VADIM
Member
- Μηνύματα
- 97
- Likes
- 1.055
- Επόμενο Ταξίδι
- Roadtrip Ηνωμένο Βασίλειο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Moto road trip USA
Περιεχόμενα
Παρασκευή 06/09 (Bilbao - Segovia)
Ξεκινώ νωρίς σήμερα γιατί έχω να διανύσω πάνω από 400 χλμ. Επιλέγω Radiohead και "Creep" στ' αυτιά μου για να αποχαιρετίσω το Μπιλμπάο και κατευθύνομαι βορειοδυτικά με ελαφριά συννεφιά.
Μετά από 30 χλμ φθάνω στο Castro Urdiales, ένα όμορφο ψαροχώρι. Εδώ , στη σκιά του μεσαιωνικού κάστρου και της εκκλησίας του και με θέα το λιμανάκι, θέλω να πάρω το πρωινό μου και να αποχαιρετίσω τη Χώρα των Βάσκων και το Βισκαϊκό κόλπο.
Ταξιδεύω για κάμποσα χιλιόμετρα μέσα από ένα πράσινο τοπίο...
ώσπου μπαίνω στην Περιφέρεια της Καστίλης και Λεόν και η εικόνα αλλάζει άρδην.
Η επόμενη - δυστυχώς σύντομη - στάση θα γίνει στην πρωτεύουσα της Καστίλης, το Burgos. Πόλη με ειδικό βάρος στην εξέλιξη της ιστορίας της Ιβηρικής κι ένας από τους πρώτους σημαντικούς σταθμούς των προσκυνητών στο δρόμο για το Santiago de Compostela. Το σπουδαιότερο αξιοθέατο είναι ο Καθεδρικός ναός, ένας από τους επιβλητικότερους της Ισπανίας. Εδώ είναι θαμμένος και ο θρυλικός Καστιγιάνος ιππότης Ελ Σιντ και λίγο πιο πέρα βρίσκεται το άγαλμά του.
Συνεχίζω για άλλα 200 χλμ σε δρόμους σχεδόν ερημικούς. Ρίχνω βλέμματα γύρω μου και μου ανταποδίδονται με ένα απλανές βλέμμα από μια απέραντη άνυδρη έκταση. Μετά την καταπράσινη Χώρα των Βάσκων, ένα άλλο πρόσωπο της ισπανικής φύσης. Μ' αρέσει!
Είναι μεσημέρι πια και η θερμοκρασία υψηλή όταν μπαίνω στη Σεγκόβια (μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς), με μια πρώτη εικόνα που με προδιαθέτει για κάτι καλό εδώ.
Γρήγορη εγκατάσταση στο ξενοδοχείο, που είναι σε μικρή απόσταση από το κέντρο και έξοδος για φαγητό. Το γαστρονομικό σήμα κατατεθέν της πόλης είναι το cochinillo asado, ψητό γουρουνάκι γάλακτος από συγκεκριμένη τοπική ράτσα. Ανυπομονώ να το απολαύσω σ' ένα μη τουριστικό εστιατόριο που μου σύστησαν από τη ρεσεψιόν. Παραγγέλνω το μενού και για πρώτο πιάτο μου έρχεται μια κόκκινη σούπα με κομματάκια μάλλον λίπους μέσα, ένα άγευστο κατασκεύασμα που αφήνω ανέγγιχτο....
Οκ, τι να κάνουμε, θα αρκεστώ στο αστέρι του μενού, το πολυπόθητο γουρουνάκι. Ίσως φταίει το γούστο μου, αλλά αυτό που μου έφεραν δεν είχε καμία σχέση οπτικά και γευστικά με το ψητό γουρουνάκι με τη ξεροψημένη πέτσα που μου αρέσει να τρώω στην πατρίδα.
Τουλάχιστον έσωσε κάπως την κατάσταση το επιδόρπιο.
Μ' ένα bocadillo (ισπανικό σάντουιτς) με ομελέτα στο χέρι για να κορέσω την πείνα μου, ξεκίνησα να γνωρίσω την πόλη. Τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά εντυπωσιακά αξιοθέατα είναι:
Το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο, μια μνημειώδης κατασκευή άριστα διατηρημένη, που υδροδοτούσε την πόλη από τον 1ο μέχρι τον 19ο (!!) αιώνα.
Το κάστρο Alcazar, η παλιά κατοικία των Βασιλέων της Καστίλης, επιβλητικό, χτισμένο πάνω σ' έναν απόκρημνο βράχο. Λέγεται ότι από αυτό εμπνεύστηκε ο Ντίσνεϊ το παλάτι της ωραίας κοιμωμένης.
Ο Καθεδρικός, αφιερωμένος στην Παναγία, από τα τελευταία αριστουργήματα γοτθικής τέχνης.
Αυτό που απόλαυσα περισσότερο σ' αυτήν τη πόλη όμως ήταν οι περίπατοί μου, ένα παραμυθένιο ταξίδι στο μεσαίωνα. Και αν βρεθείτε εδώ, μην αρκεστείτε μόνο στα γραφικά στενάκια στο ιστορικό κέντρο, γύρω απ' την Plaza Mayor και στην εβραϊκή συνοικία.
Βγείτε έξω απ' τα τείχη, κατεβείτε από γραφικά μονοπάτια από το ύψωμα που είναι κτισμένη η πόλη, φτάστε κοντά στη συμβολή των δύο ποταμών που την περιβάλλουν και θα αποζημιωθείτε με μια υπέροχη θεά από το Mirador de la Pradera de San Marcos (υπολογίστε βέβαια και το ανέβασμα της επιστροφής, θέλει καλή φυσική κατάσταση).
Σάββατο 07/09 - Κυριακή 08/09 (Segovia - Madrid)
Παρότι ο επόμενος προορισμός απέχει μόνο 100 χλμ, έχω σηκωθεί σχεδόν απ' τα χαράματα για να πάρω μια τελευταία γεύση απ' αυτήν την πανέμορφη πόλη, αλλά και πρωινό. Εντάξει, είναι τουλάχιστον προκλητικό να πληρώνω τον καπουτσίνο 4 € στην Αθήνα κι εδώ, σε μια καφετερία στην Plaza del Azoguejo με θέα στο υδραγωγείο και στα τείχη, 2,6 € μαζί με το κρουασάν και τα υπόλοιπα.
Η επόμενη στάση είναι πολύ κοντινή, στα 10 χλμ, στο χωριουδάκι San Ildefonso. Θα κάνω μια σύντομη επίσκεψη στο Palacio Real de La Granja, ένα μπαρόκ παλάτι που ήταν η θερινή κατοικία των Βασιλέων της Ισπανίας τον 18ο αιώνα, με ωραίους κήπους.
Τα υπόλοιπα χλμ μέχρι τα περίχωρα της Μαδρίτης είναι σχεδόν μοναχικά. Έχει πλάκα, όταν με προσπερνάει κάποιο αυτοκίνητο και βλέπω 2-3 κεφάλια να στρέφουν προς το μέρος μου, προσπαθώντας να διακρίνουν μέσα από τη ζελατίνα του κράνους τι φάτσα έχει αυτός ο τύπος από Ελλάδα, μόνος με μια μηχανή σ' αυτήν την ερημιά.
Θα πρέπει να πω ότι είναι η τέταρτη φορά που επισκέπτομαι την αγαπημένη μου Ισπανία. Η τελευταία ήταν πριν δυο χρόνια, σ' έναν συνδυασμό Ανδαλουσίας και Πορτογαλίας με τη σύζυγό μου.
Την Μαδρίτη είχα να τη δω από το πρώτο ταξίδι, πριν από 35 χρόνια (!) και είχα καθαρό χρόνο να τη ξαναθυμηθώ μια μέρα (το πρωινό της Κυριακής το αφιέρωσα σ' ένα ταξίδι στο Τολέδο, θα γράψω παρακάτω). Περιττό να πω ότι εκτός από κάποια χαρακτηριστικά αξιοθέατα - όπως το μουσείο Prado, την Plaza Mayor, το Palacio Real και το πάρκο Retiro - δεν θυμόμουν τίποτε άλλο από την πόλη και βέβαια είναι λογικό μετά από τόσα χρόνια. Διάβαζα σε οδηγούς, ότι το ατού της είναι το τετράπτυχο "ζωντάνια - ρυθμός - φαγητό - διασκέδαση". Λοιπόν εγώ όλα αυτά τα απόλαυσα στο έπακρο! Και μάλλον "φταίει" γι' αυτό ο τρόπος που επέλεξα να περάσω τη μικρή διαμονή μου εδώ, να αφήσω κατά μέρους λεπτομερείς επισκέψεις στα αξιοθέατα και απλά να τη σεργιανίσω. Έκανα ατέλειωτους περίπατους στις μεγάλες και φαρδιές λεωφόρους, όπως στην κοσμοπολίτικη Gran Via χαζεύοντας τα υπέροχα αρχιτεκτονικά κτίρια, αλλά και στη νεανική Arenal. Χάθηκα μέσα σε φιδωτά στενά και κρυμμένες μικρές πλατείες με tapas bars και τραπεζάκια έξω στα barrios της πόλης, νομίζοντας πολλές φορές ότι είμαι στη Μονμάρτη. Έσβησα τη δίψα μου με μια μπύρα στη Plaza Mayor. Γεύτηκα το φαγητό της πόλης, από τα ταπεινά bocadillos de calamares μέχρι τα λαχταριστά tapas της Mercado de San Miguel. Αφέθηκα να παρασυρθώ μέσα σ' αυτή την απίστευτη ανθρωποθάλασσα της Puerta del Sol μέχρι αργά τη νύχτα. Συνοψίζοντας, ήταν ένα από τα πιο όμορφα διήμερα του ταξιδιού μου!
Όπως προείπα, το πρωινό της Κυριακής ήταν αφιερωμένο σε μια επίσκεψη στο Τολέδο. Αν και όλη τη νύχτα ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα από μια στομαχική διαταραχή και ήμουν άυπνος, το πρωί κανονικά "στις επάλξεις" για το ταξίδι. Και πάνω που έλεγα ότι κυριακάτικα δεν θά έχει κίνηση, πέφτω πάνω σ' έναν μαραθώνιο που με καθυστερεί ένα μισάωρο.
Όπως κάθε επισκέπτης στο Τολέδο, έτσι κι εγώ πριν μπω στην πόλη, ανέβηκα στο Mirador del Valle, πάνω από τους μαιάνδρους του Τάγου, για να απολαύσω το πανόραμα της πόλης, με το θεόρατο Alcazar να κυριαρχεί στο πλάνο.
Ξεκίνησα από το σπουδαιότερο αξιοθέατο της πόλης, τον μεγαλειώδη Καθεδρικό Santa Maria (δυστυχώς ήταν προσωρινά κλειστό) και συνέχισα εξερευνώντας τα μεσαιωνικά στενά δρομάκια, τις μικρές πλατείες, με διάσπαρτες γύρω μου εκκλησίες, συναγωγές και μουσεία, μέχρι το μοναστήρι San Juan de los Reyes. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα το Τολέδο. Ίσως ακουστεί ιερόσυλο, αλλά θεωρώ τη Σεγκόβια πολύ ομορφότερη.
Πριν πάρω το δρόμο για Μαδρίτη, πέρασα βέβαια από την Pasteleria Santo Tome για να απολαύσω μια ποικιλία από την τοπική σπεσιαλιτέ, τα mazapan.
Δευτέρα 09/09 (Madrid - Valencia)
Σήμερα κατευθύνομαι νοτιοανατολικά και μετά από 360 χλμ μπαίνω στη Βαλένθια.
Είμαι λίγο ταλαιπωρημένος από τη ζέστη, αλλά το πρώτο αξιοθέατο που συναντώ μου φτιάχνει το κέφι. Είναι ο ιδιοκτήτης του ξενώνα που θα μείνω, ο Fabio, ένας τρελός Ιταλός που πριν καλά-καλά μου δείξει το δωμάτιο, μου εξιστορεί ότι είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, αφού έπεσε στην παγίδα του έρωτα και άφησε την όμορφη χώρα του για να έρθει εδώ. Κι όλα αυτά μπροστά στην ισπανίδα γυναίκα του, που βέβαια χαμογελάει συγκαταβατικά.
Απ' όσα έχω διαβάσει για τη Βαλένθια, το πρώτο πράγμα που ανυπομονώ να δω είναι το σύγχρονο σύμβολό της, η πόλη των Τεχνών και Επιστημών. Και είναι πράγματι εντυπωσιακό αυτό που βλέπω μόλις φθάνω: μια τεράστιας κλίμακας αρχιτεκτονική ανάπλαση, ένα φουτουριστικό επιστημονικό και πολιτιστικό συγκρότημα 6-7 κτιρίων που περιλαμβάνει από IMAX CINEMA και πλανητάριο μέχρι όπερα και ωκεανογραφικό πάρκο. Και δίπλα του απλώνεται ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα της πόλης, το Jardins del Turia, με λίμνες, παιδικές χαρές και πεζοπορικά μονοπάτια. Μια πραγματική αστική όαση και τα δύο έργα που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ντόπιων, αλλά τονώνουν και το τουριστικό ρεύμα της πόλης. Πώς να μη θυμηθώ πάλι την περίφημη ανάπλαση του Ελληνικού και να μελαγχολήσω, όταν μάλιστα διαβάζω ότι η πόλη των Τεχνών και Επιστημών εσοδεύει ετησίως πάνω από 100 εκατ. € και απασχολεί 3.500 εργαζόμενους.
Το δεύτερο μέρος της μέρας το αφιέρωσα στο μεσαιωνικό κομμάτι της πόλης, που κατά το μεγαλύτερο μέρος συγκεντρώνεται ανάμεσα στις Plaza de la Virgen και τη Βασιλική της και την Plaza de la Reina με τον όμορφο Καθεδρικό. Ομολογώ ότι έμεινα με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, η Βαλένθια άξιζε σίγουρα άλλη μια διανυκτέρευση.
Ξεκινώ νωρίς σήμερα γιατί έχω να διανύσω πάνω από 400 χλμ. Επιλέγω Radiohead και "Creep" στ' αυτιά μου για να αποχαιρετίσω το Μπιλμπάο και κατευθύνομαι βορειοδυτικά με ελαφριά συννεφιά.
Μετά από 30 χλμ φθάνω στο Castro Urdiales, ένα όμορφο ψαροχώρι. Εδώ , στη σκιά του μεσαιωνικού κάστρου και της εκκλησίας του και με θέα το λιμανάκι, θέλω να πάρω το πρωινό μου και να αποχαιρετίσω τη Χώρα των Βάσκων και το Βισκαϊκό κόλπο.
Ταξιδεύω για κάμποσα χιλιόμετρα μέσα από ένα πράσινο τοπίο...
ώσπου μπαίνω στην Περιφέρεια της Καστίλης και Λεόν και η εικόνα αλλάζει άρδην.
Η επόμενη - δυστυχώς σύντομη - στάση θα γίνει στην πρωτεύουσα της Καστίλης, το Burgos. Πόλη με ειδικό βάρος στην εξέλιξη της ιστορίας της Ιβηρικής κι ένας από τους πρώτους σημαντικούς σταθμούς των προσκυνητών στο δρόμο για το Santiago de Compostela. Το σπουδαιότερο αξιοθέατο είναι ο Καθεδρικός ναός, ένας από τους επιβλητικότερους της Ισπανίας. Εδώ είναι θαμμένος και ο θρυλικός Καστιγιάνος ιππότης Ελ Σιντ και λίγο πιο πέρα βρίσκεται το άγαλμά του.
Συνεχίζω για άλλα 200 χλμ σε δρόμους σχεδόν ερημικούς. Ρίχνω βλέμματα γύρω μου και μου ανταποδίδονται με ένα απλανές βλέμμα από μια απέραντη άνυδρη έκταση. Μετά την καταπράσινη Χώρα των Βάσκων, ένα άλλο πρόσωπο της ισπανικής φύσης. Μ' αρέσει!
Είναι μεσημέρι πια και η θερμοκρασία υψηλή όταν μπαίνω στη Σεγκόβια (μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς), με μια πρώτη εικόνα που με προδιαθέτει για κάτι καλό εδώ.
Γρήγορη εγκατάσταση στο ξενοδοχείο, που είναι σε μικρή απόσταση από το κέντρο και έξοδος για φαγητό. Το γαστρονομικό σήμα κατατεθέν της πόλης είναι το cochinillo asado, ψητό γουρουνάκι γάλακτος από συγκεκριμένη τοπική ράτσα. Ανυπομονώ να το απολαύσω σ' ένα μη τουριστικό εστιατόριο που μου σύστησαν από τη ρεσεψιόν. Παραγγέλνω το μενού και για πρώτο πιάτο μου έρχεται μια κόκκινη σούπα με κομματάκια μάλλον λίπους μέσα, ένα άγευστο κατασκεύασμα που αφήνω ανέγγιχτο....
Οκ, τι να κάνουμε, θα αρκεστώ στο αστέρι του μενού, το πολυπόθητο γουρουνάκι. Ίσως φταίει το γούστο μου, αλλά αυτό που μου έφεραν δεν είχε καμία σχέση οπτικά και γευστικά με το ψητό γουρουνάκι με τη ξεροψημένη πέτσα που μου αρέσει να τρώω στην πατρίδα.
Τουλάχιστον έσωσε κάπως την κατάσταση το επιδόρπιο.
Μ' ένα bocadillo (ισπανικό σάντουιτς) με ομελέτα στο χέρι για να κορέσω την πείνα μου, ξεκίνησα να γνωρίσω την πόλη. Τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά εντυπωσιακά αξιοθέατα είναι:
Το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο, μια μνημειώδης κατασκευή άριστα διατηρημένη, που υδροδοτούσε την πόλη από τον 1ο μέχρι τον 19ο (!!) αιώνα.
Το κάστρο Alcazar, η παλιά κατοικία των Βασιλέων της Καστίλης, επιβλητικό, χτισμένο πάνω σ' έναν απόκρημνο βράχο. Λέγεται ότι από αυτό εμπνεύστηκε ο Ντίσνεϊ το παλάτι της ωραίας κοιμωμένης.
Ο Καθεδρικός, αφιερωμένος στην Παναγία, από τα τελευταία αριστουργήματα γοτθικής τέχνης.
Αυτό που απόλαυσα περισσότερο σ' αυτήν τη πόλη όμως ήταν οι περίπατοί μου, ένα παραμυθένιο ταξίδι στο μεσαίωνα. Και αν βρεθείτε εδώ, μην αρκεστείτε μόνο στα γραφικά στενάκια στο ιστορικό κέντρο, γύρω απ' την Plaza Mayor και στην εβραϊκή συνοικία.
Βγείτε έξω απ' τα τείχη, κατεβείτε από γραφικά μονοπάτια από το ύψωμα που είναι κτισμένη η πόλη, φτάστε κοντά στη συμβολή των δύο ποταμών που την περιβάλλουν και θα αποζημιωθείτε με μια υπέροχη θεά από το Mirador de la Pradera de San Marcos (υπολογίστε βέβαια και το ανέβασμα της επιστροφής, θέλει καλή φυσική κατάσταση).
Σάββατο 07/09 - Κυριακή 08/09 (Segovia - Madrid)
Παρότι ο επόμενος προορισμός απέχει μόνο 100 χλμ, έχω σηκωθεί σχεδόν απ' τα χαράματα για να πάρω μια τελευταία γεύση απ' αυτήν την πανέμορφη πόλη, αλλά και πρωινό. Εντάξει, είναι τουλάχιστον προκλητικό να πληρώνω τον καπουτσίνο 4 € στην Αθήνα κι εδώ, σε μια καφετερία στην Plaza del Azoguejo με θέα στο υδραγωγείο και στα τείχη, 2,6 € μαζί με το κρουασάν και τα υπόλοιπα.
Η επόμενη στάση είναι πολύ κοντινή, στα 10 χλμ, στο χωριουδάκι San Ildefonso. Θα κάνω μια σύντομη επίσκεψη στο Palacio Real de La Granja, ένα μπαρόκ παλάτι που ήταν η θερινή κατοικία των Βασιλέων της Ισπανίας τον 18ο αιώνα, με ωραίους κήπους.
Τα υπόλοιπα χλμ μέχρι τα περίχωρα της Μαδρίτης είναι σχεδόν μοναχικά. Έχει πλάκα, όταν με προσπερνάει κάποιο αυτοκίνητο και βλέπω 2-3 κεφάλια να στρέφουν προς το μέρος μου, προσπαθώντας να διακρίνουν μέσα από τη ζελατίνα του κράνους τι φάτσα έχει αυτός ο τύπος από Ελλάδα, μόνος με μια μηχανή σ' αυτήν την ερημιά.
Θα πρέπει να πω ότι είναι η τέταρτη φορά που επισκέπτομαι την αγαπημένη μου Ισπανία. Η τελευταία ήταν πριν δυο χρόνια, σ' έναν συνδυασμό Ανδαλουσίας και Πορτογαλίας με τη σύζυγό μου.
Την Μαδρίτη είχα να τη δω από το πρώτο ταξίδι, πριν από 35 χρόνια (!) και είχα καθαρό χρόνο να τη ξαναθυμηθώ μια μέρα (το πρωινό της Κυριακής το αφιέρωσα σ' ένα ταξίδι στο Τολέδο, θα γράψω παρακάτω). Περιττό να πω ότι εκτός από κάποια χαρακτηριστικά αξιοθέατα - όπως το μουσείο Prado, την Plaza Mayor, το Palacio Real και το πάρκο Retiro - δεν θυμόμουν τίποτε άλλο από την πόλη και βέβαια είναι λογικό μετά από τόσα χρόνια. Διάβαζα σε οδηγούς, ότι το ατού της είναι το τετράπτυχο "ζωντάνια - ρυθμός - φαγητό - διασκέδαση". Λοιπόν εγώ όλα αυτά τα απόλαυσα στο έπακρο! Και μάλλον "φταίει" γι' αυτό ο τρόπος που επέλεξα να περάσω τη μικρή διαμονή μου εδώ, να αφήσω κατά μέρους λεπτομερείς επισκέψεις στα αξιοθέατα και απλά να τη σεργιανίσω. Έκανα ατέλειωτους περίπατους στις μεγάλες και φαρδιές λεωφόρους, όπως στην κοσμοπολίτικη Gran Via χαζεύοντας τα υπέροχα αρχιτεκτονικά κτίρια, αλλά και στη νεανική Arenal. Χάθηκα μέσα σε φιδωτά στενά και κρυμμένες μικρές πλατείες με tapas bars και τραπεζάκια έξω στα barrios της πόλης, νομίζοντας πολλές φορές ότι είμαι στη Μονμάρτη. Έσβησα τη δίψα μου με μια μπύρα στη Plaza Mayor. Γεύτηκα το φαγητό της πόλης, από τα ταπεινά bocadillos de calamares μέχρι τα λαχταριστά tapas της Mercado de San Miguel. Αφέθηκα να παρασυρθώ μέσα σ' αυτή την απίστευτη ανθρωποθάλασσα της Puerta del Sol μέχρι αργά τη νύχτα. Συνοψίζοντας, ήταν ένα από τα πιο όμορφα διήμερα του ταξιδιού μου!
Όπως προείπα, το πρωινό της Κυριακής ήταν αφιερωμένο σε μια επίσκεψη στο Τολέδο. Αν και όλη τη νύχτα ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα από μια στομαχική διαταραχή και ήμουν άυπνος, το πρωί κανονικά "στις επάλξεις" για το ταξίδι. Και πάνω που έλεγα ότι κυριακάτικα δεν θά έχει κίνηση, πέφτω πάνω σ' έναν μαραθώνιο που με καθυστερεί ένα μισάωρο.
Όπως κάθε επισκέπτης στο Τολέδο, έτσι κι εγώ πριν μπω στην πόλη, ανέβηκα στο Mirador del Valle, πάνω από τους μαιάνδρους του Τάγου, για να απολαύσω το πανόραμα της πόλης, με το θεόρατο Alcazar να κυριαρχεί στο πλάνο.
Ξεκίνησα από το σπουδαιότερο αξιοθέατο της πόλης, τον μεγαλειώδη Καθεδρικό Santa Maria (δυστυχώς ήταν προσωρινά κλειστό) και συνέχισα εξερευνώντας τα μεσαιωνικά στενά δρομάκια, τις μικρές πλατείες, με διάσπαρτες γύρω μου εκκλησίες, συναγωγές και μουσεία, μέχρι το μοναστήρι San Juan de los Reyes. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα το Τολέδο. Ίσως ακουστεί ιερόσυλο, αλλά θεωρώ τη Σεγκόβια πολύ ομορφότερη.
Πριν πάρω το δρόμο για Μαδρίτη, πέρασα βέβαια από την Pasteleria Santo Tome για να απολαύσω μια ποικιλία από την τοπική σπεσιαλιτέ, τα mazapan.
Δευτέρα 09/09 (Madrid - Valencia)
Σήμερα κατευθύνομαι νοτιοανατολικά και μετά από 360 χλμ μπαίνω στη Βαλένθια.
Είμαι λίγο ταλαιπωρημένος από τη ζέστη, αλλά το πρώτο αξιοθέατο που συναντώ μου φτιάχνει το κέφι. Είναι ο ιδιοκτήτης του ξενώνα που θα μείνω, ο Fabio, ένας τρελός Ιταλός που πριν καλά-καλά μου δείξει το δωμάτιο, μου εξιστορεί ότι είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, αφού έπεσε στην παγίδα του έρωτα και άφησε την όμορφη χώρα του για να έρθει εδώ. Κι όλα αυτά μπροστά στην ισπανίδα γυναίκα του, που βέβαια χαμογελάει συγκαταβατικά.
Απ' όσα έχω διαβάσει για τη Βαλένθια, το πρώτο πράγμα που ανυπομονώ να δω είναι το σύγχρονο σύμβολό της, η πόλη των Τεχνών και Επιστημών. Και είναι πράγματι εντυπωσιακό αυτό που βλέπω μόλις φθάνω: μια τεράστιας κλίμακας αρχιτεκτονική ανάπλαση, ένα φουτουριστικό επιστημονικό και πολιτιστικό συγκρότημα 6-7 κτιρίων που περιλαμβάνει από IMAX CINEMA και πλανητάριο μέχρι όπερα και ωκεανογραφικό πάρκο. Και δίπλα του απλώνεται ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα της πόλης, το Jardins del Turia, με λίμνες, παιδικές χαρές και πεζοπορικά μονοπάτια. Μια πραγματική αστική όαση και τα δύο έργα που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ντόπιων, αλλά τονώνουν και το τουριστικό ρεύμα της πόλης. Πώς να μη θυμηθώ πάλι την περίφημη ανάπλαση του Ελληνικού και να μελαγχολήσω, όταν μάλιστα διαβάζω ότι η πόλη των Τεχνών και Επιστημών εσοδεύει ετησίως πάνω από 100 εκατ. € και απασχολεί 3.500 εργαζόμενους.
Το δεύτερο μέρος της μέρας το αφιέρωσα στο μεσαιωνικό κομμάτι της πόλης, που κατά το μεγαλύτερο μέρος συγκεντρώνεται ανάμεσα στις Plaza de la Virgen και τη Βασιλική της και την Plaza de la Reina με τον όμορφο Καθεδρικό. Ομολογώ ότι έμεινα με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, η Βαλένθια άξιζε σίγουρα άλλη μια διανυκτέρευση.
Last edited by a moderator:
