mariaj
Member
- Μηνύματα
- 320
- Likes
- 419
- Ταξίδι-Όνειρο
- Bali
Κεφάλαιο Έβδομο:
Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε και πάλι νωρίς γιατί είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι τον επόμενο προορισμό που θα μέναμε τις δύο επόμενες μέρες, το Sarajevo. Μέχρι εκεί θα κάναμε αρκετές ενδιάμεσες στάσεις για να δούμε κάποια μέρη που θέλαμε. Φύγαμε από το Zabljak που μας άφησε μία πολύ όμορφη ανάμνηση, η θέση του δίπλα στο εθνικό πάρκο Durmitor και την πανέμορφη Μαύρη λίμνη, τα διάσπαρτα σπίτια των κατοίκων χωμένα μέσα στα έλατα, του δίνουν αυτό το κάτι παραπάνω σαν πόλη. Θα θέλαμε να είχαμε μία ακόμη μέρα εκεί να ευχαριστηθούμε περισσότερο την λίμνη και τον καθαρό αέρα αλλά είχαμε πολλά πράγματα ακόμα στο πλάνο και έπρεπε να συνεχίσουμε. Σήμερα θα περνάγαμε από το Μαυροβούνιο στη Βοσνία. Η Βοσνία ήταν η χώρα που μας είχε κινήσει περισσότερο την περιέργεια σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες που θα βλέπαμε σε αυτό το ταξίδι, κάτι τα γραφικά χωρία για τα οποία είχα διαβάσει, κάτι το Sarajevο, ήταν αυτά που μας έβαλαν στον πειρασμό να περάσουμε κι από κει.
Στην διαδρομή που ακολουθήσαμε μέχρι να βγούμε από το Μαυροβούνιο περάσαμε κοντά από το Niksic και είδαμε μία όμορφη λίμνη, την Slano, η οποία έχει μικρά νησάκια διάσπαρτα στην έκτασή της.
Φτάνοντας στα σύνορα Μαυροβουνίου-Βοσνίας δεν συναντήσαμε καθόλου κίνηση αλλά ήταν η πρώτη φορά που μας ζήτησαν διαβατήριο. Τους εξηγήσαμε ότι στην Κροατία και το Μαυροβούνιο είχαμε περάσει με τις ταυτότητες και δεν είχαν πρόβλημα και ότι είχαμε επικοινωνήσει με την πρεσβεία της Βοσνίας στην Ελλάδα και μας είχαν ενημερώσει ότι μπορούσαμε να μπούμε μόνο με τη ταυτότητά μας στη χώρα. Κοίταζαν τις ταυτότητές μας από δω, τις κοίταζαν από κει και επιτέλους μας πέρασαν τα στοιχεία μας και μας άφησαν να συνεχίσουμε τον δρόμο μας.
Πρώτη μας στάση για σήμερα ήταν ένα μεσαιωνικό νεκροταφείο Stecci που βρίσκεται κοντά στο χωριό Stolac της Βοσνίας. Οι Βογόμιλοι ήταν μία χριστιανική κοινότητα που άνθισε στα Βαλκάνια την περίοδο μεταξύ του 10ου και 15ου αιώνα. Κάποιοι από τους τάφους τους έχουν εγχάρακτη ή ανάγλυφη διακόσμηση που θυμίζει τη γη, το κυνήγι, τον πόλεμο και το χορό. Η πιο κοινή εικόνα απεικονίζει έναν άνθρωπο με το δεξί του χέρι σηκωμένο. Στη Βοσνία οι βογομιλικοί τάφοι ονομάζονται και είναι γνωστοί ως Stecci. Η νεκρόπολη που επισκεφτήκαμε εμείς ονομάζεται Radimlja και είναι η μεγαλύτερη νεκρόπολη Stecci στη Βοσνία. Δυστυχώς κατά την κατασκευή του δρόμου που περνά μπροστά από την νεκρόπολη καταστράφηκαν περίπου 20 ταφόπλακες..
Φύγαμε από το νεκροταφείο με κατεύθυνση προς την πόλη Studenci κοντά στην οποία βρίσκονται οι καταρράκτες Kravice. Οι καταρράκτες σχηματίζονται από τον ποταμό Trebizat, έχουν ύψος που φτάνει τα 25 μέτρα και κάτω από αυτούς σχηματίζεται μία φυσική λίμνη. Στον χώρο λειτουργεί ένα καφέ και μπορείς να κάνεις μπάνιο στην φυσική λιμνούλα. Κάναμε κι εμείς τη βουτιά μας στα παγωμένα νερά και ευχαριστηθήκαμε τους πανέμορφους καταρράκτες και το τοπίο γύρω μας. Υπήρχε πολύς κόσμος στο μέρος αν και πηγαίνοντας προς τα εκεί δεν είδαμε ούτε μία πινακίδα που να δείχνει την ύπαρξή τους. Ευτυχώς που το είχαμε διαβάσει και δεν τους χάσαμε λέμε, κάποιες φορές ξετρυπώνεις ωραία μέρη από εκεί που δεν το περιμένεις!!
Μετά τους καταρράκτες συνεχίσαμε την διαδρομή μας πηγαίνοντας προς το χωριό Pocitelj. To ιστορικό αυτό χωριό είναι μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και μετά την ανασυγκρότησή του έχει επιστρέψει στην αρχική του μορφή. Είναι ένα πολύ όμορφο και πάρα πολύ γραφικό χωριό με έντονη οθωμανική αίσθηση. Στο Pocitelj υπάρχει η μεγαλύτερη αποικία τέχνης της νοτιανατολικής Ευρώπης, που φιλοξενείται στο σπίτι του Gavran Kapetanovic το οποίο έχει ανακατασκευαστεί όπως και ο πύργος του ρολογιού, η καμπάνα του οποίου έχει μεταφερθεί εκεί από την Κρήτη σύμφωνα με τον μύθο, η θεολογική σχολή Sisman Ibrahimpasina Medresa, το τζαμί Hadzi Alija και φυσικά το όμορφο φρούριο Sahat Kula που δεσπόζει στην κορυφή του χωριού.
Όλο το χωριό έχει πέτρινα δρομάκια που περνούν ανάμεσα από τα σπίτια, οι κάτοικοι πρέπει να είναι λιγοστοί καθώς τα περισσότερα σπίτια ήταν κλειστά. Ανεβήκαμε στο φρούριο από το οποίο είχαμε ωραία θέα του χωριού και του ποταμού Νeretva που περνά από μπροστά του. Παρότι φαίνεται να έχουν γίνει προσπάθειες ανάπτυξης του χωριού, τώρα μας φάνηκε ότι ήταν κάπως παραμελημένο, υπήρχαν μερικά σκουπίδια στους δρόμους και στο φρούριο, λάμπες ήταν σπασμένες και γενικά θα μπορούσε να είναι πολύ πιο περιποιημένο και αναστηλωμένο το φρούριο και ο πύργος του. Ήταν ίσως το πιο όμορφο χωριό που είδαμε στη Βοσνία, ήσυχο, γραφικό, απλό, χωρίς πολλούς τουρίστες. Κάπου είχα διαβάσει ότι ο Τούρκος περιηγητής Evliya Celebi έγραψε στο πέρασμά του από το Pocitelj το 1664 για το κύριο τζαμί της πόλης: ‘‘Υπάρχει ένα ψηλό κυπαρίσσι στην αυλή. Αυτό το λαμπρό τζαμί ανεγέρθηκε από τον πρόγονο του κυρίου μας Ibrahim Aga. Παράλληλα με τα τείχη της πόλης, δίπλα στο νερό, τίμησε τον αδελφό του και έχτισε μία δημόσια κουζίνα η οποία διανέμει δωρεάν ψωμί και σούπα σε άπορους κατοίκους μέρα και νύχτα. Την Πέμπτη το βράδυ, διανέμει καρυκευμένο κρέας και αλμυρά και γλυκά πιάτα με ρύζι. Τα σπίτια της πόλης είναι χτισμένα το ένα πάνω από το άλλο, με θέα προς τα δυτικά του ποταμού. Υπάρχει μία πληθώρα από καρυδιές εδώ. Δεδομένου ότι το κλίμα είναι ήπιο, ο καρπός μεγαλώνει καλύτερα εδώ απ’ότι σε άλλες πόλεις’’.
Το φρούριο
Από το Pocitelj συνεχίσαμε τον δρόμο μας προς το χωριό Blagaj που βρίσκεται ο ομώνυμος Tekke και η πηγή του ποταμού Buna που περνάει μπροστά από αυτόν. Ο Blagaj Tekke είναι ένα σπίτι/μοναστήρι του 16ου αιώνα που χτίστηκε για τους Δερβίσηδες και χρησιμοποιήθηκε ως ξενώνας για τους Σούφι ταξιδιώτες. Μπροστά από τον tekke υπάρχει μία αυλή που λειτουργεί ένα καφέ. Μπήκαμε μέσα στο μοναστήρι για να δούμε τα δωμάτια που ήταν στρωμένα με πολύχρωμα χαλιά και γενικά ήταν πολύ ¨ζεστός¨ σαν χώρος. Κοιτάζαμε από τα παράθυρα τον ποταμό και τα νερά που βγαίνουν από την πηγή κάτω από τον τεράστιο κάθετο βράχο. Η τοποθεσία του tekke είναι ιδανική και μπορείς να χαζεύεις για ώρα αυτά τα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης.
Η πηγή του ποταμού Buna
Στο χωριό Blagaj υπάρχουν κάποιοι παλιοί νερόμυλοι, γεφυρούλες από τις οποίες έχεις θέα του ποταμού και μερικά γραφικά σπίτια και δρομάκια.
Από το Blagaj συνεχίσαμε για την επόμενη και τελευταία στάση μας πριν το Sarajevo που ήταν το Mostar. Το Mostar μαζί με το Sarajevo είναι οι κύριοι πόλοι έλξης τουριστών στη Βοσνία. To Mostar είναι μία πόλη που ένα κομμάτι της , αυτό της παλιάς πόλης, μοιάζει να έχει μείνει κολλημένο σε άλλη εποχή.. Η γνωστή Stari Most που έχει ανακατασκευαστεί και αποτελεί το ορόσημο της πόλης, τα γραφικά σοκάκια και τα σπίτια που έχουν μείνει από την εποχή της Οθωμανικής κατοχής συνθέτουν ένα πραγματικά πανέμορφο σκηνικό. Στο Mostar είχαμε σημειώσει πάρα πολλά πράγματα που θέλαμε να δούμε έχοντας στο μυαλό μας ότι θα ήμασταν εκεί ένα δίωρο τουλάχιστον νωρίτερα από την ώρα που φτάσαμε τελικά. Τζαμιά, γέφυρες, οθωμανικές κατοικίες που έχουν ανακατασκευαστεί και μπορείς να τις επισκεφθείς, μουσεία ήταν τα πράγματα που θέλαμε να δούμε, εγώ ήθελα κυρίως να δω τα σπίτια που μου αρέσουν πάρα πολύ σε αυτό το στυλ αλλά δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν προλάβαμε ανοιχτό την ώρα που φτάσαμε. Για να δούμε το Mostar όπως θέλαμε θα έπρεπε να είχαμε ένα τετράωρο τουλάχιστον μπροστά μας, γενικά όμως αξίζει κάποιος αν έχει χρόνο να αφιερώσει μία ολόκληρη μέρα εκεί και να διανυκτερεύσει κιόλας για να νιώσει την ατμόσφαιρα αυτής της παραμυθένιας πόλης και τη νύχτα. Εμείς περιοριστήκαμε μόνο με μία βόλτα στο παλιό παζάρι, από όπου πήραμε τα αναμνηστικά μας, και πήγαμε στο τζαμί Koski Mehmed Pasha, που ήταν το μόνο ανοικτό εκείνη την ώρα, στο οποίο μπήκαμε και ανεβήκαμε και στον μιναρέ για να θαυμάσουμε την θέα της πόλης από ψηλά. Εκεί είναι το καλύτερο σημείο για να βγάλεις φωτογραφίες την παλιά γέφυρα μιας και βρίσκεται ακριβώς απέναντί της. Μείναμε για λίγη ώρα εκεί και κατεβήκαμε για να κάνουμε μία βόλτα στην υπόλοιπη παλιά πόλη.
Stari Most
Το τζαμί Koski Mehmed Pasha
Περάσαμε και πάλι από την Stari Most με τους πύργους της δίπλα και κάτσαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο με θέα την παλιά γέφυρα και την αγορά της πόλης. Το πρωί το Mostar πρέπει να έχει αρκετό παραπάνω κόσμο απ’ότι το βράδυ που και πάλι είχε τουρίστες αλλά δεν γινόταν πανικός. Φάγαμε απολαμβάνοντας την θέα και αφού είχε περάσει αρκετά η ώρα φύγαμε για να πάμε στο Sarajevo όπου θα κοιμόμασταν. Στον δρόμο φεύγοντας από το Mostar είδαμε και τον Καθολικό Ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου.
O καθολικός ναός των Αγίων Πέτρου και Παύλου
Η ώρα μέχρι να φτάσουμε το Sarajevo πέρασε πολύ δύσκολα. Σε όλο το δρόμο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά τόσο ο φίλος μου που οδηγούσε όσο και εγώ για να μην αποκοιμηθώ και να προσπαθώ να του κάνω παρέα. Η διαδρομή είναι περίπου 2 ώρες και επειδή ήταν βράδυ καθυστερήσαμε παραπάνω. Μπαίνοντας στο Sarajevo και δεδομένου ότι το gps δεν είχε χάρτη της πόλης, αρχίσαμε να ψάχνουμε το ξενοδοχείο μας με τον χάρτη που είχαμε εκτυπώσει. Το μόνο που περιμέναμε ήταν να βρούμε το δωμάτιό μας για να ξεκουραστούμε επιτέλους. Η ώρα ήταν 1 παρά τα μεσάνυχτα και καθώς περνάμε μία γέφυρα για να πάμε στην πλευρά της πόλης που ήταν το ξενοδοχείο ακούμε πίσω μας σειρήνα περιπολικού. Τι έγινε; Λέμε. Σταματάμε και έρχεται ο ένας αστυνομικός στο παράθυρο. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να του δείξουμε τον χάρτη μιας και δεν μίλαγε γρι αγγλικά και να του εξηγήσουμε με νοήματα ότι χαθήκαμε, όταν του δείξαμε στον χάρτη το σημείο που ήταν το ξενοδοχείο μας μπαίνει στο περιπολικό ανάβει τον φάρο και μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Κοίτα ευγένειες λέω στον Σ. οι αστυνομικοί στη Βοσνία, θα μας πάνε και στο δωμάτιό μας! Τι ήθελα και το είπα, όταν φτάνουμε στο ξενοδοχείο κατεβαίνει κάτω πάλι ο αστυνομικός με το μπλοκάκι του και αρχίζει να μας λέει κόκο; Στο περιπολικό ήταν και ένας δεύτερος αστυνομικός ο οποίος μίλαγε πολύ λίγα αγγλικά και μας είχε εξηγήσει νωρίτερα ότι ο άλλος νομίζει ότι περάσαμε κόκκινο φανάρι, ή μάλλον αυτό ήθελε να νομίζει καθώς είχαμε περάσει με πορτοκαλί και σίγουρα όχι κόκκινο. Όταν μας άρχισε τα κόκο; ο ένας του λέγαμε στα αγγλικά ότι δεν καταλαβαίναμε.
-κόκο; να λέει αυτός
-δεν καταλαβαίνω τι λες να του λέει ο Σ. στα αγγλικά
-κόκο; να ξαναλέει αυτός
-ρε δεν καταλαβαίνω τι λες να του απαντάει πάλι ο Σ.
Ο άλλος αστυνομικός που ήταν στο περιπολικό σταμάτησε να μιλάει κι αυτός και δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με τίποτα. Κάποια στιγμή παίρνει ο Σ. όλα τα χαρτιά μας και αρχίζει να του τα δείχνει ένα- ένα μπας και ήταν κάτι από αυτά που ζητούσε το κόκο;. Παίρνει τις ταυτότητές μας αλλά επειδή δεν ήξερε αγγλικά δεν καταλάβαινε που είναι το όνομα και που το επίθετο μάλλον και δεν μπορούσε να μας κόψει την κλίση. Μετά από κάνα 20λεπτο που δίναμε μάχη χωρίς να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε, αγανάκτησε και ο αστυνομικός και σηκώθηκε και έφυγε μαζί με τον άλλο.. Τι να πω; Τουλάχιστον μας έφεραν στο δωμάτιό μας λέω στον φίλο μου. Παρκάρουμε και παίρνουμε γρήγορα τις βαλίτσες μας να πάμε για το check-in. Εδώ να πω ότι είχαμε πάρει τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια του δωματίου όταν φεύγαμε από το Mostar για να της πούμε ότι δεν προλαβαίναμε να είμαστε εκεί μέχρι την ώρα του check-in που ήταν μέχρι τις 10 και ότι θα φτάναμε μάλλον κατά τις 11:30. Μέγα λάθος καθώς φτάσαμε εκεί 1:10 τα ξημερώματα.. Χτυπάμε κουδούνι, δεν ανοίγει κανείς. Χτυπάμε πόρτα, δεν ανοίγει και πάλι κανείς. Είχα τέτοια νεύρα με όλα αυτά που μας συνέβαιναν ενώ ήμασταν τόσο κουρασμένοι που άρχισα να χτυπάω την πόρτα με όλη μου τη δύναμη, λέω κάποιος θα ακούσει τελικά δεν γίνεται. Μετά από κάνα δεκάλεπτο βγαίνει στο παράθυρο του πρώτου ορόφου μία κοπέλα που ήταν τουρίστρια και εκείνη και μας λέει ότι θα στείλει μήνυμα στην ιδιοκτήτρια να μας ανοίξει. Μέσα στην όλη γκαντεμιά μας είχαμε και πρόβλημα με τα κινητά μας καθώς το δικό μου είχε κολλήσει και έλεγε ότι δεν πραγματοποιούνται εξερχόμενες κλήσεις και του Σ. είχε τελειώσει η κάρτα γιατί στο Μαυροβούνιο ήταν πανάκριβες οι κλήσεις και έτσι δεν μπορούσαμε να πάρουμε οι ίδιοι την ιδιοκτήτρια. Μετά από ένα τέταρτο και αφού είχαμε παγώσει απ’το κρύο που είχε εκείνο το βράδυ, βλέπουμε την κυρία να κατεβαίνει. Γλιτώσαμε τον ύπνο στο αμάξι λέμε, μας πήγε στο δωμάτιό μας και της εξηγήσαμε τι είχε συμβεί με τους αστυνομικούς. Μας είπε ότι δεν υπάρχει λέξη κόκο; αλλά κόλκο; που σημαίνει πόσα; Κι έτσι καταλάβαμε ότι ο αστυνομικός ήθελε λάδι για να μην μας γράψει. Ευτυχώς που δεν συνεννοηθήκαμε και έφυγε λέμε. Αυτό ήταν το μόνο άσχημο περιστατικό που μας συνέβη σε ολόκληρο το ταξίδι και τώρα το θυμόμαστε και γελάμε βέβαια.. Ευτυχώς η κυρία που είχε τα δωμάτια μας έδωσε καλύτερο στην ίδια τιμή επειδή είχαμε κάνει πολύ νωρίς κράτηση και μας έφτιαξε κάπως η διάθεση με το τεράστιο μπάνιο και την κρεβατοκάμαρα που πήραμε. Παρά το περασμένο της ώρας η κυρία αυτή είχε όρεξη για κουβέντα αλλά προσπαθήσαμε να της την κόψουμε ευγενικά και επιτέλους πέσαμε για ύπνο και ξεκούραση που τόσο πολύ χρειαζόμασταν..
Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε και πάλι νωρίς γιατί είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι τον επόμενο προορισμό που θα μέναμε τις δύο επόμενες μέρες, το Sarajevo. Μέχρι εκεί θα κάναμε αρκετές ενδιάμεσες στάσεις για να δούμε κάποια μέρη που θέλαμε. Φύγαμε από το Zabljak που μας άφησε μία πολύ όμορφη ανάμνηση, η θέση του δίπλα στο εθνικό πάρκο Durmitor και την πανέμορφη Μαύρη λίμνη, τα διάσπαρτα σπίτια των κατοίκων χωμένα μέσα στα έλατα, του δίνουν αυτό το κάτι παραπάνω σαν πόλη. Θα θέλαμε να είχαμε μία ακόμη μέρα εκεί να ευχαριστηθούμε περισσότερο την λίμνη και τον καθαρό αέρα αλλά είχαμε πολλά πράγματα ακόμα στο πλάνο και έπρεπε να συνεχίσουμε. Σήμερα θα περνάγαμε από το Μαυροβούνιο στη Βοσνία. Η Βοσνία ήταν η χώρα που μας είχε κινήσει περισσότερο την περιέργεια σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες που θα βλέπαμε σε αυτό το ταξίδι, κάτι τα γραφικά χωρία για τα οποία είχα διαβάσει, κάτι το Sarajevο, ήταν αυτά που μας έβαλαν στον πειρασμό να περάσουμε κι από κει.
Στην διαδρομή που ακολουθήσαμε μέχρι να βγούμε από το Μαυροβούνιο περάσαμε κοντά από το Niksic και είδαμε μία όμορφη λίμνη, την Slano, η οποία έχει μικρά νησάκια διάσπαρτα στην έκτασή της.
Φτάνοντας στα σύνορα Μαυροβουνίου-Βοσνίας δεν συναντήσαμε καθόλου κίνηση αλλά ήταν η πρώτη φορά που μας ζήτησαν διαβατήριο. Τους εξηγήσαμε ότι στην Κροατία και το Μαυροβούνιο είχαμε περάσει με τις ταυτότητες και δεν είχαν πρόβλημα και ότι είχαμε επικοινωνήσει με την πρεσβεία της Βοσνίας στην Ελλάδα και μας είχαν ενημερώσει ότι μπορούσαμε να μπούμε μόνο με τη ταυτότητά μας στη χώρα. Κοίταζαν τις ταυτότητές μας από δω, τις κοίταζαν από κει και επιτέλους μας πέρασαν τα στοιχεία μας και μας άφησαν να συνεχίσουμε τον δρόμο μας.
Πρώτη μας στάση για σήμερα ήταν ένα μεσαιωνικό νεκροταφείο Stecci που βρίσκεται κοντά στο χωριό Stolac της Βοσνίας. Οι Βογόμιλοι ήταν μία χριστιανική κοινότητα που άνθισε στα Βαλκάνια την περίοδο μεταξύ του 10ου και 15ου αιώνα. Κάποιοι από τους τάφους τους έχουν εγχάρακτη ή ανάγλυφη διακόσμηση που θυμίζει τη γη, το κυνήγι, τον πόλεμο και το χορό. Η πιο κοινή εικόνα απεικονίζει έναν άνθρωπο με το δεξί του χέρι σηκωμένο. Στη Βοσνία οι βογομιλικοί τάφοι ονομάζονται και είναι γνωστοί ως Stecci. Η νεκρόπολη που επισκεφτήκαμε εμείς ονομάζεται Radimlja και είναι η μεγαλύτερη νεκρόπολη Stecci στη Βοσνία. Δυστυχώς κατά την κατασκευή του δρόμου που περνά μπροστά από την νεκρόπολη καταστράφηκαν περίπου 20 ταφόπλακες..
Φύγαμε από το νεκροταφείο με κατεύθυνση προς την πόλη Studenci κοντά στην οποία βρίσκονται οι καταρράκτες Kravice. Οι καταρράκτες σχηματίζονται από τον ποταμό Trebizat, έχουν ύψος που φτάνει τα 25 μέτρα και κάτω από αυτούς σχηματίζεται μία φυσική λίμνη. Στον χώρο λειτουργεί ένα καφέ και μπορείς να κάνεις μπάνιο στην φυσική λιμνούλα. Κάναμε κι εμείς τη βουτιά μας στα παγωμένα νερά και ευχαριστηθήκαμε τους πανέμορφους καταρράκτες και το τοπίο γύρω μας. Υπήρχε πολύς κόσμος στο μέρος αν και πηγαίνοντας προς τα εκεί δεν είδαμε ούτε μία πινακίδα που να δείχνει την ύπαρξή τους. Ευτυχώς που το είχαμε διαβάσει και δεν τους χάσαμε λέμε, κάποιες φορές ξετρυπώνεις ωραία μέρη από εκεί που δεν το περιμένεις!!
Μετά τους καταρράκτες συνεχίσαμε την διαδρομή μας πηγαίνοντας προς το χωριό Pocitelj. To ιστορικό αυτό χωριό είναι μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και μετά την ανασυγκρότησή του έχει επιστρέψει στην αρχική του μορφή. Είναι ένα πολύ όμορφο και πάρα πολύ γραφικό χωριό με έντονη οθωμανική αίσθηση. Στο Pocitelj υπάρχει η μεγαλύτερη αποικία τέχνης της νοτιανατολικής Ευρώπης, που φιλοξενείται στο σπίτι του Gavran Kapetanovic το οποίο έχει ανακατασκευαστεί όπως και ο πύργος του ρολογιού, η καμπάνα του οποίου έχει μεταφερθεί εκεί από την Κρήτη σύμφωνα με τον μύθο, η θεολογική σχολή Sisman Ibrahimpasina Medresa, το τζαμί Hadzi Alija και φυσικά το όμορφο φρούριο Sahat Kula που δεσπόζει στην κορυφή του χωριού.
Όλο το χωριό έχει πέτρινα δρομάκια που περνούν ανάμεσα από τα σπίτια, οι κάτοικοι πρέπει να είναι λιγοστοί καθώς τα περισσότερα σπίτια ήταν κλειστά. Ανεβήκαμε στο φρούριο από το οποίο είχαμε ωραία θέα του χωριού και του ποταμού Νeretva που περνά από μπροστά του. Παρότι φαίνεται να έχουν γίνει προσπάθειες ανάπτυξης του χωριού, τώρα μας φάνηκε ότι ήταν κάπως παραμελημένο, υπήρχαν μερικά σκουπίδια στους δρόμους και στο φρούριο, λάμπες ήταν σπασμένες και γενικά θα μπορούσε να είναι πολύ πιο περιποιημένο και αναστηλωμένο το φρούριο και ο πύργος του. Ήταν ίσως το πιο όμορφο χωριό που είδαμε στη Βοσνία, ήσυχο, γραφικό, απλό, χωρίς πολλούς τουρίστες. Κάπου είχα διαβάσει ότι ο Τούρκος περιηγητής Evliya Celebi έγραψε στο πέρασμά του από το Pocitelj το 1664 για το κύριο τζαμί της πόλης: ‘‘Υπάρχει ένα ψηλό κυπαρίσσι στην αυλή. Αυτό το λαμπρό τζαμί ανεγέρθηκε από τον πρόγονο του κυρίου μας Ibrahim Aga. Παράλληλα με τα τείχη της πόλης, δίπλα στο νερό, τίμησε τον αδελφό του και έχτισε μία δημόσια κουζίνα η οποία διανέμει δωρεάν ψωμί και σούπα σε άπορους κατοίκους μέρα και νύχτα. Την Πέμπτη το βράδυ, διανέμει καρυκευμένο κρέας και αλμυρά και γλυκά πιάτα με ρύζι. Τα σπίτια της πόλης είναι χτισμένα το ένα πάνω από το άλλο, με θέα προς τα δυτικά του ποταμού. Υπάρχει μία πληθώρα από καρυδιές εδώ. Δεδομένου ότι το κλίμα είναι ήπιο, ο καρπός μεγαλώνει καλύτερα εδώ απ’ότι σε άλλες πόλεις’’.
Το φρούριο
Από το Pocitelj συνεχίσαμε τον δρόμο μας προς το χωριό Blagaj που βρίσκεται ο ομώνυμος Tekke και η πηγή του ποταμού Buna που περνάει μπροστά από αυτόν. Ο Blagaj Tekke είναι ένα σπίτι/μοναστήρι του 16ου αιώνα που χτίστηκε για τους Δερβίσηδες και χρησιμοποιήθηκε ως ξενώνας για τους Σούφι ταξιδιώτες. Μπροστά από τον tekke υπάρχει μία αυλή που λειτουργεί ένα καφέ. Μπήκαμε μέσα στο μοναστήρι για να δούμε τα δωμάτια που ήταν στρωμένα με πολύχρωμα χαλιά και γενικά ήταν πολύ ¨ζεστός¨ σαν χώρος. Κοιτάζαμε από τα παράθυρα τον ποταμό και τα νερά που βγαίνουν από την πηγή κάτω από τον τεράστιο κάθετο βράχο. Η τοποθεσία του tekke είναι ιδανική και μπορείς να χαζεύεις για ώρα αυτά τα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης.
Η πηγή του ποταμού Buna
Στο χωριό Blagaj υπάρχουν κάποιοι παλιοί νερόμυλοι, γεφυρούλες από τις οποίες έχεις θέα του ποταμού και μερικά γραφικά σπίτια και δρομάκια.
Από το Blagaj συνεχίσαμε για την επόμενη και τελευταία στάση μας πριν το Sarajevo που ήταν το Mostar. Το Mostar μαζί με το Sarajevo είναι οι κύριοι πόλοι έλξης τουριστών στη Βοσνία. To Mostar είναι μία πόλη που ένα κομμάτι της , αυτό της παλιάς πόλης, μοιάζει να έχει μείνει κολλημένο σε άλλη εποχή.. Η γνωστή Stari Most που έχει ανακατασκευαστεί και αποτελεί το ορόσημο της πόλης, τα γραφικά σοκάκια και τα σπίτια που έχουν μείνει από την εποχή της Οθωμανικής κατοχής συνθέτουν ένα πραγματικά πανέμορφο σκηνικό. Στο Mostar είχαμε σημειώσει πάρα πολλά πράγματα που θέλαμε να δούμε έχοντας στο μυαλό μας ότι θα ήμασταν εκεί ένα δίωρο τουλάχιστον νωρίτερα από την ώρα που φτάσαμε τελικά. Τζαμιά, γέφυρες, οθωμανικές κατοικίες που έχουν ανακατασκευαστεί και μπορείς να τις επισκεφθείς, μουσεία ήταν τα πράγματα που θέλαμε να δούμε, εγώ ήθελα κυρίως να δω τα σπίτια που μου αρέσουν πάρα πολύ σε αυτό το στυλ αλλά δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν προλάβαμε ανοιχτό την ώρα που φτάσαμε. Για να δούμε το Mostar όπως θέλαμε θα έπρεπε να είχαμε ένα τετράωρο τουλάχιστον μπροστά μας, γενικά όμως αξίζει κάποιος αν έχει χρόνο να αφιερώσει μία ολόκληρη μέρα εκεί και να διανυκτερεύσει κιόλας για να νιώσει την ατμόσφαιρα αυτής της παραμυθένιας πόλης και τη νύχτα. Εμείς περιοριστήκαμε μόνο με μία βόλτα στο παλιό παζάρι, από όπου πήραμε τα αναμνηστικά μας, και πήγαμε στο τζαμί Koski Mehmed Pasha, που ήταν το μόνο ανοικτό εκείνη την ώρα, στο οποίο μπήκαμε και ανεβήκαμε και στον μιναρέ για να θαυμάσουμε την θέα της πόλης από ψηλά. Εκεί είναι το καλύτερο σημείο για να βγάλεις φωτογραφίες την παλιά γέφυρα μιας και βρίσκεται ακριβώς απέναντί της. Μείναμε για λίγη ώρα εκεί και κατεβήκαμε για να κάνουμε μία βόλτα στην υπόλοιπη παλιά πόλη.
Stari Most
Το τζαμί Koski Mehmed Pasha
Περάσαμε και πάλι από την Stari Most με τους πύργους της δίπλα και κάτσαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο με θέα την παλιά γέφυρα και την αγορά της πόλης. Το πρωί το Mostar πρέπει να έχει αρκετό παραπάνω κόσμο απ’ότι το βράδυ που και πάλι είχε τουρίστες αλλά δεν γινόταν πανικός. Φάγαμε απολαμβάνοντας την θέα και αφού είχε περάσει αρκετά η ώρα φύγαμε για να πάμε στο Sarajevo όπου θα κοιμόμασταν. Στον δρόμο φεύγοντας από το Mostar είδαμε και τον Καθολικό Ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου.
O καθολικός ναός των Αγίων Πέτρου και Παύλου
Η ώρα μέχρι να φτάσουμε το Sarajevo πέρασε πολύ δύσκολα. Σε όλο το δρόμο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά τόσο ο φίλος μου που οδηγούσε όσο και εγώ για να μην αποκοιμηθώ και να προσπαθώ να του κάνω παρέα. Η διαδρομή είναι περίπου 2 ώρες και επειδή ήταν βράδυ καθυστερήσαμε παραπάνω. Μπαίνοντας στο Sarajevo και δεδομένου ότι το gps δεν είχε χάρτη της πόλης, αρχίσαμε να ψάχνουμε το ξενοδοχείο μας με τον χάρτη που είχαμε εκτυπώσει. Το μόνο που περιμέναμε ήταν να βρούμε το δωμάτιό μας για να ξεκουραστούμε επιτέλους. Η ώρα ήταν 1 παρά τα μεσάνυχτα και καθώς περνάμε μία γέφυρα για να πάμε στην πλευρά της πόλης που ήταν το ξενοδοχείο ακούμε πίσω μας σειρήνα περιπολικού. Τι έγινε; Λέμε. Σταματάμε και έρχεται ο ένας αστυνομικός στο παράθυρο. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να του δείξουμε τον χάρτη μιας και δεν μίλαγε γρι αγγλικά και να του εξηγήσουμε με νοήματα ότι χαθήκαμε, όταν του δείξαμε στον χάρτη το σημείο που ήταν το ξενοδοχείο μας μπαίνει στο περιπολικό ανάβει τον φάρο και μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Κοίτα ευγένειες λέω στον Σ. οι αστυνομικοί στη Βοσνία, θα μας πάνε και στο δωμάτιό μας! Τι ήθελα και το είπα, όταν φτάνουμε στο ξενοδοχείο κατεβαίνει κάτω πάλι ο αστυνομικός με το μπλοκάκι του και αρχίζει να μας λέει κόκο; Στο περιπολικό ήταν και ένας δεύτερος αστυνομικός ο οποίος μίλαγε πολύ λίγα αγγλικά και μας είχε εξηγήσει νωρίτερα ότι ο άλλος νομίζει ότι περάσαμε κόκκινο φανάρι, ή μάλλον αυτό ήθελε να νομίζει καθώς είχαμε περάσει με πορτοκαλί και σίγουρα όχι κόκκινο. Όταν μας άρχισε τα κόκο; ο ένας του λέγαμε στα αγγλικά ότι δεν καταλαβαίναμε.
-κόκο; να λέει αυτός
-δεν καταλαβαίνω τι λες να του λέει ο Σ. στα αγγλικά
-κόκο; να ξαναλέει αυτός
-ρε δεν καταλαβαίνω τι λες να του απαντάει πάλι ο Σ.
Ο άλλος αστυνομικός που ήταν στο περιπολικό σταμάτησε να μιλάει κι αυτός και δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με τίποτα. Κάποια στιγμή παίρνει ο Σ. όλα τα χαρτιά μας και αρχίζει να του τα δείχνει ένα- ένα μπας και ήταν κάτι από αυτά που ζητούσε το κόκο;. Παίρνει τις ταυτότητές μας αλλά επειδή δεν ήξερε αγγλικά δεν καταλάβαινε που είναι το όνομα και που το επίθετο μάλλον και δεν μπορούσε να μας κόψει την κλίση. Μετά από κάνα 20λεπτο που δίναμε μάχη χωρίς να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε, αγανάκτησε και ο αστυνομικός και σηκώθηκε και έφυγε μαζί με τον άλλο.. Τι να πω; Τουλάχιστον μας έφεραν στο δωμάτιό μας λέω στον φίλο μου. Παρκάρουμε και παίρνουμε γρήγορα τις βαλίτσες μας να πάμε για το check-in. Εδώ να πω ότι είχαμε πάρει τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια του δωματίου όταν φεύγαμε από το Mostar για να της πούμε ότι δεν προλαβαίναμε να είμαστε εκεί μέχρι την ώρα του check-in που ήταν μέχρι τις 10 και ότι θα φτάναμε μάλλον κατά τις 11:30. Μέγα λάθος καθώς φτάσαμε εκεί 1:10 τα ξημερώματα.. Χτυπάμε κουδούνι, δεν ανοίγει κανείς. Χτυπάμε πόρτα, δεν ανοίγει και πάλι κανείς. Είχα τέτοια νεύρα με όλα αυτά που μας συνέβαιναν ενώ ήμασταν τόσο κουρασμένοι που άρχισα να χτυπάω την πόρτα με όλη μου τη δύναμη, λέω κάποιος θα ακούσει τελικά δεν γίνεται. Μετά από κάνα δεκάλεπτο βγαίνει στο παράθυρο του πρώτου ορόφου μία κοπέλα που ήταν τουρίστρια και εκείνη και μας λέει ότι θα στείλει μήνυμα στην ιδιοκτήτρια να μας ανοίξει. Μέσα στην όλη γκαντεμιά μας είχαμε και πρόβλημα με τα κινητά μας καθώς το δικό μου είχε κολλήσει και έλεγε ότι δεν πραγματοποιούνται εξερχόμενες κλήσεις και του Σ. είχε τελειώσει η κάρτα γιατί στο Μαυροβούνιο ήταν πανάκριβες οι κλήσεις και έτσι δεν μπορούσαμε να πάρουμε οι ίδιοι την ιδιοκτήτρια. Μετά από ένα τέταρτο και αφού είχαμε παγώσει απ’το κρύο που είχε εκείνο το βράδυ, βλέπουμε την κυρία να κατεβαίνει. Γλιτώσαμε τον ύπνο στο αμάξι λέμε, μας πήγε στο δωμάτιό μας και της εξηγήσαμε τι είχε συμβεί με τους αστυνομικούς. Μας είπε ότι δεν υπάρχει λέξη κόκο; αλλά κόλκο; που σημαίνει πόσα; Κι έτσι καταλάβαμε ότι ο αστυνομικός ήθελε λάδι για να μην μας γράψει. Ευτυχώς που δεν συνεννοηθήκαμε και έφυγε λέμε. Αυτό ήταν το μόνο άσχημο περιστατικό που μας συνέβη σε ολόκληρο το ταξίδι και τώρα το θυμόμαστε και γελάμε βέβαια.. Ευτυχώς η κυρία που είχε τα δωμάτια μας έδωσε καλύτερο στην ίδια τιμή επειδή είχαμε κάνει πολύ νωρίς κράτηση και μας έφτιαξε κάπως η διάθεση με το τεράστιο μπάνιο και την κρεβατοκάμαρα που πήραμε. Παρά το περασμένο της ώρας η κυρία αυτή είχε όρεξη για κουβέντα αλλά προσπαθήσαμε να της την κόψουμε ευγενικά και επιτέλους πέσαμε για ύπνο και ξεκούραση που τόσο πολύ χρειαζόμασταν..
Last edited by a moderator:
