kabamarou
Member
- Μηνύματα
- 1.437
- Likes
- 2.207
Περιεχόμενα
Βρέθηκα ξανά στο Balkan Lokantasi. Παρήγγειλα μια μερίδα ρεβίθια, ντολμαδάκια και ένα εκμέκ κανταΐφι που μου έκατσε ελαφρώς σαν ξηρός στόκος λόγω της πολύ υγιεινής διατροφής που κάνω. 3€ το σύνολο. Το μόνο αρνητικό σε αυτό το μαγειρείο ήταν ότι με το που τελείωνες το γεύμα σου έπαιρναν κατευθείαν τον δίσκο αλλά ούτως η άλλως δεν πήγαινα για να φιλοσοφήσω.
Ξεχύθηκα στα στενά με τα μαγαζιά μεταξύ Καπαλί Τσαρσί και Αιγυπτιακής αγοράς. Πιο οργανωμένα αυτήν την φορά και προσπαθώντας να καλύψω σχεδόν όλους τους δρόμους. Εννοείται ότι υπάρχουν τεράστιες κατηφόρες και ανηφόρες παντού που κάνουν την περιήγηση άθλο. Δεν έχω συναντήσει ποτέ άλλοτε τόσο δύσκολη πόλη για περπάτημα αλλά η πρωτόγνωρη ανατολίτικη κουλτούρα με αποζημίωνε συνεχώς. Ο κόσμος τόσος πολύς που ένιωθα να μου σφίγγει το σώμα. Σε όλα τα εστιατόρια υπήρχαν κράχτες που με προσκαλούσαν στο μαγαζί τους με το που τολμούσα να ρίξω μια ματιά σε αυτά.
Άξιοι αναφοράς οι πωλητές παγωτού ντοντουρμά. Φοράνε όλοι το ίδιο γιλέκο και συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σαν να έχουν αποφοιτήσει από την ίδια σχολή πωλητών παγωτού ντοντουρμά. Κάνουν θόρυβο χτυπώντας την κουτάλα πάνω στα σιδερένια δοχεία εφαρμόζοντας έτσι προφανώς μια τακτική προσέλκυσης πελατείας. Φωνάζουν δυνατά και κάνουν κόλπα με το παγωτό σε αυτούς που πάνε να το πάρουνε υποτίθεται και μένουν με το χωνάκι μόνο στο χέρι, ενώ το παγωτό έχει κολλήσει πάνω στην μεγάλη μεταλλική κουτάλα. Πουθενά δεν είδα να αναγράφεται τιμή όπου αποφασίζετε υποθέτω ανάλογα με τον αγοραστή.
Πέρασα από πολύ ενδιαφέροντα κτίρια
πηγαίνοντας προς τον σιδηροδρομικό σταθμό Sirkesi. Εδώ τερμάτιζε μια από τις διαδρομές του θρυλικού Oriant Express που ξεκινούσε από το Παρίσι.
Αποφάσισα ότι είχα τελειώσει από την παλιά πόλη. Σε λιγότερο από μιάμιση μέρα, πράγμα που με εξέπληξε. Ότι θα έβλεπα από εδώ και πέρα λοιπόν θα ήταν πάνω από τον κανόνα ικανοποίησης.
Στο κάτω μέρος της γέφυρας του Γαλατά έχει πολλά εστιατόρια. Έγραψα ότι δεν έχω ξαναπάει στην πόλη αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Είχα έρθει με τους αποβιώσαντες πλέον γονείς μου, σε ηλικία 6 ετών. Δεν θυμόμουν τίποτα παρά κάποιες παραστάσεις θολές. Είχα κρατήσει μια φωτογραφία με την μητέρα μου που στο πίσω μέρος έγραφε το όνομα ενός εστιατορίου. Με αναζήτηση στο google βρήκα ότι ήταν εκεί. Έπιασα συζήτηση όπως όπως με κάποιον που ήταν στην πόρτα του εν λόγω μαγαζιού δείχνοντας του την φωτοκάρτα. Μου εξήγησε πως το μαγαζί αυτό όντως υπήρχε στο ίδιο σημείο και αυτοί κράτησαν το παλιό όνομα. Παρατηρώντας γύρω γύρω πιο προσεκτικά ξεθάφτηκαν εικόνες από τα έγκατα της μνήμης του μικρού παιδιού που κουβαλούσα μέσα μου. Ανέβηκα στο πάνω μέρος της γέφυρας και άκουγα από το κινητό μουσική από την ταινία πολίτικη κουζίνα φανταζόμενος ότι είμαι ο πρωταγωνιστής της. Τα μάτια μου υγράνθηκαν. Δίπλα μου οι ψαράδες με τα τεράστια καλάμια τους για να μπορούν να καλύψουν οι πετονιές τους την μεγάλη υψομετρική απόσταση. Από αριστερά η παλιά πόλη, από δεξιά η νέα. Από πίσω η Ασιατική πλευρά με τον Βόσπορο να χωρίζει τις δύο ηπείρους. Από κάτω περνούσαν συνεχώς πλοία και από πάνω οι γλάροι. Μια γιγαντιαία ζωγραφιά που την πλαισίωναν γκρίζα σύννεφα.
Άρχισε να ψιχαλίζει και να φυσάει. Έφυγα από την γέφυρα και χώθηκα μέσα στα στενά της περιοχής Γαλατά για να κρυφτώ από τον αέρα και το ελαφρύ κρύο που είχε έρθει.
Φυσούσε γενικά σχεδόν συνέχεια όλες τις ημέρες λες και ήμουν σε κυκλαδίτικο νησί. Άνοιξα την μικρή ομπρέλα μου. Έκανα βόλτες και έφτασα μέχρι τον πύργο. Από εκεί βγήκα στην Ιστικλάλ. Η βροχή και ο αέρας είχαν θεριέψει. Έκλεισα την ομπρέλα για να μην σπάσει. Παντού στον δρόμο πωλητές πλαστικών διαφανών ομπρελών. Σπάζανε η μία μετά την άλλη στα χέρια των τουριστών. Οι κάδοι γεμάτοι με διαφανείς πλαστικές ομπρέλες. Η βροχή μούσκευε τα ρούχα. Φόρεσα ένα αδιάβροχο διαφανές πόντσο επιβίωσης που είχα μέσα στην τσάντα. Κοίταξα σε κάποιον καθρέφτη. Φαινόμουν σαν καρικατούρα αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Πέρασα μπροστά από άπειρα μαγαζιά, αστυνομικούς με το δάχτυλο στην σκανδάλη και το υποδειγματικό κτίριο της Ελληνικής πρεσβείας. Το τέλος του δρόμου με βρήκε κοντά στο διαμέρισμα που έμενα. Το επισκέφτηκα για να ξεκουραστώ.
Ξάπλωσα για λίγο. Τα κόκαλα από τις πατούσες πονούσαν. Είχε σχεδόν νυχτώσει μόλις άνοιξα και πάλι τα μάτια. Μια φωνή με ρώτησε; -Έκανες τόσα χιλιόμετρα δρόμο για να έρθεις εδώ και να ξαπλώνεις; Θα πάω πάλι έξω και ότι γίνει σκέφτηκα. Καθώς έβγαινα από το κτίριο ο ιδιοκτήτης του airbnb εμφανίστηκε με μια μεγάλη πλαστική διάφανη ομπρέλα σαν από μηχανής θεός και μου την πρόσφερε. Και αν σπάσει; Του έδειξα με νοήματα. Μου είπε ότι δεν θα πείραζε.
Αισθανόμουν μυστήρια που κυκλοφορούσα με τέτοια ομπρέλα αλλά οι μισές ομπρέλες στον δρόμο ήταν ακριβώς ίδιες. Αυτή ήταν λίγο ενισχυμένη και άντεχε τον αέρα που είχε μειωθεί ελαφρώς. Με το τραινάκι που διασχίζει το τούνελ βγήκα στο Kabatas. Από εκεί με το τραμ στο Karakoy. Σουλατσάριζα στα στενά που ήταν ενίοτε σκοτεινά. Ο κόσμος λίγος, ίσως λόγω και της βροχής.
Μαγαζιά ως επί το πλείστον γεμάτα κανονικότητα για τα δικά μου γούστα. Μαζί με τον ήχο του νερού που έπεφτε ακουγόταν από κάπου ένα τραγούδι που το ρεφρέν του είχε μια μίξη Ελληνικών και Τούρκικων στίχων που κόλλησα και τραγουδούσα τις επόμενες ημέρες.
Στον παραλιακό δρόμο της περιοχής του Γαλατά ένιωσα ότι με ακολουθούσε κάποιος. Σταμάτησα. Σταμάτησε και κάποιος με αλογοουρά και μια μηχανή dslr περασμένη στον λαιμό του κοιτώντας το κινητό του. Έμεινα ακίνητος να δω τι θα κάνει μέχρι που έκανε μεταβολή και γύρισε πίσω. Δεν νομίζω να ήταν κλέφτης με τέτοια κάμερα μαζί του. Μάλλον φωτογράφος που τον τράβηξε το θέαμα της ψιλόλιγνης φιγούρας μου με τον παράξενο σκούφο στο κεφάλι και την διαφανή ομπρέλα στο χέρι. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος βέβαια. Έστριψα στον πρώτο δρόμο δεξιά και ανέβηκα την ανηφόρα τρέχοντας και χάθηκα μέσα στα σοκάκια. Εξερευνήσεις ατελείωτες πάλι.
Τα πόδια λέγανε σταμάτα. Η ψυχή έλεγε συνέχισε. Πιάτσες με μαγαζιά γεμάτα κόσμο ξετρυπώνονταν συνέχεια.
Στην γεμάτη από κοσμοσυρροή Ιστικλάλ ένας τύπος με ζύγωσε και με προσκάλεσε σε ένα club. Του είπα όχι και συνέχισα να περπατάω. Άρχισε να περπατάει και αυτός από πίσω μου και συνέχισε να μου μιλάει. Γύρισα απότομα προς το μέρος του με μια χορευτική φιγούρα και τέντωσα το χέρι προς αυτόν σαν τροχονόμος που διέταζε αυτοκίνητο να σταματήσει, κοιτάζοντας τον άγρια στα μάτια. Έμεινε άναυδος από την απρόσμενη συμπεριφορά μου που ούτε εγώ την περίμενα. Τον χαιρέτισα και έφυγα. Μέσα στις απάτες που διαδραματίζονται με τουρίστες είναι και αυτές όπου κάποιος έρχεται και σου πιάνει φιλική συζήτηση πείθοντας σε να βγείτε για ποτό. Αφού πάτε στο μπαράκι που αυτός θα προτείνει βρίσκεσαι μετά από λίγο με έναν τεράστιο λογαριασμό που αν αρνηθείς να πληρώσεις στην πέφτουν και σου παίρνουν τα χρήματα. Στο youtube υπάρχουν αμέτρητα σχόλια από άτομα με παρεμφερείς εμπειρίες.
Πήγαινα στο διαμέρισμα που έμενα στο Τarlabasi από διαφορετικό δρόμο κάθε φορά για να γνωρίσω την περιοχή. Παλιότερα έμεναν πάρα πολλοί Έλληνες. Τα τελευταία χρόνια αναβαθμίζεται με γκρεμίσματα ολόκληρων γειτονιών και διώξεις παλιών κατοίκων από ότι διάβασα εκ των υστέρων. Αναφέρουν ότι είναι γκέτο και τόπος κατοικίας αλλά και στέκι για μετανάστες, ρομά, ναρκομανείς, πόρνες και περιθωριακά άτομα που συχνάζουν εδώ κυρίως τα βράδια. Ανισόπεδοι δρόμοι, ασυντήρητες κατοικίες και κάποιες ερειπωμένες. Φτώχεια, άτομα να κάθονται στα πεζούλια και παιδάκια να παίζουν. Ένα μέρος που δεν φαντάζεσαι ότι υπάρχει δίπλα ακριβώς στην πλατεία Ταξίμ. Δεν συνάντησα ευτυχώς κανένα θέμα.
Ξεχύθηκα στα στενά με τα μαγαζιά μεταξύ Καπαλί Τσαρσί και Αιγυπτιακής αγοράς. Πιο οργανωμένα αυτήν την φορά και προσπαθώντας να καλύψω σχεδόν όλους τους δρόμους. Εννοείται ότι υπάρχουν τεράστιες κατηφόρες και ανηφόρες παντού που κάνουν την περιήγηση άθλο. Δεν έχω συναντήσει ποτέ άλλοτε τόσο δύσκολη πόλη για περπάτημα αλλά η πρωτόγνωρη ανατολίτικη κουλτούρα με αποζημίωνε συνεχώς. Ο κόσμος τόσος πολύς που ένιωθα να μου σφίγγει το σώμα. Σε όλα τα εστιατόρια υπήρχαν κράχτες που με προσκαλούσαν στο μαγαζί τους με το που τολμούσα να ρίξω μια ματιά σε αυτά.
Άξιοι αναφοράς οι πωλητές παγωτού ντοντουρμά. Φοράνε όλοι το ίδιο γιλέκο και συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σαν να έχουν αποφοιτήσει από την ίδια σχολή πωλητών παγωτού ντοντουρμά. Κάνουν θόρυβο χτυπώντας την κουτάλα πάνω στα σιδερένια δοχεία εφαρμόζοντας έτσι προφανώς μια τακτική προσέλκυσης πελατείας. Φωνάζουν δυνατά και κάνουν κόλπα με το παγωτό σε αυτούς που πάνε να το πάρουνε υποτίθεται και μένουν με το χωνάκι μόνο στο χέρι, ενώ το παγωτό έχει κολλήσει πάνω στην μεγάλη μεταλλική κουτάλα. Πουθενά δεν είδα να αναγράφεται τιμή όπου αποφασίζετε υποθέτω ανάλογα με τον αγοραστή.
Πέρασα από πολύ ενδιαφέροντα κτίρια
πηγαίνοντας προς τον σιδηροδρομικό σταθμό Sirkesi. Εδώ τερμάτιζε μια από τις διαδρομές του θρυλικού Oriant Express που ξεκινούσε από το Παρίσι.
Αποφάσισα ότι είχα τελειώσει από την παλιά πόλη. Σε λιγότερο από μιάμιση μέρα, πράγμα που με εξέπληξε. Ότι θα έβλεπα από εδώ και πέρα λοιπόν θα ήταν πάνω από τον κανόνα ικανοποίησης.
Στο κάτω μέρος της γέφυρας του Γαλατά έχει πολλά εστιατόρια. Έγραψα ότι δεν έχω ξαναπάει στην πόλη αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Είχα έρθει με τους αποβιώσαντες πλέον γονείς μου, σε ηλικία 6 ετών. Δεν θυμόμουν τίποτα παρά κάποιες παραστάσεις θολές. Είχα κρατήσει μια φωτογραφία με την μητέρα μου που στο πίσω μέρος έγραφε το όνομα ενός εστιατορίου. Με αναζήτηση στο google βρήκα ότι ήταν εκεί. Έπιασα συζήτηση όπως όπως με κάποιον που ήταν στην πόρτα του εν λόγω μαγαζιού δείχνοντας του την φωτοκάρτα. Μου εξήγησε πως το μαγαζί αυτό όντως υπήρχε στο ίδιο σημείο και αυτοί κράτησαν το παλιό όνομα. Παρατηρώντας γύρω γύρω πιο προσεκτικά ξεθάφτηκαν εικόνες από τα έγκατα της μνήμης του μικρού παιδιού που κουβαλούσα μέσα μου. Ανέβηκα στο πάνω μέρος της γέφυρας και άκουγα από το κινητό μουσική από την ταινία πολίτικη κουζίνα φανταζόμενος ότι είμαι ο πρωταγωνιστής της. Τα μάτια μου υγράνθηκαν. Δίπλα μου οι ψαράδες με τα τεράστια καλάμια τους για να μπορούν να καλύψουν οι πετονιές τους την μεγάλη υψομετρική απόσταση. Από αριστερά η παλιά πόλη, από δεξιά η νέα. Από πίσω η Ασιατική πλευρά με τον Βόσπορο να χωρίζει τις δύο ηπείρους. Από κάτω περνούσαν συνεχώς πλοία και από πάνω οι γλάροι. Μια γιγαντιαία ζωγραφιά που την πλαισίωναν γκρίζα σύννεφα.
Άρχισε να ψιχαλίζει και να φυσάει. Έφυγα από την γέφυρα και χώθηκα μέσα στα στενά της περιοχής Γαλατά για να κρυφτώ από τον αέρα και το ελαφρύ κρύο που είχε έρθει.
Φυσούσε γενικά σχεδόν συνέχεια όλες τις ημέρες λες και ήμουν σε κυκλαδίτικο νησί. Άνοιξα την μικρή ομπρέλα μου. Έκανα βόλτες και έφτασα μέχρι τον πύργο. Από εκεί βγήκα στην Ιστικλάλ. Η βροχή και ο αέρας είχαν θεριέψει. Έκλεισα την ομπρέλα για να μην σπάσει. Παντού στον δρόμο πωλητές πλαστικών διαφανών ομπρελών. Σπάζανε η μία μετά την άλλη στα χέρια των τουριστών. Οι κάδοι γεμάτοι με διαφανείς πλαστικές ομπρέλες. Η βροχή μούσκευε τα ρούχα. Φόρεσα ένα αδιάβροχο διαφανές πόντσο επιβίωσης που είχα μέσα στην τσάντα. Κοίταξα σε κάποιον καθρέφτη. Φαινόμουν σαν καρικατούρα αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Πέρασα μπροστά από άπειρα μαγαζιά, αστυνομικούς με το δάχτυλο στην σκανδάλη και το υποδειγματικό κτίριο της Ελληνικής πρεσβείας. Το τέλος του δρόμου με βρήκε κοντά στο διαμέρισμα που έμενα. Το επισκέφτηκα για να ξεκουραστώ.
Ξάπλωσα για λίγο. Τα κόκαλα από τις πατούσες πονούσαν. Είχε σχεδόν νυχτώσει μόλις άνοιξα και πάλι τα μάτια. Μια φωνή με ρώτησε; -Έκανες τόσα χιλιόμετρα δρόμο για να έρθεις εδώ και να ξαπλώνεις; Θα πάω πάλι έξω και ότι γίνει σκέφτηκα. Καθώς έβγαινα από το κτίριο ο ιδιοκτήτης του airbnb εμφανίστηκε με μια μεγάλη πλαστική διάφανη ομπρέλα σαν από μηχανής θεός και μου την πρόσφερε. Και αν σπάσει; Του έδειξα με νοήματα. Μου είπε ότι δεν θα πείραζε.
Αισθανόμουν μυστήρια που κυκλοφορούσα με τέτοια ομπρέλα αλλά οι μισές ομπρέλες στον δρόμο ήταν ακριβώς ίδιες. Αυτή ήταν λίγο ενισχυμένη και άντεχε τον αέρα που είχε μειωθεί ελαφρώς. Με το τραινάκι που διασχίζει το τούνελ βγήκα στο Kabatas. Από εκεί με το τραμ στο Karakoy. Σουλατσάριζα στα στενά που ήταν ενίοτε σκοτεινά. Ο κόσμος λίγος, ίσως λόγω και της βροχής.
Μαγαζιά ως επί το πλείστον γεμάτα κανονικότητα για τα δικά μου γούστα. Μαζί με τον ήχο του νερού που έπεφτε ακουγόταν από κάπου ένα τραγούδι που το ρεφρέν του είχε μια μίξη Ελληνικών και Τούρκικων στίχων που κόλλησα και τραγουδούσα τις επόμενες ημέρες.
Στον παραλιακό δρόμο της περιοχής του Γαλατά ένιωσα ότι με ακολουθούσε κάποιος. Σταμάτησα. Σταμάτησε και κάποιος με αλογοουρά και μια μηχανή dslr περασμένη στον λαιμό του κοιτώντας το κινητό του. Έμεινα ακίνητος να δω τι θα κάνει μέχρι που έκανε μεταβολή και γύρισε πίσω. Δεν νομίζω να ήταν κλέφτης με τέτοια κάμερα μαζί του. Μάλλον φωτογράφος που τον τράβηξε το θέαμα της ψιλόλιγνης φιγούρας μου με τον παράξενο σκούφο στο κεφάλι και την διαφανή ομπρέλα στο χέρι. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος βέβαια. Έστριψα στον πρώτο δρόμο δεξιά και ανέβηκα την ανηφόρα τρέχοντας και χάθηκα μέσα στα σοκάκια. Εξερευνήσεις ατελείωτες πάλι.
Τα πόδια λέγανε σταμάτα. Η ψυχή έλεγε συνέχισε. Πιάτσες με μαγαζιά γεμάτα κόσμο ξετρυπώνονταν συνέχεια.
Στην γεμάτη από κοσμοσυρροή Ιστικλάλ ένας τύπος με ζύγωσε και με προσκάλεσε σε ένα club. Του είπα όχι και συνέχισα να περπατάω. Άρχισε να περπατάει και αυτός από πίσω μου και συνέχισε να μου μιλάει. Γύρισα απότομα προς το μέρος του με μια χορευτική φιγούρα και τέντωσα το χέρι προς αυτόν σαν τροχονόμος που διέταζε αυτοκίνητο να σταματήσει, κοιτάζοντας τον άγρια στα μάτια. Έμεινε άναυδος από την απρόσμενη συμπεριφορά μου που ούτε εγώ την περίμενα. Τον χαιρέτισα και έφυγα. Μέσα στις απάτες που διαδραματίζονται με τουρίστες είναι και αυτές όπου κάποιος έρχεται και σου πιάνει φιλική συζήτηση πείθοντας σε να βγείτε για ποτό. Αφού πάτε στο μπαράκι που αυτός θα προτείνει βρίσκεσαι μετά από λίγο με έναν τεράστιο λογαριασμό που αν αρνηθείς να πληρώσεις στην πέφτουν και σου παίρνουν τα χρήματα. Στο youtube υπάρχουν αμέτρητα σχόλια από άτομα με παρεμφερείς εμπειρίες.
Πήγαινα στο διαμέρισμα που έμενα στο Τarlabasi από διαφορετικό δρόμο κάθε φορά για να γνωρίσω την περιοχή. Παλιότερα έμεναν πάρα πολλοί Έλληνες. Τα τελευταία χρόνια αναβαθμίζεται με γκρεμίσματα ολόκληρων γειτονιών και διώξεις παλιών κατοίκων από ότι διάβασα εκ των υστέρων. Αναφέρουν ότι είναι γκέτο και τόπος κατοικίας αλλά και στέκι για μετανάστες, ρομά, ναρκομανείς, πόρνες και περιθωριακά άτομα που συχνάζουν εδώ κυρίως τα βράδια. Ανισόπεδοι δρόμοι, ασυντήρητες κατοικίες και κάποιες ερειπωμένες. Φτώχεια, άτομα να κάθονται στα πεζούλια και παιδάκια να παίζουν. Ένα μέρος που δεν φαντάζεσαι ότι υπάρχει δίπλα ακριβώς στην πλατεία Ταξίμ. Δεν συνάντησα ευτυχώς κανένα θέμα.
Attachments
Last edited:
