travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 2.047
- Likes
- 18.166
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Στις ιερές πόλεις των σιιτών, σήμερα στην Καρμπάλα
Φτάσαμε αργά στην Καρμπάλα. Θεωρείται μία ιερή πόλη για τους σιίτες μουσουλμάνους. [Ίντερνετ: Η Καρμπάλα ήταν ιερός τόπος λόγω της μάχης της Καρμπάλα το 680 μ.Χ., όπου ο εγγονός του Προφήτη Μωάμεθ, Χουσεΐν Ιμπν Αλή, έπεσε μαχόμενος ενάντια στις δυνάμεις του χαλίφη Γιαζίντ Α'. Οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι δεν είχαν την ίδια θρησκευτική σύνδεση με την Καρμπάλα. Η κύρια διαφορά τους με τους Σιίτες έγκειται στην αντίληψη της διαδοχής του Προφήτη Μωάμεθ. Οι Σουνίτες πίστευαν ότι ο διάδοχος έπρεπε να εκλεγεί από την κοινότητα (Ούμμα) με βάση την ομοφωνία, ενώ οι Σιίτες πίστευαν ότι η διαδοχή έπρεπε να ήταν κληρονομική μέσω της οικογένειας του Προφήτη.]
Είχαμε προετοιμαστεί να μην κουβαλήσουμε πολλά πράγματα μαζί μας και κυρίως να μην πάρουμε αλκοόλ. Παρκάραμε σε ένα γκαράζ και οι γυναίκες φόρεσαν τις κελεμπίες τους που είχαν προμηθευτεί από την Ελλάδα και φύγαμε. Μέχρι να μπούμε στο τμήμα της πόλης που θεωρείται ιερό και δεν μπορεί να μπει άνετα ο καθένας, μας έγιναν δύο έλεγχοι, που ήταν τελείως τυπικοί και καθόλου αυστηροί. Εμένα λίγο με ταλαιπώρησαν γιατί έκανα την βλακεία να έχω κρεμασμένη τη φωτογραφική μου μηχανή στο λαιμό μου και κάθονταν και την κοίταζαν. Αν την είχα βάλει μέσα στην τσάντα μου δεν θα την έβλεπαν καθόλου στο μηχάνημα. Το οποίο άλλωστε δεν το κοιτούσε και κανένας. Ευτυχώς εντέλει με άφησαν να περάσω με τη μηχανή. Πιστεύω ότι αν είχαμε μαζί μας αλκοόλ δεν υπήρχε περίπτωση να το ανιχνεύσουν. Απλά αν με κάποιο τρόπο το ανακάλυπταν θα βρίσκαμε τον μπελά μας. Προχωρήσαμε στο ξενοδοχείο με τα πόδια κρατώντας τα λιγοστά μας πράγματα. Τα δωμάτιά μας στο ξενοδοχείο βρίσκονταν στο ισόγειο, ήταν όμως ωραία, αλλά ο οδηγός με τον ξεναγό την είχαν αράξει στον 7ο όροφο.
Συνεννοηθήκαμε όλοι μαζί να κατέβουμε σε 5 λεπτά για να πάμε βόλτα να δούμε ένα σύγχρονο ναό λατρείας των σιιτών. Λίγο πριν βραδιάσει λοιπόν πήγαμε στον γειτονικό ναό όπου χιλιάδες κόσμος είχε πάει να προσκυνήσει τον άγιο πού ήταν θαμμένος εκεί. Τόσο κόσμο δεν έχω δει ποτέ μαζεμένο για κάποιο ιερό σκοπό. Φαντάζομαι λοιπόν τι θα γίνεται στη Μέκκα. Ο ναός ήταν υπέροχος και ο κόσμος ήταν κολλητά ο ένας πάνω τον στον άλλον.
Φυσικά οι γυναίκες μπήκαν από άλλη πόρτα και καταφέραμε και βρεθήκαμε (είχαμε δώσει ραντεβού σε ένα χαρακτηριστικό σημείο) αφού κάναμε την επίσκεψη. Δίπλα στο ναό υπάρχει άλλος ένας παρόμοιος που γινόταν και εκεί το αδιαχώρητο. Η χιλιάδες πιστοί προσπαθούσαν να μπουν μέσα και κάποιοι υπάλληλοι τους έσπρωχναν για να βγουν γρήγορα-γρήγορα και να μη συνωστίζονται πάνω στα διάφορα μνημεία. Ευτυχώς μπορέσαμε και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες με τα κινητά μας τηλέφωνα. Μέσα και έξω τα τεμένη αυτά ήταν καταπληκτικής ομορφιάς. Η διακόσμηση και ο στολισμός τους δεν υπάρχουν! Παντού φωτισμός με πανάκριβους πολυελαίους.
[Οι «ναοί της Καρμπάλα» ήταν δύο ιερά τεμένη που βρίσκονται στην Καρμπάλα του Ιράκ, την πόλη που ήταν ιδιαίτερα σημαντική για τους Σιίτες μουσουλμάνους. Πρόκειται για τον ναό του Ιμάμ Χουσεΐν και τον ναό του Αμπάς. Και οι δύο ήταν κομβικά σημεία για τους πιστούς που ταξιδεύουν από όλο τον κόσμο για προσκύνημα.
Γύρω από τους ναούς υπήρχαν απλωμένα χαλιά και χιλιάδες κόσμος είχε αράξει εκεί και έτρωγε ή ξεκουραζόταν. Όλοι αυτοί θα έμεναν το βράδυ εκεί γιατί η επόμενη μέρα ήταν Παρασκευή και προφανώς ήθελαν να βρίσκονται στους ναούς. Αφού μας οδήγησαν λοιπόν σε αυτά τα πλήθη, ο οδηγός και ο ξεναγός έφυγαν και εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε βόλτα ανάμεσα σε αυτούς τους φανατισμένους ανθρώπους. Πάντως δεν ήταν καθόλου ενοχλητικοί Αντιθέτως φαινόταν πολύ φιλικοί.
Ψάχναμε να βρούμε κάποιο εστιατόριο να φάμε αλλά ήταν δύσκολο. Και μην αναρωτηθεί κανένας πού τρώει όλος αυτός ο κόσμος, γιατί σε πολλά σημεία υπήρχαν μεγάλα καζάνια και διατεταγμένοι υπάλληλοι έβαζαν σε πλαστικά πιάτα φαγητό, το οποίο ήταν συνήθως ρύζι με κάποιο όσπριο. Άρα κανείς από όλο αυτό τον κόσμο δεν θα έμενε νηστικός. Ταυτόχρονα παντού υπήρχαν κύπελλα για να βάλεις νερό από βρύσες. Υπήρχαν όμως και σε πολλά σημεία μεγάλα βαρέλια με δροσερό νερό που μέσα σε αυτά επέπλεαν μικρά πλαστικά ποτήρια σκεπασμένα, γεμάτα εμφιαλωμένο νερό. Τέτοια ποτηράκια υπήρχαν παντού στο Ιράκ (σε μαγαζιά και σε ξενοδοχεία) και είχαν κάπου 200 γραμμάρια νερό. Βολεύουν γιατί το πίνεις με τη μία και το πετάς.
Στο δρόμο και οπουδήποτε δεν έβλεπες ούτε ένα σκουπίδι, αφού συνέχεια υπήρχαν εργαζόμενοι που καθάριζαν τα πάντα. Εκεί που περπατούσαμε και είχαμε σχεδόν αποφασίσει ότι θα αναγκαζόμαστε να αγοράσουμε κάποιο φαγητό από κάτι σαν σουβλατζίδικο, είδαμε μια ταμπέλα που έγραφε εστιατόριο. Μπήκαμε μέσα και στον πρώτο όροφο ήταν μία τεράστια αίθουσα που ο κόσμος έτρωγε. Το φαγητό δεν ήταν ακριβό αλλά εμείς πήραμε δύο τεράστια κεμπάπ, τα οποία ήταν υπερβολικά για τον καθένα μας. Και ένα θα μας έφτανε. Γι’ αυτό άλλωστε πληρώσαμε και 9 περίπου ευρώ το άτομο. Ήταν το πιο ακριβό φαγητό που πληρώσαμε στο ταξίδι. Βέβαια αυτά ήταν σε μία πιατέλα που είχε ψητές ντομάτες, κρεμμύδια και διάφορες πίκλες. Πάνω σε όλα αυτά υπήρχαν και δύο τεράστιες πίτες ψωμιού.
Αφού καταφέραμε και τα φάγαμε όλα αυτά, πήγαμε στην οροφή του ξενοδοχείο μας που είχε ένα ρουφ-καφέ, κατά το Roof-Garden, για να δούμε τη θέα. Από εκεί ψηλά βλέπαμε την οροφή του κοντινού τζαμιού αλλά και το ακόμα πιο μακρινό τζάμι που υπήρχε.
Το Ιράκ με τόσα που περνάει σίγουρα δεν θα μπορούσε να ήταν σε καλύτερη μοίρα. Έχει γενικά καλούς δρόμους έξω από τις πόλεις, με ανισόπεδους κόμβους και αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας δεν είδαμε διόδια, μόνο checkpoint. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι το οδικό δίκτυο ήταν σε μια αρκετά καλή κατάσταση. Παντού όπου και να είχαμε πάει μέχρι τώρα είχε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Βέβαια στις άκρες τους δεν ήταν και πολύ περιποιημένοι. Εννοώ ότι υπήρχαν σκουπίδια και δεν είχε σημεία για ξεκούραση του οδηγού, ούτε καλά-καλά και κάποιο πάρκιν. Η οδήγηση στους δρόμους θυμίζει λίγο νοτιοανατολική Ασία, αλλά το ευτύχημα ήταν ότι δεν κυκλοφορούν πολλές μοτοσυκλέτες. Έτσι όποιο κομφούζιο υπάρχει, δημιουργείται μόνο από τα αυτοκίνητα. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτοκινήτων ήταν πολυτελή. Όμως ο πολύς κόσμος είχε μικρά αυτοκίνητα. Το ταξί που πήραμε προ ημερών στην Βαγδάτη ήταν μάρκα BYD, αλλά σίγουρα πολύ παλιό αφού δεν ήταν ούτε ηλεκτρικό, ούτε αυτόματο. Ο Αχμέτ μου είπε ότι εδώ υπάρχει μία εφαρμογή για ταξί. Στις πόλεις όμως αυτό δεν ήταν απαραίτητο αφού συνέχεια βλέπεις κίτρινα ταξί στους δρόμους.
Στα checkpoint που σταματούσαν το αυτοκίνητό μας αυτό το οποίο έκαναν ήταν να ρωτήσουν μερικά πράγματα των Αχμέτ, αλλά τις μισές φορές δεν ζητούν τα διαβατήρια. Πολλές φορές το κάνουν. Λόγω αυτού του γεγονότος εγώ πίστευα ότι δεν θα ήταν δυνατό ένα ταξίδι στο Ιράκ από μεμονωμένα άτομα, χωρίς δηλαδή κάποιον τοπικό συνοδό. Όμως στη Βαβυλώνα είδαμε ένα ζευγάρι που ήταν από τη Γαλλία. Μας είπαν ότι ταξιδεύουν τελείως μόνοι τους. Είπαν ότι χρησιμοποιούν shared taxi οπότε τα πράγματα λέει ήταν μία χαρά. Αυτοί βέβαια για να δουν τις περιοχές που βλέπουμε εμείς θα χρειαστούν περίπου 10 ημέρες παραπάνω. Έτσι το κόστος του ταξιδιού τους μπορεί να κοστίσει όσο και το δικό μας. Όμως το κόστος ανά ημέρα που θα είχαν εκείνοι θα ήταν πολύ μικρότερο. Αυτοί μας είπαν ότι μπήκαν στο Ιράκ από το Κουβέιτ. Τώρα στο Κουβέιτ το τι έκαναν δεν ξέρω. Δηλαδή αν πήγαν εκεί για τουρισμό ή είχαν κάποιο άλλο λόγο, όπως ας πούμε επαγγελματικό. Αν και η ηλικία τους ήταν κοντά στη δική μας οπότε δεν πιστεύω να πήγαν για επαγγελματικό σκοπό στο Κουβέιτ. Στου δρόμους επίσης δεν είδα μεγάλες μοτοσυκλέτες. Και ειδικά μοτοσυκλέτες τουρισμού. Νομίζω αυτό είναι πολύ νωρίς ακόμα για το Ιράκ.
Οι βασικές σημερινές επισκέψεις:
Φτάσαμε αργά στην Καρμπάλα. Θεωρείται μία ιερή πόλη για τους σιίτες μουσουλμάνους. [Ίντερνετ: Η Καρμπάλα ήταν ιερός τόπος λόγω της μάχης της Καρμπάλα το 680 μ.Χ., όπου ο εγγονός του Προφήτη Μωάμεθ, Χουσεΐν Ιμπν Αλή, έπεσε μαχόμενος ενάντια στις δυνάμεις του χαλίφη Γιαζίντ Α'. Οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι δεν είχαν την ίδια θρησκευτική σύνδεση με την Καρμπάλα. Η κύρια διαφορά τους με τους Σιίτες έγκειται στην αντίληψη της διαδοχής του Προφήτη Μωάμεθ. Οι Σουνίτες πίστευαν ότι ο διάδοχος έπρεπε να εκλεγεί από την κοινότητα (Ούμμα) με βάση την ομοφωνία, ενώ οι Σιίτες πίστευαν ότι η διαδοχή έπρεπε να ήταν κληρονομική μέσω της οικογένειας του Προφήτη.]
Είχαμε προετοιμαστεί να μην κουβαλήσουμε πολλά πράγματα μαζί μας και κυρίως να μην πάρουμε αλκοόλ. Παρκάραμε σε ένα γκαράζ και οι γυναίκες φόρεσαν τις κελεμπίες τους που είχαν προμηθευτεί από την Ελλάδα και φύγαμε. Μέχρι να μπούμε στο τμήμα της πόλης που θεωρείται ιερό και δεν μπορεί να μπει άνετα ο καθένας, μας έγιναν δύο έλεγχοι, που ήταν τελείως τυπικοί και καθόλου αυστηροί. Εμένα λίγο με ταλαιπώρησαν γιατί έκανα την βλακεία να έχω κρεμασμένη τη φωτογραφική μου μηχανή στο λαιμό μου και κάθονταν και την κοίταζαν. Αν την είχα βάλει μέσα στην τσάντα μου δεν θα την έβλεπαν καθόλου στο μηχάνημα. Το οποίο άλλωστε δεν το κοιτούσε και κανένας. Ευτυχώς εντέλει με άφησαν να περάσω με τη μηχανή. Πιστεύω ότι αν είχαμε μαζί μας αλκοόλ δεν υπήρχε περίπτωση να το ανιχνεύσουν. Απλά αν με κάποιο τρόπο το ανακάλυπταν θα βρίσκαμε τον μπελά μας. Προχωρήσαμε στο ξενοδοχείο με τα πόδια κρατώντας τα λιγοστά μας πράγματα. Τα δωμάτιά μας στο ξενοδοχείο βρίσκονταν στο ισόγειο, ήταν όμως ωραία, αλλά ο οδηγός με τον ξεναγό την είχαν αράξει στον 7ο όροφο.
Συνεννοηθήκαμε όλοι μαζί να κατέβουμε σε 5 λεπτά για να πάμε βόλτα να δούμε ένα σύγχρονο ναό λατρείας των σιιτών. Λίγο πριν βραδιάσει λοιπόν πήγαμε στον γειτονικό ναό όπου χιλιάδες κόσμος είχε πάει να προσκυνήσει τον άγιο πού ήταν θαμμένος εκεί. Τόσο κόσμο δεν έχω δει ποτέ μαζεμένο για κάποιο ιερό σκοπό. Φαντάζομαι λοιπόν τι θα γίνεται στη Μέκκα. Ο ναός ήταν υπέροχος και ο κόσμος ήταν κολλητά ο ένας πάνω τον στον άλλον.
Φυσικά οι γυναίκες μπήκαν από άλλη πόρτα και καταφέραμε και βρεθήκαμε (είχαμε δώσει ραντεβού σε ένα χαρακτηριστικό σημείο) αφού κάναμε την επίσκεψη. Δίπλα στο ναό υπάρχει άλλος ένας παρόμοιος που γινόταν και εκεί το αδιαχώρητο. Η χιλιάδες πιστοί προσπαθούσαν να μπουν μέσα και κάποιοι υπάλληλοι τους έσπρωχναν για να βγουν γρήγορα-γρήγορα και να μη συνωστίζονται πάνω στα διάφορα μνημεία. Ευτυχώς μπορέσαμε και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες με τα κινητά μας τηλέφωνα. Μέσα και έξω τα τεμένη αυτά ήταν καταπληκτικής ομορφιάς. Η διακόσμηση και ο στολισμός τους δεν υπάρχουν! Παντού φωτισμός με πανάκριβους πολυελαίους.
[Οι «ναοί της Καρμπάλα» ήταν δύο ιερά τεμένη που βρίσκονται στην Καρμπάλα του Ιράκ, την πόλη που ήταν ιδιαίτερα σημαντική για τους Σιίτες μουσουλμάνους. Πρόκειται για τον ναό του Ιμάμ Χουσεΐν και τον ναό του Αμπάς. Και οι δύο ήταν κομβικά σημεία για τους πιστούς που ταξιδεύουν από όλο τον κόσμο για προσκύνημα.
- Ναός του Ιμάμ Χουσεΐν: Εδώ βρίσκεται ο τάφος του Ιμάμ Χουσεΐν Ιμπν Αλί, εγγονού του προφήτη Μωάμεθ και τρίτου ιμάμη της σιιτικής ισλαμικής πίστης.
- Ναός του Αμπάς: Αφιερωμένος στον Αμπάς ιμπν Αλί, τον ετεροθαλή αδελφό του Ιμάμ Χουσεΐν, ο οποίος έπεσε στη μάχη της Καρμπάλα.]
Γύρω από τους ναούς υπήρχαν απλωμένα χαλιά και χιλιάδες κόσμος είχε αράξει εκεί και έτρωγε ή ξεκουραζόταν. Όλοι αυτοί θα έμεναν το βράδυ εκεί γιατί η επόμενη μέρα ήταν Παρασκευή και προφανώς ήθελαν να βρίσκονται στους ναούς. Αφού μας οδήγησαν λοιπόν σε αυτά τα πλήθη, ο οδηγός και ο ξεναγός έφυγαν και εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε βόλτα ανάμεσα σε αυτούς τους φανατισμένους ανθρώπους. Πάντως δεν ήταν καθόλου ενοχλητικοί Αντιθέτως φαινόταν πολύ φιλικοί.
Ψάχναμε να βρούμε κάποιο εστιατόριο να φάμε αλλά ήταν δύσκολο. Και μην αναρωτηθεί κανένας πού τρώει όλος αυτός ο κόσμος, γιατί σε πολλά σημεία υπήρχαν μεγάλα καζάνια και διατεταγμένοι υπάλληλοι έβαζαν σε πλαστικά πιάτα φαγητό, το οποίο ήταν συνήθως ρύζι με κάποιο όσπριο. Άρα κανείς από όλο αυτό τον κόσμο δεν θα έμενε νηστικός. Ταυτόχρονα παντού υπήρχαν κύπελλα για να βάλεις νερό από βρύσες. Υπήρχαν όμως και σε πολλά σημεία μεγάλα βαρέλια με δροσερό νερό που μέσα σε αυτά επέπλεαν μικρά πλαστικά ποτήρια σκεπασμένα, γεμάτα εμφιαλωμένο νερό. Τέτοια ποτηράκια υπήρχαν παντού στο Ιράκ (σε μαγαζιά και σε ξενοδοχεία) και είχαν κάπου 200 γραμμάρια νερό. Βολεύουν γιατί το πίνεις με τη μία και το πετάς.
Στο δρόμο και οπουδήποτε δεν έβλεπες ούτε ένα σκουπίδι, αφού συνέχεια υπήρχαν εργαζόμενοι που καθάριζαν τα πάντα. Εκεί που περπατούσαμε και είχαμε σχεδόν αποφασίσει ότι θα αναγκαζόμαστε να αγοράσουμε κάποιο φαγητό από κάτι σαν σουβλατζίδικο, είδαμε μια ταμπέλα που έγραφε εστιατόριο. Μπήκαμε μέσα και στον πρώτο όροφο ήταν μία τεράστια αίθουσα που ο κόσμος έτρωγε. Το φαγητό δεν ήταν ακριβό αλλά εμείς πήραμε δύο τεράστια κεμπάπ, τα οποία ήταν υπερβολικά για τον καθένα μας. Και ένα θα μας έφτανε. Γι’ αυτό άλλωστε πληρώσαμε και 9 περίπου ευρώ το άτομο. Ήταν το πιο ακριβό φαγητό που πληρώσαμε στο ταξίδι. Βέβαια αυτά ήταν σε μία πιατέλα που είχε ψητές ντομάτες, κρεμμύδια και διάφορες πίκλες. Πάνω σε όλα αυτά υπήρχαν και δύο τεράστιες πίτες ψωμιού.
Αφού καταφέραμε και τα φάγαμε όλα αυτά, πήγαμε στην οροφή του ξενοδοχείο μας που είχε ένα ρουφ-καφέ, κατά το Roof-Garden, για να δούμε τη θέα. Από εκεί ψηλά βλέπαμε την οροφή του κοντινού τζαμιού αλλά και το ακόμα πιο μακρινό τζάμι που υπήρχε.
Το Ιράκ με τόσα που περνάει σίγουρα δεν θα μπορούσε να ήταν σε καλύτερη μοίρα. Έχει γενικά καλούς δρόμους έξω από τις πόλεις, με ανισόπεδους κόμβους και αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας δεν είδαμε διόδια, μόνο checkpoint. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι το οδικό δίκτυο ήταν σε μια αρκετά καλή κατάσταση. Παντού όπου και να είχαμε πάει μέχρι τώρα είχε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Βέβαια στις άκρες τους δεν ήταν και πολύ περιποιημένοι. Εννοώ ότι υπήρχαν σκουπίδια και δεν είχε σημεία για ξεκούραση του οδηγού, ούτε καλά-καλά και κάποιο πάρκιν. Η οδήγηση στους δρόμους θυμίζει λίγο νοτιοανατολική Ασία, αλλά το ευτύχημα ήταν ότι δεν κυκλοφορούν πολλές μοτοσυκλέτες. Έτσι όποιο κομφούζιο υπάρχει, δημιουργείται μόνο από τα αυτοκίνητα. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτοκινήτων ήταν πολυτελή. Όμως ο πολύς κόσμος είχε μικρά αυτοκίνητα. Το ταξί που πήραμε προ ημερών στην Βαγδάτη ήταν μάρκα BYD, αλλά σίγουρα πολύ παλιό αφού δεν ήταν ούτε ηλεκτρικό, ούτε αυτόματο. Ο Αχμέτ μου είπε ότι εδώ υπάρχει μία εφαρμογή για ταξί. Στις πόλεις όμως αυτό δεν ήταν απαραίτητο αφού συνέχεια βλέπεις κίτρινα ταξί στους δρόμους.
Στα checkpoint που σταματούσαν το αυτοκίνητό μας αυτό το οποίο έκαναν ήταν να ρωτήσουν μερικά πράγματα των Αχμέτ, αλλά τις μισές φορές δεν ζητούν τα διαβατήρια. Πολλές φορές το κάνουν. Λόγω αυτού του γεγονότος εγώ πίστευα ότι δεν θα ήταν δυνατό ένα ταξίδι στο Ιράκ από μεμονωμένα άτομα, χωρίς δηλαδή κάποιον τοπικό συνοδό. Όμως στη Βαβυλώνα είδαμε ένα ζευγάρι που ήταν από τη Γαλλία. Μας είπαν ότι ταξιδεύουν τελείως μόνοι τους. Είπαν ότι χρησιμοποιούν shared taxi οπότε τα πράγματα λέει ήταν μία χαρά. Αυτοί βέβαια για να δουν τις περιοχές που βλέπουμε εμείς θα χρειαστούν περίπου 10 ημέρες παραπάνω. Έτσι το κόστος του ταξιδιού τους μπορεί να κοστίσει όσο και το δικό μας. Όμως το κόστος ανά ημέρα που θα είχαν εκείνοι θα ήταν πολύ μικρότερο. Αυτοί μας είπαν ότι μπήκαν στο Ιράκ από το Κουβέιτ. Τώρα στο Κουβέιτ το τι έκαναν δεν ξέρω. Δηλαδή αν πήγαν εκεί για τουρισμό ή είχαν κάποιο άλλο λόγο, όπως ας πούμε επαγγελματικό. Αν και η ηλικία τους ήταν κοντά στη δική μας οπότε δεν πιστεύω να πήγαν για επαγγελματικό σκοπό στο Κουβέιτ. Στου δρόμους επίσης δεν είδα μεγάλες μοτοσυκλέτες. Και ειδικά μοτοσυκλέτες τουρισμού. Νομίζω αυτό είναι πολύ νωρίς ακόμα για το Ιράκ.
Οι βασικές σημερινές επισκέψεις:
