Ιράκ Μεσοποταμία, Το όραμα και η απομυθοποίηση.

[travelbreak]

Στις ιερές πόλεις των σιιτών, σήμερα στην Καρμπάλα

Φτάσαμε αργά στην Καρμπάλα. Θεωρείται μία ιερή πόλη για τους σιίτες μουσουλμάνους. [Ίντερνετ: Η Καρμπάλα ήταν ιερός τόπος λόγω της μάχης της Καρμπάλα το 680 μ.Χ., όπου ο εγγονός του Προφήτη Μωάμεθ, Χουσεΐν Ιμπν Αλή, έπεσε μαχόμενος ενάντια στις δυνάμεις του χαλίφη Γιαζίντ Α'. Οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι δεν είχαν την ίδια θρησκευτική σύνδεση με την Καρμπάλα. Η κύρια διαφορά τους με τους Σιίτες έγκειται στην αντίληψη της διαδοχής του Προφήτη Μωάμεθ. Οι Σουνίτες πίστευαν ότι ο διάδοχος έπρεπε να εκλεγεί από την κοινότητα (Ούμμα) με βάση την ομοφωνία, ενώ οι Σιίτες πίστευαν ότι η διαδοχή έπρεπε να ήταν κληρονομική μέσω της οικογένειας του Προφήτη.]

Είχαμε προετοιμαστεί να μην κουβαλήσουμε πολλά πράγματα μαζί μας και κυρίως να μην πάρουμε αλκοόλ. Παρκάραμε σε ένα γκαράζ και οι γυναίκες φόρεσαν τις κελεμπίες τους που είχαν προμηθευτεί από την Ελλάδα και φύγαμε. Μέχρι να μπούμε στο τμήμα της πόλης που θεωρείται ιερό και δεν μπορεί να μπει άνετα ο καθένας, μας έγιναν δύο έλεγχοι, που ήταν τελείως τυπικοί και καθόλου αυστηροί. Εμένα λίγο με ταλαιπώρησαν γιατί έκανα την βλακεία να έχω κρεμασμένη τη φωτογραφική μου μηχανή στο λαιμό μου και κάθονταν και την κοίταζαν. Αν την είχα βάλει μέσα στην τσάντα μου δεν θα την έβλεπαν καθόλου στο μηχάνημα. Το οποίο άλλωστε δεν το κοιτούσε και κανένας. Ευτυχώς εντέλει με άφησαν να περάσω με τη μηχανή. Πιστεύω ότι αν είχαμε μαζί μας αλκοόλ δεν υπήρχε περίπτωση να το ανιχνεύσουν. Απλά αν με κάποιο τρόπο το ανακάλυπταν θα βρίσκαμε τον μπελά μας. Προχωρήσαμε στο ξενοδοχείο με τα πόδια κρατώντας τα λιγοστά μας πράγματα. Τα δωμάτιά μας στο ξενοδοχείο βρίσκονταν στο ισόγειο, ήταν όμως ωραία, αλλά ο οδηγός με τον ξεναγό την είχαν αράξει στον 7ο όροφο.

Συνεννοηθήκαμε όλοι μαζί να κατέβουμε σε 5 λεπτά για να πάμε βόλτα να δούμε ένα σύγχρονο ναό λατρείας των σιιτών. Λίγο πριν βραδιάσει λοιπόν πήγαμε στον γειτονικό ναό όπου χιλιάδες κόσμος είχε πάει να προσκυνήσει τον άγιο πού ήταν θαμμένος εκεί. Τόσο κόσμο δεν έχω δει ποτέ μαζεμένο για κάποιο ιερό σκοπό. Φαντάζομαι λοιπόν τι θα γίνεται στη Μέκκα. Ο ναός ήταν υπέροχος και ο κόσμος ήταν κολλητά ο ένας πάνω τον στον άλλον.

Φυσικά οι γυναίκες μπήκαν από άλλη πόρτα και καταφέραμε και βρεθήκαμε (είχαμε δώσει ραντεβού σε ένα χαρακτηριστικό σημείο) αφού κάναμε την επίσκεψη. Δίπλα στο ναό υπάρχει άλλος ένας παρόμοιος που γινόταν και εκεί το αδιαχώρητο. Η χιλιάδες πιστοί προσπαθούσαν να μπουν μέσα και κάποιοι υπάλληλοι τους έσπρωχναν για να βγουν γρήγορα-γρήγορα και να μη συνωστίζονται πάνω στα διάφορα μνημεία. Ευτυχώς μπορέσαμε και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες με τα κινητά μας τηλέφωνα. Μέσα και έξω τα τεμένη αυτά ήταν καταπληκτικής ομορφιάς. Η διακόσμηση και ο στολισμός τους δεν υπάρχουν! Παντού φωτισμός με πανάκριβους πολυελαίους.

[Οι «ναοί της Καρμπάλα» ήταν δύο ιερά τεμένη που βρίσκονται στην Καρμπάλα του Ιράκ, την πόλη που ήταν ιδιαίτερα σημαντική για τους Σιίτες μουσουλμάνους. Πρόκειται για τον ναό του Ιμάμ Χουσεΐν και τον ναό του Αμπάς. Και οι δύο ήταν κομβικά σημεία για τους πιστούς που ταξιδεύουν από όλο τον κόσμο για προσκύνημα.

• Ναός του Ιμάμ Χουσεΐν: Εδώ βρίσκεται ο τάφος του Ιμάμ Χουσεΐν Ιμπν Αλί, εγγονού του προφήτη Μωάμεθ και τρίτου ιμάμη της σιιτικής ισλαμικής πίστης.
• Ναός του Αμπάς: Αφιερωμένος στον Αμπάς ιμπν Αλί, τον ετεροθαλή αδελφό του Ιμάμ Χουσεΐν, ο οποίος έπεσε στη μάχη της Καρμπάλα.]

Γύρω από τους ναούς υπήρχαν απλωμένα χαλιά και χιλιάδες κόσμος είχε αράξει εκεί και έτρωγε ή ξεκουραζόταν. Όλοι αυτοί θα έμεναν το βράδυ εκεί γιατί η επόμενη μέρα ήταν Παρασκευή και προφανώς ήθελαν να βρίσκονται στους ναούς. Αφού μας οδήγησαν λοιπόν σε αυτά τα πλήθη, ο οδηγός και ο ξεναγός έφυγαν και εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε βόλτα ανάμεσα σε αυτούς τους φανατισμένους ανθρώπους. Πάντως δεν ήταν καθόλου ενοχλητικοί Αντιθέτως φαινόταν πολύ φιλικοί.

Ψάχναμε να βρούμε κάποιο εστιατόριο να φάμε αλλά ήταν δύσκολο. Και μην αναρωτηθεί κανένας πού τρώει όλος αυτός ο κόσμος, γιατί σε πολλά σημεία υπήρχαν μεγάλα καζάνια και διατεταγμένοι υπάλληλοι έβαζαν σε πλαστικά πιάτα φαγητό, το οποίο ήταν συνήθως ρύζι με κάποιο όσπριο. Άρα κανείς από όλο αυτό τον κόσμο δεν θα έμενε νηστικός. Ταυτόχρονα παντού υπήρχαν κύπελλα για να βάλεις νερό από βρύσες. Υπήρχαν όμως και σε πολλά σημεία μεγάλα βαρέλια με δροσερό νερό που μέσα σε αυτά επέπλεαν μικρά πλαστικά ποτήρια σκεπασμένα, γεμάτα εμφιαλωμένο νερό. Τέτοια ποτηράκια υπήρχαν παντού στο Ιράκ (σε μαγαζιά και σε ξενοδοχεία) και είχαν κάπου 200 γραμμάρια νερό. Βολεύουν γιατί το πίνεις με τη μία και το πετάς.

Στο δρόμο και οπουδήποτε δεν έβλεπες ούτε ένα σκουπίδι, αφού συνέχεια υπήρχαν εργαζόμενοι που καθάριζαν τα πάντα. Εκεί που περπατούσαμε και είχαμε σχεδόν αποφασίσει ότι θα αναγκαζόμαστε να αγοράσουμε κάποιο φαγητό από κάτι σαν σουβλατζίδικο, είδαμε μια ταμπέλα που έγραφε εστιατόριο. Μπήκαμε μέσα και στον πρώτο όροφο ήταν μία τεράστια αίθουσα που ο κόσμος έτρωγε. Το φαγητό δεν ήταν ακριβό αλλά εμείς πήραμε δύο τεράστια κεμπάπ, τα οποία ήταν υπερβολικά για τον καθένα μας. Και ένα θα μας έφτανε. Γι’ αυτό άλλωστε πληρώσαμε και 9 περίπου ευρώ το άτομο. Ήταν το πιο ακριβό φαγητό που πληρώσαμε στο ταξίδι. Βέβαια αυτά ήταν σε μία πιατέλα που είχε ψητές ντομάτες, κρεμμύδια και διάφορες πίκλες. Πάνω σε όλα αυτά υπήρχαν και δύο τεράστιες πίτες ψωμιού.

Αφού καταφέραμε και τα φάγαμε όλα αυτά, πήγαμε στην οροφή του ξενοδοχείο μας που είχε ένα ρουφ-καφέ, κατά το Roof-Garden, για να δούμε τη θέα. Από εκεί ψηλά βλέπαμε την οροφή του κοντινού τζαμιού αλλά και το ακόμα πιο μακρινό τζάμι που υπήρχε.

Το Ιράκ με τόσα που περνάει σίγουρα δεν θα μπορούσε να ήταν σε καλύτερη μοίρα. Έχει γενικά καλούς δρόμους έξω από τις πόλεις, με ανισόπεδους κόμβους και αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας δεν είδαμε διόδια, μόνο checkpoint. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι το οδικό δίκτυο ήταν σε μια αρκετά καλή κατάσταση. Παντού όπου και να είχαμε πάει μέχρι τώρα είχε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Βέβαια στις άκρες τους δεν ήταν και πολύ περιποιημένοι. Εννοώ ότι υπήρχαν σκουπίδια και δεν είχε σημεία για ξεκούραση του οδηγού, ούτε καλά-καλά και κάποιο πάρκιν. Η οδήγηση στους δρόμους θυμίζει λίγο νοτιοανατολική Ασία, αλλά το ευτύχημα ήταν ότι δεν κυκλοφορούν πολλές μοτοσυκλέτες. Έτσι όποιο κομφούζιο υπάρχει, δημιουργείται μόνο από τα αυτοκίνητα. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτοκινήτων ήταν πολυτελή. Όμως ο πολύς κόσμος είχε μικρά αυτοκίνητα. Το ταξί που πήραμε προ ημερών στην Βαγδάτη ήταν μάρκα BYD, αλλά σίγουρα πολύ παλιό αφού δεν ήταν ούτε ηλεκτρικό, ούτε αυτόματο. Ο Αχμέτ μου είπε ότι εδώ υπάρχει μία εφαρμογή για ταξί. Στις πόλεις όμως αυτό δεν ήταν απαραίτητο αφού συνέχεια βλέπεις κίτρινα ταξί στους δρόμους.

Στα checkpoint που σταματούσαν το αυτοκίνητό μας αυτό το οποίο έκαναν ήταν να ρωτήσουν μερικά πράγματα των Αχμέτ, αλλά τις μισές φορές δεν ζητούν τα διαβατήρια. Πολλές φορές το κάνουν. Λόγω αυτού του γεγονότος εγώ πίστευα ότι δεν θα ήταν δυνατό ένα ταξίδι στο Ιράκ από μεμονωμένα άτομα, χωρίς δηλαδή κάποιον τοπικό συνοδό. Όμως στη Βαβυλώνα είδαμε ένα ζευγάρι που ήταν από τη Γαλλία. Μας είπαν ότι ταξιδεύουν τελείως μόνοι τους. Είπαν ότι χρησιμοποιούν shared taxi οπότε τα πράγματα λέει ήταν μία χαρά. Αυτοί βέβαια για να δουν τις περιοχές που βλέπουμε εμείς θα χρειαστούν περίπου 10 ημέρες παραπάνω. Έτσι το κόστος του ταξιδιού τους μπορεί να κοστίσει όσο και το δικό μας. Όμως το κόστος ανά ημέρα που θα είχαν εκείνοι θα ήταν πολύ μικρότερο. Αυτοί μας είπαν ότι μπήκαν στο Ιράκ από το Κουβέιτ. Τώρα στο Κουβέιτ το τι έκαναν δεν ξέρω. Δηλαδή αν πήγαν εκεί για τουρισμό ή είχαν κάποιο άλλο λόγο, όπως ας πούμε επαγγελματικό. Αν και η ηλικία τους ήταν κοντά στη δική μας οπότε δεν πιστεύω να πήγαν για επαγγελματικό σκοπό στο Κουβέιτ. Στου δρόμους επίσης δεν είδα μεγάλες μοτοσυκλέτες. Και ειδικά μοτοσυκλέτες τουρισμού. Νομίζω αυτό είναι πολύ νωρίς ακόμα για το Ιράκ.

Οι βασικές σημερινές επισκέψεις:

 

[travelbreak]

Κι όμως έχουμε αρχίσει να κάνουμε πολύ νωρίς και τα βίντεο.
Για σήμερα έχω τα δύο πρώτα. Το ένα αφορά στη Βαγδάτη και το άλλο στη Κτησιφώντα.

 

[travelbreak]

Πρωινή Καρμπάλα και μετά η άλλη ιερή πόλη, Νατζάφ.

Το πρωί στην πόλη Καρμπάλα σηκωθήκαμε χαλαροί, να φτιάξουμε το καφεδάκι μας και να δούμε λίγο internet. Και εκεί που κάναμε αυτό το τελευταίο, μου λέει η Ντίνα μήπως πάμε μία βόλτα εκείνη την ώρα, δηλαδή κάπου στις 8:00 το πρωί, για να δούμε πώς ήταν η πόλη με το φως της ημέρας. Βασικά όχι η πόλη αλλά να δούμε όλος αυτός ο όχλος που ήταν εκεί γύρω το βράδυ τι είχε γίνει. Ετοιμαστήκαμε λοιπόν στα γρήγορα και φύγαμε κάνοντας βόλτα για πάνω από μισή ώρα.

Τα πράγματα βέβαια ήταν πιο ήρεμα αφού ο κόσμος δεν ήταν πλέον στα τεμένη, αλλά ίσως κάποιοι να είχαν φύγει ή ήταν στα ξενοδοχεία τους. Και πάλι πολλοί ήταν αλλά όχι το χθεσινό κακό. Όσοι είχαν κοιμηθεί έξω, πάνω στα στρωμένα χαλιά, είχαν ξυπνήσει και οι αρμόδιοι υπάλληλοι μάζευαν τα χαλιά. Μου προκάλεσε έκπληξη η τόσο μεγάλη μεθοδικότητα σε όλη αυτή τη συγκέντρωση κόσμου.

Κάνοντας βόλτα τραβήξαμε φωτογραφίες με το φως του ήλιου και κάποια στιγμή έβγαλα τα παπούτσια μου για να επισκεφτώ το ένα τέμενος. Ήταν το ίδιο που είχα επισκεφτεί και την προηγούμενη βραδιά. Όμως τώρα δεν έπεφταν πάνω μου σαν σαρδέλες οι άνθρωποι και έτσι τράβηξα ωραίες φωτογραφίες χωρίς μεγάλο συνωστισμό. Για να μπεις μέσα σε αυτά τα ιερά μέρη περνάς από έλεγχο (μερικές φορές και τρεις φορές ακόμα συνεχόμενες). Σε μία από αυτές μου πήραν το selfie stick που έχω για το κινητό, αλλά μου το επέστρεψαν όταν γύρισα για να βγω. Δεν επιτρεπόταν μέσα στο χώρο. Μου έτυχε και αλλού ακόμα μια φορά.

Επειδή η ώρα αναχώρησης ήταν στις 9:00 προλάβαμε να φάμε στα γρήγορα ένα πρωινό.

Στις 9 ξεκινήσαμε όλοι μαζί με τα πράγματά μας, να φύγουμε από το ξενοδοχείο και να πάμε στο αυτοκίνητο που είχαμε αφήσει στο γκαράζ, λίγο έξω από το ιερό τμήμα της πόλης. Η σημερινή μέρα είχε να διανύσουμε αρκετά χιλιόμετρα και συγκεκριμένα 350. Θα περνούσαμε από την πόλη Najaf και θα καταλήγαμε στην Nasiriyah. Θα κάναμε όμως άλλη μία στάση στην περιοχή Ur που ήταν κοντά στην πόλη που θα διανυκτερεύαμε. Αρχικά λοιπόν πήγαμε στην πόλη Νατζάφ πού και αυτή ήταν ιερή όπως η Καρμπάλα.

Πρώτα πήγαμε σε ένα μεγάλο γκαράζ που υπήρχε στην άκρη της πόλης και παρκάραμε το αυτοκίνητο. Ανεβήκαμε στην ταράτσα του γκαράζ και από εκεί βλέπαμε το τεράστιο νεκροταφείο της πόλης. Σε αυτό το νεκροταφείο έρχονται από όλο τον Ιράκ σιίτες και θάβουν τους νεκρούς τους γιατί θεωρείται ιερό μέρος. Μάλιστα στη χθεσινή διαδρομή προς την Καρμπάλα, είδαμε ένα βαν το οποίο στην οροφή του είχε ένα φέρετρο που το πήγαινε σε αυτό το νεκροταφείο. Θεωρητικά ήταν θαμμένοι εκεί πάνω από 7 εκατομμύρια νεκροί. Το γκαράζ, στου οποίου την ταράτσα ανεβήκαμε για να δούμε καλύτερα, ήταν στην άκρη του τεράστιου νεκροταφείου. Κοιτώντας μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου έβλεπες μόνο τάφους. Βέβαια δεν έφτανε και πολλά χιλιόμετρα μακριά αφού η ατμόσφαιρα ήταν θαμπή, όπως όλες αυτές τις μέρες στο Ιράκ. Ο Αχμέτ μας είπε ότι φταίει η μόλυνση του περιβάλλοντος από καυσαέρια, αλλά εγώ πιστεύω ότι φταίει κυρίως η σκόνη από την έρημο. Δεν ήταν για να μέναμε πολύ ώρα εκεί πάνω αφού το θέαμα δεν ήταν ευχάριστο οπότε φύγαμε για να πάμε να επισκεφθούμε την πόλη.

Οι ναοί στην Καρμπάλα και στην Νατζαφ ήταν παρόμοιοι. Νομίζω όμως ότι στην τελευταία ο χώρος που πάνε οι άνθρωποι για να προσευχηθούν ήταν πιο όμορφος και ίσως πιο μεγάλος. Εκεί ήταν θαμμένος ένας από τους τέσσερις αγαπημένους του Μωάμεθ και πάνε οι άνθρωποι να προσευχηθούν. Γι’ αυτό άλλωστε θάβουν τους νεκρούς τους εκεί κοντά, για να έχουν τη βοήθειά του.

Κάναμε μόνο μία μικρή βόλτα έξω από το τέμενος. Μπήκαμε μέσα για περίπου 20 με 30 λεπτά. Αυτή η πολυτέλεια είναι απίθανη! Ειδικά οι πολυέλαιοί τους ήταν τόσο πολλοί και πανέμορφοι.

Η επίσκεψη ήταν γρήγορη και μετά ξεκινήσαμε να πάμε στο αυτοκίνητο. Με ανακούφιση οι γυναίκες έβγαλαν τα φορέματα που φορούσαν και τις μαντήλες. Οι γυναίκες στο Ιράκ αλλά και οι άντρες δεν ήταν τόσο φανατικοί όσο στο Πακιστάν ας πούμε. Όμως σε αυτές τις δύο πόλεις υπάρχει μεγάλος φανατισμός, ο οποίος όμως δεν καταλήγει σε φαιδρότητες.

Η διαδρομή ως τη Νατζάφ:

Ορίστε και το σχετικό βίντεο:

 

[travelbreak]

Στην αρχαία πόλη Ουρούκ.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα έπρεπε να επισκεφθούμε την αρχαία Ur που ήταν πολύ κοντά στη Νασιρίγια, που ήταν ο τελικός μας προορισμός. Όμως ο Αχμέτ άλλαξε λίγο το πρόγραμμα και έτσι πήγαμε στην αρχαία πόλη Ουρούκ. Πιστεύω ότι καλά έκανε γιατί πήγαμε εκεί λίγο πριν πέσει ο ήλιος και κάναμε μία πολύ μεγάλη βόλτα, χωρίς να βιαζόμαστε, βλέποντας τα διάφορα αρχαία που ήταν εκεί. Και πρώτα-πρώτα ένα μεγάλο ζιγκουράτ και το παλάτι εποχής Σελευκηδών. Μαζί μας ήρθε και ένας από τους υπαλλήλους που βρίσκονταν εκεί και χωρίς να ξέρει καμία λέξη στα αγγλικά ο άνθρωπος μας βοηθούσε στο να δούμε όσο γίνεται περισσότερα.

Να τι λέει και ο κύριος ΑΙ:
[Η Ουρούκ ήταν μια αρχαία σουμεριακή πόλη-κράτος στη Μεσοποταμία, που άνθισε μεταξύ του 4100 και 2900 π.Χ. κατά την περίοδο Ουρούκ. Ήταν μια από τις πρώτες πόλεις στον κόσμο, γνωστή για την ανάπτυξη της πόλης, του εμπορίου, της κυβέρνησης, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της δημιουργίας της σφηνοειδούς γραφής. Βρίσκεται ανατολικά του Ευφράτη, περίπου 230 χλμ νοτιοανατολικά της Βαγδάτης, και κατοικήθηκε μέχρι την ελληνιστική περίοδο.
Σημαντικά χαρακτηριστικά της Ουρούκ:

• Πρώτη πόλη: Η Ουρούκ είναι μία από τις παλαιότερες γνωστές πόλεις του κόσμου, μαζί με την Ουρ και την Εριντού.
• Περίοδος Ουρούκ: Η περίοδος ακμής της πόλης (περίπου 4100-2900 π.Χ.) χαρακτηρίστηκε από την άνθηση των πόλεων, του εμπορίου, της κυβέρνησης και της έννοιας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας της γης.
• Αρχιτεκτονική: Κατασκεύασε μνημειώδη αρχιτεκτονική, όπως το μεγάλο ναό Εάννα, αφιερωμένο στη θεά Ινάννα (Ιστάρ).
• Πολιτιστική κληρονομιά: Η Ουρούκ συνέβαλε στην ανάπτυξη της σφηνοειδούς γραφής, η οποία χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία των πρώτων νομικών και διοικητικών κειμένων.
• Πολιτική δύναμη: Κατά τη διάρκεια της ακμής της, η Ουρούκ άσκησε εξουσία σε όλη τη Βαβυλωνία πριν τον καιρό του Σαργών του Ακκάδιου.
• Μυθολογική σύνδεση: Η πόλη συνδέεται με μυθικούς ήρωες όπως ο Γκιλγκαμές, ο οποίος κατάγεται από την Ουρούκ, και με τον θεό Ένκι-Έα.
• Ονοματοδοσία: Κατά την ελληνιστική περίοδο, μετά την κατάκτηση από τον Αντίοχο Α΄, η πόλη μετονομάστηκε σε Αντιόχεια.
• Αρχαιολογικός χώρος: Ο αρχαιολογικός χώρος της Ουρούκ ανακαλύφθηκε και ανασκάφηκε εκτενώς από Γερμανούς αρχαιολόγους πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.]

Το Ουρούκ θεωρείται η αρχαιότερη πόλη στον κόσμο και πιστεύεται ότι εκεί εφευρέθηκε η σφηνοειδής γραφή, οι αριθμοί, όπως και διάφορα άλλα. Γι’ αυτό είχε πολύ μεγάλη σημασία η επίσκεψη και θεωρώ ότι ήταν πλήρης. Βέβαια υπήρχε και ένα δεύτερο ζιγκουράτ στο οποίο όμως δεν πήγαμε αν και το είδαμε από κάποια απόσταση. Όμως δεν είχε υποστεί καμία αποκατάσταση και δεν άξιζε να ταλαιπωρηθούμε μέσα στην έρημο για να φτάσουμε ως εκεί αν και δεν ήταν πολύ μακριά.

Μόλις έπεσε ο ήλιος μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στην πόλη Νασιρίγια. Φτάσαμε λίγο μετά τις 7:00 και αφού πλυθήκαμε βγήκαμε για φαγητό, εμείς οι τέσσερις Έλληνες της παρέας. Μας είπε ο Αχμέτ ένα εστιατόριο αλλά δυστυχώς είχε κλείσει και έτσι πήγαμε σε ένα άλλο εκεί κοντά και φάγαμε γύρο από αρνί και διάφορα άλλα που ήταν συνοδευτικά.

Επιτέλους γυρίσαμε στο δωμάτιο για να πιούμε και λίγη τσικουδιά που είχαμε τόσες ώρες να πιούμε. Δηλαδή απλά δεν είχαμε πιει το τελευταίο εικοσιτετράωρο.

Η σημερινή διαδρομή:

 

[Smaragda53]

Φανταστικό ταξίδι. Τελικά δεν πήγατε στην Ουρ?

 

[travelbreak]

Φανταστικό ταξίδι. Τελικά δεν πήγατε στην Ουρ?

Πήγαμε και στην Ουρ την άλλη μέρα το πρωί.
Στην επόμενη ανάρτηση είναι η αναφορά.

 

[travelbreak]

Στην αρχαία Ουρ.

Η Νασιρίγια από την Βασόρα απείχε μόλις 190 km και υπάρχει ένας αρκετά καλός δρόμος για να πας. Όμως καθυστερείς γιατί έχει πολύ συχνά τα checkpoint που σου λένε να πας στην άκρη και εξετάζουν τις βίζες που ήταν τυπωμένες πάνω στα διαβατήρια. Δεν κοιτάνε πλέον καθόλου τα χαρτιά που είχαμε εκτυπώσει με τις βίζες και την ασφάλεια ταξιδιού. Έτσι και αλλιώς η βίζα πάνω στο διαβατήριο είχε όλα τα στοιχεία, μέχρι και τη φωτογραφία του καθενός. Τελικά η καθυστέρηση δεν ήταν πολύ μεγάλη συνήθως σε κάθε ένα τσέκποιντ αλλά όταν έχεις κάθε δέκα χιλιόμετρα, μαζεύεται ο χρόνος.

Εμείς φύγαμε το πρωί και αμέσως αρχίσαν τα παζάρια με τον Αχμέτ. Δεν τον κατηγορώ γι’ αυτό διότι έτσι κι αλλιώς αυτά ήταν δεδομένο ότι υπήρχαν σε αυτή τη χώρα. Έτσι αρχικά μας ρώτησε αν θέλουμε να πάμε στο σπίτι του Αβραάμ που ήταν δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο της Ουρ. Θα έπρεπε να δώσουμε μπαξίσι, εκείνος το λέει τιπ, 25.000 δηνάρια σε αυτόν που θα μας άνοιγε τις πόρτες για να το δούμε. Μας είπε ο Αχμέτ ότι δεν έπρεπε να πιστεύουμε ότι ήταν το πραγματικό σπίτι του Αβραάμ, αλλά αφού έτσι το θέλει η θρησκεία, αυτός μας το λέει και είχε υποχρέωση να μας ρωτήσει αν θέλουμε να πάμε. Εμείς τελικά συμφωνήσαμε και σε αυτό.

Πρώτα όμως πήγαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Ur, που ήταν σχετικά κοντά στη Νασιρίγια. Κανονικά σύμφωνα με το πρόγραμμα θα τον βλέπαμε σε δυο μέρες που θα πηγαίναμε από τη Βασόρα στη Βαγδάτη. Όμως αλλάξαμε λίγο το πρόγραμμα χωρίς ουσιαστική ενόχληση. Μάλλον μας βόλεψε κιόλας. Στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου προσπαθήσαμε να πληρώσουμε με κάρτα αλλά δυστυχώς ο τύπος εκεί μας είπε ότι δεν είχε σύνδεση. Είτε τον πιστέψαμε είτε όχι δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Αυτός μπορεί να είχε κόψει το internet για να πάρει τα χρήματα στο χέρι και ίσως να τα έβαζε όλα στην τσέπη του. Όλα τα περιμένεις από αυτούς εδώ. Εμείς θέλαμε να πληρώσουμε με κάρτα παρότι δεν μας συνέφερε γιατί θέλαμε να είχαμε ένα υπόλοιπο χρημάτων για να πληρώσουμε με μετρητά μία βαρκάδα που θα κάναμε στα έλη που ήταν σε εκείνη την περιοχή. Τελικά πληρώσαμε με μετρητά σε αυτόν και ο Αχμέτ μας είπε ότι θα μπορούσαμε να πληρώσουμε με δολάρια τη βαρκάδα.

Η Ur ήταν μία πολύ παλιά πόλη αλλά όχι όσο το Ουρούκ. Υπάρχει μία τεράστια ζιγκουράτ που ήταν πολύ επιβλητική και όμορφη είτε από κοντά είτε από μακριά μέσα στην απλότητά της. Είχε και διάφορες άλλες αρχαιότητες εκεί κοντά τις οποίες επισκεφθήκαμε μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Βασικά είχε ένα παλάτι που κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν παλάτι αλλά διοικητήριο. Επίσης είχε ένα νεκροταφείο το οποίο βέβαια αν δεν στο έλεγαν δεν θα το καταλάβαινες ποτέ. Δεν είχε και πολλά να δεις γιατί δεν σε άφηνε να κάνεις τον γύρο της ζιγκουράτ.

Να πάλι τι μας λέει ο ΑΙ:
[Η «αρχαία Ουρ» ήταν μια αρχαία πόλη στη νότια Μεσοποταμία, κοντά στις εκβολές των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη. Συχνά αναφέρεται ως η πατρίδα του Αβραάμ και ήταν ένα σημαντικό κέντρο του πολιτισμού των Σουμέριων, με τον θεό της Σελήνης, Σιν, ως κεντρική θεότητα.

• Τοποθεσία: Βρισκόταν στη νότια Μεσοποταμία, κοντά στη συμβολή του Τίγρη και του Ευφράτη.
• Ιστορία: Η κατοίκηση ξεκίνησε γύρω στο 6000 π.Χ. και αναπτύχθηκε σημαντικά, κυρίως κατά την 3η χιλιετία π.Χ..
• Πολιτισμός: Θεωρείται ένας από τους αρχαιότερους πολιτισμούς, γνωστός για την καλλιέργεια, την κατασκευή κεραμικών, και την ανάπτυξη της ναυσιπλοΐας και του εμπορίου.
• Θρησκεία: Η κύρια θεότητα της πόλης ήταν ο Σιν, ο θεός της Σελήνης.
• Σημασία: Θεωρείται η πόλη του Ουρ Κασντίμ που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, ως τόπος καταγωγής του Αβραάμ.
• Αρχαιολογικά ευρήματα: Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως πολλά ευρήματα, όπως οι «λύρες της Ουρ», που θεωρούνται από τα αρχαιότερα έγχορδα μουσικά όργανα. ]

Σε μία ώρα μέσα επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε να δούμε το σπίτι του Αβραάμ, το οποίο ήταν εκεί κοντά. Μας πήρε ένας χοντρός καλοπληρωμένος ντόπιος και μας οδήγησε μέχρι εκεί. Εν τω μεταξύ ήρθε και ένα group από Ιταλούς, τους οποίους βέβαια ήταν δύσκολο να τους ρωτήσουμε πόσο και πώς πλήρωσαν, από περιέργεια. Εμείς δώσαμε τα χρήματα στο χοντρό και ευχαριστηθήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο ο οποίος ήταν πολύ περιποιημένος. Και ήταν έτσι περιποιημένος γιατί πρόσφατα είχε πάει ο Πάπας Φραγκίσκος. Τελικά είχε μεγάλο ενδιαφέρον και θα ήταν ντροπή να μην πηγαίναμε για τόσο λίγο κόστος.

 

[travelbreak]

Στα έλη Chibaysh Marshes. Βασόρα.

Μετά μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για να πάμε στα έλη με το όνομα Chibaysh Marshes. Δεν θα περίμενες ποτέ να δεις έλη τόσο μέσα στο εσωτερικό του Ιράκ. Όμως υπήρχαν γιατί πριν μερικές χιλιάδες χρόνια η θάλασσα έφτανε μέχρι τη Βασόρα και ακόμα πιο μέσα στη χώρα. Έτσι με τις προσχώσεις, όπως υποθέτω εγώ δηλαδή, η θάλασσα έγινε μία πεδιάδα με έλη σε μεγάλο μέρος της. Πολύ πριν φτάσουμε στο σημείο που κάναμε τη βαρκάδα βλέπαμε αυτά τα έλη και στις δύο πλευρές του δρόμου. Γενικά καταλάβαμε ότι η περιοχή είχε πολλά υπόγεια νερά. Επίσης πουθενά στη χώρα δεν είδαμε να κάνουν οικονομία νερού.

Στην αρχή της ημέρας ο Αχμέτ μας είχε προετοιμάσει ότι έπρεπε να αποφασίσουμε από νωρίς για το αν θα κάνουμε την βαρκάδα και αν θα τρώγαμε ψάρια ψημένα στα κάρβουνα. Μάλλον δεν ήταν ψημένα στα κάρβουνα. Αυτός είπε ότι ανάβουν μία φωτιά και τα κάνουν σαν τα οφτά ή αντικρυστά που είχαμε στην Ελλάδα. Τα είχαμε δει και στην Βαγδάτη. Γενικά δεν ήταν πολύ ακριβό το κόστος για όλα αυτά αφού ήθελε περίπου 120.000 (80 ευρώ) δηνάρια από όλους και για τη βαρκάδα και για το φαγητό. Αν δεν τρώγαμε θα έπρεπε να δώσουμε μόνο 90.000 δηνάρια. Εμείς αποφασίσαμε και είπαμε ότι θα τα δώσουμε όλα γιατί θέλαμε να δοκιμάσουμε και το ψάρι. Η Ντίνα φυσικά δεν θα το ακουμπούσε αλλά θα μας έβλεπε από δίπλα.

Έτσι φτάσαμε σε ένα σημείο που έβλεπες ότι ήτανε ελώδες και είχε ένα μεγάλο, ας το πούμε, κανάλι και από κει ξεκινούσαν οι βάρκες. Μπήκαμε σε κάθε βάρκα 2 άτομα και κάναμε μία βόλτα που κράτησε μία ώρα. Είχε ενδιαφέρον αλλά δεν ήταν και κάτι τρομερό. Αλλά για 20 δολάρια το άτομο δεν θα έπρεπε να το χάσουμε. Η βάρκα πήγαινε γρήγορα με μηχανή και εμείς βλέπαμε δεξιά και αριστερά τα σπίτια των ντόπιων που ήταν φτιαγμένα με τα λεγόμενα reeds (λεπτά καλάμια). Αυτά ήταν κάτι σαν εύκαμπτα καλάμια που οι δικοί μας στην Ελλάδα παλιότερα έφτιαχναν καρέκλες. Ήταν πολύ όμορφα με τις παραδοσιακές καλύβες σχεδόν μέσα στο νερό. Όταν φτάσαμε, πριν ξεκινήσουμε τη βαρκάδα, είδαμε το χώρο που θα τρώγαμε τα ψάρια.

Το θέμα ήταν ότι μία ώρα μετά, έχοντας γυρίσει από τη βαρκάδα, είχε έρθει ένα group με διάφορους Αμερικάνους και άλλα τέτοια άτομα, οι οποίοι ετοιμάζονταν να μπουν μέσα στο χώρο που εμείς θα τρώγαμε. Πράγματι μετά από λίγο αυτοί μπήκαν και εμείς καθίσαμε να τους περιμένουμε να φύγουν για να μπούμε μέσα. Φυσικά προτίμησαν οι οικοδεσπότες να εξυπηρετήσουν είκοσι άτομα αντί για τέσσερις όπως εμείς. Αποφασίσαμε να παραπονεθούμε στον Αχμέτ και να του πούμε εάν δεν βρει ένα χώρο να κάτσουμε να φάμε εκείνη την ώρα θα έπρεπε να φύγουμε αντί να περιμένουμε. Έτσι τελικά μας υπέδειξαν και καθίσαμε σε ένα από αυτά τα σπιτάκια και μας έφεραν ένα πλούσιο φαγητό αλλά άντε να το φας και με φόβο ότι οι μύγες θα έκαναν βόλτες εκεί που το είχαν. Βέβαια το ψάρι ήταν καυτό που σημαίνει ότι μάλλον δεν θα τολμούσαν οι μύγες να το ακουμπήσουν. Τελικά δοκιμάσαμε απ’ όλα που υπήρχαν στους δίσκους μας.

Η Ντίνα δε μπήκε καθόλου μέσα σε αυτό το χώρο αλλά καθόταν απ’ έξω και μας κοίταζε. Εγώ έπεσα με τα μούτρα στο καρπούζι το οποίο ήταν καταπληκτικό. Μετά έφαγα περίπου το μισό ψάρι και το υπόλοιπο το άφησα. Όμως το καρπούζι που ήταν για μένα και για τη Ντίνα το έφαγα όλο. Μετά σηκώθηκα και φώναξε κάτι παιδάκια που ήταν εκεί και τους είπα αν θέλουν να φάνε οτιδήποτε από αυτά που έμειναν. Δεν ξέρω αν ήταν πεινασμένα αλλά έφαγαν σχεδόν ό,τι υπήρχε εκεί. Το πρόβλημα με το ψάρι για μένα ήταν ότι δεν ήταν καλά ψημένο αλλά ήταν πολύ νόστιμο, διότι φυσικά ήταν γεμάτο αλάτι.

Επόμενος προορισμός ήταν να δούμε τη συμβολή του Τίγρη και του Ευφράτη που γίνονται ένα ποτάμι στην πόλη al-Qurna. Το ποτάμι αυτό από κει και κάτω ονομάζεται Shatt al-Arab. Να πούμε όμως ότι εκεί οι γέφυρες για τα οχήματα ήταν πολύ χαμηλές, που σημαίνει ότι μόνο πολύ μικρές βάρκες μπορούν να περάσουν από κάτω. Το μέρος είχε αρκετό ενδιαφέρον.

Εκεί κοντά ήταν και ένα πάρκο στο οποίο βρίσκεται το λεγόμενο δέντρο του Αδάμ. Ήταν ένα ξερό δέντρο που είχε μόνο τα ξερά του κλαδιά επάνω. Τριγύρω όμως είχε αλλά ζωντανά δέντρα. Εκεί υπήρχαν κάμποσοι άνθρωποι οι οποίοι ζητούσαν να μας βγάλουν φωτογραφίες και να βγουν και εκείνοι μαζί μας.

Όταν τελειώσαμε και αυτή τη βόλτα είχαμε πλησιάσει στο τέλος της ημέρας του ταξιδιού μας. Γι’ αυτό φύγαμε με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μας που ήταν στη Βασόρα. Δυστυχώς καθυστερήσαμε πάνω από μισή ώρα γιατί περάσαμε όλο το κέντρο της πόλης, αλλά φτάσαμε σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο. Ήταν πολύ κοντά στον ποταμό Τας-αλ Αράμπ, που αυτοί εδώ το λένε κοντά στην παραλία. Μάλλον από τη Βασόρα και κάτω τελειώνουν οι χαμηλές γέφυρες γιατί τα πλοία που μπορούν να φτάσουν μέχρι την πόλη είδαμε ότι ήταν σχετικά μεγάλα.

Αφήσαμε τα πράγματα μας στα δωμάτια ενώ ο οδηγός και ο ξεναγός μας έφυγαν, δεν ξέρουμε για πού. Εμείς στις 7 βγήκαμε να κάνουμε μία βόλτα στην πόλη. Βέβαια η πόλη ήταν τεράστια και η βόλτα που μπορείς να κάνεις ήταν ελάχιστη. Αύριο θα την εξερευνήσουμε με τους δύο μάγκες που μας συνοδεύουν. Για σήμερα περπατήσαμε μόνο μία ώρα περίπου κοντά στην παραλία-ποτάμι.

Η διαδρομή μας σήμερα φαίνεται στον επόμενο χάρτη. Αυτά που φαίνονται σαν λίμνες ήταν στην ουσία τα έλη. Ο Αχμέτ μας είπε ότι κάποτε τα είχε αποξηράνει ο Σαντάμ για να μην κρύβονται εκεί οι αντίπαλοί του. Μετά όμως άφησαν τα νερά των ποταμών να ξαναέρθουν στα μέρη αυτά.