μακριά από το σταθμό των τρένων και δεδομένου ότι θα παίρναμε άλλες τρεις φορές το τρένο …. μας βγήκαν λίγο τα πόδια στα πήγαινε – έλα μέχρι το σταθμό.

Στη reception μας υποδέχτηκε η “μασκότ” του ξενοδοχείου. Ήταν ένας κομψότατος Ιταλός (από αυτούς που κυκλοφορούν μόνο στη Vitorio Emanuele του Μιλάνου) μιας κάποιας ηλικίας, με βαμμένο μαλλί (κάτι σαν τον Κωνσταντάρα στο πιο αδύνατο), ο οποίος δεν ήξερε λέξη Αγγλικά.

Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, ήπιαμε και ένα καφεδάκι από μηχανή του καφέ της reception, τον οποίο απολαύσαμε στο πολύ ωραίο αίθριο του ξενοδοχείου και μετά είπαμε να μη χάσουμε χρόνο και να ετοιμαστούμε για έξοδο. Και εκεί που αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε μπαίνοντας μία μία κατά σειρά στο μπάνιο… εκεί που καθίσαμε λίγο στο κρεβάτι να ξαποστάσουμε. .. εκεί αράξαμε για τα καλά και μας πήρε ο ύπνος. Όλες!!! Σαν να συνεννοηθήκαμε το αντίθετο δηλαδή. Σαν να είπαμε «είστε να αράξουμε καμιά ώρα και μετά να βγούμε;»
Μάλλον όμως ήταν αναπόφευκτο … να “ξεραθούμε”, αφού είχαμε ξυπνήσει από τις 4:00 το πρωί, είχαμε μπει σε τρένα, αεροπλάνα, λεωφορεία και είχαμε περπατήσει και τόσα χιλιόμετρα. Αχ! Αυτόν τον παράγοντα κούραση, που πάντα τον ξεχνάω και δεν τον βάζω ποτέ στο πρόγραμμα!

Κατά τις 5:00 εδεήσαμε να ετοιμαστούμε.
Μια προσπάθεια να συνεννοηθούμε με τον τζόβενο της reception απέβη άκαρπη. Ήθελα τόσο πολύ να μάθω αν αυτές τις ημέρες που συνέπιπτε με το καθολικό Πάσχα συνέβαιναν διάφορα δρώμενα στην πόλη.
Βγήκαμε λοιπόν και εμείς στην πόλη.

Σε πολλές Ιταλικές πόλεις συναντάς υπόστεγα με βόλτα (αψίδες). Στην Μπολόνια όμως ο αριθμός τους είναι τεράστιος. Όλη η πόλη είναι γεμάτο αψίδες. Τριάντα οκτώ χιλιόμετρα αψίδων διάβασα κάπου ότι έχει η Μπολόνια, οι οποίες είναι και υποψήφιες για να μπουν στη λίστα της Unesco.

Venerdì Santo … στην Μπολόνια
Αφού διασχίσαμε 1,5 χιλιόμετρο κάτω από τις περίφημες “Porticoes of Bologna”, όπως λέγονται …

...βρεθήκαμε στο συγκρότημα των εκκλησιών του Santo Stefano...

To Santuario di Santo Stefano είναι μία εκκλησία διαφορετική από τις άλλες. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι απλά μία εκκλησία, αλλά ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα 4 εκκλησιών, που κάποτε ήταν ανεξάρτητες, αλλά τώρα επικοινωνούν μεταξύ τους με κήπους, πόρτες, αυλές και αίθρια δημιουργώντας ένα "λαβύρινθο". Πρόκειται για έναν μεσαιωνικό λαβύρινθο γεμάτο στοές, κόγχες, κλίτη και άλλες μεσαιωνικές κατασκευές (όπως το οκταγωνικό Santo Sepolcro), τον οποίο ένα καλλιτεχνικό μάτι θα μπορούσε κάλλιστα να το φανταστεί σαν το ιδανικό σκηνικό ταινίας τοποθετημένης το μεσαίωνα.

Αυτή η υπέροχη εκκλησία δεδομένου ότι σήμερα ήταν Μ. Παρασκευή των Καθολικών δεν θα έπρεπε να έχει κάποια λειτουργία;
Όση ώρα είμαστε μέσα και την θαυμάζαμε, εγώ συνεχώς μουρμούριζα, απορούσα και σχολίαζα για το πώς γιορτάζουν τη Μ. Παρασκευή οι Καθολικοί. Δεν έβλεπα κίνηση, δεν έβλεπα καμιά λειτουργία, δεν έβλεπα κανένα προσκύνημα. Μα καλά δεν γιορτάζουν οι Ιταλοί; Έτσι στα μουγκά την βγάζουν;
Κάπου είδα μιαν αφίσα που ανακοίνωνε ότι κάτι θα γινόταν κατά τις 7:00 η ώρα. Ας είναι, … θα ξανάρθουμε.

Η καλντεριμωτή ομώνυμη πλατεία που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία ήταν γεμάτο με καφέ και μπαράκια, τα οποία ήταν γεμάτα κόσμο. Έτσι φαίνεται γιορτάζουν οι Ιταλοί την Μ. Παρασκευή. Με aperitivo!

Καθώς απομακρυνόμασταν από την πλατεία συναντήσαμε μια gelateria. Η βιτρίνα του ήταν δελεαστικότατη. Ζήλεψα το παγωτό που παρήγγειλε μια κοπελιά πριν από εμένα και πήρα το ίδιο. Ήταν καταπληκτικό! Θα το βάλω στα καλύτερα παγωτά που έχω δοκιμάσει ποτέ.
“Cremeria la vecchia Stalla” λεγόταν και θα τη θυμάμαι.

Αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε χαλαρά σε ότι δρόμο και δρομάκι μας άρεσε. Η πόλη είναι γεμάτο γραφικές γωνιές, χαριτωμένα μαγαζάκια, τραπεζάκια κάτω από τις καμάρες ή και απλωμένα στις πλατείες και κόσμος παντού.

Μια στάση για μια φωτογραφία στο ντιζαϊνάτο μαγαζί της Nike είναι επιβεβλημένη, ειδικά αν είσαι και λίγο φίλαθλος του τένις.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στην Piazza Maggiore. Είναι η κεντρική πλατεία της Μπολόνια, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ω! τι έκπληξη… όχι το Duomo, αλλά η μεγάλη εκκλησία του Αγίου Πετρονίου. Πρόκειται για μια τεράστια εκκλησία, η οποία έχει 22 παρεκκλήσια και που κάποτε φιλοδοξούσε να γίνει μεγαλύτερη από τον Άγιο Πέτρο της Ρώμης. Κάποιος πάπας όμως διαφώνησε με αυτό και σταμάτησαν οι εργασίες. Έτσι, είναι ακόμη και σήμερα ημιτελής.

Ο λευκός μεγάλος σταυρός που βρίσκεται μπροστά από την είσοδο της εκκλησίας βρίσκεται εκεί εκτάκτως λόγω Πάσχα.

Είδαμε και το Palazzo del Podestà βρίσκεται βόρεια της πλατείας Maggiore...

και το Palazzo dei Banchi στα ανατολικά....

Χαρακτηριστικό είναι το άγαλμα της πλατείας, το οποίο αποτελεί και σύνηθες σημείο ραντεβού, η “Fontana di Nettuno”, που βρίσκεται στο κέντρο της.

Ξαναχωθήκαμε μέσα στα στενά ψάχνοντας να βρούμε κάπου να αράξουμε για κανένα aperitivo. Αντ’ αυτού συναντήσαμε μια πορεία ανθρώπων. Ακολουθήσαμε και εμείς πιστεύοντας ότι είχε κάποια σχέση με την Μ. Παρασκευή. Και είχε. Η πορεία ακολουθούσε τον πρωτοπόρο σταυρό και κατευθυνόταν μέσα από τα στενά στο Santo Stefano, που είμαστε λίγο πριν. Μόλις φτάσαμε εκεί μας μοιράσανε συνόψεις και αρχίσαμε όλοι μαζί να ψέλνουμε. Μαζί και εγώ.

Το σκηνικό είχε ως εξής: Μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας ο Σταυρός, η χορωδία και ο κόσμος που έψελνε όρθιος και γύρω τους κόσμος που παρακολουθούσε σαν σε παραλία από τα γύρω μπαράκια πίνοντας το απεριτίφ τους. Ανάμεσα τους βρισκόματαν εμείς, σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Με τη σύνοψη στο χέρι μεν, αλλά ψάχνοντας να βρούμε τραπέζι για να καθίσουμε δε. Μάταια όμως. Αυτά τα τραπέζια τα πιάνουνε νωρίτερα.

Αφού χορτάσαμε Venerdì Santo (όπως λένε τη Μ. Παρασκευή) στο όρθιο, είδα και εγώ το happening της ημέρας και ησύχασα … φύγαμε για την αγορά.
Δεν προέβλεπα άλλο happening. Γενικά πολύ υποτονικά γιορτάζουν τη Μ. εβδομάδα και το Πάσχα οι Ιταλοί. Αυτό που είδα σήμερα μάλλον ήταν το απόγειο των εορτασμών.

Η επαρχία της Εμίλια-Ρομάνα, πρωτεύουσα της οποίας είναι η Μπολόνια, έχει δεκάδες προϊόντα αναγνωρισμένα ως ΠΟΠ (Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης). Η παρμεζάνα, το προσούτο, το προβολόνε και το βαλσάμικο, είναι μερικά από αυτά. Το καλύτερο μέρος για να δοκιμάσουμε αυτά και πολλά άλλα τοπικά προϊόντα είναι το Quadrilatero!
Το Quadrilatero είναι ένα αρχαίο πλέγμα καταστημάτων τροφίμων, που βρίσκεται πίσω από την πλατεία Maggiore. Προς τα εκεί λοιπόν κατευθυνθήκαμε καρφωτές.

Το Quadrilatero αποτελεί την παλιά πόλη, η οποία είναι γεμάτο με στενά δρομάκια με μαγαζιά τροφίμων, ποτών, λαχανικών, κρεάτων, εστιατορίων, φούρνων, κ.α. τα οποία σε προκαλούν να αγοράσεις τα πάντα και να καθίσεις παντού.

Η περιοχή έσφυζε από κόσμο. Ντόπιες παρέες, νεαρόκοσμος πολύς και τουρίστες.
Η αλήθεια είναι ότι επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τραπεζάκια μικρά μεγάλα, πάγκοι καρέκλες και σκαμπό ήταν όλα γεμάτα. Αλλά και το να περάσεις απλά ήταν δύσκολα αφού τα δρομάκια ήταν καλυμμένα από παρέες που δημιουργούσαν πηγαδάκια μέσα στη μέση με το ποτό στο χέρι.

Και ανάμεσα σε όλον αυτόν τον κόσμο, έβλεπες βιτρίνες - πειρασμούς με ότι ... παράγει η Μπολόνια....

Την ώρα αυτή που πήγαμε εμείς στην αγορά είναι η ώρα που κυριαρχούν τα μαγαζιά που πουλούν τυριά και αλλαντικά. Ανάμεσα στα στενά καλντερίμια τα μαγαζιά αυτά που το πρωί πουλούν τα τυριά και τα σαλάμια με το κιλό, το βράδυ βγάζουν τραπεζάκια και τα σερβίρουν με κρασί.

Μόνο που τα τραπεζάκια αυτά το βράδυ είναι ανάρπαστα. Για το Tamburini είχα ακουστά, τώρα όμως μου κέρδισε στο μάτι και το Simon.
Το Simoni βρίσκεται σε κεντρικότατο σημείο. Εδώ θέλαμε να καθίσουμε. Το μεγάλο ατού του μαγαζιού ήταν ένας σερβιτόρος που μιλούσε Αγγλικά. Κατ’ αρχήν δεν μας άφησε να φύγουμε. “Υπομονή” μας είπε και θα τα βολέψουμε. Για πότε βρήκε έναν πάγκο, για πότε βρήκε τρεις καρέκλες, για πότε τα στρίμωξε ανάμεσα στη βιτρίνα του και στον πάγκο του διπλανού ψιλικατζίδικου (που όπου να ‘ναι τα μάζευε και έκλεινε), ούτε που προλάβαμε να το καταλάβουμε.

Διαλέξαμε μια μεγάλη ποικιλία αλλαντικών-τυριών για να δοκιμάσουμε όσο γίνεται περισσότερες γεύσεις και φυσικά ένα μπουκάλι κρασί.
Το καπνιστό τυρί, η μορταδέλλα και το προσούτο ήταν από άλλο πλανήτη. Εξαιρετικά!

Πάρα πολύ όμορφα ήταν. Είμαστε στην καρδιά του κεφιού. Πάρα πολύς κόσμος, περαντζάδα, πηγαδάκια, απίθανες γεύσεις και όχι μόνο. Ένιωθα ότι βρισκόμασταν εκεί που πηγάζει το vibe της πόλης.
Ήμουν και εγώ μέρος μιας ζηλευτής εικόνας και ενός πολύ αντιπροσωπευτικού γραφικού δρόμου στην Ιταλία.
Όμορφα.
Φάγαμε και ήπιαμε. Σχολιάσαμε τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες που περνούσαν από μπροστά μας. Δεν ήταν περαντζάδα Μιλάνου, αλλά υπήρχε πολύ τροφή για σχόλια. Αφού γευτήκαμε ωραίες εικόνες και γεύσεις, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο ποδαράτες και την «πέσαμε» εύκολα για ύπνο.
...................................... .......................................

 

[angelo_kav]

Λατρεύω νυχτερινή βόλτα στα σοκάκια τις Μπολόνια. Και εγω καπως ετσι είμαι. 7 μέρες είχα στην διάθεση μου, η πτήση ήταν Θεσσαλονίκη - Μπολόνια και είχα διαμονή 3 βράδια Φλωρεντία όπου πηγαμε μονοήμερη στην Πίζα, 1 βράδυ Μπολόνια, 3 βράδια Βενετία με μονοημερη στο Μέστρε.

 

[Grerena]

Santo Sabato
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στην Piazza Mercato στήνεται μια μεγάλη υπαίθρια αγορά. Πρόκειται για την ιστορική αγορά La Piazzola, μια υπαίθρια αγορά που υπάρχει από το 1251. Σήμερα, πάνω από 400 έμποροι πουλούν … τα πάντα, από vintage ρούχα μέχρι χειροποίητα κοσμήματα, έθνικ χειροτεχνίες, καλλυντικά, είδη οικιακής χρήσης και πολλά άλλα.
Τη γνώριζα αυτήν την αγορά, όχι μόνο από την κλασική έρευνα που κάνω πάντα, αλλά και από το προηγούμενο οδικό μου ταξίδι, κατά το οποίο περνώντας από την Μπολόνια, την είχε πάρει το μάτι μου.

photo από το internet...

Παρόλο λοιπόν που δεν είμαι shopaholic, αντιλαμβάνομαι ότι ένας τρόπος για να αποκτήσει κάποιος μια εικόνα για τον τοπικό πολιτισμό είναι να επισκεφτεί μια τοπική αγορά. Μπορεί κάποιος έτσι να πάρει μια πραγματική γεύση της καθημερινής ζωής των ντόπιων.
Στη συγκεκριμένη αγορά ήθελα λοιπόν και εγώ πολύ να πάω. Βέβαια εγώ ήθελα να πάω για … τουριστικούς λόγους! Αλλά τι σημασία έχει; Θα είμαστε όλες ευχαριστημένες και εγώ και οι φίλες μου.

ΤΑ ΨΩΝΙΑ!
(ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΛΩΣΤΕ )
Στην αγορά Mercato είχα σήμερα σκοπό, που είναι Σάββατο να τις πάω τις φίλες μου για να «ξεχαρμανιάσουν». Η αγορά ήταν και δίπλα στο σταθμό των τρένων, από τον οποίο θα παίρναμε τρένο για τη Ραβέννα. Επίσης είχα ακούσει ότι η αγορά αυτή έχει και αρκετά οικονομικά (παπούτσια και τσάντες κυρίως), οπότε ευελπιστούσα ότι αν ψώνιζαν κάτι εκεί οι φίλες μου, θα είχαμε ξεμπερδέψει με το θέμα «ψώνια» και θα συνεχίζαμε απερίσπαστες με το τουριστικό κομμάτι της εκδρομής μας.

Φάγαμε ένα αρκετά δυνατό πρωινό και φύγαμε για την πλατεία Mercato.
Πραγματικά είναι υπέροχος ο δρόμος του ξενοδοχείου μας. Χαίρεσαι να τον περπατάς.

Στα 100μ. από το ξενοδοχείο μας δεξιά σε ένα στενάκι της Via Maggiore το μάτι μας έπεσε πάνω σε μια γνώριμη εικόνα αγίου. Ελληνική εκκλησία μας φάνηκε και έτσι κάναμε μια στάση για να τη δούμε λίγο και μέσα (χρονιάρα μέρα που είναι).

Ο San Michele ήταν μια εκκλησία που ήταν παράξενη για Ορθόδοξη, αλλά και δεν έμοιαζε καθόλου με Καθολική. Σάββατο του Λαζάρου σήμερα για τους ορθόδοξους και Μ. Σάββατο για τους Καθολικούς και μέσα δεν είχε ψυχή.
Ότι και να ήταν, εμείς προσκυνήσαμε και φύγαμε.

Τελικά, η περιέργεια με έσπρωξε να ψάξω για αυτήν στο διαδίκτυο αργότερα και έμαθα ότι πρόκειται για την Ελληνική μεν, Καθολική δε, εκκλησία του San Michele dei Leprosetti, η οποία υπηρετεί την Ουκρανική κοινότητα της πόλης.

Μέγα λάθος αποδείχτηκε το ότι το ξενοδοχείο που επιλέξαμε ήταν τόσο μακριά από το σταθμό των τρένων. Όχι τόσο για το πολύ περπάτημα που κάναμε κάθε μέρα για να φτάσουμε σε αυτό, το οποίο ομολογώ ότι ήταν και ευχάριστο κάτω από τις πάμπολλες καμάρες, αλλά για το δυσανάλογα πολύ μα πολύ χρόνο που κάναμε για να διασχίσουμε την απόσταση μέχρι εκεί!!!
Η απόσταση από το ξενοδοχείο μας μέχρι το σταθμό ήταν περίπου 2 χιλιόμετρα δηλ. κανένα 20λεπτο περπάτημα. Ε! Εμείς κάναμε περί το δύωρο!! Και ο λόγος; Γιατί απλούστατα μπαίναμε σε όλα τα μαγαζιά που βρίσκαμε στο δρόμο μας. Όχι μόνο μπαίναμε αλλά προβάραμε και ρούχα. Όταν λέω προβάραμε … εννοώ ότι δεν προβάριζα εγώ, αλλά οι δύο φίλες μου.

Οι δύο συνταξιδιώτισσές μου όταν μου έλεγαν «δεν έχουμε πρόβλημα να πάμε στη Ραβέννα να δούμε τα ψηφιδωτά» είχαν ξεχάσει να συμπληρώσουν στην πρόταση «…αρκεί πρώτα να φάμε όλο το πρωινό στα ψώνια». Έτσι, … για να προετοιμαστώ και εγώ ψυχολογικά ή έστω να διαμορφώσω το πρόγραμμα με «ελεύθερη ώρα για ψώνια». Παρόλα αυτά εγώ δεν γκρίνιαξα καθόλου μα καθόλου. Ήμουν Κυρία! Απλά όταν εκείνες έμπαιναν στα μαγαζιά, εγώ καθόμουν απ’ έξω και περίμενα.

Για να μην παρεξηγηθώ εδώ θα ήθελα να πω ότι και εμένα μου αρέσουν τα ψώνια, αλλά μου αρέσει να τα κάνω όταν είμαι στην «έδρα μου» και φυσικά όταν έχω χρόνο. Θα αφιερώσω ένα απόγευμα ή ένα Σάββατο για αυτά. Όταν είμαι σε ταξίδι θέλω να προλάβω να δω όσο γίνεται περισσότερα από τον τόπο που επισκέπτομαι, πολλές φορές και εις βάρος του ύπνου ή του να αράζω κάπου και να τρώω με τις ώρες ή να πίνω καφέ. Οι δύο φίλες μου αντίθετα ήταν άλλης φιλοσοφίας. Η μία …καλά … έχει στο αίμα της το shopping και η άλλη έλεγε ότι …δεν προλαβαίνει να πάει για ψώνια στην Αθήνα! Έχει παιδιά και πολλές υποχρεώσεις και δεν έχει χρόνο για ψώνια! Και βρήκε χρόνο στην Μπολόνια!!! Αν είναι δυνατόν!! Μου το ΄λεγε αυτό και εγώ τρελαινόμουν!
Κλείνει η παρένθεση.

Ανοίγω άλλη παρένθεση όμως.
Για μένα ένα από τα must αξιοθέατα της Μπολόνια είναι το Πανεπιστήμιο της πόλης. Πρόκειται για το αρχαιότερο Πανεπιστήμιο του Δυτικού κόσμου (του 1088) που είναι και σε λειτουργία έως και σήμερα.
Το Archiginnasio of Bologna, όπως λέγεται είναι ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια της πόλης και αποτελεί το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, όπου σήμερα στεγάζει την Δημοτική Βιβλιοθήκη και το “Θέατρο Ανατομίας”.

Το Πανεπιστήμιο...

Eδώ ξεκίνησε παγκοσµίως η διδασκαλία της ανατοµίας!
Οι αμφιθεατρικές θέσεις της αίθουσας είναι προσανατολισμένες προς το κεντρικό μαρμάρινο τραπέζι, που για χρόνια κείτονταν σώματα προς εξέταση, για το μάθημα της ανατομίας!

Η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου...

Ένας διάδρομος με τα οικόσημα των φοιτητών...

Την προηγούμενη φορά που βρέθηκα στην πόλη είχα καταφέρει και το είχα επισκεφτεί (εξού και οι παραπάνω φωτογραφίες) και μπορώ να πω ότι είχα εντυπωσιαστεί πολύ. Ήθελα λοιπόν να το επισκεφτώ ξανά … ξεναγώντας έτσι και τις φίλες μου. Θεωρώ μάλιστα ότι είναι το πρώτο αξιοθέατο που θα πρέπει να επισκεφτεί κάποιος στην πόλη της Μπολόνια (μαζί με το Quadrilatero που γνώρισα το προηγούμενο βράδυ).

Ο μοναδικός “χώρος” στο πρόγραμμα ήταν σε αυτό εδώ το πρωινό, το οποίο όμως έτσι όπως είχε εξελιχθεί … είχε καταληφθεί από τη βόλτα στα μαγαζιά!
Για να έχουμε μιαν άνεση με την επίσκεψή μας στη Ραβέννα, το τρένο για αυτήν δεν θα έπρεπε να το πάρουμε αργότερα από τις 1:30, οπότε το Πανεπιστήμιο πια είχε οριστικά “κάνει φτερά”.

Διασχίζοντας τον κεντρικότατο δρόμο Via Dell’ Indipendenza κάναμε μια μικρή στάση στον Καθεδρικό του San Pietro, που βρίσκεται εδώ στριμωγμένος ανάμεσα στα κτίρια. Που είναι η «άπλα» του San Petronio, που είναι στο κέντρο της πλατείας; Λίγο «ριγμένος» καθεδρικός είναι αυτός.

Η Via Dell’ Indipendenza...

Και ο Καθεδρικός ... στα δεξιά...

Μέσα πάντως είναι μια μεγαλοπρεπής εκκλησία, όπως αρμόζει σε έναν καθεδρικό...

Βγήκαμε από τον καθεδρικό και συνεχίσαμε στη Via Dell’ Indipendenza.
Σήμερα δεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα στο κέντρο και η λεωφόρος ήταν όλη δική μου! Περπατούσα στο κέντρο της και "τραβούσα" φωτογραφίες. Τα κορίτσια όπως εύκολα πια μπορεί να φανταστεί κανείς, περπατούσαν κάτω από τις καμάρες κοιτώντας παράλληλα τις βιτρίνες!

Κάπου ανάμεσα στα μαγαζιά της πόλης και στην Mercato, λοξοδρομήσαμε για πολύ λίγο, προκειμένου να δούμε τα κανάλια της Μπολόνια.
Δηλαδή όταν λέμε κανάλια εννοούμε το εξής ένα κανάλι, που φαίνεται από ένα ψηλό γεφυράκι και ένα μικρό παραθυράκι της Via Piella. Αν δεν ξέρεις ότι βρίσκεται εκεί και περπατάς αμέριμνος, μάλλον δεν θα το δεις. Για κάποιο λόγο οι ταξιδιωτικοί οδηγοί συνιστούν να πάει κάποιος να δει αυτό το αξιοθέατο. Για μένα δεν είναι κάτι το σημαντικό. Γιατί όλες οι πόλεις θέλουν να μοιάσουν στη Βενετία; Δεν γίνεται. Λέγεται ότι η πόλη διαθέτει ένα τεράστιο δίκτυο καναλιών που διασχίζουν το κέντρο της. Ωστόσο, αυτό το μεσαιωνικό δίκτυο διαύλων αγνοείται συχνά, ακόμη και από τους ντόπιους αφού τα κτίρια κατασκευάστηκαν πάνω τους, από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1960.

Με τα πολλά φτάσαμε στην La Piazzola.
Εκεί με το που φτάσαμε τις φίλες μου τις έπιασε η σεμνοτυφία. «Άσε δεν ψωνίσουμε, γιατί δεν θα προλάβουμε». «Ας προσπεράσουμε και ψωνίζουμε στο γυρισμό.» «Που να τα κουβαλάμε άλλωστε και στη Ραβέννα»

Μία που το είπαν μία που το ξέχασαν!
Η αλήθεια ήταν ότι η αγορά αυτή ήταν σκέτος πειρασμός.

Εκεί που πρόβαραν εκείνες παπούτσια και χάζευαν τσάντες … εκεί βρήκα και εγώ ένα ζευγάρι πέδιλα καταπληκτικά μοδάτα έθνικ και ψώνισα. Πήρα και μια τσαντούλα δώρο για την κόρη μου και ένα μικρό πορτοφολάκι, που στην ουσία ήταν προϊόν παζαριού επειδή ζητούσα καλύτερη τιμή. Αφού υπέπεσα και εγώ (που κατηγορούσα) στην αμαρτία, φανταστείτε τι ψώνισαν αυτές! Ξαφνικά δεν είχαν πρόβλημα που θα τα κουβαλούσαν στη Ραβέννα.

Αυτή η καθυστέρηση με τα ψώνια μας “στοίχισε”, αφού όταν με τα πολλά ξεκολλήσαμε από την αγορά, στο λίγο δρόμο που είχαμε να κάνουμε μέχρι το σταθμό “φάγαμε” στο κεφάλι τη βροχή μιας ξαφνικής μπόρας. Και λέω ότι μας στοίχισε, γιατί γίναμε μούσκεμα αφού οι δύο πλατείες Piazza delle Medaglie D’ oro και XX Settember μπροστά από το σταθμό, πρέπει να είναι το μοναδικό σημείο στη Μπολόνια που δεν έχει τις φοβερές προστατευτικές καμάρες!!!

Αφού σουλουπωθήκαμε λίγο, αλλάξαμε όσο μπορούσαμε και αφού βάλαμε τη μία τσάντα μέσα στην άλλη, μαζεύοντας λίγο τον όγκο των πραγμάτων που σέρναμε μαζί μας και αρκετά ανανεωμένες αφού είχαμε ψωνίσει και μάλιστα όλες …. βγάλαμε εισιτήρια για τη Ραβέννα.

Στη 1:00 είμαστε μέσα στο τρένο και στις 2:30 στο σταθμό της Ραβέννα. Αφού φτάσαμε έστω και τέτοια ώρα …. πάλι καλά. Θα προλάβω όμως να δω τα διάσημα ψηφιδωτά της ή θα αρχίσουμε και εδώ τα ψώνια;

ΤΑ ΨΗΦΙΔΩΤΑ ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑ
Ο παραπάνω τίτλος με πολύ μικρή διαφορά κέρδισε τον δεύτερο υποψήφιο τίτλο «ΤΑ ΨΩΝΙΑ ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑ»

Η Ραβέννα είναι μια όμορφη πόλη της Ιταλίας, στην οποία όμως μπορεί και να μην πήγαινα αν δεν είχε τα διάσημα ψηφιδωτά της. Όλες οι πόλεις της Ιταλίας είναι όμορφες, αλλά πρόχειρα μπορώ να σκεφτώ καμιά 12αριά πιο ωραίες από τη Ραβέννα.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας στη Ραβέννα διαπίστωσα ότι όλος ο τουριστικός προσανατολισμός της πόλης είναι στραμμένος στα ψηφιδωτά των εκκλησιών της.
Εγώ μέχρι και σήμερα είχα στο μυαλό μου την εικόνα: Δύση με μεσαίωνας & καθολικισμός και Ανατολή με Βυζάντιο & ορθοδοξία. Στη Ραβέννα όμως συναντάει κανείς και τα δύο μαζί. Δύση με Βυζάντιο!!!

Σε οκτώ παλαιοχριστιανικά μνημεία της Ραβέννα υπήρχαν ψηφιδωτά αριστουργήματα από την εποχή του Βυζαντίου, τα οποία ανήκουν στη λίστα της Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Λίγα λόγια για τη Ραβέννα…
Η Ραβέννα ως έδρα της Βασιλικής αυλής και πρωτεύουσα του Βασιλείου των Γότθων (που την κατέλαβαν το 493) απασχόλησε τον Ιουστινιανό και λόγω και της εξαιρετικής γεωγραφικής της θέσης που εξασφάλιζε εύκολη επικοινωνία με την Ανατολική Αυτοκρατορία.

Στα πλαίσια του προγράμματος στήριξης των ορθόδοξων πληθυσμών της Ιταλίας εφαρμόστηκε ένα σύστημα έμμεσης χρηματοδότησης για την ανέγερση μεγάλων ναών που θα ήταν σε θέση να συναγωνιστούν τους ναούς των κατακτητών Γότθων. Η πολιτική αυτή κορυφώθηκε μετά την ανακατάληψη από τους Βυζαντινούς το 540. Αποτέλεσμα αυτού είναι η πόλη της Ραβέννα σήμερα να είναι γεμάτη με μνημεία της εποχής του Ιουστινιανού!

Αυτά λοιπόν ήρθαμε να δούμε και εγώ τουλάχιστον ήμουν πολύ ενθουσιασμένη για αυτό!
.......................................... ................................................................ ..............................................................

 

[silversurfer]

Μια μικρή παρένθεση για Μόντενα κ Ραβέννα
Οι 2 αυτες πόλεις έχουν έντονη αθλητική δραστηριότητα καθώς αποτελούν τις έδρες 2 υπερδυνάμεων στο χώρο του volley με πρωταθλήματα , κυπελλα πρωταθλητριών κλπ
Οι παλιότεροι θα θυμούνται τις αναμετρήσεις της Ραβέννα με τον Ολυμπιακό στο κατάμεστο ΣΕΦ την δεκαετία του 90' (άλλα κ πιο πρόσφατα στον τελικό του Challenge Cup) όπου φυσικά νικήτρια έβγαινε πάντα η Ιταλική ομάδα (με παίκτες θρύλους όπως Κάρτς Κίραλι)

Κ φυσικά η Μπολώνια είναι η περιβόητη Basket City της Ιταλίας με τις Virtus κ Fortitudo κ την έντονη αντιπαράθεσή τους. Η πόλη για πολλά χρόνια είχε το ρόλο που είχε στα eighties η Θεσσαλονική στο μπάσκετ (με Άρη κ ΠΑΟΚ στα φόρτε τους). Κάποια στιγμή επήλθε ο οικονομικός μαρασμός που επέφερε την οπισθοχώρηση κ τον υποβιβασμό αμφότερων.
Σήμερα η Virtus κυρίως ειναι στη διαδικασία αναγέννησης μιας κ πρόσφατα κατέκτησε το BCL κ άρχισε να προσελκύει ξανα σημαντικούς παίκτες κ προπονητές (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μίλος Τεόντοσιτς)

Mμμμ ... λίγο offtopic ... άλλα πάλι οχι κ τόσο

 

[Grerena]

Μια μικρή παρένθεση για Μόντενα κ Ραβέννα
Οι 2 αυτες πόλεις έχουν έντονη αθλητική δραστηριότητα καθώς αποτελούν τις έδρες 2 υπερδυνάμεων στο χώρο του volley με πρωταθλήματα , κυπελλα πρωταθλητριών κλπ
Οι παλιότεροι θα θυμούνται τις αναμετρήσεις της Ραβέννα με τον Ολυμπιακό στο κατάμεστο ΣΕΦ την δεκαετία του 90' (άλλα κ πιο πρόσφατα στον τελικό του Challenge Cup) όπου φυσικά νικήτρια έβγαινε πάντα η Ιταλική ομάδα (με παίκτες θρύλους όπως Κάρτς Κίραλι)

Κ φυσικά η Μπολώνια είναι η περιβόητη Basket City της Ιταλίας με τις Virtus κ Fortitudo κ την έντονη αντιπαράθεσή τους. Η πόλη για πολλά χρόνια είχε το ρόλο που είχε στα eighties η Θεσσαλονική στο μπάσκετ (με Άρη κ ΠΑΟΚ στα φόρτε τους). Κάποια στιγμή επήλθε ο οικονομικός μαρασμός που επέφερε την οπισθοχώρηση κ τον υποβιβασμό αμφότερων.
Σήμερα η Virtus κυρίως ειναι στη διαδικασία αναγέννησης μιας κ πρόσφατα κατέκτησε το BCL κ άρχισε να προσελκύει ξανα σημαντικούς παίκτες κ προπονητές (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μίλος Τεόντοσιτς)

Mμμμ ... λίγο offtopic ... άλλα πάλι οχι κ τόσο

Ουπς! Με πρόλαβες!
Θα τα έγραφα και εγώ αυτά!

Αλλά δεν πειράζει που τα έγραψες και εσύ. Το ίδιο είναι.

Φυσικά και δεν είναι offtopic. Οτιδήποτε έχει σχέση με την κουλτούρα των κατοίκων μιας περιοχής που επισκεπτόμαστε είναι ontopic. Και η αθλητική παράδοση είναι μέρος της κουλτούρας επίσης.

Απλά εγώ δεν τα ήξερα αυτά (αν ήταν τένις μπορεί και να τα ήξερα). Αλλά και τώρα που τα ανέφερες κάτι μου ήρθε στο μυαλό από το παρελθόν. Και οι ομάδες και οι αθλητές που ανέφερες μου θυμίζουν κάτι και χαίρομαι που το έκανες.

 

[Grerena]

Ραβέννα
Βγαίνοντας από το σταθμό του τρένου ακολουθήσαμε πορεία προς το κοντινότερο «αστεράκι» στο χάρτη του κινητού μου, που δεν ήταν άλλο από την πρώτη εκκλησία της λίστας (της Unesco), η "Sant'Apollinare Nuovo".

Πολύ γρήγορα και στα αριστερά μας συναντήσαμε μιαν άλλη εκκλησία, που δεν είναι στη λίστα της Unesco, αλλά που για κάποιο λόγο (ίσως επειδή βρίσκεται στη Ραβέννα) περιμέναμε ότι κάτι θα έχει και αυτή. Δεν μπορεί όλη η Ραβέννα να είναι γεμάτη εκκλησίες με ψηφιδωτά και η πρώτη που συναντάμε στο δρόμο μας, που δείχνει και τόσο Βυζαντινή …να μην έχει κάτι και αυτή μέσα!

Και μπήκαμε μέσα και όμως … δεν είχε κάτι. Πρόκειται για την Βασιλική του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή, η οποία είναι η παλαιότερη εκκλησία της πόλης. Ο ναός ισοπεδώθηκε κατά τη διάρκεια του Δ.Π.Π. και ξαναχτίστηκε μετά τη λήξη του. Όσα ψηφιδωτά διασώθηκαν, χρονολογούνται μεν από το 1216 και αναφέρονται στην 4η Σταυροφορία, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που θα βλέπαμε στη συνέχεια.

Πολύ κοντά στον Άγιο Ιωάννη συναντήσαμε τη Βασιλική του “Άγιου Απολλινάριου του Νέου”.
Εδώ λοιπόν συναντήσαμε την καθιερωμένη (για δημοφιλή και πολύ τουριστικά μέρη) ουρά στον γκισέ των εισιτηρίων, κάτι που ομολογώ ότι δεν περίμενα να συναντήσω. Μήπως τελικά είναι πιο διάσημα τα ψηφιδωτά αυτά απ’ όσο πίστευα;

Το εισιτήριο ήταν ενιαίο για τις 4 εκκλησίες από τις 6, που ήθελα να δω και που βρίσκονταν και σε μια κοντινή απόσταση μεταξύ τους. Υπήρχε και ενιαίο εισιτήριο και για τις 5 από αυτές. Όταν έκανα το λάθος και ρώτησα τις φίλες μου «Τι θέλετε να βγάλω; Ενιαίο για τις 4 ή για τις 5;» η απάντηση που πήρα ήταν η: «Δεν έχω πρόβλημα»!
Ουπς! Λάθος ερώτηση μάλλον έκανα.
Το «Δεν έχω πρόβλημα» τελικά μετατράπηκε στη συνέχεια: «Βγάλε καλύτερα για τις 4»!
Την ώρα που εγώ θα πήγαινα στην επιπλέον, που ήταν το μαυσωλείο της Galla Placidia, εκείνες τι θα έκαναν; Μα! Θα πήγαιναν για ψώνια φυσικά.
Ήθελα να ήξερα πως θα χωρούσαν όλα αυτά που θα ψώνιζαν στη χειραποσκευή της ryanair.

Πρώτη μας επίσκεψη λοιπόν αποτέλεσε η “Basilica di Sant'Apollinare Nuovo”.
Η Βασιλική του Αγίου Απολλιναρίου του νέου χτίστηκε τον 6ο αι. και αρχικά ήταν αφιερωμένη στο Χριστό. Η αφιέρωση της Βασιλικής στον Άγιο Απολλινάριο έγινε τον 9ο αι., με αφορμή τη μεταφορά των λειψάνων του Αγίου από τον παραθαλάσσιο ναό του Αγίου Απολλιναρίου in classe, υπό τον φόβο λεηλασίας του ναού αυτού από πειρατές. Χαρακτηριστικό του ναού από εξωτερικής απόψεως είναι ο κυλινδρικός πύργος 38 μέτρων.

Το εσωτερικό του ναού αποτελείται από τρία κλίτη με δύο σειρές από δώδεκα κίονες η καθεμία. Τα πιο σημαντικά ψηφιδωτά βρίσκονται στους πλάγιους τοίχους του κεντρικού κλίτους πάνω από τις κιονοστοιχίες. Τα ψηφιδωτά έχουν σαν θέμα τα Πάθη του Χριστού, τα θαύματα και τη διδασκαλία του, αλλά και εικόνες από πομπές μαρτύρων.

Ο ναός ήταν γεμάτος κόσμο που περιφερόταν ανάμεσα στις κολώνες με το κεφάλι ψηλά μαγεμένος από την ομορφιά των ψηφιδωτών. Εγώ επίσης τα κοιτούσα γοητευμένη, μη μπορώντας να πιστέψω ότι έβλεπα ψηφιδωτά σε Ιταλικό έδαφος, κάτι που έχω συνηθίσει να βλέπω στα Βαλκάνια ή στην Κωνσταντινούπολη. Και εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι θα … επακολουθήσει στη συνέχεια.

Βγαίνοντας από την εκκλησία με το χάρτη του δορυφόρου στο χέρι άρχισα να κατευθύνομαι δυτικά προκειμένου να καλύψω όλα τα αξιοθέατα διαγράφοντας μια κυκλική πορεία, ώστε να γυρίσουμε πίσω στο σταθμό χωρίς να κάνουμε επιπλέον διαδρομές.

Οι δυο συνταξιδιώτισσές μου με ακολούθησαν χωρίς να προλάβουν και πολύ να αντιδράσουν. Εγώ μπροστά και εκείνες πίσω.
«Μα που πάμε τώρα από εδώ;» Τις άκουσα να με ρωτάνε από απόσταση;
«Πάμε στο επόμενο που είναι ο τάφος του Δάντη.»
«Α! έχει και άλλα το πρόγραμμα εκτός από τα ψηφιδωτά;» «Και γιατί πάμε από εδώ και όχι από τον κεντρικό; δεν κάνουμε κύκλο έτσι;»
Πάμε από εδώ για να μην έχουμε τις γνωστές καθυστερήσεις από τον κεντρικό (είπα από μέσα μου), αλλά απ’ έξω μου απάντησα ότι «Νομίζω ότι είναι πιο κοντά από εδώ».
Εδώ είναι ο τάφος εκεί είναι ο τάφος που είναι ο τάφος; Το στίγμα στο χάρτη έδειχνε ότι φτάσαμε αλλά δεν έβλεπα πουθενά κάτι που να μου θυμίζει τύμβο ή εκκλησία ή κάποια ταμπέλα τουλάχιστον.
«Είναι από τα S.O.S. ο τάφος;» μου φώναξε η μία;

Δεν μου έφτανε η σκασίλα μου που δεν τον έβρισκα είχα και τις φίλες μου με τον δικό τους πόνο (που δεν ήταν άλλος από το να τελειώσουμε γρήγορα με την υποχρέωση να πάμε για ψώνια).
«Μα εδώ είναι ψιλοερημιά. Δεν έχει κόσμο. Λάθος θα πηγαίνουμε.»
Και πάνω στην έννοια μου να βρω τον τάφο βλέποντας από μακριά ένα ζευγάρι να βγαίνει από κάπου που μου έμοιαζε με εκκλησάκι φώναξα αυθόρμητα στις φίλες μου θέλοντας να τις παροτρύνω να συνεχίσουμε: «Να και αυτοί από τον τάφο έρχονται!!!»


Τελικά δεν βρήκαμε τον τάφο. Καλά είχα διαβάσει ότι είναι εύκολο να τον χάσει κάποιος, αφού βρίσκεται στο τέλος ενός στενού και έρημου δρόμου πίσω από τη βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου. Δεν είχα την υπομονή να το ψάξω περισσότερο αφού ένιωθα κιόλας ότι οριακά με ακολουθούσαν οι φίλες μου (για την ακρίβεια … τις έσερνα) και όπου να’ναι θα με εγκαταλείψουν και αφού δεν είναι και …S.O.S. Είπαμε να πάμε πρώτα στο super SOS, που δεν ήταν άλλο από τη Βασιλική του Αγίου Βιταλίου και μετά ανάλογα θα κρίναμε, πως θα συνεχίζαμε.

Αντί για τον τάφο του Δάντη, στο τέλος της Via Voccaccio όμως πετύχαμε το Θέατρο του Δάντη…
Θέατρο Alighieri πάνω στη Via Angelo Mariani…

Ο διάσημος Πολιτικός, Φιλόσοφος, ποιητής και πολλά άλλα γεννήθηκε στη Φλωρεντία, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνιας, έζησε σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας και τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στη Ραβέννα όπου και πέθανε. Τη Θεία Κωμωδία του την ολοκλήρωσε στη Ραβέννα.

Μετά το Θέατρο προχωρήσαμε προς την Piazza Garibaldi, ώσπου φτάσαμε στην piazza del Popolo. Εδώ ήταν στημένη μια υπαίθρια αγορά. Διάφορα παραδοσιακά φαγώσιμα απ’ όλη την Ιταλία πουλούσαν τα διάφορα περίπτερα της αγοράς. Την τιμητική του είχε ιδιαίτερα το περίπτερο της Σικελίας. Εγώ πήρα ένα arancini και οι φίλες μου από ένα κανόλι.

Στη συνέχεια αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τα πιο κοντινά ψηφιδωτά (του Ορθ. Βαπτιστηρίου και του Παρεκκλησιού) και να αφήναμε για το τέλος τα super highlights των ψηφιδωτών (του Αγίου Βιταλίου και του μαυσωλείου της Galla Placidia).

Έτσι, σε πολύ λίγο φτάσαμε στον Καθεδρικό ναό της Ραβέννας.

Στο προαύλιο του Καθεδρικού βρίσκεται το Νεώνιο Βαπτιστήριο (Battisterio Neoniano), το οποίο θεωρείται το αρχαιότερο κτίσμα της πόλης καθώς είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του ως Ρωμαϊκό λουτρό. Το Ορθόδοξο Βαπτιστήριο, όπως ονομάζεται και αλλιώς, είναι ένα οκταγωνικό κτίσμα Βυζαντινής τεχνοτροπίας, που μέσα του κρύβει εκπληκτικά ψηφιδωτά. Το Βαπτιστήριο χτίστηκε στις αρχές του 5ου αι. ενώ τα ψηφιδωτά προστέθηκαν λίγο αργότερα από τον επίσκοπο Neone, εξού και το όνομά του.

Τι να πω για τα ψηφιδωτά του;
Ομολογώ ότι «ταράχτηκα» (με την καλή έννοια) όταν πρωτομπήκα και τα είδα. Εντυπωσιάστηκα.

Στο κέντρο του θόλου δεσπόζει η μορφή του Ιησού, που βαπτίζεται στον Ιορδάνη ποταμό. Το χρυσό φόντο είναι γεμάτο μορφές (προφήτες και απόστολοι), μοτίβα και σύμβολα. Τα χρώματα των ψηφίδων είναι έντονα, αλλά οι εναλλαγές των χρωμάτων είναι πολύ αρμονικές με αποτέλεσμα να είναι πολύ ευδιάκριτες οι λεπτομέρειες των μορφών, σαν να ήταν πίνακας ζωγραφικής!

Έμεινα αρκετή ώρα μέσα να θαυμάζω τα ψηφιδωτά και τη … Βυζαντινή ατμόσφαιρα, που … έχασα τις φίλες μου. Μαζί μπήκαμε αλλά όταν τις αναζήτησα για να βγάλουμε καμιά φωτογραφία μαζί (κάτι που ήταν αρκετά δύσκολο γιατί είχε πολύ, πολύ κόσμο) … δεν τις βρήκα. Οπότε να’ ναι καλά το σελφοκόνταρο!

Τις έψαξα κανένα πεντάλεπτο βγαίνοντας έξω, ώσπου τις …βρήκα να περιμένουν στην εξωτερική αυλόπορτα.
Δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα από το χώρο.
Η επόμενη επίσκεψή μας ήταν στο Αρχιεπισκοπικό παρεκκλήσι.

Το Αρχιεπισκοπικό Παρεκκλήσι ή το Παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέα (Capella Arcivescovile o di Sant'Andrea) ήταν το ιδιωτικό παρεκκλήσι των επισκόπων της Ραβέννας. Κατασκευάστηκε γύρω στο 500 μ.Χ. και έχει ψηφιδωτά που χρονολογούνται από την ίδια περίοδο.
Το Παρεκκλήσιο του Αρχιεπισκόπου είναι το μικρότερο από τα καταγεγραμμένα sites της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco στη Ραβέννα. Το παρεκκλήσι βρίσκεται στον πρώτο όροφο του Μουσείου Αρχιεπισκόπου (Museo Arcivescovile) και είναι γνωστό για το ιδιαίτερο ψηφιδωτό που εικονίζει τον Χριστό ως πολεμιστή. Το παρεκκλήσι εύκολα παραβλέπεται, καθώς το μουσείο διαθέτει πολλά μικρά δωμάτια, στενά περάσματα και διαδρόμους.
Τις αίθουσες του μουσείου τις περάσαμε πολύ γρήγορα. Δεν θυμάμαι να κοντοστάθηκα κάπου για να δω κάτι που να μου τράβηξε την προσοχή περισσότερο. Είδαμε φευγαλέα πληθώρα εκκλησιαστικών θησαυρών, ταφικές πέτρες, άμφια, πίνακες έως και έναν επισκοπικό θρόνο από ελεφαντόδοντο. Και το παρεκκλήσι φευγαλέα το είδαμε Ήταν το μοναδικό αξιοθέατο στη Ραβέννα που δεν επιτρεπόταν να βγάλουμε φωτογραφίες. Ίσως επειδή εμφανίζεται ο Χριστός σαν πολεμιστής;

Από το internet λοιπόν:

Το μουσείο αυτό βρίσκεται στο πίσω μέρος του Καθεδρικού ναού της πόλης και συνδέεται με αυτό, αφού βγαίνοντας από το μουσείο βρεθήκαμε ξαφνικά μέσα στον Καθεδρικό.

Έχω φτάσει στο σημείο να βλέπω μια Ιταλική εκκλησία και να μην εντυπωσιάζομαι ιδιαίτερα. Όλες έτσι είναι και ευτυχώς έχω καταφέρει και έχω μπει και σε πολλές. Γι’ αυτό το πέρασμά μας και από τον Καθεδρικό της πόλης ήταν πολύ γρήγορο.

Σειρά είχε και ένα καφεδάκι. Μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι από το πρωί είχαμε κάνει τα άπειρα πράγματα. Είχαμε περπατήσει 2-3 χιλιόμετρα, είχαμε πάει στα μαγαζιά, είχαμε ψωνίσει, είχαμε ταξιδέψει με το τρένο και η ώρα ήταν σχεδόν 4:30 το μεσημέρι και δεν είχαμε ξαποστάσει ακόμα. Βέβαια εγώ είχα λίγα καρφάκια στο … κάθισμα αφού ακόμα δεν είχαμε δει τον Άγιο Βιτάλιο, αλλά μιαν ανάπαυλα με καφεδάκι τη χρειαζόμουνα, τ’ ομολογώ. Στο Costacafe καθίσαμε, ένα λίγο απόμερο καφέ, αναγκαστικά αφού μόνο εκεί βρήκαμε άδειο τραπέζι. Νομίζω ότι πετύχαμε τη Ραβέννα στο pick της, σε μέρα και ώρα αιχμής!

Μετά το εσπρεσάκι μας, περπατήσαμε λίγο στους δρόμους της πόλης χαζεύοντας τις γραφικές γωνιές της...

και υπερπηδώντας διάφορα εμπόδια του τύπου:...

μαγαζιά...

...και κατά τις 5:30 το απόγευμα φτάσαμε στο σημαντικότερο μνημείο της πόλης που δεν είναι άλλο από τη Βασιλική του Αγίου Βιταλίου.
Χτίστηκε τον 6ο αι. μ.Χ. και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα της παλαιοχριστιανικής Βυζαντινής τέχνης και αρχιτεκτονικής στη Δυτική Ευρώπη. Είναι γνωστή για τον πλούτο των Βυζαντινών ψηφιδωτών της και ειδικότερα για τις ψηφιδωτές απεικονίσεις του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας.

Η εκκλησία είναι τεράστιας σημασίας για τη Βυζαντινή τέχνη, καθώς είναι η μόνη μεγάλη εκκλησία από την περίοδο του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α’ που σώζεται ουσιαστικά ανέπαφη μέχρι σήμερα.

Στην κόγχη της αψίδας εικονίζεται ο Χριστός, καθισμένος στη σφαίρα του κόσμου, περιστοιχισμένος από δυο αγγέλους. Στο αριστερό του χέρι κρατά το βιβλίο της Αποκάλυψης, ενώ με το δεξί του χέρι προσφέρει τον στέφανο του μαρτυρίου στον Άγιο Βιτάλιο, που παρουσιάζεται σαν βυζαντινός αξιωματικός. Την παράσταση συμπληρώνει ο Άγιος Εκκλήσιος, ο οποίος προσφέρει στο Χριστό το ομοίωμα του ναού.

Η ψηφιδωτή αυτή σύνθεση με το Χριστό πλαισιώνουν αρμονικά δύο παραστάσεις, που εξυμνούν το μεγαλείο της αυτοκρατορικής αυλής και δηλώνουν την ενότητα ανάμεσα στην ουράνια και επίγεια βασιλεία. Δεξιά και αριστερά της κεντρικής κόγχης παριστάνονται αντίστοιχα ο Ιουστινιανός με τους αυλικούς του και η Θεοδώρα με τις κυρίες της ακολουθίας της. Οι δύο ομάδες κρατούν στα χέρια τους χρυσά σκεύη, τα προσωπικά δώρα που προφανώς είχε στείλει το αυτοκρατορικό ζεύγος με την ευκαιρία των εγκαινίων του ναού.

Από πολλούς πιστεύεται ότι στις παραστάσεις αυτές απεικονίζεται η Αίθουσα Ακροάσεων του Βυζαντινού αυτοκρατορικού Ανακτόρου και ότι οι μορφές του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας τοποθετήθηκαν εκεί ώστε να φαίνεται ότι κοιτούν με μια έπαρση όσους στέκονται από κάτω για να τους θαυμάσουν!

Ανάμεσα σε όλες αυτές παραστάσεις … ότι γωνίες, εσοχές και κόγχες υπήρχαν, ήταν γεμάτα με λουλούδια, αστέρια και ζώα...

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπήρχαν βυζαντινά ψηφιδωτά που θα με εντυπωσίαζαν περισσότερο από αυτά που είχα δει στη Μονή Χώρας στην Κωνσταντινούπολη! Μπορεί εδώ να με κέρδισε το θέμα περισσότερο. Ιουστινιανός είναι αυτός και Θεοδώρα είναι αυτή! Τα διασημότερα ίσως Βυζαντινά ψηφιδωτά ειδικά για μας τους Έλληνες, βρίσκονταν μπροστά μου. Είχα την αίσθηση ότι λαμποκοπούσαν. Μπορεί να οφειλόταν στις χρυσές ψηφίδες τους, αλλά μπορεί και να ήμουν επηρεασμένη έως και συγκινημένη, που έβλεπα μπροστά μου μια τόσο γνώριμη εικόνα. Μια εικόνα που μέχρι που την αντίκρισα δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο οικεία μου ήταν. Ήταν μια εικόνα του παρελθόντος που σχεδόν δεν ήξερα ότι υπάρχει στη σημερινή εποχή και … μπορούσα μάλιστα να τη δω!

Κυρίαρχα στοιχεία ήταν τα έντονα χρώματα και οι πολλές μορφές, που αν ήταν ζωγραφικός πίνακας θα ήταν πολύ δύσκολο να αποδοθούν και τώρα απορείς πως υπάρχει τέτοιο αποτέλεσμα σε μορφή ψηφιδωτού και μάλιστα αναλλοίωτου εδώ και 1500 χρόνια και μάλιστα όοοοχι στην Κωνσταντινούπολη, αλλά στη Ραβέννα της Ιταλίας!!!
Δεν περίμενα ότι στην καρδιά της Ιταλίας θα νιώσω το μεγαλείο του Βυζαντίου.

Το μόνο που με «ενοχλούσε» ήταν ότι ήταν … ψηλά! Ήταν λίγο μακριά από το οπτικό μου πεδίο. Τα πλαϊνά τοιχώματα πάνω από την καμάρα που ήταν τοποθετημένα τα ψηφιδωτά ήταν πολύ ψηλά! Κανονικά θα έπρεπε να είχαν μια εξέδρα για να το θαυμάσουμε από πιο κοντά!!

Μείναμε αρκετή ώρα και οι τρεις με το κεφάλι ψηλά να θαυμάζουμε … όχι τα frescoes των αναγεννησιακών καλλιτεχνών που συνήθως συναντάμε στην Ιταλία, αλλά τα mosaics αγνώστων καλλιτεχνών του Βυζαντίου … στην Ιταλία!!! Μου φαινόταν τόσο δύσκολο να το “χωνέψω”.

Έφτασε η ώρα του προαναγγελθέντος χωρισμού μας. Εγώ στήθηκα στην ουρά για το “Mausoleo di Galla Placidia” και εκείνες πήραν το δρόμο για την αγορά.

Για να μπω στο μαυσωλείο θα περίμενα στην ουρά για κανένα εικοσάλεπτο.

Όταν η αδελφή του αυτοκράτορα Ονώριου και κόρη του Μέγα Θεοδοσίου πέθανε, η σωρός της τοποθετήθηκε σε ένα μαυσωλείο σε σχήμα σταυρού. Το μαυσωλείο χτίστηκε περί το 430 για να στεγάσει τον τάφο της Galla Placidia. Το μικρό αυτό μνημείο διακοσμήθηκε με ψηφιδωτά, τα οποία ακολουθούν τη ελληνιστική, χριστιανική, καλλιτεχνική παράδοση της τοιχογραφίας. Πρόκειται δε για τα παλαιότερα ψηφιδωτά της Ραβέννας.

Θαύμασα για μιαν ακόμη φορά ψηφιδωτά. Το εσωτερικό του μαυσωλείου είναι τόσο λαμπρό όσο ταιριάζει σε ένα αυτοκράτορα.

Όλη η οροφή καλύπτεται με χρυσά αστέρια σε βαθύ μπλε φόντο. Όλες οι καμάρες και οι εσοχές είναι καλυμμένες πάλι με γνώριμα θέματα, σαν αυτά που συναντάς σε κατακόμβες ή τάφους, όπως ο καλός ποιμένας, το χριστόγραμμα, ο ιχθύς και άλλα σύμβολα της αιώνιας ζωής.

Τα ψηφιδωτά αυτά τα “ευχαριστήθηκα” πιο πολύ. Αυτό συνέβη, γιατί η οροφή ήταν πιο κοντά στα μάτια μου απ’ ότι στους προηγούμενους ναούς. Εδώ υπήρχε η δυνατότητα να τα δεις και να θαυμάσεις τα ψηφιδωτά από πιο κοντά. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την ύπαρξη της σαρκοφάγου της αυτοκράτειρας στο χώρο και του λιγοστού φωτός, που έμπαινε μέσα από τα ημιδιάφανα παράθυρα, που καλύπτονταν με λεπτά κομμάτια μαρμάρου, καθώς και η άκρα σιγή που επικρατούσε παρά τον κόσμο, έδιναν στο χώρο μια πολύ μυστηριακή ατμόσφαιρα.

Ύστερα από τον Άγιο Βιτάλιο δεν φανταζόμουν ότι θα με εντυπωσίαζαν άλλα ψηφιδωτά. Το κατάφεραν όμως αυτά του Μαυσωλείου. Και του Ορθόδοξου Βαπτιστηρίου επίσης με είχαν εντυπωσιάσει! Δεν ήταν τυχαίο ότι ειδικά αυτά τα τρία είχαν και τον περισσότερο κόσμο.

Αν και γενικά όλη η Ραβέννα είχε πολύ κόσμο. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά (ενώ είναι Σάββατο απόγευμα), η αγορά ήταν γεμάτη, μέχρι και στο καφέ νωρίτερα περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι.

Βγήκα από το Μαυσωλείο και κατευθύνθηκα προς τον πεζόδρομο της Via Camilo Benso Cavour, στον οποίο θα συναντούσα τα κορίτσια.

Συναντηθήκαμε σε μια διασταύρωση της αγοράς ύστερα από ανταλλαγή δυο τριών μηνυμάτων. Η μία είχε ψωνίσει 6 μπλούζες! Και η άλλη δύο τσάντες. Εγώ είχα δει τα ψηφιδωτά μου και έτσι είμαστε όλες ευχαριστημένες.

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Δεδομένου ότι ο δρόμος του γυρισμού περνούσε μέσα από έναν μεγάλο εμπορικό πεζόδρομο (τη via Armando Diaz) φυσικό και επόμενο ήταν να …χωρίσουμε και πάλι. Εγώ θα πήγαινα να κλείσω μιαν άλλη εκκρεμότητα, αυτή του “Battistero degli Ariani” και η παρέα μου να ρίξει μια ματιά σε … όσα μαγαζιά δεν είχε μπει μέχρι τότε . Το αστείο είναι ότι όταν δεν ψώνιζαν τίποτα, γιατί δεν έβρισκαν κάτι … διαγραφόταν από τη μνήμη τους. «Μα εμείς πότε πήγαμε εκεί;» «Δεν πήγαμε, αφού δεν ψωνίσαμε».

Εγώ αφού έστριψα στην Via di Roma, στη συνέχεια προχώρησα λίγο ψάχνοντας και στο τέλος ενός μικρού δρόμου και στο κέντρο μιας πλατειούλας βρήκα ένα οκταγωνικού σχήματος κτίσμα πολύ … Βυζαντινό!

Δεν συνάντησα ούτε γκισέ, ούτε αυτόματους πωλητές εισιτηρίων (που έλεγε το internet), οπότε και μπήκα γρήγορα μέσα. Ήταν το μοναδικό μνημείο που επισκέφτηκα και ήμουν ολομόναχη. Μάλλον ο πολύς κόσμος το επισκέπτεται στην αρχή του tour του, δεδομένου ότι είναι και το πρώτο που συναντάς ερχόμενος από το σταθμό.

Εγώ θαύμασα άλλο ένα ψηφιδωτό, το οποίο ήταν το τελευταίο που μπορούσα να αντέξει ο σβέρκος μου για σήμερα νομίζω.

Το Βαπτιστήριο degli Ariani είναι χτισμένο από τον Θεοδώριχο στα τέλη του 5ου αιώνα, την εποχή που ο Αρειανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αυλής. Στον τρούλο βρίσκεται ψηφιδωτό (των τελών του 5ου αι.) που απεικονίζει τη στιγμή της Βάπτισης του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό. Γύρω του εικονίζονται οι δώδεκα Απόστολοι που εναλλάσσονται με φοίνικες και οι οποίοι κρατούν στεφάνια στα χέρια τους.

Και επειδή έκανα λιγότερη ώρα εγώ στο βαπτιστήριο απ’ ότι οι φίλες μου στα μαγαζιά, βρήκα και χρόνο να ψωνίσω από σουβενιρομάγαζο κάμποσα ψηφιδωτά πιατάκια (για μικροδωράκια). Τα αγαπημένα μου ήταν αυτά με τη φυσιογνωμία της Θεοδώρας και του Ιουστινιανού.
Αφού μετά μου λέγανε: «Καλέ πότε τα ψώνισες αυτά;» «Πότε έβγαλες αυτές τις φωτό;» Λες και δεν πήγαμε μαζί στην Ραβέννα. Πήγαμε χώρια και μετά συναντηθήκαμε για να πει η καθεμιά τα νέα της.

Η διαδρομή που “διέγραψα” στη Ραβέννα ήταν αυτή:

Για τις φίλες μου … δεν ξέρω, αλλά υποθέτω κάνανε … παραπάνω (από τα πέρα – δώθε στα μαγαζιά!)

Πήραμε το τρένο και φτάσαμε άνετα μετά από μιάμιση ώρα στην Μπολόνια. Αυτές οι διαδρομές με το τρένο πολύ μου αρέσουν, αφού προλαβαίνω να χαλαρώσω και να ξεκουράσω τα πόδια μου μέσα σε μια πολύ τουριστικά δραστήρια ημέρα.
Πήγαμε πάλι ποδαράτες στο ξενοδοχείο μας.

Μα τι ζωηρή που είναι αυτή η πόλη!!!

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, ξεφορτώσαμε τα χιλιάδες ψώνια που κουβαλούσαμε στις πλάτες μας, κάναμε ένα γερό “σέρβις” και βγήκαμε έξω για φαγητό.

Μπολόνια και πάλι…
Για σήμερα το βράδυ είχα την ιδέα να πάμε για φαγητό στην “Trattoria Da Vito”, την οποία μου την είχε συστήσει με ιδιαίτερη θέρμη η @Italitsa. Ήξερα ότι είναι λίγο εκτός κέντρου, αλλά με τα πόδια από το ξενοδοχείο μας δεν ήταν και πολύ μακριά.
Έτσι, πήραμε το δρόμο και ξεκινήσαμε. Από την Porta Maggiore, που ήταν το ξενοδοχείο μας και μέσω της λεωφόρου Giambattista Ercolani η “Da Vito” δεν ήταν πάνω από 12’ περπάτημα.

Όμως από τη στιγμή που αφήσαμε τη λεωφόρο και στρίψαμε δεξιά σε ένα μικρότερο δρόμο (via Massarenti) και ενώ είχαμε άλλα 400m. για να φτάσουμε στο Da Vito, ο δρόμος μας φάνηκε λίγο απόμερος, είδαμε και κάτι περίεργες φυσιογνωμίες, ε! είμαστε και τρία κορίτσια, δεν ξέραμε και από χθες τη γειτονιά, “αγριευτήκαμε” λίγο και ειδικά όταν σκεφτήκαμε το πώς θα γυρίσουμε από εκεί αργά το βράδυ πήραμε με συνοπτικές διαδικασίες την απόφαση να κάνουμε … μεταβολή και να μην πάμε.
Έτσι, πήραμε το δρόμο προς το κέντρο της πόλης.

Το δεύτερο σενάριο ήταν να πάμε στο Νο 2 προτεινόμενο πάλι της italitsa, το οποίο ήταν η “Osteria dell orsa”. Φτάσαμε εύκολα αλλά και εδώ ατυχήσαμε. Είχε κόσμο έξω που περίμενε ουρά. Και εκεί που σκεφτόμασταν τι να κάνουμε, να περιμένουμε ή όχι βγήκε ένας «ανταποκριτής» και μας ανακοίνωσε ότι το νωρίτερο που μπορούσαμε να μπούμε ήταν σε 20’ και από φαγητό είχαν μείνει μόνο λαζάνια και τίποτα άλλο. Έτσι, μαζί με την ουρά … φύγαμε και εμείς. Οπότε, τα χθεσινά μας λημέρια ήταν πλέον μονόδρομος.

Φύγαμε από την dell orsa και διασχίσαμε την υπέροχη Via Zamponi. Μα τι δρόμος είναι αυτός! Με το φως της ημέρας δεν την είχαμε δει, αλλά τώρα το φως της νύχτας και με τις πολλές και πυκνές καμάρες της δείχνει τόσο …εποχής! Η piazza Verdi επίσης πολύ όμορφη!

Μετά τα νυχτοπερπατήματα … φτάσαμε πάλι στη γνωστή αγορά της Quadrilatero. Πάλι γινόταν κακός χαμός από κόσμο. Σήμερα δεν ήταν η τυχερή μας μέρα στο θέμα του φαγητού. Τραπέζι δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Ήταν και Σαββατόβραδο και μάλιστα το Μ. Σάββατο των Καθολικών, είχε και καλό καιρό και όλος ο κόσμος ήταν έξω!!! Μετά από διάφορα πάνω – κάτω καθίσαμε στο πολύ ωραίο “Roberto bistro”. Ωραίο περιβάλλον, λίγο κυριλάτο και ίσως και λίγο τσιμπημένο για τα δεδομένα της Μπολόνια. Προηγήθηκε ένα aperol και μετά ακολούθησαν οι μακαρονάδες μας και το κρασάκι μας.

Ήρθε η ώρα για να φάω την περίφημη tagliatelle ragout, έτσι όπως την φτιάχνουν στη Μπολόνια.
Ευκαιρία εδώ να αναφέρω τα της ιστορίας μιας μακαρονάδας: Μετά τον πόλεμο οι Αμερικανοί που γύρισαν στην πατρίδα τους προσπαθώντας να περιγράψουν και να φτιάξουν τις ταλιατέλες ραγού (όπως είναι η πραγματική ονομασία τους), μη θυμούμενοι το όνομα, τα αποκάλεσαν ζυμαρικά από την Bologna, και επειδή ταλιατέλες δεν μπορούσαν να φτιάξουν, έφτιαξαν το πιάτο με το πιο συγγενές ζυμαρικό, που είναι τα μακαρόνια. Έτσι γεννήθηκαν τα μακαρόνια με κιμά.
Εκτός από τις tagliatelle ragout, η πόλη φημίζεται ακόμα και για τα λαζάνια της και για τα tortellini της και όπως διαπιστώσαμε και το προηγούμενο βράδυ και για αλλαντικά της. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το παρατσούκλι που της έχει αποδοθεί, που δεν είναι άλλο από το “La Graca” δηλ. «η χοντρή».

Βέβαια εγώ ήθελα να δοκιμάσω τα λαζάνια της Μπολόνια, αλλά από λάθος παρήγγειλα ταλιατέλες, με αποτέλεσμα στο υπόλοιπο ταξίδι να έχω και μια έννοια επιπλέον για το αν θα προλάβω να φάω και τα λαζάνια πριν φύγω από τον τόπο παραγωγής τους.

Δεν είχε άλλα η βραδιά. Μέχρι την ώρα που φύγαμε το Quadrilatero είχε ακόμη πολύ κόσμο.
Πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο μας, χωρίς άλλη στάση.
Πόσα πράγματα είχε “χωρέσει” αυτή η μέρα. Δεν είχαμε όμως χρόνο για αναπόληση.
Κοιμηθήκαμε γρήγορα. Την επόμενη ημέρα είχαμε (πάλι) ημερήσια εκδρομή!
............................. ...........................

 

[Italitsa]

Ρε συ στεναχωρήθηκα πολύ που δεν φάγατε στο Da Vito... Ειδικά αφού ξεκινήσατε να πάτε προς τα εκεί και το μετανιώσατε.. Αν και χωρίς κράτηση δεν ξέρω αν θα βρίσκατε τραπέζι. Έχεις δίκιο για την περιοχή ότι είναι λίγο πιο απόμερα, και εγώ σκεφτόμουν που πάμε τώρα, όμως σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα φόβο ότι μπορεί να πάθαινα κάτι. Αν είχα αυτή την αίσθηση μπορεί να γυρνούσα και εγώ πίσω.. Πραγματικά όμως, το φαγητό εκεί ήταν ανεπανάληπτο. Ήταν και στέκι του Lucio Dalla.. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά!! Και οπωσδήποτε με κράτηση και αντρική παρέα!!

Κατά τ' άλλα τι να σχολιάσω!! Η Ραβέννα μου έχει ξεφύγει ως τώρα αλλά την επόμενη φορά που θα πάω Μπολόνια θα φροντίσω μια επίσκεψη και εκεί. Με οδηγό την ιστορία σου!!

 

[KIKI]

Τι ωραια !
Και άλλη ιστορία για την "αγνωστη" Μπολόνια !
Σε ευχαριστω για τις χρησιμες πληροφορίες .