Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.303
- Likes
- 17.268
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Επίλογος
Τα αλλαντικά που φάγαμε στο πρωινό μας στο ξενοδοχείο ήταν το τελευταίο ευχάριστο πράγμα που κάναμε στην Μπολόνια πριν φύγουμε. Ή μάλλον ήταν το προτελευταίο, αφού θα περπατούσαμε για τελευταία φορά σε αυτό το ταξίδι κάτω από τις καμάρες της κατά την επιστροφή μας προς το σταθμό.
Πληρώσαμε το ξενοδοχείο και αναχωρήσαμε πάλι με τα πόδια για το σταθμό (άλλα 2,5κμ.), παρόλο που τώρα σέρναμε και βαλίτσες.
Περάσαμε για τελευταία φορά κάτω από τους πύργους της...
Είναι η ένατη φορά που περνάμε δίπλα τους! Και μάλιστα υπήρχε συντομότερος δρόμος για να πηγαίνουμε στο σταθμό, αλλά μας άρεσε να περνάμε από τη Strada Maggiore και στη συνέχεια από τους Due Torre.
Οι δύο εναπομείναντες πύργοι (Asinelli και Garisenda) της πόλης αποτελούν και τα πλέον εμβληματικά σύμβολα της. Είναι δυο πύργοι υπό κλίση (ο χαμηλότερος γέρνει περισσότερο) και κανονικά θα έπρεπε να λέγονται: «κεκλιμένοι πύργοι της Μπολόνια», αλλά πρόλαβε η Πίζα και πήρε τον τίτλο πρώτη.
Ο ψηλότερος (Asinelli) των 97,2μ. είναι ο ψηλότερος κεκλιμένος μεσαιωνικός πύργος παγκοσμίως.
Η περιοχή γύρω από τους πύργους, καθώς και η περιοχή κοντά στη Via Zamponi, κατά τη γνώμη μου είναι οι ομορφότερες στην πόλη και ίσως και οι πιο «μεσαιωνικές»
Τώρα που ήθελα ανοιχτά μαγαζιά … δεν τα βρήκα. Έρημη η Μπολόνια αυτό το πρωινό της Δευτέρας. Λογικό! Οι φοιτητές κοιμούνται τέτοια ώρα!
Σε όλη τη διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό έψαχνα και εγώ ένα σουβενιρομάγαζο για να πάρω το αναμνηστικό τορτελίνι-μαγνητάκι, που είχα επισημάνει και για κάποιο λόγο το «άφηνα» για το τέλος και τώρα που το έψαχνα δεν έβρισκα ανοιχτό μαγαζί για να το πάρω!!! Η εκδίκηση των φιλενάδων μου ήταν αυτή… επειδή τους γκρίνιαζα για τα ψώνια σε όλο το ταξίδι!
Ούτε τα σουβενιζομάγαζα της γειτονιάς μας ήταν ανοιχτά, ούτε ένα στη βάση του μικρού πύργου που είχα εντοπίσει, ούτε ένα στην αρχή της Via Indipendenza, ούτε και στο εμπορικό κέντρο απέναντι από το σταθμό.
Έβγαλα τις τελευταίες μου φωτογραφίες...
... αποχαιρετώντας άλλη μια Ιταλική πόλη, που μπήκε στη λίστα των αγαπημένων μου...
Σε 20' φτάσαμε έξω από το Bologna Centrale...
Η συνέχεια ... γνωστή...
Πήραμε λεωφορείο για το Marconi και τη Ryan για το Βενιζέλος. Φτάσαμε Ελλάδα γύρω στη 1:00 το μεσημέρι. Φιληθήκαμε με τις φιλενάδες μου, χαιρετηθήκαμε, είπαμε εις το επανιδείν και χωρίσαμε..
Μετά από τρεις μέρες από την επιστροφή μας με πήρε τηλ. η μία φίλη μου (αυτή που δεν προλαβαίνει να ψωνίσει στην Αθήνα ) για να μου πει ότι ανακάλυψε στο internet ότι υπάρχει ένας Caravaggio που δεν είδαμε. Και που ήταν αυτός; …Στο Prato! Έκανε μια χαρά που το ανακάλυψε … κατόπιν εορτής!
«Μπορεί αν το ανακάλυπτες ΠΡΙΝ το ταξίδι και αν ψώνιζες δυο μπλουζάκια λιγότερα να μπορούσαμε και να τον δούμε», της είπα μελιστάλακτα πάντα!
Παρόλα αυτά εκείνη απτόητη και αγνοώντας την μπηχτή μου, μου είπε ότι πέρασε πολύ ωραία και είναι “μέσα” και στο επόμενο που θα κανονίσουμε.
«Το επόμενο θα είναι κρουαζιέρα στο Δέλτα του Δούναβη» «Εκεί δεν έχει μαγαζιά», (μόνο κουνούπια, σκέφτηκα από μέσα μου).
Με την άλλη φίλη (την πιο shopalcolic) όταν επικοινώνησα μαζί της, μου είπε ότι πέρασε όμορφα, αλλά ότι νιώθει ότι δεν χόρτασε και πολύ την Μπολόνια.
«Μήπως δεν σε “άφησαν” τα ψώνια;» της είπα.
«Μήπως δεν με “άφησαν” οι ημερήσιες;» μου απάντησε.
Μα πως είναι δυνατόν να μη χόρτασε την Μπολόνια; Εγώ νιώθω ότι την «οργώσαμε». Μόνο και μόνο η διαδρομή από το σταθμό των τρένων έως το ξενοδοχείο μας με τα πόδια ….
την οποία κάναμε 5 φορές και άλλες τόσες από το ξενοδοχείο έως το κέντρο της, μαζεύονται 18 χιλιομετράκια και αν προσθέσουμε και τα πέριξ που περπατήσαμε και τα πάνω κάτω για τα ψώνια, τότε σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν την "περπατήσαμε" την πόλη.
Όπως και να έχει πιστεύω ότι και χωρίς τα πέριξ η Μπολόνια «γεμίζει» άνετα ένα τριήμερο.
Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι ακόμα και για μένα που είμαι του “φορτωμένου” προγράμματος, η Μπολόνια είναι από τα ελάχιστα μέρη που με «τραβάει» για χαλαρό χαζολόγημα.
Σίγουρα θα ήθελα να είχα περπατήσει μέχρι το Santuario San Luca κατά μήκος των 600 αψίδων που οδηγούν σε αυτό. Θα ήθελα να είχα ανέβει και στους Πύργους για να δω τη θέα από ψηλά (κάτι που ανακαλύπτω ότι έχουν κάνει οι περισσότεροι συμφορουμίτες). Θα ήθελα να δω το χώρο του Πανεπιστημίου ξανά και βέβαια θα ήθελα να είχα δοκιμάσει και τα περίφημα λαζάνια που … απέτυχα τρεις φορές να το κάνω μέσα στο τριήμερο αυτό που πέρασε.
Όπως και να έχει το σίγουρο είναι ότι η Μπολόνια αποτελεί «κόμβο» και πολύ εύκολα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι εύκολο να την επισκεφτεί κάποιος, είτε σαν ημερήσια είτε να την χρησιμοποιήσει και σαν ορμητήριο όπως κάναμε εμείς.
Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι. Είδαμε 4 πόλεις σε τρεις ημέρες.
Ναι! Τώρα που τελείωσε μπορώ να το πω χωρίς να φοβάμαι μήπως το ακούσουν οι φίλες μου και τρομοκρατηθούν με το «Τέσσερις πόλεις σε τρεις ημέρες»
Θα ήθελα όμως εδώ να ... απολογηθώ λίγο ή να επιχειρηματολογήσω για το αν "χωράνε" οι τέσσερις αυτές πόλεις μέσα σε ένα τριήμερο.
Για τις δύο μικρότερες πόλεις (Μόντενα και Ραβέννα) είναι φανερό και από τους χάρτες των προηγούμενων post ότι είναι τόσο μικρά τα κέντρα τους, που η διαδρομή ως αυτά από τους σταθμούς των τρένων και πίσω ήταν περίπου μια ώρα. Υπολογίζοντας και ένα 4ωρο ή 5ωρο για βόλτα, αξιοθέατα, φαγητό και καφέ, άντε και για ψώνια, προλαβαίνεις μια χαρά ημερήσια εκδρομή και έχεις χρόνο και για τα πήγαινε έλα, αλλά και για βραδινό άραγμα στην πόλη-ορμητήριο.
Ακόμα και η Φλωρεντία που είναι μια αρκετά μεγαλύτερη πόλη από τις άλλες, το ιστορικό της κέντρο είναι αρκετά μαζεμένο. Εμείς με τον τόσο κόσμο που συναντήσαμε και με τη σχετικά μικρή ταλαιπωρία των μετεπιβιβάσεων των τρένων είμαστε εκεί σε ημέρα top επισκεψιμότητας για ένα 8ωρο και είδαμε και κάναμε τόσα πράγματα.
Δεν τα είδαμε όλα, σίγουρα. Είδαμε όμως πολλά χαρακτηριστικά της πόλης ώστε να μπορώ να πω ότι «έχω πάει Φλωρεντία».
Σίγουρα αν καθόμασταν και τις τρεις ημέρες Μπολόνια, θα τη γεμίζαμε με "τα της Μπολόνια", απλά πιστεύω ότι οι εικόνες θα επαναλαμβάνονταν και εμένα προσωπικά μου αρέσει η ποικιλία.
Τέλος, θα καταθέσω μερικά οικονομικά στοιχεία για όποιον έχει την περιέργεια.
Αεροπορικό με τη ryan είχα βρει με 51€ (συμπεριλαμβανομένης της χειραποσκευής τότε). Το ξενοδοχείο είχε στοιχίσει 138€ τα τρία βράδια (με πρωινό) και οι τρεις διαδρομές με τρένο πήγαινε – έλα στοίχισαν συνολικά 45€ το άτομο. Συνολικά το ταξίδι μου κόστισε (χωρίς τα ψώνια) 360€!
Ήταν ένα πολύ όμορφο μικρό ταξιδάκι στη γειτονική χώρα που σίγουρα θα επαναλάβω!
Καλά ταξίδια να έχουμε!
Τα αλλαντικά που φάγαμε στο πρωινό μας στο ξενοδοχείο ήταν το τελευταίο ευχάριστο πράγμα που κάναμε στην Μπολόνια πριν φύγουμε. Ή μάλλον ήταν το προτελευταίο, αφού θα περπατούσαμε για τελευταία φορά σε αυτό το ταξίδι κάτω από τις καμάρες της κατά την επιστροφή μας προς το σταθμό.
Πληρώσαμε το ξενοδοχείο και αναχωρήσαμε πάλι με τα πόδια για το σταθμό (άλλα 2,5κμ.), παρόλο που τώρα σέρναμε και βαλίτσες.
Περάσαμε για τελευταία φορά κάτω από τους πύργους της...
Είναι η ένατη φορά που περνάμε δίπλα τους! Και μάλιστα υπήρχε συντομότερος δρόμος για να πηγαίνουμε στο σταθμό, αλλά μας άρεσε να περνάμε από τη Strada Maggiore και στη συνέχεια από τους Due Torre.
Οι δύο εναπομείναντες πύργοι (Asinelli και Garisenda) της πόλης αποτελούν και τα πλέον εμβληματικά σύμβολα της. Είναι δυο πύργοι υπό κλίση (ο χαμηλότερος γέρνει περισσότερο) και κανονικά θα έπρεπε να λέγονται: «κεκλιμένοι πύργοι της Μπολόνια», αλλά πρόλαβε η Πίζα και πήρε τον τίτλο πρώτη.
Ο ψηλότερος (Asinelli) των 97,2μ. είναι ο ψηλότερος κεκλιμένος μεσαιωνικός πύργος παγκοσμίως.
Η περιοχή γύρω από τους πύργους, καθώς και η περιοχή κοντά στη Via Zamponi, κατά τη γνώμη μου είναι οι ομορφότερες στην πόλη και ίσως και οι πιο «μεσαιωνικές»
Τώρα που ήθελα ανοιχτά μαγαζιά … δεν τα βρήκα. Έρημη η Μπολόνια αυτό το πρωινό της Δευτέρας. Λογικό! Οι φοιτητές κοιμούνται τέτοια ώρα!
Σε όλη τη διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό έψαχνα και εγώ ένα σουβενιρομάγαζο για να πάρω το αναμνηστικό τορτελίνι-μαγνητάκι, που είχα επισημάνει και για κάποιο λόγο το «άφηνα» για το τέλος και τώρα που το έψαχνα δεν έβρισκα ανοιχτό μαγαζί για να το πάρω!!! Η εκδίκηση των φιλενάδων μου ήταν αυτή… επειδή τους γκρίνιαζα για τα ψώνια σε όλο το ταξίδι!
Ούτε τα σουβενιζομάγαζα της γειτονιάς μας ήταν ανοιχτά, ούτε ένα στη βάση του μικρού πύργου που είχα εντοπίσει, ούτε ένα στην αρχή της Via Indipendenza, ούτε και στο εμπορικό κέντρο απέναντι από το σταθμό.
Έβγαλα τις τελευταίες μου φωτογραφίες...
... αποχαιρετώντας άλλη μια Ιταλική πόλη, που μπήκε στη λίστα των αγαπημένων μου...
Σε 20' φτάσαμε έξω από το Bologna Centrale...
Η συνέχεια ... γνωστή...
Πήραμε λεωφορείο για το Marconi και τη Ryan για το Βενιζέλος. Φτάσαμε Ελλάδα γύρω στη 1:00 το μεσημέρι. Φιληθήκαμε με τις φιλενάδες μου, χαιρετηθήκαμε, είπαμε εις το επανιδείν και χωρίσαμε..
Μετά από τρεις μέρες από την επιστροφή μας με πήρε τηλ. η μία φίλη μου (αυτή που δεν προλαβαίνει να ψωνίσει στην Αθήνα ) για να μου πει ότι ανακάλυψε στο internet ότι υπάρχει ένας Caravaggio που δεν είδαμε. Και που ήταν αυτός; …Στο Prato! Έκανε μια χαρά που το ανακάλυψε … κατόπιν εορτής!
«Μπορεί αν το ανακάλυπτες ΠΡΙΝ το ταξίδι και αν ψώνιζες δυο μπλουζάκια λιγότερα να μπορούσαμε και να τον δούμε», της είπα μελιστάλακτα πάντα!
Παρόλα αυτά εκείνη απτόητη και αγνοώντας την μπηχτή μου, μου είπε ότι πέρασε πολύ ωραία και είναι “μέσα” και στο επόμενο που θα κανονίσουμε.
«Το επόμενο θα είναι κρουαζιέρα στο Δέλτα του Δούναβη» «Εκεί δεν έχει μαγαζιά», (μόνο κουνούπια, σκέφτηκα από μέσα μου).
Με την άλλη φίλη (την πιο shopalcolic) όταν επικοινώνησα μαζί της, μου είπε ότι πέρασε όμορφα, αλλά ότι νιώθει ότι δεν χόρτασε και πολύ την Μπολόνια.
«Μήπως δεν σε “άφησαν” τα ψώνια;» της είπα.
«Μήπως δεν με “άφησαν” οι ημερήσιες;» μου απάντησε.
Μα πως είναι δυνατόν να μη χόρτασε την Μπολόνια; Εγώ νιώθω ότι την «οργώσαμε». Μόνο και μόνο η διαδρομή από το σταθμό των τρένων έως το ξενοδοχείο μας με τα πόδια ….
την οποία κάναμε 5 φορές και άλλες τόσες από το ξενοδοχείο έως το κέντρο της, μαζεύονται 18 χιλιομετράκια και αν προσθέσουμε και τα πέριξ που περπατήσαμε και τα πάνω κάτω για τα ψώνια, τότε σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν την "περπατήσαμε" την πόλη.
Όπως και να έχει πιστεύω ότι και χωρίς τα πέριξ η Μπολόνια «γεμίζει» άνετα ένα τριήμερο.
Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι ακόμα και για μένα που είμαι του “φορτωμένου” προγράμματος, η Μπολόνια είναι από τα ελάχιστα μέρη που με «τραβάει» για χαλαρό χαζολόγημα.
Σίγουρα θα ήθελα να είχα περπατήσει μέχρι το Santuario San Luca κατά μήκος των 600 αψίδων που οδηγούν σε αυτό. Θα ήθελα να είχα ανέβει και στους Πύργους για να δω τη θέα από ψηλά (κάτι που ανακαλύπτω ότι έχουν κάνει οι περισσότεροι συμφορουμίτες). Θα ήθελα να δω το χώρο του Πανεπιστημίου ξανά και βέβαια θα ήθελα να είχα δοκιμάσει και τα περίφημα λαζάνια που … απέτυχα τρεις φορές να το κάνω μέσα στο τριήμερο αυτό που πέρασε.
Όπως και να έχει το σίγουρο είναι ότι η Μπολόνια αποτελεί «κόμβο» και πολύ εύκολα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι εύκολο να την επισκεφτεί κάποιος, είτε σαν ημερήσια είτε να την χρησιμοποιήσει και σαν ορμητήριο όπως κάναμε εμείς.
Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι. Είδαμε 4 πόλεις σε τρεις ημέρες.
Ναι! Τώρα που τελείωσε μπορώ να το πω χωρίς να φοβάμαι μήπως το ακούσουν οι φίλες μου και τρομοκρατηθούν με το «Τέσσερις πόλεις σε τρεις ημέρες»
Θα ήθελα όμως εδώ να ... απολογηθώ λίγο ή να επιχειρηματολογήσω για το αν "χωράνε" οι τέσσερις αυτές πόλεις μέσα σε ένα τριήμερο.
Για τις δύο μικρότερες πόλεις (Μόντενα και Ραβέννα) είναι φανερό και από τους χάρτες των προηγούμενων post ότι είναι τόσο μικρά τα κέντρα τους, που η διαδρομή ως αυτά από τους σταθμούς των τρένων και πίσω ήταν περίπου μια ώρα. Υπολογίζοντας και ένα 4ωρο ή 5ωρο για βόλτα, αξιοθέατα, φαγητό και καφέ, άντε και για ψώνια, προλαβαίνεις μια χαρά ημερήσια εκδρομή και έχεις χρόνο και για τα πήγαινε έλα, αλλά και για βραδινό άραγμα στην πόλη-ορμητήριο.
Ακόμα και η Φλωρεντία που είναι μια αρκετά μεγαλύτερη πόλη από τις άλλες, το ιστορικό της κέντρο είναι αρκετά μαζεμένο. Εμείς με τον τόσο κόσμο που συναντήσαμε και με τη σχετικά μικρή ταλαιπωρία των μετεπιβιβάσεων των τρένων είμαστε εκεί σε ημέρα top επισκεψιμότητας για ένα 8ωρο και είδαμε και κάναμε τόσα πράγματα.
Δεν τα είδαμε όλα, σίγουρα. Είδαμε όμως πολλά χαρακτηριστικά της πόλης ώστε να μπορώ να πω ότι «έχω πάει Φλωρεντία».
Σίγουρα αν καθόμασταν και τις τρεις ημέρες Μπολόνια, θα τη γεμίζαμε με "τα της Μπολόνια", απλά πιστεύω ότι οι εικόνες θα επαναλαμβάνονταν και εμένα προσωπικά μου αρέσει η ποικιλία.
Τέλος, θα καταθέσω μερικά οικονομικά στοιχεία για όποιον έχει την περιέργεια.
Αεροπορικό με τη ryan είχα βρει με 51€ (συμπεριλαμβανομένης της χειραποσκευής τότε). Το ξενοδοχείο είχε στοιχίσει 138€ τα τρία βράδια (με πρωινό) και οι τρεις διαδρομές με τρένο πήγαινε – έλα στοίχισαν συνολικά 45€ το άτομο. Συνολικά το ταξίδι μου κόστισε (χωρίς τα ψώνια) 360€!
Ήταν ένα πολύ όμορφο μικρό ταξιδάκι στη γειτονική χώρα που σίγουρα θα επαναλάβω!
Καλά ταξίδια να έχουμε!
Last edited: