VADIM
Member
- Μηνύματα
- 97
- Likes
- 1.055
- Επόμενο Ταξίδι
- Roadtrip Ηνωμένο Βασίλειο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Moto road trip USA
Περιεχόμενα
Η Βαλένθια ήταν το νοτιότερο σημείο του ταξιδιού μου. Από σήμερα ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής. Τέλος και η ηπειρωτική Ισπανία, από εδώ και πέρα και μέχρι την Ιταλία θα ταξιδεύω έχοντας στο δεξί πλευρό μου τη θάλασσα.
Το weather.com μιλάει για επερχόμενες έντονες βροχές στα πέριξ και στο δρόμο προς Βαρκελώνη, οπότε καλό είναι να ξεκινήσω νωρίς (πού να φανταζόμουν το χαμό που έγινε στην περιοχή με τις έντονες βροχές, τις πλημύρες και τους 4+ νεκρούς, ένα 24ωρο αφότου έφυγα. Αν έχεις τύχη διάβαινε!).
Τα πρώτα 100 από τα 350 χλμ που έχω να διανύσω κυλάνε μ' ένα αγωνιώδες και διασκεδαστικό συγχρόνως παιχνίδι γάτας (βαριά σύννεφα) και ποντικού (εγώ): Ανοιχτή στροφή δεξιά, καθαρός ουρανός μπροστά, αφήνω τα σύννεφα πίσω μου, πανηγυρισμοί! Ωχ βιάστηκα, έρχεται αριστερή στροφή στο βάθος που με οδηγεί κατευθείαν μέσα στη μαυρίλα.
Με το μυαλό στη βροχή, προσπερνούσα - χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία - τα γνωστά σήματα με την ανεμοδούρα που προειδοποιούν για πλευρικούς ανέμους. Και κάπου στη μέση της διαδρομής φίλες/οι με περιλαβαίνουν άνεμοι τέτοιας έντασης που τύφλα νάχουν οι "καρεκλάτοι" και οι "τραπεζάτοι" άνεμοι που έχω αντιμετωπίσει στις κυκλάδες. Εδώ το μεγάλο πρόβλημα ήταν οι έντονοι στροβιλισμοί: μου ερχόταν η ριπή του ανέμου από αριστερά οπότε λογικά έγερνα προς αυτήν την πλευρά για να την κοντράρω. Και αμέσως μετά γύριζε από την αντίθετη πλευρά με κίνδυνο να με πετάξει κάτω!. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σταματάω σ' ένα Autogrill να πιω έναν καφέ μέχρι να περάσει η θύελλα και μου σπάει ο μοχλός του φερμουάρ του μπουφάν. Ευτυχώς, σαν σωστά προετοιμασμένος roadtriper είχα αξιόπιστο ανταλλακτικό.
Μ' αυτό το εφιαλτικό μισάωρο και το παιχνίδι με τα σύννεφα, έφτασα έξω απ' την Ταραγόνα...
... και μετά από άλλα 100 χλμ στα πέριξ της Βαρκελώνης με πολύ κίνηση.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ενώ απέφυγα τη βροχή σ' όλη τη διαδρομή, μόλις παρκάρω έξω απ' το ξενοδοχείο ανοίγουν οι ουρανοί. Ώσπου να βγάλω τις πλαϊνές βαλίτσες και να ασφαλίσω τη μηχανή είχα γίνει παπί!
Το ξενοδοχείο που έχω κλείσει είναι σε κεντρικότατο σημείο, πάνω στη Ράμπλα. Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στη Βαρκελώνη, οπότε θα κάνω ό,τι στη Λυών και στη Μαδρίτη, θα απολαύσω χαλαρά την πόλη.
Παρά τη βροχή, δανείστηκα ομπρέλα απ' τη ρεσεψιόν και αφού χτύπησα ένα burger να στανιάρω...
... βγήκα για μια μεγάλη βόλτα στη γοτθική συνοικία και στη Μπαρτσελονέτα μέχρι αργά το βράδυ.
Την επομένη το πρωί κι ενώ απολαμβάνω ακόμη τον ύπνο του δικαίου, με ξυπνάνε ξαφνικά παραγγέλματα και τύμπανα. Τινάζομαι πάνω, τρέχω στο παράθυρο και βλέπω στη Ράμπλα αυτήν την παρέλαση.
Όπως διάβασα στη Wikipedia, σήμερα 11/09 (ωχ πάλι αυτή η ημερομηνία!) είναι η "Εθνική Ημέρα της Καταλονίας", γνωστή και ως "La Diada" και σηματοδοτεί την πτώση της Βαρκελώνης το 1714 στα χέρια του Βασιλιά της Ισπανίας και επακόλουθα την απώλεια των καταλονικών θεσμών και νόμων, της ανεξαρτησίας τους δηλαδή και ξέρουμε πόσο ευαίσθητοι είναι οι Καταλανοί με το θέμα. Οπότε σήμερα θα τιμήσουν τη γιορτή τους με ολοήμερο φεστιβάλ, διαδηλώσεις (όπως είδα το βράδυ στις ειδήσεις έγιναν κάποια επεισόδια με τα ΜΑΤ, όχι πάντως στα κεντρικά/τουριστικά σημεία που γύριζα), και σημαιοστολισμούς.
Και μέσα στους εορτασμούς για την ανεξαρτησία, σκάει μύτη απ' το πουθενά κι αυτή η αλλοπρόσαλλη ομαδούλα τραγουδώντας "Χάρε Κρίσνα". Σουρεαλιστικό!
Μεσημέρι ξεκινάω για να γνωρίσω το Μοναστήρι Μονσεράτ (Montserrat), ώστε να είμαι πίσω στις βραδινές εκδηλώσεις της πόλης.
Το μοναστήρι - ένα απ' τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Καταλονίας - είναι έργο Βενεδικτίνων μοναχών του 12ου αιώνα, φυτεμένο στα απόκρημνα βράχια του ομώνυμου όρους (Μονσεράτ στα καταλανικά σημαίνει πριονισμένο βουνό).
Στο Μονσεράτ τιμάται η μαύρη Παναγία, η μελαχρινούλα (La Moreneta) όπως τη λένε οι ντόπιοι. Λόγω της αργίας, είχε μια τεράστια ουρά για την αυθεντική, οπότε την είδα στη βιτρίνα ενός καταστήματος.
Ωραία και η θέα της καταλανικής υπαίθρου.
Αργά το απόγευμα επιστρέφω στη Βαρκελώνη. Ο κόσμος ήδη έχει αρχίσει να ανεβαίνει στο λόφο Montjuic, όπου και θα γίνει η κύρια συναυλία.
Διαπιστώνω ότι όλοι μαζεύονται μπροστά στο κτίριο του Μουσείου Τέχνης...
.... οπότε βρίσκω ευκαιρία να επισκεφτώ μετά από πολλά χρόνια το σχεδόν άδειο ισπανικό χωριό (Poble Espanyol), για να πάρω μια μαζεμένη γεύση Ισπανίας, αφού σήμερα είναι η τελευταία βραδιά μου στη χώρα.
Πέμπτη 12/09 (Barcelona - Perpignan)
Επιστροφή σήμερα στις καλές ανέφελες μέρες.
Πρώτη στάση μετά από 140 χλμ στη μικρή πόλη Φιγκέρες (Figueres), γνωστή από το διάσημο τέκνο της, τον Σαλβαντόρ Νταλί. Εδώ θα επισκεφθώ το μεγαλύτερο αξιοθέατο της πόλης, το Μουσείο Νταλί, από τα πιο σημαντικά της χώρας. Με το που κατέβηκα απ' τη μηχανή και αντίκρισα το κτίριο που στεγάζεται το μουσείο με τα τεράστια αυγά και τα γλυπτά με τις γυναικείες φιγούρες μπήκα αμέσως στο μαγικό κόσμο του Νταλί.
Μέσα φιλοξενείται μια μεγάλη γκάμα έργων του, καλύπτοντας όλες τις περιόδους του, από τον ιμπρεσιονισμό μέχρι τον σουρεαλισμό. Αν και μικρό το μουσείο, πέρασα χωρίς να το καταλάβω δύο απολαυστικές ώρες. Αν βρεθείτε από εδώ μην το χάσετε!
Δεν έχω τελειώσει όμως με τον Νταλί. Κατευθύνομαι ανατολικά, ανεβαίνω μια ορεινή διαδρομή με πολλές στροφές και μετά από καμιά τριανταριά χλμ βλέπω να απλώνονται μπροστά μου το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου. Είμαι στην Κόστα Μπράβα, ένα από τα πιο γνωστά παραθαλάσσια θέρετρα της Ισπανίας. Θέλω να γνωρίσω ένα μικρό ψαροχώρι, που έγινε παγκόσμια γνωστό σαν ο αγαπημένος τόπος διαμονής του μεγάλου ζωγράφου, το Καντακές (Cadaques). Είναι μια όμορφη κωμόπολη, στο ανατολικότερο σημείο της Ιβηρικής, με μικρά λευκά σπιτάκια, πολλά μπαράκια και πολύ κίνηση, που μου θυμίζει Κυκλάδες. Στην παραλία του θα απολαύσω τον πρωινό καφέ μου, τον τελευταίο σε ισπανικό έδαφος.
Μετά από 50 χλμ περνάω τα .... αόρατα σύνορα και μπαίνω Γαλλία...
...και σε άλλα τόσα είμαι στο ξενοδοχείο μου στο Περπινιάν, με θέα απ' το παράθυρό μου ένα μικρό κανάλι που διασχίζει όλο το κέντρο της πόλης.
Το Περπινιάν (120.000 κάτοικοι) είναι η πρωτεύουσα της Γαλλικής Καταλονίας και φροντίζει να το δείχνει. Παντού βλέπω αναρτημένες καταλανικές σημαίες και οι πινακίδες είναι σε δύο γλώσσες (γαλλικά και καταλανικά). Πέρα απ' αυτό, το Περπινιάν είναι μια ιδανική πόλη για stop-over. το ιστορικό του κέντρο είναι μικρό σε έκταση, έχει γραφικά σοκάκια, κάστρο, ένα μικρό ποτάμι με πεζοδρομημένες και γεμάτες παγκάκια τις λουλουδιασμένες όχθες του και πολλά καφέ και μπαράκια.
Σ' αυτές τις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, γνώρισα το σύμβολο της πόλης, το κάστρο Καστιγιέ (Castillet), όμορφα φωτισμένο το βράδυ...
... εξερεύνησα τα γραφικά πλακόστρωτα καλντερίμια της παλιάς πόλης...
... σεργιάνισα στην κεντρική πλατεία της πόλης, την place de la Loge με κυρίαρχο στο κέντρο της το Loge de Mer με τα ροζ μάρμαρα...
... χαλάρωσα περπατώντας κατά μήκος του μικρού ποταμού...
... και έκλεισα τη βραδιά μου πίνοντας το ποτό μου σε μια πολύ όμορφη μικρή πλατεία.
Το weather.com μιλάει για επερχόμενες έντονες βροχές στα πέριξ και στο δρόμο προς Βαρκελώνη, οπότε καλό είναι να ξεκινήσω νωρίς (πού να φανταζόμουν το χαμό που έγινε στην περιοχή με τις έντονες βροχές, τις πλημύρες και τους 4+ νεκρούς, ένα 24ωρο αφότου έφυγα. Αν έχεις τύχη διάβαινε!).
Τα πρώτα 100 από τα 350 χλμ που έχω να διανύσω κυλάνε μ' ένα αγωνιώδες και διασκεδαστικό συγχρόνως παιχνίδι γάτας (βαριά σύννεφα) και ποντικού (εγώ): Ανοιχτή στροφή δεξιά, καθαρός ουρανός μπροστά, αφήνω τα σύννεφα πίσω μου, πανηγυρισμοί! Ωχ βιάστηκα, έρχεται αριστερή στροφή στο βάθος που με οδηγεί κατευθείαν μέσα στη μαυρίλα.
Με το μυαλό στη βροχή, προσπερνούσα - χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία - τα γνωστά σήματα με την ανεμοδούρα που προειδοποιούν για πλευρικούς ανέμους. Και κάπου στη μέση της διαδρομής φίλες/οι με περιλαβαίνουν άνεμοι τέτοιας έντασης που τύφλα νάχουν οι "καρεκλάτοι" και οι "τραπεζάτοι" άνεμοι που έχω αντιμετωπίσει στις κυκλάδες. Εδώ το μεγάλο πρόβλημα ήταν οι έντονοι στροβιλισμοί: μου ερχόταν η ριπή του ανέμου από αριστερά οπότε λογικά έγερνα προς αυτήν την πλευρά για να την κοντράρω. Και αμέσως μετά γύριζε από την αντίθετη πλευρά με κίνδυνο να με πετάξει κάτω!. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σταματάω σ' ένα Autogrill να πιω έναν καφέ μέχρι να περάσει η θύελλα και μου σπάει ο μοχλός του φερμουάρ του μπουφάν. Ευτυχώς, σαν σωστά προετοιμασμένος roadtriper είχα αξιόπιστο ανταλλακτικό.
Μ' αυτό το εφιαλτικό μισάωρο και το παιχνίδι με τα σύννεφα, έφτασα έξω απ' την Ταραγόνα...
... και μετά από άλλα 100 χλμ στα πέριξ της Βαρκελώνης με πολύ κίνηση.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ενώ απέφυγα τη βροχή σ' όλη τη διαδρομή, μόλις παρκάρω έξω απ' το ξενοδοχείο ανοίγουν οι ουρανοί. Ώσπου να βγάλω τις πλαϊνές βαλίτσες και να ασφαλίσω τη μηχανή είχα γίνει παπί!
Το ξενοδοχείο που έχω κλείσει είναι σε κεντρικότατο σημείο, πάνω στη Ράμπλα. Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στη Βαρκελώνη, οπότε θα κάνω ό,τι στη Λυών και στη Μαδρίτη, θα απολαύσω χαλαρά την πόλη.
Παρά τη βροχή, δανείστηκα ομπρέλα απ' τη ρεσεψιόν και αφού χτύπησα ένα burger να στανιάρω...
... βγήκα για μια μεγάλη βόλτα στη γοτθική συνοικία και στη Μπαρτσελονέτα μέχρι αργά το βράδυ.
Την επομένη το πρωί κι ενώ απολαμβάνω ακόμη τον ύπνο του δικαίου, με ξυπνάνε ξαφνικά παραγγέλματα και τύμπανα. Τινάζομαι πάνω, τρέχω στο παράθυρο και βλέπω στη Ράμπλα αυτήν την παρέλαση.
Όπως διάβασα στη Wikipedia, σήμερα 11/09 (ωχ πάλι αυτή η ημερομηνία!) είναι η "Εθνική Ημέρα της Καταλονίας", γνωστή και ως "La Diada" και σηματοδοτεί την πτώση της Βαρκελώνης το 1714 στα χέρια του Βασιλιά της Ισπανίας και επακόλουθα την απώλεια των καταλονικών θεσμών και νόμων, της ανεξαρτησίας τους δηλαδή και ξέρουμε πόσο ευαίσθητοι είναι οι Καταλανοί με το θέμα. Οπότε σήμερα θα τιμήσουν τη γιορτή τους με ολοήμερο φεστιβάλ, διαδηλώσεις (όπως είδα το βράδυ στις ειδήσεις έγιναν κάποια επεισόδια με τα ΜΑΤ, όχι πάντως στα κεντρικά/τουριστικά σημεία που γύριζα), και σημαιοστολισμούς.
Και μέσα στους εορτασμούς για την ανεξαρτησία, σκάει μύτη απ' το πουθενά κι αυτή η αλλοπρόσαλλη ομαδούλα τραγουδώντας "Χάρε Κρίσνα". Σουρεαλιστικό!
Μεσημέρι ξεκινάω για να γνωρίσω το Μοναστήρι Μονσεράτ (Montserrat), ώστε να είμαι πίσω στις βραδινές εκδηλώσεις της πόλης.
Το μοναστήρι - ένα απ' τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Καταλονίας - είναι έργο Βενεδικτίνων μοναχών του 12ου αιώνα, φυτεμένο στα απόκρημνα βράχια του ομώνυμου όρους (Μονσεράτ στα καταλανικά σημαίνει πριονισμένο βουνό).
Στο Μονσεράτ τιμάται η μαύρη Παναγία, η μελαχρινούλα (La Moreneta) όπως τη λένε οι ντόπιοι. Λόγω της αργίας, είχε μια τεράστια ουρά για την αυθεντική, οπότε την είδα στη βιτρίνα ενός καταστήματος.
Ωραία και η θέα της καταλανικής υπαίθρου.
Αργά το απόγευμα επιστρέφω στη Βαρκελώνη. Ο κόσμος ήδη έχει αρχίσει να ανεβαίνει στο λόφο Montjuic, όπου και θα γίνει η κύρια συναυλία.
Διαπιστώνω ότι όλοι μαζεύονται μπροστά στο κτίριο του Μουσείου Τέχνης...
.... οπότε βρίσκω ευκαιρία να επισκεφτώ μετά από πολλά χρόνια το σχεδόν άδειο ισπανικό χωριό (Poble Espanyol), για να πάρω μια μαζεμένη γεύση Ισπανίας, αφού σήμερα είναι η τελευταία βραδιά μου στη χώρα.
Πέμπτη 12/09 (Barcelona - Perpignan)
Επιστροφή σήμερα στις καλές ανέφελες μέρες.
Πρώτη στάση μετά από 140 χλμ στη μικρή πόλη Φιγκέρες (Figueres), γνωστή από το διάσημο τέκνο της, τον Σαλβαντόρ Νταλί. Εδώ θα επισκεφθώ το μεγαλύτερο αξιοθέατο της πόλης, το Μουσείο Νταλί, από τα πιο σημαντικά της χώρας. Με το που κατέβηκα απ' τη μηχανή και αντίκρισα το κτίριο που στεγάζεται το μουσείο με τα τεράστια αυγά και τα γλυπτά με τις γυναικείες φιγούρες μπήκα αμέσως στο μαγικό κόσμο του Νταλί.
Μέσα φιλοξενείται μια μεγάλη γκάμα έργων του, καλύπτοντας όλες τις περιόδους του, από τον ιμπρεσιονισμό μέχρι τον σουρεαλισμό. Αν και μικρό το μουσείο, πέρασα χωρίς να το καταλάβω δύο απολαυστικές ώρες. Αν βρεθείτε από εδώ μην το χάσετε!
Δεν έχω τελειώσει όμως με τον Νταλί. Κατευθύνομαι ανατολικά, ανεβαίνω μια ορεινή διαδρομή με πολλές στροφές και μετά από καμιά τριανταριά χλμ βλέπω να απλώνονται μπροστά μου το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου. Είμαι στην Κόστα Μπράβα, ένα από τα πιο γνωστά παραθαλάσσια θέρετρα της Ισπανίας. Θέλω να γνωρίσω ένα μικρό ψαροχώρι, που έγινε παγκόσμια γνωστό σαν ο αγαπημένος τόπος διαμονής του μεγάλου ζωγράφου, το Καντακές (Cadaques). Είναι μια όμορφη κωμόπολη, στο ανατολικότερο σημείο της Ιβηρικής, με μικρά λευκά σπιτάκια, πολλά μπαράκια και πολύ κίνηση, που μου θυμίζει Κυκλάδες. Στην παραλία του θα απολαύσω τον πρωινό καφέ μου, τον τελευταίο σε ισπανικό έδαφος.
Μετά από 50 χλμ περνάω τα .... αόρατα σύνορα και μπαίνω Γαλλία...
...και σε άλλα τόσα είμαι στο ξενοδοχείο μου στο Περπινιάν, με θέα απ' το παράθυρό μου ένα μικρό κανάλι που διασχίζει όλο το κέντρο της πόλης.
Το Περπινιάν (120.000 κάτοικοι) είναι η πρωτεύουσα της Γαλλικής Καταλονίας και φροντίζει να το δείχνει. Παντού βλέπω αναρτημένες καταλανικές σημαίες και οι πινακίδες είναι σε δύο γλώσσες (γαλλικά και καταλανικά). Πέρα απ' αυτό, το Περπινιάν είναι μια ιδανική πόλη για stop-over. το ιστορικό του κέντρο είναι μικρό σε έκταση, έχει γραφικά σοκάκια, κάστρο, ένα μικρό ποτάμι με πεζοδρομημένες και γεμάτες παγκάκια τις λουλουδιασμένες όχθες του και πολλά καφέ και μπαράκια.
Σ' αυτές τις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, γνώρισα το σύμβολο της πόλης, το κάστρο Καστιγιέ (Castillet), όμορφα φωτισμένο το βράδυ...
... εξερεύνησα τα γραφικά πλακόστρωτα καλντερίμια της παλιάς πόλης...
... σεργιάνισα στην κεντρική πλατεία της πόλης, την place de la Loge με κυρίαρχο στο κέντρο της το Loge de Mer με τα ροζ μάρμαρα...
... χαλάρωσα περπατώντας κατά μήκος του μικρού ποταμού...
... και έκλεισα τη βραδιά μου πίνοντας το ποτό μου σε μια πολύ όμορφη μικρή πλατεία.
Last edited by a moderator:
