LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.525
- Likes
- 7.778
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
26/7/2006
Χθες ήλθαν οι ευρωβουλευτές της αριστεράς ,8 άτομα συνολικά ,για να εκτιμήσουν την κατάσταση ..αλλά δεν έχουν προτάσεις .Παπαγαλίζουν ότι ο Μπούς και ο Μπλέρ λένε εδώ και καιρό , ...,εντάξει …μας τα είπαν και άλλοι…κανένα αντιπερισπασμό ,νέα ιδέα ,ελιγμό ??? τίποτα…στέρεψε η Ευρώπη ,χάθηκε το δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα , η ισχύ?? Άντε και στα δικά μας …ευτυχώς που είμαστε χριστιανοί και μακριά δηλαδή..
Ο κ Λεβέντης ήλθε μαζί μας στο ιατρείο ,σαν γιατρός ,είναι πιο κοντά στον ανθρώπινο πόνο ,και όχι σαν τους άλλους που μάχονται για να τους πάρει η κάμερα και να δώσουν βαρύγδουπες συνεντεύξεις στα κανάλια, είναι εντελώς φιλικός με όλους ,πράγμα που εκτιμήθηκε απ όλα τα παιδιά ,κάτω εκεί στη κόλαση..
Το ιατρείο γεμίζει.. Ο Ηλίας δουλεύει με τον ντόπιο γιατρό, που σπούδασε στη Ρώμη και έτσι εξασκώ και εγώ πάλι τα ιταλικά μου…,η δε γλυκιά εντεκάχρονη κορούλα του εκτελεί χρέη μεταφράστριας ..Κανείς δε ζήτησε μισθό , όλοι εθελοντές , θα αμειφθούν από το λαό τους αργότερα, ίσως σε εκτίμηση ,προτίμηση ,προβολή, ψήφιση, αλλά αυτό δεν είναι ουσιώδες τώρα..
Εγώ εκτιμώ τη σοβαρότητα του λόγου τους ,των πράξεων τους ,την ευαισθησία τους και θαυμάζω αυτή την εγκράτεια ,την αντοχή, το θάρρος σε αυτή τη δοκιμασία. ¨Έχουν συνηθίσει να πονούν και δυναμώνουν με τη σκέψη ότι θα περάσει και αυτή η μπόρα..
Ο Γιόζεφ κουβαλά καφέδες, ντουλάπια ,ότι του ζητήσεις τα έχεις την επόμενη στιγμή….Οι υπεύθυνοι της τοπικής κοινωνίας ή αν θες της οργάνωσης τους, δουλεύουν εμφανίζονται μας περιποιούνται ,μας παρέχουν ευκολία μεταφοράς από το ξενοδοχείο στο ιατρείο ,έτσι γλιτώνουμε την ταλαιπωρία του ταξί κάθε μέρα, φαίνεται δηλαδή ότι οι άνθρωποι πασχίζουν για καλή visibility,όπως λέμε στη ορολογία μας, για τους γνωστούς λόγους….αλλά έτσι γίνεται, κάθε ένας να πετύχει το στόχο του….
27/7/2006 Πρωί - πρωί νοσοκομείο δουλειά , ζέστη, ιδρώτας , τα κορίτσια που εκτελούν χρέη μεταφράστριας δεν είναι πάνω από 11-13 χρονών και αγωνίζονται πια θα είναι καλύτερη από την άλλη, πια θα υπερεκτιμηθεί και πια θα είναι η ευνοούμενη…κάνουν το δικό τους αγώνα με άλλα όπλα και κριτήρια …
Η μέρα κυλλά όπως και οι άλλες , δουλειά και μακριά από τις βόμβες . Το μεσημέρι στο ίδιο γνωστό εστιατόριο με την υπέροχη σαλάτα fatuhh που με θρέφει αυτές τις μέρες….Το βράδυ κυλά ανάμεσα σε λογαριασμούς και internet…
28/7 /2006 Μας επισκέφτηκε ο δημοσιογράφος Χαρίτος.. ένας γλυκός κύριος ,σοβαρός στη δουλειά του ,και θα κάνει στη νετ, ρεπορτάζ για τη δουλειά μας…..
Πότε πέρασαν οι μέρες? ..σαν τη σταγόνα που βιάζεται να πέσει στο χώμα…δεν προλάβαμε να αρχειοθετήσουμε αυτά που είδαμε , που ζήσαμε...
Τα φιλιά αποχαιρετισμού είναι αληθινά, η Νάνση, η Νάτα ο γιατρός Hassan, γίνανε για 10 μέρες ο κόσμος μας ,η οικογένεια μας , οι φίλοι μας ….
Έξοδα- έσοδα ισολογισμός που με τρελαίνει ,δεν ξέρω αν καταφέρω να τα ξεκαθαρίσω…Αφήνω τα τελευταία στον Ηλία και φεύγω με την Rauand και τον Τόνι για το βορρά, στη ΣΙΑΝΤΡΑ το χωριό του Ηλία .Ο δρόμος ήσυχος σαν να μην έχει ακουμπήσει εδώ η φωτιά του πολέμου, εκτός από 3 σημεία στο Quabayet που έριξαν για να αποκλείσουν το δρόμο ανεφοδιασμού μέσω Συρίας…
Στο σπίτι του Γατά, εκτός από τη μεγάλη οικογένεια που είδη υπάρχει, είναι και άλλοι 9 πρόσφυγες από το νότο, σιίτες χεσμπολαχ ,φίλοι και συνεργάτες του Τόνι .
Ο Αλί ,αρχηγός και πατέρας ,έμπορος , φέρνει από τη Κίνα ,γνωστό το κόλπο και στη Ελλάδα, αθλητικά είδη μαϊμού, και όταν φτάσουν στο Λίβανο τους κολλάνε τη φίρμα και τα βαφτίζουν γνήσια…..Εδώ δεν έχεις να φοβηθείς τα τελωνεία ή τα φοβάσαι λίγο αφού λαδώσεις ,μπορείς να περάσεις ότι θες και από όπου θες…. Ούτε τιμολόγια ,ούτε δελτία αποστολής, ούτε συνοδευτικά, ούτε ταμειακές μηχανές ..τίποτα….
Τώρα αναρωτιέμαι, η κυβέρνηση από πού κλέβει ,όταν δεν έχει εισπραχτικό σύστημα
από πού παίρνει για κοινωνική πολιτική, για έργα, για παιδεία ,την υγεία ….
Ο πατέρας ΑΜΠΟΥ ΓΑΤΑΣ ,πάντα ζωντανός ,πληθωρικός ,με τρανταχτή φωνή, με υποδέχεται με μια τεράστια ζεστή αγκαλιά.. ,η Σοαντ η μεγάλη αδελφή, η Μαρίνα η γυναίκα του Τόνι, η Μαρινέλλα η κόρη του Τόνι και ο Ηλιας και Αντώνης τα μικρότερα αγόρια του Τόνι όλοι είναι μια χαρά…
,….
29/7/2006 Η μέρα πέρασε γυρνώντας από σχολείο σε σχολείο βλέποντας πρόσφυγες
Το παρτίτο του Τόνι που έχει αρχηγό τον Ναούμ ,φροντίζει για αυτούς και ο Τόνι σαν υπεύθυνος της περιοχής έχει το καθήκον και την υποχρέωση να επιβλέπει και να λύνει τα ζητήματα που προκύπτουν ,που δεν είναι και λίγα… Στο τελευταίο χωριό στα σύνορα με τη Συρία ,που μόνο ζέστη , σκόνη χωματόδρομοι υπάρχουν, αναρωτιέμαι πως ζουν εδώ οι άνθρωποι ….Ο Τόνι πολύ απλά μου απαντά, ’από το λαθρεμπόριο καυσίμων και το τσιμέντο. ¨Όλοι γνωρίζουν τι γίνεται, πως γίνεται και απλά το αφήνουν να γίνεται….κανείς δεν ζητά δουλειά, δεν ζητά ασφάλιση, πληρωμή, δώρα άδειες …δεν καταχωρούνται σε λίστες ανέργων …και έτσι όλα καλά…..και όπως λέει ο Άλι στο Λίβανο μπορούν να κάνουν και να μην κάνουν τα πάντα, να έχουν και να μην έχουν χρήματα…
….
30/7/2006 Ο Τόνι και ο Άλι με πάνε στα σύνορα όπου θα συναντηθώ με τα άλλα παιδιά που έρχονται από Βηρυτό. Ο δρόμος από την κοιλάδα becka είναι επικίνδυνος και έτσι θα έλθουν από το βορρά….Περνάμε τα σύνορα μετά από απίστευτη γραφειοκρατία και αφήνουμε πίσω μας τη χώρα με τόσο πόνο και νεκρούς.
Σήμερα 57 νεκροί, σε ένα χωριό, από τους οποίους τα 27 παιδιά με ειδικές ανάγκες που ανασύρονται από τα χαλάσματα στο χωριό QUANI , που είχε την ίδια τύχη και το 1996 από τα ίδια πυρά.. Όσο βλέπω τις εικόνες φρίκης στην tv διαπιστώνω πόσο σκληρός γίνεται ένας λαός που του φέρθηκαν με ανάλογο τρόπο και δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς αν πρόκειται για εκδίκηση , η αν είναι η πραγματικότητα για την οποία διώχθηκαν…
Η Δαμασκός ξεπρόβαλε μέσα από χιλιάδες στρώματα άμμου και αμμόλοφων. .Σταθήκαμε τυχεροί και βρήκαμε δωμάτια στο Σεμίραμις πράγμα που για τον Δ.. ήταν αδύνατον ,μας έλεγε ότι δεν μπορεί να βρει στέγη και θα κοιμόμαστε στο αεροδρόμιο….υπεύθυνος αποστολής σου λέει …ρε ας στο διάολο.. Ευτυχώς ο Τόνι θα μείνει μαζί μας ,έχει νυχτώσει για να γυρίσουν πίσω ,6 ώρες δρόμος είναι και επιπλέον δέχτηκε να μας κάνει τη μεταφορά των νέων μελών ..
Στο αεροδρόμιο περιμέναμε αρκετή ώρα ,αφού είχε καθυστέρηση το αεροπλάνο και όταν έφτασαν τα παιδιά ,είδα την ανακούφιση στο πρόσωπο τους ,μια και από ότι μου είπαν ,ερχόντουσαν στο άγνωστο ...
Στο βραδινό ,έγινε και η ενημέρωση, η παράδοση του ταμείου και τράβηξε ο καθένας στο δωμάτιο του παρέα με τις σκέψεις του ,τα φαντάσματα του..
Μετά το πρωινό …ήλθε η ώρα του αποχαιρετισμού…,είμαι ήσυχη γιατί παραδώσαμε μια καλή δουλειά, τους παραδώσαμε σε χέρια καλών φίλων και συνεργατών….
Είχαμε αρκετή ώρα μέχρι να φύγουμε και με τη Γεωργία και τον Ηλία επισκεφτήκαμε την αγορά της Δαμασκού ,που τόσα έχουμε ακούσει και διαβάσει…Πράγματι ,η αγορά είναι ένα στολίδι και εμείς δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στη τέχνη τους ούτε στα υφάσματα αλλά ούτε και στο περίφημο παγωτό….
Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, αγοράσαμε και τη σημαία της χεσμπολαχ….φαντάζομαι από τώρα την αντίδραση του Ηλία …..όταν θα την κρεμάσω στο αυτοκίνητο…
Ο ταξιτζής ,κλασικά όπως σε όλο τον κόσμο, κλέφτης…άλλα συμφωνήσαμε, άλλα ζήτησε όταν φτάσαμε…δυστυχώς όμως για αυτόν ,δεν είχε καταλάβει με ποιο είχε να κάνει και παραλίγο να μην τον πληρώσω καθόλου….Οι άλλοι με κοίταγαν σαν να κατέβηκα από τη σελήνη….
Στο αεροδρόμιο ,μια αφάνταστη πολύωρη ταλαιπωρία. Αλλάζουν την ώρα και από 8 το βράδυ ,την κάνουν 9, μας φωνάζουν στις 7 και μισή ότι φεύγουμε και εμείς με τη γλώσσα έξω να ψάχνω το Θ... που κάπου είχε πάει με άλλους δημοσιογράφους , στο στοιχείο του αυτός , θα γίνει βουλευτής…μπήκαμε μέσα και μας φυτεύουν στην πύλη για 3 ώρες χωρίς να αναγγείλουν τίποτα και εμείς σαν ζώα να υπομένουμε….
Κάποτε φύγαμε ,θάταν 11 το βράδυ….,είχα χάσει την ανταπόκριση για Χανιά, ευτυχώς η φίλη η Εύη με περιμάζεψε και με φιλοξένησε σπίτι της…,ευκαιρία να τα πούμε. Μας συνδέει μια φιλία ,η δίψα για ταξίδια και μια κοινή αποστολή στην Ιορδανία στο πόλεμο του Ιράκ….πορεία στη περιπέτεια ,στο άγνωστο ....,
31/7/2006 Πίσω με πολλά ερωτηματικά και ανησυχίες……
Χθες ήλθαν οι ευρωβουλευτές της αριστεράς ,8 άτομα συνολικά ,για να εκτιμήσουν την κατάσταση ..αλλά δεν έχουν προτάσεις .Παπαγαλίζουν ότι ο Μπούς και ο Μπλέρ λένε εδώ και καιρό , ...,εντάξει …μας τα είπαν και άλλοι…κανένα αντιπερισπασμό ,νέα ιδέα ,ελιγμό ??? τίποτα…στέρεψε η Ευρώπη ,χάθηκε το δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα , η ισχύ?? Άντε και στα δικά μας …ευτυχώς που είμαστε χριστιανοί και μακριά δηλαδή..
Ο κ Λεβέντης ήλθε μαζί μας στο ιατρείο ,σαν γιατρός ,είναι πιο κοντά στον ανθρώπινο πόνο ,και όχι σαν τους άλλους που μάχονται για να τους πάρει η κάμερα και να δώσουν βαρύγδουπες συνεντεύξεις στα κανάλια, είναι εντελώς φιλικός με όλους ,πράγμα που εκτιμήθηκε απ όλα τα παιδιά ,κάτω εκεί στη κόλαση..
Το ιατρείο γεμίζει.. Ο Ηλίας δουλεύει με τον ντόπιο γιατρό, που σπούδασε στη Ρώμη και έτσι εξασκώ και εγώ πάλι τα ιταλικά μου…,η δε γλυκιά εντεκάχρονη κορούλα του εκτελεί χρέη μεταφράστριας ..Κανείς δε ζήτησε μισθό , όλοι εθελοντές , θα αμειφθούν από το λαό τους αργότερα, ίσως σε εκτίμηση ,προτίμηση ,προβολή, ψήφιση, αλλά αυτό δεν είναι ουσιώδες τώρα..
Εγώ εκτιμώ τη σοβαρότητα του λόγου τους ,των πράξεων τους ,την ευαισθησία τους και θαυμάζω αυτή την εγκράτεια ,την αντοχή, το θάρρος σε αυτή τη δοκιμασία. ¨Έχουν συνηθίσει να πονούν και δυναμώνουν με τη σκέψη ότι θα περάσει και αυτή η μπόρα..
Ο Γιόζεφ κουβαλά καφέδες, ντουλάπια ,ότι του ζητήσεις τα έχεις την επόμενη στιγμή….Οι υπεύθυνοι της τοπικής κοινωνίας ή αν θες της οργάνωσης τους, δουλεύουν εμφανίζονται μας περιποιούνται ,μας παρέχουν ευκολία μεταφοράς από το ξενοδοχείο στο ιατρείο ,έτσι γλιτώνουμε την ταλαιπωρία του ταξί κάθε μέρα, φαίνεται δηλαδή ότι οι άνθρωποι πασχίζουν για καλή visibility,όπως λέμε στη ορολογία μας, για τους γνωστούς λόγους….αλλά έτσι γίνεται, κάθε ένας να πετύχει το στόχο του….
27/7/2006 Πρωί - πρωί νοσοκομείο δουλειά , ζέστη, ιδρώτας , τα κορίτσια που εκτελούν χρέη μεταφράστριας δεν είναι πάνω από 11-13 χρονών και αγωνίζονται πια θα είναι καλύτερη από την άλλη, πια θα υπερεκτιμηθεί και πια θα είναι η ευνοούμενη…κάνουν το δικό τους αγώνα με άλλα όπλα και κριτήρια …
Η μέρα κυλλά όπως και οι άλλες , δουλειά και μακριά από τις βόμβες . Το μεσημέρι στο ίδιο γνωστό εστιατόριο με την υπέροχη σαλάτα fatuhh που με θρέφει αυτές τις μέρες….Το βράδυ κυλά ανάμεσα σε λογαριασμούς και internet…
28/7 /2006 Μας επισκέφτηκε ο δημοσιογράφος Χαρίτος.. ένας γλυκός κύριος ,σοβαρός στη δουλειά του ,και θα κάνει στη νετ, ρεπορτάζ για τη δουλειά μας…..
Πότε πέρασαν οι μέρες? ..σαν τη σταγόνα που βιάζεται να πέσει στο χώμα…δεν προλάβαμε να αρχειοθετήσουμε αυτά που είδαμε , που ζήσαμε...
Τα φιλιά αποχαιρετισμού είναι αληθινά, η Νάνση, η Νάτα ο γιατρός Hassan, γίνανε για 10 μέρες ο κόσμος μας ,η οικογένεια μας , οι φίλοι μας ….
Έξοδα- έσοδα ισολογισμός που με τρελαίνει ,δεν ξέρω αν καταφέρω να τα ξεκαθαρίσω…Αφήνω τα τελευταία στον Ηλία και φεύγω με την Rauand και τον Τόνι για το βορρά, στη ΣΙΑΝΤΡΑ το χωριό του Ηλία .Ο δρόμος ήσυχος σαν να μην έχει ακουμπήσει εδώ η φωτιά του πολέμου, εκτός από 3 σημεία στο Quabayet που έριξαν για να αποκλείσουν το δρόμο ανεφοδιασμού μέσω Συρίας…
Στο σπίτι του Γατά, εκτός από τη μεγάλη οικογένεια που είδη υπάρχει, είναι και άλλοι 9 πρόσφυγες από το νότο, σιίτες χεσμπολαχ ,φίλοι και συνεργάτες του Τόνι .
Ο Αλί ,αρχηγός και πατέρας ,έμπορος , φέρνει από τη Κίνα ,γνωστό το κόλπο και στη Ελλάδα, αθλητικά είδη μαϊμού, και όταν φτάσουν στο Λίβανο τους κολλάνε τη φίρμα και τα βαφτίζουν γνήσια…..Εδώ δεν έχεις να φοβηθείς τα τελωνεία ή τα φοβάσαι λίγο αφού λαδώσεις ,μπορείς να περάσεις ότι θες και από όπου θες…. Ούτε τιμολόγια ,ούτε δελτία αποστολής, ούτε συνοδευτικά, ούτε ταμειακές μηχανές ..τίποτα….
Τώρα αναρωτιέμαι, η κυβέρνηση από πού κλέβει ,όταν δεν έχει εισπραχτικό σύστημα
από πού παίρνει για κοινωνική πολιτική, για έργα, για παιδεία ,την υγεία ….
Ο πατέρας ΑΜΠΟΥ ΓΑΤΑΣ ,πάντα ζωντανός ,πληθωρικός ,με τρανταχτή φωνή, με υποδέχεται με μια τεράστια ζεστή αγκαλιά.. ,η Σοαντ η μεγάλη αδελφή, η Μαρίνα η γυναίκα του Τόνι, η Μαρινέλλα η κόρη του Τόνι και ο Ηλιας και Αντώνης τα μικρότερα αγόρια του Τόνι όλοι είναι μια χαρά…
,….
29/7/2006 Η μέρα πέρασε γυρνώντας από σχολείο σε σχολείο βλέποντας πρόσφυγες
Το παρτίτο του Τόνι που έχει αρχηγό τον Ναούμ ,φροντίζει για αυτούς και ο Τόνι σαν υπεύθυνος της περιοχής έχει το καθήκον και την υποχρέωση να επιβλέπει και να λύνει τα ζητήματα που προκύπτουν ,που δεν είναι και λίγα… Στο τελευταίο χωριό στα σύνορα με τη Συρία ,που μόνο ζέστη , σκόνη χωματόδρομοι υπάρχουν, αναρωτιέμαι πως ζουν εδώ οι άνθρωποι ….Ο Τόνι πολύ απλά μου απαντά, ’από το λαθρεμπόριο καυσίμων και το τσιμέντο. ¨Όλοι γνωρίζουν τι γίνεται, πως γίνεται και απλά το αφήνουν να γίνεται….κανείς δεν ζητά δουλειά, δεν ζητά ασφάλιση, πληρωμή, δώρα άδειες …δεν καταχωρούνται σε λίστες ανέργων …και έτσι όλα καλά…..και όπως λέει ο Άλι στο Λίβανο μπορούν να κάνουν και να μην κάνουν τα πάντα, να έχουν και να μην έχουν χρήματα…
….
30/7/2006 Ο Τόνι και ο Άλι με πάνε στα σύνορα όπου θα συναντηθώ με τα άλλα παιδιά που έρχονται από Βηρυτό. Ο δρόμος από την κοιλάδα becka είναι επικίνδυνος και έτσι θα έλθουν από το βορρά….Περνάμε τα σύνορα μετά από απίστευτη γραφειοκρατία και αφήνουμε πίσω μας τη χώρα με τόσο πόνο και νεκρούς.
Σήμερα 57 νεκροί, σε ένα χωριό, από τους οποίους τα 27 παιδιά με ειδικές ανάγκες που ανασύρονται από τα χαλάσματα στο χωριό QUANI , που είχε την ίδια τύχη και το 1996 από τα ίδια πυρά.. Όσο βλέπω τις εικόνες φρίκης στην tv διαπιστώνω πόσο σκληρός γίνεται ένας λαός που του φέρθηκαν με ανάλογο τρόπο και δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς αν πρόκειται για εκδίκηση , η αν είναι η πραγματικότητα για την οποία διώχθηκαν…
Η Δαμασκός ξεπρόβαλε μέσα από χιλιάδες στρώματα άμμου και αμμόλοφων. .Σταθήκαμε τυχεροί και βρήκαμε δωμάτια στο Σεμίραμις πράγμα που για τον Δ.. ήταν αδύνατον ,μας έλεγε ότι δεν μπορεί να βρει στέγη και θα κοιμόμαστε στο αεροδρόμιο….υπεύθυνος αποστολής σου λέει …ρε ας στο διάολο.. Ευτυχώς ο Τόνι θα μείνει μαζί μας ,έχει νυχτώσει για να γυρίσουν πίσω ,6 ώρες δρόμος είναι και επιπλέον δέχτηκε να μας κάνει τη μεταφορά των νέων μελών ..
Στο αεροδρόμιο περιμέναμε αρκετή ώρα ,αφού είχε καθυστέρηση το αεροπλάνο και όταν έφτασαν τα παιδιά ,είδα την ανακούφιση στο πρόσωπο τους ,μια και από ότι μου είπαν ,ερχόντουσαν στο άγνωστο ...
Στο βραδινό ,έγινε και η ενημέρωση, η παράδοση του ταμείου και τράβηξε ο καθένας στο δωμάτιο του παρέα με τις σκέψεις του ,τα φαντάσματα του..
Μετά το πρωινό …ήλθε η ώρα του αποχαιρετισμού…,είμαι ήσυχη γιατί παραδώσαμε μια καλή δουλειά, τους παραδώσαμε σε χέρια καλών φίλων και συνεργατών….
Είχαμε αρκετή ώρα μέχρι να φύγουμε και με τη Γεωργία και τον Ηλία επισκεφτήκαμε την αγορά της Δαμασκού ,που τόσα έχουμε ακούσει και διαβάσει…Πράγματι ,η αγορά είναι ένα στολίδι και εμείς δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στη τέχνη τους ούτε στα υφάσματα αλλά ούτε και στο περίφημο παγωτό….
Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, αγοράσαμε και τη σημαία της χεσμπολαχ….φαντάζομαι από τώρα την αντίδραση του Ηλία …..όταν θα την κρεμάσω στο αυτοκίνητο…
Ο ταξιτζής ,κλασικά όπως σε όλο τον κόσμο, κλέφτης…άλλα συμφωνήσαμε, άλλα ζήτησε όταν φτάσαμε…δυστυχώς όμως για αυτόν ,δεν είχε καταλάβει με ποιο είχε να κάνει και παραλίγο να μην τον πληρώσω καθόλου….Οι άλλοι με κοίταγαν σαν να κατέβηκα από τη σελήνη….
Στο αεροδρόμιο ,μια αφάνταστη πολύωρη ταλαιπωρία. Αλλάζουν την ώρα και από 8 το βράδυ ,την κάνουν 9, μας φωνάζουν στις 7 και μισή ότι φεύγουμε και εμείς με τη γλώσσα έξω να ψάχνω το Θ... που κάπου είχε πάει με άλλους δημοσιογράφους , στο στοιχείο του αυτός , θα γίνει βουλευτής…μπήκαμε μέσα και μας φυτεύουν στην πύλη για 3 ώρες χωρίς να αναγγείλουν τίποτα και εμείς σαν ζώα να υπομένουμε….
Κάποτε φύγαμε ,θάταν 11 το βράδυ….,είχα χάσει την ανταπόκριση για Χανιά, ευτυχώς η φίλη η Εύη με περιμάζεψε και με φιλοξένησε σπίτι της…,ευκαιρία να τα πούμε. Μας συνδέει μια φιλία ,η δίψα για ταξίδια και μια κοινή αποστολή στην Ιορδανία στο πόλεμο του Ιράκ….πορεία στη περιπέτεια ,στο άγνωστο ....,
31/7/2006 Πίσω με πολλά ερωτηματικά και ανησυχίες……
