fenia42
Member
- Μηνύματα
- 4.025
- Likes
- 16.572
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Κόντευε 7 το απόγευμα. Βγήκα λίγο στο κατάστρωμα.
Από μακριά φάνηκε το πανέμορφο γραφικό Ταλλίν.
Ώρα να αποχαιρετίσω το ομολογουμένως πεντακάθαρο και άψογα οργανωμένο πλοίο. Τραγουδώντας πήγα μέχρι το ξενοδοχείο μου . Ώρα για αραλίκι επιτέλους. Θα έκανα ένα μπάνιο και θα έπεφτα για ύπνο διότι ήμουν πτώμα. Και πράγματι μια ώρα μετά έπεφτα ξερή στο κρεβατάκι μου.
Τόσο στη Λεττονία όσο και στην Εσθονία το wi fi ήταν σχεδόν παντού εντελώς ελεύθερο. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε στη Φινλανδία. Έτσι βρήκα ευκαιρία να χαλαρώσω πριν κοιμηθώ τσεκάροντας τα mails μου που δεν είχα δει όλη μέρα. Είχα κι ένα πμ από την συμφορουμίτρια Χ; στην οποία και αφιερώνω την ιστορία μου. Στο πμ μου έγραφε το «πόρισμα» από το όλο μου ταξίδι, η προφήτισσα ! Ότι πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρά μας και να τα ολοκληρώνουμε.
Άλλη αφορμή δε χρειάστηκα. Σηκώθηκα βολίδα και άρχισα να βάζω τα πράγματά μου στη βαλίτσα όπως όπως . Life is very short. Πήρα το πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά μου. 9 το βράδυ και ήμουν στα κτελ Εσθονίας .
« Ένα εισιτήριο για Βίλνιους ,παρακαλώ »
« Το τελευταίο λεωφορείο για Βίλνιους φεύγει σε ένα λεπτό , τρέχα ! » μου λέει γελώντας η χοντρούλα στο γκισέ κι εγώ τρέχοντας βρίσκω την πλατφόρμα 19 και επιβιβάζομαι . Λέω στον οδηγό να περιμένει ένα λεπτό να πάρω ένα νερό κι ένα σάντουιτς , μου λέει « νι πα νι μάγιου » και ξεκινάει. Ξεκινάω κι εγώ για το 12ωρο ταξίδι μου μέχρι τη Λιθουανία, έχοντας θυσιάσει τον ύπνο μου και τα χρήματα που είχα πληρώσει για τη διαμονή μου στο ξενοδοχείο, μέσα σε ένα λεωφορείο γεμάτο ρωσόφωνους, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό και με ελάχιστη μπαταρία στο κινητό . Αλλά παρόλ’ αυτά ευτυχισμένη.
Λαγοκοιμάμαι και όταν ξυπνάω αντικρίζω μπροστά μου ένα μαγευτικό μισοφέγγαρο. Είχα να δω τον ουρανό 4 μέρες χωρίς σύννεφα. Ανοίγω το κινητό μου. Η ώρα ήταν 00:00 ακριβώς και στην Ελλάδα τραγουδούσαν το Χριστός Ανέστη.
Αλλά στα δικά μου αυτιά σα να ερχόταν μελωδία από σαξόφωνα κι εγώ σιγοτραγουδούσα γελώντας « μεσάνυχτα και ταξιδεύω δίχως πλευρικά σκιάζομαι μήπως στο γιαλό τα φώτα με προδίδουν μα πρίμα πλώρα μόνη εγώ πατάω στοχαστικά κρατώντας στα χεράκια μου το Λύχνο του Αλαδίνου !
THE END ...
Από μακριά φάνηκε το πανέμορφο γραφικό Ταλλίν.
Ώρα να αποχαιρετίσω το ομολογουμένως πεντακάθαρο και άψογα οργανωμένο πλοίο. Τραγουδώντας πήγα μέχρι το ξενοδοχείο μου . Ώρα για αραλίκι επιτέλους. Θα έκανα ένα μπάνιο και θα έπεφτα για ύπνο διότι ήμουν πτώμα. Και πράγματι μια ώρα μετά έπεφτα ξερή στο κρεβατάκι μου.
Τόσο στη Λεττονία όσο και στην Εσθονία το wi fi ήταν σχεδόν παντού εντελώς ελεύθερο. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε στη Φινλανδία. Έτσι βρήκα ευκαιρία να χαλαρώσω πριν κοιμηθώ τσεκάροντας τα mails μου που δεν είχα δει όλη μέρα. Είχα κι ένα πμ από την συμφορουμίτρια Χ; στην οποία και αφιερώνω την ιστορία μου. Στο πμ μου έγραφε το «πόρισμα» από το όλο μου ταξίδι, η προφήτισσα ! Ότι πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρά μας και να τα ολοκληρώνουμε.
Άλλη αφορμή δε χρειάστηκα. Σηκώθηκα βολίδα και άρχισα να βάζω τα πράγματά μου στη βαλίτσα όπως όπως . Life is very short. Πήρα το πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά μου. 9 το βράδυ και ήμουν στα κτελ Εσθονίας .
« Ένα εισιτήριο για Βίλνιους ,παρακαλώ »
« Το τελευταίο λεωφορείο για Βίλνιους φεύγει σε ένα λεπτό , τρέχα ! » μου λέει γελώντας η χοντρούλα στο γκισέ κι εγώ τρέχοντας βρίσκω την πλατφόρμα 19 και επιβιβάζομαι . Λέω στον οδηγό να περιμένει ένα λεπτό να πάρω ένα νερό κι ένα σάντουιτς , μου λέει « νι πα νι μάγιου » και ξεκινάει. Ξεκινάω κι εγώ για το 12ωρο ταξίδι μου μέχρι τη Λιθουανία, έχοντας θυσιάσει τον ύπνο μου και τα χρήματα που είχα πληρώσει για τη διαμονή μου στο ξενοδοχείο, μέσα σε ένα λεωφορείο γεμάτο ρωσόφωνους, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό και με ελάχιστη μπαταρία στο κινητό . Αλλά παρόλ’ αυτά ευτυχισμένη.
Λαγοκοιμάμαι και όταν ξυπνάω αντικρίζω μπροστά μου ένα μαγευτικό μισοφέγγαρο. Είχα να δω τον ουρανό 4 μέρες χωρίς σύννεφα. Ανοίγω το κινητό μου. Η ώρα ήταν 00:00 ακριβώς και στην Ελλάδα τραγουδούσαν το Χριστός Ανέστη.
Αλλά στα δικά μου αυτιά σα να ερχόταν μελωδία από σαξόφωνα κι εγώ σιγοτραγουδούσα γελώντας « μεσάνυχτα και ταξιδεύω δίχως πλευρικά σκιάζομαι μήπως στο γιαλό τα φώτα με προδίδουν μα πρίμα πλώρα μόνη εγώ πατάω στοχαστικά κρατώντας στα χεράκια μου το Λύχνο του Αλαδίνου !
THE END ...
Attachments
Last edited by a moderator:
