Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Μαμά πότε θα πάμε στο King’s Landing;

[Grerena]

8η ημέρα (Kotor/ ταξίδι για Αργυρόκαστρο)
Πολύ ωραίο ύπνο έκανα σήμερα. Ξύπνησα νωρίς από αδημονία να δω το φιόρδ με το φως της ημέρας. Από το παράθυρό μου έβλεπα τα βουνά να πέφτουν απότομα μέσα στο νερό δημιουργώντας έτσι σκηνικό παρόμοιο με εκείνο των Αλπικών λιμνών της Β. Ιταλίας τύπου Como ή Lugano, μόνο που εδώ δεν είναι λίμνη, αλλά θάλασσα. Απίστευτο το πόσο βαθιά μέσα στη στεριά προχωράει η θάλασσα. Πρόκειται για το μεγαλύτερο φιόρδ της Ευρώπης (με εξαίρεση φυσικά αυτά της Νορβηγίας).

Το σπίτι που μείναμε

Από το παράθυρό μου επίσης είδα στην μικρή παραλία αραγμένα και κάποια καγιάκ. Ναι! Καγιάκ. Τα είχε πάρει το μάτι μου και χθες το βράδυ. Όταν λοιπόν βγήκα στην αυλή για καφέ ρώτησα τον Philip αν μπορούμε να πάρουμε ένα καγιάκ για βόλτα και μου είπε ναι!
Ξυπνάω λοιπόν το μικρό και περιχαρής του ανακοινώνω ότι επιτέλους θα κάνει καγιάκ. Βάλαμε μαγιό και κατεβήκαμε στη μικρή προβλήτα μπροστά από το δωμάτιό μας. Εγώ θα έκανα μπάνιο και ο μικρός καγιάκ. Μας ακολούθησε προφανώς και η μικρή. Έκανε καγιάκ ο μικρός, πήγε βόλτα και τη μικρή, έκανα και εγώ, έκανα και μπάνιο και με ύφος ικανοποίησης ρωτάω το μικρό αν ευχαριστήθηκε. Και εκείνος τι μου απαντάει;
-Καλά ήταν αλλά εγώ ήθελα να κάνω καγιάκ έξω από τα τείχη του Dubrovnik!
Δεν έχω λόγια!

Με τα μπάνια, τα πρωινά, τα καγιάκ και τα φορτώματα η ώρα πια είχε πάει 12:00. Μαζευτήκαμε, πληρώσαμε και αποχαιρετήσαμε τον φιλόξενο Philip και φύγαμε με κατεύθυνση την πόλη του Kotor. Κάναμε λοιπόν το γύρο του φιόρδ, περνώντας απ’ έξω από πανέμορφα χωριά όπως το Risan και το Perast και πολύ κοντά από τα νησάκια του κόλπου (δεν είχαμε χρόνο γι’ αυτά) και φτάσαμε και παρκάραμε έξω από τα τείχη του Kotor.
Για να είμαι εντάξει με το χρονικό προϋπολογισμό μου θα έπρεπε από το kotor να φύγουμε το αργότερο 1:30. Είχαμε να κάνουμε ένα μακρύ ταξίδι μέσα στην Αλβανία, προκειμένου να φτάσουμε κατά τις 8:00 στο Αργυρόκαστρο όπου είχα κλείσει ξενοδοχείο για σήμερα το βράδυ. Οπότε είχαμε το πολύ μια ώρα να κάνουμε βόλτα στην πόλη. Εντάξει είναι και μικρή πόλη. Μια ώρα για ξεμούδιασμα και ένα snack είναι ότι πρέπει. Έτσι τουλάχιστον πίστευα.
Προφανώς έπεσα πολύ έξω. Η πόλη είναι μια κούκλα. Από τις πιο γοητευτικές μεσαιωνικές πόλεις που έχω δει. Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε. Μας παρέσυρε! Κάναμε βόλτες, φάγαμε πίτσα, φάγαμε παγωτό, καθίσαμε για καφέ, ψωνίσαμε και σουβενίρ και ξαναψωνίσαμε σουβενίρ, χαζέψαμε βιτρίνες.

Η είσοδος της πόλης

Ένας από τους λόγους επίσης που την έκανε πολύ ευχάριστη και στα παιδιά ήταν το ότι η πόλη είχε πολλές γάτες. Άγνωστο για ποιο λόγο, κυκλοφορούσαν πολλές γάτες. Είναι κάτι σαν μασκότ της πόλης. Οι κάτοικοι τις φροντίζουν ιδιαίτερα. Σε γωνιές είδα κεσεδάκια με φαγητό. Μέχρι και ζωντανή γάτα σε βιτρίνα είδα. Όσο για τα σουβενίρ δεν το συζητώ. Δεν υπήρχε πορτοφολάκι, μπρελόκ, κουδούνι, μαγνητάκι, τσάντα, μπλούζα, καπέλο που να μην έχει τη μορφή μιας γάτας επάνω και τη λέξη Kotor. Ήταν αστείο όλο αυτό και σίγουρα πρωτόγνωρο.

-Πω! Πω! Πω; Πέρασε η ώρα. Δεν πειράζει!
-Το άξιζε αυτή η πόλη. Πρέπει όμως τώρα να φύγουμε.
Βγαίνοντας από τα τείχη της πόλης, ξαφνιάστηκα βλέποντας μπροστά μου μια “πολυκατοικία”. Προς στιγμή έτσι μου φάνηκε. Μόνο που δεν ήταν πολυκατοικία, αλλά τα μπαλκόνια ενός τεράστιου κρουαζιερόπλοιου που μόλις είχε αράξει. Πόσο περίεργο φάνταζε έχοντας πίσω του ως φόντο το βουνό της απέναντι όχθης, η οποία ήταν όμως πολύ κοντά! Σαν να φύτρωσε ξαφνικά εκεί μέσα. Ναι! Ήταν θάλασσα! Όχι λίμνη. Συνέχεια το ξεχνούσα.

Προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά για τις πολλές ώρες οδήγησης, πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε στις 3:30 το μεσημέρι από το Kotor με κατεύθυνση προς Αργυρόκαστρο.
Στο δρόμο μας πριν τα σύνορα κάναμε και μια παράκαμψη κατά λάθος και αντί να πάρουμε τον πιο σύντομο δρόμο για τα σύνορα πήγαμε μέσω Ulcinj με αποτέλεσμα να κάνουμε περίπου 25km παραπάνω.
Λίγο πριν τα σύνορα βάλαμε και βενζίνη και μπήκαμε στην Αλβανία.
Στα σύνορα αυτά από το απέναντι ρεύμα είδαμε μια ατέλειωτη ουρά αυτοκινήτων, που τόσο φοβόμουν μη συναντήσουμε κατά διάρκεια του ταξιδιού μας. Ευτυχώς τη γλυτώσαμε. Εγώ το αποδίδω μάλλον στις “σωστές” ημερομηνίες του ταξιδιού μας. Εμείς από τη μεριά μας πάλι “αέρα” τα περάσαμε τα σύνορα.

Η διαδρομή μου φάνηκε ατέλειωτη. Οδηγούσα και σκεφτόμουν: Δεν μπορεί, λάθος κάνει το gps. Δεν μπορεί να θέλουμε ακόμα 2 ώρες για το Δυρράχιο. Δεν μπορεί να θέλουμε ακόμη μιάμισι ώρα για το Δυρράχιο. Δεν ήταν το Δυρράχιο το τέρμα μας για σήμερα, αλλά εκεί θα κάναμε μια στάση για φαγητό και ξεμούδιασμα. Άντε μία ώρα ακόμα. Και μου φαινόταν τόσο μακριά. Είχε νυχτώσει, είχε αρχίσει και βροχή. Είχα κουραστεί και είχα πιαστεί κιόλας. Άντε μισή ώρα ακόμα. Το μόνο καλό ήταν ότι επειδή ήταν βράδυ δεν είχε κίνηση στους δρόμους και δεν συναντήσαμε και κανένα μπλόκο, οπότε όπου είχε ανοιχτό δρόμο το πατούσα όσο γινόταν, ενώ τη μέρα δεν μπορούσες να το κάνεις αυτό.
Φτάσαμε επιτέλους στο Δυρράχιο. Έβρεχε και πεινούσαμε. Κάπου να κάνουμε στάση. Βρήκαμε ένα κοτοπουλάδικο. Θέλαμε και τουαλέτα, αλλά δεν είχαμε χρόνο για να καθίσουμε.
-«Πηγαίνετε οι τρεις άνδρες τουαλέτα και παραγγείλετε και κάτι. Εμείς οι γυναίκες θα περιμένουμε στο αυτοκίνητο. Να μη βραχούμε και όλοι».
Έτσι και έγινε. Αργούσαν όμως και ήθελα και εγώ να πάω να δω τι γίνεται. Μόλις επέστρεψε ο μικρός του λέω:
-«Κάτσε εσύ στο αυτοκίνητο και εγώ πάω να δω γιατί αργούν».
Μπαίνω μέσα σε ένα γεμάτο μαγαζί με κόσμο, αρκετά περιποιημένο μπορώ να πω, όπου όλοι έτρεχαν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο και βλέπω τον άνδρα μου να προσπαθεί να συνεννοηθεί στα Αγγλικά με το αφεντικό (φαινόταν για αφεντικό) για το κόστος της παραγγελίας, υπολογίζοντας παράλληλα και την ισοτιμία σε € που θα πληρώναμε. Ακούγοντας λοιπόν και εγώ την ανακεφαλαίωση της παραγγελίας, πετάχτηκα και είπα:
-«Εγώ δεν θέλω Pepsi».
Έκπληκτος ο μαγαζάτορας γυρίζει με κοιτάει και μου λέει:
-«Μιλάς Ελληνικά»;
-«Όλοι μας μιλάμε ελληνικά», του απαντάω χαμογελώντας.
-«Πες το βρε κοπέλα μου και τόση ώρα με έχει πρήξει ο δικός σου με τα Αγγλικά»!
Βάλαμε όλοι τα γέλια. Και μετά πιάσαμε κουβέντα (στα ελληνικά) για κανένα τέταρτο στο όρθιο. Μας είπε εν τάχει την ιστορία του. Είχε δουλέψει στην Ελλάδα για καμιά δεκαριά χρόνια, είχε πάει και σε άλλες χώρες για δουλειά και τώρα γύρισε στην πατρίδα του, όπου άνοιξε επιχείρηση και ήταν πολύ ευχαριστημένος. Από τότε όταν έβλεπε Έλληνα του άνοιγε η καρδιά γιατί έχει καλές αναμνήσεις από την Ελλάδα. Ήταν πολύ εγκάρδιος και μας μίλαγε με μεγάλη οικειότητα. Σαν να μας ήξερε και από χθες. Μας έβαλε και δυο νεράκια παραπάνω στην παραγγελία μας και αφού ευχαριστήσαμε αλλήλους φύγαμε.

Μετά το ευχάριστο αυτό διάλειμμα ξαναγυρίσαμε στον ατέλειωτο δρόμο. Ακολούθησα το gps για να βγω από την πόλη, αλλά είχα πάρει κατά λάθος τον παράδρομο της “Εθνικής” που δεν έβλεπα να με βγάζει στην “Εθνική” που ήταν ακριβώς δίπλα μου. Οι άλλοι όλοι ασχολούνταν με το κοτόπουλο και τις πατάτες και δεν μου δίνανε σημασία. Αφού “έφαγα” ούτε ξέρω πόσα χιλιόμετρα, τελικά πήρε το τιμόνι ο άνδρας. Αφού διαπιστώσαμε το λάθος δεν ήταν πια δύσκολο να γυρίσουμε πίσω και να πάρουμε το σωστό δρόμο! (σπόντα, σε περίπτωση που το διαβάσει και εκείνος).
Κάθισα στο πίσω κάθισμα για να ξεπιαστώ λίγο. Είχα αγκαλιά το gps και πήγαινα από οθόνη σε οθόνη. Πόσα χιλιόμετρα έχουμε ακόμα… Που είμαστε τώρα... Πόση ώρα έχουμε ακόμα... Πόσα χιλιόμετρα κάναμε... Τι υψόμετρο είμαστε…. Με πόσα χιλιόμετρα πάμε….
Καλά όταν ανεβαίναμε, είχαμε καλύψει μεγαλύτερη απόσταση σε μια μέρα την: Γιάννενα – Dubrovnik (που ήταν 550km και 10ωρο οδήγηση) και δεν μου είχε φανεί τόσο μεγάλη. Τώρα κάνουμε μικρότερη, την Kotor – Αργυρόκαστρο (που είναι 400km) και μου φαίνεται πολύ μεγάαααααλη.

Αυτή είναι η διαδρομή που κάναμε σήμερα

ενώ αυτή ήταν η διαδρομή που κάναμε όταν ΅ανεβαίναμε΅

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι και τον ξενοδόχο στο Αργυρόκαστρο θα “στήναμε”, γιατί τον είχα ειδοποιήσει ότι θα φτάναμε κατά τις 8:00 το βράδυ. Αυτό θα γινόταν αν φεύγαμε κατά τη 1:00 από το Kotor, όχι στις 3:30 που φύγαμε τελικά. Πω! Πω! Γαϊδουριά! Εμείς θα φτάσουμε στις 11:00 το βράδυ. Θα τον πάρω τηλέφωνο να τον ενημερώσω.
Μόλις τον κάλεσα αναρωτιόμουν αν θα του μιλούσα στα Αγγλικά. Σηκώνει το ακουστικό και ακούω:
-Παρακαλώ (στα ελληνικά).
-Γεια σας. Έχουμε κλείσει δύο δωμάτια για σήμερα το βράδυ. Ελπίζω να μας περιμένετε γιατί θα φτάσουμε αργά. Τώρα είμαστε Fier και εκεί θα ‘μαστε σε κανένα δύωρο.
-Μην ανησυχείς. Θα σας περιμένω.
Αφού έκλεισα το τηλέφωνο, σχολιάσαμε με τον άνδρα μου πως γίνεται να πέφτουμε πάνω σε Αλβανούς που να ξέρουν ελληνικά.
Ησύχασα λίγο μετά από αυτό και ομολογώ ότι με πήρε και λίγο ο ύπνος.

Ξύπνησα καθώς μπαίναμε στο Αργυρόκαστρο. Άντε τώρα να βρεις το ξενοδοχείο. Το σίγουρο είναι ότι είναι στην παλιά πόλη. Πάμε προς τα εκεί και κάπου θα βρούμε μια ταμπέλα για το Konaku Quest house. Είχα υπολογίσει να φτάσουμε μέρα, είναι 11:00 η ώρα το βράδυ, είμαι και πτώμα από την κούραση, δεν λειτουργώ και πολύ.
Φτάνουμε στο κέντρο της παλιάς πόλης. Σταματάμε έξω από ένα καφενείο. Αφού δεν βρίσκουμε ταμπέλες, θα ρωτήσουμε εδώ. Μπαίνει ο άνδρας μου μέσα στο καφενείο και σκεπτόμενος ότι κάποιος μπορεί να μιλάει και εδώ ελληνικά ρωτάει:
-Καλησπέρα! Ξέρετε πως μπορώ να πάω στο Konaku Quest House;
Χωρίς υπερβολή σηκώθηκαν τέσσερα άτομα πρόθυμα να βοηθήσουν, απαντώντας του στα ελληνικά!
-Ναι! Έλα να σου δείξω.
Ένας από αυτούς κατευθύνθηκε προς την γυάλινη εξώπορτα του καφενείου δείχνοντάς του πως θα πάμε. Παρακολουθώντας εγώ τη σκηνή από τη θέση του συνοδηγού, ξαφνιάστηκα βλέποντας μπροστά μου έναν άλλον τύπο που μόλις βγήκε από το αυτοκίνητό του και μου μίλησε.
-Ψάχνετε το Konaku;
-Ναι του λέω. Που το ξέρεις;
-Εγώ είμαι ο ιδιοκτήτης. Μαζί μιλήσαμε προηγούμενα.
-Και πως μας βρήκες εδώ;
-Ήξερα ότι θα ‘ρθετε κατά τις 11:00. Πήρα το αυτοκίνητο μου, κατέβηκα στο κέντρο ψάχνοντας αυτοκίνητο με ελληνικές πινακίδες και σας βρήκα.
Έμεινα άναυδη!!!
Φωνάζω στον άνδρα μου που προσπαθούσε να καταλάβει τις οδηγίες μέσα από τα στενά και του λέω:
-Έλα το βρήκα.
Ή μάλλον για μιαν ακόμη φορά μας βρήκαν!
Μπήκε και εκείνος στο αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε τον ξενοδόχο. Μέσα από στενά, ανηφορικά, πετρόχτιστα δρομάκια που έμοιαζαν σαν μικρός λαβύρινθος, φτάσαμε σε λίγα λεπτά στο κατάλυμα. Δεν νομίζω ότι θα το βρίσκαμε ποτέ.

Το σπίτι που θα μας φιλοξενούσε ήταν για μας μία έκπληξη. Ήταν απλά υπέροχο!
Ήταν χτισμένο στο ψηλότερο σημείο του Αργυρόκαστρου, δίπλα στο κάστρο του, με ορατότητα την παλιά πόλη. Πρόκειται για ένα πυργόσπιτο, ένα από τα αρκετά παραδοσιακά που έχει η πόλη. Αυτό όμως ήταν και παραδοσιακό και παλιό (ανακαινισμένο). Τα δωμάτια ήταν υπέροχα. Φαρδείς τοίχοι, μαντεμένιες σιδεριές στα παράθυρα, θολωτά ταβάνια, κυρτές σκάλες, πέτρινο πάτωμα, πολύ μοντέρνα μπάνια, λουλουδιασμένη αυλή με απίστευτες λεπτομέρειες με βρυσάκια και κρυφούς φωτισμούς. Ύστερα από το μακρύ ταξίδι, αυτό μας φάνηκε μια όαση.

Ο Σκεντέρ (ο ιδιοκτήτης) επέμενε να μας κεράσει χειροποίητο χυμό από φραγκοστάφυλο που είχε φτιάξει η γυναίκα του. Εμείς δεχτήκαμε. Του εκφράσαμε το θαυμασμό μας για το σπίτι του και εκείνος αφού μας είπε τα του σπιτιού επεκτάθηκε και σε άλλα του Αργυρόκαστρου και πιάσαμε μια συζήτηση για την Αλβανία, για την Ελλάδα για τις σχέσεις των δύο χωρών, για τους πολιτικούς των δύο κρατών, τους πρώην, τους επόμενους, και πολλά άλλα.

Το Αργυρόκαστρο είναι η γενέτειρα του δικτάτορα Εμβέρ Χότζα. Ήταν και κέντρο αντίστασης στην Οθωμανική κατοχή. Η πόλη συμβίωσε με τον κομουνισμό καλύτερα από άλλες Αλβανικές πόλεις τουλάχιστον από αισθητική άποψη, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί πόλη-μουσείο.
Στο παρελθόν επικρατούσε το εθιμικό δίκαιο Κανούν, που υποστήριζε έντονα τις βεντέτες, το νόμο του αίματος, εξ ου και τα πολλά “κουλέ” δηλαδή τα πυργόσπιτα, που έχτιζαν οι γαιοκτήμονες για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους. Πολλά από αυτά έχουν ανακαινιστεί και είναι επισκέψιμα όπως η οικία Ζεκάτε ή το σπίτι του Χότζα.
Εμείς όμως δεν χρειαζόταν να πάμε να τα δούμε, γιατί θα μέναμε εκείνο το βράδυ σε ένα από αυτά!
Το πυργόσπιτο που θα μέναμε είχε βομβαρδιστεί στον πόλεμο. Ο παππούς του ιδιοκτήτη λόγω της εξευτελιστικής του τιμής το είχε αγοράσει και το ανακατασκεύασε στοιχειωδώς για να μείνει με την οικογένειά του. Το σπίτι κατέληξε μετά από χρόνια στον Σκεντέρ, που με τα δικά του χέρια το ανακαίνισε πέτρα-πέτρα με καταπληκτικό αποτέλεσμα.
Μιλήσαμε και για την εποχή του Χότζα, για την εποχή που άνοιξαν τα σύνορα, για το ότι όλοι οι παλιοί μιλούν Ελληνικά και για το πόσο εύκολα οι νέοι μαθαίνουν γλώσσες. Μιλήσαμε ακόμα και για τον Ισμαήλ Κανταρέ, τον διάσημο σύγχρονο (και βραβευμένο) Αργυροκαστρίτη Λογοτέχνη, που ήταν και υποψήφιος για Νόμπελ Λογοτεχνίας. Καθώς ερχόμασταν είχα δει και το όνομά του σε μια οδό (Rruga Ismail Kadare). Ζει μόνιμα στο Παρίσι και όταν πρόσφατα επέστρεψε στο Αργυρόκαστρο για να μείνει στο παλιό του σπίτι -που είχε ζητήσει να ανακαινιστεί- έφυγε ξανά πίσω γιατί δεν ανακαινίστηκε “παραδοσιακά” αλλά “μοντέρνα”, κάτι που δεν του άρεσε.

Αυτά λέγαμε και άλλα πολλά. Είχαμε παρασυρθεί από την κουβέντα και είχαμε ξεχάσει και κούραση και τις ατέλειωτες ώρες οδήγησης, όλα. Κάτι η συζήτηση, κάτι το πυργόσπιτο, κάτι το φωταγωγημένο κάστρο, κάτι η ομίχλη στην ατμόσφαιρα με έκανε να νιώθω ότι ήμουνα μέσα σε σκηνικό του Αγγελόπουλου.
Αυτή η Πολιτιστικο – εθνολογικο - πολιτική κουβέντα κράτησε μέχρι τις 2:30 το πρωί.

Τα δε παιδιά όλη αυτήν την ώρα τι κάνανε; Ο μικρός έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη συζήτηση που είχαμε. Την παρακολούθησε όλη, χωρίς όμως να συμμετέχει. Μάζεψε ότι απορίες είχε και τις συζητήσαμε την επόμενη. Ο μεγάλος δεν άκουσε τίποτα. Από την αρχή που φτάσαμε είχε χωθεί στο δωμάτιο και την είχε πέσει για ύπνο. Ήταν κουρασμένος και επίσης είχε αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον του. Από τότε που τέλειωσαν τα “Game of Thrones” sites βιαζόταν να γυρίσουμε σπίτι μας. Η μικρή ζουζούνισε για λίγο γύρω μας, αλλά αργότερα μας άφησε και αυτή για χάρη του ύπνου.

Όταν αργά πια μείναμε μόνοι μας πέταξα την ιδέα να μείνουμε εδώ άλλο ένα βράδυ, να χαλαρώσουμε στην πόλη και να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Στον άνδρα μου άρεσε η ιδέα αφού είχαμε και “περιθώριο” να γυρίσουμε μια μέρα πιο αργά στη βάση μας.
Κοιμηθήκαμε πολύ αργά. Τρεις παρά είχε πάει, όταν μας νανούρισαν τα φώτα του κάστρου που έμπαιναν από τα παράθυρά μας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[chris7]

Οδικό ταξίδι στα Βαλκάνια.
Θαυμάσια!!!!!!!!!!
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Grerena]

3η ημέρα (Dubrovnik)
Ξημέρωσε η μέρα που τόσο προσμέναμε. Σήμερα θα πηγαίναμε στο Dubrovnik!
Σηκώθηκα πρωί πρωί να ετοιμάσω τα πρωινά.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να πω σχετικά με τα γεύματά μας. Είχα φροντίσει τα δωμάτια να έχουν κουζίνα, την οποία και εκμεταλλεύτηκα δεόντως. Την χρησιμοποιούσα για πρωινό και κάποια βράδια για βραδινό.
Σήμερα λοιπόν, μια που η μέρα που θα ακολουθούσε θα είχε πολύ περπάτημα, το πρωινό μας ήταν «γεμάτο ενέργεια». Αυγά μάτια, τοστ, γάλα με Cornflakes και μερέντα. Για μένα και τον άνδρα μου έφτιαξα και δύο περιποιημένους espresso (σε μπρίκι espresso) πάνω στο μάτι της κουζίνας, ωραιότατους. Πρώτη φορά το χρησιμοποιούσα για τις ανάγκες του ταξιδιού και ενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα. Μέχρι να φάνε το πρωινό τους εγώ φρόντισα να απολαύσω τον καφέ μου στον περιποιημένο χώρο γύρω από την πισίνα.
Αφού φάγαμε, ετοιμαστήκαμε, πήραμε τα σακίδιά μας (ο καθένας το δικό του) φορτωμένα με νερό και ξηροκάρπια για το δρόμο και φύγαμε.
Η παλιά πόλη του Dubrovnik απείχε μόλις 10’. Ο δρόμος μετά το Mlini που μέναμε άρχισε πια να γίνεται έντονα φιδίσιος, σκαμμένος στο βουνό και έχοντας αριστερά μας απρόσκοπτη θέα προς την Αδριατική και τα νησιά της. Ξαφνικά στο 5λεπτο οδήγηση είδαμε από μακριά τα τείχη. Κάναμε αμέσως στάση στο πρώτο πλάτωμα – parking που βρήκαμε για φωτογραφίες με φόντο την πόλη και το απέναντι καταπράσινο νησάκι Lokrum (το οποίο ήταν και αυτό μέσα στα σχέδιά μας).
Συνεχίσαμε και φτάσαμε στην είσοδο της πόλης.

Η είσοδος στην πόλη. Φαίνεται και ο Minceta tower.

Περάσαμε μπροστά από την κύρια πύλη Pile των τειχών αγνοώντας το υπαίθριο parking που ήταν στην είσοδο, ψάχνοντας κάποιο άλλο ίσως πιο οικονομικό και στεγασμένο.
Τελικά το βρήκαμε. Παρκάραμε στο Public Parking Garage και με τα πόδια πια κατηφορίσαμε προς την πύλη Pile.
Πρώτη μας κίνηση ήταν να κάνουμε συνάλλαγμα. Μπροστά στην πύλη Pile έχει μια κεντρική πλατεία με μαγαζιά exchange. Αυτή η πλατεία αποτελεί και σημείο συνάντησης των group. Το τι γινότανε από group δε λέγεται. Συνήθως υπάρχουν διάφορα θεματικά group ξενάγησης. Εδώ κυριαρχούσε το εξής ένα: το Game of Thrones tour. Υπήρχαν καμιά δεκαριά. Άλλο στα Αγγλικά, άλλο στα Γαλλικά, άλλο prive. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί. Κατά τα ψέματα. Ανεξάρτητα αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει αυτή η σειρά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πρόκειται για μια σειρά «φαινόμενο». Αυτή η πόλη είναι πολύ όμορφη και αξίζει σαφώς να πάει να τη δει κάποιος. Με την επιλογή της όμως για τα γυρίσματα της σειράς, πραγματικά εκτοξεύτηκε τουριστικά.

Εδώ θα πρέπει να πω δυο πράγματα για αυτήν την πόλη που με εντυπωσίασε και γοήτευσε τόσο πολύ. Έχουν ειπωθεί πολλά για αυτήν την πόλη, αλλά οφείλω να πω και εγώ τη δική μου άποψη.
Για μένα το Dubrovnik είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω δει, από τις πιο τουριστικές και το σίγουρο είναι ότι δεν μου θυμίζει “Βαλκάνια”.

Η παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ, η οποία ανήκει στον κατάλογο της Unesco από το 1979, είναι η πιο καλά διατηρημένη μεσαιωνική πόλη που έχω δει μέχρι σήμερα και συγχρόνως είναι και πολύ ενεργή. Λειτουργεί δηλαδή σαν να χτίστηκε χθες. Ένα άλλο ιδιαίτερό της (που τη διαφοροποιεί πολύ από τις άλλες Ευρωπαϊκές μεσαιωνικές πόλεις) είναι ότι είναι χτισμένη με την άσπρη δαλματική πέτρα που εξορύσσονταν από αρχαιοτάτων χρόνων κυρίως από το νησί Brac, αλλά και από άλλα νησιά της Δαλματίας, που σε συνδυασμό με το κόκκινο κεραμίδι των στεγών της δίνει μια πολύ όμορφη χρωματική αντίθεση. Τα τείχη που την περικλείουν, δεν έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Είναι φανερό ότι έχουν επέμβει και τα έχουν αναστηλώσει κατά τόπους όπου έχει χρειαστεί.
Αυτό βέβαια ήταν αναγκαίο να γίνει μετά τον πρόσφατο πόλεμο του ’91. Κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών καταστράφηκαν τα μισά σπίτια και μνημεία της πόλης. Το 1995 η Unesco και η Ε.Ε. συνέστησαν μια ειδική επιτροπή για την ανοικοδόμηση της πόλης και σε εντυπωσιακά μικρό χρονικό διάστημα οι περισσότερες ζημιές αποκαταστάθηκαν. Το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό. Το παλιό μεγαλείο του Dubrovnik επανήλθε.

Η περίμετρος των τειχών που περικλείουν την πόλη έχει μήκος 2 km και για να την περπατήσεις όλη χρειάζεσαι περίπου μία ώρα. Σε κάποια σημεία τα τείχη είναι 4-6μ φαρδιά και σε κάποια άλλα είναι 1,5 – 3μ. Το ύψος τους σε κάποια σημεία είναι έως και 25μ. Τα τείχη άρχιζαν να χτίζονται πάνω σε παλιά οχυρωματικά έργα του 13ου αι. προκειμένου να πάρουν τη σημερινή τους μορφή, το 1453, αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια επερχόμενη εισβολή των Οθωμανών. Τα τείχη παίρνοντας έτσι πανίσχυρη, ανίκητη μορφή κατέληξαν να θεωρούνται ένα από τα καλύτερα αμυντικά συστήματα κατά τη μεσαιωνική εποχή, καθώς δεν κατάφερε κανένας κατακτητής να τα διαπεράσει.

Στα τείχη υπάρχουν τρεις είσοδοι, προκειμένου να μπει κάποιος στην πόλη: Pile Gate, Ploce Gate και Sv. Ivan Fort.
Εμείς ξεκινήσαμε από την κύρια είσοδο, την Pile Gate. Με το που μπήκαμε μέσα το μάτι μας αγαλλίασε βλέποντας την εντυπωσιακή και αρχιτεκτονικά αριστουργηματική είσοδο-πλατεία. ((Όσον αφορά τη σειρά: πρόκειται για την πλατεία που το εξαγριωμένο πλήθος επιτέθηκε στον Joffrey, στη 2η σεζόν)). Προχωρώντας λίγα μέτρα πέσαμε πάνω στην κρήνη του Ονόφριο, από την οποία πολύς κόσμος εκμεταλλευόταν τη δροσιά της, γιατί η μέρα επίσης ήταν και πολύ ζεστή (είχαμε 4 Σεπτεμβρίου). Η κρήνη αυτή πήρε το όνομά της από τον Ναπολιτάνο αρχιτέκτονά της που ήταν υπεύθυνος και για το σχεδιασμό του συστήματος ύδρευσης της πόλης. Αποτελεί και σημείο συνάντησης για πολύ κόσμο.

Η είσοδος - πλατεία

Η κρήνη του Onofrio από ψηλά.

Από εκεί άρχιζε και ο κεντρικός φαρδύς λιθόστρωτος δρόμος ονόματι Stradun, που οδηγούσε στον καθεδρικό της πόλης και στο παλιό λιμάνι της. Η Stradun ήταν γεμάτη κόσμο. Όταν λέμε κόσμο, εννοούμε πολυυυύ κόσμο. Τόσο κόσμο νομίζω ότι ίσως να συνάντησα στη Βενετία την ημέρα του καρναβαλιού. Και τώρα ήταν Σεπτέμβριος. Φαντάζομαι τι θα γίνεται εδώ τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο. Νομίζω πάντως ότι από άποψη καιρού και εποχής ήρθαμε την κατάλληλη στιγμή.

Η επόμενή μας κίνηση ήταν να βγάλουμε εισιτήρια και να μπούμε για να περπατήσουμε τα τείχη. Εκεί που αναζητούσα τα γκισέ των εισιτηρίων ξαφνικά βλέπω τα αγόρια με γουρλωμένα μάτια να έχουν καρφωθεί σε μια βιτρίνα. Ω! ναι. Πρόκειται για τη βιτρίνα μαγαζιού που πουλούσε σουβενίρ από το GoT.
Μιλάμε για ότι μορφής σουβενίρ μπορεί να φανταστεί κανείς. Μπλούζες, φούτερ, τσάντες καπέλα, μπρελόκ, καρφίτσες, φιγούρες κ.α. Και ακριβά. Μάλλον αυτό δεν θα μπορούσαμε να το γλυτώσουμε. Ρίξαμε μια γρήγορη ματιά και υποσχεθήκαμε αλλήλους ότι βγαίνοντας από τα τείχη θα έρθουμε να ψωνίσουμε, για να μην τα κουβαλάμε από τώρα.

Όλοι οι οδηγοί έλεγαν ότι η επίσκεψη στα τείχη θα πρέπει να γίνει πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα για να γλυτώσεις τον πολύ κόσμο και τον ποδαρόδρομο στη ζέστη. Για μας η ζέστη ήταν ανεκτή και όσον αφορά τον κόσμο, όπου και να πήγαινες είχε πολύ και από την άλλη μεριά ήταν τόσο must για τα παιδιά να περπατήσουμε τα τείχη που έπρεπε να είναι το πρώτο που θα κάναμε στην πόλη.

Αφού ανεβήκαμε πολλά σκαλιά για να φτάσουμε να πατήσουμε πάνω στα τείχη, ξεκινήσαμε να τα περπατάμε δεξιόστροφα. Το πρώτο που συναντήσαμε ήταν το φρούριο Fort Bokar, το οποίο επί Αυστριακής κατοχής αποτέλεσε φυλακή. Πρωταγωνίστησε και στη σειρά. ((Είναι ο προμαχώνας απ’ όπου σχεδιάστηκε η στρατηγική της μάχης του Μαυροπόταμου από τον Tyrion και τον Varys)). Από εκεί είχαμε μια καταπληκτική θέα στο διπλανό κολπάκι ((που αποτελεί το λιμάνι του King’s Landing και εδώ γυρίστηκαν σκηνές από τη μάχη του Μαυροπόταμου)) και στην απέναντι μεριά του κόλπου το φρούριο Lovrijenac ((που αποτελεί το Red Keep)), που είναι χτισμένο πάνω σε ένα ψηλό βράχο. Ήταν η ώρα που το κολπάκι ήταν γεμάτο εκπαιδευτές και μαθητές καγιάκ, που με τα πορτοκαλί σωσίβιά τους έδιναν μια ωραία νότα στο όλο σκηνικό. Εδώ ήταν που άρχισε από τον μικρό γιο οι γκρίνια: «Θέλω να κάνω καγιάκ, θέλω να κάνω καγιάκ». Ατάκα που θα μας ακολουθούσε σε όλο τα ταξίδι.

Τείχη...ψηλά και απροσπέλαστα.

Και η Stradun από ψηλά.

Το Fort Bokar (αριστερά), το Fort Lovrijenac (δεξιά) και το λιμάνι της "Μάχης του Μαυροπόταμου" στη μέση.

Στο Fort Bokar

Μοιάζουν ...απόρθητα.

Στη συνέχεια της διαδρομής μας συναντήσαμε κάτω από τα τείχη λουόμενους, οι οποίοι κάνανε βουτιές πηδώντας από τα ψηλά βράχια. Εκεί υπήρξε λίγος συνωστισμός από τον κόσμο που κοντοστεκόταν για να τους θαυμάσει. Σταθήκαμε και εμείς αρκετή ώρα. Τα τείχη σε εκείνο το σημείο ήταν σαν προέκταση των βράχων. Οι δύτες είχες την εντύπωση ότι πηδούσαν από τα τείχη.

Το βαθύ μπλε της Αδριατικής.

Και οι βουτιές.

Εδώ μια μικρή στάση ήταν επιβεβλημένη. Ένα παγωτό από ένα μικρό “καφέ”, πλήρως εναρμονισμένο με το περιβάλλον των τειχών ήταν ότι έπρεπε για την αντιμετώπιση της ζέστης.
Μετά από μια μικρή κατηφορίτσα των 800μ. συναντήσαμε το φρούριο Sv. Ivan του 14ου αιώνα που σήμερα είναι ναυτικό μουσείο και στη συνέχεια συναντήσαμε το παλιό λιμάνι.
Μέχρι αυτό το σημείο σε όλη τη διαδρομή μας αριστερά βλέπαμε την παλιά πόλη, τις αυλές και τις στέγες των σπιτιών. Σε κάποια σημεία τα παράθυρα των σπιτιών αγγίζουν τα τείχη. Τόση εγγύτητα υπάρχει! Μέχρι και γήπεδο μπάσκετ συναντήσαμε, με την μπασκέτα να είναι στηριγμένη πάνω στο τείχος!! Μην ξεχνιόμαστε κιόλας. Εδώ είναι Κροατία και έχουν παράδοση και στο μπάσκετ.
Από τη δεξιά μας πλευρά είχαμε θέα απ’ το βαθύ μπλε της Αδριατικής και των νησιών. Βλέπαμε και το μικρό νησάκι Lokrum που είχαμε προγραμματίσει να πάμε την επόμενη μέρα, τους λουόμενους και τα βράχια πάνω στα οποία είναι χτισμένα και τα τείχη.
Γενικά, η θέα από οποιοδήποτε σημείο των τειχών και των πύργων που συναντήσαμε κατά μήκος των τειχών ήταν φανταστική.

Από τη στιγμή που φτάσαμε και προσπεράσαμε το παλιό λιμάνι αρχίσαμε πια να έχουμε και στα δεξιά μας χερσαία θέα. Βλέπαμε πια και δεξιά μας και αριστερά μας την πόλη.
Στη συνέχεια συναντήσαμε το φρούριο Revelin (που χτίστηκε για να προστατευτεί η πόλη από τους Τούρκους, από επιθέσεις από τη στεριά), μετά συναντήσαμε τη τρίτη είσοδο Ploce Gate και στη συνέχεια τον Gornji ugaw (Upper tower), που τώρα είναι μουσείο-παλιό χυτήριο κανονιών.

Η είσοδος του Μοναστηριού των Δομινικανών (με "ρόλο" στη σειρά στη 2η σεζόν)

Άμα έχεις μεράκι...παίζεις και σε στραβό γήπεδο.

Τέλος συναντήσαμε τον Minceta tower. Ήταν ο πιο σημαντικός πύργος για την άμυνα της πόλης στραμμένος προς τη στεριά και αποτελούσε και ένα σύμβολο για το πόσο απόρθητη πόλη είναι. ((Όσον αφορά τη σειρά: πρόκειται για το House of the Undying. Είναι εδώ που είχαν φυλακιστεί οι μικροί δράκοι της Daenerys από τον μάγο του Quarth)). Εδώ χαζολογήσαμε αρκετή ώρα κάνοντας τον γύρο του, ανεβαίνοντας στην κορυφή του και βγάζοντας τις άπειρες φωτογραφίες, παίρνοντας πόζα αλά Daenerys. Μετά κατηφορίσαμε πια προς την έξοδο των τειχών, από την οποία και μπήκαμε, αφού είχαμε κάνει όλο τον κύκλο τους. Λίγο πριν την έξοδο υποκύψαμε στον πειρασμό να ψωνίσουμε ένα σουβενίρ. Η μικρή πήρε ένα βραχιολάκι που έγραφε Croatia, γιατί ήθελε λέει με αυτό να θυμάται τα τείχη. Με παντομίμα και τα λίγα Αγγλικά που ξέρει περιχαρής μας είπε ότι έμαθε (από την πωλήτρια) το “Hvala” (το ευχαριστώ στα Κροατικά), που από εκεί και πέρα το λέγαμε συνέχεια. ***

Minceta tower

Εμείς τη διαδρομή αυτή των τειχών μαζί με στάσεις για χάζεμα, φωτογραφίες παγωτό, ψώνια κ.τ.λ. την κάναμε περίπου σε 2 ώρες. Είχε κόσμο, αλλά ευτυχώς όχι τόσο που να είναι ενοχλητικός. Νομίζω ότι τα αγόρια ειδικά ήταν πολύ ευχαριστημένα

Μόλις βγήκαμε έξω αρχίσαμε να περπατάμε προς την Stradun. Εντάξει. Αυτή η πόλη μου κάνει άλλη εποχή τελείως. Να είμαι επηρεασμένη από τη σειρά που έχει γυριστεί ως επί το πλείστον εδώ; Μάλλον συμβαίνει το ανάποδο. Η θεαματική ομορφιά αυτής της μεσαιωνικής πόλης βγαλμένης από το παρελθόν και των τειχών που την περικλείουν ήταν ο λόγος που επιλέχτηκε για να γυριστεί η σειρά Game of Thrones.

Χτισμένη με άσπρη πέτρα

Στο τέλος της Stradun κάναμε μια στάση στο Πρυτανικό Μέγαρο ή Rector’s Palace. Πρόκειται για ένα Ενετικό κτίσμα που αποτέλεσε το Κυβερνείο της πόλης για πολλά χρόνια. Στο αίθριο του κτιρίου, το οποίο είναι ορατό και από τον κεντρικό δρόμο γυρίστηκε σκηνή από τη σειρά. ((Υποδύθηκε την αυλή του σπιτιού του πλούσιου εμπόρου στο Quarth)). Συνήθως, εγώ προχωρούσα μπροστά από τους άλλους προκειμένου να ανακαλύψω τα film location και όταν τα ανακάλυπτα γυρνούσα και φώναζα σε όποιον ήταν πίσω μου. Έλα βρήκα το τάδε σημείο. Ε! ο επόμενος γυρνούσε στον από πίσω και φώναζε το ίδιο. Μετά μαζευόμαστε και οι πέντε και βγάζαμε φωτογραφίες. Η πλάκα ήταν με τη μικρή που χωρίς να έχει δει προφανώς τη σειρά ήθελε να ενημερώνεται μόνο για το ρόλο της μικρής όμορφης βασίλισσας της Daenerys και να παίρνει πόζες της για να φωτογραφίζεται.
Μετά το Πρυτανικό Μέγαρο, βρήκαμε και τις σκάλες ((της “εξιλέωσης” της Cersei Lannister)), που και χωρίς το “ρόλο” αυτό πάλι θα τις θαύμαζε κάποιος.

Η αυλή του Rector's Palace

Οι σκάλες "της εξιλέωσης"

Είχαμε χωθεί για τα καλά μέσα στα στενά και μας ήρθε μυρωδιά πίτσας. Ακολουθώντας τη μυρωδιά οδηγηθήκαμε σε ένα Ιταλικό ορθάδικο. Αποφασίσαμε όμως να βρούμε να καθίσουμε κάπου και για να απολαύσουμε την πίτσα μας, αλλά και για να πάρουμε μια ανάσα και να ξεκουραστούμε και λίγο. Όντως σε κάποιο άλλο στενό βρήκαμε ένα ωραίο μικρό μαγαζάκι (pizza Dardin) και καθίσαμε. Αφού παραγγείλαμε ξαφνικά θυμήθηκα πανικόβλητη ότι με το εισιτήριο των τειχών μπορούσαμε να μπούμε και στο φρούριο Lovijenac την ίδια όμως μέρα. Πρόκειται για το φρούριο που πρωτοείδαμε στην απέναντι μεριά του κόλπου, το οποίο όχι μόνο «έχει παίξει» στη σειρά, αλλά έχει και καταπληκτική θέα όλων των τειχών και γενικά είναι και αυτό must. Οκ! Με έπιασε ένας πανικός τι ώρα είναι; προλαβαίνουμε; τα εισιτήρια που είναι; ποιος τα έχει; Από πού είναι ο δρόμος για το φρούριο; Να φάμε και να φύγουμε!

Φύγαμε. Πρώτα όμως έπρεπε να κάνουμε στάση στο μαγαζί με τα σουβενίρ που είχα υποσχεθεί νωρίτερα στα παιδιά. Είναι και σε πολύ καίρια θέση! Δεν γίνεται αυτό να το προσπεράσεις κατά λάθος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο μαγαζιά αρκετά μεγάλα, που βρίσκονται στην είσοδο των τειχών (με το που μπαίνεις μέσα στα τείχη) από την κεντρική Πύλη Pile, το ένα δεξιά και το άλλο αριστερά. Δεν γίνεται να περάσεις και να μην τα δεις.
Και η αλήθεια είναι ότι για σουβενιρομάγαζο είχε πολύ όμορφα πραγματάκια, αλλά πανάκριβα. Game of Thrones βλέπεις. Τι να κάνουμε; Μπήκαμε λοιπόν μέσα και ….ψωνίσαμε.

Μετά και από αυτήν την ευτυχισμένη στιγμή μας συνεχίσαμε το δρόμο μας για το Fort Lovrijenac, που βρίσκεται έξω από τα τείχη του Dubrovnik. Περάσαμε μπροστά από το κολπάκι με τα καγιάκ –όπου φυσικά πάλι άκουσα το «θέλω να κάνω καγιάκ» του μικρού- και μετά ανεβήκαμε αρκετά σκαλοπάτια πάνω στο βράχο μέχρι που συναντήσαμε την είσοδο του φρουρίου. ((Όσον αφορά τη σειρά: είναι το Red Keep, η καρδιά του King’s Landing)). Στον πραγματικό κόσμο είναι το φρούριο Lovrijenac (φρούριο του Αγίου Λαυρεντίου). Είναι γνωστό και με το όνομα «Γιβραλτάρ του Dubrovnik», επειδή είναι χτισμένο σε βράχο ύψους 45μ. πάνω στην ακτή και έχει καταπληκτική θέα.

Μείναμε αρκετή ώρα εκεί. Ήταν απογευματάκι και ο κόσμος είχε λίγο «κόψει», οπότε η περιήγηση και για μας ήταν πιο χαλαρή. Εδώ γυρίστηκαν πολλές σκηνές από το GoT. ((μία από αυτές: τα γενέθλια του Joffrey)). Κάποιες τις ήξερα και ενημέρωνα τα αγόρια κάποιες άλλες τις ανακάλυπταν μόνοι τους και ενθουσιάζονταν. Έμοιαζε σαν κυνήγι θησαυρού. Προφανώς βγάλαμε τις άπειρες φωτογραφίες. Και να μην υπήρχε η σειρά στη μέση πραγματικά αυτό το φρούριο αξίζει μιαν επίσκεψη, γιατί είναι από τα πιο καλοδιατηρημένα και πιο όμορφα που έχω δει και γιατί έχει ανεπανάληπτη θέα προς τα τείχη και την πόλη του Ντουμπρόβνικ.

Άλλο εντυπωσιακό ήταν ότι για λίγο παρακολούθησα την ξενάγηση ενός group. Μα πόσο παράξενο μου φάνηκε να εξηγεί η ξεναγός λεπτομερώς που ακριβώς περπάτησε η Cersei και που γονάτισε ο Littlefinger ((πρόσωπα της σειράς)). Και να παρακολουθούν όλοι οι τουρίστες με τόση προσήλωση λες και τους μιλούσαν για ιστορικά πρόσωπα. Μέχρι και prive ξενάγηση ενός ζευγαριού στα γερμανικά άκουσα!
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι και εγώ το ίδιο έκανα. Νομίζω όμως ότι είναι άλλο πράγμα το να ενημερωθείς για μερικά πράγματα και μετά να πας επί τόπου και να «παίξεις» με τα παιδιά σου ανακαλύπτοντάς τα και άλλο να πληρώσεις επαγγελματία ξεναγό για να σε πάει και να στα εξηγήσει. Είναι για μένα κάτι τελείως διαφορετικό.

Οκ! Τελειώσαμε και με αυτό. Τι άλλο έχει τώρα; Με ρωτούσαν τα παιδιά. Υπάρχει ακόμα και ένα παρκάκι ((που γυρίστηκε ο γάμος του Joffrey και η σκηνή του θανάτου του)), είναι απέναντί μας ακριβώς, αλλά νομίζω δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Όχι! Μα φτάσαμε μέχρι εδώ και δεν θα πάμε να δούμε και αυτό; Θα πάμε. Ok! Και πήγαμε.
Στο Gradac Park, αν βρισκόμουν τυχαία, δεν νομίζω ότι θα το αναγνώριζα ως film location. Είναι απίστευτο πως με ένα κιόσκι και δύο τέντες πως μπορούν να μεταμορφώσουν το χώρο σε κάτι μη αναγνωρίσιμο. Τα παιδιά βέβαια αναγνώρισαν ακόμη και ένα μονοπάτι στο πάρκο που θυμούνταν από τη σειρά. Και από εδώ είχε επίσης καταπληκτική θέα του φρουρίου και των τειχών. Οκ! Το είδαμε και αυτό.

Gradac Park

Υπήρχαν τόσα άλλα που μπορούσαμε να δούμε στην παλιά πόλη. Όμως είχαμε και την αυριανή μέρα αφιερωμένη στην πόλη και η ώρα ήταν περίπου 6:30, οπότε ήρθε η ώρα να φύγουμε προκειμένου να προλάβουμε να κάνουμε και ένα μπάνιο. Εγώ βέβαια πολύ θα ήθελα να πάμε στα βράχια να κολυμπήσουμε λίγο, ο μικρός πολύ θα ήθελε να πάμε για καγιάκ, αλλά το δέλεαρ της πισίνας του ξενοδοχείου ειδικά για τα παιδιά ήταν μεγάλο, οπότε για να ολοκληρωθεί η επιτυχημένη ημέρα έπρεπε να πάμε να εκμεταλλευτούμε την πισίνα.
Έτσι και έγινε. Ανηφορίσαμε λοιπόν προς το parking, πληρώσαμε τη λυπητερή (210kn/28€) και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας. Βάλαμε τα μαγιό μας και για το επόμενο δύωρο μέχρι που νύχτωσε πλατσουρίζαμε στην πισίνα. Η απόλυτη χαλάρωση ύστερα από μια πολύ πετυχημένη μέρα.

Το βράδυ κλασικά μαγείρεψα στην κουζινίτσα μας και φάγαμε. Κοιμηθήκαμε όλοι ευχαριστημένοι.
Άλλη μια μέρα στο “φωτεινό” Dubrovnik μας περίμενε!

 

[alma]

Άλλη μια ωραία ιστορία και φωτό.Μπράβο σου που ταξιδεύεις με 3 παιδιά και διασχίζεις οδικώς τόσες χώρες.
Αν και από ότι μας λες τα δύο είναι πια μεγάλα,επειδή μας έχεις γράψει για αρκετά ταξίδια, μάλλον από παλιά τό ίδιο έκανες.
Και από ότι φαίνεται το απολαμβάνετε όλοι!

 

[Grerena]

Α! Σε ευχαριστώ πολύ.
Πάντα μου άρεσαν και έκανα ταξιδάκια. Από κάποια στιγμή και μετά άρχισα να νιώθω τύψεις που δεν έπαιρνα τα παιδιά μαζί. Άρχισα λοιπόν να τα παίρνω και αυτά μαζί, αλλά ένα - ένα προσπαθώντας να ακολουθώ του καθενός τα γούστα και να προσαρμόσω το ταξίδι σε αυτά και όχι το ανάποδο.
Το ταξίδι όμως αυτό στα Βαλκάνια είναι το πρώτο που κάνουμε όλοι μαζί. Τώρα που μεγάλωσαν κάπως έχουν συγκλίνει και τα γούστα τους, οπότε πραγματικά νομίζω ότι το απολαύσαμε όλοι.
Άσε που νομίζω ότι τους έχω μεταδώσει λίγο και τη "φιτιλιά" των ταξιδιών.

 

[Grerena]

4η ημέρα (Trsteno-Lokrum-Dubrovnik)
Το επόμενο πρωί εγώ ξύπνησα πρώτη απ’ όλους. Βασικά όλα τα πρωινά ξυπνούσα πρώτη. Ετοίμαζα τα πρωινά και ετοίμαζα και βαλίτσες (όταν ήταν να φύγουμε από το κατάλυμα), ενίοτε φόρτωνα και το αυτοκίνητο. Σήμερα όμως σκέφτηκα ότι μέχρι να σηκωθούν και να φάνε όλοι εγώ προλάβαινα να πάω να ρίξω μια βουτιά στην πισίνα και μέχρι να ετοιμαστούν θα έχω τελειώσει και εγώ με το μπάνιο μου. Έλα όμως που με πήρανε χαμπάρι και θέλανε τα δύο παιδιά να έρθουν και αυτά μαζί μου. Άλλες φορές δεν χάνουν με τίποτα το πρωινό χουζούρι, σήμερα όμως για πότε σηκώθηκαν και ετοιμάστηκαν δεν λέγεται. Τους ξηγήθηκα όμως ότι είχαμε μόνο μία ώρα περιθώριο, γιατί και σήμερα είχαμε να κάνουμε πολλά στο Ντουμπρόβνικ και έπρεπε να προλάβουμε. Οκ! Ήταν τελικά συνεπείς. Κάναμε το μπάνιο μας, φάγαμε και ετοιμαστήκαμε και κατά τις 12:00 φύγαμε.
Πριν πάμε όμως Ντουμπρόβνικ πρώτα έπρεπε να κάνουμε μια επίσκεψη σε έναν κήπο στο Trsteno, που βρίσκεται 10 χιλιόμετρα βόρεια του Dubrovnik, στον Trsteno Arboretum. Είναι ένας αναγεννησιακός κήπος του 1500 σχεδιασμένος από Ενετό αρχιτέκτονα. Ο κήπος αυτός, όπως αντιλαμβάνεται κανείς έχει «παίξει» στη σειρά GoT ((έχει παίξει το ρόλο των κήπων του παλατιού Red Keep)).
Φτάσαμε γρήγορα, παρκάραμε απ’ έξω από την κύρια είσοδο του κήπου. Πληρώσαμε και είσοδο (22€ και οι 5) και μπήκαμε.
Πρόκειται για έναν ωραίο αναγεννησιακό – βοτανικό κήπο, γεμάτο με συντριβάνια, κιόσκια, πέργκολες καλυμμένες με κληματαριές και γενικά πολύ πλούσια χλωρίδα, που όμως ομολογώ ότι αν δεν ήταν η σειρά στη μέση μπορεί και να μην πήγαινα. Τα παιδιά όμως, όπως και τις άλλες φορές έδειξαν ενθουσιασμό που βλέπανε και αυτό το film location. Το ιδιαίτερο του κήπου είναι ότι βρίσκεται σε κάποιο υψόμετρο και πολύ κοντά στη θάλασσα και από ορισμένα σημεία του η θέα προς τη θάλασσα είναι πολύ ωραία. Κάναμε και μια μικρή βόλτα και στο γραφικό λιμανάκι που βρίσκεται κάτω από τον κήπο (που θα έχει “παίξει” κάπου γιατί πολύ “μεσαιωνικό μου έκανε”) και μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το Ντουμπρόβνικ.

Το λιμανάκι από ψηλά

Και πολύ "μεσαιωνικό" από κοντά

Κατά τις 2:30 είμαστε πάλι στο γνωστό parking. Κατηφορίσαμε προς την πόλη, περάσαμε πάλι από την όμορφη «λεωφόρο» Stradun και “χτυπήσαμε” την πίτσα από το Ιταλικό «ορθάδικο» που μας μύρισε πάλι και λίγο πριν βγούμε στο λιμάνι για να πάρουμε βάρκα για το Lokrum, λοξοδρομήσαμε λίγο προκειμένου να δούμε το μοναστήρι των Δομινικανών με την όμορφη και film location στρογγυλή σκάλα στην είσοδό του. Επιπλέον εγώ με συνοδό τον μικρό, μπήκαμε μέσα στο Μοναστήρι (με 6,60€ & οι δύο) για να δω το υπέροχο αίθριό του, αλλά και να θαυμάσω και τη “St Mary Magdalene” του Tiziano, που έχει σε ένα από τα κελιά του. Πολύ θα ήθελα να πάμε και στον καθεδρικό της πόλης να δω και άλλο Tiziano που έμαθα ότι είχε μέσα, αλλά και Ραφαήλ, αλλά ούτε καν τόλμησα να το πω στην παρέα γιατί μάλλον ήξερα την απάντηση. ***

Ο δρόμος έξω από το Μοναστήρι των Δομινικανών

Το αίθριο του Μοναστηριού

Μα τι συμβαίνει με αυτήν την πόλη; λίγο η ενετική αρχιτεκτονική, λίγο η Ιταλοί ζωγράφοι, λίγο η μυρωδιά της πίτσας σε παρασέρνουν και για μια στιγμή μπορεί να ξεχαστείς και να σκεφτείς: Μα που είμαι ….μήπως….στην Ιταλία;

Μα τι δρόμος!!!

Σειρά είχε ένα παγωτό στο χέρι και μικρή αναμονή στο παλιό λιμάνι περιμένοντας να ξεκινήσει το καραβάκι που θα μας πήγαινε στο νησάκι Lokrum.
Στις 4:00 έφυγε το καραβάκι. Άλλη οπτική των τειχών από τη μεριά της θάλασσας. Θεόρατα φαντάζουν από το επίπεδο της θάλασσας. Φαντάζομαι ότι οι εχθροί της πόλης το μεσαίωνα θα είχαν μεγάλο πρόβλημα στις πολιορκίες. Πάντως πόδι Οθωμανού δεν πάτησε εδώ.

Είμαστε στο καραβάκι και απομακρυνόμαστε από το Dubrovnik.

Το λιμανάκι του Lokrum

Φτάσαμε στο νησί μετά από 20’. Δεν πρόκειται για νησί με εξωτικές παραλίες. Όμως παρόλα αυτά έμοιαζε παραδεισένιο. Είναι ένα καταπράσινο μικρό νησάκι με πλούσια πανίδα επίσης. Γεμάτο κουνελάκια, σκιουράκια, χελώνες, παγώνια και πιθανώς και άλλα που δεν είδα. Υπήρχαν 500 διαφορετικά είδη δέντρων. Πρόκειται για έναν βοτανικό κήπο, με εξωτικά είδη απ’ όλο τον κόσμο. Κάτω από τα ψηλά δέντρα υπήρχε πράσινο χορτάρι με διάσπαρτες ξύλινες ξαπλώστρες για τους επισκέπτες. Υπήρχαν και παραλίες, μόνο που ήταν βραχώδεις.

Ωραία όλα αυτά αλλά στο νησί ήρθαμε και για ένα άλλο λόγο: ((το σιδερένιο θρόνο με τα σπαθιά του Game of Thrones)). Και εκεί που περπατούσαμε μέσα στο καταπράσινο κεντρικό μονοπάτι και αναρωτιόμασταν που θα τον βρούμε, ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας ένα κτίριο με την επιγραφή “Lokrum Visitor Center featuring GoT”. Πέσαμε πάνω στο Κέντρο επισκεπτών σχετικό με το GoT.
Χαρά τα αγόρια….!!!
Μπήκαμε μέσα. Σε ένα μισοσκότεινο περιβάλλον έκθεταν φωτογραφίες και video. Video από το cast της σειράς, μαγνητοσκοπημένα κομμάτια που έδειχναν του πως γυρίστηκαν διάφορες σκηνές στο Dubrovnik και στο Lokrum, χάρτες με τις τοποθεσίες των γυρισμάτων κ.α. και πίσω από έναν τοίχο βρισκόταν ο θρόνος, ολόιδιος όπως στη σειρά. Ανέβαινες τρία τέσσερα σκαλάκια, καθόσουν και έβγαζες φωτογραφία ((αλά Joffrey, αλά Stark, αλά Baratheon κ.τ.λ.)) Βγάλαμε όλοι μας φωτογραφίες σαν βασιλιάδες και από τρεις τέσσερις φορές ο καθένας. Ευτυχώς είχε λίγο κόσμο. Ήταν εκεί άλλες δυο οικογένειες. Όταν βγάλανε και αυτές τις φωτογραφίες τους, εμείς ξαναπήγαμε και ξαναβγάλαμε κι άλλες. Πλάκα είχε. Χαζέψαμε και λίγο στην έκθεση και μετά βγήκαμε έξω. Διασχίσαμε τον κήπο του διπλανού Μοναστηριού των Βενεδικτίνων, έναν κήπο αναγεννησιακού στυλ ((ο οποίος και αυτός «έπαιξε» στη σειρά, έναν κήπο στο “Quarth”)) και βρήκαμε ένα καταπληκτικό καφέ όπου καθίσαμε για ένα καφεδάκι. Τα παιδιά δεν μας κάνανε παρέα. Τα αγόρια πήγαν να ξαναβγάλουν φωτογραφίες και να χορτάσουν το θρόνο και η μικρή πήγε να παίξει με τα κουνέλια και τα παγώνια.

Το Μοναστήρι των Βενεδικτίνων

και ο κήπος του...

The Iron Throne!!!

Ήταν αργά, κόντευε 6:00 και το καφέ έκλεινε. Σηκωθήκαμε και εμείς για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση. Υπήρχαν και άλλα σημεία ενδιαφέροντος στο νησί όπως το Fort Royal (ένα οχυρό που έχτισαν τα στρατεύματα του Ναπολέοντα στο ψηλότερο σημείο του), που είχε και θέα του Dubrovnik και η λεγόμενη “νεκρά θάλασσα” του Lokrum. Πρόκειται για μια λίμνη, που επικοινωνεί υπογείως με τη θάλασσα γι’ αυτό είναι και αλμυρή και επειδή έχει μεγάλη συγκέντρωση αλατιού οι ντόπιοι τη λένε “νεκρά” και μπορείς να κάνεις και μπάνιο. Προτιμήσαμε να προχωρήσουμε προς τη “νεκρά θάλασσα”.

Ο ουρανός είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Η πιθανότητα να μας πιάσει βροχή ήταν μεγάλη. Και είμαστε πολύ μακριά από το αυτοκίνητο. Φτάσαμε όμως μέχρι εδώ, να μην δούμε και αυτή τη νεκρά θάλασσα; Ρωτήσαμε έναν από το προσωπικό του νησιού και μας έδειξε την κατεύθυνση της θάλασσας και σε λίγο τη βρήκαμε. Μια μικρή λίμνη με βραχώδεις όχθες ήταν η περιβόητη νεκρά θάλασσα. Ένα ζευγαράκι μόλις έβγαινε από το νερό. Με σκοτεινό ουρανό και με άδεια τη θάλασσα από κόσμο δεν μας έκανε και πολύ όρεξη να μπούμε. Άρχισαν και μερικές ψιχάλες….Ο μικρός όμως ήθελε να μπει. Τι να κάνουμε; Να ‘χω και άλλη γκρίνια εκτός από τα καγιάκ;
-«Άντε μπες στα γρήγορα να μας πεις αν έχει άνωση απ’ το πολύ αλάτι».
Έβαλε στα γρήγορα το μαγιό του (κουβαλούσα μια τσάντα με μαγιό και δυο πετσέτες) και μπήκε.
-«Ναι» μου λέει. «Σε “τραβάει” λίγο προς τα πάνω».
Εκείνη τη στιγμή ήρθε και μια παρέα και μπήκε στη θάλασσα παρόλο το ψιλόβροχο. Ζήλεψα και εγώ και τελικά αποφάσισα να μπω. Μπήκα. Είχα και παπούτσια θαλάσσης (τέτοια οργάνωση παρακαλώ). Με το που μπήκα έπιασε πια βροχή κανονική. Μου ‘φυγε το απωθημένο. Βγήκα άρον άρον. Άλλαξα όπως όπως και εγώ και το παιδί. Τα βρεγμένα σε σακούλα. Οι δυο καλυφθήκαμε με τις πετσέτες, άλλοι δύο με μαντήλια και ένας με κουκούλα και αρχίσαμε να τρέχουμε μήπως βρούμε κανένα υπόστεγο για να καλυφθούμε. Ε! Στους Παράδεισους όμως δεν έχουν… υπόστεγα. Φτάσαμε μαζί με άλλους σε ένα μικρό περίπτερο-καφέ, το οποίο έκλεινε νωρίτερα λόγω βροχής και μείναμε εγώ και η κόρη μου για λίγο για να προστατευτούμε. Οι υπόλοιποι προχώρησαν προς την προβλήτα περιμένοντας το καραβάκι. Μείναμε για λίγο, αλλά η βροχή δεν σταματούσε. Αποφασίσαμε και εμείς να προχωρήσουμε να βρούμε και τους άλλους. Τελικά τους βρήκαμε σε ένα σπιτάκι του λιμανιού δίπλα στην προβλήτα μαζί με τους τελευταίους του νησιού, βρεγμένους και αυτούς να περιμένουν το καραβάκι. Χωθήκαμε και εμείς μέσα περιμένοντας όρθιοι. Καθώς περιμέναμε ξαφνικά παρατήρησα ότι δεν ήταν σπιτάκι αυτό που χωθήκαμε, αλλά καρνάγιο. Είχε μέσα μισοτελειωμένες ξύλινες βάρκες. Καλά αυτό το σκηνικό να περιμένουμε βρεγμένοι μέσα στο καρνάγιο, το καράβι από τον Παράδεισο για τον Πολιτισμό μου φάνηκε πολύ σουρεαλιστικό, όταν το σκεφτόμουν αργότερα.

Η "νεκρά θάλασσα"

Έπιασε βροχή. Τα μαζεύουμε άρον άρον και φεύγουμε...

Και τρέχουμε...

Και τρέχουμε...

Το καραβάκι δεν πέρασε στην ώρα του. Υποτίθεται ότι θα ερχόταν σε 10’. Αναθαρρήσαμε λίγο όταν ήρθε ένα σκάφος στις 7:00, αλλά δυστυχώς δεν ήταν για μας. Ήταν για άλλους που είχαν κλείσει prive μεταφορά. Εμείς θα παίρναμε με το καραβάκι της γραμμής. Περιμέναμε μέχρι που ήρθε το τελευταίο του δρομολογίου σύμφωνα με το πρόγραμμα δηλ. κατά τις 7:15. Βρεγμένοι πια ως το κόκαλο μπήκαμε μέσα, που ούτε να καθίσουμε δεν μπορούσαμε γιατί ήταν ανοιχτού τύπου και ήταν από το κύμα και τη βροχή παντού βρεγμένα. Και όσο σκεφτόμουν ότι μετά είχαμε και περπάτημα μέχρι το αυτοκίνητο και είχε αρχίσει και έκανε και κρύο. Νύχτωνε κιόλας.
Οκ! Φτάσαμε. Σταθήκαμε κάτω από μία τέντα ενός μαγαζιού στο λιμάνι μήπως και σταματήσει η βροχή αλλά μάταια. Τελικά σκεφτήκαμε ότι πιο πολύ να βραχούμε αποκλείεται, οπότε ας φύγουμε. Με τις πετσέτες στο κεφάλι διασχίσαμε την άδεια από κόσμο Stradun, τρέχοντας. Μα τι πόλη είναι αυτή! Ακόμα και άδεια, μια βροχερή ώρα σαν και αυτή και είναι τόσο φωτογενής!

Να και ένα πλάνο...χωρίς κόσμο!

Δεν φτάνει η ταλαιπωρία, το τρέξιμο και τα βρεγμένα ρούχα, αλλά τα αγόρια θέλανε και στάση στο μαγαζί των "Game of Thrones" πάλι! Έτσι, λίγο πριν την Pile Gate, κάναμε στάση του μισάωρου καταναλώνοντας το χαρτζιλίκι τους αυτή τη φορά, ξαναψωνίζοντας "Game of Thrones" σουβενίρ. Άλλη λυπητερή στο parking. Πληρώσαμε 24€ αυτή τη φορά (μείναμε λιγότερη ώρα σήμερα), πήραμε το αμάξι μας και κατά τις 8:30 φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο μας.
Βγάλαμε τα πολλά βρεγμένα μας στο μπαλκόνι για να στεγνώσουν, αλλά που να στεγνώσουν; Λυσσομανούσε όλο το βράδυ ο καιρός. Αέρας και βροχή. Οριακά γυρίσαμε πίσω. Ευτυχώς που δεν μας έτυχε αυτό στο νησί. Αν και τώρα που το σκέφτομαι…στα αγόρια μάλλον θα άρεσε να κοιμόντουσαν το βράδυ πάνω στον Iron Throne! Ξέρετε…αυτόν…. από το “Game of Thrones”.
Τέλος καλό όλα καλά.
Μαγείρεψα κλασικά και φάγαμε. Ετοίμασα και λίγο τα πράγματα, γιατί την άλλη μέρα είχαμε φόρτωμα και αναχώρηση.

 

[Grerena]

5η ημέρα (Blagaj-Mostar-Split)
Πρωινό made by mama, φόρτωμα του αυτοκινήτου, καφεδάκι δίπλα στην πισίνα και αναχώρηση.
Για σήμερα το βράδυ είχαμε κλείσει διαμέρισμα στο Split, στο οποίο θα έπρεπε να φτάσουμε κατά τις 7:00. Είχα ειδοποιήσει τον ιδιοκτήτη να μας περιμένει εκείνη την ώρα, αλλά θέλαμε και να προλάβουμε να επισκεφτούμε και τα υπόγεια του παλατιού του Διοκλητιανού στο Split, τα οποία δεν ήμουν και πολύ σίγουρη μέχρι τι ώρα θα ήταν ανοιχτά.
Το πρόγραμμά μας είχε στην ουσία μια ημερήσια εκδρομή στη Βοσνία & Ερζεγοβίνη με επίσκεψη στο Mostar με κατάληξη για διανυκτέρευση Split.

Η διαδρομή που κάναμε (την 5η ημέρα)

(Ευχαριστώ @vasiliss)

Φύγαμε λοιπόν λίγο χαλαρά το πρωί, ευτυχώς με καλό καιρό. Ο ήλιος είχε βγει και η Φθινοπωρινή μπόρα ήταν πια παρελθόν. Η διαδρομή ήταν παραλιακή με θέα τα νησιά της Δαλματίας. Κάποια στιγμή συναντήσαμε τα τείχη Ston. Πρόκειται για το λεγόμενο «Σινικό τείχος της Ευρώπης». Ονομάζεται έτσι λόγω του μεγάλου μήκους του (5Km). Είναι πολύ δημοφιλής η πεζοπορία κατά μήκος των τειχών, κάτι που πιστεύω ότι θα μας άρεσε να κάνουμε, αλλά πόσες μέρες πια θα ‘πρεπε να αφιερώσω για να τα κάνουμε όλα; Παρόλο που είναι και “Game of Thrones” site το «ξεσκαρτάραμε» από το πρόγραμμα και το προσπεράσαμε.
Η Βοσνία & Ερζεγοβίνη έχει ένα μικρό «άνοιγμα» στη θάλασσα. Μόνο για 9km «βλέπει» Αδριατική. Με το που μπαίνεις στη χώρα μόνο για 9 km παραλιακού δρόμου τη διασχίζεις και μετά ξαναπερνάς τα σύνορα και ξαναμπαίνεις στην Κροατία. Περάσαμε πάλι εύκολα. Δεν είχε κίνηση, παρά μόνο δυο – τρία αυτοκίνητα μπροστά μας. Η κατεύθυνσή μας ήταν για Mostar.

Περνώντας περιφερειακά από την πόλη Metkovic (της Κροατίας) συναντάμε το πολύ γνώριμό μας Lidl. Ευκαιρία για ανεφοδιασμό. Κάναμε στάση λοιπόν και ψωνίσαμε διάφορα από το φούρνο του, νερά, γάλατα, αυγά και γενικά πρόχειρα που μας αρέσουν για πρωινο-βραδινά γεύματα. Αμέσως μετά το Metkovic συναντήσαμε πάλι σύνορα. Ξαναμπήκαμε στη Βοσνία & Ερζεγοβίνη. Εδώ ο έλεγχος μας φάνηκε λίγο πιο ενδελεχής. Ήταν η μόνη φορά που μας ζήτησαν την πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου. Μάλιστα ο μουστακαλής τελωνιακός εμένα τουλάχιστον μου φάνηκε ότι είχε το ύφος του «τώρα σας έπιασα», «σιγά μην έχετε πράσινη κάρτα». Εμείς όμως προφανώς είχαμε. Αποχαιρετώντας τον απογοητευμένο συνοριοφύλακα μπήκαμε στο έδαφος της Β&Η για δεύτερη φορά.
Το τοπίο εδώ είναι καταπράσινο και ημιορεινό. Κοιλάδες ποτάμια και ψηλά δέντρα μας «ακολουθούσαν» σε όλη τη διαδρομή. Λίγο μετά το Poticelj, ένα όμορφο μεσαιωνικό χωριό, συναντήσαμε μια ταμπέλα που οδηγούσε στο τοπωνύμιο Blagaj. Είχα διαβάσει γι’ αυτό και πρότεινα στην ομήγυρη να πάμε για λίγο να δούμε το μέρος. Τι πρότεινα δηλαδή, σχεδόν το αποφάσισα, αφού εγώ κρατούσα εκείνη την ώρα και το τιμόνι. Απλά ήθελα ενδόμυχα να μοιραστώ την ευθύνη της τυχόν χρονοκαθυστέρησης αν δεν προλαβαίναμε στη συνέχεια τα υπόλοιπα.
Φτάσαμε γρήγορα. Στο Blagaj υπήρχε ένα παλιό χάνι, το Blagaj Tekke (Blagaj Tekija). Πρόκειται για ένα μοναστήρι-χάνι που έχτισαν Δερβίσηδες και αποτελούσε ξενώνα για τους ταξιδευτές σούφι. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα τζαμιού, ξενοδοχείου και φαγάδικου μαζί. Ο τεκές είναι χτισμένος πάνω σε ένα βράχο με απότομη κλίση, δίπλα από τα θεμέλια του οποίου και μέσα από μια σπηλιά του βράχου βγαίνει ένα ποτάμι. Το όλο σκηνικό είναι πολύ εντυπωσιακό. Στην απέναντι μεριά του ποταμού υπάρχουν πολλές ταβέρνες με τραπεζάκια πάνω σε νησίδες του ποταμού, στις όχθες του, σε γεφύρια. Δεν λείπανε βέβαια και τα σουβενιρομάγαζα.
Ο τεκές είναι επισκέψιμος. Με είσοδο 4€ (μόνο εμείς οι μεγάλοι-τα παιδιά ήταν δωρεάν) αποφασίσαμε να μπούμε και να τον δούμε και εκ των έσω.
Μπήκαμε. Ήταν καθαρό, ανακαινισμένο, όλο δωματιάκια, δωματιάκια, που έβλεπαν όλα στο νερό. Είναι αξιοσημείωτο το πώς τα ερεθίσματα επιδρούν διαφορετικά στον καθένα. Σε μένα δεν μου έκανε τόσο εντύπωση, ίσως γιατί είχα ξαναεπισκεφτεί “μουσουλμανικά” σε άλλες χώρες. Η μικρή εντυπωσιάστηκε (και της άρεσε κιόλας) που στην είσοδο για να μπει μέσα της φόρεσαν μαντήλα. Στα αγόρια δεν άρεσε που έπρεπε να βγάλουν τα παπούτσια τους. Έλεγαν: “αφού είναι ιερός χώρος γι’ αυτούς, τότε δεν χρειάζεται καν να μπούμε μέσα εμείς οι αλλόθρησκοι και να τον μαγαρίσουμε”. Από ότι κατάλαβα το Blagaj πρέπει να έχει πολλούς Τούρκους επισκέπτες. Άλλωστε η πατρίδα των σούφι είναι το Ικόνιο της Τουρκίας. Και εμάς στην αρχή μας πέρασαν για Τούρκους.
Μετά από την επίσκεψή μας αυτή, εγώ ήθελα να καθίσουμε στην παραποτάμια αυλή να πιούμε το παραδοσιακό τσάι. Οι άνδρες όμως πεινούσαν και οι ταβέρνες απέναντι μας είχαν σπάσει τη μύτη. Αν καθόμασταν βέβαια θα "κλέβαμε” χρόνο από το Mostar. Ωραία θα ήταν να καθόμασταν να φάμε σε μια εξοχή στη Βοσνία, όπως εδώ, αλλά με έτρωγε ο χρόνος. Τελικά καθίσαμε. Έφαγα μια καταπληκτική ψαρόσουπα και ο άντρας μου έφαγε πέστροφα μόλις ψαρεμένη και μαγειρεμένη με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους. Ποικιλία πέστροφας; ψητή, τηγανιτή, φιλέτο φούρνου και κεμπάμπ (σουβλιστό σε καλαμάκι). Επίσης του άρεσε πολύ. Η μικρή πήρε ένα τοπικό γλυκό και τα αγόρια είχαν μουτρώσει και δεν θέλανε τίποτα. Ο ένας γιατί ήθελε να φύγουμε (γιατί ήθελε να προλάβει ανοιχτό το παλάτι του Διοκλητιανού) και ο άλλος γιατί; Γιατί στο ποτάμι δίπλα μας είχε καγιάκ. Αν είναι δυνατόν! Αυτό το καγιάκ με ακολουθεί. Έβλεπε τις μουσουλμάνες να κάνουν καγιάκ δίπλα μας και “σεληνιαζόταν”.

Ο τεκές δίπλα στις πηγές του ποταμού

Μαρμάρινη πινακίδα στην είσοδο

Χωρίς μαντήλα δεν μπαίνει κανείς

Λεπτομέρεια στην οροφή

Μπαλκόνι πάνω ακριβώς από τις πηγές

Προσοχή απαγορεύονται...τα πάντα (ιδιαίτερα το κάτω αριστερά)

Το μενού του εστιατορίου

“Φάγαμε” πολύ ώρα απρόσμενη στο Blagaj, μάλλον εις βάρος του Mostar. Και μας έμεινε και η γκρίνια του καγιάκ, η οποία μας ακολούθησε για πολύ ώρα.
Αφού ψωνίσαμε και το σουβενίρ μας (ένα υπέροχο μπρούτζινο καθρεφτάκι) φύγαμε από το Blagaj. Σε 15’ είμαστε Mostar. Την πατρίδα του Μπάγιεβιτς (του Dusan Bajevic). Αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που ξέραμε για την πόλη αυτή μέχρι τότε! Τώρα όμως ξέραμε πια και για τη διάσημη γέφυρά του. Μπαίνοντας μέσα στην πόλη αρχίσαμε να ψάχνουμε για πινακίδες που να οδηγούν σε αυτή. Θέλαμε να παρκάρουμε όσο γινόταν πιο κοντά στη γέφυρα για να πάμε να δούμε από κοντά το μνημείο αυτό της Unesco. Βλέπαμε πινακίδες προς Stari Most, τις ακολουθούσαμε, αλλά πουθενά δεν την βλέπαμε και όλο ψιλοχανόμασταν και όλο πάλι μπροστά μας βρίσκαμε άλλες πινακίδες. Κάπου εδώ είναι, κάπου εδώ είναι αλλά που; Τελικά πέσαμε θύματα ενός παρκαδόρου.
-«Parking θέλετε κοντά στη γέφυρα»; Μας είπε.
-«Ναι» λέμε.
-«Ακολουθείστε με».
Και ακολουθήσαμε. Και μακριά μας πήγε και 5€ μας πήρε και αφύλακτο ήταν το αυτοκίνητο όσο λείπαμε. Αφού δε συνέβη τίποτα πάλι καλά. Μάθαμε όμως. Μας ξαναέτυχε παρόμοια φάση στο ταξίδι αλλά δεν την ξαναπάθαμε. Όλα εμπειρίες είναι.

Τέλος πάντων. Παρκάραμε και ακολουθήσαμε τον όχλο. Και όσο πλησιάζαμε πεζοί τη γέφυρα τόσο πύκνωνε ο κόσμος. Και μπήκαμε σε κάτι στενάκια με σουβενιρομάγαζα και όσο προχωρούσαμε τόσο πληθαίνανε μέχρι που ξαφνικά φτάσαμε. Την βλέπεις ξαφνικά από μία όχι και τόσο καλή γωνία ομολογουμένως. Από κοντά δεν μοιάζει παλιά. Είναι όμως το σχήμα της, η αρχιτεκτονική της, το στρατηγικό της σημείο, η ιστορία της, ή όλα αυτά μαζί, που την έχει κάνει τόσο διάσημη.

Η Παλιά Γέφυρα (Stari Most) εδώ και αιώνες θεωρείται σύμβολο γεφύρωσης του Χριστιανικού κόσμου (Κροάτες δυτικού τμήματος) με τον ισλαμικό κόσμο (Βόσνιοι ανατολικού). Καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου το 1993 και επανακατασκευάστηκε το 2004, ως επί το πλείστον από τους αυθεντικούς λίθους που ανασύρθηκαν από το ποτάμι Νέρετβα που γεφυρώνει, με τη βοήθεια οικονομικού προγράμματος στο οποίο συνέδραμαν Ιταλία, Ολλανδία, Κροατία, Τουρκία και Βοσνία. Η γέφυρα μπήκε στη λίστα της Unesco το 2005, όχι μόνο λόγω του ότι είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα του 16αι., αλλά και λόγω της μεγάλης συμβολικής της σημασίας. Και μια αξιοπρόσεκτη σύμπτωση: Κατασκευάστηκε από Οθωμανό αρχιτέκτονα το 1565 (με παραγγελία του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπή) και επανακατασκευάστηκε το 2004 από….. Τουρκική τεχνική εταιρία!

Η Stari Most είναι το ορόσημο της πόλης του Mostar και στην ουσία η σημαντικότερη attraction της.
Εμείς αράξαμε λίγο στο πλάι για να χαζέψουμε αυτήν και τους πύργους της ή όπως τους λένε αλλιώς: “τους φύλακες της γέφυρας”. Εγώ βρήκα ευκαιρία να εξηγήσω στα παιδιά γιατί δεν δείχνει παλιά ενώ είναι του 1565. Παράλληλα παρατηρούσαμε και κάποιους ντόπιους που προσπαθούσαν να μαζέψουν “χορηγίες” προκειμένου να κάνουν βουτιά από τη γέφυρα στο ποτάμι.. Αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι έθιμο που κρατάει από την κατασκευή της σχεδόν και δεν γεννήθηκε με τον τωρινό τουρισμό όπως πίστευα.
Όση ώρα είμαστε εκεί μέχρι να φάει το παγωτό του ο μικρός (για να παρηγορηθεί για το καγιάκ που έχασε), βουτιά στο ποτάμι δεν είχε γίνει. Εγκαταλείψαμε λοιπόν αυτή τη γωνία και αποφασίσαμε να διασχίσουμε τη γέφυρα να περάσουμε απέναντι το δρόμο που συνεχίζει παραποτάμια και να προχωρήσουμε για να τη δούμε από πιο μακριά. Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε λοιπόν από το αρκετά απότομο τόξο της, βγάζοντας εξαιρετικές φωτογραφίες από την οπτική της, στο Νέρετβα και στις απέναντι γέφυρες, παρόμοιας τεχνοτροπίας με τη Stari Most.

Stari Most

Η θέα από τη γέφυρα

Μέχρι τώρα αγνοούσαμε επιδεικτικά τα σουβενιρομάγαζα. Γενικά στα ταξίδια μας αποφεύγουμε τα ψώνια, γιατί παρασυρόμαστε και χάνουμε και χρόνο και χρήμα. Και σε αυτό το ταξίδι με τα σουβενίρ του “Game of Thrones” είχαμε μάλλον υπερβεί τα όρια. Εδώ όμως τα μαγαζιά της αγοράς Kujudziluk, του Mostar είχαν κάποια πράγματα ιδιαίτερα και ο πειρασμός να κοντοσταθείς και να τα χαζέψεις ήταν μεγάλος. Συγκεκριμένα είχαν πολλά εξαρτήματα πολέμου και του πρόσφατου (της δεκαετίας του ’90) και του Β΄ Παγκόσμιου. Πωλούσαν σφαίρες, κράνη, μάσκες αερίων, μαχαίρια κ.α. Υπήρχαν ακόμα και πολλά διακοσμητικά αλλά και χρηστικά αντικείμενα φτιαγμένα από…σφαίρες. Τα αγόρια μπαινόβγαιναν στα μαγαζάκια χάζευαν από εδώ, κοιτούσαν από εκεί και είχαν αρχίσει τη μουρμούρα, να πάρουμε αυτό, να πάρουμε εκείνο. Μα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να πάρουμε για σουβενίρ ένα ενθύμιο πολέμου! Εκείνα όμως το έβρισκαν μοναδικό! Ως και δώρα για φίλους ήθελαν να πάρουν! Τους ενθουσίαζε το ότι ήταν χρησιμοποιημένα! Το ότι ήταν παλιά! Αν είχε και αίμα επάνω θα ήταν ακόμα καλύτερα! Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ το θέμα και πήρα την κόρη μου και απομακρυνθήκαμε και πήγαμε να χαζέψουμε κοσμήματα. Εμείς πήραμε 2 βραχιολάκια, 1 καθρεφτάκι και τρία ζευγάρια σκουλαρίκια. Α! και ένα τασάκι χάλκινο που έλεγε Mostar. Και όλα αυτά πάμφθηνα. Όταν επέστρεψα πίσω στην Ελλάδα και συνειδητοποίησα πόσο φθηνά ήταν όλα σε εκείνη την αγορά, θύμωσα που δεν πήρα κι άλλα πράγματα. Ειδικά τα σκουλαρίκια ήταν πολύ ιδιαίτερης τεχνοτροπίας. Δεν είχα ξαναδεί, ούτε έχω ξαναδεί έκτοτε παρόμοια. Τελικά τα αγόρια πήραν ένα παλιό μαχαίρι θεοβρώμικο, το οποίο τους κράτησε ενθουσιασμένους καθ’ όλη τη διάρκεια του υπόλοιπου ταξιδιού αλλά και απασχολημένους τις ώρες της οδήγησης αφού διαφωνούσαν συνεχώς για το σε ποιον ανήκει.

H αγορά Kujudziluk

Παρασυρθήκαμε τελικά τόσο πολύ από τα ψώνια που ασχολήθηκα με αυτά με αποτέλεσμα να μη βγάλω πολλές φωτογραφίες.

Ευτυχώς που ξεχάσαμε για λίγο το καγιάκ, θυμηθήκαμε όμως την κοροϊδία του parking, αλλά στο τέλος όλα πήγαν καλά. Πήραμε το αυτοκίνητό μας και βγαίνοντας από τη Βοσνία μας έπιασε και το σούρουπο. Όλα καλά, αλλά φύγαμε “χαλαρά” το πρωί, καθίσαμε πολύ στο Blagaj, χαζολογήσαμε extra με τα ψώνια στο Mostar και τι ώρα θα φτάναμε στο Split; Θα στήσουμε και τον ιδιοκτήτη και το παλάτι αποκλείεται να το προλάβουμε ανοιχτό. Όλα αυτά βέβαια ήταν μέσα στο μυαλό μου γιατί το πρόγραμμα που είχα φτιάξει δεν το γνώριζε κανείς. Όχι ότι δεν ήθελα εγώ, αλλά γιατί δεν ήθελε κανένας άλλος να το ξέρει εκ των προτέρων. Όλοι ήταν μέρος του group και γνώριζαν μόνο τα “χοντρά”. Ήταν ευχαριστημένοι να ακολουθούν απλά τον ξεναγό, δηλ. εμένα!

 

[Grerena]

Μπήκαμε στην πόλη του Split γύρω στις εννιά παρά το βράδυ. Ασπάλαθος ονομαζόταν όταν ήταν Ελληνική αποικία, Spalatum όταν έγινε Ρωμαϊκή κτήση και Split κατέληξε σήμερα.
Άντε τώρα σε μια τόσο μεγάλη πόλη να βρεις το δωμάτιο που έκλεισα. Το gps του κινητού μου είναι μόνο για χοντρά πράγματα του τύπου “Split κέντρο”. Δεν παίρνει οδούς. Ήξερα όμως ότι είναι κοντά στο λιμάνι. Βέβαια και το λιμάνι είναι μεγάλο. Αφού κάναμε δυο τρεις βόλτες και μάθαμε καλά το λιμάνι, προσανατολίστηκα λίγο, θυμήθηκα και τους χάρτες του google street map που είχα “περπατήσει” και τo βρήκα. Ο ιδιοκτήτης μας περίμενε για να μας δώσει το κλειδί. Δεν έμενε κοντά και τον είχαμε στημένο 2 ώρες τον άνθρωπο. Ο ψηλός Ivan, τυπικός, έξυπνος και γρήγορος, δέχτηκε και euro και kuna, μας κατατόπισε για τα του σπιτιού και έφυγε.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το πόσο ωραίο ήταν το διαμέρισμα αυτό στο Split. Apartment Mily λέγεται και ήταν το τέλειο διαμέρισμα για μας. Είχε ένα δωμάτιο για τρεις με ντουλάπα, ένα σαλόνι με καναπέ-κρεβάτι για δύο και με μια τραπεζαρία, ξεχωριστή κουζίνα, πλήρως εξοπλισμένη και μεγάλο μπάνιο, όλα πεντακάθαρα και καινούρια. Το διαμέρισμα είναι ισόγειο, σε παλιό παραδοσιακό σπίτι και βλέπει σε μια αυλή – κήπο και το αυτοκίνητό μας μπορούσαμε να το παρκάρουμε απ’ έξω σε χώρο περιφραγμένο με πόρτα που λειτουργούσε με τηλεχειριστήριο. Το διαμέρισμα απέχει 5’ ακριβώς με τα πόδια από την είσοδο του παλατιού του Διοκλητιανού και άλλα 5’ από το λιμάνι (αν ήταν 6’ μακριά δεν θα προλαβαίναμε το καράβι για το Brac την μεθεπόμενη ημέρα). Το κόστος του ήταν 60€ το βράδυ.
Εγώ ενθουσιασμένη και ανανεωμένη αφού τακτοποιηθήκαμε στα γρήγορα (θα μέναμε εδώ δύο βράδια) ετοιμάστηκα για να βγούμε. Παρατήρησα μια ψιλοβαρεμάρα απ’ όλους. Ήταν ωραίο το σπίτι, είχε και τένις στην τηλεόραση με το οποίο έχουμε μία “λόξα” (σε μένα η “λόξα” των ταξιδιών υπερισχύει) και δεν πολυθέλανε να βγούμε. Δεν είμαστε καλά! Άδικα είχα άγχος όλη μέρα για το αν θα προλάβουμε το παλάτι ανοιχτό; Αν δεν πάμε τώρα, τότε θα πάμε αύριο στο παλάτι εις βάρος του κάστρου (που ήθελε πολύ ο μεγάλος). Οκ! Πείστηκαν. Και φύγαμε.
Πράγματι σε 5’ ακριβώς είμαστε στην είσοδο του παλατιού.
Πρόκειται για ένα παλάτι τεράστιο που έχτισε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, στο οποίο και αποσύρθηκε μετά την παραίτησή του από αυτοκράτορας. Αυτός ήταν έξυπνος αυτοκράτορας. Συνταξιοδοτήθηκε από μόνος του! Υπήρξε το μοναδικό φαινόμενο Ρωμαίου αυτοκράτορα που παραιτήθηκε. Όλοι οι άλλοι παύσανε από αυτοκράτορες με το θάνατό τους (τους περισσότερους τους ‘φάγανε’). Σήμερα το παλάτι αυτό έχει ενσωματωθεί με το οικιστικό περιβάλλον της πόλης. Ανάμεσα στις καμάρες και τα υπόστεγά του στεγάζονται σύγχρονα σπίτια και μαγαζιά.
Τα υπόγειά του παλατιού είναι τα μοναδικά καλοδιατηρημένα που στέκονται ατόφια, αλλά και αυτά είναι γεμάτο σουβενιρομάγαζα. Ένα κομμάτι τους μεγάλο έχει περιφραχθεί και μπορείς να τα επισκεφτείς με εισιτήριο (40kn και 20kn για παιδιά). Στο κομμάτι αυτό των υπογείων γυρίστηκαν όμως και σκηνές από το “Game of Thrones”. ((Συγκεκριμένα, ένα σημείο των υπογείων ήταν η φυλακή των δύο δράκων και σε άλλο εκεί που ήταν ο θρόνος της Daenerys)).
Προφανώς, η επίσκεψη των υπογείων ήταν άλλο ένα ‘πρέπει’ για τα παιδιά. Μην τα ρίχνω όμως όλα στα παιδιά, γιατί και εγώ ήθελα να τα δω. Φτάσαμε στις 9:30 το βράδυ και τι χαρά! Τι χαρά! Θα ήταν ανοιχτά ως τις 10:00.
Βγάλαμε εισιτήρια και μπήκαμε. Άλλη αίσθηση σε σχέση με το ισόγειο. Εδώ συνειδητοποιούσες το τεράστιο μέγεθός του. Και είμαστε και μόνοι μας. Τέτοια ώρα δεν είχε επισκέπτες. Μιλούσαμε και είχε και αντίλαλο. Βρήκαμε και τα διάφορα σημεία που παιχτήκανε σκηνές κλασικά, βγάλαμε και πολλές φωτογραφίες. Βγάλαμε φωτογραφίες και με τον Διοκλητιανό! Με το άγαλμά του εννοώ!

Στο μισάωρο βγήκαμε έξω. Μόλις βγήκαμε όμως καταλάβαμε ότι είχε και άλλο κομμάτι προς εξερεύνηση, στην απέναντι μεριά. Και η ώρα είναι 10:00 το βράδυ. Έκλεινε πια η πόρτα. Ε! Δεν τα προλάβαμε όλα τελικά. Μας είδανε όμως οι φύλακες και χωρίς εμείς να πούμε τίποτα, βλέποντας τα εισιτήρια στα χέρια μας, μας κάνανε νόημα ότι μπορούμε να περάσουμε και να δούμε και το υπόλοιπο.
Αυτό θα πει τουριστική συνείδηση! Τώρα δεν μπορώ να μην κάνω σύγκριση με την Ελλάδα, που μνημείο της Unesco εντός της Αττικής είναι ανοιχτό μόνο Τρίτη και Πέμπτη έως τη 1:00 το μεσημέρι!!!

Βγήκαμε έξω στις 10:30 το βράδυ. Ύστερα από αυτό μπορώ να πω ότι εκμεταλλευτήκαμε κάθε λεπτό αυτού του ταξιδιού. Είμαστε σε αρχαιολογικό χώρο μέχρι τις 10:30 το βράδυ!!!

Με το που βγαίνουμε βρεθήκαμε στο ισόγειο, στο περιστύλιο του ανακτόρου. Στο κέντρο αυτού του υπέροχα φωταγωγημένου αρχαιολογικού χώρου ένας μουσικός με την κιθάρα του έπαιζε μουσική τζαζ και ο κόσμος περιμετρικά του καθισμένος πάνω στα μάρμαρα του παλατιού έπινε το ποτό του ακούγοντάς τον. Πανέμορφο σκηνικό! Μια μαγεία!!! Καθίσαμε και εμείς, για λίγο όμως, γιατί τα παιδιά δεν είναι τόσο ρομαντικά όσο εμείς οι μεγάλοι. Είχε αρχίσει και ένα ψιλόβροχο. Περπατήσαμε για λίγο μέσα στα στενά τρώγοντας πίτσα στο χέρι οι μισοί και παγωτό στο χέρι οι άλλοι μισοί. Παραλίγο πάλι να μπούμε και σε ένα μαγαζί των GoT (που δεν θα μπορούσε να λείπει και από το Split).

Μα είναι φοβερό! Μαγαζί μέσα στο ανάκτορο. Από κάτω πιτσαρία και από πάνω ρωμαϊκές κολώνες!

Στολές της Daenerys και του Jon Snow

Αλλά τέλος για σήμερα. Κόντευε 11:30 και είμαστε στους δρόμους από το πρωί. Το Split δεν θα το βλέπαμε άλλο, γιατί αύριο είχαμε προγραμματίσει εκδρομή προς τα βόρεια. Σίγουρα άξιζε να μείνουμε παραπάνω, αλλά τι να πρωτοδούμε;
Γυρίσαμε σπίτι (σίγουρα δεν το νιώθαμε σαν ξενοδοχείο), με τους μισούς να κοιμούνται αμέσως και τους άλλους μισούς να ξενυχτάνε βλέποντας τένις στην τηλεόραση.

 

[Grerena]

6η ημέρα (Κάστρο Klis-Δρυμός Krka-Sibenik)
Και σήμερα είχα στριμωγμένο πρόγραμμα. Θα ξεκινούσαμε με επίσκεψη στο κάστρο Klis που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από το Split. Αυτό το κάστρο δεν θα το έβαζα στο πρόγραμμα αν δεν είχε συμμετάσχει στη σειρά GoT. Ήταν ένα επίσης από αυτά που ήθελε να πάμε ο μεγάλος μου γιος. Όχι ότι ήταν άσχημο. Όλα τα κάστρα είναι ωραία. Απλά έχει πραγματικά τόσα άλλα όμορφα η Κροατία….όπως η πόλη του Trogir που θα πηγαίναμε αν προλαβαίναμε σήμερα, αλλά δεν προλάβαμε. Δεν πειράζει, γιατί το κάστρο άρεσε πολύ στα παιδιά, οπότε χαλάλι τους.

Μετά λοιπόν τα κλασικά πρωινά μας και το καφεδάκι μου στον κήπο ξεκινήσαμε για το κάστρο. Σε 15’ είμαστε εκεί. Είχε ελεύθερο parking και μετά από μια μικρή ανάβαση περάσαμε τα τείχη του.

Το Κάστρο Klis είναι ένα μεσαιωνικό πέτρινο κάστρο σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός βουνού πάνω από την πόλη του Split. Χτίστηκε ως ένα μικρό οχυρό από μια αρχαία ιλλυρική φυλή, έγινε ένα βασιλικό κάστρο που ήταν η έδρα πολλών βασιλιάδων της Κροατίας , έπαιξε σημαντικό ρόλο ως ένα μεγάλο οχυρό κατά τη διάρκεια των οθωμανικών πολέμων στην Ευρώπη, πέρασε σε ενετικά χέρια και σε Αυστριακά και κατέληξε στο Βασίλειο της Δαλματίας (και σήμερα στην Κροατία).
Το κάστρο Klis έχει ιδιαίτερη αμυντική αρχιτεκτονική, χαρακτηριστική στη Δαλματία. Αποτελείται από τρεις αμυντικές γραμμές, με ακανόνιστη δομή, ώστε να ταιριάζουν με το φυσικό ανάγλυφο.

Εδώ διακρίνονται οι τρεις σειρές τειχών καθώς και η πόλη του Split στο βάθος.

Η επισκεψιμότητα του κάστρου αυξήθηκε κατά 70% από τη στιγμή που έγινε τόπος γυρισμάτων της σειράς “Game of Thrones”. Έτσι βρεθήκαμε και εμείς εδώ!!!
((Πρόκειται για την πόλη του Meereen. Το Βασίλειο απ’ όπου σχεδιάζει την επιστροφή της στην εξουσία η Daenerys Targaryen!))
Είναι εντυπωσιακό το πώς οι Κροάτες έχουν εκμεταλλευτεί τη δημοφιλία της σειράς. Υπήρχε μέχρι και μια μικρή έκθεση σχετική με τη σειρά. Πολλές φωτογραφίες που σε βάζουν στο κλίμα μέχρι και ομοίωμα ενός δράκου-πρωταγωνιστή.

Η παραπάνω φωτογραφία από τη σειρά εκτίθεται στο κάστρο.

Αφού “φάγαμε” περίπου μιάμισι ώρα περιδιαβαίνοντας στα διάφορα επίπεδα του κάστρου, φύγαμε κατά τη 1:00.
Επόμενος προορισμός ο Εθνικός Δρυμός Krka.

Ο Εθνικός Δρυμός Krka καλύπτει μία έκταση 142τετρ.χλμ. και ιδρύθηκε το 1985 για να προστατευτούν το μεσαίο και κατώτερο τμήμα του ποταμού Krka. Τα νερά του ποταμού κυλούν μέσα σε ένα φαράγγι ενός ασβεστολιθικού οροπεδίου και κατά την πορεία τους χύνονται στους εντυπωσιακούς καταρράκτες Roski Slap και Skradinski Buk, σχηματίζοντας μια σειρά από λίμνες που περιβάλλονται από πλούσια βλάστηση.
Ο Δρυμός Krka είναι περίπου μία ώρα βορειότερα του Split, και έχει δύο εισόδους. Η μία είναι η νότια είσοδος, που μπορείς να παρκάρεις και να προχωρήσεις πεζός για να μπεις μέσα στο Δρυμό και η άλλη είναι η βόρεια είσοδος, από το χωριό Skradin, απ’ όπου παίρνεις πλοιάριο, διασχίζεις για κανένα μισάωρο το ποτάμι για να φτάσεις στην καρδιά του Δρυμού. Μπαίνοντας από τη νότια είσοδο, προφανώς θα κερδίζαμε περισσότερο χρόνο (γιατί από τη βόρεια ήταν πιο μακριά). Κάνοντας όμως λάθος στις οδηγίες που έδωσα στο gps, τελικά οδηγηθήκαμε στη βόρεια είσοδο.
Μπαίνοντας μέσα στο χωριό Skradin και ψάχνοντας να παρκάρουμε κοντά στην προβλήτα με τα καραβάκια μας την πέφτουν τουλάχιστον 3 παρκαδόροι. Θυμηθήκαμε το Mostar και λέμε δεν την ξαναπαθαίνουμε. Προχωρήσαμε προς το κοντινότερο parking στο λιμάνι, το οποίο ήταν και φυλασσόμενο και παρκάραμε ήσυχοι εκεί το αυτοκίνητο. Άμεσα πήγαμε στον γκισέ για εισιτήρια, τα οποία εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν ακριβά, αλλά αργότερα όταν είδα το Δρυμό κατάλαβα……

Το καραβάκι που περιμέναμε για πολύ λίγο δεν ήταν καραβάκι τύπου καϊκι (σαν του Lokrum), αλλά καράβι μεγάλο. Επιβιβαστήκαμε στον πάνω ανοιχτό χώρο και ξεκινήσαμε. Σαν κρουαζιέρα σε εξωτικό τροπικό μέρος μου φάνηκε η όλη διαδρομή, που κράτησε περίπου μισή ώρα. Διασχίσαμε ένα φαρδύ πλωτό ποτάμι, στην άνοδό του και όσο πλησιάζαμε προς την καρδιά του Δρυμού τόσο και πιο έντονα ακούγαμε τους καταρράκτες που έπεφταν. Φτάσαμε. Αντικρίσαμε ένα τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Ένα δάσος που περιέβαλε τη λίμνη που σχημάτιζε ο καταρράκτης που έπεφτε. Ο επιβλητικός αυτός καταρράκτης λέγεται Skradinski Buk. Πέφτει από ύψος 45μ. και κατεβαίνει 17 βαθμίδες σε μήκος 800μ. δημιουργώντας έτσι μια πολύ όμορφη εικόνα. Παντού υπήρχαν μονοπάτια και γεφύρια που σου επέτρεπαν να πλησιάσεις πολύ για να τον θαυμάσεις.
Το μόνο αρνητικό ήταν το ότι είχε πολύ κόσμο. Το ήξερα ότι θα συναντούσαμε κόσμο. Ειδικά τον Αύγουστο το τοπίο χάνει τη μισή του ομορφιά λόγω της φοβερής πολυκοσμίας που έχει. Σήμερα ήταν μια απλή καθημερινή του Σεπτεμβρίου, απόγευμα και με καιρό έτοιμο να βρέξει αλλά και πάλι είχε κόσμο. Ευτυχώς όμως όχι τόσο ώστε να είναι απαγορευτικός ώστε να αποτραπούμε να κάνουμε μπάνιο στα νερά του καταρράκτη όπως και τόσοι άλλοι. Θέλαμε να μπούμε για μπάνιο εγώ και ο μικρός μου γιος (ο καγιάκ).
Οι τρεις λοιπόν της παρέας άραξαν σε ένα από τα πολλά μαγαζάκια του Δρυμού και ο μικρός και εγώ πήγαμε στις τουαλέτες για να αλλάξουμε, στις οποίες έπρεπε να πληρώσεις παρακαλώ (5kn).
Αυτό ήταν. Μπήκαμε. Κρύο νερό, αλλά πολύ αναζωογονητικό. Ήταν σχετικά λίγο δύσκολο να κολυμπήσεις. Εκτός από το προφανές ότι το νερό δεν είχε άνωση, σε σχέση με τη θάλασσα που έχουμε συνηθίσει, είχε επίσης πολύ άσχημο πυθμένα με πολλά βράχια. Τα βράχια αυτά ήταν άλλα ψηλά και άλλα κοντά και εσύ όταν ήθελες να πατήσεις στον πυθμένα στην ουσία πατούσες στην κορυφή αυτών των υπόλιμνων βουνών. Αλλά και αυτό ήταν δύσκολο να το κάνεις, γιατί όσο πιο κοντά ήσουν στο “σκάσιμο” του καταρράκτη τόσο πιο πολύ σε “τράβαγε” το νερό και έπρεπε καταβάλεις μεγαλύτερη προσπάθεια για να κολυμπήσεις. Το σίγουρο είναι ότι ήταν πολύ αναζωογονητικό και παρόλο που ήθελα να μείνω περισσότερη ώρα στο νερό, ήθελα να εξερευνήσω και τον υπόλοιπο Δρυμό γιατί σίγουρα δεν ήταν μόνο αυτό που έβλεπα.

Με το καραβάκι στο Δρυμό

Ο καταρράκτης Skradinski Buk

Βγήκαμε λοιπόν και πήγαμε ξανά στην τουαλέτα για άλλαγμα και αφού συναντήσαμε και τους άλλους που είχαν περιδρομιάσει ότι “βρώμικο” είχε το μέρος (τύπου hot dog, κρέπες, πατάτες με κέτσαπ κ.α.), πήραμε και εμείς “οι κολυμβητές” από μια σοκολατένια κρέπα και αρχίσαμε το περπάτημα όπου μας πήγαινε το κεντρικό μονοπάτι.
Συναντήσαμε στη διαδρομή μας και άλλους μικρότερους καταρράκτες, μονοπάτια, γεφύρια, μπαλκόνια με θέα, χάρτες που σε καθοδηγούσαν και σου υποδείκνυαν ανά πάσα στιγμή που είσαι, ξέφωτα με ξύλινα παγκάκια. Ήταν ένας παράδεισος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό το μέρος δεν είναι στη λίστα της Unesco, ενώ οι λίμνες Plitvice που βρίσκονται μιάμισι ώρα βορειότερα από εδώ είναι στη λίστα. Δηλαδή πως είναι οι λίμνες Plitvice; πόσο πιο όμορφες θα μπορούσε να είναι; Ελπίζω να το διαπιστώσω σύντομα σε επόμενο ταξίδι μου γιατί σε αυτό δεν «χωρούσαν».

Βορειότερα από το σημείο που βρισκόμασταν το ποτάμι πλαταίνει και βαθαίνει μέσα στο δάσος προτού κατέβει ανάμεσα στα δέντρα σχηματίζοντας τον καταρράκτη Roski Slap, ύψους 25μ. Αυτός ο καταρράκτης έχει σαφώς λιγότερους επισκέπτες γιατί είναι πιο μακριά και έχει και δυσκολότερη πρόσβαση. Δεν θα μπορούσαμε όμως να πάμε γιατί θα χάναμε πολύ χρόνο.
Ο Εθνικός Δρυμός Krka έχει προσφέρει επίσης πολλά ειδυλλιακά σκηνικά στο GoT. ((Διάφορες τοποθεσίες και των επτά Βασιλείων)).
Κάναμε λοιπόν έναν μεγάλο κύκλο διασχίζοντας ότι μονοπάτι υπήρχε φτάνοντας πάλι κοντά στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε.

Φτάσαμε στην προβλήτα για να πάρουμε το καραβάκι της επιστροφής που έφευγε στις 6:30. Το καραβάκι των 6:30 το χάσαμε οριακά. Δεν πειράζει. Θα πάρουμε το επόμενο που είναι και το τελευταίο και φεύγει στις 7:00. Τι καλά! Μπήκαμε πρώτοι στων 7:00 και μπορέσαμε και να καθίσουμε και πάνω για να έχουμε και καλή ορατότητα στην ποταμίσια κρουαζιέρα μας. Μόνο που λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Η βροχή που όλο το απόγευμα ερχότανε… και δεν ερχότανε (ευτυχώς δηλαδή, γιατί ευχαριστηθήκαμε το μπάνιο και τη βόλτα μας), δεν μας έκανε άλλο τη χάρη. Τώρα ήρθε και μάλιστα έντονη. Έπρεπε να ολοκληρωθεί η εντύπωση “των τροπικών” που σου έδινε το μέρος. Το καραβάκι έφυγε καθυστερημένα γιατί ήταν το τελευταίο της ημέρας και έπρεπε να πάρει και τους «καθυστερημένους». Μάλιστα γύρισε και λίγα μέτρα πίσω για να πάρει τον τελευταίο και πάλι άφησε και άλλους. Όλη η διαδρομή του γυρισμού έγινε υπό βροχή και εμείς που νιώθαμε τυχεροί στην αρχή για την προνομιακή θέση του πάνω ορόφου, τώρα που βραχήκαμε πάλι δεν νιώθαμε και τόσο καλά.

Φτάσαμε αισίως στο Skradin και με τη βροχή μόλις να έχει σταματήσει. Λίγο πριν πάρουμε το αυτοκίνητο, τα παιδιά κάνανε και ένα μικρό διάλλειμα παίζοντας σε ένα μικρό παιδικό τελεφερίκ. Κάναμε και μια μικρή στάση για να φορέσουμε κάτι πιο ζεστό και πήραμε το δρόμο για το Sibenik.

Παρόλο που νύχτωνε πια δεν μπορούσαμε να μην κάνουμε και μια στάση στην πόλη του Sibenik. Ήταν τόσο κοντά μας και ήθελα τόσο να δω τον καθεδρικό ναό την πόλης που είναι στη λίστα της Unesco και «έπαιξε» και στο GoT.

Φτάσαμε γρήγορα. Το αυτοκίνητο το βάλαμε σε parking. Βρήκαμε σχετικά εύκολα τον καθεδρικό, παρόλο που είχε νυχτώσει για τα καλά, αφού βρισκόταν σε ύψωμα και ήταν κατάλληλα φωταγωγημένος. Μόνο που τέτοια ώρα ήταν δυστυχώς κλειστός.
Ο καθεδρικός του Αγίου Ιακώβου (Sveti Jakova ή Saint James) χτίστηκε το 1432. Βομβαρδίστηκε το 1991 και ξαναχτίστηκε όπως ακριβώς ήταν και πριν από Κροάτες και ξένους ειδικούς. Είναι όλος χτισμένος από τοπική πέτρα. Η εκκλησία προστατεύεται από την Unesco. Ο χώρος στην πλατεία έξω από την εκκλησία αποτελεί σκηνικό από το “Game of Thrones”.
((Το Sibenik είναι η ελεύθερη πόλη Braavos, η έδρα της Σιδερένιας Τράπεζας και το καταφύγιο της Arya Stark. H εκκλησία Sveti Jakova είναι το σπίτι του καλού και του κακού ή αλλιώς ο ναός του πολυπρόσωπου Θεού της σειράς GoT)).

Μετά τις σκοτεινές φωτογραφίες της παρηγοριάς αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη και να καθίσουμε κάπου να φάμε. Καθίσαμε σε ένα μαγαζί που μας φάνηκε καλό επειδή κυρίως είχε ντόπιους και όχι τουρίστες. Επειδή τα Kuna μας τελειώνανε και δεν θέλαμε να κάνουμε άλλο συνάλλαγμα, μια που αύριο θα φεύγαμε από τη χώρα, σκεφτήκαμε να πάρουμε κάτι οικονομικό και διαλέξαμε τρεις σούπες, μια μακαρονάδα και μια καλαμαράκια. Περιμέναμε και εμείς να φάμε σούπες σαν αυτές που τρώγαμε στη Ρουμανία. Αλλά πόσο έξω πέσαμε! Οι σούπες που μας σερβίρανε δεν ήταν καν ορεκτικό, δεν ήταν καν αραιές, αλλά ήταν απλά έγχρωμο νερό. Κανονικά έπρεπε να μας φέρουν καλαμάκι και όχι κουτάλι. Ο μεγάλος και η μικρή που είχαν πάρει τα κανονικά πιάτα ήταν περιχαρείς και μας δούλευαν για τα καλά. Χρόνο για να περιμένουμε άλλο πιάτο δεν είχαμε, οπότε πείσαμε τους εαυτούς μας ότι δεν πεινούσαμε, αλλά διψούσαμε. Οι σούπες του Sibenik έγιναν ανέκδοτο για το υπόλοιπο της εκδρομής. Τις μνημονεύαμε όταν πεινούσαμε λέγοντας: “αχ! Να ‘χα τώρα μια σούπα σαν αυτή που φάγαμε στο Sibenik”. Και η ειρωνεία της υπόθεσης ήταν ότι τα Kuna που είχαμε δεν φτάσανε τελικά και πληρώσαμε με πιστωτική.

Ο Sveti Jakova

Βόλτες στα στενά του Sibenik

Τελικά αυτή η πόλη μου άφησε κάτι μελαγχολικό. Λίγο η υγρασία και οι βρεγμένοι δρόμοι, λίγο η εκκλησία της Unesco που ήταν κλειστή, λίγο οι σούπες ή λίγο απ’ όλα αυτά συντέλεσαν για να μου αφήσει μια γλυκόπικρη ανάμνηση.

Ήταν πια αργά. Ήρθε η ώρα της επιστροφής μας για στο Split. Θα επιστρέφαμε από την κεντρική αρτηρία που είχε διόδια. Αν το πρόγραμμά μας ήταν δύο ώρες πίσω, θα προλαβαίναμε όπως αρχικά είχα υπολογίσει να πάμε από τον παραλιακό δρόμο για να δούμε και το Trogir (μια πόλη-νησί της λίστας Unesco). Τώρα όμως η κατ’ ευθείαν επιστροφή μας ήταν επιβεβλημένη.
Ευτυχώς που ο δρόμος της επιστροφής ήταν καλός γιατί διαφορετικά θα ήταν πολύ δύσκολη η οδήγηση με την ομίχλη που συναντήσαμε. Σεπτέμβριο μήνα, χωρίς να είμαστε σε κανένα φοβερό υψόμετρο στη διαδρομή Sibenik –Split η ομίχλη που συναντήσαμε δεν μας άφηνε να δούμε στα 10 μέτρα. Με αργή λοιπόν οδήγηση φτάσαμε στο σπίτι κατά τις 10:00 το βράδυ.

Εδώ φαίνεται η διαδρομή που κάναμε την 6η ημέρα.

Πάει και αυτή η μέρα. Τώρα πρέπει να οργανωθώ για την επόμενη. Αύριο θα πρέπει να πάνε όλα ρολόι για να είναι πετυχημένη η μέρα μας. Ήταν δύσκολο όμως αυτό γιατί είχα να κάνω με πρωινό ξύπνημα των παιδιών και με καράβια που έπρεπε να προλάβουμε.
Για το πρόγραμμα της αυριανής μέρας είχα σκεφτεί ως εξής: Πρωινό ξύπνημα, μάζεμα των πραγμάτων και φόρτωμα, εισιτήρια και αναχώρηση με το καράβι των 9:00 για το νησί Brac, μπάνιο στην παραλία Zlatni Rat, αναχώρηση από άλλο λιμάνι στις 3:30 για στεριά και ταξίδι για το Μαυροβούνιο. Αν χάναμε το πρωινό καράβι των 9:00, το επόμενο ήταν τρεις ώρες μετά. Φοβόμουν επίσης, ότι επειδή είχε χαλάσει και ο καιρός, ότι το μπάνιο στη θάλασσα θα ήταν μιαν αποτυχία. Φοβόμουνα και τις γκρίνιες, οπότε μου πέρασε απ’ το μυαλό να εγκαταλείψω την ιδέα του νησιού και χωρίς άγχος να περιηγηθούμε χαλαρά στο Split, που δεν είχαμε δει και τόσο και να ταξιδέψουμε επίσης χαλαρά για το Μαυροβούνιο. Με έβγαλε από τη δύσκολη θέση ο άνδρας μου λέγοντάς μου: «κάνε αυτό που είχες προγραμματίσει».
Κοιμήθηκα τελευταία και αργά, προκειμένου να ετοιμάσω ότι μπορούσα για την επόμενη μέρα.

 

[Grerena]

7η ημέρα (Brac-Zlatni Rat-Montenegro)
Ξύπνησα από τις 6:00. Άρχισα με τα πρωινά, συνέχισα με τις βαλίτσες, συγύρισα και λίγο το σπίτι (να μην το αφήσω και χάλια), ξεκίνησα και το φόρτωμα. Ζορίστηκα να τους ξυπνήσω. Για πρώτη φορά όμως ασχολήθηκαν όλοι με το μάζεμα. Είχαμε αργήσει.
-Τι ώρα είναι;
-Είναι κοντά είναι το λιμάνι, αλλά θα βρούμε το σωστό γκισέ γρήγορα; με τα λεπτά παίζουμε. Δεν έχω διασταυρώσει και την ώρα της αναχώρησης. Στο internet το είδα.
-Μπείτε μέσα στο αυτοκίνητο όλοι. Τελευταίος έλεγχος.
-Τα πήραμε όλα; Είχαμε απλωθεί και πολύ. Σαν στο σπίτι μας.
Βγήκαμε από την αυλή.

Η αυλή και το διαμέρισμα που μείναμε στο Split.

-Να μην ξεχάσουμε να βάλουμε τα κλειδιά πίσω στο γραμματοκιβώτιο για να τα βρει ο ιδιοκτήτης.
-Από εδώ είναι το λιμάνι. Έχει και πολλές ταμπέλες.
-Που πάμε;
-Από εδώ που λέει Supetar. Είναι το λιμάνι στο νησί Brac που θα βγούμε.
-Να το γκισέ των εισιτηρίων, να και το καράβι!
-Πήγαινε εσύ με το αυτοκίνητο μπροστά στο καράβι. Εγώ πάω για τα εισιτήρια στο γκισέ. Πάω.
-«Προλαβαίνω των 9:00»; Ρωτάω πανικόβλητη την ταμία.
-«Άμα τρέξετε» μου λέει, «αλλιώς έχει και επόμενο στις 12:00»!
-«Δεν θέλω το επόμενο».
Τρεχάτε ποδαράκια μου. Από μακριά κάνω νόημα στο αμάξι να μπει μέσα.
-Έρχομαιαιαιαιαιαιαι!!! με τα εισιτήρια. Μπήκαμε στο καράβι όλοι. Μόλις μπήκαμε η μπουκαπόρτα σηκώθηκε. Στα 15’’. Ουφ!
-«Πάμε κατάστρωμα για καφεδάκι. Θα κάνω ώρα να συνέλθω». Ελπίζω μόνο να αξίζει τον κόπο όλο αυτό. Νομίζω ότι ξεχάσαμε και τον φορτιστή του tablet στο δωμάτιο!

Σε μία ώρα είμαστε απέναντι, στο νησί Brac.
To Brac είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Αδριατικής, με 40km μήκος και 15 πλάτος. Έχει ορυχεία πέτρας από την αρχαιότητα. Από την εξαιρετικής ποιότητας αυτή πέτρα χτίστηκαν το ανάκτορο του Διοκλητιανού στο Split, ο καθεδρικός ναός του Sibenik και πολλά μέγαρα και εκκλησίες της Βενετίας. Ακόμα και σήμερα η τοπική αυτή πέτρα παραμένει περιζήτητη σαν οικοδομικό υλικό καλής ποιότητας.

Το κυριότερο όμως αξιοθέατο του νησιού είναι δίπλα στο χωριό Bol, στη νότια ακτή, η περίφημη παραλία του Zlatni Rat, που σημαίνει “Χρυσό Κέρατο” (στα Κροατικά). Πρόκειται για μια τριγωνική “γλώσσα” στεριάς με βότσαλα, που μπαίνει βαθιά μέσα στη θάλασσα και αλλάζει σχήμα ανάλογα με τις παλίρροιες.

Το καράβι “έπιασε” στο λιμάνι του Supetar. Το Supetar είναι ένα χωριό στα βόρεια του νησιού Brac. Εμείς με το αυτοκίνητο θα πηγαίναμε στα νότια του νησιού, για να κάνουμε μπάνιο στη διάσημη και πολυφωτογραφημένη παραλία “Χρυσό κέρατο”. Η παραλία αυτή απείχε περίπου 40 λεπτά από το λιμάνι που αποβιβαστήκαμε. Αμέσως συναντήσαμε ένα Lidl, το οποίο τιμήσαμε πάλι ψωνίζοντας διάφορα snack για να έχουμε να τσιμπολογάμε την υπόλοιπη μέρα. Γύρω στις 11:00 φτάσαμε στην παραλία. Είχε άνετο και περιποιημένο parking, αλλά και ακριβό. Φορτωθήκαμε τον εξοπλισμό του μπάνιου και αφού περπατήσαμε λίγο μέσα στο δάσος φτάσαμε στην ακτή.

Η παραλία αυτή είναι πολύ εκτεθειμένη στους ανέμους. Το παραμικρό αεράκι την «πιάνει». Γι’ αυτό άλλωστε «μετακινείται» τόσο εύκολα. Και γι’ αυτό το λόγο είναι και πολύ δημοφιλής στους λάτρεις της ιστιοσανίδας. Σήμερα όμως δεν είχε καθόλου αέρα. Νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχεροί όσον αφορά τον καιρό. Ήταν η τέλεια μέρα. Σαν να ήταν παραγγελία για μας. Ήρθαμε και νωρίς και οπότε είχε και τη σωστή πυκνότητα κόσμου. Είχε στρογγυλό βοτσαλάκι που δεν σε «έκοβε» όμως στα πόδια, το νερό ήταν κρυστάλλινο και διαυγέστατο και τα δέντρα έφταναν μέχρι τη θάλασσα.
Το ξέρω ότι εμείς οι Έλληνες πάντα κάνουμε σύγκριση με τις ελληνικές θάλασσες. Θα το κάνω και εγώ τώρα. Δεν νομίζω ότι έχει να ζηλέψει τίποτα η Zlatni Rat από τις Ελληνικές παραλίες.
Κάναμε το μπάνιο μας, τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν πολύ, αλλά και εμείς. Ήπιαμε και έναν περιποιημένο καπουτσίνο από το μπαράκι της παραλίας (τα κουταλάκια του καφέ είχαν σχήμα κεράτου!),
απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την απαλή jazz μουσική του και τη θέα των γύρω καταπράσινων νησιών.

Στο πλοίο του "πήγαινε":

Μόλις φτάσαμε στο λιμάνι Supetar

Φτάσαμε και στη Zlatni Rat

H "μύτη" της παραλίας ίσα που φαίνεται στο βάθος.

Διασχίζουμε το δάσος για να τη φτάσουμε

Στην άκρη της παραλίας. Και από τις τρεις πλευρές θάλασσα!

Και κρυστάλλινη!

Στο τρίωρο είπαμε να φύγουμε γιατί έπρεπε και ένα καράβι να προλάβουμε. Κάναμε ντουζ σε κλειστές ντουζιέρες και αποδυτήρια μαζί (με 5kn) και ανανεωμένοι φύγαμε για το λιμάνι. Τώρα δεν θα πηγαίναμε στο Supetar από το οποίο ήρθαμε, αλλά από άλλο λιμάνι, το Sumartin που θα μας έβγαζε στη στεριά στην πόλη Makarska (μιάμισι ώρα περίπου νοτιότερα του Split, από το οποίο ξεκινήσαμε το πρωί).

Στην ουσία είχαμε ήδη πάρει το δρόμο του γυρισμού από το πρωί που ξεκινήσαμε, απλά πήραμε άλλο δρόμο, μέσω του νησιού Brac. Έτσι, για να πάρουμε και μια ιδέα από τα περίφημα Δαλματικά νησιά!
Είχαμε ακόμη λίγο χρόνο και πολύ θα ήθελα μια επίσκεψη στο διπλανό Μοναστήρι των Δομινικανών προκειμένου να δω έναν πίνακα του Tintoretto (αυτοί οι Ιταλοί κάνανε καριέρα τελικά στη Δαλματία!), αλλά εδώ η ακτοπλοϊκή συγκοινωνία δεν είναι και τόσο συχνή, οπότε καλύτερα να φτάσουμε νωρίτερα στο λιμάνι. Μισή ώρα απείχε το Sumartin από εκεί που είμαστε. Φτάσαμε στις 2:30. Νωρίς αλλά όχι και πολύ άνετα. Το καράβι ήταν ήδη εκεί και είχε φορτώσει. Είχε χώρο για άλλα 3-4 αυτοκίνητα. Έβγαλα εισιτήρια και επιβιβαστήκαμε.

Αυτή τη διαδρομή που κάναμε την 8η ημέρα.

Στο καράβι του γυρισμού.

Στο φορτηγό της φωτογραφίας φαίνονται και δυο όγκοι από την πέτρα που εξορύσσεται από το νησί.

Φτάσαμε στη στεριά. Στο λιμάνι της Makarska.

Νομίζω ότι ήταν πολύ παρακινδυνευμένη η σημερινή μέρα. Περάσαμε όμορφα αλλά νιώθω ότι όλα ήταν θέμα τύχης. Προλάβαμε το πρωινό καράβι στο τσακ, χωρέσαμε στο μεσημεριανό επίσης στο τσακ, είχε ωραίο καιρό και απολαύσαμε μια ασυνήθιστα γαλήνια θάλασσα. Κάτι απ’ όλα να μην καθότανε, θα είχε το λιγότερο ταλαιπωρία και γκρίνια. Είμαι σίγουρη ότι θα είχε πολύ γκρίνια. Γι’ αυτό είχα αγχωθεί πολύ το προηγούμενο βράδυ. Όταν δεν έχεις παιδιά μαζί δε σε νοιάζει και τόσο η όποια ταλαιπωρία. Την βλέπεις σαν μια περιπέτεια – εμπειρία που είναι πολλές φορές αναπόφευκτη και συνυφασμένη με το ταξίδι. Με παιδιά όμως είναι αλλιώς. Τέλος καλό όλα καλά.

Στις 4:30 είμαστε Makarska. Από εκεί ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Από ποιο δρόμο να πάμε; Από αυτόν που λένε οι πινακίδες ή από αυτόν που λέει το gps; Υπήρχε μια αναποφασιστικότητα σε αυτή τη φάση, κάναμε και μια αναστροφή και τελικά πήραμε το δρόμο που μας έλεγε το gps. Μάλλον λάθος κάναμε. Ο δρόμος των πινακίδων σε πήγαινε από δρόμο ταχείας κυκλοφορίας με διόδια. Εμείς πήραμε τον παραλιακό που περνάει από τα χωριά και έχει και στροφές. Βέβαια δεν πρέπει να χάσαμε και πάρα πολύ χρόνο γιατί η ταχεία σταματούσε λίγο πριν συναντήσουμε πάλι τη Βοσνία. Μετά “έπεφτε” και αυτήν στον παραλιακό. Περάσαμε πάλι έξω από το Dubrovnik. Αχ! Τι ονειρεμένη πόλη και τι ωραία που περάσαμε!
-Μαμά, θα κάνουμε στάση να πάμε για καγιάκ;
Το θυμήθηκε πάλι ο μικρός. Τόσα πράγματα κάναμε, τόσα είδαμε και αυτός έχει απωθημένο το καγιάκ!
-Τι λες αγόρι μου; Εδώ με το ζόρι θα προλάβουμε να περάσουμε τα σύνορα (του Μαυροβούνιου) πριν νυχτώσει.
Και στο ξενοδοχείο πάλι είχα δώσει ραντεβού κατά τις 7:00.

Κάναμε μια στάση στο ξενοδοχείο στο Mlini, μήπως πάρω ένα τραπεζομάντηλο που είχα ξεχάσει. Δεν το είχε βρει η ξενοδόχα και πολύ με νευρίασε. Κάναμε μια στάση λίγο πριν βγούμε από την Κροατία σε ένα Super Market για να φάμε τα λίγα τελευταία μας Kuna (αφού κράτησαν τα παιδιά κάτι ψιλά για ενθύμιο). Περάσαμε τα σύνορα του Μαυροβούνιου, πάλι άνετα. Για να κάνουμε στάση στη Budva ούτε λόγος. Έχει και δύσκολο parking και θα αργούσαμε πολύ και ήδη η κούραση είχε αρχίσει. Κάναμε όμως μια μικρή στάση λίγο αργότερα σε μια “βεράντα” προκειμένου να βγάλουμε φωτογραφία το νησάκι του Sveti Stefan, που τώρα ο φωτισμός και η γωνία ήταν καλύτερα απ’ ότι όταν ανεβαίναμε.

Η διαδρομή που κάναμε από τη Makarska και μετά:

Τον κόλπο του Kotor τον προσεγγίσαμε νύχτα πια γύρω στις 8:00. Τώρα δεν θα περνούσαμε απέναντι, αλλά θα οδηγούσαμε τον κόλπο αριστερόστροφα για να πετύχουμε το ξενοδοχείο μας και την άλλη μέρα το πρωί θα ολοκληρώναμε τον κύκλο του κόλπου – φιόρδ για να καταλήξουμε στην πόλη του Kotor.
Παρόλη τη νύχτα, το ξενοδοχείο μας το βρήκαμε εύκολα γιατί ήταν πάνω στο δρόμο. Ήταν λίγα χιλιόμετρα μετά το ferry, στην περιοχή Kamenari και λέγεται Vila San.
Ήταν ένα πετρόχτιστο παραδοσιακό κτίριο με ξύλινα παντζούρια χτισμένο πάνω στη θάλασσα. Το προσπεράσαμε για λίγο ψάχνοντάς το, μέχρι που είδαμε μια φιγούρα μέσα στα σκοτάδια να μας κάνει σήμα να γυρίσουμε.
-Εδώ είμαστε το βρήκαμε! Ή Μάλλον αυτό μας βρήκε!
Παρκάραμε απ’ έξω και ανεβήκαμε για τις συστάσεις. Ο ιδιοκτήτης ο Philip ευγενέστατος, μας κέρασε χυμό, μας σύστησε στους γονείς και στους παππούδες του, μιλήσαμε και λίγο πολιτικά, αναφερόμενος στην κρίση της Ελλάδος και μετά μας έδειξε τα δωμάτιά μας. Δύο δωμάτια είχαμε κλείσει. Δίκλινο και τρίκλινο με θέα στο φιόρδ και ωραίες ανεξάρτητες κουζίνες. Το κόστος αυτών; 55€ το βράδυ (και τα δύο). Το κλου του ξενοδοχείου ήταν μια μικρή έκπληξη για τους αθλητικούς τύπους της οικογένειας. Στο υπόγειο του ξενοδοχείου υπήρχε ένα playroom με μπιλιάρδο και πινγκ-πονγκ. Ο άνδρας μου λοιπόν και ο μικρός (ο καγιάκ) το τιμήσανε άμεσα. Μέχρι να τακτοποιήσω τα απαραίτητα και να μαγειρέψω και κάτι, οι δυο τους είχαν κλείσει μία ώρα παιχνίδι.

To δωμάτιό μας στο Μαυροβούνιο.

Και η κουζινάρα μας...

Και το playroom

Η θέα από το παραθύρι μας ήταν μαγευτική. Είχε μια υπέροχη βραδιά και τα φώτα των χωριών από την απέναντι μεριά του κόλπου καθρεφτίζονταν μέσα στο νερό. Έχοντας σαν φως για το βράδυ την αντανάκλαση των νερών κοιμηθήκαμε γλυκά.

 

[Grerena]

8η ημέρα (Kotor/ ταξίδι για Αργυρόκαστρο)
Πολύ ωραίο ύπνο έκανα σήμερα. Ξύπνησα νωρίς από αδημονία να δω το φιόρδ με το φως της ημέρας. Από το παράθυρό μου έβλεπα τα βουνά να πέφτουν απότομα μέσα στο νερό δημιουργώντας έτσι σκηνικό παρόμοιο με εκείνο των Αλπικών λιμνών της Β. Ιταλίας τύπου Como ή Lugano, μόνο που εδώ δεν είναι λίμνη, αλλά θάλασσα. Απίστευτο το πόσο βαθιά μέσα στη στεριά προχωράει η θάλασσα. Πρόκειται για το μεγαλύτερο φιόρδ της Ευρώπης (με εξαίρεση φυσικά αυτά της Νορβηγίας).

Το σπίτι που μείναμε

Από το παράθυρό μου επίσης είδα στην μικρή παραλία αραγμένα και κάποια καγιάκ. Ναι! Καγιάκ. Τα είχε πάρει το μάτι μου και χθες το βράδυ. Όταν λοιπόν βγήκα στην αυλή για καφέ ρώτησα τον Philip αν μπορούμε να πάρουμε ένα καγιάκ για βόλτα και μου είπε ναι!
Ξυπνάω λοιπόν το μικρό και περιχαρής του ανακοινώνω ότι επιτέλους θα κάνει καγιάκ. Βάλαμε μαγιό και κατεβήκαμε στη μικρή προβλήτα μπροστά από το δωμάτιό μας. Εγώ θα έκανα μπάνιο και ο μικρός καγιάκ. Μας ακολούθησε προφανώς και η μικρή. Έκανε καγιάκ ο μικρός, πήγε βόλτα και τη μικρή, έκανα και εγώ, έκανα και μπάνιο και με ύφος ικανοποίησης ρωτάω το μικρό αν ευχαριστήθηκε. Και εκείνος τι μου απαντάει;
-Καλά ήταν αλλά εγώ ήθελα να κάνω καγιάκ έξω από τα τείχη του Dubrovnik!
Δεν έχω λόγια!

Με τα μπάνια, τα πρωινά, τα καγιάκ και τα φορτώματα η ώρα πια είχε πάει 12:00. Μαζευτήκαμε, πληρώσαμε και αποχαιρετήσαμε τον φιλόξενο Philip και φύγαμε με κατεύθυνση την πόλη του Kotor. Κάναμε λοιπόν το γύρο του φιόρδ, περνώντας απ’ έξω από πανέμορφα χωριά όπως το Risan και το Perast και πολύ κοντά από τα νησάκια του κόλπου (δεν είχαμε χρόνο γι’ αυτά) και φτάσαμε και παρκάραμε έξω από τα τείχη του Kotor.
Για να είμαι εντάξει με το χρονικό προϋπολογισμό μου θα έπρεπε από το kotor να φύγουμε το αργότερο 1:30. Είχαμε να κάνουμε ένα μακρύ ταξίδι μέσα στην Αλβανία, προκειμένου να φτάσουμε κατά τις 8:00 στο Αργυρόκαστρο όπου είχα κλείσει ξενοδοχείο για σήμερα το βράδυ. Οπότε είχαμε το πολύ μια ώρα να κάνουμε βόλτα στην πόλη. Εντάξει είναι και μικρή πόλη. Μια ώρα για ξεμούδιασμα και ένα snack είναι ότι πρέπει. Έτσι τουλάχιστον πίστευα.
Προφανώς έπεσα πολύ έξω. Η πόλη είναι μια κούκλα. Από τις πιο γοητευτικές μεσαιωνικές πόλεις που έχω δει. Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε. Μας παρέσυρε! Κάναμε βόλτες, φάγαμε πίτσα, φάγαμε παγωτό, καθίσαμε για καφέ, ψωνίσαμε και σουβενίρ και ξαναψωνίσαμε σουβενίρ, χαζέψαμε βιτρίνες.

Η είσοδος της πόλης

Ένας από τους λόγους επίσης που την έκανε πολύ ευχάριστη και στα παιδιά ήταν το ότι η πόλη είχε πολλές γάτες. Άγνωστο για ποιο λόγο, κυκλοφορούσαν πολλές γάτες. Είναι κάτι σαν μασκότ της πόλης. Οι κάτοικοι τις φροντίζουν ιδιαίτερα. Σε γωνιές είδα κεσεδάκια με φαγητό. Μέχρι και ζωντανή γάτα σε βιτρίνα είδα. Όσο για τα σουβενίρ δεν το συζητώ. Δεν υπήρχε πορτοφολάκι, μπρελόκ, κουδούνι, μαγνητάκι, τσάντα, μπλούζα, καπέλο που να μην έχει τη μορφή μιας γάτας επάνω και τη λέξη Kotor. Ήταν αστείο όλο αυτό και σίγουρα πρωτόγνωρο.

-Πω! Πω! Πω; Πέρασε η ώρα. Δεν πειράζει!
-Το άξιζε αυτή η πόλη. Πρέπει όμως τώρα να φύγουμε.
Βγαίνοντας από τα τείχη της πόλης, ξαφνιάστηκα βλέποντας μπροστά μου μια “πολυκατοικία”. Προς στιγμή έτσι μου φάνηκε. Μόνο που δεν ήταν πολυκατοικία, αλλά τα μπαλκόνια ενός τεράστιου κρουαζιερόπλοιου που μόλις είχε αράξει. Πόσο περίεργο φάνταζε έχοντας πίσω του ως φόντο το βουνό της απέναντι όχθης, η οποία ήταν όμως πολύ κοντά! Σαν να φύτρωσε ξαφνικά εκεί μέσα. Ναι! Ήταν θάλασσα! Όχι λίμνη. Συνέχεια το ξεχνούσα.

Προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά για τις πολλές ώρες οδήγησης, πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε στις 3:30 το μεσημέρι από το Kotor με κατεύθυνση προς Αργυρόκαστρο.
Στο δρόμο μας πριν τα σύνορα κάναμε και μια παράκαμψη κατά λάθος και αντί να πάρουμε τον πιο σύντομο δρόμο για τα σύνορα πήγαμε μέσω Ulcinj με αποτέλεσμα να κάνουμε περίπου 25km παραπάνω.
Λίγο πριν τα σύνορα βάλαμε και βενζίνη και μπήκαμε στην Αλβανία.
Στα σύνορα αυτά από το απέναντι ρεύμα είδαμε μια ατέλειωτη ουρά αυτοκινήτων, που τόσο φοβόμουν μη συναντήσουμε κατά διάρκεια του ταξιδιού μας. Ευτυχώς τη γλυτώσαμε. Εγώ το αποδίδω μάλλον στις “σωστές” ημερομηνίες του ταξιδιού μας. Εμείς από τη μεριά μας πάλι “αέρα” τα περάσαμε τα σύνορα.

Η διαδρομή μου φάνηκε ατέλειωτη. Οδηγούσα και σκεφτόμουν: Δεν μπορεί, λάθος κάνει το gps. Δεν μπορεί να θέλουμε ακόμα 2 ώρες για το Δυρράχιο. Δεν μπορεί να θέλουμε ακόμη μιάμισι ώρα για το Δυρράχιο. Δεν ήταν το Δυρράχιο το τέρμα μας για σήμερα, αλλά εκεί θα κάναμε μια στάση για φαγητό και ξεμούδιασμα. Άντε μία ώρα ακόμα. Και μου φαινόταν τόσο μακριά. Είχε νυχτώσει, είχε αρχίσει και βροχή. Είχα κουραστεί και είχα πιαστεί κιόλας. Άντε μισή ώρα ακόμα. Το μόνο καλό ήταν ότι επειδή ήταν βράδυ δεν είχε κίνηση στους δρόμους και δεν συναντήσαμε και κανένα μπλόκο, οπότε όπου είχε ανοιχτό δρόμο το πατούσα όσο γινόταν, ενώ τη μέρα δεν μπορούσες να το κάνεις αυτό.
Φτάσαμε επιτέλους στο Δυρράχιο. Έβρεχε και πεινούσαμε. Κάπου να κάνουμε στάση. Βρήκαμε ένα κοτοπουλάδικο. Θέλαμε και τουαλέτα, αλλά δεν είχαμε χρόνο για να καθίσουμε.
-«Πηγαίνετε οι τρεις άνδρες τουαλέτα και παραγγείλετε και κάτι. Εμείς οι γυναίκες θα περιμένουμε στο αυτοκίνητο. Να μη βραχούμε και όλοι».
Έτσι και έγινε. Αργούσαν όμως και ήθελα και εγώ να πάω να δω τι γίνεται. Μόλις επέστρεψε ο μικρός του λέω:
-«Κάτσε εσύ στο αυτοκίνητο και εγώ πάω να δω γιατί αργούν».
Μπαίνω μέσα σε ένα γεμάτο μαγαζί με κόσμο, αρκετά περιποιημένο μπορώ να πω, όπου όλοι έτρεχαν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο και βλέπω τον άνδρα μου να προσπαθεί να συνεννοηθεί στα Αγγλικά με το αφεντικό (φαινόταν για αφεντικό) για το κόστος της παραγγελίας, υπολογίζοντας παράλληλα και την ισοτιμία σε € που θα πληρώναμε. Ακούγοντας λοιπόν και εγώ την ανακεφαλαίωση της παραγγελίας, πετάχτηκα και είπα:
-«Εγώ δεν θέλω Pepsi».
Έκπληκτος ο μαγαζάτορας γυρίζει με κοιτάει και μου λέει:
-«Μιλάς Ελληνικά»;
-«Όλοι μας μιλάμε ελληνικά», του απαντάω χαμογελώντας.
-«Πες το βρε κοπέλα μου και τόση ώρα με έχει πρήξει ο δικός σου με τα Αγγλικά»!
Βάλαμε όλοι τα γέλια. Και μετά πιάσαμε κουβέντα (στα ελληνικά) για κανένα τέταρτο στο όρθιο. Μας είπε εν τάχει την ιστορία του. Είχε δουλέψει στην Ελλάδα για καμιά δεκαριά χρόνια, είχε πάει και σε άλλες χώρες για δουλειά και τώρα γύρισε στην πατρίδα του, όπου άνοιξε επιχείρηση και ήταν πολύ ευχαριστημένος. Από τότε όταν έβλεπε Έλληνα του άνοιγε η καρδιά γιατί έχει καλές αναμνήσεις από την Ελλάδα. Ήταν πολύ εγκάρδιος και μας μίλαγε με μεγάλη οικειότητα. Σαν να μας ήξερε και από χθες. Μας έβαλε και δυο νεράκια παραπάνω στην παραγγελία μας και αφού ευχαριστήσαμε αλλήλους φύγαμε.

Μετά το ευχάριστο αυτό διάλειμμα ξαναγυρίσαμε στον ατέλειωτο δρόμο. Ακολούθησα το gps για να βγω από την πόλη, αλλά είχα πάρει κατά λάθος τον παράδρομο της “Εθνικής” που δεν έβλεπα να με βγάζει στην “Εθνική” που ήταν ακριβώς δίπλα μου. Οι άλλοι όλοι ασχολούνταν με το κοτόπουλο και τις πατάτες και δεν μου δίνανε σημασία. Αφού “έφαγα” ούτε ξέρω πόσα χιλιόμετρα, τελικά πήρε το τιμόνι ο άνδρας. Αφού διαπιστώσαμε το λάθος δεν ήταν πια δύσκολο να γυρίσουμε πίσω και να πάρουμε το σωστό δρόμο! (σπόντα, σε περίπτωση που το διαβάσει και εκείνος).
Κάθισα στο πίσω κάθισμα για να ξεπιαστώ λίγο. Είχα αγκαλιά το gps και πήγαινα από οθόνη σε οθόνη. Πόσα χιλιόμετρα έχουμε ακόμα… Που είμαστε τώρα... Πόση ώρα έχουμε ακόμα... Πόσα χιλιόμετρα κάναμε... Τι υψόμετρο είμαστε…. Με πόσα χιλιόμετρα πάμε….
Καλά όταν ανεβαίναμε, είχαμε καλύψει μεγαλύτερη απόσταση σε μια μέρα την: Γιάννενα – Dubrovnik (που ήταν 550km και 10ωρο οδήγηση) και δεν μου είχε φανεί τόσο μεγάλη. Τώρα κάνουμε μικρότερη, την Kotor – Αργυρόκαστρο (που είναι 400km) και μου φαίνεται πολύ μεγάαααααλη.

Αυτή είναι η διαδρομή που κάναμε σήμερα

ενώ αυτή ήταν η διαδρομή που κάναμε όταν ΅ανεβαίναμε΅

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι και τον ξενοδόχο στο Αργυρόκαστρο θα “στήναμε”, γιατί τον είχα ειδοποιήσει ότι θα φτάναμε κατά τις 8:00 το βράδυ. Αυτό θα γινόταν αν φεύγαμε κατά τη 1:00 από το Kotor, όχι στις 3:30 που φύγαμε τελικά. Πω! Πω! Γαϊδουριά! Εμείς θα φτάσουμε στις 11:00 το βράδυ. Θα τον πάρω τηλέφωνο να τον ενημερώσω.
Μόλις τον κάλεσα αναρωτιόμουν αν θα του μιλούσα στα Αγγλικά. Σηκώνει το ακουστικό και ακούω:
-Παρακαλώ (στα ελληνικά).
-Γεια σας. Έχουμε κλείσει δύο δωμάτια για σήμερα το βράδυ. Ελπίζω να μας περιμένετε γιατί θα φτάσουμε αργά. Τώρα είμαστε Fier και εκεί θα ‘μαστε σε κανένα δύωρο.
-Μην ανησυχείς. Θα σας περιμένω.
Αφού έκλεισα το τηλέφωνο, σχολιάσαμε με τον άνδρα μου πως γίνεται να πέφτουμε πάνω σε Αλβανούς που να ξέρουν ελληνικά.
Ησύχασα λίγο μετά από αυτό και ομολογώ ότι με πήρε και λίγο ο ύπνος.

Ξύπνησα καθώς μπαίναμε στο Αργυρόκαστρο. Άντε τώρα να βρεις το ξενοδοχείο. Το σίγουρο είναι ότι είναι στην παλιά πόλη. Πάμε προς τα εκεί και κάπου θα βρούμε μια ταμπέλα για το Konaku Quest house. Είχα υπολογίσει να φτάσουμε μέρα, είναι 11:00 η ώρα το βράδυ, είμαι και πτώμα από την κούραση, δεν λειτουργώ και πολύ.
Φτάνουμε στο κέντρο της παλιάς πόλης. Σταματάμε έξω από ένα καφενείο. Αφού δεν βρίσκουμε ταμπέλες, θα ρωτήσουμε εδώ. Μπαίνει ο άνδρας μου μέσα στο καφενείο και σκεπτόμενος ότι κάποιος μπορεί να μιλάει και εδώ ελληνικά ρωτάει:
-Καλησπέρα! Ξέρετε πως μπορώ να πάω στο Konaku Quest House;
Χωρίς υπερβολή σηκώθηκαν τέσσερα άτομα πρόθυμα να βοηθήσουν, απαντώντας του στα ελληνικά!
-Ναι! Έλα να σου δείξω.
Ένας από αυτούς κατευθύνθηκε προς την γυάλινη εξώπορτα του καφενείου δείχνοντάς του πως θα πάμε. Παρακολουθώντας εγώ τη σκηνή από τη θέση του συνοδηγού, ξαφνιάστηκα βλέποντας μπροστά μου έναν άλλον τύπο που μόλις βγήκε από το αυτοκίνητό του και μου μίλησε.
-Ψάχνετε το Konaku;
-Ναι του λέω. Που το ξέρεις;
-Εγώ είμαι ο ιδιοκτήτης. Μαζί μιλήσαμε προηγούμενα.
-Και πως μας βρήκες εδώ;
-Ήξερα ότι θα ‘ρθετε κατά τις 11:00. Πήρα το αυτοκίνητο μου, κατέβηκα στο κέντρο ψάχνοντας αυτοκίνητο με ελληνικές πινακίδες και σας βρήκα.
Έμεινα άναυδη!!!
Φωνάζω στον άνδρα μου που προσπαθούσε να καταλάβει τις οδηγίες μέσα από τα στενά και του λέω:
-Έλα το βρήκα.
Ή μάλλον για μιαν ακόμη φορά μας βρήκαν!
Μπήκε και εκείνος στο αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε τον ξενοδόχο. Μέσα από στενά, ανηφορικά, πετρόχτιστα δρομάκια που έμοιαζαν σαν μικρός λαβύρινθος, φτάσαμε σε λίγα λεπτά στο κατάλυμα. Δεν νομίζω ότι θα το βρίσκαμε ποτέ.

Το σπίτι που θα μας φιλοξενούσε ήταν για μας μία έκπληξη. Ήταν απλά υπέροχο!
Ήταν χτισμένο στο ψηλότερο σημείο του Αργυρόκαστρου, δίπλα στο κάστρο του, με ορατότητα την παλιά πόλη. Πρόκειται για ένα πυργόσπιτο, ένα από τα αρκετά παραδοσιακά που έχει η πόλη. Αυτό όμως ήταν και παραδοσιακό και παλιό (ανακαινισμένο). Τα δωμάτια ήταν υπέροχα. Φαρδείς τοίχοι, μαντεμένιες σιδεριές στα παράθυρα, θολωτά ταβάνια, κυρτές σκάλες, πέτρινο πάτωμα, πολύ μοντέρνα μπάνια, λουλουδιασμένη αυλή με απίστευτες λεπτομέρειες με βρυσάκια και κρυφούς φωτισμούς. Ύστερα από το μακρύ ταξίδι, αυτό μας φάνηκε μια όαση.

Ο Σκεντέρ (ο ιδιοκτήτης) επέμενε να μας κεράσει χειροποίητο χυμό από φραγκοστάφυλο που είχε φτιάξει η γυναίκα του. Εμείς δεχτήκαμε. Του εκφράσαμε το θαυμασμό μας για το σπίτι του και εκείνος αφού μας είπε τα του σπιτιού επεκτάθηκε και σε άλλα του Αργυρόκαστρου και πιάσαμε μια συζήτηση για την Αλβανία, για την Ελλάδα για τις σχέσεις των δύο χωρών, για τους πολιτικούς των δύο κρατών, τους πρώην, τους επόμενους, και πολλά άλλα.

Το Αργυρόκαστρο είναι η γενέτειρα του δικτάτορα Εμβέρ Χότζα. Ήταν και κέντρο αντίστασης στην Οθωμανική κατοχή. Η πόλη συμβίωσε με τον κομουνισμό καλύτερα από άλλες Αλβανικές πόλεις τουλάχιστον από αισθητική άποψη, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί πόλη-μουσείο.
Στο παρελθόν επικρατούσε το εθιμικό δίκαιο Κανούν, που υποστήριζε έντονα τις βεντέτες, το νόμο του αίματος, εξ ου και τα πολλά “κουλέ” δηλαδή τα πυργόσπιτα, που έχτιζαν οι γαιοκτήμονες για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους. Πολλά από αυτά έχουν ανακαινιστεί και είναι επισκέψιμα όπως η οικία Ζεκάτε ή το σπίτι του Χότζα.
Εμείς όμως δεν χρειαζόταν να πάμε να τα δούμε, γιατί θα μέναμε εκείνο το βράδυ σε ένα από αυτά!
Το πυργόσπιτο που θα μέναμε είχε βομβαρδιστεί στον πόλεμο. Ο παππούς του ιδιοκτήτη λόγω της εξευτελιστικής του τιμής το είχε αγοράσει και το ανακατασκεύασε στοιχειωδώς για να μείνει με την οικογένειά του. Το σπίτι κατέληξε μετά από χρόνια στον Σκεντέρ, που με τα δικά του χέρια το ανακαίνισε πέτρα-πέτρα με καταπληκτικό αποτέλεσμα.
Μιλήσαμε και για την εποχή του Χότζα, για την εποχή που άνοιξαν τα σύνορα, για το ότι όλοι οι παλιοί μιλούν Ελληνικά και για το πόσο εύκολα οι νέοι μαθαίνουν γλώσσες. Μιλήσαμε ακόμα και για τον Ισμαήλ Κανταρέ, τον διάσημο σύγχρονο (και βραβευμένο) Αργυροκαστρίτη Λογοτέχνη, που ήταν και υποψήφιος για Νόμπελ Λογοτεχνίας. Καθώς ερχόμασταν είχα δει και το όνομά του σε μια οδό (Rruga Ismail Kadare). Ζει μόνιμα στο Παρίσι και όταν πρόσφατα επέστρεψε στο Αργυρόκαστρο για να μείνει στο παλιό του σπίτι -που είχε ζητήσει να ανακαινιστεί- έφυγε ξανά πίσω γιατί δεν ανακαινίστηκε “παραδοσιακά” αλλά “μοντέρνα”, κάτι που δεν του άρεσε.

Αυτά λέγαμε και άλλα πολλά. Είχαμε παρασυρθεί από την κουβέντα και είχαμε ξεχάσει και κούραση και τις ατέλειωτες ώρες οδήγησης, όλα. Κάτι η συζήτηση, κάτι το πυργόσπιτο, κάτι το φωταγωγημένο κάστρο, κάτι η ομίχλη στην ατμόσφαιρα με έκανε να νιώθω ότι ήμουνα μέσα σε σκηνικό του Αγγελόπουλου.
Αυτή η Πολιτιστικο – εθνολογικο - πολιτική κουβέντα κράτησε μέχρι τις 2:30 το πρωί.

Τα δε παιδιά όλη αυτήν την ώρα τι κάνανε; Ο μικρός έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη συζήτηση που είχαμε. Την παρακολούθησε όλη, χωρίς όμως να συμμετέχει. Μάζεψε ότι απορίες είχε και τις συζητήσαμε την επόμενη. Ο μεγάλος δεν άκουσε τίποτα. Από την αρχή που φτάσαμε είχε χωθεί στο δωμάτιο και την είχε πέσει για ύπνο. Ήταν κουρασμένος και επίσης είχε αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον του. Από τότε που τέλειωσαν τα “Game of Thrones” sites βιαζόταν να γυρίσουμε σπίτι μας. Η μικρή ζουζούνισε για λίγο γύρω μας, αλλά αργότερα μας άφησε και αυτή για χάρη του ύπνου.

Όταν αργά πια μείναμε μόνοι μας πέταξα την ιδέα να μείνουμε εδώ άλλο ένα βράδυ, να χαλαρώσουμε στην πόλη και να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Στον άνδρα μου άρεσε η ιδέα αφού είχαμε και “περιθώριο” να γυρίσουμε μια μέρα πιο αργά στη βάση μας.
Κοιμηθήκαμε πολύ αργά. Τρεις παρά είχε πάει, όταν μας νανούρισαν τα φώτα του κάστρου που έμπαιναν από τα παράθυρά μας.

 

[Arkoudou]

Αγαπητή Grerena, δηλώνω ότι λαρεύω τις ιστορίες και τις φωτογραφίες σου. Πολύ όμορφα μέρη, πεντακάθαρα από ότι μπόρεσα να δω και φυσικά θυμίζουν Game of Thrones, για εμας τους φανατικούς της εν λόγω σειράς.

Αναρωτιόμουν όμως εάν το πέρασμα από τα Βαλκάνια με αυτοκίνητο έχει κάποιο βαθμό επικυνδυνότητας, παρακαλώ διαφώτισέ με.

Εντύπωση μου έκανε και ο Εθνικός Δρυμός Krka, δεν είχα ακούσει ξανά για αυτή την τοποθεσία. Προβάλλουν πάρα πολύ τo Πάρκο Plitvice και για τα υπόλοιπα μέρη ''ούτε φωνη ούτε ακρόαση''. Ελπίζω τα παιδια να απόλαυσαν το ταξίδι και κυρίως το καγιάκ...