VADIM
Member
- Μηνύματα
- 97
- Likes
- 1.055
- Επόμενο Ταξίδι
- Roadtrip Ηνωμένο Βασίλειο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Moto road trip USA
Περιεχόμενα
Κυριακή 01/09 (Sarlat-la-Caneda - Bayonne)
Πολύ πρωινό ξύπνημα σήμερα, έχω να διανύσω κοντά στα 400 χλμ, ξεκίνησα με συννεφιά και προβλέπονται κάποιες βροχές αργότερα. Μετά από 2 ώρες και 200 χλμ είμαι στις παρυφές του Μπορντώ, πάνω στην γέφυρα Francois Mitterrand και στο βάθος δεξιά διακρίνω τον τρούλο της Βασιλικής του Αγίου Μιχαήλ και ακούω τις καμπάνες της να ηχούν στ' αυτιά μου σαν θελκτικές σειρήνες που με προσκαλούν να παρεκκλίνω από την πορεία μου για μια σύντομη επίσκεψη στην αγαπημένη μου πόλη.
Όμορφες μνήμες από το πέρασμά μου εδώ πριν 2 χρόνια (στο Motoeurope 2017 με κατεύθυνση τη Βορειοδυτική Γαλλία), έρχονται να ενισχύσουν την πίεση.
Αντιστέκομαι σθεναρά , ανοίγω το γκάζι και βγαίνω στην εθνική.
Σ' αυτό το σημείο είναι ώρα να ανοίξω μια παρένθεση. Αν και στα δύο τελευταία Motoeurope δεν με ακολουθεί η σύζυγός μου, το ταξίδι μου είναι μοναχικό αλλά δεν αισθάνομαι ποτέ μόνος. Όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύω στην Ευρώπη με τη μηχανή, έχω την υπέροχη αίσθηση ότι είμαι κι εγώ μέλος αυτής της ξεχωριστής "φυλής", αυτής της ιδιαίτερης κοινότητας των μοτοσυκλετιστών. Ίσως εξηγείται απ' το ότι μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για δίτροχη ελευθερία, ίσως μας ενώνει ο αδιαμφισβήτητος κίνδυνος που αντιμετωπίζει ένας μοτοσυκλετιστής κάθε φορά που θα βγάλει τη μηχανή του για ταξίδι (απρόσεχτοι οδηγοί τετράτροχων, βροχή, κρύο...). Ό,τι κι αν "φταίει", σημασία έχει ότι εγώ αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό τον απολαμβάνω.
Χαίρομαι όταν διασταυρώνομαι με "συνάδελφο" και χαιρετιόμαστε...
ή όταν με προσπερνάει, με τέρμα το γκάζι, αλλά έχει την έγνοια να βγάλει το δεξί πόδι για χαιρετισμό (αυτός είναι ο τρόπος στο προσπέρασμα, αφού δεν μπορεί να πάρει το χέρι απ' το γκάζι).
Αισθάνομαι όμορφα όταν "αράζω" στην άκρη του δρόμου και σταματούν να με ρωτήσουν μήπως θέλω βοήθεια ή όταν σε κάποιο parking γινόμαστε μια μεγάλη παρέα από διαφορετικές χώρες και μοιραζόμαστε τα ταξιδιωτικά πλάνα μας.
Να, όπως τώρα που κινούμαι στην Εθνική, στην περιοχή της Γασκώνης. Κάποια στιγμή αρχίζει μια ήρεμη βροχή, οπότε μπαίνω σ' ένα Autogrill για έναν καφέ μέχρι να σταματήσει. Αμέσως γίνομαι αποδέκτης χαμόγελων και χαιρετισμών από κάμποσους αναβάτες που είχαν σταματήσει για τον ίδιο λόγο. Με πλησιάζει ένας νεαρός γύρω στα 25 και πιάνουμε κουβέντα. Είναι κι αυτός μοναχικός ταξιδευτής, από Ολλανδία, τη μηχανή του τη δανείζει ο πατέρας του, άρχισε εδώ και μια διετία τα μοτοταξίδια και μάλιστα στο πρώτο του είχε έρθει στη χώρα μας και την ερωτεύτηκε. Μετά από λίγο, μοιραζόμαστε μια σακούλα ξηρούς καρπούς που κουβαλούσα από Ελλάδα και δυο αναψυκτικά που κέρασε ο νεαρός, προστίθεται στην παρέα κι ένα ζευγάρι Πολωνών χαρλεάδων και συζητάμε χαλαροί σαν συνομήλικοι παλιόφιλοι - για τι άλλο; - για το τωρινό και μελλοντικά ταξίδια. Μπορείτε να φανταστείτε αυτό να γίνεται ανάμεσα σε οδηγούς τετράτροχων;
Κλείνει η παρένθεση, έχει μεσημεριάσει πια κι εγώ έχω ήδη τακτοποιηθεί στο ξενοδοχείο και είμαι έτοιμος να γνωρίσω τη Μπαγιόν (Bayonne). Η πρωτεύουσα της Γαλλικής Χώρας των Βάσκων, με 50.000 κατοίκους, απλώνεται γύρω από τη συμβολή δύο ποταμών (Αντούρ και Νιβ) και είναι πολύ όμορφη.
Επιπλέον η Μπαγιόν είναι η επιτομή της βασκικής κωμόπολης. Πουθενά αλλού στη Χώρα των Βάσκων (και στην Ισπανική) δεν θα βρεις τέτοια πληθώρα από τα χαρακτηριστικά βασκικά σπίτια, με τις ξυλοδεσίες και τα πολύχρωμα βαμμένα παντζούρια.
Το ξενοδοχείο μου είναι μέσα στο γοητευτικό ιστορικό κέντρο (συνοικία Grand Bayonne), δίπλα στον καθεδρικό Sainte Marie κι απ' αυτόν αρχίζω τη γνωριμία με την πόλη. Στον καθεδρικό μου κάνουν εντύπωση οι αγιογραφίες του. Δεν θυμίζουν ορθόδοξο ναό;
Από εκεί ξεκινώ να εξερευνώ τα ατέλειωτα γραφικά στενάκια με τα πολύχρωμα σπίτια που απλώνονται γύρω από την κεντρική οδό της Μπαγιόν, την κουκλίστικη Rue Port Neuf με τις στοές και τα γραφικά μαγαζάκια.
Σ' ένα απ' αυτά, στο νούμερο 19, στη Chocolatier Cazenave επιβάλλεται μια στάση για να δοκιμάσω ένα ρόφημα αρωματικής σοκολάτας, για την οποία φημίζεται η πόλη.
Το ωραιότερο θέαμα όμως με περιμένει στο τέλος της Rue Port Neuf, όταν βγαίνω στη συμβολή των ποταμών.
Είναι τόσο ήρεμα και γραφικά, ακόμη κι όταν έπεσε η νύχτα κι ερήμωσε η πόλη δεν ήθελα να αποχωριστώ αυτές τις αξέχαστες παρόχθιες βόλτες μου.
Και βέβαια, σε απόσταση 7 χλμ από τον Ατλαντικό, δεν θα έχανα την ευκαιρία να δοκιμάσω την ψαριά του.
Δευτέρα 02/09 - Τρίτη 03/09 (Bayonne - San Sebastian)
Μετά το πρωινό μου σ' αυτή την όμορφη Boulangerie,
βγαίνω στο δρόμο με βαριά συννεφιά. Η επόμενη στάση μου είναι μόλις στα 28 χλμ, το Saint Jean de Luz, ένα γοητευτικό βασκικό ψαροχώρι και διάσημο παραθεριστικό κέντρο της περιοχής.
Μετά από 10 χλμ... ole, ole!!! Buenos dias Espana...
Στα αυτιά μου αρχίζει και παίζει Paco de Lucia και "Entre Dos Aguas" και σε άλλα 10 χλμ κάνω την πρώτη μου στάση σε ισπανικό έδαφος, στη γραφική Hondarribia.
Από εδώ το Σαν Σεμπαστιάν όπου κι έχω κλείσει 2 διανυκτερεύσεις απέχει γύρω στα 20 χλμ δυτικά, αλλά είναι νωρίς ακόμη. Στρέφω το τιμόνι νότια, αφήνω τη Χώρα των Βάσκων και μπαίνω στην επαρχία της Ναβάρας. Το gps με οδηγεί σε μια στριφτερή ανηφορική διαδρομή μέσα απ' τα Πυρηναία, ό,τι πρέπει για οδηγική απόλαυση.
Κι εκεί που απολαμβάνω το καταπράσινο τοπίο, ξαφνικά σαν να πατήθηκε ένας αόρατος διακόπτης, το πράσινο γύρω μου εξαφανίζεται και μπροστά μου ξανοίγεται αυτή η ερημιά, ένα κλασσικό τοπίο ηπειρωτικής Ισπανίας.
Σε λίγη ώρα περνάω τις επάλξεις των καλοδιατηρημένων τειχών και μπαίνω στην πρωτεύουσα της Ναβάρας, την Παμπλόνα, γνωστή μας κυρίως για τον φημισμένο - και άθλιο κατά τη γνώμη μου - αγώνα δρόμου των ταύρων.
Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης είναι ο Καθεδρικός της Santa Maria και η Plaza del Castillo.
Δεν ξέρω αν έφταιγε η έντονη μεσημεριάτικη ζέστη, αλλά η πόλη δεν μου είπε κάτι ιδιαίτερο, το μόνο που μου άφησε ήταν μια βαρυστομαχιά από ένα KFC που έφαγα λίγο πριν πάρω το δρόμο του γυρισμού για τη Χώρα των Βάσκων.
Μετά από μια ώρα και 90 χλμ μπαίνω στο Σαν Σεμπαστιάν.
Το ξενοδοχείο απέχει λίγες δεκάδες μέτρα από την παραλία και μάλιστα μπορώ να την απολαμβάνω και από το μπαλκόνι του δωματίου μου.
Πώς μπορώ να είμαι αντικειμενικός στην περιγραφή μου γι' αυτή την πόλη! Εδώ είχαμε περάσει ένα αξέχαστο διήμερο με τη σύζυγό μου στο δρόμο για Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα και Πόρτο. Πέντε χρόνια μετά, διψάω να την απολαύσω ξανά.
Ανέφερα πριν τη Λυών σαν μια πόλη που θα ήθελα να επισκέπτομαι πολλές φορές. Το Σαν Σεμπαστιάν όμως είναι μια από τις πόλεις που θα ήθελα να ζω! Αυτή η μούσα του Βισκαϊκού κόλπου, απλωμένη μέσα σ' ένα καταπράσινο σκηνικό, προσφέρει σχεδόν όλα όσα μπορείς να ζητήσεις από μια πόλη.
Θέλεις παραλία; Έχεις τρεις, με σπουδαιότερη μια από τις πιο όμορφες του κόσμου, την αχανή, αμμουδερή "La Concha" (το κογχύλι, τι όμορφο όνομα!). Εδώ μπορείς να αφεθείς σε μεγάλους απολαυστικούς παραθαλάσσιους περίπατους με θέα στο εκπληκτικά γραφικό λιμάνι και στο δασώδες νησάκι Santa Clara, να κάνεις ποδήλατο και βέβαια να κολυμπήσεις.
Θέλεις ποτάμι; Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο εκεί κυλάει ήρεμος ο Rio Urumea, για ωραίους παρόχθιους περιπάτους με τους Καθεδρικούς και τα εντυπωσιακά κτίσματα της Belle Epoque γύρω σου, να προσθέτουν τις δικές τους πινελιές στην αισθητική της πόλης.
Θέλεις βουνά; Δύο υπέροχοι λόφοι παρακαλώ, από τη μια το Monte Urgull, με το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Ιησού (Sagrado Corazon) να δεσπόζει στην κορυφή του...
κι απ' την άλλη το Monte Igueldo, με τη συγκλονιστική θέα του στον όρμο και στην πόλη. (Θυμίζει λίγο Sugar Loaf και Rio de Janeiro).
Θέλεις παλιά πόλη; Η Parte Vieja σε περιμένει με δεκάδες στενάκια για να χαθείς, να πιείς έναν καφέ στην πανέμορφη Plaza de la Constitucion...
ή να θαυμάσεις εξωτερικά και εσωτερικά τη βασιλική Santa Maria del Coro.
Κι μιας και είσαι στην παλιά πόλη κι έχεις κάψει ήδη ένα σωρό θερμίδες μ' όλα αυτά, σίγουρα θα πείνασες. Εδώ το Σαν Σεμπαστιάν παίζει 100% στο πεδίο του. Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους γαστρονομικούς προορισμούς στον κόσμο, με 17 αστέρια michelin. Περιηγήσου ανάμεσα στα δεκάδες pintxos bars (τα tapas bars στα βάσκικα) και απόλαυσε κάποιες από τις μικρές λιχουδιές (εγώ ήθελα να τις δοκιμάσω όλες), μαζί μ' ένα ποτήρι τοπικό κρασί txakoli.
Ή διάλεξε μια από τις παραδοσιακές ταβερνούλες, για να δοκιμάσεις γκουρμέ ευφάνταστα πιάτα και να δεις πώς διασκεδάζουν οι ντόπιοι.
Και για το κλείσιμο αυτής της τόσο χορταστικής μέρας, στάσου στην κορυφή "του κογχυλιού" για ν' αγναντέψεις ένα ηλιοβασίλεμα στον Ατλαντικό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ!
Τετάρτη 04/09 - Πέμπτη 05/09 (San Sebastian - Bilbao)
Σήμερα κινούμαι δυτικά, κατά μήκος της τραχιάς ατλαντικής ακτής της Χώρας των Βάσκων, θαυμάζοντας έναν υποβλητικό συνδυασμό βουνού και θάλασσας. Όταν σχεδίαζα αυτήν τη διαδρομή, την είχα πλάσει στο νου μου σαν την Costiera Amalfitana της Ισπανίας, δηλαδή έναν απόκρημνο φιδίσιο δρόμο σμιλεμένο σε κατακόρυφους βράχους, με θέα από ψηλά που κόβει την ανάσα. Αντιθέτως, αυτός ο δρόμος απλώνεται σχεδόν στο ύψος της θάλασσας, με αλληλοδιαδεχόμενους υπέροχους αμμώδεις όρμους και γοητευτικά ψαροχώρια. Εντυπωσιακό πόσα χιλιόμετρα εκτείνεται ο πεζόδρομος που έχουν φτιάξει δίπλα στη λωρίδα μου (δείτε τον στις φωτο παρακάτω), κρεμασμένος σχεδόν πάνω απ' τη θάλασσα, με δεκάδες περιπατητές να απολαμβάνουν τον περίπατό τους. Η μέρα είναι υπέροχη, το κέφι μου στα ύψη, απολαμβάνω μια από τις καλύτερες οδηγικές διαδρομές του ταξιδιού μου και ... η ζωή είναι ωραία!
Για την πρώτη στάση της μέρας έχω επιλέξει το πιο διάσημο ψαροχώρι της περιοχής, το Lekeitio. Εδώ, μπροστά στο γραφικό λιμανάκι του θα πιω το εσπρεσάκι μου.
Στροφή τιμονιού στα ηπειρωτικά, μ' ένα σύντομο πέρασμα από τη μαρτυρική Guernica (τίποτα ιδιαίτερο σαν κωμόπολη)...
και κατά το μεσημέρι φθάνω στο Μπιλμπάο.
Είναι η πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ποτέ δεν με έλκυε η ιδέα να την εντάξω σε κάποιο ταξιδιωτικό μου πρόγραμμα. Άραγε είχα δίκιο;
Η πρώτη εντύπωση μπαίνοντας στην πόλη τελείως διαφορετική από το Σαν Σεμπαστιάν. Εδώ δεν έχει θάλασσα, έχει μόνο ποτάμι, τον Rio de Bilbao. Τα χρώματα είναι γκρίζα, η δόμηση κάπως κλειστοφοβική και φαίνονται σαφώς οι βιομηχανικές καταβολές της.
Δείτε τώρα πώς μια αλληλουχία γεγονότων μπορεί να σε κάνει να ξενερώσεις στην αρχή της γνωριμίας με μια πόλη:
Επειδή δεν μπορώ να φτάσω με τη μηχανή στο ξενοδοχείο μου στην πεζοδρομημένη παλιά πόλη, βλέπω ένα αναγεννησιακό κτίριο με μια τεράστια άπλα μπροστά του, ό,τι πρέπει για να σταθμεύσω για λίγο να προσανατολιστώ. Δεν προλαβαίνω να βγάλω το κράνος μου και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου μια κυρία σεβαστών διαστάσεων, φωνάζοντας και δείχνοντάς μου να τα μαζέψω και να φύγω. Προσπαθώ, γλυκά και ήρεμα, να της δώσω να καταλάβει ότι είμαι τουρίστας και ψάχνω το ξενοδοχείο μου. Δεν καταλαβαίνει Χριστό, οι φωνές γίνονται ουρλιαχτά, άσε που έχουμε γίνει θέαμα στους περαστικούς. Τσαντισμένος κι εγώ, της δείχνω ότι στον ίδιο χώρο είναι παρκαρισμένα κι άλλα οχήματα. Τι τόθελα, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι! Γυρίζει αφρίζοντας και μπαίνει τρέχοντας στην είσοδο του κτιρίου. Όπως τα βλέπω, θα ξαναβγεί με καμιά καραμπίνα ή - αν είμαι τυχερός - με κανένα τηγάνι να μου το φέρει στο κεφάλι! (Όλο αυτό το σκηνικό διαδραματίζεται στη φωτο που παραθέτω, δίπλα στο άσπρο φορτηγάκι).
Βάζω μπρος και ξαναβγαίνω στο δρόμο. Θολωμένος όπως είμαι, βλέπω λίγο παρακάτω είσοδο υπόγειου parking, μπαίνω και παρκάρω. Εδώ με περιμένει άλλη σφαλιάρα. Ταρίφα για 2 μέρες 32 € παρακαλώ. Είμαι αρκετά τσαντισμένος για να ψάξω για φθηνότερο ασφαλές εξωτερικό parking, οπότε την αφήνω.
Φορτωμένος με τα βαλιτσάκια, το κράνος και το gps, καταμουσκεμένος μεσ' στη βαριά μοτοσυκλετιστική στολή μου από μια υγρασία που "σκοτώνει", αδημονώ να δω την είσοδο του ξενοδοχείου. Σιγά μη τη δω! Επί 20 λεπτά (ή μήπως αιώνες
περιπλανιόμουν στα λαβυρινθώδη στενάκια της παλιάς πόλης, ρωτώντας δεκάδες περαστικούς (μέχρι και το gps παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια), ώσπου είδα επιτέλους χωμένη μέσα σ' ένα αόρατο στενό την πύλη του παραδείσου!
Με όλα τα παραπάνω, χρειαζόμουν ένα λουκούλλειο γεύμα να μου φτιάξει τη διάθεση. Το μενού που θα δείτε παρακάτω (και το χώρο που το απόλαυσα) το πλήρωσα 10,95 €, μαζί με ένα ποτήρι κρασί!!
Πριν αρχίσω να σας γνωρίζω την πόλη, θα σας περιγράψω την ενδιαφέρουσα και διδακτική ιστορία μετάλλαξής της. Έως τα τέλη της δεκαετίας του '80, το Μπιλμπάο ήταν μια από τις πιο βιομηχανικές πόλεις της Ισπανίας, με εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας, ναυπηγεία κι έναν ουρανό γκρίζο απ' τον καπνό των φουγάρων. Στην αρχή της δεκαετίας του '90 η βιομηχανία έπεσε σε ύφεση, εργοστάσια έκλεισαν και η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα. Η τοπική κυβέρνηση επεξεργαζόταν ιδέες για να αντιστρέψει την κατάσταση. Η λύση που αποφασίστηκε - μεταξύ άλλων- ήταν να στραφούν στον τομέα του τουρισμού, που μέχρι τότε ήταν μηδενικός. Και τι σκέφτηκαν οι άνθρωποι! Πρότειναν στο Ίδρυμα Guggenheim να τους επιτρέψει τη δημιουργία ενός μουσείου στην υποβαθμισμένη περιοχή του λιμανιού. Οι ίδιοι θα χρηματοδοτούσαν το κόστος κατασκευής και θα επιχορηγούσαν τον ετήσιο προϋπολογισμό του. Το Ίδρυμα απ' την πλευρά του θα είχε το όφελος μιας καινούργιας παρουσίας στην Ευρώπη και ανέλαβε να διαχειριστεί το μουσείο και να οργανώνει τις εκθέσεις. Αποτέλεσμα; Το Μπιλμπάο πια ανήκει στις πολιτιστικές πρωτεύουσες του κόσμου και διάσημοι καλλιτέχνες έρχονται να παρουσιάσουν τα έργα τους. Και βέβαια, ο τελικός στόχος επιτεύχθηκε. Σήμερα το Μπιλμπάο υποδέχεται ετήσια πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες, ο τουρισμός αποτελεί τη σπουδαιότερη πηγή εισοδήματος και συγχρόνως μεταλλάχθηκε σε μια πόλη που χαίρονται να ζουν οι κάτοικοί της. Με όλη αυτή την ιστορία, δεν μπορούσε να μην πάει το μυαλό μου συνειρμικά στο περιβόητο project ανάπλασης του Ελληνικού. Σκέφτομαι πόσο θα είχε ωφεληθεί η χώρα μας και θα είχε αλλάξει η ζωή μας και με πιάνει θλίψη.
Είναι ένα συννεφιασμένο απόγευμα κι όλος ο κόσμος είναι στους δρόμους. Περπατάω σ' έναν τεράστιο πεζόδρομο δίπλα στο ποτάμι, διψασμένος να "ρουφήξω" καινούργιες εικόνες, βήμα-βήμα το Μπιλμπάο ξετυλίγεται μπροστά μου και νοιώθω ότι αυτή η πόλη μου κλέβει ήδη την καρδιά.
Προσπερνάω μια εντυπωσιακή γέφυρα του γνωστού μας Calatrava...
... και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα βλέπω στο βάθος τη κόκκινη Peunte de La Salve και πίσω της μόλις διακρίνω ένα φουτουριστικό κτίριο.
Σε λίγο απλώνεται μπροστά μου το Guggenheim, το αριστουργηματικό κτίσμα του αρχιτέκτονα Frank Gehry που θυμίζει μεγάλο καράβι (ή ανοιγμένη κονσέρβα, σύμφωνα με κάποιους αντιδρώντες), ένα μοναδικό επίτευγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής από φύλλα τιτανίου, που θαρρείς ότι αλλάζουν διαρκώς χρώματα από το παιχνίδισμα των ακτίνων ανάμεσα στα σύννεφα. Απολαύστε το!
Δεν επισκέφθηκα το εσωτερικό του μουσείου (είχα πάει στο μεγάλο του αδελφό στη Νέα Υόρκη), αλλά γνώρισα τον φύλακά του τον Puppy, τον τεράστιο pop-art σκύλο του Jeff Koons, φτιαγμένο από λουλούδια.
Το Μπιλμπάο όμως δεν έχει μόνο το Guggenheim. Έχει την παλιά της πόλη (Casco Viejo), που είναι μικρή αλλά γοητευτική και σφύζει από ζωή, με τα πλακόστρωτα καλντερίμια, τις γοτθικές εκκλησίες και τα ανθισμένα μπαλκόνια.
Έχει τον τεράστιο εμπορικό δρόμο της, τη Gran Via, με τα εντυπωσιακά νεο-μπαρόκ κτίρια, γεμάτη πεζόδρομους γύρω, με τα καλύτερα pintxos bars της πόλης (και την pasteleria Arrese με φοβερά σοκολατένια γλυκά), τα πολύχρωμα κτίρια δίπλα στην όχθη του ποταμού και βέβαια τη Ribera, τη μεγαλύτερη κλειστή αγορά της Ευρώπης, με τις βιτρίνες με άπειρα μεζεδάκια να συναγωνίζονται σε γευστικούς και χρωματικούς συνδυασμούς.
Κλείνοντας τη διήμερη διαμονή μου στο Μπιλμπάο, μοιραία μπαίνω σε μια διαδικασία σύγκρισης με την άλλη μεγάλη πόλη των Βάσκων, το Σαν Σεμπαστιάν. Λοιπόν, στα μάτια μου το Σαν Σεμπαστιάν είναι ροζ, η αριστοκράτισσα, το καλό παιδί, οι Beatles. Απ' την άλλη, το Μπιλμπάο είναι γκρίζο, "αλήτικο", αντισυμβατικό, οι Rolling Stones. Δυο γειτονικές πόλεις τόσο διαφορετικές, μα εξ ίσου ερωτεύσιμες!.
Πολύ πρωινό ξύπνημα σήμερα, έχω να διανύσω κοντά στα 400 χλμ, ξεκίνησα με συννεφιά και προβλέπονται κάποιες βροχές αργότερα. Μετά από 2 ώρες και 200 χλμ είμαι στις παρυφές του Μπορντώ, πάνω στην γέφυρα Francois Mitterrand και στο βάθος δεξιά διακρίνω τον τρούλο της Βασιλικής του Αγίου Μιχαήλ και ακούω τις καμπάνες της να ηχούν στ' αυτιά μου σαν θελκτικές σειρήνες που με προσκαλούν να παρεκκλίνω από την πορεία μου για μια σύντομη επίσκεψη στην αγαπημένη μου πόλη.
Όμορφες μνήμες από το πέρασμά μου εδώ πριν 2 χρόνια (στο Motoeurope 2017 με κατεύθυνση τη Βορειοδυτική Γαλλία), έρχονται να ενισχύσουν την πίεση.
Αντιστέκομαι σθεναρά , ανοίγω το γκάζι και βγαίνω στην εθνική.
Σ' αυτό το σημείο είναι ώρα να ανοίξω μια παρένθεση. Αν και στα δύο τελευταία Motoeurope δεν με ακολουθεί η σύζυγός μου, το ταξίδι μου είναι μοναχικό αλλά δεν αισθάνομαι ποτέ μόνος. Όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύω στην Ευρώπη με τη μηχανή, έχω την υπέροχη αίσθηση ότι είμαι κι εγώ μέλος αυτής της ξεχωριστής "φυλής", αυτής της ιδιαίτερης κοινότητας των μοτοσυκλετιστών. Ίσως εξηγείται απ' το ότι μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για δίτροχη ελευθερία, ίσως μας ενώνει ο αδιαμφισβήτητος κίνδυνος που αντιμετωπίζει ένας μοτοσυκλετιστής κάθε φορά που θα βγάλει τη μηχανή του για ταξίδι (απρόσεχτοι οδηγοί τετράτροχων, βροχή, κρύο...). Ό,τι κι αν "φταίει", σημασία έχει ότι εγώ αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό τον απολαμβάνω.
Χαίρομαι όταν διασταυρώνομαι με "συνάδελφο" και χαιρετιόμαστε...
ή όταν με προσπερνάει, με τέρμα το γκάζι, αλλά έχει την έγνοια να βγάλει το δεξί πόδι για χαιρετισμό (αυτός είναι ο τρόπος στο προσπέρασμα, αφού δεν μπορεί να πάρει το χέρι απ' το γκάζι).
Αισθάνομαι όμορφα όταν "αράζω" στην άκρη του δρόμου και σταματούν να με ρωτήσουν μήπως θέλω βοήθεια ή όταν σε κάποιο parking γινόμαστε μια μεγάλη παρέα από διαφορετικές χώρες και μοιραζόμαστε τα ταξιδιωτικά πλάνα μας.
Να, όπως τώρα που κινούμαι στην Εθνική, στην περιοχή της Γασκώνης. Κάποια στιγμή αρχίζει μια ήρεμη βροχή, οπότε μπαίνω σ' ένα Autogrill για έναν καφέ μέχρι να σταματήσει. Αμέσως γίνομαι αποδέκτης χαμόγελων και χαιρετισμών από κάμποσους αναβάτες που είχαν σταματήσει για τον ίδιο λόγο. Με πλησιάζει ένας νεαρός γύρω στα 25 και πιάνουμε κουβέντα. Είναι κι αυτός μοναχικός ταξιδευτής, από Ολλανδία, τη μηχανή του τη δανείζει ο πατέρας του, άρχισε εδώ και μια διετία τα μοτοταξίδια και μάλιστα στο πρώτο του είχε έρθει στη χώρα μας και την ερωτεύτηκε. Μετά από λίγο, μοιραζόμαστε μια σακούλα ξηρούς καρπούς που κουβαλούσα από Ελλάδα και δυο αναψυκτικά που κέρασε ο νεαρός, προστίθεται στην παρέα κι ένα ζευγάρι Πολωνών χαρλεάδων και συζητάμε χαλαροί σαν συνομήλικοι παλιόφιλοι - για τι άλλο; - για το τωρινό και μελλοντικά ταξίδια. Μπορείτε να φανταστείτε αυτό να γίνεται ανάμεσα σε οδηγούς τετράτροχων;
Κλείνει η παρένθεση, έχει μεσημεριάσει πια κι εγώ έχω ήδη τακτοποιηθεί στο ξενοδοχείο και είμαι έτοιμος να γνωρίσω τη Μπαγιόν (Bayonne). Η πρωτεύουσα της Γαλλικής Χώρας των Βάσκων, με 50.000 κατοίκους, απλώνεται γύρω από τη συμβολή δύο ποταμών (Αντούρ και Νιβ) και είναι πολύ όμορφη.
Επιπλέον η Μπαγιόν είναι η επιτομή της βασκικής κωμόπολης. Πουθενά αλλού στη Χώρα των Βάσκων (και στην Ισπανική) δεν θα βρεις τέτοια πληθώρα από τα χαρακτηριστικά βασκικά σπίτια, με τις ξυλοδεσίες και τα πολύχρωμα βαμμένα παντζούρια.
Το ξενοδοχείο μου είναι μέσα στο γοητευτικό ιστορικό κέντρο (συνοικία Grand Bayonne), δίπλα στον καθεδρικό Sainte Marie κι απ' αυτόν αρχίζω τη γνωριμία με την πόλη. Στον καθεδρικό μου κάνουν εντύπωση οι αγιογραφίες του. Δεν θυμίζουν ορθόδοξο ναό;
Από εκεί ξεκινώ να εξερευνώ τα ατέλειωτα γραφικά στενάκια με τα πολύχρωμα σπίτια που απλώνονται γύρω από την κεντρική οδό της Μπαγιόν, την κουκλίστικη Rue Port Neuf με τις στοές και τα γραφικά μαγαζάκια.
Σ' ένα απ' αυτά, στο νούμερο 19, στη Chocolatier Cazenave επιβάλλεται μια στάση για να δοκιμάσω ένα ρόφημα αρωματικής σοκολάτας, για την οποία φημίζεται η πόλη.
Το ωραιότερο θέαμα όμως με περιμένει στο τέλος της Rue Port Neuf, όταν βγαίνω στη συμβολή των ποταμών.
Είναι τόσο ήρεμα και γραφικά, ακόμη κι όταν έπεσε η νύχτα κι ερήμωσε η πόλη δεν ήθελα να αποχωριστώ αυτές τις αξέχαστες παρόχθιες βόλτες μου.
Και βέβαια, σε απόσταση 7 χλμ από τον Ατλαντικό, δεν θα έχανα την ευκαιρία να δοκιμάσω την ψαριά του.
Δευτέρα 02/09 - Τρίτη 03/09 (Bayonne - San Sebastian)
Μετά το πρωινό μου σ' αυτή την όμορφη Boulangerie,
βγαίνω στο δρόμο με βαριά συννεφιά. Η επόμενη στάση μου είναι μόλις στα 28 χλμ, το Saint Jean de Luz, ένα γοητευτικό βασκικό ψαροχώρι και διάσημο παραθεριστικό κέντρο της περιοχής.
Μετά από 10 χλμ... ole, ole!!! Buenos dias Espana...
Στα αυτιά μου αρχίζει και παίζει Paco de Lucia και "Entre Dos Aguas" και σε άλλα 10 χλμ κάνω την πρώτη μου στάση σε ισπανικό έδαφος, στη γραφική Hondarribia.
Από εδώ το Σαν Σεμπαστιάν όπου κι έχω κλείσει 2 διανυκτερεύσεις απέχει γύρω στα 20 χλμ δυτικά, αλλά είναι νωρίς ακόμη. Στρέφω το τιμόνι νότια, αφήνω τη Χώρα των Βάσκων και μπαίνω στην επαρχία της Ναβάρας. Το gps με οδηγεί σε μια στριφτερή ανηφορική διαδρομή μέσα απ' τα Πυρηναία, ό,τι πρέπει για οδηγική απόλαυση.
Κι εκεί που απολαμβάνω το καταπράσινο τοπίο, ξαφνικά σαν να πατήθηκε ένας αόρατος διακόπτης, το πράσινο γύρω μου εξαφανίζεται και μπροστά μου ξανοίγεται αυτή η ερημιά, ένα κλασσικό τοπίο ηπειρωτικής Ισπανίας.
Σε λίγη ώρα περνάω τις επάλξεις των καλοδιατηρημένων τειχών και μπαίνω στην πρωτεύουσα της Ναβάρας, την Παμπλόνα, γνωστή μας κυρίως για τον φημισμένο - και άθλιο κατά τη γνώμη μου - αγώνα δρόμου των ταύρων.
Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης είναι ο Καθεδρικός της Santa Maria και η Plaza del Castillo.
Δεν ξέρω αν έφταιγε η έντονη μεσημεριάτικη ζέστη, αλλά η πόλη δεν μου είπε κάτι ιδιαίτερο, το μόνο που μου άφησε ήταν μια βαρυστομαχιά από ένα KFC που έφαγα λίγο πριν πάρω το δρόμο του γυρισμού για τη Χώρα των Βάσκων.
Μετά από μια ώρα και 90 χλμ μπαίνω στο Σαν Σεμπαστιάν.
Το ξενοδοχείο απέχει λίγες δεκάδες μέτρα από την παραλία και μάλιστα μπορώ να την απολαμβάνω και από το μπαλκόνι του δωματίου μου.
Πώς μπορώ να είμαι αντικειμενικός στην περιγραφή μου γι' αυτή την πόλη! Εδώ είχαμε περάσει ένα αξέχαστο διήμερο με τη σύζυγό μου στο δρόμο για Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα και Πόρτο. Πέντε χρόνια μετά, διψάω να την απολαύσω ξανά.
Ανέφερα πριν τη Λυών σαν μια πόλη που θα ήθελα να επισκέπτομαι πολλές φορές. Το Σαν Σεμπαστιάν όμως είναι μια από τις πόλεις που θα ήθελα να ζω! Αυτή η μούσα του Βισκαϊκού κόλπου, απλωμένη μέσα σ' ένα καταπράσινο σκηνικό, προσφέρει σχεδόν όλα όσα μπορείς να ζητήσεις από μια πόλη.
Θέλεις παραλία; Έχεις τρεις, με σπουδαιότερη μια από τις πιο όμορφες του κόσμου, την αχανή, αμμουδερή "La Concha" (το κογχύλι, τι όμορφο όνομα!). Εδώ μπορείς να αφεθείς σε μεγάλους απολαυστικούς παραθαλάσσιους περίπατους με θέα στο εκπληκτικά γραφικό λιμάνι και στο δασώδες νησάκι Santa Clara, να κάνεις ποδήλατο και βέβαια να κολυμπήσεις.
Θέλεις ποτάμι; Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο εκεί κυλάει ήρεμος ο Rio Urumea, για ωραίους παρόχθιους περιπάτους με τους Καθεδρικούς και τα εντυπωσιακά κτίσματα της Belle Epoque γύρω σου, να προσθέτουν τις δικές τους πινελιές στην αισθητική της πόλης.
Θέλεις βουνά; Δύο υπέροχοι λόφοι παρακαλώ, από τη μια το Monte Urgull, με το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Ιησού (Sagrado Corazon) να δεσπόζει στην κορυφή του...
κι απ' την άλλη το Monte Igueldo, με τη συγκλονιστική θέα του στον όρμο και στην πόλη. (Θυμίζει λίγο Sugar Loaf και Rio de Janeiro).
Θέλεις παλιά πόλη; Η Parte Vieja σε περιμένει με δεκάδες στενάκια για να χαθείς, να πιείς έναν καφέ στην πανέμορφη Plaza de la Constitucion...
ή να θαυμάσεις εξωτερικά και εσωτερικά τη βασιλική Santa Maria del Coro.
Κι μιας και είσαι στην παλιά πόλη κι έχεις κάψει ήδη ένα σωρό θερμίδες μ' όλα αυτά, σίγουρα θα πείνασες. Εδώ το Σαν Σεμπαστιάν παίζει 100% στο πεδίο του. Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους γαστρονομικούς προορισμούς στον κόσμο, με 17 αστέρια michelin. Περιηγήσου ανάμεσα στα δεκάδες pintxos bars (τα tapas bars στα βάσκικα) και απόλαυσε κάποιες από τις μικρές λιχουδιές (εγώ ήθελα να τις δοκιμάσω όλες), μαζί μ' ένα ποτήρι τοπικό κρασί txakoli.
Ή διάλεξε μια από τις παραδοσιακές ταβερνούλες, για να δοκιμάσεις γκουρμέ ευφάνταστα πιάτα και να δεις πώς διασκεδάζουν οι ντόπιοι.
Και για το κλείσιμο αυτής της τόσο χορταστικής μέρας, στάσου στην κορυφή "του κογχυλιού" για ν' αγναντέψεις ένα ηλιοβασίλεμα στον Ατλαντικό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ!
Τετάρτη 04/09 - Πέμπτη 05/09 (San Sebastian - Bilbao)
Σήμερα κινούμαι δυτικά, κατά μήκος της τραχιάς ατλαντικής ακτής της Χώρας των Βάσκων, θαυμάζοντας έναν υποβλητικό συνδυασμό βουνού και θάλασσας. Όταν σχεδίαζα αυτήν τη διαδρομή, την είχα πλάσει στο νου μου σαν την Costiera Amalfitana της Ισπανίας, δηλαδή έναν απόκρημνο φιδίσιο δρόμο σμιλεμένο σε κατακόρυφους βράχους, με θέα από ψηλά που κόβει την ανάσα. Αντιθέτως, αυτός ο δρόμος απλώνεται σχεδόν στο ύψος της θάλασσας, με αλληλοδιαδεχόμενους υπέροχους αμμώδεις όρμους και γοητευτικά ψαροχώρια. Εντυπωσιακό πόσα χιλιόμετρα εκτείνεται ο πεζόδρομος που έχουν φτιάξει δίπλα στη λωρίδα μου (δείτε τον στις φωτο παρακάτω), κρεμασμένος σχεδόν πάνω απ' τη θάλασσα, με δεκάδες περιπατητές να απολαμβάνουν τον περίπατό τους. Η μέρα είναι υπέροχη, το κέφι μου στα ύψη, απολαμβάνω μια από τις καλύτερες οδηγικές διαδρομές του ταξιδιού μου και ... η ζωή είναι ωραία!
Για την πρώτη στάση της μέρας έχω επιλέξει το πιο διάσημο ψαροχώρι της περιοχής, το Lekeitio. Εδώ, μπροστά στο γραφικό λιμανάκι του θα πιω το εσπρεσάκι μου.
Στροφή τιμονιού στα ηπειρωτικά, μ' ένα σύντομο πέρασμα από τη μαρτυρική Guernica (τίποτα ιδιαίτερο σαν κωμόπολη)...
και κατά το μεσημέρι φθάνω στο Μπιλμπάο.
Είναι η πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ποτέ δεν με έλκυε η ιδέα να την εντάξω σε κάποιο ταξιδιωτικό μου πρόγραμμα. Άραγε είχα δίκιο;
Η πρώτη εντύπωση μπαίνοντας στην πόλη τελείως διαφορετική από το Σαν Σεμπαστιάν. Εδώ δεν έχει θάλασσα, έχει μόνο ποτάμι, τον Rio de Bilbao. Τα χρώματα είναι γκρίζα, η δόμηση κάπως κλειστοφοβική και φαίνονται σαφώς οι βιομηχανικές καταβολές της.
Δείτε τώρα πώς μια αλληλουχία γεγονότων μπορεί να σε κάνει να ξενερώσεις στην αρχή της γνωριμίας με μια πόλη:
Επειδή δεν μπορώ να φτάσω με τη μηχανή στο ξενοδοχείο μου στην πεζοδρομημένη παλιά πόλη, βλέπω ένα αναγεννησιακό κτίριο με μια τεράστια άπλα μπροστά του, ό,τι πρέπει για να σταθμεύσω για λίγο να προσανατολιστώ. Δεν προλαβαίνω να βγάλω το κράνος μου και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου μια κυρία σεβαστών διαστάσεων, φωνάζοντας και δείχνοντάς μου να τα μαζέψω και να φύγω. Προσπαθώ, γλυκά και ήρεμα, να της δώσω να καταλάβει ότι είμαι τουρίστας και ψάχνω το ξενοδοχείο μου. Δεν καταλαβαίνει Χριστό, οι φωνές γίνονται ουρλιαχτά, άσε που έχουμε γίνει θέαμα στους περαστικούς. Τσαντισμένος κι εγώ, της δείχνω ότι στον ίδιο χώρο είναι παρκαρισμένα κι άλλα οχήματα. Τι τόθελα, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι! Γυρίζει αφρίζοντας και μπαίνει τρέχοντας στην είσοδο του κτιρίου. Όπως τα βλέπω, θα ξαναβγεί με καμιά καραμπίνα ή - αν είμαι τυχερός - με κανένα τηγάνι να μου το φέρει στο κεφάλι! (Όλο αυτό το σκηνικό διαδραματίζεται στη φωτο που παραθέτω, δίπλα στο άσπρο φορτηγάκι).
Βάζω μπρος και ξαναβγαίνω στο δρόμο. Θολωμένος όπως είμαι, βλέπω λίγο παρακάτω είσοδο υπόγειου parking, μπαίνω και παρκάρω. Εδώ με περιμένει άλλη σφαλιάρα. Ταρίφα για 2 μέρες 32 € παρακαλώ. Είμαι αρκετά τσαντισμένος για να ψάξω για φθηνότερο ασφαλές εξωτερικό parking, οπότε την αφήνω.
Φορτωμένος με τα βαλιτσάκια, το κράνος και το gps, καταμουσκεμένος μεσ' στη βαριά μοτοσυκλετιστική στολή μου από μια υγρασία που "σκοτώνει", αδημονώ να δω την είσοδο του ξενοδοχείου. Σιγά μη τη δω! Επί 20 λεπτά (ή μήπως αιώνες
περιπλανιόμουν στα λαβυρινθώδη στενάκια της παλιάς πόλης, ρωτώντας δεκάδες περαστικούς (μέχρι και το gps παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια), ώσπου είδα επιτέλους χωμένη μέσα σ' ένα αόρατο στενό την πύλη του παραδείσου!Με όλα τα παραπάνω, χρειαζόμουν ένα λουκούλλειο γεύμα να μου φτιάξει τη διάθεση. Το μενού που θα δείτε παρακάτω (και το χώρο που το απόλαυσα) το πλήρωσα 10,95 €, μαζί με ένα ποτήρι κρασί!!
Πριν αρχίσω να σας γνωρίζω την πόλη, θα σας περιγράψω την ενδιαφέρουσα και διδακτική ιστορία μετάλλαξής της. Έως τα τέλη της δεκαετίας του '80, το Μπιλμπάο ήταν μια από τις πιο βιομηχανικές πόλεις της Ισπανίας, με εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας, ναυπηγεία κι έναν ουρανό γκρίζο απ' τον καπνό των φουγάρων. Στην αρχή της δεκαετίας του '90 η βιομηχανία έπεσε σε ύφεση, εργοστάσια έκλεισαν και η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα. Η τοπική κυβέρνηση επεξεργαζόταν ιδέες για να αντιστρέψει την κατάσταση. Η λύση που αποφασίστηκε - μεταξύ άλλων- ήταν να στραφούν στον τομέα του τουρισμού, που μέχρι τότε ήταν μηδενικός. Και τι σκέφτηκαν οι άνθρωποι! Πρότειναν στο Ίδρυμα Guggenheim να τους επιτρέψει τη δημιουργία ενός μουσείου στην υποβαθμισμένη περιοχή του λιμανιού. Οι ίδιοι θα χρηματοδοτούσαν το κόστος κατασκευής και θα επιχορηγούσαν τον ετήσιο προϋπολογισμό του. Το Ίδρυμα απ' την πλευρά του θα είχε το όφελος μιας καινούργιας παρουσίας στην Ευρώπη και ανέλαβε να διαχειριστεί το μουσείο και να οργανώνει τις εκθέσεις. Αποτέλεσμα; Το Μπιλμπάο πια ανήκει στις πολιτιστικές πρωτεύουσες του κόσμου και διάσημοι καλλιτέχνες έρχονται να παρουσιάσουν τα έργα τους. Και βέβαια, ο τελικός στόχος επιτεύχθηκε. Σήμερα το Μπιλμπάο υποδέχεται ετήσια πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες, ο τουρισμός αποτελεί τη σπουδαιότερη πηγή εισοδήματος και συγχρόνως μεταλλάχθηκε σε μια πόλη που χαίρονται να ζουν οι κάτοικοί της. Με όλη αυτή την ιστορία, δεν μπορούσε να μην πάει το μυαλό μου συνειρμικά στο περιβόητο project ανάπλασης του Ελληνικού. Σκέφτομαι πόσο θα είχε ωφεληθεί η χώρα μας και θα είχε αλλάξει η ζωή μας και με πιάνει θλίψη.
Είναι ένα συννεφιασμένο απόγευμα κι όλος ο κόσμος είναι στους δρόμους. Περπατάω σ' έναν τεράστιο πεζόδρομο δίπλα στο ποτάμι, διψασμένος να "ρουφήξω" καινούργιες εικόνες, βήμα-βήμα το Μπιλμπάο ξετυλίγεται μπροστά μου και νοιώθω ότι αυτή η πόλη μου κλέβει ήδη την καρδιά.
Προσπερνάω μια εντυπωσιακή γέφυρα του γνωστού μας Calatrava...
... και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα βλέπω στο βάθος τη κόκκινη Peunte de La Salve και πίσω της μόλις διακρίνω ένα φουτουριστικό κτίριο.
Σε λίγο απλώνεται μπροστά μου το Guggenheim, το αριστουργηματικό κτίσμα του αρχιτέκτονα Frank Gehry που θυμίζει μεγάλο καράβι (ή ανοιγμένη κονσέρβα, σύμφωνα με κάποιους αντιδρώντες), ένα μοναδικό επίτευγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής από φύλλα τιτανίου, που θαρρείς ότι αλλάζουν διαρκώς χρώματα από το παιχνίδισμα των ακτίνων ανάμεσα στα σύννεφα. Απολαύστε το!
Δεν επισκέφθηκα το εσωτερικό του μουσείου (είχα πάει στο μεγάλο του αδελφό στη Νέα Υόρκη), αλλά γνώρισα τον φύλακά του τον Puppy, τον τεράστιο pop-art σκύλο του Jeff Koons, φτιαγμένο από λουλούδια.
Το Μπιλμπάο όμως δεν έχει μόνο το Guggenheim. Έχει την παλιά της πόλη (Casco Viejo), που είναι μικρή αλλά γοητευτική και σφύζει από ζωή, με τα πλακόστρωτα καλντερίμια, τις γοτθικές εκκλησίες και τα ανθισμένα μπαλκόνια.
Έχει τον τεράστιο εμπορικό δρόμο της, τη Gran Via, με τα εντυπωσιακά νεο-μπαρόκ κτίρια, γεμάτη πεζόδρομους γύρω, με τα καλύτερα pintxos bars της πόλης (και την pasteleria Arrese με φοβερά σοκολατένια γλυκά), τα πολύχρωμα κτίρια δίπλα στην όχθη του ποταμού και βέβαια τη Ribera, τη μεγαλύτερη κλειστή αγορά της Ευρώπης, με τις βιτρίνες με άπειρα μεζεδάκια να συναγωνίζονται σε γευστικούς και χρωματικούς συνδυασμούς.
Κλείνοντας τη διήμερη διαμονή μου στο Μπιλμπάο, μοιραία μπαίνω σε μια διαδικασία σύγκρισης με την άλλη μεγάλη πόλη των Βάσκων, το Σαν Σεμπαστιάν. Λοιπόν, στα μάτια μου το Σαν Σεμπαστιάν είναι ροζ, η αριστοκράτισσα, το καλό παιδί, οι Beatles. Απ' την άλλη, το Μπιλμπάο είναι γκρίζο, "αλήτικο", αντισυμβατικό, οι Rolling Stones. Δυο γειτονικές πόλεις τόσο διαφορετικές, μα εξ ίσου ερωτεύσιμες!.
Last edited by a moderator:
