VADIM
Member
- Μηνύματα
- 97
- Likes
- 1.055
- Επόμενο Ταξίδι
- Roadtrip Ηνωμένο Βασίλειο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Moto road trip USA
Περιεχόμενα
Παρασκευή 13/09 (Perpignan - Montpellier)
Το Μονπελιέ που θα διανυκτερεύσω σήμερα απέχει μόνο 160 χλμ. Οπότε έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου μέχρι το check-in για να ανακαλύψω τη ροδοκόκκινη ακτή (Cote Vermeille). Μ' αυτό το περίεργο όνομα προσδιορίζεται το σημείο συνάντησης των Πυρηναίων και της Μεσογείου, μια περιοχή με κόκκινους βράχους (εξ ου και το όνομα), αμπελώνες, δαντελωτές ακτές και παραθαλάσσια χωριά.
Το ομορφότερο χωριό της περιοχής είναι η Κολιούρ (Collioure). Όπως διαβάζω στον οδηγό, από τις αρχές του 20ου αιώνα το μεσογειακό φως, τα χρωματιστά βαρκάκια και τα γραφικά σπιτάκια ενέπνευσαν τον Ματίς και άλλους ζωγράφους και το έκαναν στέκι τους. Στέκι καλλιτεχνών παραμένει μέχρι σήμερα. Στο πανέμορφο λιμανάκι δεσπόζει το βασιλικό κάστρο που έχτισαν οι Ναίτες ιππότες και ο παλιός φάρος που έχει μετατραπεί στην εκκλησία Παναγία των Αγγέλων (Notre-Dame-des-Anges, δείτε στην πρώτη φωτο). Ναι, καλά καταλάβατε, εδώ θα απολαύσω τον πρώτο καφέ της ημέρας!
Λίγο πριν το μεσημέρι κατευθύνομαι προς το Μονπελιέ.
Η είσοδος στην πόλη δεν ήταν και η καλύτερη. Καταμεσήμερο με αφόρητη ζέστη, πολλά έργα στους δρόμους και απαγορεύσεις διάβασης, το gps μπερδευόταν και με γυρόφερνε για ένα μισάωρο. Και όταν επιτέλους βρήκα το B & B, έλειπε ο ιδιοκτήτης και με υποδέχθηκε μια κυρία απ' το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, πρόσφατη μετανάστρια που δεν μιλούσε παρά μόνο τη γλώσσα της, οπότε η συνεννόηση έγινε με φωνητική μετάφραση, με τους δυο μας σκυμμένους πάνω απ' το κινητό της τηλέφωνο!!.
Το Μονπελιέ όμως με αποζημίωσε στη συνέχεια με το παραπάνω. Στις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, ανακάλυψα μια ιδιαίτερα κομψή, ζωντανή πόλη που σίγουρα της αξίζει κάτι παραπάνω από μισή μέρα παραμονή.
Ξεκίνησα τη γνωριμία με το Μονπελιέ από την κεντρική πλατεία στο ιστορικό κέντρο, την πανέμορφη Place de la Comedie, με το εντυπωσιακό κτίριο της όπερας στη μια πλευρά και ολόγυρα δεκάδες στέκια για ποτό και φαγητό.
Από εκεί έκανα έναν μεγάλο περίπατο μέσα από τα μεσαιωνικά στενάκια...
.... και βγήκα στη Rue Foch, με τις υπέροχες επαύλεις του 17ου αιώνα σ' όλο της το μήκος μέχρι την αψίδα του θριάμβου.
Το ηλιοβασίλεμα με βρήκε στην Promenade du Peyrou με το παλιό υδραγωγείο και το υπερυψωμένο πάρκο με θέα προς την πόλη.
Για το κλείσιμο της βραδιάς, επέστρεψα στην όμορφα φωταγωγημένη Place de la Comedie.
Σάββατο 14/09 (Montpellier - Nice)
Η πόλη δεν έχει καλοξυπνήσει κι εγώ είμαι στο δρόμο και πάλι. Βγαίνοντας απ' το Μονπελιέ, βλέπω τις ταμπέλες προς Albi και αναπολώ ειδυλλιακές εικόνες της πόλης πριν μια πενταετία. Έτσι και βρεθείτε στη περιοχή μην την παραλείψετε, είναι πανέμορφη!
Μετά από καμιά εκατοστή χλμ, βλέπω στο αντίθετο ρεύμα το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα που έχω συναντήσει ποτέ στην Ευρώπη. Οι δύο φωτογραφίες που παραθέτω απέχουν μεταξύ τους πάνω από 40 χλμ. Σε πόσες ώρες θα ξεμπλέξουν αυτοί οι άνθρωποι. Φανταστείτε να σας τύχει κάτι τέτοιο και να μην έχετε ούτε νερό!
Μεσημεράκι μπαίνω στη Νίκαια.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια εξερεύνησα σχεδόν κάθε γωνιά της Ευρώπης, δεν έχουν μείνει πολλά καινούργια πράγματα να γνωρίσω. Κι όμως, τελικά η λίστα αντί να μικραίνει μεγαλώνει. Γιατί προστίθενται όλα αυτά τα μέρη που με γοητεύουν (όπως η Λυών ή το Μπιλμπάο) και θέλω να τα επισκεφθώ ξανά, να τα απολαύσω με μια δεύτερη, πιο χαλαρή ματιά, χωρίς το άγχος να τα προλάβω όλα. Ένα τέτοιο μέρος είναι και η Νίκαια. Μια πανέμορφη, λαμπερή και κοσμοπολίτικη πόλη, που την έχουμε επιλέξει σαν την ιδανική μας βάση - όταν ο δρόμος μας φέρνει από εδώ - για να απολαμβάνουμε τη γαλλική Ριβιέρα (Monaco, Villefranche-sur-Mer, Cap Ferrat κλπ), αλλά και τα μεσαιωνικά χωριουδάκια στις λεγόμενες "θαλασσινές Άλπεις" όπως η Ez και το St. Paul de Vence. Το ξενοδοχείο που θα μείνω είναι μερικές δεκάδες μέτρα από την Promenade des Anglais, σε πολύ κεντρικό σημείο.
Αν βρεθείτε στη Νίκαια και σας αρέσει ο αστακός, επισκεφθείτε ένα φοβερό μαγαζάκι μια ανάσα από την παραλία. Λέγεται Lobsta και φτιάχνει σάντουιτς και σαλάτες με κύριο υλικό τον αστακό. Μια τέτοια πεντανόστιμη και χορταστική σαλάτα απολαμβάνω κι εγώ στην αποδεκτή, για Κυανή Ακτή, τιμή των 18 €....
... και συνεχίζω με έναν μεγάλο περίπατο στην περιοχή γύρω από την Place Massena, όπου γίνεται ένας χαμός από κόσμο και εκδηλώσεις.
Απόγευμα πια, παίρνω τη μηχανή για μια παραλιακή βόλτα, με μικρές στάσεις για να απολαύσω από ψηλά τη Villefranche .....
.... και το Cap Ferrat.
Τελευταία στάση στο Μόντε Κάρλο για καφέ ....
.... και χάζεμα των ΙΧ της φτωχολογιάς.
Αργά παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Είναι ένα ζεστό φθινοπωρινό δειλινό, οδηγώ αργά με σηκωμένη τη ζελατίνα του κράνους για να νιώθω το αεράκι, ατενίζω τον ορίζοντα και τον ήλιο που χάνεται, τη θάλασσα και τον ουρανό που αλλάζουν χρώματα, χαλαρώνω και αφήνω το τοπίο να με κατακτήσει ... μικρές στιγμές ευτυχίας!
Πίσω στη Νίκαια και όλος ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους. Μαζί κι εγώ ξεκινάω τη βόλτα μου με φεγγαράδα από το εμβληματικό Negresco στην παραλιακή....
... και συνεχίζω στην παλιά πόλη και γύρω από την Place Massena.
Είναι τόσο όμορφη η βραδιά που δεν μου κάνει καρδιά να γυρίσω στο δωμάτιο. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ.... δείτε στην επόμενη φωτο τι γίνεται μεσάνυχτα ακριβώς κάτω απ' το παράθυρό μου.
Κυριακή 15/09 (Nice - Como)
Μετά από 30 χλμ αποχαιρετώ τη Γαλλία. Αυτή τη φορά η αλλαγή συνόρων δεν θα γίνει μέσα σε τούνελ (Frejus) όπως στην αρχή του ταξιδιού, αλλά πάνω σε μια υπερυψωμένη γέφυρα.
Λατρεύω να οδηγώ με τη μηχανή μου τη διαδρομή Νίκαια-Γένοβα, να διασχίζω πάμπολλα τούνελ και υπερυψωμένες γέφυρες, να απολαμβάνω δεξιά μου το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου και αριστερά μου ορεινά ιταλικά χωριά με σπιτάκια στο χρώμα της ώχρας. Έτσι χαίρομαι τη διαδρομή και σήμερα το πρωί, με έναν καιρό ταξιδιάρικο και το κέφι μου στα ύψη.
Πριν τη Γένοβα, αφήνω τα παράλια της Λιγουρίας και στρέφω το τιμόνι προς τα ηπειρωτικά της Λομβαρδίας και μετά από 360 χλμ μπαίνω στο Κόμο. Έχω περάσει κάμποσες φορές από την πόλη, αλλά δεν έχω διανυκτερεύσει ποτέ. Αρχίζω τη μεσημεριανή μου βόλτα απ' τα στενά της παλιάς πόλης, περνάω από τον Καθεδρικό της...
... και αράζω για τον καφέ μου στο ωραιότερο για μένα σημείο της πόλης, στην Piazza Cavour με θέα τη λίμνη και τους καταπράσινους λόφους ολόγυρα.
Το καλύτερο όμως το φυλάω για το απόγευμα. Θα κάνω το γύρο (ένα μέρος του) της πιο μαγευτικής λίμνης της Ιταλίας. Ξεκινάω με την οδική διαδρομή Κόμο - Μπελάτζιο, που θεωρείται μια από τις γραφικότερες στον κόσμο και απολαυστικότατη για μοτοσυκλετιστές. Ένας στενός δρόμος που στριφογυρίζει ανηφορικά στην ανατολική πλευρά της λίμνης, περνώντας μέσα από χωριουδάκια, με απίστευτη θέα στην απέναντι πλευρά.
Στο Μπελάτζιο (είχα ξαναπεράσει στο Motoeurope 2017) κάνω μια μικρή στάση για ξεμούδιασμα...
... και συνεχίζω ακτοπλοϊκά, περνώντας απέναντι στην Cadennabia με το ferry.
Κρίμα που δεν έχω καθαρές φωτογραφίες από την action camera να σας δείξω κομμάτια από τη διαδρομή της επιστροφής. Πενήντα πέντε νυχτερινά χιλιόμετρα μέσα από γραφικά χωριουδάκια όπως το Tremezzo και το Cernobbio, μ' ένα ολόγιομο φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης... αξέχαστη διαδρομή! Κυριακή βράδυ βέβαια και γινόταν ένας χαμός κίνησης επιστροφής. Έφθασα αργά και πεινασμένος στο Κόμο και μόλις που πρόλαβα ανοιχτή μια πιτσαρία στη γειτονιά.
Δευτέρα 16/09 (Como - Vicenza)
Η τελευταία διανυκτέρευση πριν τον επαναπατρισμό είναι καθορισμένη - στο Μέστρε για να είμαι δίπλα στο λιμάνι και να μην έχω άγχος την ημέρα αναχώρησης. Για την προτελευταία διανυκτέρευση προβληματιζόμουν ανάμεσα στη Βερόνα και στη Μάντοβα, πανέμορφες πόλεις και οι δύο, συγχρόνως όμως έψαχνα και για κάτι άλλο που θα επισκεπτόμουν για πρώτη φορά. Κι έτσι ανακάλυψα τη Βιτσέντσα, μια πόλη που σνόμπαρα μέχρι τώρα, ειδικά όταν διάβαζα ότι είναι η 3η μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη της Ιταλίας. Κι όμως, σκαλίζοντας τους οδηγούς, ανακάλυψα ότι η Βιτσέντσα έχει ένα όμορφο ιστορικό κέντρο, με κάποια υπέροχα αρχιτεκτονικά κτίσματα που σχεδίασε κάποιος Αντρέα Παλλάντιο. Πρώτη φορά άκουγα για τον κύριο, έψαξα και βρήκα ότι πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες, έζησε τον 16ο αιώνα και με το έργο του δημιούργησε έναν καινούργιο ρυθμό, τον "παλλαντιανισμό", ο οποίος ρυθμός "κατέκλυσε τον αγγλοσαξονικό κόσμο τον 17ο-18ο αιώνα και αποτέλεσε σήμα κατατεθέν για την αρχιτεκτονική ανάπλαση της Βρετανίας, των ΗΠΑ αλλά και ολόκληρου του κόσμου". Δεν ήθελα περισσότερα λοιπόν για να κλείσω την προτελευταία μου διανυκτέρευση στη Βιτσέντσα. Η παλιά πόλη είναι μικρή και κουκλίστικη, όλα κινούνται γύρω από την κεντρική οδό Corso Andrea Palladio και την πανέμορφη Piazza dei Signori, όπου δεσπόζει η Βασιλική, ένα κολοσσιαίο κτίσμα, το σπουδαιότερο έργο του αρχιτέκτονα. Απολαύστε εικόνες.
Κι εδώ κλείνει η περιγραφή του Motoeurope 2019, μάλλον του καλύτερου απ' όσα έχω πραγματοποιήσει. Για το Motoeurope 2020 είχα προγραμματίσει να γυρίσω για ένα μήνα το Ηνωμένο Βασίλειο .... αλλά μου τα χάλασε ο covid και το μετέφερα για του χρόνου (ελπίζω!). Ευχαριστώ που με διαβάσατε, να προσέχετε το εαυτό σας και γρήγορα να ξαναταξιδέψουμε!!
Και όπως πάντα, το φιλμάκι μου με τα καλύτερα στιγμιότυπα του ταξιδιού, πλαισιωμένα με τις μουσικές μου επιλογές.
Το Μονπελιέ που θα διανυκτερεύσω σήμερα απέχει μόνο 160 χλμ. Οπότε έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου μέχρι το check-in για να ανακαλύψω τη ροδοκόκκινη ακτή (Cote Vermeille). Μ' αυτό το περίεργο όνομα προσδιορίζεται το σημείο συνάντησης των Πυρηναίων και της Μεσογείου, μια περιοχή με κόκκινους βράχους (εξ ου και το όνομα), αμπελώνες, δαντελωτές ακτές και παραθαλάσσια χωριά.
Το ομορφότερο χωριό της περιοχής είναι η Κολιούρ (Collioure). Όπως διαβάζω στον οδηγό, από τις αρχές του 20ου αιώνα το μεσογειακό φως, τα χρωματιστά βαρκάκια και τα γραφικά σπιτάκια ενέπνευσαν τον Ματίς και άλλους ζωγράφους και το έκαναν στέκι τους. Στέκι καλλιτεχνών παραμένει μέχρι σήμερα. Στο πανέμορφο λιμανάκι δεσπόζει το βασιλικό κάστρο που έχτισαν οι Ναίτες ιππότες και ο παλιός φάρος που έχει μετατραπεί στην εκκλησία Παναγία των Αγγέλων (Notre-Dame-des-Anges, δείτε στην πρώτη φωτο). Ναι, καλά καταλάβατε, εδώ θα απολαύσω τον πρώτο καφέ της ημέρας!
Λίγο πριν το μεσημέρι κατευθύνομαι προς το Μονπελιέ.
Η είσοδος στην πόλη δεν ήταν και η καλύτερη. Καταμεσήμερο με αφόρητη ζέστη, πολλά έργα στους δρόμους και απαγορεύσεις διάβασης, το gps μπερδευόταν και με γυρόφερνε για ένα μισάωρο. Και όταν επιτέλους βρήκα το B & B, έλειπε ο ιδιοκτήτης και με υποδέχθηκε μια κυρία απ' το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, πρόσφατη μετανάστρια που δεν μιλούσε παρά μόνο τη γλώσσα της, οπότε η συνεννόηση έγινε με φωνητική μετάφραση, με τους δυο μας σκυμμένους πάνω απ' το κινητό της τηλέφωνο!!.
Το Μονπελιέ όμως με αποζημίωσε στη συνέχεια με το παραπάνω. Στις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, ανακάλυψα μια ιδιαίτερα κομψή, ζωντανή πόλη που σίγουρα της αξίζει κάτι παραπάνω από μισή μέρα παραμονή.
Ξεκίνησα τη γνωριμία με το Μονπελιέ από την κεντρική πλατεία στο ιστορικό κέντρο, την πανέμορφη Place de la Comedie, με το εντυπωσιακό κτίριο της όπερας στη μια πλευρά και ολόγυρα δεκάδες στέκια για ποτό και φαγητό.
Από εκεί έκανα έναν μεγάλο περίπατο μέσα από τα μεσαιωνικά στενάκια...
.... και βγήκα στη Rue Foch, με τις υπέροχες επαύλεις του 17ου αιώνα σ' όλο της το μήκος μέχρι την αψίδα του θριάμβου.
Το ηλιοβασίλεμα με βρήκε στην Promenade du Peyrou με το παλιό υδραγωγείο και το υπερυψωμένο πάρκο με θέα προς την πόλη.
Για το κλείσιμο της βραδιάς, επέστρεψα στην όμορφα φωταγωγημένη Place de la Comedie.
Σάββατο 14/09 (Montpellier - Nice)
Η πόλη δεν έχει καλοξυπνήσει κι εγώ είμαι στο δρόμο και πάλι. Βγαίνοντας απ' το Μονπελιέ, βλέπω τις ταμπέλες προς Albi και αναπολώ ειδυλλιακές εικόνες της πόλης πριν μια πενταετία. Έτσι και βρεθείτε στη περιοχή μην την παραλείψετε, είναι πανέμορφη!
Μετά από καμιά εκατοστή χλμ, βλέπω στο αντίθετο ρεύμα το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα που έχω συναντήσει ποτέ στην Ευρώπη. Οι δύο φωτογραφίες που παραθέτω απέχουν μεταξύ τους πάνω από 40 χλμ. Σε πόσες ώρες θα ξεμπλέξουν αυτοί οι άνθρωποι. Φανταστείτε να σας τύχει κάτι τέτοιο και να μην έχετε ούτε νερό!
Μεσημεράκι μπαίνω στη Νίκαια.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια εξερεύνησα σχεδόν κάθε γωνιά της Ευρώπης, δεν έχουν μείνει πολλά καινούργια πράγματα να γνωρίσω. Κι όμως, τελικά η λίστα αντί να μικραίνει μεγαλώνει. Γιατί προστίθενται όλα αυτά τα μέρη που με γοητεύουν (όπως η Λυών ή το Μπιλμπάο) και θέλω να τα επισκεφθώ ξανά, να τα απολαύσω με μια δεύτερη, πιο χαλαρή ματιά, χωρίς το άγχος να τα προλάβω όλα. Ένα τέτοιο μέρος είναι και η Νίκαια. Μια πανέμορφη, λαμπερή και κοσμοπολίτικη πόλη, που την έχουμε επιλέξει σαν την ιδανική μας βάση - όταν ο δρόμος μας φέρνει από εδώ - για να απολαμβάνουμε τη γαλλική Ριβιέρα (Monaco, Villefranche-sur-Mer, Cap Ferrat κλπ), αλλά και τα μεσαιωνικά χωριουδάκια στις λεγόμενες "θαλασσινές Άλπεις" όπως η Ez και το St. Paul de Vence. Το ξενοδοχείο που θα μείνω είναι μερικές δεκάδες μέτρα από την Promenade des Anglais, σε πολύ κεντρικό σημείο.
Αν βρεθείτε στη Νίκαια και σας αρέσει ο αστακός, επισκεφθείτε ένα φοβερό μαγαζάκι μια ανάσα από την παραλία. Λέγεται Lobsta και φτιάχνει σάντουιτς και σαλάτες με κύριο υλικό τον αστακό. Μια τέτοια πεντανόστιμη και χορταστική σαλάτα απολαμβάνω κι εγώ στην αποδεκτή, για Κυανή Ακτή, τιμή των 18 €....
... και συνεχίζω με έναν μεγάλο περίπατο στην περιοχή γύρω από την Place Massena, όπου γίνεται ένας χαμός από κόσμο και εκδηλώσεις.
Απόγευμα πια, παίρνω τη μηχανή για μια παραλιακή βόλτα, με μικρές στάσεις για να απολαύσω από ψηλά τη Villefranche .....
.... και το Cap Ferrat.
Τελευταία στάση στο Μόντε Κάρλο για καφέ ....
.... και χάζεμα των ΙΧ της φτωχολογιάς.
Αργά παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Είναι ένα ζεστό φθινοπωρινό δειλινό, οδηγώ αργά με σηκωμένη τη ζελατίνα του κράνους για να νιώθω το αεράκι, ατενίζω τον ορίζοντα και τον ήλιο που χάνεται, τη θάλασσα και τον ουρανό που αλλάζουν χρώματα, χαλαρώνω και αφήνω το τοπίο να με κατακτήσει ... μικρές στιγμές ευτυχίας!
Πίσω στη Νίκαια και όλος ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους. Μαζί κι εγώ ξεκινάω τη βόλτα μου με φεγγαράδα από το εμβληματικό Negresco στην παραλιακή....
... και συνεχίζω στην παλιά πόλη και γύρω από την Place Massena.
Είναι τόσο όμορφη η βραδιά που δεν μου κάνει καρδιά να γυρίσω στο δωμάτιο. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ.... δείτε στην επόμενη φωτο τι γίνεται μεσάνυχτα ακριβώς κάτω απ' το παράθυρό μου.
Κυριακή 15/09 (Nice - Como)
Μετά από 30 χλμ αποχαιρετώ τη Γαλλία. Αυτή τη φορά η αλλαγή συνόρων δεν θα γίνει μέσα σε τούνελ (Frejus) όπως στην αρχή του ταξιδιού, αλλά πάνω σε μια υπερυψωμένη γέφυρα.
Λατρεύω να οδηγώ με τη μηχανή μου τη διαδρομή Νίκαια-Γένοβα, να διασχίζω πάμπολλα τούνελ και υπερυψωμένες γέφυρες, να απολαμβάνω δεξιά μου το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου και αριστερά μου ορεινά ιταλικά χωριά με σπιτάκια στο χρώμα της ώχρας. Έτσι χαίρομαι τη διαδρομή και σήμερα το πρωί, με έναν καιρό ταξιδιάρικο και το κέφι μου στα ύψη.
Πριν τη Γένοβα, αφήνω τα παράλια της Λιγουρίας και στρέφω το τιμόνι προς τα ηπειρωτικά της Λομβαρδίας και μετά από 360 χλμ μπαίνω στο Κόμο. Έχω περάσει κάμποσες φορές από την πόλη, αλλά δεν έχω διανυκτερεύσει ποτέ. Αρχίζω τη μεσημεριανή μου βόλτα απ' τα στενά της παλιάς πόλης, περνάω από τον Καθεδρικό της...
... και αράζω για τον καφέ μου στο ωραιότερο για μένα σημείο της πόλης, στην Piazza Cavour με θέα τη λίμνη και τους καταπράσινους λόφους ολόγυρα.
Το καλύτερο όμως το φυλάω για το απόγευμα. Θα κάνω το γύρο (ένα μέρος του) της πιο μαγευτικής λίμνης της Ιταλίας. Ξεκινάω με την οδική διαδρομή Κόμο - Μπελάτζιο, που θεωρείται μια από τις γραφικότερες στον κόσμο και απολαυστικότατη για μοτοσυκλετιστές. Ένας στενός δρόμος που στριφογυρίζει ανηφορικά στην ανατολική πλευρά της λίμνης, περνώντας μέσα από χωριουδάκια, με απίστευτη θέα στην απέναντι πλευρά.
Στο Μπελάτζιο (είχα ξαναπεράσει στο Motoeurope 2017) κάνω μια μικρή στάση για ξεμούδιασμα...
... και συνεχίζω ακτοπλοϊκά, περνώντας απέναντι στην Cadennabia με το ferry.
Κρίμα που δεν έχω καθαρές φωτογραφίες από την action camera να σας δείξω κομμάτια από τη διαδρομή της επιστροφής. Πενήντα πέντε νυχτερινά χιλιόμετρα μέσα από γραφικά χωριουδάκια όπως το Tremezzo και το Cernobbio, μ' ένα ολόγιομο φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης... αξέχαστη διαδρομή! Κυριακή βράδυ βέβαια και γινόταν ένας χαμός κίνησης επιστροφής. Έφθασα αργά και πεινασμένος στο Κόμο και μόλις που πρόλαβα ανοιχτή μια πιτσαρία στη γειτονιά.
Δευτέρα 16/09 (Como - Vicenza)
Η τελευταία διανυκτέρευση πριν τον επαναπατρισμό είναι καθορισμένη - στο Μέστρε για να είμαι δίπλα στο λιμάνι και να μην έχω άγχος την ημέρα αναχώρησης. Για την προτελευταία διανυκτέρευση προβληματιζόμουν ανάμεσα στη Βερόνα και στη Μάντοβα, πανέμορφες πόλεις και οι δύο, συγχρόνως όμως έψαχνα και για κάτι άλλο που θα επισκεπτόμουν για πρώτη φορά. Κι έτσι ανακάλυψα τη Βιτσέντσα, μια πόλη που σνόμπαρα μέχρι τώρα, ειδικά όταν διάβαζα ότι είναι η 3η μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη της Ιταλίας. Κι όμως, σκαλίζοντας τους οδηγούς, ανακάλυψα ότι η Βιτσέντσα έχει ένα όμορφο ιστορικό κέντρο, με κάποια υπέροχα αρχιτεκτονικά κτίσματα που σχεδίασε κάποιος Αντρέα Παλλάντιο. Πρώτη φορά άκουγα για τον κύριο, έψαξα και βρήκα ότι πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες, έζησε τον 16ο αιώνα και με το έργο του δημιούργησε έναν καινούργιο ρυθμό, τον "παλλαντιανισμό", ο οποίος ρυθμός "κατέκλυσε τον αγγλοσαξονικό κόσμο τον 17ο-18ο αιώνα και αποτέλεσε σήμα κατατεθέν για την αρχιτεκτονική ανάπλαση της Βρετανίας, των ΗΠΑ αλλά και ολόκληρου του κόσμου". Δεν ήθελα περισσότερα λοιπόν για να κλείσω την προτελευταία μου διανυκτέρευση στη Βιτσέντσα. Η παλιά πόλη είναι μικρή και κουκλίστικη, όλα κινούνται γύρω από την κεντρική οδό Corso Andrea Palladio και την πανέμορφη Piazza dei Signori, όπου δεσπόζει η Βασιλική, ένα κολοσσιαίο κτίσμα, το σπουδαιότερο έργο του αρχιτέκτονα. Απολαύστε εικόνες.
Κι εδώ κλείνει η περιγραφή του Motoeurope 2019, μάλλον του καλύτερου απ' όσα έχω πραγματοποιήσει. Για το Motoeurope 2020 είχα προγραμματίσει να γυρίσω για ένα μήνα το Ηνωμένο Βασίλειο .... αλλά μου τα χάλασε ο covid και το μετέφερα για του χρόνου (ελπίζω!). Ευχαριστώ που με διαβάσατε, να προσέχετε το εαυτό σας και γρήγορα να ξαναταξιδέψουμε!!
Και όπως πάντα, το φιλμάκι μου με τα καλύτερα στιγμιότυπα του ταξιδιού, πλαισιωμένα με τις μουσικές μου επιλογές.
Last edited by a moderator:
