Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Κροατία - Βοσνία - Μαυροβούνιο: Μέρη γνωστά και άγνωστα για πολλούς σε ένα ταξίδι.. διαφορετικό..

[mariaj]

Κεφάλαιο Έκτο:

Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς καθώς σήμερα είχαμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό της ημέρας που ήταν το Zabljak. Ξεκινώντας από την Podgorica και μετά από περίπου 50 χλμ φτάνουμε στο πρώτο μέρος που είχαμε στο πλάνο για σήμερα και ήταν το μοναστήρι Ostrog. Το μοναστήρι αυτό είναι χτισμένο μέσα σε έναν τεράστιο κάθετο βράχο που προσφέρει θέα στην πεδιάδα που βρίσκεται μπροστά του. Το συγκρότημα της μονής αποτελείται από την Κάτω Μονή και την Άνω Μονή. Το κύριο μέρος της Κάτω Μονής είναι η εκκλησία της Αγίας Τριάδας που χρονολογείται από το 1824, ενώ της Άνω Μονής, που είναι κατασκευασμένη σε δύο σπήλαια, είναι η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού του 1665. Στην διαδρομή από την Κάτω προς την Άνω Μονή βρίσκεται και η εκκλησία του St. Stanko του 2004. Η Μονή Ostrog είναι ο πιο επισκέψιμος χριστιανικός χώρος στο Μαυροβούνιο. Η ουρά για να μπούμε στην Άνω Μονή ήταν αρκετά μεγάλη και αυτό που παρατηρήσαμε σε όλα τα σκαλοπάτια που ανεβαίναμε ήταν ότι όπου υπήρχε σχισμή στον τοίχο οι πιστοί άφηναν κέρματα και φυλαχτά. Γενικά η όλη κατάσταση μας φάνηκε σαν τη χαρά του θρησκευτικού τουρισμού, αλλά σαν μέρος μας άρεσε αρκετά.

Άνω Μόνη

Η θέα από τη Μονή προς την πεδιάδα

H εκκλησία St. Stanko

Φύγαμε από το Μοναστήρι με επόμενο προορισμό μας το Pluzine και τη λίμνη Piva. Στη διαδρομή για αρκετά χιλιόμετρα περνούσαμε από εκτάσεις με σιτηρά όπου έβοσκαν αμέριμνες πολλές αγελαδίτσες.

Πριν φτάσουμε στο Pluzine κάναμε μία μικρή παράκαμψη για να πάμε στο μοναστήρι Piva το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό. Η Μονή αυτή κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής κατά τον 16ο και 17ο αιώνα και μεγάλο μέρος της κοσμήθηκε από Έλληνες ζωγράφους μεταξύ 1604 και 1606.

Μετά το μοναστήρι συνεχίσαμε και φτάσαμε στο Pluzine, το οποίο δεν αξίζει καθόλου σαν μέρος παρά μόνο για την λίμνη Piva που βρίσκεται μπροστά του. Πλησιάζοντας τη λίμνη υπήρχαν στο δρόμο κάποια σημεία όπου μπορούσες να σταματήσεις και να δεις την λίμνη από ψηλά. Η Piva είναι μία τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε με την κατασκευή του εργοστασίου υδροηλεκτρικής ενέργειας το 1975. Με έκταση 12,5 τετραγωνικά χλμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη στο Μαυροβούνιο και η τρίτη μεγαλύτερη στη Σερβία και το Μαυροβούνιο. Κατεβήκαμε στην όχθη της λίμνης όπου είδαμε λίγους ανθρώπους να κάνουν μπάνιο και χαζέψαμε κι εμείς αυτή την πανέμορφη λίμνη με το υπέροχο χρώμα της και το γύρω τοπίο. Το Pluzine θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ανεπτυγμένο και αξιοποιημένο τουριστικά δεδομένης της θέας που έχει προς την λίμνη και του φυσικού τοπίου τριγύρω, αλλά δυστυχώς το μόνο που υπάρχει εκεί είναι κάποιες πολυκατοικίες-ξενοδοχεία κακάσχημα που καμία σχέση δεν έχουν με το μέρος και δεν ταιριάζουν καθόλου στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής. Έχει προοπτικές σαν μέρος αλλά προς το παρόν τίποτα το αξιόλογο. Εδώ να πω ότι αξίζει πολύ να επισκεφτείτε την λίμνη και αν έχετε χρόνο μπορείτε να κανονίσετε μία μικρή κρουαζιέρα με βάρκες που θα βρείτε αν ρωτήσετε στο Pluzine και έτσι θα ευχαριστηθείτε περισσότερο την ομορφιά της λίμνης. Θέλαμε κι εμείς να κάνουμε αυτή τη βόλτα ή να κάνουμε μία βουτιά στη λίμνη αλλά δεν μας έπαιρνε ο χρόνος και φύγαμε για να συνεχίσουμε την διαδρομή μας.

Λίμνη Piva

Pluzine

Μετά την λίμνη Piva θα κατευθυνόμασταν προς τον τελικό προορισμό μας για σήμερα που ήταν το Zabljak και το Εθνικό Πάρκο Durmitor. Στο δρόμο περάσαμε από αμέτρητα τούνελ, κάποια από τα οποία ήταν σαν να είχαν σκαφτεί με το χέρι, και αρκετές στροφές που είναι φυσικό αν σκεφτούμε ότι η χώρα είναι γεμάτη βουνά όπως λέει και το όνομά της. Οι δρόμοι ήταν πολύ στενοί και χωρίς ορατότητα, αυτό που μας έκανε όμως εντύπωση ήταν ότι οι ντόπιοι πήγαιναν κομμάτια και μέσα στη μέση του δρόμου και όταν διασταυρωνόμασταν μαζί τους μας αγριοκοίταζαν και μας κορνάρανε λες και ήμασταν εμείς αυτοί που πηγαίναμε σαν τους τρελούς!!

Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την διαδρομή που πέρναγε μέσα από το Εθνικό Πάρκο και δεν το μετανιώσαμε στιγμή. Ο δρόμος ήταν κι εκεί στενός αλλά υπήρχε καλλίτερη ορατότητα και δεν μας κούρασε τόσο. Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε πολύ μικρά σπιτάκια τα περισσότερα από τα οποία ήταν αποθήκες που έβαζαν το σιτάρι που θέριζαν, αγελάδες έβοσκαν σκόρπιες παντού και το τοπίο ήταν υπέροχο. Υπήρχαν αρκετές λιμνούλες που δημιουργούνται το χειμώνα και τώρα είχαν λιγότερο νερό, οι κορυφές του όρους Durmitor ήταν επιβλητικές και ο συννεφιασμένος καιρός που μας συνόδευε μας χάριζε όμορφες εικόνες χωρίς να μας κουράζει ο ήλιος. Κατά μήκος της διαδρομής συναντήσαμε αρκετά μέρη που απευθύνονταν σε όσους ήθελαν να κάνουν κάμπινγκ μέσα στη φύση και πρέπει να είναι πολύ ωραία για όσους ενδιαφέρονται. Ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη μία από τις ομορφότερες διαδρομές όλου του ταξιδιού μας.

O φύλακας του Durmitor..

Φτάνοντας στο Zabljak αρχίσαμε να ψάχνουμε το δωμάτιο που είχαμε κλείσει, αλλά ήταν δύσκολη υπόθεση να το βρούμε αφού σχεδόν όλα τα σπίτια είχαν ταμπέλες για δωμάτια που ενοικίαζαν αλλά κανένα δεν είχε όνομα πάνω. Ρωτήσαμε σε ένα δύο σπίτια και μας έδειξαν που έπρεπε να πάμε. Είχαμε κλείσει μία σοφίτα σε ένα σπίτι λίγο έξω από το κέντρο της πόλης με 25 ευρώ το βράδυ και ήταν μια χαρά για τα λεφτά του, μόνο 1-2 προβληματάκια είχε που δεν μας ένοιαζαν αφού μόνο ένα βράδυ θα μέναμε εκεί. Αυτό που βλέπαμε από το παράθυρο του δωματίου μας ήταν όμορφα σπιτάκια γύρω – γύρω, σε αρμονία με τη φύση, το κάθε ένα από αυτά είχε μία αυλή και μεγάλους πάγκους που μαζεύονταν οι οικογένειες και οι γείτονες και καθόντουσαν. Τι ωραία να ζεις μόνιμα εδώ, σκέφτηκα, δίπλα στο εθνικό πάρκο και με τέτοια φύση τριγύρω, χωρίς να σου λείπει τίποτα ταυτόχρονα καθώς το κέντρο της πόλης είχε τα πάντα, σούπερ μάρκετ, εστιατόρια κλπ.

H θέα από το παράθυρο της σοφίτας μας

Zabljak

Αφήσαμε το δωμάτιό μας όμως γιατί η ώρα πέρναγε θέλαμε να πάμε στην Μαύρη Λίμνη του πάρκου. Είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια για αυτήν αλλά δεν περίμενα κάτι το ιδιαίτερο.. Η λίμνη αυτή είναι η μεγαλύτερη στο Durmitor και χωρίζεται με ένα μικρό πέρασμα στην μικρή και μεγάλη λίμνη, το οποίο όμως όταν πήγαμε εμείς δεν υπήρχε καθώς μάλλον είχε ανέβει η στάθμη του νερού και το είχε κρύψει. Ότι και να πω για αυτή τη λίμνη είναι λίγο, οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδώσουν την ομορφιά της, ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μας. Όλη η λίμνη περιβάλλεται από έλατα που της δίνουν αυτό το σκούρο χρώμα από το οποίο πήρε το όνομά της. Περπατήσαμε κατά μήκος όλης της μεγάλης λίμνης και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία και κάναμε τη βουτιά μας στα παγωμένα νερά της. Είδαμε κάποιους που έκαναν βόλτα με βαρκούλα στη λίμνη και είπαμε να νοικιάσουμε κι εμείς μία, ευτυχώς ο φίλος μου δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα με το κουπί και κάναμε μία πολύ ωραία βόλτα στη μεγάλη λίμνη. Ο καιρός ήταν έτοιμος για βροχή και μας την νοίκιασαν μόνο για μισή ώρα και έτσι δεν προλάβαμε να πάμε και στη μικρή λίμνη. Οι εικόνες που μας χάρισε αυτή η βόλτα ήταν πανέμορφες, μακάρι να είχαμε κι άλλη μέρα στην περιοχή για να ξαναπηγαίναμε και να ευχαριστιόμασταν περισσότερο αυτή τη φύση.

Αφού είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος φύγαμε γρήγορα από τη Μαύρη Λίμνη για να πάμε στο τελευταίο μέρος για σήμερα που ήταν η γέφυρα-ποταμός-φαράγγι Tara. H γέφυρα Tara έχει μήκος 365 μέτρα και πέντε τόξα. Περνάει πάνω από τον ποταμό Tara που έχει μήκος 144 χλμ και το φαράγγι Tara που είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Αφήσαμε το αυτοκίνητο πριν τη γέφυρα και περπατήσαμε περίπου μέχρι τη μέση της. Ψιχάλιζε εκείνη την ώρα και είχε πολύ υγρασία και ψύχρα, εκεί η θερμοκρασία που έγραφε το αμάξι ήταν 16 βαθμοί και ήταν Αύγουστος!! Το τοπίο που βλέπαμε από την γέφυρα ήταν φανταστικό, νοιώθαμε ότι ήμασταν σε κάποιο σκηνικό Αμερικάνικης ταινίας, δεν είχαμε ξαναδεί εμείς κάτι τέτοιο και είχαμε ενθουσιαστεί. Η υγρασία είχε συγκεντρωθεί πάνω από τον ποταμό, χαμηλότερα από μας. Το φαράγγι και η φύση γύρω ήταν υπέροχα. Κάτσαμε αρκετή ώρα απολαμβάνοντας τη θέα μέχρι που νύχτωσε σχεδόν και έπρεπε να γυρίσουμε στο Zabljak. Κάναμε το μπάνιο μας, ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε για να φάμε κάτι στην πόλη, που είχε τόσο πολύ κόσμο που με το ζόρι βρήκαμε να κάτσουμε σε μία πιτσαρία από τα τόσα εστιατόρια που είχε. Η σημερινή μέρα είχε φτάσει στο τέλος της, εξαντλημένοι γυρίσαμε στο δωμάτιό μας για ξεκούραση γιατί και η αυριανή μέρα είχε αρκετά χιλιόμετρα διαδρομής..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Kanel28]

Αχ τι ωραία, Κροατία-Μαυροβούνιο είναι στους top προορισμούς που θέλω να επισκεφθώ. Είμαι πολύ περίεργη να δω και τα χωριουδάκια της Βοσνίας

 

[mariaj]

Αχ τι ωραία, Κροατία-Μαυροβούνιο είναι στους top προορισμούς που θέλω να επισκεφθώ. Είμαι πολύ περίεργη να δω και τα χωριουδάκια της Βοσνίας

Είναι πολύ όμορφα μέρη, κι εγώ που δεν τα είχα στους άμεσους στόχους μου με εντυπωσίασαν! Τα χωριουδάκια μη φανταστείς ότι ήταν πολύ μικρά, αλλά ήταν πολύ γραφικά, εμένα μου άρεσαν, και λόγω του ότι είχαν περάσει στα χέρια των τούρκων κατά την οθωμανική κυριαρχία μου θύμιζαν πολύ τα σπίτια, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, την Τουρκία που θέλω πολύ να επισκευτώ κάποια στιγμή όχι αυθημερόν όπως μέχρι στιγμής αλλά σε ένα μεγαλύτερο ταξίδι.

 

[mariaj]

Κεφάλαιο Δεύτερο:

Το πρωί σηκωθήκαμε ξεκούραστοι για να αρχίσουμε να εξερευνούμε περισσότερο την πόλη. Το πρόγραμμα είχε για σήμερα μπόλικα αξιοθέατα γι'αυτό και πήγαμε πρώτα να πάρουμε τις Dubrovnik Cards που θα μας έδιναν σε πιο συμφέρουσα τιμή διάφορα αξιοθέατα και τα ΜΜΜ. Ξεκινήσαμε από τον κίονα του Ορλάντο, τον πύργο του ρολογιού και την λότζια της Καμπάνας που χρονολογείται από το 1480. Μπήκαμε στο Μέγαρο Sponza το οποίο σήμερα φιλοξενεί τα κρατικά αρχεία αλλά σε μία αίθουσα στο ισόγειο του Μεγάρου υπάρχει το Memorial Room of the Defenders of Dubrovnik, είναι μία αίθουσα με φωτογραφίες πολλών ανδρών που έχασαν τη ζωή τους κατά τον πόλεμο και μία οθόνη δείχνει βίντεο από εκείνη την εποχή, αρκετά συγκινητική στιγμή, αξίζει μία επίσκεψη και η είσοδος είναι δωρεάν. Έπειτα πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Βλασίου που είχαμε δει και το προηγούμενο βράδυ φωταγωγημένη. Ο Άγιος Βλάσιος είναι ο πολιούχος άγιος του Dubrovnik και γι'αυτό θα δείτε μικρά αγάλματά του πάνω σε διάφορα κτίρια της παλιάς πόλης.

Κίονας του Ορλάντο

Λότζια της Καμπάνας

Memorial Room of the Defenders of Dubrovnik

Στη συνέχεια πήγαμε στο Rector's Palace, είναι ένα πραγματικό ανάκτορο στις αίθουσες του οποίου φιλοξενούνται τμήματα του Cultural Historical Museum, έχει μία υπέροχη εσωτερική αυλή με κίονες και σκάλες γύρω -γύρω στην οποία είναι και ο μόνος χώρος που μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες καθώς μέσα στις αίθουσες απαγορεύεται. Αξίζει πολύ μία επίσκεψη εδώ και η τιμή περιλαμβάνεται στην Dubrovnik Card. Έξω από το Rector's Palace βρίσκεται και η μικρή κρήνη του Ονόφριο του 1438. Κάναμε μία βόλτα μέχρι το φρούριο του Αγίου Ιωάννη και μετά γυρίσαμε πίσω για να πάμε στην εκκλησία St Ignatius Loyola, μία πολύ όμορφη εκκλησία και ακόμα πιο όμορφα τα σκαλιά που ανεβαίνεις για να φτάσεις σε αυτήν, κάπου είχα διαβάσει ότι μοιάζουν με τα Spanish Steps της Ρώμης και πραγματικά έτσι ήταν. Όταν έφτασε μεσημεράκι, κάτσαμε για φαγητό και γυρίσαμε στο δωμάτιο για μπάνιο και ξεκούραση.

Rector's Palace

St. Ignatius Loyola

Το απόγευμα κάναμε μία βόλτα με τα πόδια προς την παραλία Βanje Beach που βρίσκεται έξω από τα τείχη της πόλης προς την μεριά της πύλης Ploce. Είναι μία πολύ όμορφη παραλία από άποψη τοποθεσίας, το νερό είχε όμορφο χρώμα και δεν φαινόταν να έχει βράχια μέσα, εμείς δεν κάναμε μπάνιο, αλλά την χαζέψαμε από πάνω. Την μισή την εκμεταλλεύεται ένα Beach bar που είναι εκεί και έχει ομπρέλες και ξαπλώστρες να νοικιάσεις και η άλλη μισή δεν είναι οργανωμένη και μπορείς να πας δωρεάν. Εμείς πήγαμε επίτηδες αργά το απόγευμα όταν είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και ήταν πανέμορφα, τόσο ο ορίζοντας όσο και η θέα των τειχών της πόλης. Το πρόγραμμα είχε για την συνέχεια τις υπόλοιπες περιοχές του Dubrovnik που εκτός από την παλιά πόλη είναι η περιοχή Gruz που είναι το λιμάνι και η Lapad. Πήραμε από την στάση των λεωφορείων που βρίσκεται έξω από την πύλη Pile το λεωφορείο για Gruz. Στην Gruz είναι το καινούργιο λιμάνι του Dubrovnik που δένουν όλα τα κρουαζιερόπλοια και τα σκάφη, κάποια από τα οποία λειτουργούν σαν μπαρ που γίνονται λιάρδα οι Αμερικάνοι. Κάναμε απλά μία βόλτα κατά μήκος του λιμανιού, είδαμε μία όμορφη εκκλησούλα στην απέναντι πλευρά του δρόμου καθώς και κάποια παλιά σπίτια που είχαν εμφανή τα σημάδια του βομβαρδισμού και πήραμε το λεωφορείο πίσω για Dubrovnik. Aπο εκεί πήραμε καπάκι το λεωφορείο για Lapad και αυτό γιατί τα δρομολόγια είναι συχνά και οι αποστάσεις αρκετά μικρές. Το θέμα είναι ότι όταν φτάσαμε στην Lapad δεν ξέραμε που να κατέβουμε ακριβώς και κατεβήκαμε στην τερματικό σταθμό. Απ'όλη τη διαδρομή και τις στάσεις που έκανε το λεωφορείο μέχρι τον τερματικό καταλάβαμε ότι το μόνο που υπήρχε εκεί ήταν ξενοδοχεία. Συνοψίζοντας για αυτές τις δύο περιοχές να πω ότι το Gruz είναι ωραίο για μία βόλτα ίσως και για να κάτσεις να φας κάτι εκεί και μάλλον πρωί, το βράδυ δεν υπήρχε πάρα πολύς κόσμος, επίσης βολεύει αν ψάχνεις για ένα πιο οικονομικό δωμάτιο σε σχέση με την παλιά πόλη μιας και έχει πολύ βολική συγκοινωνία προς τα εκεί. Η Lapad τώρα βολεύει από άποψη ξενοδοχείου για τον ίδιο ακριβώς λόγο με το Gruz και απ' ότι είχα δει πριν το ταξίδι πρέπει να έχει αξιόλογες παραλίες αυτή η περιοχή αλλά μάλλον τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω από αυτό. Στη συνέχεια γυρίσαμε και πάλι στην παλιά πόλη, κάτσαμε να φάμε σε ένα απ'τα πολλά σοκάκια της πόλης, κάναμε μία ακόμα βόλτα, χαζέψαμε και απόψε μία άλλη μπάντα και γυρίσαμε στο δωμάτιό μας. Τέλος δεύτερης μέρας.

Gruz

Stradun

 

[villi]

Πολύ ωραία αφήγηση για προορισμούς που με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα!Περιμένω τη συνέχεια...

 

[mariaj]

Πολύ ωραία αφήγηση για προορισμούς που με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα!Περιμένω τη συνέχεια...

Σε ευχαριστώ πολύ. Η συνέχεια μέσα στις επόμενες μέρες.. Αναμείνατε

 

[chris7]

Πολύ ωραία αφήγηση για προορισμούς που με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα!Περιμένω τη συνέχεια...

Συμφωνώ απόλυτα, απλά θα πρόσθετα ότι και οι φωτογραφίες είναι πολύ ωραίες.

 

[mariaj]

Κεφάλαιο Τρίτο:

Σήμερα ήταν η τρίτη και τελευταία μας μέρα στο Dubrovnik αλλά στο πρόγραμμα είχαμε πράγματα που θα μας χάριζαν τις ωραιότερες εικόνες από όλες αυτές που είχαμε δει τις δύο προηγούμενες μέρες. Ξεκινάμε λοιπόν να κάνουμε τον γύρο των τειχών της πόλης, των οποίων η τιμή περιλαμβάνεται στην Dubrovnik Card. Τα τείχη είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης, χτίστηκαν το 10ο και 13ο αιώνα και το μήκος τους με τους προμαχώνες φτάνει τα 1.940 μέτρα. Μπήκαμε από την είσοδο δίπλα στην Pile Gate και μόλις ξεκινήσαμε να περπατάμε κατά μήκος των τειχών είδαμε εικόνες που θα έμεναν για πολύ καιρό ακόμα στο μυαλό μας! Η θέα προς την Αδριατική, την παλιά πόλη και το απέναντι νησάκι Lokrum ήταν φανταστική!! Δεν χορταίναμε να χαζεύουμε και εννοείται η φωτογραφική δεν σταματούσε στιγμή..

Επόμενη στάση μας ήταν το Ναυτικό Μουσείο του Dubrovnik που στεγάζεται στο Φρούριο του Αγίου Ιωάννη και περιγράφει τη ναυτική ιστορία της πόλης μέσα από μακέτες πλοίων, γκραβούρες, ημερολόγια και πορτρέτα. Μας άρεσε πάρα πολύ αυτό το μουσείο και η τιμή περιλαμβάνεται στην Dubrovnik Card. Πολύ κοντά σε αυτό το μουσείο ήταν και η Dulcic-Masle-Pulitica Gallery που περιελάμβανε έργα αυτών των τριών καλλιτεχνών. Εκεί πήγαμε μόνο και μόνο από περιέργεια και επειδή ήταν δωρεάν με την Dubrovnik Card, καθώς εμείς δεν είμαστε των Gallery γενικά και γι’αυτό κάτσαμε μόνο κάνα 5λεπτο μέσα και δεν ενθουσιαστήκαμε κιόλας. Μετά ακολούθησε το Rupe Ethnographic Museum στο οποίο χάσαμε τα περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα εκθέματα καθώς στο ισόγειο καθώς έμπαινες υπήρχαν μόνο ξύλινα παιχνίδια κτλ από παλιότερες εποχές στο Dubrovnik. Προφανώς λοιπόν υπήρχαν κάπου σκάλες που οδηγούσαν και στα υπόλοιπα εκθέματα με στολές, εργαλεία, φωτογραφίες κτλ αλλά δεν τις είδαμε κάπου και ούτε οι κοπέλες που έκοβαν τα εισιτήρια μας το είπαν, όπως μας ενημέρωναν στα άλλα μουσεία που υπήρχαν και άλλοι όροφοι, άρα λέμε δεν θα υπάρχει κάτι άλλο. Τέλος πάντων ξενερώσαμε όταν μετά είδαμε ότι στο βιβλιαράκι που είχε μαζί η Dubrovnik Card έδειχνε ένα σωρό άλλα εκθέματα τα οποία δεν είδαμε.. Και αυτό το μουσείο είναι δωρεάν με την κάρτα. Περάσαμε έξω από τον καθεδρικό της πόλης και είπαμε ότι θα επιστρέψουμε αργότερα αφού βλέπαμε κάποια άλλα πράγματα αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε τελικά. Αξίζει όμως μία επίσκεψη για όποιον πάει εκεί καθώς στην αγία τράπεζα του ναού δεσπόζει η ¨Κοίμηση¨ του Τιτσιάνο.

O Καθεδρικός Ναός του Dubrovnik

Έπειτα πήγαμε σε ένα άλλο μουσείο που περιελάμβανε η κάρτα και ήταν το σπίτι του Marin Drzik, ενός γνωστού Κροάτη συγγραφέα έργων που έγραψε πολλά θεατρικά έργα. Μέσα στο μουσείο υπάρχουν κάποιες πληροφορίες για τον συγγραφέα και τα έργα του καθώς και το δωμάτιό του που ήταν σε αυτό το κτίριο. Ωραίο ήταν για μια βόλτα αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.

Ακολούθησε το Μοναστήρι των Δομινικανών που άξιζε πολύ τόσο η εκκλησία όσο και το μουσείο του μοναστηριού που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μια συλλογή έργων από την ¨Σχολή του Dubrovnik¨. Το μουσείο στεγάζεται σε αίθουσες γύρο από το γοτθικό περιστύλιο που στο κέντρο του υπάρχει ένας μικρός κήπος και ήταν αυτό που μας άρεσε περισσότερο απ’όλα! Το μοναστήρι ξεκίνησε να χτίζεται το 1315 αλλά μετά το σεισμό του 1667 ξαναχτίστηκε.

Μετά πήγαμε στην έκθεση φωτογραφιών War Photo Limited για την οποία είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια και όντως άξιζε. Όλος ο χώρος είχε φωτογραφίες από την περίοδο του πολέμου στο Dubrovnik κυρίως, αλλά και σε άλλες κοντινές πόλεις. Συγκινητικές φωτογραφίες από το τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι, στρατιώτες και μη. Σε έναν άλλο όροφο του κτιρίου η έκθεση είχε φωτογραφίες πολέμου, και όχι μόνο, από χώρες τις Αφρικής και άλλες, πολύ ενδιαφέρουσες και σε πολύ καλή ανάλυση. Επόμενο αξιοθέατο που επισκεφθήκαμε ήταν το Μοναστήρι των Φραγκισκανών που ξεκίνησε να χτίζεται το 1317, και αυτό όπως και το μοναστήρι τον Δομινικανών ξαναχτίστηκε μετά το σεισμό του 1667. Το μοναστήρι έχει ένα πολύ όμορφο περιστύλιο, ένα μουσείο καθώς και ένα φαρμακείο που λειτουργούσε από το 1317 αλλά δυστυχώς όλα αυτά ήταν κλειστά όταν πήγαμε, αν και ήταν οι ώρες λειτουργίας τους. Μετά από όλα αυτά πήγαμε να φάμε κάτι και πριν πάμε για λίγη ξεκούραση μας έμενε ένα τελευταίο αξιοθέατο που είχαμε στο πρόγραμμα και δεν θέλαμε να παραλείψουμε. Αυτό ήταν το Fort Lawrence το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από τα τείχη της πόλης προς τη μεριά της Pile Gate. Για να φτάσουμε στο φρούριο περάσαμε μέσα από κάποιες όμορφες γειτονίες, πολύ γραφικές. Σε αυτό το φρούριο έχουν γίνει γυρίσματα της σειράς Game of Thrones, για όποιον την ξέρει, και ήταν ένας από τους λόγους που πήγαμε. Και από αυτό το φρούριο η θέα ήταν πολύ όμορφη και η τιμή περιλαμβάνεται στην Dubrovnik Card.

Fort Lawrence

Το απόγευμα είχαμε στο πρόγραμμα εξίσου όμορφα πράγματα με το πρωί. Στο παλιό λιμάνι του Dubrovnik που βρίσκεται στην παλιά πόλη υπάρχουν πολλές βάρκες που τις λένε glass boat καθώς ο πάτος της βάρκας έχει γυαλί για να βλέπεις τον βυθό της θάλασσας. Εμείς κλείσαμε εισιτήρια απλά για την βόλτα που θα μας πήγαινε κατά μήκος των τειχών και θα μας πέρναγε μπροστά από το νησί Lokrum. Υπήρχαν και άλλα δρομολόγια με διαφορετικές τιμές που έκαναν τον γύρω του νησιού Lokrum ή σε άφηναν σε κάποια πιο ήσυχη παραλία της πόλης και ερχόντουσαν μετά από κάποια ώρα να σε ξαναπάρουν. Ήταν πολύ όμορφη βόλτα καθώς ήταν και απόγευμα και δεν μας κούραζε ο ήλιος. Περάσαμε από κάποιες ωραίες παραλίες και η μία μάλιστα είχε πίσω της μία μεγάλη σπηλιά που μπορούσες να κάτσεις. Ο οδηγός της βάρκας σταμάτησε μπροστά στο νησάκι Lokrum και πήγαινε πολύ αργά για να μπορέσουμε να δούμε τον βυθό της θάλασσας από το τζάμι, είδαμε μόνο λίγα ψαράκια και φύκια τίποτα άλλο. Άλλωστε μόνο για την βόλτα το επιλέξαμε κι εμείς.

Μετά από την βόλτα με τη βάρκα πήγαμε στο τελεφερίκ που θα μας πήγαινε στο όρος Srd το οποίο έχει ύψος 413 μέτρα.Η θέα από εκεί σου κόβει την ανάσα..

Πάνω στο βουνό στέκει το Fort Imperial του 1810 που δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση αλλά στo εσωτερικό του στεγάζεται το ωραιότερο ίσως και πιο ενδιαφέρον μουσείο που είδαμε αυτές τις μέρες στο Dubrovnik και είναι το Museum of Croatian War of Independence. Μέσα στο μουσείο υπάρχουν ενθύμια από τον πόλεμο, όπλα, παράσημα, σημαίες, φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στην πόλη. Αυτό που είδαμε τελευταίο και μας τράβηξε πιο πολύ την προσοχή ήταν μία οθόνη που έδειχνε βίντεο από τον πόλεμο, περιττό να πω ότι εκείνη την ώρα νιώθαμε πολύ περίεργα συναισθήματα και πολύσυγκίνηση. Είναι περίεργο να ακούς τις σειρήνες του πολέμου που μόλις ήχησαν και να βλέπεις τον κόσμο που έμεινε στην πόλη του να τρέχει για να σωθεί. Είδαμε πολλά σημεία που είχαμε δει κι εμείς εκείνες τις μέρες από κοντά να βομβαρδίζονται και βέβαια σήμερα τίποτα δεν σου δίνει να καταλάβεις το τι είχαν υποστεί εκείνα τα κτίρια. Το χαζεύαμε για αρκετή ώρα και μακάρι να είχαμε περισσότερη αλλά θέλαμε να προλάβουμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα από ψηλά.

Όταν βγήκαμε από το μουσείο ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει αρκετά και να δίνει πολύ όμορφα χρώματα στον ουρανό, η πόλη είχε αρχίσει να ανάβει τα φώτα της και η όλη εικόνα ήταν πραγματικά φανταστική. Γι’αυτό άλλωστε είχαμε επιλέξει εκείνη την ώρα για να ανέβουμε έτσι ώστε να δούμε την πόλη και μέρα αλλά και φωτισμένη.

Δεν χορταίναμε την θέα από ψηλά αλλά όταν νύχτωσε εντελώς πια είπαμε να φύγουμε για να κάνουμε την τελευταία βόλτα μας σε αυτή την πανέμορφη πόλη. Όταν κατεβήκαμε απ’το τελεφερίκ κάτσαμε κάπου να φάμε, μετά πήραμε ένα παγωτό στο χέρι κάνοντας την βόλτα μας, αγοράσαμε τα τελευταία αναμνηστικά μας και γυρίσαμε στο δωμάτιο μιας και σχεδόν όλη μέρα σήμερα ήμασταν στο πόδι και είχαμε ανάγκη από ξεκούραση. Το μυαλό ήταν γεμάτο όμορφες εικόνες από την σημερινή, και όχι μόνο, μέρα. Από τη μία δεν θέλαμε να φύγουμε από αυτή την κουκλίστικη πόλη και από την άλλη ήμασταν περίεργοι τι άλλες εικόνες είχε να μας χαρίσει αυτό το ταξίδι στη συνέχεια. Με αυτές τις σκέψεις πέσαμε για ύπνο καθώς την επόμενη μέρα είχαμε πρωινό ξύπνημα.

 

[Kanel28]

Εξαιρετικές φωτογραφίες

 

[chris7]

Ένα απλό "like" δεν είναι αρκετό για αυτές τις καταπληκτικές φωτογραφίες.

 

[makisg]

συμφωνώ απόλυτα με τους από πάνω,οι φωτογραφίες τα ....σπάνε.

 

[mariaj]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους! Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μία τρέλα με τις φωτογραφίες, βγάζουμε άπειρες σε κάθε ταξίδι μας. Το ωραίο είναι ότι και σε αυτό το ταξίδι δεν χρειάστηκε να ψάξουμε ή να στήσουμε την φωτογραφική μας για να βρούμε ένα σημείο που θα μας χάριζε μία ωραία φωτό. Όπου κι αν την είχαμε στραμμένη, ακόμα και περπατώντας που βγάζαμε ήταν τελικά ωραίες οι φωτογραφίες..