LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.525
- Likes
- 7.780
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
23/7/2006 Οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπούν ….κάποιοι σήμερα θα προσευχηθούν ,θα κάνουν το σταυρό τους …άραγε θα εισακουστούν ποτέ??????? Και ως τότε τι ??
Περάσαμε ατέλειωτες ώρες καθισμένοι στη σιγουριά του ξενοδοχείου ,μιλώντας με τους εκπροσώπους του ιατρικού συλλόγου .Τι μπορούμε να κάνουμε?
Επιτέλους στις 12.30 φύγαμε και πήγαμε στο ALMAD ALARABI, μια φτωχή πυκνοκατοκοιμένη περιοχή της Βηρυτού. Εκεί σ ’ένα σχολείο πληροφορικής ,ιδιοκτησίας ενός βουλευτή ,που τώρα το έχει μετατρέψει σε ιατρείο ,βρήκαμε συναδέλφους που θα μοιραστούμε μαζί τους ώρες δουλειάς και που θα μας καλύψουν με την σειρά τους στο ιατρείο που έχουμε προγραμματίσει να ανοίξουμε ,δεδομένου ότι εμείς στερούμεθα άδειας εξάσκησης επαγγέλματος στη χώρα αυτή.
Η δουλειά άρχισε και ο Θ.. άρχισε να εξετάζει 4-5 περιστατικά δερματολογικά, αφού ο άνθρωπος είναι δερματολόγος…
Πίσω στο ξενοδοχείο, άλλη αναμονή για την αγορά στρωμάτων. Τα στρώματα είναι η πρώτη βασική ανάγκη τώρα που ο αριθμός των προσφύγων έχει αυξηθεί. Τα 110 σχολεία της πόλης έχουν γεμίσει, όπως γεμίζουν και τα άδεια κτήρια που υπάρχουν στις περιοχές..
Το απόγευμα πηγαίνοντας στο μαγαζί που βρίσκεται στα σύνορα με τη Νότια Βηρυτό ,ένα αεροπλάνο αδειάζει τις βόμβες πάνω μας, στροφή και φύγαμε την ίδια ώρα που ο μαύρος καπνός αρχίζει να αναδύεται από τα χτυπημένα κτήρια…Σκέφτομαι το φορτηγό που μόλις είχαμε φορτώσει με 235 στρώματα και που δεν είδαμε να στρίβει μαζί μας αλλά να χάνεται στη ευθεία από όπου οι μαύροι καπνοί έβγαιναν..
Η περιοχή που είχαμε επιλέξει να δουλέψουμε και να κάνουμε κέντρο των δραστηριοτήτων μας είναι η Χάντα αλ γαμί ,μια εβραϊκή συνοικία που έπεσε σε παρακμή από το 1975,αφού όλοι οι κάτοικοι ,πλούσιοι εβραίοι εγκατέλειψαν τα παλάτια τους , με τις κολώνες ,τα σκαλιστά περίτεχνα πορτοπαράθυρα, τους χορταριασμένους εγκαταλελειμμένους κήπους , και που τώρα χάσκουν ερειπωμένα μαυρισμένα και κουρασμένα από το χρόνο , από τη φωτιά, μισογκρεμισμένα από τα βόλια των τουφεκιών.. τώρα έχουν γίνει το καταφύγιο των προσφύγων…
Ο Joseph ,ένας τριαντάρης δικηγόρος ,είναι ο αρχηγός ….συντονίζει τη μοιρασιά των στρωμάτων. Τον ακούνε όλοι, τον αγαπούν ,τον σέβονται…γνωρίζει πολλά και όλους….
Κάποια στιγμή , επέρχεται αναγκαστικά μια σύγκρουση με ένα γεροντότερο, γιατί εκείνος θεωρεί ότι πρέπει να πάρει περισσότερα στρώματα και να μην πάρει κανένα η οικογένεια που μόλις ήλθε ,έτσι αρχίζει μια έντονη αντίδραση με δυνατές φωνές κουνήματα των χεριών σε μια γλώσσα που μου είναι άγνωστη, οπότε ο φόβος για κάτι χειρότερο είναι έντονος και η ανησυχία μεγάλη και ενώ προσπαθούσα να βρω τρόπο εξομάλυνσης έστω και διαφυγής , με αποτελειώνει η σκηνή του αγκαλιασμού των 2 ανδρών και το φιλί στο γυμνό μέτωπο του γέροντα από τον Joseph και αμέσως ηρεμία και γέλιο επικρατεί…Ο σεβασμός στο γεροντότερο ,η ανάγκη στη συμφιλίωση, στη συγκατάβαση σε αυτές τις τραγικές στιγμές επικρατούν και ο Joseph στα μάτια τους φαίνεται ως ένας πετυχημένος ηγέτης της πονεμένης αυτής γειτονιάς …
Έχει νυχτώσει για τα καλά , είναι 9.30 και στο ιατρείο έχουν μείνει ακόμη 30 στρώματα που θα δοθούν σε νέους πρόσφυγες ,θα τα μοιράσουν τα παιδιά και ξέρουμε ότι θα το κάνουν ,μας απέδειξαν ότι ζητούν την συνεργασία μας ,έχουν ανάγκη τη παρουσία μας εκεί, θέλουν να συνεργαστούν ,μας τίμησαν ,στήνοντας το ιατρείο μέσα σε μια νύχτα ,τους τιμήσαμε και εμείς ,που χθες ,όταν μας είδαν να τριγυρνάμε στα σοκάκια παίρνοντας πληροφορίες ,νόμιζαν ότι είμαστε όπως οι τόσοι άλλοι που πέρασαν υποσχέθηκαν και έφυγαν μαζί με τις υποσχέσεις τους. ..και μειδίασαν όταν εμείς είπαμε ότι αύριο θα έχετε τα μισά από τα στρώματα που χρειάζεστε.. Έτσι είπαμε και όλη τη μέρα χτυπηθήκαμε να βρούμε αποθήκη που να έχει τόσα στρώματα και να μπορεί να τα διαθέσει.. Έτσι απλά χωρίς μεγάλα λόγια ,πήγαμε τα στρώματα ,βρήκαμε το ιατρείο και ζητήσαμε να μας βοηθήσουν και αυτό έκαναν, χωρίς υπερβολές και τυμπανοκρουσίες ,όχι ότι λείπουν και από ορισμένους από εμάς που οργιάζουν στις περιγραφές τους κάθε φορά που μιλούν στα κανάλια και στους φίλους τους.. άσε δε που αν η πληροφόρηση του γραφτού λόγου (εφημερίδες) η του οπτικού λόγου (tv) γίνεται με αυτό τον τρόπο ,αλίμονο σε εμάς που τα διαβάζομαι και υποχρεούμαστε να τα πιστεύουμε η αν ψάχνουμε να βρούμε την αλήθεια σε όλα αυτά που μας σερβίρουν …
Μια γλυκιά δημοσιογράφος που έμενε στο ξενοδοχείο μας ,βρήκε τραγικό θάνατο σήμερα στο νότο. .μια βόμβα στο αυτοκίνητο της την έκανε μάρτυρα και θύμα του ρεπορτάζ ….
Το βράδυ ,οι Ισραηλίτες ανακοινώνουν ,ότι οι μεταφορές ανθρωπιστικής βοήθειας θα προστατεύονται και από ξηράς και από αέρος…αλλά σήμερα 24/7/2006 η τηλεόραση ανακοινώνει ότι βομβάρδισαν την πομπή των ασθενοφόρων του Ερυθρού Σταυρού ,τραυματίζοντας 6 άτομα και σκοτώνοντας ένα., στο δρόμο από Τύρο για Κάνα…αυτά…έτσι για την αξιοπιστία των γαμημένων Ισραηλιτών…
Στα ιατρεία του ALMAD ALARABI εγώ και ο Θ. κάνουμε τη βάρδια μας …εγώ κανένα πελάτη ,εκείνος 5-6…υπομονή., και εγώ που πίστευα όπως και πολύς άλλος κόσμος ότι ο χειρουργός είναι ειδικότητα πρώτης ανάγκης ,να λοιπόν που εδώ, έρχομαι δεύτερη αν όχι και καταϊδρωμένη….,πράγμα που φουσκώνει το Θ από περηφάνια και κιλά…..
Ο Δ.. πάει για αγορά φαρμάκων…τι έλεγα ? θα έλθει ώρα που θα ζητιανεύομε φάρμακα ,αφού δωρίσαμε τα δικά μας στο Χαρίρι…και πολύ με ικανοποιεί το γεγονός ότι δικαιώνομαι πάλι ,αλλά δεν με βοηθά στο να μπορώ να δουλέψω στο ιατρείο….τρέχα τώρα Δ.. μου ….
Ο Ηλίας παρέμεινε στο ξενοδοχείο με πυρετό και διάρροια ,μόνο η Γεωργία, φίλη δημοσιογράφος της ελευθεροτυπίας που ακολουθεί ,γράφει και αποδίδει στην δημοσιότητα το έργο μας, παραμένει απόλυτα υγιής σαν μια παλιά σκληραγωγημένη εθελόντρια και μαζί μας τρέχει και αυτή στη αγορά ,στα παζάρια στα meeting,στα ιατρεία…Ο φαρμακοποιός κατάφερε να μου εξασφαλίσει χαμηλή τιμή ,με λιγότερο το δικό ποσοστό κέρδους ,πράγμα περίεργο στις μέρες αυτές και κάτω από τέτοιες συνθήκες που οργιάζει η κερδοσκοπία .Τα φάρμακα ,τοποθετήθηκαν στα ράφια που ο Joseph,μας εφοδίασε μέσα σε 2 λεπτά…ότι ζητάμε το έχουμε στη στιγμή, τόσο που σκέφτομαι να ζητήσω διαμάντια ..που ξέρεις ,Λιβανέζος είναι ,οι Λιβανέζοι εμπορεύονται τα διαμάντια της Νιγερίας, Λιβερίας, ίσως ναχει κανένα συγγενή που να ασχολείται με το εμπόριο ……Ο κόσμος μας βοηθά, γιατί ξέρει ότι είμαστε εδώ για αυτούς ….
Το μεσημεράκι ,έσκασε μύτη και ο Βαφειάδης ,μας πήρε συνέντευξη ,άλλοι μίλησαν με βαρύγδουπα λόγια και εκφράσεις και έντονους τόνους ,πολλά κοσμητικά…εγώ χαμηλότονα προσπαθώ να εξισορροπήσω, δεν μπορώ τους θεατρινισμούς κυρίως όταν δεν υπάρχει υπόβαθρο και ουσία..
Ζέστη, ιδρώτας ,το χάος στους δρόμους ,τα διπλοπαρκαρίσματα, τα αντικανονικά περάσματα ,τα χιλιοτρακαρισμένα αυτοκίνητα …όλα μοιάζουν σαν αυτό του Ηλία ., τώρα κατανοώ πως και γιατί όλα τα αυτοκίνητα του Ηλία, στα χέρια του καταντούν έτσι, Λιβανέζικα…
Περάσαμε ατέλειωτες ώρες καθισμένοι στη σιγουριά του ξενοδοχείου ,μιλώντας με τους εκπροσώπους του ιατρικού συλλόγου .Τι μπορούμε να κάνουμε?
Επιτέλους στις 12.30 φύγαμε και πήγαμε στο ALMAD ALARABI, μια φτωχή πυκνοκατοκοιμένη περιοχή της Βηρυτού. Εκεί σ ’ένα σχολείο πληροφορικής ,ιδιοκτησίας ενός βουλευτή ,που τώρα το έχει μετατρέψει σε ιατρείο ,βρήκαμε συναδέλφους που θα μοιραστούμε μαζί τους ώρες δουλειάς και που θα μας καλύψουν με την σειρά τους στο ιατρείο που έχουμε προγραμματίσει να ανοίξουμε ,δεδομένου ότι εμείς στερούμεθα άδειας εξάσκησης επαγγέλματος στη χώρα αυτή.
Η δουλειά άρχισε και ο Θ.. άρχισε να εξετάζει 4-5 περιστατικά δερματολογικά, αφού ο άνθρωπος είναι δερματολόγος…
Πίσω στο ξενοδοχείο, άλλη αναμονή για την αγορά στρωμάτων. Τα στρώματα είναι η πρώτη βασική ανάγκη τώρα που ο αριθμός των προσφύγων έχει αυξηθεί. Τα 110 σχολεία της πόλης έχουν γεμίσει, όπως γεμίζουν και τα άδεια κτήρια που υπάρχουν στις περιοχές..
Το απόγευμα πηγαίνοντας στο μαγαζί που βρίσκεται στα σύνορα με τη Νότια Βηρυτό ,ένα αεροπλάνο αδειάζει τις βόμβες πάνω μας, στροφή και φύγαμε την ίδια ώρα που ο μαύρος καπνός αρχίζει να αναδύεται από τα χτυπημένα κτήρια…Σκέφτομαι το φορτηγό που μόλις είχαμε φορτώσει με 235 στρώματα και που δεν είδαμε να στρίβει μαζί μας αλλά να χάνεται στη ευθεία από όπου οι μαύροι καπνοί έβγαιναν..
Η περιοχή που είχαμε επιλέξει να δουλέψουμε και να κάνουμε κέντρο των δραστηριοτήτων μας είναι η Χάντα αλ γαμί ,μια εβραϊκή συνοικία που έπεσε σε παρακμή από το 1975,αφού όλοι οι κάτοικοι ,πλούσιοι εβραίοι εγκατέλειψαν τα παλάτια τους , με τις κολώνες ,τα σκαλιστά περίτεχνα πορτοπαράθυρα, τους χορταριασμένους εγκαταλελειμμένους κήπους , και που τώρα χάσκουν ερειπωμένα μαυρισμένα και κουρασμένα από το χρόνο , από τη φωτιά, μισογκρεμισμένα από τα βόλια των τουφεκιών.. τώρα έχουν γίνει το καταφύγιο των προσφύγων…
Ο Joseph ,ένας τριαντάρης δικηγόρος ,είναι ο αρχηγός ….συντονίζει τη μοιρασιά των στρωμάτων. Τον ακούνε όλοι, τον αγαπούν ,τον σέβονται…γνωρίζει πολλά και όλους….
Κάποια στιγμή , επέρχεται αναγκαστικά μια σύγκρουση με ένα γεροντότερο, γιατί εκείνος θεωρεί ότι πρέπει να πάρει περισσότερα στρώματα και να μην πάρει κανένα η οικογένεια που μόλις ήλθε ,έτσι αρχίζει μια έντονη αντίδραση με δυνατές φωνές κουνήματα των χεριών σε μια γλώσσα που μου είναι άγνωστη, οπότε ο φόβος για κάτι χειρότερο είναι έντονος και η ανησυχία μεγάλη και ενώ προσπαθούσα να βρω τρόπο εξομάλυνσης έστω και διαφυγής , με αποτελειώνει η σκηνή του αγκαλιασμού των 2 ανδρών και το φιλί στο γυμνό μέτωπο του γέροντα από τον Joseph και αμέσως ηρεμία και γέλιο επικρατεί…Ο σεβασμός στο γεροντότερο ,η ανάγκη στη συμφιλίωση, στη συγκατάβαση σε αυτές τις τραγικές στιγμές επικρατούν και ο Joseph στα μάτια τους φαίνεται ως ένας πετυχημένος ηγέτης της πονεμένης αυτής γειτονιάς …
Έχει νυχτώσει για τα καλά , είναι 9.30 και στο ιατρείο έχουν μείνει ακόμη 30 στρώματα που θα δοθούν σε νέους πρόσφυγες ,θα τα μοιράσουν τα παιδιά και ξέρουμε ότι θα το κάνουν ,μας απέδειξαν ότι ζητούν την συνεργασία μας ,έχουν ανάγκη τη παρουσία μας εκεί, θέλουν να συνεργαστούν ,μας τίμησαν ,στήνοντας το ιατρείο μέσα σε μια νύχτα ,τους τιμήσαμε και εμείς ,που χθες ,όταν μας είδαν να τριγυρνάμε στα σοκάκια παίρνοντας πληροφορίες ,νόμιζαν ότι είμαστε όπως οι τόσοι άλλοι που πέρασαν υποσχέθηκαν και έφυγαν μαζί με τις υποσχέσεις τους. ..και μειδίασαν όταν εμείς είπαμε ότι αύριο θα έχετε τα μισά από τα στρώματα που χρειάζεστε.. Έτσι είπαμε και όλη τη μέρα χτυπηθήκαμε να βρούμε αποθήκη που να έχει τόσα στρώματα και να μπορεί να τα διαθέσει.. Έτσι απλά χωρίς μεγάλα λόγια ,πήγαμε τα στρώματα ,βρήκαμε το ιατρείο και ζητήσαμε να μας βοηθήσουν και αυτό έκαναν, χωρίς υπερβολές και τυμπανοκρουσίες ,όχι ότι λείπουν και από ορισμένους από εμάς που οργιάζουν στις περιγραφές τους κάθε φορά που μιλούν στα κανάλια και στους φίλους τους.. άσε δε που αν η πληροφόρηση του γραφτού λόγου (εφημερίδες) η του οπτικού λόγου (tv) γίνεται με αυτό τον τρόπο ,αλίμονο σε εμάς που τα διαβάζομαι και υποχρεούμαστε να τα πιστεύουμε η αν ψάχνουμε να βρούμε την αλήθεια σε όλα αυτά που μας σερβίρουν …
Μια γλυκιά δημοσιογράφος που έμενε στο ξενοδοχείο μας ,βρήκε τραγικό θάνατο σήμερα στο νότο. .μια βόμβα στο αυτοκίνητο της την έκανε μάρτυρα και θύμα του ρεπορτάζ ….
Το βράδυ ,οι Ισραηλίτες ανακοινώνουν ,ότι οι μεταφορές ανθρωπιστικής βοήθειας θα προστατεύονται και από ξηράς και από αέρος…αλλά σήμερα 24/7/2006 η τηλεόραση ανακοινώνει ότι βομβάρδισαν την πομπή των ασθενοφόρων του Ερυθρού Σταυρού ,τραυματίζοντας 6 άτομα και σκοτώνοντας ένα., στο δρόμο από Τύρο για Κάνα…αυτά…έτσι για την αξιοπιστία των γαμημένων Ισραηλιτών…
Στα ιατρεία του ALMAD ALARABI εγώ και ο Θ. κάνουμε τη βάρδια μας …εγώ κανένα πελάτη ,εκείνος 5-6…υπομονή., και εγώ που πίστευα όπως και πολύς άλλος κόσμος ότι ο χειρουργός είναι ειδικότητα πρώτης ανάγκης ,να λοιπόν που εδώ, έρχομαι δεύτερη αν όχι και καταϊδρωμένη….,πράγμα που φουσκώνει το Θ από περηφάνια και κιλά…..
Ο Δ.. πάει για αγορά φαρμάκων…τι έλεγα ? θα έλθει ώρα που θα ζητιανεύομε φάρμακα ,αφού δωρίσαμε τα δικά μας στο Χαρίρι…και πολύ με ικανοποιεί το γεγονός ότι δικαιώνομαι πάλι ,αλλά δεν με βοηθά στο να μπορώ να δουλέψω στο ιατρείο….τρέχα τώρα Δ.. μου ….
Ο Ηλίας παρέμεινε στο ξενοδοχείο με πυρετό και διάρροια ,μόνο η Γεωργία, φίλη δημοσιογράφος της ελευθεροτυπίας που ακολουθεί ,γράφει και αποδίδει στην δημοσιότητα το έργο μας, παραμένει απόλυτα υγιής σαν μια παλιά σκληραγωγημένη εθελόντρια και μαζί μας τρέχει και αυτή στη αγορά ,στα παζάρια στα meeting,στα ιατρεία…Ο φαρμακοποιός κατάφερε να μου εξασφαλίσει χαμηλή τιμή ,με λιγότερο το δικό ποσοστό κέρδους ,πράγμα περίεργο στις μέρες αυτές και κάτω από τέτοιες συνθήκες που οργιάζει η κερδοσκοπία .Τα φάρμακα ,τοποθετήθηκαν στα ράφια που ο Joseph,μας εφοδίασε μέσα σε 2 λεπτά…ότι ζητάμε το έχουμε στη στιγμή, τόσο που σκέφτομαι να ζητήσω διαμάντια ..που ξέρεις ,Λιβανέζος είναι ,οι Λιβανέζοι εμπορεύονται τα διαμάντια της Νιγερίας, Λιβερίας, ίσως ναχει κανένα συγγενή που να ασχολείται με το εμπόριο ……Ο κόσμος μας βοηθά, γιατί ξέρει ότι είμαστε εδώ για αυτούς ….
Το μεσημεράκι ,έσκασε μύτη και ο Βαφειάδης ,μας πήρε συνέντευξη ,άλλοι μίλησαν με βαρύγδουπα λόγια και εκφράσεις και έντονους τόνους ,πολλά κοσμητικά…εγώ χαμηλότονα προσπαθώ να εξισορροπήσω, δεν μπορώ τους θεατρινισμούς κυρίως όταν δεν υπάρχει υπόβαθρο και ουσία..
Ζέστη, ιδρώτας ,το χάος στους δρόμους ,τα διπλοπαρκαρίσματα, τα αντικανονικά περάσματα ,τα χιλιοτρακαρισμένα αυτοκίνητα …όλα μοιάζουν σαν αυτό του Ηλία ., τώρα κατανοώ πως και γιατί όλα τα αυτοκίνητα του Ηλία, στα χέρια του καταντούν έτσι, Λιβανέζικα…
