Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
3η ημέρα (Dubrovnik)
Ξημέρωσε η μέρα που τόσο προσμέναμε. Σήμερα θα πηγαίναμε στο Dubrovnik!
Σηκώθηκα πρωί πρωί να ετοιμάσω τα πρωινά.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να πω σχετικά με τα γεύματά μας. Είχα φροντίσει τα δωμάτια να έχουν κουζίνα, την οποία και εκμεταλλεύτηκα δεόντως. Την χρησιμοποιούσα για πρωινό και κάποια βράδια για βραδινό.
Σήμερα λοιπόν, μια που η μέρα που θα ακολουθούσε θα είχε πολύ περπάτημα, το πρωινό μας ήταν «γεμάτο ενέργεια». Αυγά μάτια, τοστ, γάλα με Cornflakes και μερέντα. Για μένα και τον άνδρα μου έφτιαξα και δύο περιποιημένους espresso (σε μπρίκι espresso) πάνω στο μάτι της κουζίνας, ωραιότατους. Πρώτη φορά το χρησιμοποιούσα για τις ανάγκες του ταξιδιού και ενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα. Μέχρι να φάνε το πρωινό τους εγώ φρόντισα να απολαύσω τον καφέ μου στον περιποιημένο χώρο γύρω από την πισίνα.
Αφού φάγαμε, ετοιμαστήκαμε, πήραμε τα σακίδιά μας (ο καθένας το δικό του) φορτωμένα με νερό και ξηροκάρπια για το δρόμο και φύγαμε.
Η παλιά πόλη του Dubrovnik απείχε μόλις 10’. Ο δρόμος μετά το Mlini που μέναμε άρχισε πια να γίνεται έντονα φιδίσιος, σκαμμένος στο βουνό και έχοντας αριστερά μας απρόσκοπτη θέα προς την Αδριατική και τα νησιά της. Ξαφνικά στο 5λεπτο οδήγηση είδαμε από μακριά τα τείχη. Κάναμε αμέσως στάση στο πρώτο πλάτωμα – parking που βρήκαμε για φωτογραφίες με φόντο την πόλη και το απέναντι καταπράσινο νησάκι Lokrum (το οποίο ήταν και αυτό μέσα στα σχέδιά μας).
Συνεχίσαμε και φτάσαμε στην είσοδο της πόλης.
Η είσοδος στην πόλη. Φαίνεται και ο Minceta tower.
Περάσαμε μπροστά από την κύρια πύλη Pile των τειχών αγνοώντας το υπαίθριο parking που ήταν στην είσοδο, ψάχνοντας κάποιο άλλο ίσως πιο οικονομικό και στεγασμένο.
Τελικά το βρήκαμε. Παρκάραμε στο Public Parking Garage και με τα πόδια πια κατηφορίσαμε προς την πύλη Pile.
Πρώτη μας κίνηση ήταν να κάνουμε συνάλλαγμα. Μπροστά στην πύλη Pile έχει μια κεντρική πλατεία με μαγαζιά exchange. Αυτή η πλατεία αποτελεί και σημείο συνάντησης των group. Το τι γινότανε από group δε λέγεται. Συνήθως υπάρχουν διάφορα θεματικά group ξενάγησης. Εδώ κυριαρχούσε το εξής ένα: το Game of Thrones tour. Υπήρχαν καμιά δεκαριά. Άλλο στα Αγγλικά, άλλο στα Γαλλικά, άλλο prive. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί. Κατά τα ψέματα. Ανεξάρτητα αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει αυτή η σειρά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πρόκειται για μια σειρά «φαινόμενο». Αυτή η πόλη είναι πολύ όμορφη και αξίζει σαφώς να πάει να τη δει κάποιος. Με την επιλογή της όμως για τα γυρίσματα της σειράς, πραγματικά εκτοξεύτηκε τουριστικά.
Εδώ θα πρέπει να πω δυο πράγματα για αυτήν την πόλη που με εντυπωσίασε και γοήτευσε τόσο πολύ. Έχουν ειπωθεί πολλά για αυτήν την πόλη, αλλά οφείλω να πω και εγώ τη δική μου άποψη.
Για μένα το Dubrovnik είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω δει, από τις πιο τουριστικές και το σίγουρο είναι ότι δεν μου θυμίζει “Βαλκάνια”.
Η παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ, η οποία ανήκει στον κατάλογο της Unesco από το 1979, είναι η πιο καλά διατηρημένη μεσαιωνική πόλη που έχω δει μέχρι σήμερα και συγχρόνως είναι και πολύ ενεργή. Λειτουργεί δηλαδή σαν να χτίστηκε χθες. Ένα άλλο ιδιαίτερό της (που τη διαφοροποιεί πολύ από τις άλλες Ευρωπαϊκές μεσαιωνικές πόλεις) είναι ότι είναι χτισμένη με την άσπρη δαλματική πέτρα που εξορύσσονταν από αρχαιοτάτων χρόνων κυρίως από το νησί Brac, αλλά και από άλλα νησιά της Δαλματίας, που σε συνδυασμό με το κόκκινο κεραμίδι των στεγών της δίνει μια πολύ όμορφη χρωματική αντίθεση. Τα τείχη που την περικλείουν, δεν έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Είναι φανερό ότι έχουν επέμβει και τα έχουν αναστηλώσει κατά τόπους όπου έχει χρειαστεί.
Αυτό βέβαια ήταν αναγκαίο να γίνει μετά τον πρόσφατο πόλεμο του ’91. Κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών καταστράφηκαν τα μισά σπίτια και μνημεία της πόλης. Το 1995 η Unesco και η Ε.Ε. συνέστησαν μια ειδική επιτροπή για την ανοικοδόμηση της πόλης και σε εντυπωσιακά μικρό χρονικό διάστημα οι περισσότερες ζημιές αποκαταστάθηκαν. Το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό. Το παλιό μεγαλείο του Dubrovnik επανήλθε.
Η περίμετρος των τειχών που περικλείουν την πόλη έχει μήκος 2 km και για να την περπατήσεις όλη χρειάζεσαι περίπου μία ώρα. Σε κάποια σημεία τα τείχη είναι 4-6μ φαρδιά και σε κάποια άλλα είναι 1,5 – 3μ. Το ύψος τους σε κάποια σημεία είναι έως και 25μ. Τα τείχη άρχιζαν να χτίζονται πάνω σε παλιά οχυρωματικά έργα του 13ου αι. προκειμένου να πάρουν τη σημερινή τους μορφή, το 1453, αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια επερχόμενη εισβολή των Οθωμανών. Τα τείχη παίρνοντας έτσι πανίσχυρη, ανίκητη μορφή κατέληξαν να θεωρούνται ένα από τα καλύτερα αμυντικά συστήματα κατά τη μεσαιωνική εποχή, καθώς δεν κατάφερε κανένας κατακτητής να τα διαπεράσει.
Στα τείχη υπάρχουν τρεις είσοδοι, προκειμένου να μπει κάποιος στην πόλη: Pile Gate, Ploce Gate και Sv. Ivan Fort.
Εμείς ξεκινήσαμε από την κύρια είσοδο, την Pile Gate. Με το που μπήκαμε μέσα το μάτι μας αγαλλίασε βλέποντας την εντυπωσιακή και αρχιτεκτονικά αριστουργηματική είσοδο-πλατεία. ((Όσον αφορά τη σειρά: πρόκειται για την πλατεία που το εξαγριωμένο πλήθος επιτέθηκε στον Joffrey, στη 2η σεζόν)). Προχωρώντας λίγα μέτρα πέσαμε πάνω στην κρήνη του Ονόφριο, από την οποία πολύς κόσμος εκμεταλλευόταν τη δροσιά της, γιατί η μέρα επίσης ήταν και πολύ ζεστή (είχαμε 4 Σεπτεμβρίου). Η κρήνη αυτή πήρε το όνομά της από τον Ναπολιτάνο αρχιτέκτονά της που ήταν υπεύθυνος και για το σχεδιασμό του συστήματος ύδρευσης της πόλης. Αποτελεί και σημείο συνάντησης για πολύ κόσμο.
Η είσοδος - πλατεία
Η κρήνη του Onofrio από ψηλά.
Από εκεί άρχιζε και ο κεντρικός φαρδύς λιθόστρωτος δρόμος ονόματι Stradun, που οδηγούσε στον καθεδρικό της πόλης και στο παλιό λιμάνι της. Η Stradun ήταν γεμάτη κόσμο. Όταν λέμε κόσμο, εννοούμε πολυυυύ κόσμο. Τόσο κόσμο νομίζω ότι ίσως να συνάντησα στη Βενετία την ημέρα του καρναβαλιού. Και τώρα ήταν Σεπτέμβριος. Φαντάζομαι τι θα γίνεται εδώ τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο. Νομίζω πάντως ότι από άποψη καιρού και εποχής ήρθαμε την κατάλληλη στιγμή.
Η επόμενή μας κίνηση ήταν να βγάλουμε εισιτήρια και να μπούμε για να περπατήσουμε τα τείχη. Εκεί που αναζητούσα τα γκισέ των εισιτηρίων ξαφνικά βλέπω τα αγόρια με γουρλωμένα μάτια να έχουν καρφωθεί σε μια βιτρίνα. Ω! ναι. Πρόκειται για τη βιτρίνα μαγαζιού που πουλούσε σουβενίρ από το GoT.
Μιλάμε για ότι μορφής σουβενίρ μπορεί να φανταστεί κανείς. Μπλούζες, φούτερ, τσάντες καπέλα, μπρελόκ, καρφίτσες, φιγούρες κ.α. Και ακριβά. Μάλλον αυτό δεν θα μπορούσαμε να το γλυτώσουμε. Ρίξαμε μια γρήγορη ματιά και υποσχεθήκαμε αλλήλους ότι βγαίνοντας από τα τείχη θα έρθουμε να ψωνίσουμε, για να μην τα κουβαλάμε από τώρα.
Όλοι οι οδηγοί έλεγαν ότι η επίσκεψη στα τείχη θα πρέπει να γίνει πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα για να γλυτώσεις τον πολύ κόσμο και τον ποδαρόδρομο στη ζέστη. Για μας η ζέστη ήταν ανεκτή και όσον αφορά τον κόσμο, όπου και να πήγαινες είχε πολύ και από την άλλη μεριά ήταν τόσο must για τα παιδιά να περπατήσουμε τα τείχη που έπρεπε να είναι το πρώτο που θα κάναμε στην πόλη.
Αφού ανεβήκαμε πολλά σκαλιά για να φτάσουμε να πατήσουμε πάνω στα τείχη, ξεκινήσαμε να τα περπατάμε δεξιόστροφα. Το πρώτο που συναντήσαμε ήταν το φρούριο Fort Bokar, το οποίο επί Αυστριακής κατοχής αποτέλεσε φυλακή. Πρωταγωνίστησε και στη σειρά. ((Είναι ο προμαχώνας απ’ όπου σχεδιάστηκε η στρατηγική της μάχης του Μαυροπόταμου από τον Tyrion και τον Varys)). Από εκεί είχαμε μια καταπληκτική θέα στο διπλανό κολπάκι ((που αποτελεί το λιμάνι του King’s Landing και εδώ γυρίστηκαν σκηνές από τη μάχη του Μαυροπόταμου)) και στην απέναντι μεριά του κόλπου το φρούριο Lovrijenac ((που αποτελεί το Red Keep)), που είναι χτισμένο πάνω σε ένα ψηλό βράχο. Ήταν η ώρα που το κολπάκι ήταν γεμάτο εκπαιδευτές και μαθητές καγιάκ, που με τα πορτοκαλί σωσίβιά τους έδιναν μια ωραία νότα στο όλο σκηνικό. Εδώ ήταν που άρχισε από τον μικρό γιο οι γκρίνια: «Θέλω να κάνω καγιάκ, θέλω να κάνω καγιάκ». Ατάκα που θα μας ακολουθούσε σε όλο τα ταξίδι.
Τείχη...ψηλά και απροσπέλαστα.
Και η Stradun από ψηλά.
Το Fort Bokar (αριστερά), το Fort Lovrijenac (δεξιά) και το λιμάνι της "Μάχης του Μαυροπόταμου" στη μέση.
Στο Fort Bokar
Μοιάζουν ...απόρθητα.
Στη συνέχεια της διαδρομής μας συναντήσαμε κάτω από τα τείχη λουόμενους, οι οποίοι κάνανε βουτιές πηδώντας από τα ψηλά βράχια. Εκεί υπήρξε λίγος συνωστισμός από τον κόσμο που κοντοστεκόταν για να τους θαυμάσει. Σταθήκαμε και εμείς αρκετή ώρα. Τα τείχη σε εκείνο το σημείο ήταν σαν προέκταση των βράχων. Οι δύτες είχες την εντύπωση ότι πηδούσαν από τα τείχη.
Το βαθύ μπλε της Αδριατικής.
Και οι βουτιές.
Εδώ μια μικρή στάση ήταν επιβεβλημένη. Ένα παγωτό από ένα μικρό “καφέ”, πλήρως εναρμονισμένο με το περιβάλλον των τειχών ήταν ότι έπρεπε για την αντιμετώπιση της ζέστης.
Μετά από μια μικρή κατηφορίτσα των 800μ. συναντήσαμε το φρούριο Sv. Ivan του 14ου αιώνα που σήμερα είναι ναυτικό μουσείο και στη συνέχεια συναντήσαμε το παλιό λιμάνι.
Μέχρι αυτό το σημείο σε όλη τη διαδρομή μας αριστερά βλέπαμε την παλιά πόλη, τις αυλές και τις στέγες των σπιτιών. Σε κάποια σημεία τα παράθυρα των σπιτιών αγγίζουν τα τείχη. Τόση εγγύτητα υπάρχει! Μέχρι και γήπεδο μπάσκετ συναντήσαμε, με την μπασκέτα να είναι στηριγμένη πάνω στο τείχος!! Μην ξεχνιόμαστε κιόλας. Εδώ είναι Κροατία και έχουν παράδοση και στο μπάσκετ.
Από τη δεξιά μας πλευρά είχαμε θέα απ’ το βαθύ μπλε της Αδριατικής και των νησιών. Βλέπαμε και το μικρό νησάκι Lokrum που είχαμε προγραμματίσει να πάμε την επόμενη μέρα, τους λουόμενους και τα βράχια πάνω στα οποία είναι χτισμένα και τα τείχη.
Γενικά, η θέα από οποιοδήποτε σημείο των τειχών και των πύργων που συναντήσαμε κατά μήκος των τειχών ήταν φανταστική.
Από τη στιγμή που φτάσαμε και προσπεράσαμε το παλιό λιμάνι αρχίσαμε πια να έχουμε και στα δεξιά μας χερσαία θέα. Βλέπαμε πια και δεξιά μας και αριστερά μας την πόλη.
Στη συνέχεια συναντήσαμε το φρούριο Revelin (που χτίστηκε για να προστατευτεί η πόλη από τους Τούρκους, από επιθέσεις από τη στεριά), μετά συναντήσαμε τη τρίτη είσοδο Ploce Gate και στη συνέχεια τον Gornji ugaw (Upper tower), που τώρα είναι μουσείο-παλιό χυτήριο κανονιών.
Η είσοδος του Μοναστηριού των Δομινικανών (με "ρόλο" στη σειρά στη 2η σεζόν)
Άμα έχεις μεράκι...παίζεις και σε στραβό γήπεδο.
Τέλος συναντήσαμε τον Minceta tower. Ήταν ο πιο σημαντικός πύργος για την άμυνα της πόλης στραμμένος προς τη στεριά και αποτελούσε και ένα σύμβολο για το πόσο απόρθητη πόλη είναι. ((Όσον αφορά τη σειρά: πρόκειται για το House of the Undying. Είναι εδώ που είχαν φυλακιστεί οι μικροί δράκοι της Daenerys από τον μάγο του Quarth)). Εδώ χαζολογήσαμε αρκετή ώρα κάνοντας τον γύρο του, ανεβαίνοντας στην κορυφή του και βγάζοντας τις άπειρες φωτογραφίες, παίρνοντας πόζα αλά Daenerys. Μετά κατηφορίσαμε πια προς την έξοδο των τειχών, από την οποία και μπήκαμε, αφού είχαμε κάνει όλο τον κύκλο τους. Λίγο πριν την έξοδο υποκύψαμε στον πειρασμό να ψωνίσουμε ένα σουβενίρ. Η μικρή πήρε ένα βραχιολάκι που έγραφε Croatia, γιατί ήθελε λέει με αυτό να θυμάται τα τείχη. Με παντομίμα και τα λίγα Αγγλικά που ξέρει περιχαρής μας είπε ότι έμαθε (από την πωλήτρια) το “Hvala” (το ευχαριστώ στα Κροατικά), που από εκεί και πέρα το λέγαμε συνέχεια. ***
Minceta tower
Εμείς τη διαδρομή αυτή των τειχών μαζί με στάσεις για χάζεμα, φωτογραφίες παγωτό, ψώνια κ.τ.λ. την κάναμε περίπου σε 2 ώρες. Είχε κόσμο, αλλά ευτυχώς όχι τόσο που να είναι ενοχλητικός. Νομίζω ότι τα αγόρια ειδικά ήταν πολύ ευχαριστημένα
Μόλις βγήκαμε έξω αρχίσαμε να περπατάμε προς την Stradun. Εντάξει. Αυτή η πόλη μου κάνει άλλη εποχή τελείως. Να είμαι επηρεασμένη από τη σειρά που έχει γυριστεί ως επί το πλείστον εδώ; Μάλλον συμβαίνει το ανάποδο. Η θεαματική ομορφιά αυτής της μεσαιωνικής πόλης βγαλμένης από το παρελθόν και των τειχών που την περικλείουν ήταν ο λόγος που επιλέχτηκε για να γυριστεί η σειρά Game of Thrones.
Χτισμένη με άσπρη πέτρα
Στο τέλος της Stradun κάναμε μια στάση στο Πρυτανικό Μέγαρο ή Rector’s Palace. Πρόκειται για ένα Ενετικό κτίσμα που αποτέλεσε το Κυβερνείο της πόλης για πολλά χρόνια. Στο αίθριο του κτιρίου, το οποίο είναι ορατό και από τον κεντρικό δρόμο γυρίστηκε σκηνή από τη σειρά. ((Υποδύθηκε την αυλή του σπιτιού του πλούσιου εμπόρου στο Quarth)). Συνήθως, εγώ προχωρούσα μπροστά από τους άλλους προκειμένου να ανακαλύψω τα film location και όταν τα ανακάλυπτα γυρνούσα και φώναζα σε όποιον ήταν πίσω μου. Έλα βρήκα το τάδε σημείο. Ε! ο επόμενος γυρνούσε στον από πίσω και φώναζε το ίδιο. Μετά μαζευόμαστε και οι πέντε και βγάζαμε φωτογραφίες. Η πλάκα ήταν με τη μικρή που χωρίς να έχει δει προφανώς τη σειρά ήθελε να ενημερώνεται μόνο για το ρόλο της μικρής όμορφης βασίλισσας της Daenerys και να παίρνει πόζες της για να φωτογραφίζεται.
Μετά το Πρυτανικό Μέγαρο, βρήκαμε και τις σκάλες ((της “εξιλέωσης” της Cersei Lannister)), που και χωρίς το “ρόλο” αυτό πάλι θα τις θαύμαζε κάποιος.
Η αυλή του Rector's Palace
Οι σκάλες "της εξιλέωσης"
Είχαμε χωθεί για τα καλά μέσα στα στενά και μας ήρθε μυρωδιά πίτσας. Ακολουθώντας τη μυρωδιά οδηγηθήκαμε σε ένα Ιταλικό ορθάδικο. Αποφασίσαμε όμως να βρούμε να καθίσουμε κάπου και για να απολαύσουμε την πίτσα μας, αλλά και για να πάρουμε μια ανάσα και να ξεκουραστούμε και λίγο. Όντως σε κάποιο άλλο στενό βρήκαμε ένα ωραίο μικρό μαγαζάκι (pizza Dardin) και καθίσαμε. Αφού παραγγείλαμε ξαφνικά θυμήθηκα πανικόβλητη ότι με το εισιτήριο των τειχών μπορούσαμε να μπούμε και στο φρούριο Lovijenac την ίδια όμως μέρα. Πρόκειται για το φρούριο που πρωτοείδαμε στην απέναντι μεριά του κόλπου, το οποίο όχι μόνο «έχει παίξει» στη σειρά, αλλά έχει και καταπληκτική θέα όλων των τειχών και γενικά είναι και αυτό must. Οκ! Με έπιασε ένας πανικός τι ώρα είναι; προλαβαίνουμε; τα εισιτήρια που είναι; ποιος τα έχει; Από πού είναι ο δρόμος για το φρούριο; Να φάμε και να φύγουμε!
Φύγαμε. Πρώτα όμως έπρεπε να κάνουμε στάση στο μαγαζί με τα σουβενίρ που είχα υποσχεθεί νωρίτερα στα παιδιά. Είναι και σε πολύ καίρια θέση! Δεν γίνεται αυτό να το προσπεράσεις κατά λάθος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο μαγαζιά αρκετά μεγάλα, που βρίσκονται στην είσοδο των τειχών (με το που μπαίνεις μέσα στα τείχη) από την κεντρική Πύλη Pile, το ένα δεξιά και το άλλο αριστερά. Δεν γίνεται να περάσεις και να μην τα δεις.
Και η αλήθεια είναι ότι για σουβενιρομάγαζο είχε πολύ όμορφα πραγματάκια, αλλά πανάκριβα. Game of Thrones βλέπεις. Τι να κάνουμε; Μπήκαμε λοιπόν μέσα και ….ψωνίσαμε.
Μετά και από αυτήν την ευτυχισμένη στιγμή μας συνεχίσαμε το δρόμο μας για το Fort Lovrijenac, που βρίσκεται έξω από τα τείχη του Dubrovnik. Περάσαμε μπροστά από το κολπάκι με τα καγιάκ –όπου φυσικά πάλι άκουσα το «θέλω να κάνω καγιάκ» του μικρού- και μετά ανεβήκαμε αρκετά σκαλοπάτια πάνω στο βράχο μέχρι που συναντήσαμε την είσοδο του φρουρίου. ((Όσον αφορά τη σειρά: είναι το Red Keep, η καρδιά του King’s Landing)). Στον πραγματικό κόσμο είναι το φρούριο Lovrijenac (φρούριο του Αγίου Λαυρεντίου). Είναι γνωστό και με το όνομα «Γιβραλτάρ του Dubrovnik», επειδή είναι χτισμένο σε βράχο ύψους 45μ. πάνω στην ακτή και έχει καταπληκτική θέα.
Μείναμε αρκετή ώρα εκεί. Ήταν απογευματάκι και ο κόσμος είχε λίγο «κόψει», οπότε η περιήγηση και για μας ήταν πιο χαλαρή. Εδώ γυρίστηκαν πολλές σκηνές από το GoT. ((μία από αυτές: τα γενέθλια του Joffrey)). Κάποιες τις ήξερα και ενημέρωνα τα αγόρια κάποιες άλλες τις ανακάλυπταν μόνοι τους και ενθουσιάζονταν. Έμοιαζε σαν κυνήγι θησαυρού. Προφανώς βγάλαμε τις άπειρες φωτογραφίες. Και να μην υπήρχε η σειρά στη μέση πραγματικά αυτό το φρούριο αξίζει μιαν επίσκεψη, γιατί είναι από τα πιο καλοδιατηρημένα και πιο όμορφα που έχω δει και γιατί έχει ανεπανάληπτη θέα προς τα τείχη και την πόλη του Ντουμπρόβνικ.
Άλλο εντυπωσιακό ήταν ότι για λίγο παρακολούθησα την ξενάγηση ενός group. Μα πόσο παράξενο μου φάνηκε να εξηγεί η ξεναγός λεπτομερώς που ακριβώς περπάτησε η Cersei και που γονάτισε ο Littlefinger ((πρόσωπα της σειράς)). Και να παρακολουθούν όλοι οι τουρίστες με τόση προσήλωση λες και τους μιλούσαν για ιστορικά πρόσωπα. Μέχρι και prive ξενάγηση ενός ζευγαριού στα γερμανικά άκουσα!
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι και εγώ το ίδιο έκανα. Νομίζω όμως ότι είναι άλλο πράγμα το να ενημερωθείς για μερικά πράγματα και μετά να πας επί τόπου και να «παίξεις» με τα παιδιά σου ανακαλύπτοντάς τα και άλλο να πληρώσεις επαγγελματία ξεναγό για να σε πάει και να στα εξηγήσει. Είναι για μένα κάτι τελείως διαφορετικό.
Οκ! Τελειώσαμε και με αυτό. Τι άλλο έχει τώρα; Με ρωτούσαν τα παιδιά. Υπάρχει ακόμα και ένα παρκάκι ((που γυρίστηκε ο γάμος του Joffrey και η σκηνή του θανάτου του)), είναι απέναντί μας ακριβώς, αλλά νομίζω δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Όχι! Μα φτάσαμε μέχρι εδώ και δεν θα πάμε να δούμε και αυτό; Θα πάμε. Ok! Και πήγαμε.
Στο Gradac Park, αν βρισκόμουν τυχαία, δεν νομίζω ότι θα το αναγνώριζα ως film location. Είναι απίστευτο πως με ένα κιόσκι και δύο τέντες πως μπορούν να μεταμορφώσουν το χώρο σε κάτι μη αναγνωρίσιμο. Τα παιδιά βέβαια αναγνώρισαν ακόμη και ένα μονοπάτι στο πάρκο που θυμούνταν από τη σειρά. Και από εδώ είχε επίσης καταπληκτική θέα του φρουρίου και των τειχών. Οκ! Το είδαμε και αυτό.
Gradac Park
Υπήρχαν τόσα άλλα που μπορούσαμε να δούμε στην παλιά πόλη. Όμως είχαμε και την αυριανή μέρα αφιερωμένη στην πόλη και η ώρα ήταν περίπου 6:30, οπότε ήρθε η ώρα να φύγουμε προκειμένου να προλάβουμε να κάνουμε και ένα μπάνιο. Εγώ βέβαια πολύ θα ήθελα να πάμε στα βράχια να κολυμπήσουμε λίγο, ο μικρός πολύ θα ήθελε να πάμε για καγιάκ, αλλά το δέλεαρ της πισίνας του ξενοδοχείου ειδικά για τα παιδιά ήταν μεγάλο, οπότε για να ολοκληρωθεί η επιτυχημένη ημέρα έπρεπε να πάμε να εκμεταλλευτούμε την πισίνα.
Έτσι και έγινε. Ανηφορίσαμε λοιπόν προς το parking, πληρώσαμε τη λυπητερή (210kn/28€) και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας. Βάλαμε τα μαγιό μας και για το επόμενο δύωρο μέχρι που νύχτωσε πλατσουρίζαμε στην πισίνα. Η απόλυτη χαλάρωση ύστερα από μια πολύ πετυχημένη μέρα.
Το βράδυ κλασικά μαγείρεψα στην κουζινίτσα μας και φάγαμε. Κοιμηθήκαμε όλοι ευχαριστημένοι.
Άλλη μια μέρα στο “φωτεινό” Dubrovnik μας περίμενε!
Ξημέρωσε η μέρα που τόσο προσμέναμε. Σήμερα θα πηγαίναμε στο Dubrovnik!
Σηκώθηκα πρωί πρωί να ετοιμάσω τα πρωινά.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να πω σχετικά με τα γεύματά μας. Είχα φροντίσει τα δωμάτια να έχουν κουζίνα, την οποία και εκμεταλλεύτηκα δεόντως. Την χρησιμοποιούσα για πρωινό και κάποια βράδια για βραδινό.
Σήμερα λοιπόν, μια που η μέρα που θα ακολουθούσε θα είχε πολύ περπάτημα, το πρωινό μας ήταν «γεμάτο ενέργεια». Αυγά μάτια, τοστ, γάλα με Cornflakes και μερέντα. Για μένα και τον άνδρα μου έφτιαξα και δύο περιποιημένους espresso (σε μπρίκι espresso) πάνω στο μάτι της κουζίνας, ωραιότατους. Πρώτη φορά το χρησιμοποιούσα για τις ανάγκες του ταξιδιού και ενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα. Μέχρι να φάνε το πρωινό τους εγώ φρόντισα να απολαύσω τον καφέ μου στον περιποιημένο χώρο γύρω από την πισίνα.
Αφού φάγαμε, ετοιμαστήκαμε, πήραμε τα σακίδιά μας (ο καθένας το δικό του) φορτωμένα με νερό και ξηροκάρπια για το δρόμο και φύγαμε.
Η παλιά πόλη του Dubrovnik απείχε μόλις 10’. Ο δρόμος μετά το Mlini που μέναμε άρχισε πια να γίνεται έντονα φιδίσιος, σκαμμένος στο βουνό και έχοντας αριστερά μας απρόσκοπτη θέα προς την Αδριατική και τα νησιά της. Ξαφνικά στο 5λεπτο οδήγηση είδαμε από μακριά τα τείχη. Κάναμε αμέσως στάση στο πρώτο πλάτωμα – parking που βρήκαμε για φωτογραφίες με φόντο την πόλη και το απέναντι καταπράσινο νησάκι Lokrum (το οποίο ήταν και αυτό μέσα στα σχέδιά μας).
Συνεχίσαμε και φτάσαμε στην είσοδο της πόλης.
Η είσοδος στην πόλη. Φαίνεται και ο Minceta tower.
Περάσαμε μπροστά από την κύρια πύλη Pile των τειχών αγνοώντας το υπαίθριο parking που ήταν στην είσοδο, ψάχνοντας κάποιο άλλο ίσως πιο οικονομικό και στεγασμένο.
Τελικά το βρήκαμε. Παρκάραμε στο Public Parking Garage και με τα πόδια πια κατηφορίσαμε προς την πύλη Pile.
Πρώτη μας κίνηση ήταν να κάνουμε συνάλλαγμα. Μπροστά στην πύλη Pile έχει μια κεντρική πλατεία με μαγαζιά exchange. Αυτή η πλατεία αποτελεί και σημείο συνάντησης των group. Το τι γινότανε από group δε λέγεται. Συνήθως υπάρχουν διάφορα θεματικά group ξενάγησης. Εδώ κυριαρχούσε το εξής ένα: το Game of Thrones tour. Υπήρχαν καμιά δεκαριά. Άλλο στα Αγγλικά, άλλο στα Γαλλικά, άλλο prive. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί. Κατά τα ψέματα. Ανεξάρτητα αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει αυτή η σειρά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πρόκειται για μια σειρά «φαινόμενο». Αυτή η πόλη είναι πολύ όμορφη και αξίζει σαφώς να πάει να τη δει κάποιος. Με την επιλογή της όμως για τα γυρίσματα της σειράς, πραγματικά εκτοξεύτηκε τουριστικά.
Εδώ θα πρέπει να πω δυο πράγματα για αυτήν την πόλη που με εντυπωσίασε και γοήτευσε τόσο πολύ. Έχουν ειπωθεί πολλά για αυτήν την πόλη, αλλά οφείλω να πω και εγώ τη δική μου άποψη.
Για μένα το Dubrovnik είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω δει, από τις πιο τουριστικές και το σίγουρο είναι ότι δεν μου θυμίζει “Βαλκάνια”.
Η παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ, η οποία ανήκει στον κατάλογο της Unesco από το 1979, είναι η πιο καλά διατηρημένη μεσαιωνική πόλη που έχω δει μέχρι σήμερα και συγχρόνως είναι και πολύ ενεργή. Λειτουργεί δηλαδή σαν να χτίστηκε χθες. Ένα άλλο ιδιαίτερό της (που τη διαφοροποιεί πολύ από τις άλλες Ευρωπαϊκές μεσαιωνικές πόλεις) είναι ότι είναι χτισμένη με την άσπρη δαλματική πέτρα που εξορύσσονταν από αρχαιοτάτων χρόνων κυρίως από το νησί Brac, αλλά και από άλλα νησιά της Δαλματίας, που σε συνδυασμό με το κόκκινο κεραμίδι των στεγών της δίνει μια πολύ όμορφη χρωματική αντίθεση. Τα τείχη που την περικλείουν, δεν έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Είναι φανερό ότι έχουν επέμβει και τα έχουν αναστηλώσει κατά τόπους όπου έχει χρειαστεί.
Αυτό βέβαια ήταν αναγκαίο να γίνει μετά τον πρόσφατο πόλεμο του ’91. Κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών καταστράφηκαν τα μισά σπίτια και μνημεία της πόλης. Το 1995 η Unesco και η Ε.Ε. συνέστησαν μια ειδική επιτροπή για την ανοικοδόμηση της πόλης και σε εντυπωσιακά μικρό χρονικό διάστημα οι περισσότερες ζημιές αποκαταστάθηκαν. Το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό. Το παλιό μεγαλείο του Dubrovnik επανήλθε.
Η περίμετρος των τειχών που περικλείουν την πόλη έχει μήκος 2 km και για να την περπατήσεις όλη χρειάζεσαι περίπου μία ώρα. Σε κάποια σημεία τα τείχη είναι 4-6μ φαρδιά και σε κάποια άλλα είναι 1,5 – 3μ. Το ύψος τους σε κάποια σημεία είναι έως και 25μ. Τα τείχη άρχιζαν να χτίζονται πάνω σε παλιά οχυρωματικά έργα του 13ου αι. προκειμένου να πάρουν τη σημερινή τους μορφή, το 1453, αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια επερχόμενη εισβολή των Οθωμανών. Τα τείχη παίρνοντας έτσι πανίσχυρη, ανίκητη μορφή κατέληξαν να θεωρούνται ένα από τα καλύτερα αμυντικά συστήματα κατά τη μεσαιωνική εποχή, καθώς δεν κατάφερε κανένας κατακτητής να τα διαπεράσει.
Στα τείχη υπάρχουν τρεις είσοδοι, προκειμένου να μπει κάποιος στην πόλη: Pile Gate, Ploce Gate και Sv. Ivan Fort.
Εμείς ξεκινήσαμε από την κύρια είσοδο, την Pile Gate. Με το που μπήκαμε μέσα το μάτι μας αγαλλίασε βλέποντας την εντυπωσιακή και αρχιτεκτονικά αριστουργηματική είσοδο-πλατεία. ((Όσον αφορά τη σειρά: πρόκειται για την πλατεία που το εξαγριωμένο πλήθος επιτέθηκε στον Joffrey, στη 2η σεζόν)). Προχωρώντας λίγα μέτρα πέσαμε πάνω στην κρήνη του Ονόφριο, από την οποία πολύς κόσμος εκμεταλλευόταν τη δροσιά της, γιατί η μέρα επίσης ήταν και πολύ ζεστή (είχαμε 4 Σεπτεμβρίου). Η κρήνη αυτή πήρε το όνομά της από τον Ναπολιτάνο αρχιτέκτονά της που ήταν υπεύθυνος και για το σχεδιασμό του συστήματος ύδρευσης της πόλης. Αποτελεί και σημείο συνάντησης για πολύ κόσμο.
Η είσοδος - πλατεία
Η κρήνη του Onofrio από ψηλά.
Από εκεί άρχιζε και ο κεντρικός φαρδύς λιθόστρωτος δρόμος ονόματι Stradun, που οδηγούσε στον καθεδρικό της πόλης και στο παλιό λιμάνι της. Η Stradun ήταν γεμάτη κόσμο. Όταν λέμε κόσμο, εννοούμε πολυυυύ κόσμο. Τόσο κόσμο νομίζω ότι ίσως να συνάντησα στη Βενετία την ημέρα του καρναβαλιού. Και τώρα ήταν Σεπτέμβριος. Φαντάζομαι τι θα γίνεται εδώ τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο. Νομίζω πάντως ότι από άποψη καιρού και εποχής ήρθαμε την κατάλληλη στιγμή.
Η επόμενή μας κίνηση ήταν να βγάλουμε εισιτήρια και να μπούμε για να περπατήσουμε τα τείχη. Εκεί που αναζητούσα τα γκισέ των εισιτηρίων ξαφνικά βλέπω τα αγόρια με γουρλωμένα μάτια να έχουν καρφωθεί σε μια βιτρίνα. Ω! ναι. Πρόκειται για τη βιτρίνα μαγαζιού που πουλούσε σουβενίρ από το GoT.
Μιλάμε για ότι μορφής σουβενίρ μπορεί να φανταστεί κανείς. Μπλούζες, φούτερ, τσάντες καπέλα, μπρελόκ, καρφίτσες, φιγούρες κ.α. Και ακριβά. Μάλλον αυτό δεν θα μπορούσαμε να το γλυτώσουμε. Ρίξαμε μια γρήγορη ματιά και υποσχεθήκαμε αλλήλους ότι βγαίνοντας από τα τείχη θα έρθουμε να ψωνίσουμε, για να μην τα κουβαλάμε από τώρα.
Όλοι οι οδηγοί έλεγαν ότι η επίσκεψη στα τείχη θα πρέπει να γίνει πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα για να γλυτώσεις τον πολύ κόσμο και τον ποδαρόδρομο στη ζέστη. Για μας η ζέστη ήταν ανεκτή και όσον αφορά τον κόσμο, όπου και να πήγαινες είχε πολύ και από την άλλη μεριά ήταν τόσο must για τα παιδιά να περπατήσουμε τα τείχη που έπρεπε να είναι το πρώτο που θα κάναμε στην πόλη.
Αφού ανεβήκαμε πολλά σκαλιά για να φτάσουμε να πατήσουμε πάνω στα τείχη, ξεκινήσαμε να τα περπατάμε δεξιόστροφα. Το πρώτο που συναντήσαμε ήταν το φρούριο Fort Bokar, το οποίο επί Αυστριακής κατοχής αποτέλεσε φυλακή. Πρωταγωνίστησε και στη σειρά. ((Είναι ο προμαχώνας απ’ όπου σχεδιάστηκε η στρατηγική της μάχης του Μαυροπόταμου από τον Tyrion και τον Varys)). Από εκεί είχαμε μια καταπληκτική θέα στο διπλανό κολπάκι ((που αποτελεί το λιμάνι του King’s Landing και εδώ γυρίστηκαν σκηνές από τη μάχη του Μαυροπόταμου)) και στην απέναντι μεριά του κόλπου το φρούριο Lovrijenac ((που αποτελεί το Red Keep)), που είναι χτισμένο πάνω σε ένα ψηλό βράχο. Ήταν η ώρα που το κολπάκι ήταν γεμάτο εκπαιδευτές και μαθητές καγιάκ, που με τα πορτοκαλί σωσίβιά τους έδιναν μια ωραία νότα στο όλο σκηνικό. Εδώ ήταν που άρχισε από τον μικρό γιο οι γκρίνια: «Θέλω να κάνω καγιάκ, θέλω να κάνω καγιάκ». Ατάκα που θα μας ακολουθούσε σε όλο τα ταξίδι.
Τείχη...ψηλά και απροσπέλαστα.
Και η Stradun από ψηλά.
Το Fort Bokar (αριστερά), το Fort Lovrijenac (δεξιά) και το λιμάνι της "Μάχης του Μαυροπόταμου" στη μέση.
Στο Fort Bokar
Μοιάζουν ...απόρθητα.
Στη συνέχεια της διαδρομής μας συναντήσαμε κάτω από τα τείχη λουόμενους, οι οποίοι κάνανε βουτιές πηδώντας από τα ψηλά βράχια. Εκεί υπήρξε λίγος συνωστισμός από τον κόσμο που κοντοστεκόταν για να τους θαυμάσει. Σταθήκαμε και εμείς αρκετή ώρα. Τα τείχη σε εκείνο το σημείο ήταν σαν προέκταση των βράχων. Οι δύτες είχες την εντύπωση ότι πηδούσαν από τα τείχη.
Το βαθύ μπλε της Αδριατικής.
Και οι βουτιές.
Εδώ μια μικρή στάση ήταν επιβεβλημένη. Ένα παγωτό από ένα μικρό “καφέ”, πλήρως εναρμονισμένο με το περιβάλλον των τειχών ήταν ότι έπρεπε για την αντιμετώπιση της ζέστης.
Μετά από μια μικρή κατηφορίτσα των 800μ. συναντήσαμε το φρούριο Sv. Ivan του 14ου αιώνα που σήμερα είναι ναυτικό μουσείο και στη συνέχεια συναντήσαμε το παλιό λιμάνι.
Μέχρι αυτό το σημείο σε όλη τη διαδρομή μας αριστερά βλέπαμε την παλιά πόλη, τις αυλές και τις στέγες των σπιτιών. Σε κάποια σημεία τα παράθυρα των σπιτιών αγγίζουν τα τείχη. Τόση εγγύτητα υπάρχει! Μέχρι και γήπεδο μπάσκετ συναντήσαμε, με την μπασκέτα να είναι στηριγμένη πάνω στο τείχος!! Μην ξεχνιόμαστε κιόλας. Εδώ είναι Κροατία και έχουν παράδοση και στο μπάσκετ.
Από τη δεξιά μας πλευρά είχαμε θέα απ’ το βαθύ μπλε της Αδριατικής και των νησιών. Βλέπαμε και το μικρό νησάκι Lokrum που είχαμε προγραμματίσει να πάμε την επόμενη μέρα, τους λουόμενους και τα βράχια πάνω στα οποία είναι χτισμένα και τα τείχη.
Γενικά, η θέα από οποιοδήποτε σημείο των τειχών και των πύργων που συναντήσαμε κατά μήκος των τειχών ήταν φανταστική.
Από τη στιγμή που φτάσαμε και προσπεράσαμε το παλιό λιμάνι αρχίσαμε πια να έχουμε και στα δεξιά μας χερσαία θέα. Βλέπαμε πια και δεξιά μας και αριστερά μας την πόλη.
Στη συνέχεια συναντήσαμε το φρούριο Revelin (που χτίστηκε για να προστατευτεί η πόλη από τους Τούρκους, από επιθέσεις από τη στεριά), μετά συναντήσαμε τη τρίτη είσοδο Ploce Gate και στη συνέχεια τον Gornji ugaw (Upper tower), που τώρα είναι μουσείο-παλιό χυτήριο κανονιών.
Η είσοδος του Μοναστηριού των Δομινικανών (με "ρόλο" στη σειρά στη 2η σεζόν)
Άμα έχεις μεράκι...παίζεις και σε στραβό γήπεδο.
Τέλος συναντήσαμε τον Minceta tower. Ήταν ο πιο σημαντικός πύργος για την άμυνα της πόλης στραμμένος προς τη στεριά και αποτελούσε και ένα σύμβολο για το πόσο απόρθητη πόλη είναι. ((Όσον αφορά τη σειρά: πρόκειται για το House of the Undying. Είναι εδώ που είχαν φυλακιστεί οι μικροί δράκοι της Daenerys από τον μάγο του Quarth)). Εδώ χαζολογήσαμε αρκετή ώρα κάνοντας τον γύρο του, ανεβαίνοντας στην κορυφή του και βγάζοντας τις άπειρες φωτογραφίες, παίρνοντας πόζα αλά Daenerys. Μετά κατηφορίσαμε πια προς την έξοδο των τειχών, από την οποία και μπήκαμε, αφού είχαμε κάνει όλο τον κύκλο τους. Λίγο πριν την έξοδο υποκύψαμε στον πειρασμό να ψωνίσουμε ένα σουβενίρ. Η μικρή πήρε ένα βραχιολάκι που έγραφε Croatia, γιατί ήθελε λέει με αυτό να θυμάται τα τείχη. Με παντομίμα και τα λίγα Αγγλικά που ξέρει περιχαρής μας είπε ότι έμαθε (από την πωλήτρια) το “Hvala” (το ευχαριστώ στα Κροατικά), που από εκεί και πέρα το λέγαμε συνέχεια. ***
Minceta tower
Εμείς τη διαδρομή αυτή των τειχών μαζί με στάσεις για χάζεμα, φωτογραφίες παγωτό, ψώνια κ.τ.λ. την κάναμε περίπου σε 2 ώρες. Είχε κόσμο, αλλά ευτυχώς όχι τόσο που να είναι ενοχλητικός. Νομίζω ότι τα αγόρια ειδικά ήταν πολύ ευχαριστημένα
Μόλις βγήκαμε έξω αρχίσαμε να περπατάμε προς την Stradun. Εντάξει. Αυτή η πόλη μου κάνει άλλη εποχή τελείως. Να είμαι επηρεασμένη από τη σειρά που έχει γυριστεί ως επί το πλείστον εδώ; Μάλλον συμβαίνει το ανάποδο. Η θεαματική ομορφιά αυτής της μεσαιωνικής πόλης βγαλμένης από το παρελθόν και των τειχών που την περικλείουν ήταν ο λόγος που επιλέχτηκε για να γυριστεί η σειρά Game of Thrones.
Χτισμένη με άσπρη πέτρα
Στο τέλος της Stradun κάναμε μια στάση στο Πρυτανικό Μέγαρο ή Rector’s Palace. Πρόκειται για ένα Ενετικό κτίσμα που αποτέλεσε το Κυβερνείο της πόλης για πολλά χρόνια. Στο αίθριο του κτιρίου, το οποίο είναι ορατό και από τον κεντρικό δρόμο γυρίστηκε σκηνή από τη σειρά. ((Υποδύθηκε την αυλή του σπιτιού του πλούσιου εμπόρου στο Quarth)). Συνήθως, εγώ προχωρούσα μπροστά από τους άλλους προκειμένου να ανακαλύψω τα film location και όταν τα ανακάλυπτα γυρνούσα και φώναζα σε όποιον ήταν πίσω μου. Έλα βρήκα το τάδε σημείο. Ε! ο επόμενος γυρνούσε στον από πίσω και φώναζε το ίδιο. Μετά μαζευόμαστε και οι πέντε και βγάζαμε φωτογραφίες. Η πλάκα ήταν με τη μικρή που χωρίς να έχει δει προφανώς τη σειρά ήθελε να ενημερώνεται μόνο για το ρόλο της μικρής όμορφης βασίλισσας της Daenerys και να παίρνει πόζες της για να φωτογραφίζεται.
Μετά το Πρυτανικό Μέγαρο, βρήκαμε και τις σκάλες ((της “εξιλέωσης” της Cersei Lannister)), που και χωρίς το “ρόλο” αυτό πάλι θα τις θαύμαζε κάποιος.
Η αυλή του Rector's Palace
Οι σκάλες "της εξιλέωσης"
Είχαμε χωθεί για τα καλά μέσα στα στενά και μας ήρθε μυρωδιά πίτσας. Ακολουθώντας τη μυρωδιά οδηγηθήκαμε σε ένα Ιταλικό ορθάδικο. Αποφασίσαμε όμως να βρούμε να καθίσουμε κάπου και για να απολαύσουμε την πίτσα μας, αλλά και για να πάρουμε μια ανάσα και να ξεκουραστούμε και λίγο. Όντως σε κάποιο άλλο στενό βρήκαμε ένα ωραίο μικρό μαγαζάκι (pizza Dardin) και καθίσαμε. Αφού παραγγείλαμε ξαφνικά θυμήθηκα πανικόβλητη ότι με το εισιτήριο των τειχών μπορούσαμε να μπούμε και στο φρούριο Lovijenac την ίδια όμως μέρα. Πρόκειται για το φρούριο που πρωτοείδαμε στην απέναντι μεριά του κόλπου, το οποίο όχι μόνο «έχει παίξει» στη σειρά, αλλά έχει και καταπληκτική θέα όλων των τειχών και γενικά είναι και αυτό must. Οκ! Με έπιασε ένας πανικός τι ώρα είναι; προλαβαίνουμε; τα εισιτήρια που είναι; ποιος τα έχει; Από πού είναι ο δρόμος για το φρούριο; Να φάμε και να φύγουμε!
Φύγαμε. Πρώτα όμως έπρεπε να κάνουμε στάση στο μαγαζί με τα σουβενίρ που είχα υποσχεθεί νωρίτερα στα παιδιά. Είναι και σε πολύ καίρια θέση! Δεν γίνεται αυτό να το προσπεράσεις κατά λάθος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο μαγαζιά αρκετά μεγάλα, που βρίσκονται στην είσοδο των τειχών (με το που μπαίνεις μέσα στα τείχη) από την κεντρική Πύλη Pile, το ένα δεξιά και το άλλο αριστερά. Δεν γίνεται να περάσεις και να μην τα δεις.
Και η αλήθεια είναι ότι για σουβενιρομάγαζο είχε πολύ όμορφα πραγματάκια, αλλά πανάκριβα. Game of Thrones βλέπεις. Τι να κάνουμε; Μπήκαμε λοιπόν μέσα και ….ψωνίσαμε.
Μετά και από αυτήν την ευτυχισμένη στιγμή μας συνεχίσαμε το δρόμο μας για το Fort Lovrijenac, που βρίσκεται έξω από τα τείχη του Dubrovnik. Περάσαμε μπροστά από το κολπάκι με τα καγιάκ –όπου φυσικά πάλι άκουσα το «θέλω να κάνω καγιάκ» του μικρού- και μετά ανεβήκαμε αρκετά σκαλοπάτια πάνω στο βράχο μέχρι που συναντήσαμε την είσοδο του φρουρίου. ((Όσον αφορά τη σειρά: είναι το Red Keep, η καρδιά του King’s Landing)). Στον πραγματικό κόσμο είναι το φρούριο Lovrijenac (φρούριο του Αγίου Λαυρεντίου). Είναι γνωστό και με το όνομα «Γιβραλτάρ του Dubrovnik», επειδή είναι χτισμένο σε βράχο ύψους 45μ. πάνω στην ακτή και έχει καταπληκτική θέα.
Μείναμε αρκετή ώρα εκεί. Ήταν απογευματάκι και ο κόσμος είχε λίγο «κόψει», οπότε η περιήγηση και για μας ήταν πιο χαλαρή. Εδώ γυρίστηκαν πολλές σκηνές από το GoT. ((μία από αυτές: τα γενέθλια του Joffrey)). Κάποιες τις ήξερα και ενημέρωνα τα αγόρια κάποιες άλλες τις ανακάλυπταν μόνοι τους και ενθουσιάζονταν. Έμοιαζε σαν κυνήγι θησαυρού. Προφανώς βγάλαμε τις άπειρες φωτογραφίες. Και να μην υπήρχε η σειρά στη μέση πραγματικά αυτό το φρούριο αξίζει μιαν επίσκεψη, γιατί είναι από τα πιο καλοδιατηρημένα και πιο όμορφα που έχω δει και γιατί έχει ανεπανάληπτη θέα προς τα τείχη και την πόλη του Ντουμπρόβνικ.
Άλλο εντυπωσιακό ήταν ότι για λίγο παρακολούθησα την ξενάγηση ενός group. Μα πόσο παράξενο μου φάνηκε να εξηγεί η ξεναγός λεπτομερώς που ακριβώς περπάτησε η Cersei και που γονάτισε ο Littlefinger ((πρόσωπα της σειράς)). Και να παρακολουθούν όλοι οι τουρίστες με τόση προσήλωση λες και τους μιλούσαν για ιστορικά πρόσωπα. Μέχρι και prive ξενάγηση ενός ζευγαριού στα γερμανικά άκουσα!
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι και εγώ το ίδιο έκανα. Νομίζω όμως ότι είναι άλλο πράγμα το να ενημερωθείς για μερικά πράγματα και μετά να πας επί τόπου και να «παίξεις» με τα παιδιά σου ανακαλύπτοντάς τα και άλλο να πληρώσεις επαγγελματία ξεναγό για να σε πάει και να στα εξηγήσει. Είναι για μένα κάτι τελείως διαφορετικό.
Οκ! Τελειώσαμε και με αυτό. Τι άλλο έχει τώρα; Με ρωτούσαν τα παιδιά. Υπάρχει ακόμα και ένα παρκάκι ((που γυρίστηκε ο γάμος του Joffrey και η σκηνή του θανάτου του)), είναι απέναντί μας ακριβώς, αλλά νομίζω δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Όχι! Μα φτάσαμε μέχρι εδώ και δεν θα πάμε να δούμε και αυτό; Θα πάμε. Ok! Και πήγαμε.
Στο Gradac Park, αν βρισκόμουν τυχαία, δεν νομίζω ότι θα το αναγνώριζα ως film location. Είναι απίστευτο πως με ένα κιόσκι και δύο τέντες πως μπορούν να μεταμορφώσουν το χώρο σε κάτι μη αναγνωρίσιμο. Τα παιδιά βέβαια αναγνώρισαν ακόμη και ένα μονοπάτι στο πάρκο που θυμούνταν από τη σειρά. Και από εδώ είχε επίσης καταπληκτική θέα του φρουρίου και των τειχών. Οκ! Το είδαμε και αυτό.
Gradac Park
Υπήρχαν τόσα άλλα που μπορούσαμε να δούμε στην παλιά πόλη. Όμως είχαμε και την αυριανή μέρα αφιερωμένη στην πόλη και η ώρα ήταν περίπου 6:30, οπότε ήρθε η ώρα να φύγουμε προκειμένου να προλάβουμε να κάνουμε και ένα μπάνιο. Εγώ βέβαια πολύ θα ήθελα να πάμε στα βράχια να κολυμπήσουμε λίγο, ο μικρός πολύ θα ήθελε να πάμε για καγιάκ, αλλά το δέλεαρ της πισίνας του ξενοδοχείου ειδικά για τα παιδιά ήταν μεγάλο, οπότε για να ολοκληρωθεί η επιτυχημένη ημέρα έπρεπε να πάμε να εκμεταλλευτούμε την πισίνα.
Έτσι και έγινε. Ανηφορίσαμε λοιπόν προς το parking, πληρώσαμε τη λυπητερή (210kn/28€) και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας. Βάλαμε τα μαγιό μας και για το επόμενο δύωρο μέχρι που νύχτωσε πλατσουρίζαμε στην πισίνα. Η απόλυτη χαλάρωση ύστερα από μια πολύ πετυχημένη μέρα.
Το βράδυ κλασικά μαγείρεψα στην κουζινίτσα μας και φάγαμε. Κοιμηθήκαμε όλοι ευχαριστημένοι.
Άλλη μια μέρα στο “φωτεινό” Dubrovnik μας περίμενε!
. Ελπίζω τα παιδια να απόλαυσαν το ταξίδι και κυρίως το καγιάκ...
