Τουρκία Κωνσταντινούπολη, επιτέλους!

[gkalla]

Ημέρα 1η - Άφιξη, Istiklal, Galata

Αναχωρήσαμε από την Αθήνα το πρωί, χωρίς απρόοπτα και φτάσαμε στο νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης λίγο πριν τις 11:00 τοπική ώρα. Το αεροδρόμιο μας φάνηκε τεράστιο. Περπατούσαμε αρκετή ώρα και δεν φαινόταν άκρη!

Αφού τελειώσαμε τα διαδικαστικά της εισόδου στη χώρα, βγάλαμε τα πρώτα τοπικά χρήματα (λίρες να δουν τα μάτια σου), αγοράσαμε μια τοπική sim και ψάξαμε το σημείο που αναχωρούσαν τα λεωφορεία της Havaist για να πάμε στο κέντρο της πόλης.

Βρήκαμε το κιόσκι της εταιρείας και μας είπαν πως δεν δέχονται κάρτα οπότε βγάλαμε τα εισιτήρια μας απ’ ευθείας από τον οδηγό που είχε POS. Η γραμμή HVIST-16 με κόστος 67TL το άτομο, μας πήγε στην πλατεία Ταξίμ σε περίπου 45 λεπτά, μέσω μιας σχετικά αδιάφορης διαδρομής.

Η πρώτη επαφή με την ξακουστή πλατεία δεν μας ενθουσίασε. Όχι ότι είναι αδιάφορη αλλά όταν ακούς τόσα και τόσα στην διάρκεια των χρόνων περιμένεις κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, αλλά δεν… Το είχε πει και ο George Eliot: "Τίποτε δεν είναι τόσο καλό όσο φαίνεται από πριν".

Γρήγορα μπήκαμε στο σταθμό μετρό της πλατείας, βγάλαμε και φορτίσαμε την Istanbulkart με την βοήθεια των πολύ ευγενικών περαστικών στα μηχανήματα του σταθμού και μετά από μια μόλις στάση κατεβήκαμε στο Şişhane. Βγαίνοντας στην επιφάνεια αντικρίσαμε το κτίριο του δημαρχείο του Beyoglu και λίγο πιο πέρα το συμπαθέστατο Books Coffee (Kırmızı Kedi Pera) που έμελλε να γίνει το καθημερινό μας στέκι για καφεδάκι και πρωινό.

Από εκεί ήταν πια κοντά το ξενοδοχείο Meroddi Bağdatlıyan Hotel όπου είχαμε ενημερωθεί ότι θα κάναμε check in.

Μόλις φτάσαμε, μας υποδέχτηκαν οι νεαροί ρεσεψιονίστ, πολύ εξυπηρετικοί και ευγενείς που μας «αποκάλυψαν» πως το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει βρισκόταν στον 6ο όροφο ενός κτιρίου χωρίς ασανσέρ!!! Τρόμος! Δεν είμαστε για τέτοια σπορ! ή τουλάχιστον όχι όλοι από εμάς. Ευτυχώς οι ρεσεψιονίστ γρήγορα μας έδωσαν την εναλλακτική να μείνουμε σε 2 δωμάτια του ξενοδοχείου που βρισκόμασταν χωρίς αλλαγή στην τιμή ενώ επιπλέον μας προσέφεραν και ένα δωρεάν πρωινό. Στην διάρκεια των συζητήσεων ανακαλύψαμε πως 2 από τους νεαρούς κατάγονταν από την Θεσσαλονίκη ενώ αντίστοιχα 2 από την παρέα μας κατάγονται από περιοχές της σημερινής Τουρκίας. Αυτά κάνουν οι ανταλλαγές πληθυσμών…

Βολευτήκαμε στα συμπαθή δωμάτια του ξενοδοχείου και βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα στην περιοχή.

Ανηφορίσαμε προς την βάση της Istiklal, την περίφημη Μεγάλη Οδό του Πέρα, και αμέσως πέσαμε πάνω στο παλιό, τουριστικό τραμ που την διασχίζει.

Περπατήσαμε λίγο στο κάτω μέρος της οδού, χωθήκαμε στα κάθετα στενά και βγάλαμε τις πρώτες μας φωτογραφίες. Επιπλέον εντοπίσαμε ένα αίθριο στη περιοχή με καφέ, εστιατόρια και μπαράκια ένα εκ των οποίων ήταν η Ιρλανδέζικη παμπ (Celtic Irish Pub) και την βάλαμε “σημάδι” για την βραδυνή μας έξοδο.

Η ώρα είχε περάσει και η πείνα είχε αρχίσει. Σαν εκπαιδευμένα λαγωνικά ξετρυπώσαμε γρήγορα ένα από τα πολλά κλασικά μαγειρεία της πόλης (Armada Restaurant) για το πρώτο μας πολίτικο γεύμα. Νόστιμο φαγητό, ιδιαίτερα οικονομικό με μόνο πρόβλημα την έλλειψη αλκοολούχων που δεν συνηθίζεται να σερβίρονται σε τέτοιου είδους εστιατόρια.

Στη συνέχεια γυρίσαμε προς τα πίσω και μέσα από τα στενά που ήταν κάτω από την Istiklal, κατευθυνθήκαμε προς τον πύργο του Γαλατά. Όμορφα δρομάκια, γεμάτα μικρομάγαζα, τουριστικά και μη, από σουβενιράδικα, μίνι μάρκετ αλλά και οργανοπωλεία, τσαγκάρικα κλπ.

Σε λίγο φτάσαμε στο πύργο του Γαλατά που έτσι κι αλλιώς η επιβλητική του παρουσία ήταν φανερή ήδη από μακριά. Τόσο τα γύρω στενά όσο και η μικρή πλατεία στην βάση του Πύργου ήταν γεμάτα από κόσμο,κατα κύριο λόγο τουρίστες. Η ουρά για να βγάλεις εισιτήρια αν ήθελες να μπεις στον Πύργο, μεγάλη, οπότε αποφασίσαμε να αναβάλουμε την επίσκεψη για άλλη ημέρα.

Χαζέψαμε λίγο τις βιτρίνες των μαγαζιών, αλλά τελικά την προσοχή μας τράβηξαν κυρίως αυτές των ζαχαροπλαστείων με την μεγάλη ποικιλία ανατολίτικων αλλά και ευρωπαϊκών γλυκών.

Δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε ένα από αυτά (Viyana Kahvesi) που εκτός των γλυκών διέθετε όμορφο χώρο και μπήκαμε για τις απαραίτητες δοκιμές αλλά και για ένα τονωτικό καφεδάκι. Πήραμε τα πρώτα ανατολίτικα σιροπιαστά ενώ στην Ε.Ε. “γυάλισε” το San Sebastian, ένα είδος ψημένου cheececake, που ομολογουμένως ήταν φανταστικό.

Στην επιστροφή μας για το ξενοδοχείο εντοπίσαμε ένα ακόμη ζαχαροπλαστείο που ήταν εξειδικευμένο στα Pasteis de Nata, αγαπημένα όλης της παρέας από το παλαιότερο, κοινό μας ταξίδι στην Πορτογαλία. Κι έτσι μπήκε κι αυτό στην λίστα των προσεχώς…

Η κούραση της πρώτης μέρας μας “ανάγκασε” να ανέβουμε στα δωμάτια μας για λίγη ανάπαυλα. Για τις Ε.Ε. και Ε.Κ. η λίγη ξεκούραση έγινε πολύ. Με λίγα λόγια “ξεράθηκαν” μέχρι το άλλο πρωί. Εγώ όμως και ο Α.Μ είχαμε “υποχρέωση” να επισκεφτούμε την Ιρλανδέζικη παμπ που είχαμε δει νωρίτερα ώστε να εγκαινιάσουμε όπως πρέπει το ταξίδι μας. Κι έτσι με ωραία, ροκ μουσικούλα, μπυρίτσες και συνοδευτικά κλείσαμε την πρώτη μας μέρα στην Πόλη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gkalla]

Ημέρα 1η - Άφιξη, Istiklal, Galata

Αναχωρήσαμε από την Αθήνα το πρωί, χωρίς απρόοπτα και φτάσαμε στο νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης λίγο πριν τις 11:00 τοπική ώρα. Το αεροδρόμιο μας φάνηκε τεράστιο. Περπατούσαμε αρκετή ώρα και δεν φαινόταν άκρη!

Αφού τελειώσαμε τα διαδικαστικά της εισόδου στη χώρα, βγάλαμε τα πρώτα τοπικά χρήματα (λίρες να δουν τα μάτια σου), αγοράσαμε μια τοπική sim και ψάξαμε το σημείο που αναχωρούσαν τα λεωφορεία της Havaist για να πάμε στο κέντρο της πόλης.

Βρήκαμε το κιόσκι της εταιρείας και μας είπαν πως δεν δέχονται κάρτα οπότε βγάλαμε τα εισιτήρια μας απ’ ευθείας από τον οδηγό που είχε POS. Η γραμμή HVIST-16 με κόστος 67TL το άτομο, μας πήγε στην πλατεία Ταξίμ σε περίπου 45 λεπτά, μέσω μιας σχετικά αδιάφορης διαδρομής.

Η πρώτη επαφή με την ξακουστή πλατεία δεν μας ενθουσίασε. Όχι ότι είναι αδιάφορη αλλά όταν ακούς τόσα και τόσα στην διάρκεια των χρόνων περιμένεις κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, αλλά δεν… Το είχε πει και ο George Eliot: "Τίποτε δεν είναι τόσο καλό όσο φαίνεται από πριν".

Γρήγορα μπήκαμε στο σταθμό μετρό της πλατείας, βγάλαμε και φορτίσαμε την Istanbulkart με την βοήθεια των πολύ ευγενικών περαστικών στα μηχανήματα του σταθμού και μετά από μια μόλις στάση κατεβήκαμε στο Şişhane. Βγαίνοντας στην επιφάνεια αντικρίσαμε το κτίριο του δημαρχείο του Beyoglu και λίγο πιο πέρα το συμπαθέστατο Books Coffee (Kırmızı Kedi Pera) που έμελλε να γίνει το καθημερινό μας στέκι για καφεδάκι και πρωινό.

Από εκεί ήταν πια κοντά το ξενοδοχείο Meroddi Bağdatlıyan Hotel όπου είχαμε ενημερωθεί ότι θα κάναμε check in.

Μόλις φτάσαμε, μας υποδέχτηκαν οι νεαροί ρεσεψιονίστ, πολύ εξυπηρετικοί και ευγενείς που μας «αποκάλυψαν» πως το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει βρισκόταν στον 6ο όροφο ενός κτιρίου χωρίς ασανσέρ!!! Τρόμος! Δεν είμαστε για τέτοια σπορ! ή τουλάχιστον όχι όλοι από εμάς. Ευτυχώς οι ρεσεψιονίστ γρήγορα μας έδωσαν την εναλλακτική να μείνουμε σε 2 δωμάτια του ξενοδοχείου που βρισκόμασταν χωρίς αλλαγή στην τιμή ενώ επιπλέον μας προσέφεραν και ένα δωρεάν πρωινό. Στην διάρκεια των συζητήσεων ανακαλύψαμε πως 2 από τους νεαρούς κατάγονταν από την Θεσσαλονίκη ενώ αντίστοιχα 2 από την παρέα μας κατάγονται από περιοχές της σημερινής Τουρκίας. Αυτά κάνουν οι ανταλλαγές πληθυσμών…

Βολευτήκαμε στα συμπαθή δωμάτια του ξενοδοχείου και βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα στην περιοχή.

Ανηφορίσαμε προς την βάση της Istiklal, την περίφημη Μεγάλη Οδό του Πέρα, και αμέσως πέσαμε πάνω στο παλιό, τουριστικό τραμ που την διασχίζει.

Περπατήσαμε λίγο στο κάτω μέρος της οδού, χωθήκαμε στα κάθετα στενά και βγάλαμε τις πρώτες μας φωτογραφίες. Επιπλέον εντοπίσαμε ένα αίθριο στη περιοχή με καφέ, εστιατόρια και μπαράκια ένα εκ των οποίων ήταν η Ιρλανδέζικη παμπ (Celtic Irish Pub) και την βάλαμε “σημάδι” για την βραδυνή μας έξοδο.

Η ώρα είχε περάσει και η πείνα είχε αρχίσει. Σαν εκπαιδευμένα λαγωνικά ξετρυπώσαμε γρήγορα ένα από τα πολλά κλασικά μαγειρεία της πόλης (Armada Restaurant) για το πρώτο μας πολίτικο γεύμα. Νόστιμο φαγητό, ιδιαίτερα οικονομικό με μόνο πρόβλημα την έλλειψη αλκοολούχων που δεν συνηθίζεται να σερβίρονται σε τέτοιου είδους εστιατόρια.

Στη συνέχεια γυρίσαμε προς τα πίσω και μέσα από τα στενά που ήταν κάτω από την Istiklal, κατευθυνθήκαμε προς τον πύργο του Γαλατά. Όμορφα δρομάκια, γεμάτα μικρομάγαζα, τουριστικά και μη, από σουβενιράδικα, μίνι μάρκετ αλλά και οργανοπωλεία, τσαγκάρικα κλπ.

Σε λίγο φτάσαμε στο πύργο του Γαλατά που έτσι κι αλλιώς η επιβλητική του παρουσία ήταν φανερή ήδη από μακριά. Τόσο τα γύρω στενά όσο και η μικρή πλατεία στην βάση του Πύργου ήταν γεμάτα από κόσμο,κατα κύριο λόγο τουρίστες. Η ουρά για να βγάλεις εισιτήρια αν ήθελες να μπεις στον Πύργο, μεγάλη, οπότε αποφασίσαμε να αναβάλουμε την επίσκεψη για άλλη ημέρα.

Χαζέψαμε λίγο τις βιτρίνες των μαγαζιών, αλλά τελικά την προσοχή μας τράβηξαν κυρίως αυτές των ζαχαροπλαστείων με την μεγάλη ποικιλία ανατολίτικων αλλά και ευρωπαϊκών γλυκών.

Δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε ένα από αυτά (Viyana Kahvesi) που εκτός των γλυκών διέθετε όμορφο χώρο και μπήκαμε για τις απαραίτητες δοκιμές αλλά και για ένα τονωτικό καφεδάκι. Πήραμε τα πρώτα ανατολίτικα σιροπιαστά ενώ στην Ε.Ε. “γυάλισε” το San Sebastian, ένα είδος ψημένου cheececake, που ομολογουμένως ήταν φανταστικό.

Στην επιστροφή μας για το ξενοδοχείο εντοπίσαμε ένα ακόμη ζαχαροπλαστείο που ήταν εξειδικευμένο στα Pasteis de Nata, αγαπημένα όλης της παρέας από το παλαιότερο, κοινό μας ταξίδι στην Πορτογαλία. Κι έτσι μπήκε κι αυτό στην λίστα των προσεχώς…

Η κούραση της πρώτης μέρας μας “ανάγκασε” να ανέβουμε στα δωμάτια μας για λίγη ανάπαυλα. Για τις Ε.Ε. και Ε.Κ. η λίγη ξεκούραση έγινε πολύ. Με λίγα λόγια “ξεράθηκαν” μέχρι το άλλο πρωί. Εγώ όμως και ο Α.Μ είχαμε “υποχρέωση” να επισκεφτούμε την Ιρλανδέζικη παμπ που είχαμε δει νωρίτερα ώστε να εγκαινιάσουμε όπως πρέπει το ταξίδι μας. Κι έτσι με ωραία, ροκ μουσικούλα, μπυρίτσες και συνοδευτικά κλείσαμε την πρώτη μας μέρα στην Πόλη.

 

[tatooine]

Ημέρα 1η - Άφιξη, Istiklal, Galata

Η γραμμή HVIST-16 με κόστος 67TL το άτομο, μας πήγε στην πλατεία Ταξίμ σε περίπου 45 λεπτά

Τώρα κοστίζει 136 λίρες με το εύρω να είναι στις 30 λίρες περίπου.

 

[gkalla]

Τώρα κοστίζει 136 λίρες με το εύρω να είναι στις 30 λίρες περίπου.

Τρελός πληθωρισμός! Κοιτάζω τις τιμές ξανά τώρα που γράφω και έχω πάθει πλάκα με τις τρελές αυξήσεις μέσα σε μόλις 10 μήνες. Φαντάσου για τους ντόπιους τι σημαίνουν τέτοιες αυξήσεις.

 

[gkalla]

Ημέρα 2η - Sultanahmet, Ιππόδρομος Ιουστινιανού, Τοπ Καπί

Φρέσκοι και ξεκούραστοι μετά από έναν καλό ύπνο πήγαμε για καφεδάκι και πρωινό στο γειτονικό Books Coffee. Η ωραία ατμόσφαιρά του ήταν πολύ χαλαρωτική και μείναμε αρκετή ώρα εκεί αλλά κάποια στιγμή το πήραμε απόφαση και ξεκινήσαμε.

Κατευθυνθήκαμε προς τον πύργο του Γαλατά διαπιστώνοντας πως εκείνη την ώρα δεν υπήρχε πολύς κόσμος στην περιοχή, οπότε προσέξαμε με μεγαλύτερη άνεση όσα μας είχαν διαφύγει, όπως για παράδειγμα την όμορφη κρήνη (Bereketzade Fountain) που υπήρχε εκεί δίπλα,

και την γενναία γάτα που είχε αράξει δίπλα στο μεγάλο, πέτρινο σκύλο.

Περάσαμε πίσω από τον πύργο και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε μέσα από τα πολύ κατηφορικά στενά προς την ακτή του Βοσπόρου, στην περιοχή του Karaköy. Συνειδητοποιήσαμε γρήγορα την φύση αυτής της πόλης που είναι γεμάτη απότομους λόφους και έντονες ανηφόρες.

Στο τέλος της κατηφόρας βρεθήκαμε ακριβώς στην γωνία του Βοσπόρου με τον Κεράτιο κόλπο και στην στάση του τραμ Τ1. Το υπερσύγχρονο τραμ ήρθε γρήγορα και σε λίγο διασχίζαμε την γέφυρα του Γαλατά με κατεύθυνση την κύρια περιοχή των αξιοθεάτων της Πόλης, το Σουλτάν Αχμέτ. Μετρήσαμε 4 στάσεις για να φτάσουμε στη στάση Sultanahmet και να αντικρύσουμε το μικρό τζαμί Firuz Ağa.

Βολτάραμε για λίγο στους πάγκους των πλανόδιων εκεί δίπλα και πήραμε 2-3 simit και λίγα κάστανα. Νηστικούς δεν μας έλεγες αλλά έπρεπε να δοκιμάσουμε τα διάσημα κουλούρια της πόλης που όμως αποδείχτηκαν κατώτερα των αντίστοιχων Θεσσαλονικιών.

Συνεχίσαμε φτάνοντας στις παρυφές της πλατείας Σουλτάν Αχμέτ που στους βυζαντινούς χρόνους ήταν ο Ιπποδρομος του Ιουστινιανού. Το πρώτο πράγμα που συναντήσαμε ήταν το γερμανικό συντριβάνι (Alman Çeşmesi).

Περπατήσαμε κατά μήκος του ιπποδρόμου δίπλα στον οβελίσκο του Θεοδοσίου, στην πραγματικότητα έναν αιγυπτιακό οβελίσκο με την βάση του να είναι φιλοτεχνημένη με βυζαντινά γλυπτά.

Δίπλα ακριβώς βρίσκεται η κολώνα των φιδιών, ότι έχει απομείνει δηλαδή. Μεταφέρθηκε εδώ από τους Δελφούς που βρισκόταν αρχικά, στην διάρκεια της βασιλείας του Κωνσταντίνου του Μεγάλου και πρόκειται για αφιέρωμα στην νίκη των αρχαίων Ελλήνων επί των Περσών, στις Πλαταιές.

Στο τέλος της πλατείας είδαμε και την πέτρινη στήλη του Κωνσταντίνου Ζ´ του πορφυρογέννητου.

Ενώ περπατούσαμε κατά μήκος της πλατείας βρισκόμασταν παράλληλα στο πλάι του γιγάντιου Μπλε Τζαμιού (Sultanahmet Camii) και το παρατηρήσαμε αρκετά καλά τραβώντας και ανάλογεςφωτογραφίες. Δεν μας έκανε όμως ιδιαίτερη αίσθηση και αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα. Εκείνη την ώρα μάλιστα είχε αρχίσει να ακούγεται από τα ηχεία του τζαμιού το κάλεσμα για την προσευχή και μάλλον θα υπήρχε μια δυσκολία στην πρόσβαση.

Εξάλλου ήδη τα βλέμματά μας ήταν στραμμένα προς την Αγιά Σοφιά που πραγματικά δεσπόζει στην περιοχή και η οποία μας “προσκαλούσε”. Φτάσαμε στην πλατεία μπροστά στον ναό και είδαμε πως η ουρά για να μπεις μέσα κάλυπτε την μισή σχεδόν πλατεία. Θεωρήσαμε πως παραείναι μεγάλη και είπαμε να αναβάλουμε την επίσκεψη για άλλη ώρα ή μέρα. Που να ξέραμε πως αυτή ήταν η μικρότερη ουρά που θα βλέπαμε όλες αυτές τις ημέρες… Πάντως τραβήξαμε άπειρες φωτογραφίες από όλες τις πλευρές του ναού και με τα διάφορα αρχιτεκτονικά στοιχεία του.

Ακολούθως κατευθυνθήκαμε προς την άκρη της πλατείας όπου βρίσκονταν τα εκδοτήρια της κάρτας Museum Pass Istanbul που εκείνη την ώρα είχε ελάχιστο κόσμο. Βγάλαμε τις κάρτες μας και συνεχίσαμε στο πλάι της Αγια Σοφιάς κινούμενοι προς την είσοδο του Τοπ Καπί.

Στην πύλη που συναντήσαμε περάσαμε τον πρώτο έλεγχο αεροπορικού τύπου που τελικά διαπιστώσαμε πως υπάρχει σε κάθε σημαντικό αξιοθέατο της πόλης. Λίγο πριν την είσοδο είδαμε επιπλέον το συντριβάνι του Sultan Ahmed του III.

Περάσαμε την πύλη και βρεθήκαμε σ’ ένα πάρκο κατευθυνόμενοι αρχικά προς την Αγία Ειρήνη (330 μΧ επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου), την δεύτερη μεγαλύτερη εκκλησία της πόλης μετά την Αγιά Σοφιά. Λίγοι επισκέπτες την είχαν προτιμήσει οπότε μπήκαμε μέσα πολύ γρήγορα. Διαπιστώσαμε αμέσως πως η εκκλησία (που διετέλεσε για πολλά χρόνια ως αποθήκη όπλων και πυρομαχικών) είναι κακοσυντηρημένη και με πάρα πολλές ζημιές. Ένα μεγάλο δίχτυ κάλυπτε το πάνω μέρος του ναού μάλλον για προστασία από τα άπειρα περιστέρια που μπαινόβγαιναν από τα σπασμένα παράθυρα του ναού.

Δεν μείναμε πολύ και σε λίγο συνεχίσαμε προς το παλάτι του Τοπ Καπί (του σουλτάνου Μεχμέτ του ΙΙ - κατασκευάστηκε το 1460). Στην επόμενη πύλη περάσαμε νέο έλεγχο και βγήκαμε στον περιποιημένο προαύλιο χώρο του παλατιού.

Μπήκαμε στο εσωτερικό του κυρίως κτιρίου ξεκινώντας από τα δωμάτια του χαρεμιού. Αρχίσαμε να περιηγούμαστε στο δαιδαλώδες κτίριο και πολύ γρήγορα χαθήκαμε μεταξύ μας.

Τα πολυτελή δωμάτια και διαμερίσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο και πραγματικά δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιο είναι το πιο ωραίο.

Κατά διαστήματα περνούσα από διάφορες αυλές και εσωτερικά αίθρια βλέποντας επιπλέον το εξωτερικό του κτιρίου με τα χαγιάτια να κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου.

Αλλάζοντας αίθουσες και κτίρια συχνά - πυκνά συναντούσα περίτεχνες πόρτες και πύλες όμορφα διακοσμημένες.

Εξαιρετικά εντυπωσιακά ήταν και τα αραβικού τύπου πλακάκια και οι τοιχογραφίες διάφορων στυλ, οθωμανικές κυρίως αλλά και κάποιες που έμοιαζαν αναγεννησιακές.

Σε διάφορα σημεία υπήρχαν περίτεχνες κρήνες όπως φυσικά και μεγάλα χαλιά αλλά και πλουμιστά τζάκια.

Δεν θα μπορούσαν βέβαια να λείψουν τα δωμάτια της καθημερινής χρήσης όπως οι κουζίνες και διάφορα σχετικά σκεύη αλλά και ναργιλέδες κι άλλα είδη καπνιστού. Ε ρε μεράκια που είχαν οι σουλτάνοι…

Μέχρι και τις τούρκικες τουαλέτες είδα που φυσικά δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν για ευνόητους λόγους.

Το μόνο που με απογοήτευσε ήταν τα φτωχής ποιότητας διοράματα, σε φυσικό μέγεθος, που αναπαριστούσαν διάφορες σκηνές από την ζωή στο παλάτι και τα οποία τα βρήκα μάλλον χοντροκομμένα.

Κάποια στιγμή ωστόσο βγήκα και στις αυλές και τους κήπους που προσέφεραν όμορφη θέα είτε προς το Karaköy και τον Galata είτε προς τον Βόσπορο και την σύγχρονη πόλη. Η βαριά συννεφιά και η υγρασία παρόλο που προσέθεταν στην ατμοσφαιρικότητα των εικόνων δεν επέτρεψαν φωτεινότερες φωτογραφίες.

Το Τοπ Καπί πραγματικά έκανε σε όλους μεγάλη εντύπωση και του αφιερώσαμε πολλές ώρες και πάνω από 150 φωτογραφίες . Κάποια στιγμή όμως άρχισε να τελειώνει και η ενέργεια μας, πόδια και μέση να πονούν, ενώ το στομάχι άρχισε τις διαμαρτυρίες. Βγήκαμε από την πύλη του παλατιού χωρίς να έχουμε δει όλους τους χώρους του τελικά αλλά πολύ ικανοποιημένοι από την επίσκεψή μας και κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή κοντά στην στάση του τραμ Sultanahmet για βρούμε που θα τσιμπήσουμε κάτι.

Μπήκαμε στα στενάκια της περιοχής που ήταν γεμάτα με άπειρα μαγαζιά, τελείως τουριστικά. Δεν ενθουσιαστήκαμε με την εικόνα τους αλλά καταλήξαμε σ’ένα, λίγο πιο απμερο από τα υπόλοιπα, που μας φάνηκε πιο συμπαθές (Las Tapas Restaurant). Παραγείλαμε κλασικά πολίτικα εδέσματα (χιουνκάρ μπεγιεντι, κεμπάπια κλπ), τις μπυρίτσες μας φυσικά (Efes) και τελικά καλοφάγαμε. Η “λυπητερή” στο τέλος βέβαια ήταν τσιμπημένη αλλά τουλάχιστον το ευχαριστηθήκαμε.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο μας έγινε πάλι με το τραμ Τ1 αλλά δεν υπήρχε περίπτωση ν’ ανέβουμε όλη αυτή την ανηφόρα με τα πόδια οπότε χρησιμοποιήσαμε για πρώτη φορά (από τις πολλές που ακολούθησαν) το πολύ βολικό Tunel F2, ένα τελεφερίκ σε σιδηροτροχιές, που συνδέει το Karaköy με το Beyoğlu.

Μετά την απαραίτητη χαλάρωση στα δωμάτιά μας βγήκαμε για ποτό σ’ ένα συμπαθές μπαράκι, στα στενά κοντά στην Istiklal, στο FredBarİstanbul, αυτοί την φορά όλοι μαζί…. Το είχαμε “σταμπάρει” την προηγούμενη βραδιά κυρίως για την μουσική που έπαιζε αλλά την συγκεκριμμένη μέρα είχε αλλάξει τις μουσικές του επιλογές σε πιο ποπ. Έτσι τελικά δεν μείναμε όσο θα θέλαμε, ήπιαμε 1-2 ποτάκια και σύντομα επιστρέψαμε πάλι στην βάση μας.

 

[gkalla]

Ημέρα 3 – Αγιά Σοφιά, Βόσπορος, Αιγυπτιακή αγορά

Αυτή την φορά κατεβήκαμε με τα πόδια από την πλευρά του σταθμού μετρό Şişhane προς τον Κεράτιο και η κατηφόρα μας φάνηκε πιο ομαλή. Μύθος… Δεν θα το ξανακάναμε.

Περάσαμε πάλι στο Sultanahmet σχετικά νωρίς με σκοπό αυτό το πρωινό να μπούμε στην Αγιά Σοφιά χωρίς πολύ αναμονή. Κούνια που μας κούναγε…

Είδαμε την τεράστια ουρά από μακριά και η Ε.Ε. άμεσα αρνήθηκε να σταθεί τόση ώρα όρθια. Οι υπόλοιποι 3, θαρραλέοι κι αποφασισμένοι, μπήκαμε στο τέλος της ουράς και κάναμε υπομονή. Παραδόξως σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα φτάσαμε στην είσοδο και περάσαμε έναν ακόμη σχετικά αυστηρό έλεγχο για την είσοδό στο ναό. Στον περιβάλλοντα χώρο μας περίμενε ένα ακόμη σιντριβάνι (III. Ahmet Fountain) καθώς και κάμποσες στημένες κολώνες, προερχόμενες από άγνωστα, σε μένα, κτίσματα.

Η Ε.Κ. φόρεσε την κουκούλα του μπουφάν της εν είδη μαντηλιού φέρνοντας περισσότερο σε εσκιμώο της Ανταρκτικής παρά σε ταπεινό προσκυνητή και μπήκαμε στο μακρόστενο προθάλαμο. Θαυμάσαμε τις τοιχογραφίες στις οροφές αλλά και το περίφημο ψηφιδωτό της βρεφοκρατούσας που πλαισιώνεται από τους αυτοκράτορες Κωνσταντίνο και Ιουστινιανό πριν βγάλουμε τα παπούτσια μας για να μπούμε στον κυρίως ναό.

Με την είσοδο μας, αμέσως τράβηξε την προσοχή μας ο περίφημος, τεράστιος τρούλος του ναού που στέκεται αιώνες τώρα, παρόλη την φθορά του χρόνου.

Το ίδιο εντυπωσιακός ήταν κι ο θόλος πάνω από το ιερό.

Την όμορφη εικόνα χαλούσε το αντιαισθητικό πράσινο χαλί που ήταν στρωμένο σε όλο σχεδόν το δάπεδο του ναού.

Προσπερνώντας την εντύπωση της συνολικής εικόνα αρχίσαμε να εστιάζουμε σε άλλα αρχιτεκτονικά στοιχεία που ομολογουμένως ήταν πολύ ιδιαίτερα όπως τα μπαλκόνια του πάνω ορόφου (γυναικωνίτης;; ) που έμοιαζαν πολύ εντυπωσιακά.

Έψαξα να βρω αν υπήρχε πρόσβαση προς τα πάνω αλλά γρήγορα αντιλήφθηκα ότι δυστυχώς απαγορευόταν η είσοδος. Ομοίως απαγορευόταν η είσοδος και στον ισόγειο χώρο, από ένα σημείο και μετά, ο οποίος ήταν αποκλεισμένος με σιδεριές και φύλακες. Παρόλα αυτά, σε λίγο ξεκίνησε η προσευχή των μουσουλμάνων και πέρασαν στον περιφραγμένο χώρο όσοι πιστοί ήθελαν να προσευχηθούν. Μαζί τους κι ο Α.Μ. που δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να περάσει, ίσως λόγω του παρουσιαστικού του, που φέρνει λίγο προς άραβα…

Οι υπόλοιποι “άπιστοι” συνεχίσαμε να περιηγούμαστε στον χώρο μοιράζοντας την προσοχή μας σε άλλα χαρακτηριστικά διακοσμητικά στοιχεία όπως το σημείο της στέψης των αυτοκρατόρων, τα τεράστια μαρμάρινα βάζα αλλά και σε άλλες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες.

Καθώς περνούσε η ώρα αυξανόταν και ο κόσμος στον χώρο καθώς κατέφθαναν μεγάλα γκρουπ τουριστών και δυσκολευόμασταν πια να κινηθούμε άνετα. Οπότε είπαμε να εγκαταλείψουμε σιγά-σιγά καθώς για την συνέχεια το πλάνο είχε βόλτα στο Βόσπορο με καραβάκι. Βγήκαμε από την Αγιά Σοφιά με ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μια είχαμε δει αυτό το κορυφαίο μνημείο της Βυζαντινής ιστορίας, από την άλλη όμως μας ενόχλησε ο περιορισμός στην πρόσβαση σε πολλά κι ενδιαφέροντα σημεία καθώς και η σχετικά κακή κατάσταση του ναού λόγω ελλιπούς συντήρησης.

Βγήκαμε λοιπόν και κατευθυνθήκαμε προς την προβλήτα του Εμινονού απ’ όπου φεύγουν πολλά πλοία για την τουριστική βόλτα στο Βόσπορο.

Μόλις φτάσαμε στην προβλήτα είδαμε ένα από τα εν λόγω πλοία να ετοιμάζεται να φύγει. Πληρώσαμε τις 65 TL το άτομο που ζήτησαν και γρήγορα βολευτήκαμε σ’ ένα σχετικά προστατευμένο σημείο στο κατάστρωμα του. Μην ξεχνάμε πως παρόλο που ο καιρός ήταν σχετικά ανοιξιάτικος βρισκόμασταν στον Γενάρη.

Το πλοίο γέμισε γρήγορα, και παραδόξως με Τούρκους επιβάτες και σχετικά λίγους τουρίστες και αναχώρησε αμέσως. Η θερμοκρασία και η λαμπρή λιακάδα φαινόταν πως θα μας βοηθήσουν να απολαύσουμε τη βόλτα μας.

Οι πρώτες εικόνες από θαλάσσης προς τον Γαλατά και το Εμινονού ήταν απλά η πρόγευση πριν ξεκινήσουμε να “ανηφορίζουμε” προς το βορρά.

Κινηθήκαμε ακολουθώντας την ευρωπαϊκή πλευρά της Πόλης μέχρι να φτάσουμε στο απώτερο σημείο της διαδρομής. Τα πρώτα κτίρια που βλέπαμε ήταν σύγχρονα και “μοδάτα” εστιατόρια και καφέ κατά μήκος της ακτής του Karaköy ενώ αμέσως μετά αντικαταστάθηκαν από άλλα ακόμη πιο αδιάφορα. Λίγο πριν καβαντζάρουμε την προβλήτα του Kabataş είδαμε τα κτίρια του πανεπιστημίου καλών τεχνών (Mimar Sinan Fine Art University) και λίγο πιο ψηλά φάνηκε ένα ακόμη τζαμί (MSGSÜ OKUL MESCİDİ).

Αμέσως μετά το Kabataş φάνηκαν τα κτίσματα του Ντολμά Μπαχτσέ, πρώτα το ομώνυμο τζαμί και κατόπιν το σύμπλεγμα του παλατιού. Πίσω δε από το τζαμί φάνηκε και το γήπεδο της Μπεσίκτας της 3ης ιστορικής ομάδας της Πόλης.

Περάσαμε κι από ένα ξενοδοχείο που στεγάζεται στο εντυπωσιακό παλάτι Çırağan καθώς κι από το σαφώς πιο ταπεινό κτίριο του πανεπιστημίου του Γαλατά Σαράι.

Επόμενο σημείο το τζαμί Büyük Mecidiye στην περιοχή Ortaköy. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση καθώς φαινόταν πολύ διαφορετικό από όσα άλλα τζαμιά είχαμε δει κι έτσι μπήκε στο πρόγραμμα για επίσκεψη από κοντά.

Ενδιάμεσα στα αξιοθέατα οικιστικές περιοχές, πάνω στους λόφους, οι περισσότερες μάλλον φτωχικές κι απεριποίητες.

Περάσαμε κάτω από την σύγχρονη γέφυρα που ενώνει τις 2 ηπείρους, την γέφυρα των Μαρτύρων της 15ης Ιουλίου.

Φτάσαμε στο κάστρο της Ρούμελης (Rumeli hisan) που, προς απογοήτευσή μας, βρισκόταν σε κατάσταση συντήρησης. Είχαμε σκοπό να το επισκεφθούμε σε επόμενη ημέρα αλλά η εικόνα που είδαμε μας απέτρεψε.

Λίγο πριν την γέφυρα Fatih Sultan Mehmet η άνοδος σταμάτησε κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, αυτή την φορά ακολουθώντας την ασιατική πλευρά.

Το πρώτο πράγμα που είδαμε στην ασιατική πλευρά ήταν το μικρό παλάτι ή μάλλον περίπτερο Küçüksu Pavilion.

Ξαφνικά όλος ο κόσμος που ήταν μαζεμένος στο κατάστρωμα του πλοίου μπήκε μέσα. Απορήσαμε γιατί οι πρώτες εικόνες που βλέπαμε προς την ασιατική πλεύρά κάθε άλλο παρά αδιάφορες τις έλεγες. Ειδικά οι όμορφες κατοικίες, οι βιλίτσες και κάποια εστιατόρια ή καφέ ήταν πολύ περιποιημένα και σίγουρα πιο ενδιαφέροντα από τα αντίστοιχα της ευρωπαϊκής πλευράς.

Προσπεράσαμε στα γρήγορα το κτίριο που εκπαιδεύονται τα οθωμανικά ασκέρια, δηλαδή το στρατιωτικό λύκειο Kuleli Askeri Lisesi.

Τα τελευταία αξιοθέατα που είδαμε πριν επιστρέψουμε στο Εμινονού ήταν το Τζαμί Hamid-i Evvel καθώς και το παλάτι Beylerbeyi Sarayı που αν και ήταν κι αυτό υπό συντήρηση φαινόνταν πολύ εντυπωσιακό.

Ξεμπαρκάραμε και καθώς ήμασταν κοντά αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην Αιγυπτιακή αγορά (Mısır Çarşısı). Η αγορά αυτή που αρχικά ειδικευόταν κυρίως στα μπαχαρικά και το τσάι και δευτερευόντως στους παστουρμάδες και τα λοιπά ανατολίτικα εδέσματα ήταν πια γεμάτη με καταστήματα κοσμημάτων, χρυσού και ρολογιών. Πολύς κόσμος, όλων των εθνικοτήτων, την διέσχιζε εκείνη την ώρα, σε βαθμό ελαφρά ενοχλητικό κι έτσι δεν μείναμε πολύ. Δοκιμάσαμε διάφορα αρωματικά ροφήματα με βάση το τσάι, αγοράσαμε κάποια από αυτά όπως και φυσικά μερικά γλυκίσματα τα οποία καταναλώσαμε σχεδόν αμέσως, έτσι, γιατί μας είχε πέσει το ζαχαράκι μας, λίγο.

Βγήκαμε στη γειτονιά της αγοράς και καθώς ένας από εμάς δουλεύει στα ελληνικά ταχυδρομεία, σταθήκαμε λίγο στο εντυπωσιακό κτίριο του τουρκικού ταχυδρομείου που απέχει παρασάγγας από τα δικά μας αντίστοιχα κτίρια.

Συνεχίσαμε την βόλτα στην γύρω περιοχή χαζεύοντας παλιότερα και νεότερα κτίρια της περιοχής, καταστήματα και την κίνηση, προσπαθώντας να αποκτήσουμε κάπως μια γεύση από την ζωή των ντόπιων.

Όταν νύχτωσε για τα καλά επιστρέψαμε πια στο ξενοδοχείο. Η κούραση της ημέρα μας βγήκε απότομα, και το μόνο που κάναμε για βράδυ ήταν να πάμε σ’ ένα κοντινό ταπάδικο, υποτίθεται ισπανικού τύπου (Quetal Tapas & Sangria), όπου τσιμπήσαμε και ήπιαμε τα κρασάκια μας. Το περιβάλλον συμπαθές αλλά το φαγητό μάλλον μέτριο ειδικά σε σχέση με τη τιμή του. Εμείς πάντως περάσαμε ωραία, αποφασισμένοι να μην αφήσουμε τίποτα να μας χαλάσει την καλή μας διάθεση.

 

[gkalla]

Ημέρα 4 – Fener, Πατριαρχείο, Balat, Dolmabahçe, Ortaköy

Η επόμενη μέρα ήταν των Φώτων κι η παρέα θα χωριζόταν. Οι 2 θα πήγαιναν να εκπληρώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και οι άλλοι τα ταξιδιωτικά. Για να πάμε στην περιοχή του πατριαρχείου πήραμε το λεωφορείο 55Τ και στην σύντομη διαδρομή που κάναμε γνωρίσαμε μια κυρία, υπάλληλο του ελληνικού προξενείου που μας μίλησε αμέσως μόλις άκουσε ελληνικά. Πολύ φιλική κι εξυπηρετική ανέλαβε να συνοδεύσει, όσο μπορούσε βέβαια, την Ε.Κ. και τον Α.Μ. στους χώρους του πατριαρχείου και στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που γινόταν η λειτουργία. Για να προχωρήσουμε προς το πατριαρχείο και τα γύρω στενά περάσαμε από πολύ σοβαρό έλεγχο από την αστυνομία που είχε κατακλύσει κάθε στενό του Φαναριού.

Μπαίνοντας στον μικρό προαύλιο χώρο του Οικουμενικού Πατριαρχείο αντίκρισαν την πρόσοψη του ναού καθώς κι ένα μέρος του υπόλοιπου συμπλέγματος κτιρίων.

Η είσοδος στον συμπαθή, αλλά όχι εντυπωσιακό, ναό ήταν μαζική και η πρόσβαση, λόγω της ημέρας, όχι πλήρης. Στον ισόγειο κεντρικό χώρο συγκεντρώθηκαν κάθε λογής celebrities από την Πόλη κι από την Ελλάδα. Οι υπόλοιποι απλοί επισκέπτες, η πλέμπα δηλαδή, έπρεπε να παρακολουθήσει την λειτουργία από τους εξώστες.

Μετά το τέλος της λειτουργίας ακολούθησε ο αγιασμός των υδάτων στον Κεράτιο κόλπο, πολύ κοντά στο Πατριαρχείο. Εκεί, εκτός του πλήθους που ήταν από πρίν στην εκκλησία, υπήρχαν κι άλλοι που επέβαιναν σε 4-5 πλοία δίπλα στην προβλήτα του Fener. Η κοσμοσυρροή ήταν τέτοια που δεν ήταν δυνατό να δεις τα τεκταινόμενα της τελετής, όχι βέβαια ότι η διαδικασία του αγιασμού θα ήταν εδώ πρωτότυπη.

Την ίδια ώρα οι υπόλοιποι 2, δηλαδή εγώ και η Ε.Ε., μπήκαμε στο καφέ Cafe Naftalin K για να πάρουμε με την ησυχία μας ένα καλό πρωινό. Το εν λόγω καφέ πέρα από την πολύ ωραία διακόσμησή του διέθετε κι ένα ακόμη ατού. Φιλοξενούσε μερικές πολύ φιλικές γάτες που είτε κοιμόντουσαν ακριβώς δίπλα στην ξυλόσομπα του μαγαζιού είτε γύριζαν από τραπέζι σε τραπέζι ψάχνοντας για χάδια.

Αφού χαλαρώσαμε αρκετά βγήκαμε για μια βόλτα στην γειτονιά. Είχε αρχίσει ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο με συνέπεια από την μια να μην κυκλοφορεί σχεδόν κανείς κι από την άλλη να γλιστρούν πολύ οι λιθόστρωτοι δρόμοι.

Φτάσαμε μέχρι το Renkli Merdivenler, ένα στενό ανηφορικό δρομάκι ”σκεπασμένο” με πολύχρωμες ομπρέλες που κανονικά είναι γεμάτο με κόσμο και εναλλακτικά μαγαζάκια αλλά εκείνη την μέρα ήταν εντελώς έρημο.

Σ’ αυτό το σημείο ξεκινούσε έντονη και γλιστερή ανηφόρα οπότε η Ε.Ε. με εγκατέλειψε. Άρχισα λοιπόν να ανηφορίζω μόνος προς την Μεγάλη του γένους σχολή φτάνοντας με αρκετό κόπο μπροστά στην είσοδο αυτού του πολύ εντυπωσιακού κτιρίου.

Αφού το περιεργάστηκα, συνέχισα την ανάβαση φτάνοντας κάποια στιγμή σε μια επίπεδη επιφάνεια βλέποντας από άλλη οπτική γωνία στην σχολή.

Διέσχισα μια πολύ ήσυχη περιοχή με όμορφα αν και όχι ιδιαίτερα φροντισμένα σπίτια,

κατευθυνόμενος προς την Μονή Παμμακαρίστου (Fethiye Camii) που ήταν κλειστή και περιφραγμένη με ψηλό τοίχο.

Συνέχισα λίγο την βόλτα μου σε μια περιοχή όπου απουσίαζαν πλήρως οι τουρίστες ενώ περίσσευαν οι πιο κλασικοί μουσουλμάνοι κάτοικοι, οι κλασικές μαντίλες και τα μικρά φτωχικά μαγαζιά κι εστιατόρια.

Μετά πήρα να κατηφορίζω κατευθυνόμενος προς την όμορφη περιοχή του Balat. Γρήγορα άρχισαν να εμφανίζονται τα ξεχωριστά χρωματιστά σπίτια στα ωραία σοκάκια της περιοχής, συχνά αναμεμειγμένα με άλλα ασυντήρητα αλλά εξίσου όμορφα.

Όταν δε έφτασα στον κεντρικό δρόμο της περιοχής (Kiremit Caddesi) όπου βρίσκονται τα πιο καλοσυντηρημένα κτίρια έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Ξανά στα “πεδινά” συναντηθήκαμε με την Ε.Ε., κοντά στο τζαμί Tahta Minare, και μπήκαμε σ’ ένα τοπικό φούρνο για να απολαύσουμε το τσαγάκι μας, νιώθοντας κάπως σαν ντόπιοι.

Σε λίγο έφτασαν κι οι άλλοι 2, τσίμπησαν κι εκείνοι το κάτιτίς τους και αποφασίσαμε επιτέλους να συνεχίσουμε την περιήγησή μας στην Πόλη. Εξάλλου, μ’ αυτά και με τ’ άλλα, η ώρα είχε φτάσει 14:30 κι είχαμε ακόμη πολλά να κάνουμε.

Έτσι πήραμε 2 λεωφορεία για να φτάσουμε στο Παλάτι Dolmabahçe, με κάποια δυσκολία και αρκετή καθυστέρηση, λόγω της κίνησης που είχε η πόλη Παρασκευή μεσημέρι. Χρειάστηκε να περπατήσουμε κιόλας καθώς η στάση δεν ήταν βολική περνώντας κι από μια δευτερεύουσα πύλη του παλατιού που φυσικά ήταν κλειστή. Σκεφτήκαμε πως αν είναι έτσι η πλαϊνή πύλη πως θα είναι η μπροστινή;

Φτάσαμε σχεδόν στο ομώνυμο τζαμί για να μπορέσουμε να πάρουμε τον εσωτερικό δρόμο για την είσοδο του παλατιού και αντικρίσαμε τον Πύργο του Ρολογιού του Ντολμά Μπαχτσέ.

Μπροστά μας ανοιγόταν ένας πλατύς χώρος που στο τέλος του ήταν η ιδιαίτερα εντυπωσιακή κύρια πύλη. Κοιτάζοντας πίσω απ’ αυτήν έβλεπες κι άλλη μια πύλη ενώ στο βάθος διακρινόταν το κυρίως κτίριο.

Στο ταμείο είδαμε πως το κόστος ήταν ιδιαίτερα αλμυρό (450 TL) και σε συνδυασμό με την σκέψη πως αν μπαίναμε μέσα θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον 2-3 ώρες οπότε δεν θα προλαβαίναμε να πάμε μέχρι το Ortaköy, αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε άλλο.

Αρκεστήκαμε λοιπόν σε μερικές φωτογραφίες και μια σύντομη βόλτα στο πάρκο, δίπλα ακριβώς στο ακτή του Βοσπόρου.

Ξαναπήραμε το λεωφορείο και σε λίγο φτάσαμε στην περιοχή με 2 βασικούς στόχους. Να δούμε το ξεχωριστό τζαμί που είχαμε “σταμπάρει” από την βόλτα με το πλοίο και να δοκιμάσουμε την γεμιστή πατάτα Kumpir για την οποία είχαμε ακούσει πολλά.

Φτάνοντας μπήκαμε σε μια σχετικά γραφική γειτονιά με μικρά στενά και περπατήσαμε ως την πλατεία της δίπλα στην θάλασσα. Στην άκρη της πλατείας, σχεδόν μέσα στο νερό, υψωνόταν το τζαμί (Grand Mecidiye Mosque) ενώ τριγύρω, πολύς κόσμος, ντόπιοι και τουρίστες, το φωτογράφιζαν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά, παρά τους μιναρέδες που το συνόδευαν, το κτίριο μου φάνηκε περισσότερο δυτικότροπο παρά κλασικό μουσουλμανικό.

Σε λίγο μπήκαμε στα στενά πάνω από το τζαμί όπου επικρατούσε ένας χαμός από κόσμο και εστιατόρια. Εμείς όμως κατευθυνθήκαμε προς μια μικρή πλατεία λίγο πιο πάνω που ήταν γεμάτη καντίνες που ετοίμαζαν και πουλούσαν Kumpir. Εγώ κι ε Ε.Ε. είχαμε κάποτε δοκιμάσει ένα αντίστοιχο έδεσμα στο Άμστερνταμ που μας είχε ενθουσιάσει και περιμέναμε κάτι αντίστοιχο. Οποία απογοήτευση! Παρόλο που το Kumpir εμφανισιακά έμοιαζε με το συγγενικό του ολλανδικό, απείχε παρασάγγας από εκείνο σε γεύση και ποιότητα.

Με αυτά και με τα άλλα όμως είχε αρχίσει να νυχτώνει κι έτσι πήραμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής. Σταθήκαμε για λίγο στο ξενοδοχείο για μερικές ανάσες και κατεβαίνοντας αργότερα πιάσαμε κουβέντα μ’ ένα νεαρό υπάλληλο που ήταν ο μόνος που μιλούσε πραγματικά εξαιρετικά αγγλικά. Είπαμε πολλά κι ενδιαφέροντα ενώ μας διηγήθηκε και την ιστορία των γονιών του, ενός Τούρκου και μιας Αρμένιας, που δυσκολέυτηκαν πολύ στην ζωή τους λόγω του εθνικοτήτων τους.

Καθώς η πατάτα δεν μας είχε ικανοποίησει ούτε και χορτάσει (ο Α.Μ. μάλιστα δεν την είχε δοκιμάσει καν) αποφασίσαμε να πάμε για μια ακόμη φορά στην ιρλανδική παμπ. Είμασταν τυχεροί κι ενώ ήταν Παρασκευή βράδυ κι ο κόσμος που κυκλοφορούσε ήταν πολύ περισσότερος από τις άλλες ημέρες βρήκαμε να καθίσουμε, να πάρουμε τις μπυρίτσες μας και να φάμε το κατιτίς μας. Ο Α.Μ. μάλλον έφαγε πολλά κατιτίς. Είναι γνωστό εξάλλου ότι τα βράδια δεν τρώει, τσιμπάει…

 

[gkalla]

Ημέρα 5 – Κιστέρνα, Αρχαιολογικό Μουσείο, Kapali Carsi

Μετά το κλασικό μας καφεδάκι κινήσαμε για μια ακόμη φορά για το Σουλτάν Αχμέτ. Πρώτη επίσκεψη μας ήταν στην Βασιλική Κιστέρνα του Ιουστινιανού. Υπήρχε μια σχετική ουρά αλλά όχι τεράστια κι έτσι σε 15 λεπτά περίπου βγάλαμε το εισιτήριο των 330 TL και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε. Την αρχική μας διστακτικότητα για αυτό που θα βλέπαμε αντικατέστησε ο ενθουσιασμός. Ήδη από τις σκάλες της καθόδου η εικόνα ήταν το λιγότερο εντυπωσιακή.

Κατεβήκαμε στο κυρίως επίπεδο κι αρχίσαμε να κινούμαστε ακολουθώντας τους μεταλλικούς διαδρόμους που στέκονταν πάνω από το λιγοστό νερό στο δάπεδο της κιστέρνας. Στην αρχή βλέπαμε μόνο την γενική εικόνα του χώρου μέχρι να συνηθίσουμε λίγο το θέαμα που απλωνόταν γύρω μας,

Σιγά σιγά αρχίσαμε να διακρίνουμε περισσότερες λεπτομέρειες όπως τα διάφορα είδη κιόνων που στήριζαν την κατασκευή. Άλλοι περίτεχνοι κι άλλοι πιο απλοί, άλλοι από μάρμαρο κι άλλοι από πορώλιθο, οι περισσότεροι λεπτοί και κομψοί και κάποιοι ογκώδεις κι άτεχνοι.

Τα κιονόκρανα κι αυτά διάφορων ειδών με πολλά από αυτά να είναι ιωνικού ρυθμού ενώ ένα από αυτά είχε σκαλισμένο το σύμβολο της αρχαιοελληνικής κωμωδίας.

Οι βάσεις πάλι άλλη ιστορία. Οι περισσότερες ήταν μάλλον απλές αλλά υπήρχαν κάποιες που φαίνονταν να προέρχονται από άλλα αρχαία κτίσματα κι εδώ αποκτούσαν μια 2η χρήση. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα 2 κεφάλια της μυθολογικής μέδουσας, πλάγια κι ανάποδα τοποθετημένες, όπως βόλευε δηλαδή για να στηριχτούν πάνω τους οι κίονες.

Μέσα σ’ όλα τα άλλα, σε διάφορα σημεία του χώρου, διάσπαρτα, υπήρχαν πολλά σύγχρονα έργα τέχνης που προσωπικά μου φάνηκαν πολύ ωραία και ταιριαστά, τουλάχιστον τα περισσότερα.

Βγήκαμε στην επιφάνεια θαμπωμένοι όχι από το φως του ήλιου αλλά από αυτά που είδαμε. Συνήλθαμε σε λίγο και πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε την βόλτα μας στο Αρχαιολογικό μουσείο και ξεκινήσαμε να πάμε με τα πόδια ως εκεί μιας και ήταν σχετικά κοντά.

Στην διαδρομή περάσαμε από το Πάρκο Γκιούλ Χανέ που φυσικά δεν ήταν στα καλύτερά του μέσα στο καταχείμωνο.

Φτάσαμε έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης και προς στιγμήν σκέφτηκα πως οι μέτριες κριτικές που είχα ακούσει γι’ αυτό τελικά θα επιβεβαιωθούν. Η εικόνα ήταν αποθαρρυντική καθώς στον προαύλιο χώρο υπήρχαν διάφορα εκθέματα (κίονες, σαρκοφάγοι, τμήματα αγαλμάτων κλπ), που έδιναν μια εικόνα ελαφράς εγκατάλειψης, όπως και το ίδιο το κτίριο

Παρόλα αυτά όταν μπήκαμε μέσα τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Τα ίδια τα εκθέματα αλλά και η καλή οργάνωση του μουσείου τελικά μας αντάμειψαν για την επίσκεψή μας.

Πολλά εκθέματα από την Ελλάδα, Κύπρο, Αίγυπτο αλλά και τις Μικρασιατικές ακτές, από την αρχαιοελληνική, την ελληνιστική και την Ρωμαϊκή περίοδο μας υποδεχτηκαν στις αρχικές αίθουσες. Οι επεξηγηματικές πινακίδες αλλά και ο καλός φωτισμός βοήθουσαν πολύ να κατανοήσεις και να απολαύσεις τα έργα.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν το στήσιμο που υπήρχε στην μεγάλη αίθουσα που ήταν αφιερωμένη στην Τροία. Εκεί εκτός από τα λιγοστά πραγματικά εκθέματα υπήρχε μια πολυμεσική παρουσίαση των διαφόρων φάσεων της πόλης καθώς και ένας τοίχος - διατομή του σημερινού υπεδάφους όπου μπορούσε κανείς να δει όλες τις φάσεις που πέρασε αυτή η μυθική πόλη.

Προς το τέλος της επίσκεψής μας περάσαμε κι από ένα κομμάτι του μουσείου που ήταν αφιερωμένο σε σαρκοφάγους διάφορων πολιτισμών.

Φύγαμε από το μουσείο βιαστικά, ύστερα από περίπου 2 ώρες, καθώς είχαμε σχεδιάσει κι άλλες επισκέψεις για την ημέρα έχοντας την αίσθηση του ανικανοποίητου. Θεωρώ πως χρειαζόμασταν περισσότερο χρόνο για να δούμε καλύτερα τα εκθέματα αυτού, του πολύ καλού μουσείου, όπως αποδείχθηκε.

Πήραμε πάλι το τραμ και σε λίγο φτάσαμε στην μεγάλη σκεπαστή αγορά της πόλης, το περίφημο Kapali Carsi. Κόσμος πολύ κυκλοφορούσε μέσα αλλά και γύρω από αυτήν την χαοτική αγορά. Πολύγλωσσοι κράχτες την είχαν στημένη στις εισόδους της αγοράς και προσπαθούσαν να σε τραβήξουν προς το δικό τους μαγαζί. Σ’ εμάς την “έπεσε” ο κλασικός τύπος με τα “κορυφαία” δερμάτινα που σε σπασμένα ελληνικά μας καλούσε να μπούμε στο μαγαζί του. Ξεφύγαμε με δυσκολία κι αρχίσαμε να κινούμαστε στην αγορά, χωρίς να έχουμε σκοπό να ψωνίσουμε, μόνο για να πάρουμε γεύση και μυρωδιά.

Σύντομα διαπιστώσαμε πως τα μαγαζιά, όπως και τα προϊόντα της αγοράς, επαναλαμβάνονταν ενώ επιπλέον άρχισε να μας βγαίνει η κούραση της ημέρας. Σταθήκαμε λοιπόν σε ένα λιλιπούτειο μαγαζάκι κι ήπιαμε το τσαγάκι μας, συνοδεία γλυκισμάτων για να πάρουμε μια ανάσα.

Αργότερα και παρά την κούραση ξεκινήσαμε από την αγορά με σκοπό να περάσουμε στην ασιατική πλευρά της πόλης και ειδικά στην γειτονιά του Kadıköy. Είχα διαβάσει πως η περιοχή αυτή είναι μια γειτονιά που θεωρείτε εναλλακτική ενώ είναι γεμάτη ταβερνάκια, καφέ και μπόλικα μπαράκια.

Κατ’ αρχήν πήγαμε μέχρι τον σταθμό μετρό και τραίνων Yenikapı İstasyonu που ήταν ο μόνος που είδαμε με κάποιο χαρακτήρα.

Απ’ εκεί πήραμε το τραίνο Marmaray, που περνά κάτω από την θάλασσα για να σε πάει στην ασιατική πλευρά, με κόστος όσο 2 απλά εισιτήρια, ενώ επιπλέον χρησιμοποιήσαμε το μετρό Μ4 για να φτάσουμε στο στόχο μας.

Βγήκαμε στην πλατεία του Kadıköy και αμέσως κινήθηκαμε προς τα στενά της περιοχής. Καθώς ήταν Σάββατο στους δρόμους και στα μαγαζιά επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τόσο πολύ που δεν μας έκανε κέφι να μπούμε περισσότερο στα ενδότερα του Kadıköy κι έτσι ψάξαμε κάποιο εστιατόριο για να φάμε. Εντοπίσαμε το Kebapçı İskender και χωρίς να ξέρουμε τίποτα γι’ αυτό μπήκαμε μέσα.

Παραδόξως, ο κατάλογος του (μόνο στα τουρκικά) είχε 3 πράγματα όλα κι όλα. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται μέχρι την στιγμή που ήρθε ο σερβιτόρος και μας εξήγησε πως αυτά τα 3 πράγματα ήταν ένα και το αυτό. Κεμπάπ Ισκεντέρ μισή μερίδα, κανονική μερίδα και διπλή μερίδα. Πρωτοτυπήσαμε λοιπόν κι εμείς και παραγγείλαμε όλοι κεμπάπ Ισκεντέρ, οι τρεις διπλή μερίδα και η Ε.Ε. μισή.

Γρήγορα ήρθε το πλούσιο έδεσμα που έμοιαζε νόστιμο και μύριζε φρέσκο βούτυρο. Δεν ήταν όμως αρκετό. Πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε ήρθε και πάλι ο σερβιτόρος με ένα κατσαρόλι γεμάτο λιωμένο βούτυρο και περιέχυσε όλο το πιάτο μας. Το αποτέλεσμα ήταν η Ε.Ε. να μην φάει σχεδόν καθόλου ενώ οι υπόλοιποι τρεις τσακίσαμε την πεντανόστιμη διπλή μερίδα μας αν και κάπου κάπου αισθανόμασταν τις αρτηρίες μας να φράζουν.

Μετά από τόσο φαγητό και μάλιστα βαρύ δεν είχαμε όρεξη να συνεχίσουμε. Επιστρέψαμε στην πλατεία όπου υπήρχε ένα ακόμα άγαλμα του Ataturk και μπήκαμε στο καραβάκι της γραμμής από το Kadıköy προς το Karaköy

Στην εικοσάλεπτη διαδρομή της επιστροφής θαυμάσαμε την όμορφη νυχτερινή Κωνσταντινούπολη.

Ανεβαίνοντας με το τελεφερίκ στην Ιστικλάλ πεταχτήκαμε για να αγοράσουμε τα απαραίτητα γλυκά για να τα φέρουμε στους φίλους και συγγενείς στην Αθήνα που τα περίμεναν με αγωνία.

Περπατώντας για το ξενοδοχείο πέσαμε πάνω σε ένα παραδοσιακό λαϊκό καφενέ και σταματήσαμε για έναν τούρκικο και λίγο τσάι.

 

[gkalla]

Ημέρα 6 – Πύργος του Γαλατά, Πλατεία Ταξίμ, Istiklal

Ξημέρωσε η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας στην Κωνσταντινούπολη. Πήραμε το δωρεάν πρωινό μας στο ξενοδοχείο με την ησυχία μας και κάναμε το check-out αφήνοντας εκεί τις βαλίτσες μας.

Είχαμε αρκετό χρόνο διαθέσιμο καθώς η πτήση μας ήταν βραδυνή και έτσι μπορούσαμε να κάνουμε τις βόλτες μας σε χαλαρό ρυθμό.

Ξεκινήσαμε με μια “υποχρέωση” που είχαμε αφήσει από την πρώτη ημέρα: να ανέβουμε στον Πύργο του Γαλατά. Μπήκαμε αμέσως μέσα καθότι λόγω ώρας δεν είχε παρά ελάχιστους επισκέπτες.

Ανεβήκαμε σιγά σιγά τις σκάλες για την κορυφή βλέποντας ταυτόχρονα τα εκθέματα που υπήρχαν στα ενδιάμεσα επίπεδα και κυρίως το μεγάλο διόραμα της Πόλης.

Όταν φτάσαμε στην κορυφή διαπιστώσαμε πως η επιλογή της ώρας δεν ήταν ιδανική καθώς ο ήλιος εμπόδιζε τη λήψη καθαρών φωτογραφιών προς το Σουλτάν Αχμέτ και το Εμινονού. Παρόλα αυτά εμείς ευχαριστηθήκαμε την ωραία θέα και κάναμε φιλότιμες προσπάθειες να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες της προκοπής.

Σε λίγο κατεβήκαμε και κατευθυνθήκαμε για μια ακόμα φορά προς την Αιγυπτιακή αγορά για να αγοράσουμε παστουρμάδες και καβουρμάδες που όλοι τους έχουμε αδυναμία. Το παλιό ελληνικό μαγαζί της αγοράς “Ο Γιάννης” είχε πάψει πια να τα εμπορεύεται και στην πράξη βρήκαμε μόνο 1-2 μαγαζάκια που διέθεταν τέτοιου είδους προϊόντα. Ψωνίσαμε πάντως και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων η ποιότητά τους ήταν εξαιρετική. Βγαίνοντας φωτογραφίσαμε επιπλέον και το γειτονικό Γενί Τζαμί που μέχρι τότε το αγνοούσαμε επιδεικτικά.

Εκεί κοντά βρισκόταν μια μεγάλη περιοχή που λειτουργούσε σαν αφετηρία για πολλές λεωφορειακές γραμμές και καθώς θέλαμε να πάμε προς την πλατεία Ταξίμ επιλέξαμε να πάρουμε από εκεί το λεωφορείο 70FE. Υπήρχε συνωστισμός για να μπούμε στο λεωφορείο που μας βόλευε και πάνω στο στριμωξίδι αντιλήφθηκα πως ο μεσήλικας ντόπιος που βρισκόταν πίσω μου προσπαθούσε, ομολογουμένως χωρίς μεγάλη επιδεξιότητα, να ψαχουλέψει τις πίσω τσέπες του παντελονιού μου. Τον αντιλήφθηκα και του έβαλα τις φωνές. Αμέσως το έβαλε στα πόδια και εξαφανίστηκε. Τύφλα να έχει ο Γιουσέιν Μπολτ!

Φτάσαμε στην πλατεία Ταξίμ θέλοντας να της δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Προσέξαμε λίγο καλύτερα το τζαμί της καθώς και το Μνημείο της Δημοκρατίας αλλά τελικά δεν αλλάξαμε γνώμη. Εξακολουθούσε να μας φαίνεται αδιάφορη.

Αντίθετα τα γλυκά που δοκιμάσαμε (Κιουνεφέ και Καζάν ντιπί) εκεί κοντά, στο ζαχαροπλαστείο Faruk Güllüoğlu κάθε άλλο αδιάφορα ήταν. Ειδικά το κιουνεφέ φτιαγμένο εκείνη την στιγμή, φρέσκο και ζεστό, με συνοδεία ωραίου ντοτουρμά ήταν απόλαυση.

Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε την Istiklal περνώντας αρχικά μπροστά από το γαλλικό προξενείο και βλέποντας για μια ακόμα φορά το ιστορικό τραμ.

Μπήκαμε στα κάθετα στενάκια και ξετρυπώσαμε το τοπικό εστιατόριο Balkan Lokantası, ένα από τα πολλά παραρτήματα που έχει αυτή η αλυσίδα μαγειρείων στην πόλη. Φάγαμε αξιοπρεπώς και πολύ οικονομικά για μια ακόμα φορά και σε λίγο συνεχίσαμε την βόλτα μας.

Λίγο πιο κάτω ακούσαμε μεγάλη φασαρία, φωνές και συνθήματα. Εκεί βρισκόταν ο σύνδεσμος φιλάθλων της Γαλατασαράι και μόλις είχε ξεκινήσει η πορεία των οπαδών της για το γήπεδο καθώς ήταν η μέρα του ιστορικού ντέρμπι μεταξύ της Γαλατασαράι και της Φενέρμπαχτσε.

Καθώς η ώρα είχε περάσει συνεχίσαμε πιο γρήγορα την διαδρομή μας στην Istiklal με κατεύθυνση το ξενοδοχείο για να πάρουμε τα πράγματά μας.

Κάναμε μόνο μικρές στάσεις για να φωτογραφίσουμε 2-3 ενδιαφέροντα κτίρια, όπως την Λυρική σκηνή (CITE DE PERA), το Ελληνικό προξενείο και τον καθολικό ναό του Αγίου Αντωνίου της Πάδοβας.

Αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο περίπου στις 19:00 πάλι με την εταιρεία Havaist (HVIST-16) και μετά από κάμποση ταλαιπωρία στις πολλές και διάφορες ουρές και ελέγχους του χαώδους αυτού αεροδρομίου, φύγαμε στην ώρα μας και φτάσαμε πια στην Αθήνα, στις 22:30 περίπου, ψόφιοι από την κούραση αλλά πολύ ευχαριστημένοι για το ταξίδι μας.

 

[psilos3]

Πολύ ωραίος, μαγική η πόλη, εξαιρετική ιστορία, αλλά πολλά τσάγια ρε φίλε...

 

[gkalla]

Πολύ ωραίος, μαγική η πόλη, εξαιρετική ιστορία, αλλά πολλά τσάγια ρε φίλε...

Χαχαχα. Και να σκεφτείς δεν πίνω ποτέ τσάι. Εκεί, δεν ξέρω πως μου ήρθε, έπινα σε κάθε ευκαρία. Μάλλον δικαιολογία θα ήταν για να κάνω καμιά στάση.
Ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια για μια ακόμη φορά.

 

[psilos3]

Και να σκεφτείς δεν πίνω ποτέ τσάι. Εκεί, δεν ξέρω πως μου ήρθε, έπινα σε κάθε ευκαρία.

Εγώ εκεί κόλλησα με το τσάι, υπήρχαν μέρες που δεν ακουμπήσαμε καφέ το πρωί, μόνο τσάι, το δικό τους το δυνατό. Με το που γύρισα ξεπατήκωσα ότι είχα φέρει μαζί μου από ταξίδια (Δουβλίνο, Βιετνάμ) και το ήπια, χώρια ότι κουβάλησα απ' την Πόλη.

Μάλλον δικαιολογία θα ήταν για να κάνω καμιά στάση.

Αυτό μου έκανε εντύπωση, ότι οι στάσεις ήταν για τσάγια και όχι για μπύρες. Μάλλον έχω πρόσφατη την ιστορία σου από την Πολωνία...