fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.880
- Likes
- 14.417
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Ο σημαντικότερος στόχος λοιπόν είχε επιτευχθεί. Είχα πάρει μια σημαντική εικόνα της πόλης όσον αφορά τα αξιοθέατά της. Στη συνέχεια έκανα μια μεγάλη βόλτα στην πλευρά της παραλίας , πάντα κάτω από το μουντό ουρανό και πλάι στα βαλτώδη νερά. Η υγρασία δυστυχώς ήταν αισθητή και συνετέλεσε στο να νιώσω γρηγορότερα την κούραση να με καταβάλει. Εξακολούθησα όμως να περπατώ και να χάνομαι μέσα σε δρόμους και δρομάκια. Κάποια στιγμή βρέθηκα σε μια παιδική εκδήλωση και στάθηκα να θαυμάσω λίγο τα αμέτρητα ξανθά αγγελουδάκια με τα κατακόκκινα μαγουλάκια και τις παγωμένες μυτούλες. Κλασσικά Σκανδιναβάκια, ευτυχισμένα παιδιά, ήρεμα και γελαστά. Η πλειοψηφία των γονιών ήταν μπαμπάδες. Ελάχιστα ζευγάρια θυμάμαι να είδα. Όπως και στη Σουηδία. Άλλωστε γιατί όχι; Το ζήτημα είναι να μεγαλώνεις σωστά το παιδί σου. Η ευτυχία του δεν εξαρτάται από το αν οι γονείς θα είναι κάτω από την ίδια στέγη. (πόσες και πόσες φορές αυτό δεν αποτέλεσε δυστυχία για κάποια ελληνική οικογένεια; )
Επίσης μου έκανε εντύπωση ότι τα περισσότερα παιδάκια φορούσαν ισοθερμικά ρούχα σαν υπνόσακους. Περίμενα το -1 να τους φαίνεται δροσιά σε σχέση με τις θερμοκρασίες που πιάνει το Ελσίνκι το χειμώνα.
Δε θυμάμαι πόσες ώρες πέρασα τριγυρίζοντας στους δρόμους της πόλης. Πάντως κάποια στιγμή κουράστηκα και βγήκα προς αναζήτηση γραφικού καφέ όπου θα με φιλοξενούσε μια ωρίτσα να ξεκουραστώ και να πιω ένα smoothie. Και πράγματι, μετά από αρκετό ψάξιμο, και αφού ξαναπέρασα από την πανέμορφη Μητρόπολη γιατί δε τη χόρταινα, βρήκα ένα μικρό παριζιάνικο καφέ με ασπρόμαυρο μωσαϊκό, τεράστια τζαμαρία με θέα στην αγορά και βάζα με αμέτρητα γλυκά και μπισκότα. Πήρα λοιπόν το χυμό μου και κάθισα μπροστά στη τζαμαρία γράφοντας στο ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο κι ενίοτε χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε.
Στην αρχή παρατηρούσα τον κόσμο που έκανε ψώνια και κρατούσε σακούλες στα χέρια. Κυρίως ήταν Ρώσοι – κάνουν μπαμ από μακριά. Ύστερα άρχισα να παρατηρώ τους νέους. Οι κοπέλες δε το συζητώ, στην πλειοψηφία πανέμορφες. Ψηλές, ξανθές, πολύ αδύνατες, με πράσινα μάτια και ίσως λίγες φακίδες στο πρόσωπο. Ίσως να είναι από τις ομορφότερες γυναίκες που είχα δει. Οι Λεττονές και οι Εσθονές δε μου έκαναν καμιά ιδιαίτερη αίσθηση. Και δεν είναι δα και τόσο ψηλές όσο λένε. Απλά προφανώς ο μέσος όρος είναι αρκετά ψηλότερος από το μέσο όρο των Ελληνίδων.
Στο καφέ που βρισκόμουν παρατήρησα ότι υπήρχαν τραπέζια με 3-4 γυναίκες μαζί που όλο γελούσαν και έλαμπαν τα πράσινα ματάκια τους. Και παράλληλα υπήρχαν και τραπέζια όπου κάθονταν μοναχικοί νεαροί άντρες με ή χωρίς κάποιοι βιβλίο και οι οποίοι ήταν στην απόλυτη κοσμάρα τους , χωρίς να δίνουν την παραμικρή σημασία στις καλλονές δίπλα τους. Απέναντί μου ακριβώς καθόταν ένας ξανθομπάμπουρας που επί μία ώρα δεν είχε γυρίσει το κεφάλι του ούτε 10 μοίρες . Αφού μου ερχόταν να του φωνάξω « ξύπνα ρε τούβλο και κοίτα γύρω σου» .
Ειλικρινά, έβλεπα μοναξιά στο βλέμμα των κοριτσιών. Μάλλον πολλοί άντρες είναι έτσι , αντικοινωνικοί και προτιμούν τη μπύρα τους.
Ωστόσο, όσο όμορφες είναι οι νέες γυναίκες, τόσο άσχημες είναι οι μεγαλύτερες. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όπως παρατήρησα μεγαλώνοντας αγριεύουν τα χαρακτηριστικά τους και μοιάζουν με άντρες. Το ίδιο και το σώμα τους. Πράγμα πολύ περίεργο. Βέβαια δεν ίσχυε για όλες τις γυναίκες αυτό αλλά το παρατήρησα στην πλειοψηφία.
Κάποια στιγμή τελείωσε και το smoothie , είχα περάσει αρκετή ώρα στο καφέ και είχα ξεκουράσει και τα πόδια μου. Έτσι βγήκα για μια ακόμα βόλτα στην αγορά του Ελσίνκι . Ήταν μεσημέρι, το κρύο ήταν πια υποφερτό κι εγώ γυρνούσα στους μεγάλους δρόμους του κέντρου και σκεφτόμουν πως αν δεν ήξερα πως βρίσκομαι στο Ελσίνκι άνετα θα το μπέρδευα με κάποια αμερικανική πόλη.
Πάντως δεν είχε καμιά σχέση με τη Στοκχόλμη. Ούτε το μέρος ούτε ο κόσμος. Το Ελσίνκι έχει μια δικιά του γοητεία. Μια μελαγχολία ενδεχομένως την οποία και ένιωσα στο πετσί μου έστω και αν είχα πάει «κατ’ επιλογή μόνη» .
Επίσης μου έκανε εντύπωση ότι τα περισσότερα παιδάκια φορούσαν ισοθερμικά ρούχα σαν υπνόσακους. Περίμενα το -1 να τους φαίνεται δροσιά σε σχέση με τις θερμοκρασίες που πιάνει το Ελσίνκι το χειμώνα.
Δε θυμάμαι πόσες ώρες πέρασα τριγυρίζοντας στους δρόμους της πόλης. Πάντως κάποια στιγμή κουράστηκα και βγήκα προς αναζήτηση γραφικού καφέ όπου θα με φιλοξενούσε μια ωρίτσα να ξεκουραστώ και να πιω ένα smoothie. Και πράγματι, μετά από αρκετό ψάξιμο, και αφού ξαναπέρασα από την πανέμορφη Μητρόπολη γιατί δε τη χόρταινα, βρήκα ένα μικρό παριζιάνικο καφέ με ασπρόμαυρο μωσαϊκό, τεράστια τζαμαρία με θέα στην αγορά και βάζα με αμέτρητα γλυκά και μπισκότα. Πήρα λοιπόν το χυμό μου και κάθισα μπροστά στη τζαμαρία γράφοντας στο ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο κι ενίοτε χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε.
Στην αρχή παρατηρούσα τον κόσμο που έκανε ψώνια και κρατούσε σακούλες στα χέρια. Κυρίως ήταν Ρώσοι – κάνουν μπαμ από μακριά. Ύστερα άρχισα να παρατηρώ τους νέους. Οι κοπέλες δε το συζητώ, στην πλειοψηφία πανέμορφες. Ψηλές, ξανθές, πολύ αδύνατες, με πράσινα μάτια και ίσως λίγες φακίδες στο πρόσωπο. Ίσως να είναι από τις ομορφότερες γυναίκες που είχα δει. Οι Λεττονές και οι Εσθονές δε μου έκαναν καμιά ιδιαίτερη αίσθηση. Και δεν είναι δα και τόσο ψηλές όσο λένε. Απλά προφανώς ο μέσος όρος είναι αρκετά ψηλότερος από το μέσο όρο των Ελληνίδων.
Στο καφέ που βρισκόμουν παρατήρησα ότι υπήρχαν τραπέζια με 3-4 γυναίκες μαζί που όλο γελούσαν και έλαμπαν τα πράσινα ματάκια τους. Και παράλληλα υπήρχαν και τραπέζια όπου κάθονταν μοναχικοί νεαροί άντρες με ή χωρίς κάποιοι βιβλίο και οι οποίοι ήταν στην απόλυτη κοσμάρα τους , χωρίς να δίνουν την παραμικρή σημασία στις καλλονές δίπλα τους. Απέναντί μου ακριβώς καθόταν ένας ξανθομπάμπουρας που επί μία ώρα δεν είχε γυρίσει το κεφάλι του ούτε 10 μοίρες . Αφού μου ερχόταν να του φωνάξω « ξύπνα ρε τούβλο και κοίτα γύρω σου» .
Ειλικρινά, έβλεπα μοναξιά στο βλέμμα των κοριτσιών. Μάλλον πολλοί άντρες είναι έτσι , αντικοινωνικοί και προτιμούν τη μπύρα τους.
Ωστόσο, όσο όμορφες είναι οι νέες γυναίκες, τόσο άσχημες είναι οι μεγαλύτερες. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όπως παρατήρησα μεγαλώνοντας αγριεύουν τα χαρακτηριστικά τους και μοιάζουν με άντρες. Το ίδιο και το σώμα τους. Πράγμα πολύ περίεργο. Βέβαια δεν ίσχυε για όλες τις γυναίκες αυτό αλλά το παρατήρησα στην πλειοψηφία.
Κάποια στιγμή τελείωσε και το smoothie , είχα περάσει αρκετή ώρα στο καφέ και είχα ξεκουράσει και τα πόδια μου. Έτσι βγήκα για μια ακόμα βόλτα στην αγορά του Ελσίνκι . Ήταν μεσημέρι, το κρύο ήταν πια υποφερτό κι εγώ γυρνούσα στους μεγάλους δρόμους του κέντρου και σκεφτόμουν πως αν δεν ήξερα πως βρίσκομαι στο Ελσίνκι άνετα θα το μπέρδευα με κάποια αμερικανική πόλη.
Πάντως δεν είχε καμιά σχέση με τη Στοκχόλμη. Ούτε το μέρος ούτε ο κόσμος. Το Ελσίνκι έχει μια δικιά του γοητεία. Μια μελαγχολία ενδεχομένως την οποία και ένιωσα στο πετσί μου έστω και αν είχα πάει «κατ’ επιλογή μόνη» .
Attachments
Last edited by a moderator:
