fenia42
Member
- Μηνύματα
- 4.025
- Likes
- 16.572
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Το ταξίδι αυτό στη Βαλτική και το Ελσίνκι ήταν πόθος πολλών χρόνων. Τόσων πολλών που η τιμή από τον Lonely Planet των Βαλτικών είχε σβηστεί. Και ανέκαθεν φανταζόμουν να κάνω αυτό το ταξίδι μόνη. Ήταν κάτι σα στοίχημα με τον εαυτό μου αν θα τα κατάφερνα να γυρίσω και τις 4 αυτές χώρες, (ελλείψει χρόνου βέβαια το Βίλνιους είχε αποκλειστεί ) αν θα κώλωνα μένοντας όλη μέρα μες το ξενοδοχείο μου κοιτώντας τα ντουβάρια ή αν απλά δε θα το πραγματοποιούσα ποτέ. Θα ήταν η σφραγίδα της πλήρους ανεξαρτησίας μου εν ολίγοις. Με κάτι τέτοιες σκέψεις αποφάσισα να σηκωθώ από το όμορφο παριζιάνικο καφέ με τα ωραία μπισκότα και να τριγυρίσω λίγο ακόμα καθώς και να έτρωγα κάτι.
Έπειτα συνέχισα να περπατώ και να περπατώ περνώντας κι από τα ίδια μέρη μη θέλοντας να τα αποχωριστώ .
Λίγες ώρες μετά και αφού πια δεν είχε μείνει γωνιά που να μην έχω ανακαλύψει στο κέντρο του Ελσίνκι , πήρα το δρόμο της επιστροφής προς την αφετηρία των λεωφορείων που θα με πήγαιναν στο λιμάνι.
Παρατήρησα ότι σε όλη την κεντρική πλατεία, μα παντού υπήρχαν ζητιάνοι , στην πλειοψηφία τους τσιγγάνοι και επίσης πάρα πολλοί στρατιώτες που ζητούσαν χρήματα για κάποιον σκοπό που δεν κατάφερα να προσδιορίσω.
Αυτή ήταν μια εικόνα που δε συνάντησα πουθενά στη Στοκχόλμη και με άφησε με αρνητική εντύπωση. Στο δρόμο δε για το λεωφορείο της επιστροφής είδα μια εικόνα που με έκανε να αισθανθώ κάπως άβολα και να νιώσω μια παγωμάρα, σα να με λούζει κρύος ιδρώτας. Ένας Ρώσος νεαρής ηλικίας έπαιζε ακορντεόν και δίπλα προφανώς η μητέρα του , μια παχουλή κλασσική Ρωσίδα τραγουδούσε και χόρευε το γνωστότερο ρωσικό άσμα. Η όλη σκηνή ήταν τόσο θλιβερή και παρακμιακή που μονολόγησα « ήταν ανάγκη να το δω τώρα αυτό; » Καλώς ή κακώς ήταν μια εικόνα που συνέθεσε κι αυτή στο να συμπληρωθεί το παζλ του Ελσίνκι…
Δεν ήθελα όμως να’ ναι αυτή η τελευταία μου εικόνα από την πόλη. Έτσι έκανα μερικές ακόμα μικρές βόλτες γύρω από το σταθμό, ο οποίος ομολογουμένως ξεχωρίζει για την σπάνια αρχιτεκτονική του.
Κάποια στιγμή, ακριβώς έξω από την κεντρική είσοδο μπήκα στο εξής δίλημμα « να τα …μπιπ … όλα τη μάνα και να πάρω το πρώτο τραίνο για Λαπωνία; » Σε δευτερόλεπτα βέβαια επικράτησε η λογική (τι θα λεγα στο αφεντικό μου, άργησα να επιστρέψω γιατί πήγα στον Άγιο Βασίλη ; ) και τραβήχτηκα μέχρι τη στάση με το κεφάλι κατεβασμένο σα παιδάκι που το κατσάδιασαν . ( Αυτοκατσαδιάζομαι κι εγώ σα την Battered_suitcase) .
Λίγες ώρες αργότερα έπλεα στη βαλτική με προορισμό το Ταλλίν όπου θα έμενα δυο ακόμα βράδια & μετά Ρίγα και πίσω Αθήνα . Έξω από το παράθυρο πέφτει χιονόνερο κι εγώ κάθομαι στο εστιατόριο γράφοντας πάλι το ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο χωρίς να χορταίνω το ταξίδι και τη βαλτώδη αγαπημένη θάλασσα. Και τότε ένιωσα ακόμα πιο έντονη την επιθυμία να πραγματοποιήσω όσο πιο σύντομα μπορούσα το ταξίδι - όνειρό μου στην Ισλανδία ! Αφού είχα πραγματοποιήσει το ένα από τα δυο ταξιδιωτικά απωθημένα μου , επόμενος στόχος : να δω τις φάλαινες στην Ισλανδία !!! Ξαφνικά ένιωσα ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό μου. Και τότε, μόλις τότε διαπίστωσα πως όποιο και να’ ναι το όνειρό μας, όσο τρελλό και ανεδαφικό να φαντάζει, πρέπει να το κυνηγάμε με επιμονή υπομονή και πίστη. Εμείς κάνουμε τις ευχές και είναι στο χέρι μας. Στα χέρια μας κρατάμε το λυχνάρι του Αλαντίν, το λύχνο του Αλαδίνου που λέει κι ο ποιητής.
Έπειτα συνέχισα να περπατώ και να περπατώ περνώντας κι από τα ίδια μέρη μη θέλοντας να τα αποχωριστώ .
Λίγες ώρες μετά και αφού πια δεν είχε μείνει γωνιά που να μην έχω ανακαλύψει στο κέντρο του Ελσίνκι , πήρα το δρόμο της επιστροφής προς την αφετηρία των λεωφορείων που θα με πήγαιναν στο λιμάνι.
Παρατήρησα ότι σε όλη την κεντρική πλατεία, μα παντού υπήρχαν ζητιάνοι , στην πλειοψηφία τους τσιγγάνοι και επίσης πάρα πολλοί στρατιώτες που ζητούσαν χρήματα για κάποιον σκοπό που δεν κατάφερα να προσδιορίσω.
Αυτή ήταν μια εικόνα που δε συνάντησα πουθενά στη Στοκχόλμη και με άφησε με αρνητική εντύπωση. Στο δρόμο δε για το λεωφορείο της επιστροφής είδα μια εικόνα που με έκανε να αισθανθώ κάπως άβολα και να νιώσω μια παγωμάρα, σα να με λούζει κρύος ιδρώτας. Ένας Ρώσος νεαρής ηλικίας έπαιζε ακορντεόν και δίπλα προφανώς η μητέρα του , μια παχουλή κλασσική Ρωσίδα τραγουδούσε και χόρευε το γνωστότερο ρωσικό άσμα. Η όλη σκηνή ήταν τόσο θλιβερή και παρακμιακή που μονολόγησα « ήταν ανάγκη να το δω τώρα αυτό; » Καλώς ή κακώς ήταν μια εικόνα που συνέθεσε κι αυτή στο να συμπληρωθεί το παζλ του Ελσίνκι…
Δεν ήθελα όμως να’ ναι αυτή η τελευταία μου εικόνα από την πόλη. Έτσι έκανα μερικές ακόμα μικρές βόλτες γύρω από το σταθμό, ο οποίος ομολογουμένως ξεχωρίζει για την σπάνια αρχιτεκτονική του.
Κάποια στιγμή, ακριβώς έξω από την κεντρική είσοδο μπήκα στο εξής δίλημμα « να τα …μπιπ … όλα τη μάνα και να πάρω το πρώτο τραίνο για Λαπωνία; » Σε δευτερόλεπτα βέβαια επικράτησε η λογική (τι θα λεγα στο αφεντικό μου, άργησα να επιστρέψω γιατί πήγα στον Άγιο Βασίλη ; ) και τραβήχτηκα μέχρι τη στάση με το κεφάλι κατεβασμένο σα παιδάκι που το κατσάδιασαν . ( Αυτοκατσαδιάζομαι κι εγώ σα την Battered_suitcase) .
Λίγες ώρες αργότερα έπλεα στη βαλτική με προορισμό το Ταλλίν όπου θα έμενα δυο ακόμα βράδια & μετά Ρίγα και πίσω Αθήνα . Έξω από το παράθυρο πέφτει χιονόνερο κι εγώ κάθομαι στο εστιατόριο γράφοντας πάλι το ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο χωρίς να χορταίνω το ταξίδι και τη βαλτώδη αγαπημένη θάλασσα. Και τότε ένιωσα ακόμα πιο έντονη την επιθυμία να πραγματοποιήσω όσο πιο σύντομα μπορούσα το ταξίδι - όνειρό μου στην Ισλανδία ! Αφού είχα πραγματοποιήσει το ένα από τα δυο ταξιδιωτικά απωθημένα μου , επόμενος στόχος : να δω τις φάλαινες στην Ισλανδία !!! Ξαφνικά ένιωσα ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό μου. Και τότε, μόλις τότε διαπίστωσα πως όποιο και να’ ναι το όνειρό μας, όσο τρελλό και ανεδαφικό να φαντάζει, πρέπει να το κυνηγάμε με επιμονή υπομονή και πίστη. Εμείς κάνουμε τις ευχές και είναι στο χέρι μας. Στα χέρια μας κρατάμε το λυχνάρι του Αλαντίν, το λύχνο του Αλαδίνου που λέει κι ο ποιητής.
Attachments
Last edited by a moderator:
