varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.662
- Likes
- 13.745
Με αφετηρία τον Αρμενιστή ξεκινήσαμε να εξερευνήσουμε (εγώ δηλαδή, μιας και η φίλη μου το είχε γυρίσει πολλάκις το νησί της) το εσωτερικό της Ικαρίας.
Χριστός Ραχών: ο Χριστός είναι ένα παλιό χωριό, καταπράσινο και χτισμένο αμφιθεατρικά στο βουνό. Είναι πολύ γραφικός με τα πλακόστρωτα στενάκια του και τα παραδοσιακά καφενεία του. Το πιο χαρακτηριστικό σ’ αυτό το χωριό, όμως, είναι ο νυχτερινός ρυθμός ζωής του. Πραγματικά εδώ η ζωή ξεκινάει μόλις βραδιάσει , αφού τα καταστήματα λειτουργούν από τις 9-10 το βράδυ μέχρι τα ξημερώματα. Μου το έλεγε η φίλη μου και σκεφτόμουν ότι μου έκανε πλάκα. Κι όμως! Όταν φτάσαμε πρωϊ στον Χριστό δεν κυκλοφορούσαν παρά 3-4 ψυχές όλες κι όλες, ήταν σαν εγκαταλελειμμένο χωριό. Το κορυφαίο δε, ήταν ο self-service φούρνος! Επειδή τα μαγαζιά, όπως είπα, ανοίγουν το βράδυ ο ένας και μοναδικός (το 1994) φούρνος άνοιγε μεν το πρωϊ αλλά χωρίς να είναι μέσα ο ιδιοκτήτης ή κάποιος υπάλληλος! Έτσι αν θέλεις να ψωνίσεις από εκεί, δεν έχεις παρά να μπεις μέσα, να πάρεις το ψωμί σου και ότι άλλο θέλεις και απλά να αφήσεις στον πάγκο τα χρήματα (!).
Στον Χριστό προβλεπόταν και μία διανυκτέρευση σε συγγενικό σπίτι της φίλης μου μιας και θέλαμε να πάμε το βράδυ στο πανηγύρι του χωριού. Να σημειώσω εδώ ότι το πανηγύρι του Χριστού είναι το μεγαλύτερο της Ικαρίας. Πριν φύγουμε για το πανηγύρι, κάναμε μία βόλτα στα στενά του Χριστού και εξεπλάγην! Το χωριό είχε αλλάξει όψη σε σχέση με το πρωϊ που έμοιαζε σαν ερημωμένο: κόσμος κυκλοφορούσε, τα μαγαζιά ήταν όλα ανοιχτά, μπαράκια που γέμιζαν τα δρομάκια με ωραίες μουσικές...Ένα χωριό γεμάτο κίνηση και ζωή!
Η συνέχεια στο πανηγύρι ήταν απολαυστική με το κρασί να ρέει άφθονο, ντόπια πεντανόστιμα κρεατικά, την υπέροχη νησιώτικη μουσική και αποκορύφωμα τον πασίγνωστο ικαριώτικο παραδοσιακό χορό αλλά και το λιγότερο γνωστό (για τους τουρίστες) ικαριώτικο βαλς. Το πανηγύρι, περιττό να πώ ότι, κράτησε μέχρι το επόμενο μεσημέρι.
Μονή Μουντέ: το μοναστήρι αυτό είναι του 13 αιώνα με παλιές εικόνες και τοιχογραφίες και βρίσκεται σε καταπληκτική τοποθεσία: πολύ ψηλά στο βουνό, περιτριγυρισμένο από πυκνό δάσος και με μαγευτική θέα. Το καλύτερο είναι ότι δεν το επισκέπτεται πολύς κόσμος. Εμείς ήμαστε οι μοναδικοί επισκέπτες εκείνη την ημέρα και έτσι είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τις ελάχιστες καλόγριες και να μάθουμε την ιστορία της Μονής και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα για την Ικαρία.
Φράγμα: Ουσιαστικά πρόκειται για 2 φράγματα (το μικρό και το μεγάλο) και αξίζει τον κόπο να πάει κανείς όχι μόνο για την υπέροχη διαδρομή μέχρι να φτάσει αλλά και γιατί φτάνοντας θα εντυπωσιαστεί από το τοπίο. Καταπράσινη φύση, λίμνη, πάπιες και χήνες να πλατσουρίζουν μαζί με μερικούς τολμηρούς τουρίστες. Το τοπίο παραπέμπει σε μικρογραφία αλπικού τοπίου και ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε νησί.
Πεζοπορίες στην Ικαρία: Στο πρώτο ταξίδι μου στην Ικαρία έκανα μόνο μία πεζοπορική διαδρομή (το ομολογώ: από το πολύ ξενύχτι δεν μπορούσα να σηκωθώ πρωϊ-πρωϊ για περπάτημα) στο φαράγγι του Χάλαρη. Ο Χάλαρης είναι ο ποταμός που καταλήγει στην παραλία του Να. Μέχρι να καταλήξει εκεί όμως περνά μέσα από πλατάνια, τρεχούμενα νερά, λίμνη και το όλο τοπίο είναι ένας επίγειος παράδεισος.
Σε επόμενα ταξίδια, έκανα και άλλες διαδρομές. Οι πιο ενδιαφέρουσες είναι αυτές από Χριστό προς Αρμενιστή. Πραγματικά αξίζει τον κόπο. Αν πάλι δεν σας αρέσει με τίποτα το περπάτημα μπορείτε να κάνετε κάποια μονοπάτια με mountain ποδήλατο. Πιο ζόρικο κατ’ εμέ, αλλά ενδιαφέρον και αυτό.
Χριστός Ραχών: ο Χριστός είναι ένα παλιό χωριό, καταπράσινο και χτισμένο αμφιθεατρικά στο βουνό. Είναι πολύ γραφικός με τα πλακόστρωτα στενάκια του και τα παραδοσιακά καφενεία του. Το πιο χαρακτηριστικό σ’ αυτό το χωριό, όμως, είναι ο νυχτερινός ρυθμός ζωής του. Πραγματικά εδώ η ζωή ξεκινάει μόλις βραδιάσει , αφού τα καταστήματα λειτουργούν από τις 9-10 το βράδυ μέχρι τα ξημερώματα. Μου το έλεγε η φίλη μου και σκεφτόμουν ότι μου έκανε πλάκα. Κι όμως! Όταν φτάσαμε πρωϊ στον Χριστό δεν κυκλοφορούσαν παρά 3-4 ψυχές όλες κι όλες, ήταν σαν εγκαταλελειμμένο χωριό. Το κορυφαίο δε, ήταν ο self-service φούρνος! Επειδή τα μαγαζιά, όπως είπα, ανοίγουν το βράδυ ο ένας και μοναδικός (το 1994) φούρνος άνοιγε μεν το πρωϊ αλλά χωρίς να είναι μέσα ο ιδιοκτήτης ή κάποιος υπάλληλος! Έτσι αν θέλεις να ψωνίσεις από εκεί, δεν έχεις παρά να μπεις μέσα, να πάρεις το ψωμί σου και ότι άλλο θέλεις και απλά να αφήσεις στον πάγκο τα χρήματα (!).
Στον Χριστό προβλεπόταν και μία διανυκτέρευση σε συγγενικό σπίτι της φίλης μου μιας και θέλαμε να πάμε το βράδυ στο πανηγύρι του χωριού. Να σημειώσω εδώ ότι το πανηγύρι του Χριστού είναι το μεγαλύτερο της Ικαρίας. Πριν φύγουμε για το πανηγύρι, κάναμε μία βόλτα στα στενά του Χριστού και εξεπλάγην! Το χωριό είχε αλλάξει όψη σε σχέση με το πρωϊ που έμοιαζε σαν ερημωμένο: κόσμος κυκλοφορούσε, τα μαγαζιά ήταν όλα ανοιχτά, μπαράκια που γέμιζαν τα δρομάκια με ωραίες μουσικές...Ένα χωριό γεμάτο κίνηση και ζωή!
Η συνέχεια στο πανηγύρι ήταν απολαυστική με το κρασί να ρέει άφθονο, ντόπια πεντανόστιμα κρεατικά, την υπέροχη νησιώτικη μουσική και αποκορύφωμα τον πασίγνωστο ικαριώτικο παραδοσιακό χορό αλλά και το λιγότερο γνωστό (για τους τουρίστες) ικαριώτικο βαλς. Το πανηγύρι, περιττό να πώ ότι, κράτησε μέχρι το επόμενο μεσημέρι.
Μονή Μουντέ: το μοναστήρι αυτό είναι του 13 αιώνα με παλιές εικόνες και τοιχογραφίες και βρίσκεται σε καταπληκτική τοποθεσία: πολύ ψηλά στο βουνό, περιτριγυρισμένο από πυκνό δάσος και με μαγευτική θέα. Το καλύτερο είναι ότι δεν το επισκέπτεται πολύς κόσμος. Εμείς ήμαστε οι μοναδικοί επισκέπτες εκείνη την ημέρα και έτσι είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τις ελάχιστες καλόγριες και να μάθουμε την ιστορία της Μονής και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα για την Ικαρία.
Φράγμα: Ουσιαστικά πρόκειται για 2 φράγματα (το μικρό και το μεγάλο) και αξίζει τον κόπο να πάει κανείς όχι μόνο για την υπέροχη διαδρομή μέχρι να φτάσει αλλά και γιατί φτάνοντας θα εντυπωσιαστεί από το τοπίο. Καταπράσινη φύση, λίμνη, πάπιες και χήνες να πλατσουρίζουν μαζί με μερικούς τολμηρούς τουρίστες. Το τοπίο παραπέμπει σε μικρογραφία αλπικού τοπίου και ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε νησί.
Πεζοπορίες στην Ικαρία: Στο πρώτο ταξίδι μου στην Ικαρία έκανα μόνο μία πεζοπορική διαδρομή (το ομολογώ: από το πολύ ξενύχτι δεν μπορούσα να σηκωθώ πρωϊ-πρωϊ για περπάτημα) στο φαράγγι του Χάλαρη. Ο Χάλαρης είναι ο ποταμός που καταλήγει στην παραλία του Να. Μέχρι να καταλήξει εκεί όμως περνά μέσα από πλατάνια, τρεχούμενα νερά, λίμνη και το όλο τοπίο είναι ένας επίγειος παράδεισος.
Σε επόμενα ταξίδια, έκανα και άλλες διαδρομές. Οι πιο ενδιαφέρουσες είναι αυτές από Χριστό προς Αρμενιστή. Πραγματικά αξίζει τον κόπο. Αν πάλι δεν σας αρέσει με τίποτα το περπάτημα μπορείτε να κάνετε κάποια μονοπάτια με mountain ποδήλατο. Πιο ζόρικο κατ’ εμέ, αλλά ενδιαφέρον και αυτό.
Attachments
Last edited:
Ωραια ιστορια Vario πριν παω στη Τζαμαικα θα περασω απο την 
