kabamarou
Member
- Μηνύματα
- 1.437
- Likes
- 2.207
Περιεχόμενα
Αναχώρησα στις 11 επιστρέφοντας τα κλειδιά και έχοντας βάλει και πάλι όλα τα πράγματα και τα ρούχα παστωμένα σε σχήμα ρολού μέσα στο σακίδιο μου που θύμιζε παραφουσκωμένη σχολική τσάντα.
Είχα σκεφτεί να πάω στο νησί Adalar στα πριγκηπόννησα αλλά το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη έφευγε σε 10 ώρες και ανησύχησα μήπως το έχανα.
Κατέβηκα με το metro στην στάση Levent για να ανέβω σε έναν ουρανοξύστη που από τον τελευταίο όροφο έβλεπες πανοραμική θέα.
Μετά από αρκετή διερεύνηση στους γύρω ουρανοξύστες και με ερωτήσεις διαπίστωσα ότι η σωστή στάση ήταν η 4.Levent που ήταν η επόμενη. Μόλις έφτασα εκεί τελικά και πήγα να βγάλω εισιτήριο ο ταμίας μου είπε ότι κόστιζε 160 λίρες. Ήμουν υπερβέβαιος ότι ήταν 60 λίρες η τιμή όμως. Καθότι είχα δει την πόλη αφ 'υψηλού από τρία σημεία ήδη, αποχώρησα. Από αναζήτηση τις επόμενες ημέρες έμαθα πως για τους ντόπιους ήταν 60 λίρες και για τους τουρίστες 160.
Μπήκα στο λεωφορείο για το πάρκο Εμιργκάν. Κάθε Απρίλιο εκεί γίνεται ένα πολύ διάσημο φεστιβάλ τουλίπας. Ήταν μέσα Μαΐου όμως και οι τουλίπες είχαν μαραθεί. Πέρα από αυτό βλέποντας το εκ των προτέρων από φωτογραφίες νόμιζα ότι όλο το πάρκο θα ήταν γεμάτο τουλίπες. Κάτι που δεν ίσχυε διότι υπήρχαν μόνο σε λίγα συγκεκριμένα σημεία. Εξαίσιο πάρκο πάνω σε λόφο με ατελείωτες ανηφόρες και κατηφόρες και εδώ αλλά μάλλον υπάρχουν και πιο συναρπαστικά πράγματα για ένα πρόγραμμα λίγων ημερών.
Πήρα το λεωφορείο για το κάστρο της Ρούμελης. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη ικανότητα για να κινούμαι με τα λεωφορεία σε μια ξένη χώρα χωρίς να μιλάω ξένες γλώσσες αλλά γνώριζα τα πάντα από πριν χάρη σε μια εφαρμογή στην οποία αποθηκεύεις τις οδηγίες και τις βλέπεις και όταν δεν έχεις ίντερνετ. Υπήρχαν σε πολλά σημεία δωρεάν wifi αλλά μολονότι έκανα εγγραφή και έδειχνε να συνδέεται δεν κατάφερα να το χρησιμοποιήσω ποτέ. Λιγότερος κόσμος και θόρυβος εκεί πέρα. Πάντως παρόλο που όπου πήγαινα κόρναραν συνέχεια οι οδηγοί, δεν είδα νευρώδεις εκφράσεις στα πρόσωπα τους η διάθεση για διαπληκτισμό.
Κοιτούσα με μια ματιά εξοικείωσης τους πύργους του κάστρου που μου φαίνονταν σαν πολλοί λευκοί πύργοι Θεσσαλονίκης μαζεμένοι. Δεν εντόπισα την είσοδο που προφανώς δεν ήταν από την παραλιακή μεριά και τα πόδια μου ήταν αρκετά ασήκωτα για να το ερευνήσω.
Συνέχισα παραλιακά δίπλα από τον Βόσπορο μέχρι την περιοχή του Μπέμπεκ με τα αμέτρητα γιοτ. Διαδρομή ατάραχη χωρίς συνωστισμό που με έκανε να πιστεύω ότι περπατώ σε τόπο που είχα ξαναζήσει.
Πήρα λεωφορείο για το Κabatas και από εκεί το τραμ για την παλιά πόλη. Ένα τελευταίο άραγμα στο πάρκο Γκουλχανέ, βόλτα στην γύρω περιοχή
και μια τελευταία φορά στο Balkan Lokantasi για να φάω τον πολυαναμενόμενο μουσακά που τελικά ήταν χωρίς κρέμα και πατάτες. Μελιτζάνες ανακατεμένες με κιμά. Είπα να πάρω και μια σούπα χωρίς να ξέρω τι ήταν και έπεσα σε πατσά. Από τα ελάχιστα φαγητά που δεν τρώω αλλά στην κατάσταση που ήμουν μπορούσα να φάω σχεδόν τα πάντα.
Βρέθηκα στον σταθμό 2 ώρες πριν φύγει το λεωφορείο και καθισμένος σε ένα παγκάκι δίπλα σε διερχόμενους άρχισα να γράφω ασταμάτητα σε χαρτιά Α4 τις νωπές εντυπώσεις που έλπιζα να γίνονταν ιστορία στην συνέχεια.
Μόλις μπήκα στο σπίτι στην Θεσσαλονίκη πανηγύρισα για την αποστολή που έφερα σε πέρας. Μετά από 4 ημέρες σε ένα τόσο θορυβώδες μέρος μου φαινόταν όλα ανεξήγητα ήσυχα. Με αυτό το ταξίδι απέκτησα μια αναφορά που θα την έχω μέσα μου για οτιδήποτε άλλο έχω να αντιμετωπίσω. Η λαμπρότητα δεν είναι σε αυτό που πετυχαίνεις κάποιες φορές αλλά σε αυτό που γίνεσαι αφού το πετύχεις. Κλείνω με λόγια του Γ. Αγγελάκα.
Και ο πιο μεγάλος μου φόβος φοβάται μην και δεν τον φοβηθώ
Είχα σκεφτεί να πάω στο νησί Adalar στα πριγκηπόννησα αλλά το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη έφευγε σε 10 ώρες και ανησύχησα μήπως το έχανα.
Κατέβηκα με το metro στην στάση Levent για να ανέβω σε έναν ουρανοξύστη που από τον τελευταίο όροφο έβλεπες πανοραμική θέα.
Μετά από αρκετή διερεύνηση στους γύρω ουρανοξύστες και με ερωτήσεις διαπίστωσα ότι η σωστή στάση ήταν η 4.Levent που ήταν η επόμενη. Μόλις έφτασα εκεί τελικά και πήγα να βγάλω εισιτήριο ο ταμίας μου είπε ότι κόστιζε 160 λίρες. Ήμουν υπερβέβαιος ότι ήταν 60 λίρες η τιμή όμως. Καθότι είχα δει την πόλη αφ 'υψηλού από τρία σημεία ήδη, αποχώρησα. Από αναζήτηση τις επόμενες ημέρες έμαθα πως για τους ντόπιους ήταν 60 λίρες και για τους τουρίστες 160.
Μπήκα στο λεωφορείο για το πάρκο Εμιργκάν. Κάθε Απρίλιο εκεί γίνεται ένα πολύ διάσημο φεστιβάλ τουλίπας. Ήταν μέσα Μαΐου όμως και οι τουλίπες είχαν μαραθεί. Πέρα από αυτό βλέποντας το εκ των προτέρων από φωτογραφίες νόμιζα ότι όλο το πάρκο θα ήταν γεμάτο τουλίπες. Κάτι που δεν ίσχυε διότι υπήρχαν μόνο σε λίγα συγκεκριμένα σημεία. Εξαίσιο πάρκο πάνω σε λόφο με ατελείωτες ανηφόρες και κατηφόρες και εδώ αλλά μάλλον υπάρχουν και πιο συναρπαστικά πράγματα για ένα πρόγραμμα λίγων ημερών.
Πήρα το λεωφορείο για το κάστρο της Ρούμελης. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη ικανότητα για να κινούμαι με τα λεωφορεία σε μια ξένη χώρα χωρίς να μιλάω ξένες γλώσσες αλλά γνώριζα τα πάντα από πριν χάρη σε μια εφαρμογή στην οποία αποθηκεύεις τις οδηγίες και τις βλέπεις και όταν δεν έχεις ίντερνετ. Υπήρχαν σε πολλά σημεία δωρεάν wifi αλλά μολονότι έκανα εγγραφή και έδειχνε να συνδέεται δεν κατάφερα να το χρησιμοποιήσω ποτέ. Λιγότερος κόσμος και θόρυβος εκεί πέρα. Πάντως παρόλο που όπου πήγαινα κόρναραν συνέχεια οι οδηγοί, δεν είδα νευρώδεις εκφράσεις στα πρόσωπα τους η διάθεση για διαπληκτισμό.
Κοιτούσα με μια ματιά εξοικείωσης τους πύργους του κάστρου που μου φαίνονταν σαν πολλοί λευκοί πύργοι Θεσσαλονίκης μαζεμένοι. Δεν εντόπισα την είσοδο που προφανώς δεν ήταν από την παραλιακή μεριά και τα πόδια μου ήταν αρκετά ασήκωτα για να το ερευνήσω.
Συνέχισα παραλιακά δίπλα από τον Βόσπορο μέχρι την περιοχή του Μπέμπεκ με τα αμέτρητα γιοτ. Διαδρομή ατάραχη χωρίς συνωστισμό που με έκανε να πιστεύω ότι περπατώ σε τόπο που είχα ξαναζήσει.
Πήρα λεωφορείο για το Κabatas και από εκεί το τραμ για την παλιά πόλη. Ένα τελευταίο άραγμα στο πάρκο Γκουλχανέ, βόλτα στην γύρω περιοχή
και μια τελευταία φορά στο Balkan Lokantasi για να φάω τον πολυαναμενόμενο μουσακά που τελικά ήταν χωρίς κρέμα και πατάτες. Μελιτζάνες ανακατεμένες με κιμά. Είπα να πάρω και μια σούπα χωρίς να ξέρω τι ήταν και έπεσα σε πατσά. Από τα ελάχιστα φαγητά που δεν τρώω αλλά στην κατάσταση που ήμουν μπορούσα να φάω σχεδόν τα πάντα.
Βρέθηκα στον σταθμό 2 ώρες πριν φύγει το λεωφορείο και καθισμένος σε ένα παγκάκι δίπλα σε διερχόμενους άρχισα να γράφω ασταμάτητα σε χαρτιά Α4 τις νωπές εντυπώσεις που έλπιζα να γίνονταν ιστορία στην συνέχεια.
Μόλις μπήκα στο σπίτι στην Θεσσαλονίκη πανηγύρισα για την αποστολή που έφερα σε πέρας. Μετά από 4 ημέρες σε ένα τόσο θορυβώδες μέρος μου φαινόταν όλα ανεξήγητα ήσυχα. Με αυτό το ταξίδι απέκτησα μια αναφορά που θα την έχω μέσα μου για οτιδήποτε άλλο έχω να αντιμετωπίσω. Η λαμπρότητα δεν είναι σε αυτό που πετυχαίνεις κάποιες φορές αλλά σε αυτό που γίνεσαι αφού το πετύχεις. Κλείνω με λόγια του Γ. Αγγελάκα.
Και ο πιο μεγάλος μου φόβος φοβάται μην και δεν τον φοβηθώ
Attachments
Last edited:
