Ιαπωνία ΙΑΠΩΝΙΑ - Big in Japan

[evaT]

Μείνατε σε ryokan ή πήγατε σε εξωτερικό όνσεν; Κι αν ναι θυμάσαι σε ποιό;

Εν τω μεταξύ μόνο που τα περιγράφεις για τη ζέστη τρομοκρατούμαι. Πολύ πακέτο.

 

[varioAthens]

Μείνατε σε ryokan ή πήγατε σε εξωτερικό όνσεν; Κι αν ναι θυμάσαι σε ποιό;

Εν τω μεταξύ μόνο που τα περιγράφεις για τη ζέστη τρομοκρατούμαι. Πολύ πακέτο.

Μειναμε σε ξενοδοχειο γιατι τα ryokan τα βρισκαμε σε υψηλοτερη τιμη και πηγαμε στο sento του ξενοδοχειου.

 

[Billouk]

Περιμένουμε φωτογραφίες από "καυτό" Κιότο!

 

[varioAthens]

Το Κιότο είναι συνώνυμο της παράδοσης, της πολιτιστικής κληρονομιάς, της κουλτούρας και της αισθητικής της Ιαπωνίας. Εδώ θα χορτάσεις ναούς, παραδοσιακή αρχιτεκτονική, ζεν κήπους (κι αν σταθείς τυχερός) και γκέισες. Αφιερώσαμε 4 μέρες στο Κιότο και δεν θα πρωτοτυπήσω λέγοντας ότι θα μπορούσα να μείνω άνετα άλλες τόσες, παρόλο που στην αρχή ένα σοκ το έπαθα γιατί φτάνοντας αντίκρυσα μια μεγαλούπολη ενώ εγώ φανταζόμουν μια μικρή πόλη, βυθισμένη ολόκληρη στην παράδοση και κάπως ξεχασμένη από τον χρόνο.

Αν έδινα μια “συμβουλή” σε μελλοντικούς ταξιδιώτες θα ήταν να μην φορτώσετε το πρόγραμμα σας με 200 ναούς... από ένα σημείο και μετά μπορεί να σας κουράσει να βλέπετε συνεχώς ναούς. Επιλέξτε λίγους (αυτούς που σας ενδιαφέρουν πιο πολύ) και αφιερώστε περισσότερο χρόνο στο να περιπλανηθείτε στις γραφικές συνοικίες της Higashiyama και στα δάση της Arashiyama, να δοκιμάσετε φαγητά στην αγορά Nishiki ή απλώς να κάθεστε να απολαμβάνετε το τσάι σας. Θέλει ηρεμία και χρόνο για να μπορέσεις να νιώσεις την πεμπτουσία της ζωής σύμφωνα με τους Ιάπωνες: το wabi-sabi, δηλαδή την αρμονική συνύπαρξη παράδοσης-φύσης-σιωπής. Το wabi-sabi στο Κιότο γίνεται πιο «απτό» από οποιοδήποτε άλλο μέρος στην Ιαπωνία.

Τι είδαμε στο Kyoto part I:

ΠΕΡΙΟΧΗ HIGASHIYAMA

• Το Ναό Kiyomizu Dera. Είναι βουδιστικός ναός σε ένα φανταστικό τοπίο μέσα σε οργιώδη βλάστηση και από την ξύλινη βεράντα του έχεις θέα στα καταπράσινα βουνά ολόγυρα καθώς και σε όλη την πόλη.

• Τους πολύ γραφικούς, πλακόστρωτους δρόμους Sannenzaka & Ninenzaka με τα ξύλινα σπίτια, τα μαγαζάκια και τα τσαγάδικα. Εδώ επέστρεφα ξανά και ξανά.... πήγα και απόγευμα και βράδυ και αργά τη νύχτα που κλείνουν τα μαγαζιά και έχουν φύγει οι τουρίστες και ήταν μια μαγεία. Η δική μου πιο αγαπημένη περιοχή στο Κιότο!!.

• Το Ναό Kodai-ji. Δεν ήταν στους ναούς που είχα “ξεχωρίσει” να επισκεφθώ γιατί μου φαινόταν αδιάφορος (και όντως δεν τρελάθηκα), αλλά “πέσαμε” τυχαία πάνω του καθώς βρίσκεται στο τελείωμα των δρόμων Sannenzaka/Ninenzaka. Αυτό που τον ξεχωρίζει είναι ένας τεράστιος (αλλά τεράστιος) Βούδας και το μικρό δάσος μπαμπού δίπλα του όπου μπορείς να βγάλεις φωτος χωρίς τις ορδές των τουριστών που μαζεύει το αντίστοιχο και πολύ πιο διάσημο Bamboo Forest στην Arashiyama (που αναφέρω παρακάτω).

• Το Ναό Ginkaku-ji. O “Aσημένιος Ναός” είναι πολύ πιο λιτός από τον Χρυσό (θα αναφερθεί παρακάτω) αλλά αξίζει γιατί έχει έναν υπέροχο ζεν κήπο με μονοπάτια που μπορείς να περπατήσεις και να τον ευχαριστηθείς με πολύ λιγότερο κόσμο.

• To Philosopher Path, ένας ήσυχος πεζόδρομος παράλληλα με το κανάλι, ξεκινάει από τον ναό Ginkaku-ji και καταλήγει στον ναό Nanzen-ji.

• Στην περιοχή Higashiyama και ειδικότερα στην περιοχή Kiyomizu, ανακαλύψαμε και μια ταράτσα με συγκλονιστική θέα προς την εμβληματική παγόδα Yasaka και τον τεράστιο Βούδα του Ναού Kodai-ji. Λέγεται
«K36» και είναι το bar-restaurant ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, ωστόσο οι τιμές ήταν πολύ κανονικές (αντίστοιχες με αυτές αθηναϊκού rooftop) κι έτσι απολαύσαμε ένα ποτό έχοντας αυτή την υπέροχη νυχτερινή θέα:

 

[varioAthens]

Τι είδαμε στο Kyoto part II

ΠΕΡΙΟΧΗ ARASHΙYAMA

• Το πολυφωτογραφημένο Arashiyama Bamboo Grove. Ξυπνήσαμε άγρια χαράματα ώστε να είμαστε εκεί πριν καταφτάσουν τα πλήθη των influencers που παθαίνουν αμοκ με το συγκεκριμένο σημείο. Είναι όντως μαγικό να διασχίζεις το μονοπάτι που σχηματίζουν τα πανύψηλα μπαμπού δέντρα με τις κορυφές τους να “αγγίζονται” ψηλά πάνω από το κεφάλι σου και ειδικά όταν έχει ελάχιστο κόσμο, επικρατεί ησυχία και μπορείς να ακούσεις το θρόϊσμα των φυλλωμάτων και τους ήχους των πουλιών... ωστόσο πραγματικά δεν έχω καταλάβει γιατί τόση φρενίτιδα με το συγκεκριμένο μπαμπού δάσος όταν στο Κυότο έχει τουλάχιστον άλλα δύο στα οποία μάλιστα μπορείς να είσαι και τελείως μόνος σου?

• Τον πολύ ιδιαίτερο Ναό Nenbutsu-ji. Μετά το Bamboo Grove περπατήσαμε μέσα από έναν όμορφο οικισμό που ακόμα δεν είχαν καν ανοίξει τα μαγαζάκια του και μπήκαμε βαθιά σε ένα άλλο δάσος όπου βρίσκεται σχεδόν κρυμμένος μέσα στην οργιώδη βλάστηση ο Νembutsu-ji. Tο ιδιαίτερο αυτού του ναού είναι τα χιλιάδες πέτρινα κεφάλια που υπάρχουν στον κήπο του και συμβολίζουν τις ψυχές των νεκρών. Θέλει αρκετό περπάτημα να φτάσεις εδώ από το Bamboo Forest οπότε έρχονται λιγότεροι τουρίστες με αποτέλεσμα να έχει μια γαλήνια ατμόσφαιρα.

• Τον ποταμό Katsura . Επιστρέφοντας από τον Nembutsu-ji (μιλάμε για παααάρα πολύ περπάτημα) φτάσαμε στον ποταμό Katsura και κάναμε έναν καταπληκτικό περίπατο στην σκιερή του όχθη (ειλικρινά δεν κατάλαβα ποτέ όσους περπατούσαν στην απέναντι όχθη που την έψηνε αλύπητα ο ήλιος). Το τοπίο είναι υπέροχο και για όποιον ενδιαφέρεται μετά τις 12 πραγματοποιούνται και βαρκάδες.

• Το Monkey Park. Να πω την αλήθεια προέκυψε τυχαία γιατί δεν καιγόμουν να δω μαϊμούδες αλλά τελικά ήταν πολύ ωραία εμπειρία για 2 λόγους. Πρώτον: είναι καταπληκτική η ανάβαση μέσα από ένα υπέροχο πυκνό δάσος ακούγοντας πουλιά και τρεχούμενα νερά. Δεύτερον: είναι ένα πάρκο όπου οι ρόλοι αντιστρέφονται..: Εδώ οι μαϊμούδες είναι ελεύθερες (όσο ελεύθερες μπορεί να είναι τελοσπάντων δεδομένου ότι πρόκειται για πάρκο) ενώ αυτοί που μπαίνουν στο κλουβί είναι οι άνθρωποι. Ευτυχώς την μέρα και ώρα που ήμουν εκεί όλοι οι τουρίστες ήταν συνεπείς στις οδηγίες που μας έδωσαν “να μην κοιτάμε τις μαϊμούδες στα μάτια, να μην χαμηλώνουμε στο ύψος τους και να μην κάνουμε σαν παρανοϊκοί χώνοντας την κάμερα μέσα στην μούρη τους” κι έτσι γλυτώσαμε τα δράματα γιατί οι ευερέθιστες μαϊμουδίτσες μπορεί πολύ εύκολα να γίνουν επιθετικές αν δεν τηρηθούν αυτοί οι κανόνες.

• Στην Arashiyama ανακαλύψαμε και ένα φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ό tea house σε πολύ minimal/ζεν στυλ που προσφέρει πολλές ποικιλίες τσαγιού (matcha, hojicha κ.λ.π.) καθώς και set (τύπου αγγλικού afternoon tea) που περιλαμβάνει τσάι και scones Έχει και τμήμα όπου βγάζεις τα παπούτσια σου και κάθεσαι σε χαμηλά τραπεζάκια… αρκετές γιαπωνέζες με την (γυναικο)παρέα τους απολάμβαναν εκεί το κυριακάτικο brunch τους.
Το μαγαζί λέγεται “Chavaty”.

 

[varioAthens]

Τι είδαμε στο Kyoto part III

• Την παραδοσιακή συνοικία Gion. Πρόκειται για την περιοχή με τις γκέισες και τις μάικο (δηλ. τις μαθητευόμενες γκέισες). Την συνοικία αυτή την περίμενα πιο γραφική η αλήθεια είναι, ωστόσο έχει ενδιαφέρον και προσωπικά μου άρεσε πολύ περισσότερο τη νύχτα, όχι μόνο γιατί είναι πιο πιθανό να πετύχεις γκέισες (το πρωϊ μάλλον κρύβονται από τους τουρίστες) αλλά και γιατί έχει πολλή night life και μια αίσθηση “υποκοσμίλας” που μου άρεσε. Η περιοχή Gion εκτείνεται στην μία όχθη του ποταμού Kamo.

• Το γραφικό σοκάκι Pontocho. Το σοκάκι και η γύρω από αυτό περιοχή εκτείνονται στην άλλη όχθη του ποταμού Kamo. Στον παραποτάμιο πεζόδρομο είδαμε πλανόδιους μουσικούς να παίζουν ενώ παρέες ντόπιων και τουριστών χάζευαν την φωταγωγημένη πόλη καθώς περπατούσαν ή άραζαν ή απολάμβαναν το δείπνο τους στις βεράντες των εστιατορίων που στηρίζονται σε πασάλους σχεδόν πάνω στο ποτάμι.

• To εμβληματικό Fushimi Inari Taisha. Είναι ένας σιντοϊστικός ναός απ’ όπου ξεκινάει μια πανέμορφη πεζοπορική διαδρομή μέσα από τα μονοπάτια που σχηματίζουν χιλιάδες αλλεπάλληλες διαδοχικές πύλες torii (torii είναι οι παραδοσιακές πύλες των σιντοιστικών ναών, συνήθως κόκκινες) και μοιάζουν σαν τούνελ. Η διαδρομή είναι μαγευτική μέσα σε πυκνό καταπράσινο δάσος γεμάτο μικρούς ναούς και ιερά. Και εδώ ξυπνήσαμε αξημέρωτα να πάμε γιατί και αυτό είναι ένα σημείο που πλημμυρίζει από influencers.

• Το Nijo Castle. Εξωτερικά δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο το Himeji, εσωτερικά όμως το ξεπερνάει λόγω του ότι έχει υπέροχες τοιχογραφίες και τα περιβόητα ξύλινα “τραγουδιστά” πατώματα (όταν κάποιος πατάει ακούγεται ένα τρίξιμο σαν κελάηδισμα πουλιού). Επιπλέον, σε κάποια δωμάτια υπάρχουν ρεαλιστικά ομοιώματα σογκούν και σαμουράι που αναπαριστούν διάφορες σκηνές όπως π.χ. τα συμβούλια του σογκούν με τους πολεμιστές του, οπότε κάνεις εύκολα “εικόνα” στο μυαλό σου την φεουδαρχική εποχή.

• Την αγορά Nishiki. Η επιτομή του γκουρμέ street food. Πεντακάθαρη, με όμορφα μαγαζιά και νόστιμο φαγητό. Must!

• Την σύγχρονη πόλη του Κιότο. Δεν την λες και όμορφη αλλά σίγουρα είναι μια πόλη με ζωντάνια, κόσμο και κίνηση σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας.

 

[varioAthens]

Συνέχεια Kyoto part III

Last but not least (επειδή για κάποιο λόγο μου ξέφυγε το προηγούμενο ποστ πριν προλάβω να τον συμπεριλάβω) τον Ναό Kinkaku-ji δηλ. τον Χρυσό Ναό. Οι δύο του όροφοι είναι επενδυμένοι με χρυσό, ωστόσο δεν είναι ο αυθεντικός αλλά πιστό αντίγραφο καθώς τον αρχικό τον έκαψε το 1950 ένας μοναχός που είχε εμμονή μαζί του. Τόσο ο ίδιος ο ναός, όσο και η λίμνη στην οποία καθρεφτίζεται αλλά και οι κήποι που τον περιβάλλουν είναι ό,τι ακριβώς είχα στο μυαλό μου σκεφτόμενη την παραδοσιακή Ιαπωνία. Η απόλυτα japanese καρτ ποστάλ. Αν κάποιος πρέπει να πάει μόνο σε έναν ναό στο Κιότο πρέπει να είναι αυτός.

Και μιας και μιλάμε για ναούς, κάποια στιγμή στο Κιότο παρατηρήσα στο Google Maps ότι όπου είχε ναούς είχε σήμανση με αγκυλωτό σταυρό:

Όπως επίσης στα ιερά που βρίσκονταν έξω απο τα σπίτια επίσης έβλεπα αγκυλωτούς σταυρούς.

«Τι φάση ακριβώς τα ναζιστικά σύμβολα σε όλους τους ναούς;». Αναλογιζόμενη και την θέση της χώρας κατά τον Β´Π.Π. πραγματικά είχα μείνει να αναρωτιέμαι.
Τελικά με την βοήθεια του φίλου μας του ChatGPT είδα ότι το 卍 που σηματοδοτεί τους βουδιστικούς ναούς, είναι το λεγόμενο μάντζι που συμβολίζει την αρμονία και την αιωνιότητα και είναι αριστερόστροφο, αντίθετα η ναζιστική σβάστικα είναι δεξιόστροφη 卐.


Κάτι για το οποίο είναι πολύ γνωστό το Κιότο είναι ότι αποτελεί το κέντρο του τελετουργικού του τσαγιού. Αν κάπου πρέπει να παρακολουθήσεις αυτό το τελετουργικό, θα είναι στο Κιότο.
Ένα αυθεντικό “tea ceremony” διαρκεί τουλάχιστον 3 ώρες και είναι πολύ ακριβό, ωστόσο υπάρχουν και τα τουριστικά πακέτα που είναι πολύ πιο οικονομικά αλλά και πολύ μικρότερης διάρκειας. Αν και άκρως τουριστικό, ήθελα να το κάνω γιατί μου είχε μείνει απωθημένο από τότε που έβλεπα μικρή το «Σογκούν», επιπλέον τα 2 τελευταία χρόνια έχω γίνει φανατική του τσάι matcha, το λατρεύω. Με ανέλαβαν πρώτα κάτι κυρίες που μου έφτιαξαν μαλλί και με έντυσαν γκέισα. Το έζησα λίγο παραπάνω με την περιβολή και την κόμμωση της γκέισας.
Και μετά μας έδειξαν το τελετουργικό: πώς μας υποδέχονται, πώς ετοιμάζεται το τσάι, πώς γίνεται το σερβίρισμα, πώς το πίνουμε, με τι γλυκά συνοδεύεται. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα ηρεμίας και σιωπής χωρίς τα συνήθη χαχανητά από τους τουρίστες όπως συμβαίνει σε άλλες φολκλορικές δραστηριότητες.

 

[Elena2508]

Διαβάζω την ιστορία σου καθημερινά και περιμένω με αγωνία τη συνέχεια της!!!
Είμαι κυριολεκτικά εκστασιασμένη!!!
Οι φωτογραφίες σου είναι καταπληκτικές και τόσο ζωντανές!!
Η περιγραφή σου τόσο ουσιαστική και πολύτιμη!!
Μέχρι τώρα από διάφορα φωτορεπορτάζ φίλων που πήγαν στην Ιαπωνία είχα καταλήξει ότι μόνο το Κιότο μου αρέσει και θα ήθελα να δω.
Αν καταφέρεις να μου αλλάξεις τη γνώμη που έχω σχηματίσει για το Τόκυο τότε μάλλον θα προσπαθήσω να οργανώσω πιο γρήγορα ένα ταξίδι στην Άπω Ανατολή...
Σε ευχαριστούμε πολύ που μοιράζεσαι αυτές τις εμπειρίες σου!!
Υ.Γ. Όταν λες ότι πηγαίνατε αξημέρωτα σε ένα μέρος για να μην πέσετε στις ορδές των τουριστών τι ώρα εννοείς;

 

[evaT]

Περιμένουμε φωτό με το γκέισα λουκ

 

[varioAthens]

Διαβάζω την ιστορία σου καθημερινά και περιμένω με αγωνία τη συνέχεια της!!!
Είμαι κυριολεκτικά εκστασιασμένη!!!
Οι φωτογραφίες σου είναι καταπληκτικές και τόσο ζωντανές!!
Η περιγραφή σου τόσο ουσιαστική και πολύτιμη!!
Μέχρι τώρα από διάφορα φωτορεπορτάζ φίλων που πήγαν στην Ιαπωνία είχα καταλήξει ότι μόνο το Κιότο μου αρέσει και θα ήθελα να δω.
Αν καταφέρεις να μου αλλάξεις τη γνώμη που έχω σχηματίσει για το Τόκυο τότε μάλλον θα προσπαθήσω να οργανώσω πιο γρήγορα ένα ταξίδι στην Άπω Ανατολή...
Σε ευχαριστούμε πολύ που μοιράζεσαι αυτές τις εμπειρίες σου!!
Υ.Γ. Όταν λες ότι πηγαίνατε αξημέρωτα σε ένα μέρος για να μην πέσετε στις ορδές των τουριστών τι ώρα εννοείς;

Σε ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογια!! Χαιρομαι ιδιαιτερα που απολαμβανεις και την ιστορια και τις φωτογραφιες και αν καταφερω να σε επηρεασω να πας θα χαρω ακομα παραπανω γιατι πραγματικα προκειται για μια εμπειρια ζωης και στο λεει αυτο ενας ανθρωπος που λατρευει την Αμερικη (και δη την Λατινικη).
Οταν λεω αξημερωτα εννοω οτι 7-7και κατι ημασταν ηδη εκει, δηλαδη ξυπνημα 5.30-6 παρα... Ακουγεται λιγο βαρβαρο αλλα εκτος απο τα πληθη γλυτωναμε και αρκετη ζεστη και τον "χαμενο" χρονο του μεσημεριου... (σου θυμιζω οτι "χαναμε" 2-3 ωρες το μεσημερι γιατι αναγκαστικα επρεπε να γυρισουμε ξενοδοχειο για να αλλαξουμε ρουχα και να βαλουμε στεγνα).

 

[varioAthens]

Περιμένουμε φωτό με το γκέισα λουκ

Τωρα σωθηκες
Δεν εχω ανεβασει ποτε φωτογραφια μου, θα ανεβασω πρωτη φορα ως γκεισα?

 

[varioAthens]

Φαγητό - Ποτό - Τσάι στο Κιότο

Αν και λατρεύω το σούσι είναι ζήτημα αν έφαγα περισσότερες από 2 φορές όσο ήμουν στην Ιαπωνία. Ο λόγος είναι ότι η κουζίνα τους είναι ανεξάντλητη σε γεύσεις και επιλογές με αποτέλεσμα να τρως κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό και πάλι δεν θα προλάβεις να τα δοκιμάσεις όλα. Παρόλο που στην φεουδαρχική εποχή η διατροφή τους βασιζόταν κυρίως στο ψάρι, τα τελευταία 150 χρόνια οι Ιάπωνες έχουν αναπτύξει ισχυρή παράδοση και στο κρέας με πιο φημισμένο το wagyu (κρέας που οπτικά θυμίζει μάρμαρο) το οποίο συμπεριλαμβάνει και το επίσης γνωστό kobe.
Οι Ιάπωνες, διαπίστωσα ότι, τρώνε πολύ κρέας κι όταν λέω πολύ δεν εννοώ σε ποσότητα (άλλωστε είναι συλφίδες, ούτε για δείγμα δεν είδα υπέρβαρο άτομο) αλλά σε συχνότητα. Μάλιστα, ειδικά στο Κιότο και την Οσάκα θα βρεις πιο πολλά παραδοσιακά κρεατάδικα yakiniku (από αυτά που ψήνεις μόνος σου) παρά σουσάδικα.

Η φάση στα yakiniku είναι η εξής: κάθεσαι στο τραπέζι το οποίο έχει στην μέση μια ψησταριά, παραγγέλνεις τα κρέατα που θέλεις και έρχεται ο σερβιτόρος -σου ανάβει την ψησταριά, φέρνει τα ώμα κρέατα που παρήγγειλες με τα αντίστοιχα συνοδευτικά και ξεκινάει το γλέντι! Τσίκνα, φρεσκοψημένο κρεατάκι και μπύρα μέχρι τελικής πτώσεως.
Έχεις μάλιστα τη δυνατότητα, κάθε φορά που τελειώνει το ένα κρέας, να παραγγέλνεις κατευθείαν το επόμενο μέσω του iPad που υπάρχει στο τραπέζι. Άλλος ένας λόγος που χωρίς wifi δεν πας πουθενά στην Ιαπωνία: η συντριπτική πλειοψηφία των μαγαζιών -ακόμα και τα πιο ταπεινά ταβερνεία- αντί για κατάλογο, έχουν iPad στο τραπέζι. Σκανάρεις, κατεβάζεις τον κατάλογο και παραγγέλνεις ανά πάσα στιγμή, χωρίς να ψάχνεις για σερβιτόρο.
Και, εμείς ως Έλληνες, γνωρίζουμε πολύ καλά τι γίνεται όταν μια παρέα φίλων μαζεύεται γύρω από μια ψησταριά… το κέφι ανάβει! Το ίδιο ισχύει και για τους κατά τα άλλα ήσυχους Ιάπωνες: όταν βρίσκονταν με την παρέα τους γύρω από το τραπέζι να ψήνουν και να πίνουν, τους έβλεπες να “μεταμορφώνονται” και να γίνονται πιο χαλαροί και πιο εξωστρεφείς.
Στο Κιότο φάγαμε 2 φορές σε yakiniku και η θύμησή τους ακόμα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Μια άλλη φορά πετύχαμε ένα sushi bar στην Gion. Είδαμε κοστουμαρισμένους ντόπιους να μπαίνουν για after work έξοδο και τους ακολουθήσαμε. Ήμασταν τυχεροί γιατί μας έδωσαν το τελευταίο σεπαρέ. Πάρα πολλά εστιατόρια στην Ιαπωνία έχουν σεπαρέ είτε ημίκλειστα (χωρίζονται μεταξύ τους με ένα απλό παραβάν) είτε τελείως κλειστά (κανονικά δωματιάκια με τοίχους και πόρτα) για να απολαμβάνουν οι θαμώνες ιδιωτικότητα μέχρι πλήρη απομόνωση. Συχνά πάντως όταν βλέπουν δυτικούς -και ειδικά αμερικανούς- τους οδηγούν απευθείας σε πριβέ δωμάτιο για να είναι σίγουροι ότι δεν θα ενοχλούν με τις φωνές τους. Η ησυχία σε δημόσιους χώρους -μετρό, εστιατόρια κ.λ.π.- εκτιμάται πολύ στην Ιαπωνία και ένας λόγος που συχνά “τρώμε” πόρτα εμείς οι δυτικοί από μικρά izikayas που δεν έχουν πριβέ χώρο είναι ακριβώς αυτός: γιατί το 90% από εμάς τους τουρίστες φωνάζει αντί να μιλάει. Και κάπως έτσι πλανάται μια εντύπωση ότι οι Ιάπωνες είναι ρατσιστές με τους δυτικούς. Είναι? Δεν είναι? Δεν ξέρω... κι εγώ είμαι διχασμένη....
Στο συγκεκριμένο σουσάδικο η ιδιαιτερότητα -σε σχέση με αυτά που ήξερα από την Ελλάδα- ήταν ότι τα πιάτα που παραγγείλαμε δεν ερχόντουσαν με 7-10 κομμάτια αλλά μόνο με 1 κομμάτι. Αυτή η πρακτική θυμίζει το omakase (δηλαδή “το αφήνω πάνω σου” που δεν παραγγέλνεις αλλά ο σεφ σου σερβίρει απευθείας ό,τι ετοιμάζει εκείνη τη στιγμή... όμως το omakase αποτελεί fine dining εμπειρία και γι’ αυτό είναι πανάκριβο), στην πραγματικότητα όμως αυτό που φάγαμε εμείς λέγεται ikkan-zutsu -δηλαδή ένα κομμάτι τη φορά- που συνηθίζεται πολύ. Έτσι έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις πολλές και διαφορετικές γεύσεις, προσωπικά έφαγα σούσι που δεν είχα ήξερα καν ότι υπάρχουν π.χ. σούσι με κρέας, σούσι με ομελέτα κ.λ.π.

(τα σεπαρέ)

(και ο καλλιτέχνης).

Άλλη επιλογή για φαγητό είναι φυσικά τα izikayas -μια σταλιά μαγαζάκια που συχνά χωράνε μόνο 6 ως 10 άτομα που τρώνε σε σκαμπό στο μπαρ- όμως δυστυχώς εμείς δεν σταθήκαμε τυχεροί στο Κιότο και αυτό όπου φάγαμε ήταν ψιλομάπα οπότε δεν θα αναφερθώ περισσότερο πόσω μάλλον να το προτείνω (ευτυχώς στα izikayas του Τόκυο ξετρελάθηκα).

Επίσης, μην παραλείψετε την αγορά Nishiki όπου μπορείς να βρεις και να δοκιμάσεις τα πάντα από street food και όλα πεντακάθαρα. Προσοχή, τις Κυριακές είναι σχεδόν όλα τα μαγαζάκιa της αγοράς κλειστά.

Γενικά, οι τιμές για το φαγητό στην Ιαπωνία μου φάνηκαν -σε σχέση με Ελλάδα- φθηνές. Μάλιστα για κάποια γεύματα μπορείς να ρίξεις κι άλλο το budget τρώγωντας από 7-Εleven που έχει φρεσκότατα φαγητά και τα επιλέγουν κατά κόρον και οι ντόπιοι.

Κάτι άλλο που ευχαριστήθηκα σε όλη την Ιαπωνία αλλά ειδικότερα στο Κιότο είναι το matcha σε όλες τις εκδοχές του: matcha ζεστό, matcha κρύο, matcha latte, matcha παγωτό μηχανής, matcha γλυκά, matcha κέηκ, matcha μπισκότα... ουφ... Το matcha στην Ιαπωνία έχει ενσωματωθεί παντού σε σημείο να μου θυμίζει την υπερβολή με το dubai chocolate στην Ελλάδα. Όμως ευτυχώς το matcha το λατρεύω και επειδή στην Ελλάδα δεν έχω βρει πουθενά να το φτιάχνουν ωραία, εκεί το ευχαριστήθηκα σε καθημερινή βάση είτε ήταν σε παραδοσιακά τεοποιεία, είτε σε μοντέρνα μινιμαλιστικά matcha houses. Η περιοχή Kiyomizu σφύζει και από τα μεν και από τα δε. Επίσης, ένα πολύ καλό matcha house που προτείνω είναι το “Chavaty” στην Arashiyama (που το ανέφερα και στο αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστορίας μου). Οι ντόπιοι ωστόσο φαίνεται να απολαμβάνουν το τσάι τους περισσότερο στην γνωστή αμερικανική αλυσίδα παρά σε μικρά μαγαζάκια...χωρίς υπερβολή έβλεπα 2 Starbucks σε κάθε τετράγωνο ... ούτε στην Αμερική τέτοιος παροξυσμός.
Επίσης, ανακάλυψα και ένα καινούριο τσάι, το hojicha, το οποίο δεν είναι πράσινο σαν το matcha αλλά καφέ και λόγω του ότι είναι καβουρδισμένο θυμίζει κάτι μεταξύ κακάο-φουντούκι-καραμέλα, δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς.


(παραδοσιακό tea ceremony vs μοντέρνο matcha latte)


Για ποτό προτείνω το “Κ36” στην Higashiyama και συγκεκριμένα στην περιοχή Kiyomizu (και σε αυτό αναφέρθηκα στο αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστορίας μου). Είναι το rooftop πολυτελούς ξενοδοχείου (με τιμές Αθήνας όμως) και κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή θέα! Και όταν αναρωτήθηκα πώς στο καλό βρέθηκε τόσο μεγάλη έκταση μέσα στην πυκνοκτισμένη παραδοσιακή συνοικία για να χτιστεί ξενοδοχείο με κήπους κλπ κλπ, ανακάλυψα πώς πριν ήταν δημοτικό σχολείο το οποίο έπαψε να λειτουργεί πριν καμιά 15αρια χρόνια λόγω δραματικής μείωσης των μαθητών... κοινώς οι μόνιμοι κάτοικοι εγκαταλείπουν σταδιακά και η ιστορική αυτή περιοχή μετατρέπεται σιγά-σιγά σε τουριστικό λούνα πάρκ.