mariaj
Member
- Μηνύματα
- 320
- Likes
- 419
- Ταξίδι-Όνειρο
- Bali
Κεφάλαιο Πέμπτο:
Σήμερα ξυπνήσαμε ξεκούραστοι και έτοιμοι για τη σημερινή διαδρομή μας. Ξεκινήσαμε από τη Podgorica με προορισμό το Kotor. Στη διαδρομή κινηθήκαμε στα βουνά του Μαυροβουνίου μέχρι χαμηλότερα όπου ο δρόμος έπεφτε παραθαλάσσια, μπήκαμε σε κάμποσα τούνελ και στο δρόμο συναντήσαμε μερικές χαριτωμένες αγελαδίτσες που μας κοίταζαν με το γνωστό βλέμμα. Φτάνοντας στο Kotor μετά από αρκετή ώρα οδήγησης, καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή ότι πρόκειται για μία πολύ όμορφη και γραφική πόλη.
Kotor
Στόχος μας εκεί ήταν να κάνουμε μία πολύ μικρή βόλτα, καθώς δεν είχαμε πολύ χρόνο, για να χαζέψουμε και να ανέβουμε στο φρούριο του Αγίου Ιωάννη που στέκει στο βουνό πάνω από την πόλη. Η όλη ανάβαση θα μας έπαιρνε αρκετό χρόνο και δεν ήμασταν σίγουροι για το αν θα καταφέρναμε καν να ανέβουμε εκεί πάνω.
Στη φωτογραφία φαίνεται η παλιά πόλη και ψηλά στον λόφο το φρούριο του Αγίου Ιωάννη
Κατά την βόλτα μας μέσα στην παλιά πόλη του Kotor είδαμε τον πύργο του ρολογιού που χτίστηκε αρχικά το 1602 και μετά το σεισμό του 1979 επισκευάστηκε ξανά. Περάσαμε από μερικές εκκλησίες με πιο όμορφες αυτή του Αγίου Λουκά που χτίστηκε το 1195 και είναι το μόνο κτίριο στην πόλη που διασώθηκε άθικτο από τον σεισμό 1979 και αυτή του Αγίου Νικολάου.
Εκκλησία Αγίου Λουκά
Εκκλησία Αγίου Νικολάου
Όταν ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την ανάβαση προς το φρούριο μας φαινόταν αδύνατο να φτάσουμε εκεί μόνο που βλέπαμε από κάτω το πόσο ψηλά βρίσκεται και δεδομένης της ζέστης και του ήλιου που είχε εκείνη την ώρα. Με μερικά μπουκαλάκια νερό στις τσάντες μας και καπέλα το πήραμε απόφαση και ξεκινήσαμε προς τα πάνω. Ανεβαίνοντας η θέα προς την πόλη ήταν πολύ όμορφη και το πρώτο σημείο που αξίζει να φτάσεις ακόμα κι αν δεν ανέβεις μέχρι το φρούριο είναι η πολύ παλιά εκκλησία Lady of Salvation που μπορείς να κάτσεις για να ξεκουραστείς κιόλας λίγο. Μέχρι εκεί είχαμε κάνει τη μισή περίπου διαδρομή και λέμε ας συνεχίσουμε μιας και φτάσαμε ως εδώ. Μετά από 50 περίπου λεπτά και πάρα πολλές στάσεις για ξεκούραση φτάσαμε επιτέλους στο φρούριο και μας κόπηκε η ανάσα, τόσο από την πανέμορφη εικόνα που αντικρίζαμε όσο και από τα άπειρα σκαλιά που είχαμε ανέβει.. Κάτσαμε λίγο, απολαύσαμε τη θέα που είχαμε σε ολόκληρο τον κόλπο, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε τον δρόμο προς τα κάτω. Μόλις φτάσαμε πάλι πίσω είχαμε ανάγκη από ξεκούραση και κάτσαμε στην κεντρική πλατεία να φάμε ένα παγωτό, μετά από λίγη ώρα έπρεπε να φύγουμε κι έτσι αγοράσαμε τα αναμνηστικά μας και κάτι για να τσιμπήσουμε στο αμάξι και συνεχίσαμε για το υπόλοιπο του σημερινού μας προγράμματος.
Η είσοδος για το μονοπάτι που οδηγεί στο φρούριο
Επόμενη στάση μας ήταν η λίμνη Skadar και συγκεκριμένα το χωριουδάκι Rijeka Crnojevica. Στην διαδρομή όμως μέχρι εκεί περάσαμε από το χωριό Njegusi που φημίζεται για τα καπνιστά προσούτο του, χωρίς όμως να σταματήσουμε γιατί δεν μας το επέτρεπε ο χρόνος, και από το Cetinje την πρώην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου που θέλαμε πολύ να δούμε αλλά ούτε κι εκεί σταματήσαμε για τον ίδιο λόγο.
Njegusi
Μετά από ώρα διαδρομής φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στην Rijeka Crnojevica, ένα πολύ μικρό χωριό που βρίσκεται στο σημείο που είναι οι μαίανδροι της λίμνης Skadar. Εκεί είχαμε κλείσει από πριν το ταξίδι ένα καγιάκ για να κάνουμε την βόλτα μας στη λίμνη, είχα διαβάσει ότι το μέρος είναι πολύ ήσυχο και αξίζει το καγιάκ εκεί. Εμείς δεν είχαμε ξανακάνει ποτέ μας αλλά μας είχαν πληροφορήσει από εκεί που τα νοικιάσαμε ότι είναι πολύ ασφαλές μιας και τα νερά εκεί είναι πολύ ήσυχα, μάλιστα μας είχαν στείλει με mail έναν χάρτη με τα σημεία που θα μπορούσαμε να σταματήσουμε για να φάμε κάτι που θα είχαμε πάρει μαζί μας ή που θα μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο. Παίρνουμε λοιπόν το καγιάκ και ξεκινάμε, το είχαμε νοικιάσει για 4 ώρες και δεν ήταν καθόλου δύσκολο τελικά, κάναμε χαλαροί κουπί χωρίς να βιαζόμαστε και απολαμβάναμε την ησυχία του τόπου. Το μέρος ήταν ειδυλλιακό, απόλυτη ησυχία που μόνο τα πουλιά ακουγόντουσαν, τα βουνά γύρο μας, ήσυχα τα νερά και εμείς μόνοι μας εκεί. Νιώθαμε σαν να ήμασταν πολύ μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, ξεχασμένοι κάπου αλλού.. Που και που μας προσπέρναγε μόνο κάποια μηχανοκίνητη βάρκα, γύρω μας παντού νούφαρα και στις όχθες τις λίμνης βάρκες ξεχασμένες για χρόνια. Το μόνο που ακούγαμε ήταν ο ήχος που έκαναν τα κουπιά μας καθώς κουνούσαν τα νερά, απόλυτη ησυχία που τόσο χρειαζόμαστε όσοι ζούμε στις μεγαλουπόλεις.
Μετά από δύο ώρες διαδρομής δεν είχαμε βγει ακόμα στα ¨ανοιχτά¨ της λίμνης και δεν είχαμε φτάσει στο σημείο που ήταν για κολύμπι, το σκεφτόμασταν ώρα αν θα βουτήξουμε τελικά γιατί τα νερά σε αυτό το σημείο που ήταν οι μαίανδροι δεν ανανεώνονταν εύκολα, δεν ήταν διαυγή και είχε αρκετά κουνούπια. Σε κάποια στιγμή βλέπουμε όμως μία οικογένεια που μάλλον έμενε στο χωριό να μπαίνει και να κολυμπάει κι έτσι βούτηξα κι εγώ, λέω πότε θα έχω την ευκαιρία να κολυμπήσω ξανά σε ένα τέτοιο τοπίο; Ήταν ώρα όμως να γυρίσουμε προς τα πίσω κάνοντας άλλες δύο ώρες περίπου για να επιστρέψουμε το καγιάκ. Γυρίσαμε πάλι χαλαρά χαζεύοντας τα χρώματα που έδινε ο ήλιος που έπεφτε στον ουρανό και το νερό.
Είχε πια αρχίσει να βραδιάζει και μόλις επιστρέψαμε το καγιάκ φύγαμε για να επιστρέψουμε στην Podgorica και στο δωμάτιό μας. Εκείνο το βράδυ περάσαμε και από την Millenium Bridge που είναι ορόσημο της πόλης και το μόνο αξιοθέατο που είδαμε από αυτήν. Ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε συζητώντας για τα όσα είδαμε και τις καινούργιες εμπειρίες που είχαμε ζήσει σήμερα, ήταν μία πολύ γεμάτη μέρα.
Σήμερα ξυπνήσαμε ξεκούραστοι και έτοιμοι για τη σημερινή διαδρομή μας. Ξεκινήσαμε από τη Podgorica με προορισμό το Kotor. Στη διαδρομή κινηθήκαμε στα βουνά του Μαυροβουνίου μέχρι χαμηλότερα όπου ο δρόμος έπεφτε παραθαλάσσια, μπήκαμε σε κάμποσα τούνελ και στο δρόμο συναντήσαμε μερικές χαριτωμένες αγελαδίτσες που μας κοίταζαν με το γνωστό βλέμμα. Φτάνοντας στο Kotor μετά από αρκετή ώρα οδήγησης, καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή ότι πρόκειται για μία πολύ όμορφη και γραφική πόλη.
Kotor
Στόχος μας εκεί ήταν να κάνουμε μία πολύ μικρή βόλτα, καθώς δεν είχαμε πολύ χρόνο, για να χαζέψουμε και να ανέβουμε στο φρούριο του Αγίου Ιωάννη που στέκει στο βουνό πάνω από την πόλη. Η όλη ανάβαση θα μας έπαιρνε αρκετό χρόνο και δεν ήμασταν σίγουροι για το αν θα καταφέρναμε καν να ανέβουμε εκεί πάνω.
Στη φωτογραφία φαίνεται η παλιά πόλη και ψηλά στον λόφο το φρούριο του Αγίου Ιωάννη
Κατά την βόλτα μας μέσα στην παλιά πόλη του Kotor είδαμε τον πύργο του ρολογιού που χτίστηκε αρχικά το 1602 και μετά το σεισμό του 1979 επισκευάστηκε ξανά. Περάσαμε από μερικές εκκλησίες με πιο όμορφες αυτή του Αγίου Λουκά που χτίστηκε το 1195 και είναι το μόνο κτίριο στην πόλη που διασώθηκε άθικτο από τον σεισμό 1979 και αυτή του Αγίου Νικολάου.
Εκκλησία Αγίου Λουκά
Εκκλησία Αγίου Νικολάου
Όταν ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την ανάβαση προς το φρούριο μας φαινόταν αδύνατο να φτάσουμε εκεί μόνο που βλέπαμε από κάτω το πόσο ψηλά βρίσκεται και δεδομένης της ζέστης και του ήλιου που είχε εκείνη την ώρα. Με μερικά μπουκαλάκια νερό στις τσάντες μας και καπέλα το πήραμε απόφαση και ξεκινήσαμε προς τα πάνω. Ανεβαίνοντας η θέα προς την πόλη ήταν πολύ όμορφη και το πρώτο σημείο που αξίζει να φτάσεις ακόμα κι αν δεν ανέβεις μέχρι το φρούριο είναι η πολύ παλιά εκκλησία Lady of Salvation που μπορείς να κάτσεις για να ξεκουραστείς κιόλας λίγο. Μέχρι εκεί είχαμε κάνει τη μισή περίπου διαδρομή και λέμε ας συνεχίσουμε μιας και φτάσαμε ως εδώ. Μετά από 50 περίπου λεπτά και πάρα πολλές στάσεις για ξεκούραση φτάσαμε επιτέλους στο φρούριο και μας κόπηκε η ανάσα, τόσο από την πανέμορφη εικόνα που αντικρίζαμε όσο και από τα άπειρα σκαλιά που είχαμε ανέβει.. Κάτσαμε λίγο, απολαύσαμε τη θέα που είχαμε σε ολόκληρο τον κόλπο, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε τον δρόμο προς τα κάτω. Μόλις φτάσαμε πάλι πίσω είχαμε ανάγκη από ξεκούραση και κάτσαμε στην κεντρική πλατεία να φάμε ένα παγωτό, μετά από λίγη ώρα έπρεπε να φύγουμε κι έτσι αγοράσαμε τα αναμνηστικά μας και κάτι για να τσιμπήσουμε στο αμάξι και συνεχίσαμε για το υπόλοιπο του σημερινού μας προγράμματος.
Η είσοδος για το μονοπάτι που οδηγεί στο φρούριο
Επόμενη στάση μας ήταν η λίμνη Skadar και συγκεκριμένα το χωριουδάκι Rijeka Crnojevica. Στην διαδρομή όμως μέχρι εκεί περάσαμε από το χωριό Njegusi που φημίζεται για τα καπνιστά προσούτο του, χωρίς όμως να σταματήσουμε γιατί δεν μας το επέτρεπε ο χρόνος, και από το Cetinje την πρώην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου που θέλαμε πολύ να δούμε αλλά ούτε κι εκεί σταματήσαμε για τον ίδιο λόγο.
Njegusi
Μετά από ώρα διαδρομής φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στην Rijeka Crnojevica, ένα πολύ μικρό χωριό που βρίσκεται στο σημείο που είναι οι μαίανδροι της λίμνης Skadar. Εκεί είχαμε κλείσει από πριν το ταξίδι ένα καγιάκ για να κάνουμε την βόλτα μας στη λίμνη, είχα διαβάσει ότι το μέρος είναι πολύ ήσυχο και αξίζει το καγιάκ εκεί. Εμείς δεν είχαμε ξανακάνει ποτέ μας αλλά μας είχαν πληροφορήσει από εκεί που τα νοικιάσαμε ότι είναι πολύ ασφαλές μιας και τα νερά εκεί είναι πολύ ήσυχα, μάλιστα μας είχαν στείλει με mail έναν χάρτη με τα σημεία που θα μπορούσαμε να σταματήσουμε για να φάμε κάτι που θα είχαμε πάρει μαζί μας ή που θα μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο. Παίρνουμε λοιπόν το καγιάκ και ξεκινάμε, το είχαμε νοικιάσει για 4 ώρες και δεν ήταν καθόλου δύσκολο τελικά, κάναμε χαλαροί κουπί χωρίς να βιαζόμαστε και απολαμβάναμε την ησυχία του τόπου. Το μέρος ήταν ειδυλλιακό, απόλυτη ησυχία που μόνο τα πουλιά ακουγόντουσαν, τα βουνά γύρο μας, ήσυχα τα νερά και εμείς μόνοι μας εκεί. Νιώθαμε σαν να ήμασταν πολύ μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, ξεχασμένοι κάπου αλλού.. Που και που μας προσπέρναγε μόνο κάποια μηχανοκίνητη βάρκα, γύρω μας παντού νούφαρα και στις όχθες τις λίμνης βάρκες ξεχασμένες για χρόνια. Το μόνο που ακούγαμε ήταν ο ήχος που έκαναν τα κουπιά μας καθώς κουνούσαν τα νερά, απόλυτη ησυχία που τόσο χρειαζόμαστε όσοι ζούμε στις μεγαλουπόλεις.
Μετά από δύο ώρες διαδρομής δεν είχαμε βγει ακόμα στα ¨ανοιχτά¨ της λίμνης και δεν είχαμε φτάσει στο σημείο που ήταν για κολύμπι, το σκεφτόμασταν ώρα αν θα βουτήξουμε τελικά γιατί τα νερά σε αυτό το σημείο που ήταν οι μαίανδροι δεν ανανεώνονταν εύκολα, δεν ήταν διαυγή και είχε αρκετά κουνούπια. Σε κάποια στιγμή βλέπουμε όμως μία οικογένεια που μάλλον έμενε στο χωριό να μπαίνει και να κολυμπάει κι έτσι βούτηξα κι εγώ, λέω πότε θα έχω την ευκαιρία να κολυμπήσω ξανά σε ένα τέτοιο τοπίο; Ήταν ώρα όμως να γυρίσουμε προς τα πίσω κάνοντας άλλες δύο ώρες περίπου για να επιστρέψουμε το καγιάκ. Γυρίσαμε πάλι χαλαρά χαζεύοντας τα χρώματα που έδινε ο ήλιος που έπεφτε στον ουρανό και το νερό.
Είχε πια αρχίσει να βραδιάζει και μόλις επιστρέψαμε το καγιάκ φύγαμε για να επιστρέψουμε στην Podgorica και στο δωμάτιό μας. Εκείνο το βράδυ περάσαμε και από την Millenium Bridge που είναι ορόσημο της πόλης και το μόνο αξιοθέατο που είδαμε από αυτήν. Ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε συζητώντας για τα όσα είδαμε και τις καινούργιες εμπειρίες που είχαμε ζήσει σήμερα, ήταν μία πολύ γεμάτη μέρα.
Last edited by a moderator:
