kabamarou
Member
- Μηνύματα
- 1.437
- Likes
- 2.207
Περιεχόμενα
Ημέρα 3η
O φόβος έχει να κάνει σχεδόν πάντα με αυτό που περιμένεις να έρθει και όχι με το τώρα. Είχε ξεπεραστεί σχεδόν ολοκληρωτικά ο φόβος για αυτό το ταξίδι αλλά το ότι ξυπνούσα το πρωί μόνος σε μια ξένη χώρα και σε μια γιγαντιαία πόλη γνωρίζοντας ελάχιστες λέξεις για να συνεννοηθώ, μου δημιουργούσε μια ηδονιστική αβεβαιότητα. Αποδεσμευμένος από συμβάσεις και γνώριμα περιβάλλοντα που σου δίνουν μια ψυχική ασφάλεια αλλά και σε αποχαυνώνουν.
Χρησιμοποιώντας τα μεταφορικά μέσα έφτασα στο Κabatas για να διανύσω από εκεί μια επίπεδη διαδρομή 4 χιλιομέτρων με τα πόδια μέχρι το τζαμί Οrtakoy, ατενίζοντας συνεχώς δίπλα μου τον Βόσπορο. Πέρασα έξω από το γήπεδο της Μπεσίκτας και από το Ντολμά Μπαχτσέ. Ισχύει και εδώ λογικά το ότι μπορείς να πας μέχρι την πρώτη αυλή άνευ εισιτηρίου αλλά η μεγάλη αναμονή για αυτό με έκανε να συνεχίσω και να θαυμάσω το παλάτι από έξω.
Μπήκα στην περιοχή Μπεσίκτας που έχει έναν αέρα πιο Ευρωπαϊκό με αρκετούς τουρίστες. Και εδώ ανηφόρες οπότε κινήθηκα λίγο συντηρητικά.
Σταμάτησα σε έναν φούρνο για να πάρω κάτι σαν κουλούρι με παστά ελιάς μέσα. To λεγόμενο άτσμα. Ο υπάλληλος που μου το έδωσε, είπε κάτι στον ταμία και αυτός μου το χρέωσε στην διπλάσια τιμή από αυτήν που έγραφε στον αναρτημένο κατάλογο. Η διαφορά ήταν αστεία. Αυτή την συμπεριφορά την συνάντησα και σε άλλα μέρη που είχαν και γραμμένες τις τιμές μάλιστα. Του το έδωσα πίσω και πήρα τα χρήματα. Το αγόρασα παρεμπιπτόντως αργότερα από αλλού και ήταν υπέροχο.
Στο παραμυθένιο τζαμί Ortakoy πλήθη στριμώχνονταν για μια φωτογραφία μπροστά του με την θάλασσα και την γέφυρα που ενώνει τις δύο ηπείρους από δίπλα.
Εδώ υπάρχει σε πολλούς υπαίθριους πάγκους και μαγαζιά το φημισμένο kumpir. Μια πατάτα ψημένη σε φούρνο όπου κάνουν πουρέ το εσωτερικό της μαζί με τυρί και από πάνω μπορείς να διαλέξεις να βάλεις μια ποικιλία από σαλάτες. Η τιμή ήταν παντού 60 λίρες και αναγράφονταν. Δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι τρώγανε πάνω στα πεζούλια όταν με τα ίδια χρήματα μπορούσες να κάτσεις σε μαγαζί. Χορταστικό το kumpir σαν γεύμα αλλά γευστικά χαμηλότερο των προσδοκιών.
Είχα δει στον χάρτη πως από το Οrtakoy υπάρχει ένα καραβάκι που σε πάει στο Uskudar στην Ασιατική μεριά. Μου είπε κάποιος ότι θα έπρεπε να πάω με λεωφορείο μέχρι το Besiktas για να το πάρω από εκεί. Καθότι δεν έβλεπα καθόλου κίνηση στο πορθμείο τον πίστεψα, έφυγα με ένα λεωφορείο που έγραφε πάνω Besiktas και ύστερα επιβιβάστηκα στο καραβάκι για την απέναντι πλευρά.
Ήταν ημέρα μνήμης του Κεμάλ Ατατούρκ και όλα τα δημόσια μέσα μεταφοράς ήταν δωρεάν. Το κατάλαβα από την κάρτα που το υπόλοιπο παρέμενε σταθερά το ίδιο.
Από το λιμάνι του Uskudar ανέβηκα στο metro που ήταν πραγματικό metro εδώ πέρα και κατέβηκα στην στάση Κisikli για να καλύψω μια ανηφορική διαδρομή ενός χιλιομέτρου προκειμένου να φτάσω στο Çamlıca Hill. Ένα πάρκο πάνω σε έναν λόφο που έχει απεριόριστη θέα τόσο προς την Ευρωπαϊκή αλλά και Ασιατική πλευρά. Ίσως το καλύτερο σημείο για να δεις από ψηλά την πόλη σε όλη την έκταση της.
Προσεγμένο μέρος που πηγαίνουν οικογένειες για πικ νικ και εδώ. Ατένισα με γουρλωμένα μάτια μια ευμεγέθης περιοχή με ουρανοξύστες της Ασιατικής πλευράς που δεν γνώριζα ότι υπήρχε.
Γύρισα προς την στάση και πήγα πάλι προς το πορθμείο. Δεν περίμενα να προλάβω να έρθω προς αυτήν την πλευρά οπότε δεν είχε γίνει αρκετή έρευνα για το ποια είναι τα καλύτερα αξιοθέατα. Κινούμουν κυρίως από ένστικτο. Άξιος μεγάλης προσοχής ήταν ένας ουρανοξύστης με ελικοειδές σχήμα.
Βόλταρα αρχικά μακριά από την πολυκοσμία στην βόρεια ανηφορική πλευρά και τα στενά.
Στον παραλιακό δρόμο αμέτρητοι άνθρωποι περπατούσαν με γοργό βήμα σαν να ήθελαν όλοι να προλάβουν να πάνε κάπου. Πολύ περισσότερες οι μαντίλες στα γυναικεία κεφάλια και λιγότεροι τουρίστες. Έφτασα μέχρι τον πύργο του Λέαντρου όπου έκανα μια στάση για ξεκούραση.
Χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό δύο γραμμών του metro πήγα στο Kadikoy. Το μόνο που γνώριζα ήταν ο σταθμός τραίνων Haydarpasa που έγιναν κάποια από τα γυρίσματα της ταινίας Πολίτικης Kουζίνας. Μεγάλο όνειρο να τον δω αλλά ήταν κλειστός για εργασίες συντήρησης. Ήθελα να μάθω όμως μέχρι που μπορώ να φτάσω. Ατένιζα από μακριά έναν αστυνομικό σε ένα εξωτερικό φυλάκιο και καθώς κατευθυνόμουν προς τα εκεί περπατούσε δίπλα μου και ένας κύριος με το παιδί του. Τουλάχιστον δεν ήμουν μόνος. Ο κύριος έκανε μια μικρή συζήτηση στα Τουρκικά με τον αστυνομικό και χωρίς να καταλάβω τι λέγανε αντιλήφθηκα ότι του έκανε χάρη και τον άφησε να περάσει σε αντίθεση με εμένα. Τις επόμενες ημέρες μετάνιωνα που ρώτησα απλά αν είναι κλειστά και δεν παρακάλεσα να μπω μέσα λέγοντας ότι είχα έρθει από Ελλάδα για αυτό.
Έκανα περιπάτους στα σοκάκια από την βόρεια πλευρά του λιμανιού και μετά από την νότια εισχωρώντας στο εσωτερικό της περιοχής και ακολουθώντας την γραμμή του τραμ.
Ευχάριστη έκπληξη το Κadikoy και γεμάτη από εναλλακτικές χιπστεροκαφετέριες με χαλαρό κλίμα. Πρόσεξα ένα μαγαζί που λεγόταν mulayim που σερβίριζε ένα γεμιστό μπισκότο με σοκολάτα. Καθώς δεν είχα ίντερνετ στο κινητό οι πολλοί ντόπιοι πελάτες ήταν η καλύτερη λίστα κριτικών. Αυτό το μπισκότο μαζί με παγωτό ντοντουρμά που κόστιζε γύρω στο 1 ευρώ πρόσφερε μια αναζωογονητική ένεση.
Πρόσεξα στον χάρτη μεταφορών ότι ένα τραίνο περνούσε κάτω από τον Βόσπορο και σύνδεε τις δύο πλευρές. Δεν είχα διαβάσει για αυτό και είχα μια ελαφριά δυσπιστία για το αν υπάρχει δημόσιο μεταφορικό μέσο στην Κωσταντινούπολη που να περνά μέσα από το νερό. Τελικά όντως υπήρχε και βρέθηκα έτσι απέναντι.
Άλλαξα άλλες δύο γραμμές για να πάω προς το Balkan Lokantasi να φάω τον μουσακά με την τεράστια στρώση κρέμας που είχα δει στην βιτρίνα του από ότι θυμόμουν... και που τον είχα λαχταρήσει σαν έγκυος. Απορούσα πραγματικά με την ευκολία που άλλαζα τις γραμμές των τραίνων σε ένα μέρος που αρχικά πίστευα ότι θα χάνομαι συνεχώς. Αρκετές φορές μπορούμε να διαψεύσουμε στην πράξη έναν από τους πιο κακούς κριτικούς για εμάς ενίοτε. Τον εαυτό μας. Το εστιατόριο είχε κλείσει και χρησιμοποίησα τις συγκοινωνίες για να πάω στο διαμέρισμα.
O φόβος έχει να κάνει σχεδόν πάντα με αυτό που περιμένεις να έρθει και όχι με το τώρα. Είχε ξεπεραστεί σχεδόν ολοκληρωτικά ο φόβος για αυτό το ταξίδι αλλά το ότι ξυπνούσα το πρωί μόνος σε μια ξένη χώρα και σε μια γιγαντιαία πόλη γνωρίζοντας ελάχιστες λέξεις για να συνεννοηθώ, μου δημιουργούσε μια ηδονιστική αβεβαιότητα. Αποδεσμευμένος από συμβάσεις και γνώριμα περιβάλλοντα που σου δίνουν μια ψυχική ασφάλεια αλλά και σε αποχαυνώνουν.
Χρησιμοποιώντας τα μεταφορικά μέσα έφτασα στο Κabatas για να διανύσω από εκεί μια επίπεδη διαδρομή 4 χιλιομέτρων με τα πόδια μέχρι το τζαμί Οrtakoy, ατενίζοντας συνεχώς δίπλα μου τον Βόσπορο. Πέρασα έξω από το γήπεδο της Μπεσίκτας και από το Ντολμά Μπαχτσέ. Ισχύει και εδώ λογικά το ότι μπορείς να πας μέχρι την πρώτη αυλή άνευ εισιτηρίου αλλά η μεγάλη αναμονή για αυτό με έκανε να συνεχίσω και να θαυμάσω το παλάτι από έξω.
Μπήκα στην περιοχή Μπεσίκτας που έχει έναν αέρα πιο Ευρωπαϊκό με αρκετούς τουρίστες. Και εδώ ανηφόρες οπότε κινήθηκα λίγο συντηρητικά.
Σταμάτησα σε έναν φούρνο για να πάρω κάτι σαν κουλούρι με παστά ελιάς μέσα. To λεγόμενο άτσμα. Ο υπάλληλος που μου το έδωσε, είπε κάτι στον ταμία και αυτός μου το χρέωσε στην διπλάσια τιμή από αυτήν που έγραφε στον αναρτημένο κατάλογο. Η διαφορά ήταν αστεία. Αυτή την συμπεριφορά την συνάντησα και σε άλλα μέρη που είχαν και γραμμένες τις τιμές μάλιστα. Του το έδωσα πίσω και πήρα τα χρήματα. Το αγόρασα παρεμπιπτόντως αργότερα από αλλού και ήταν υπέροχο.
Στο παραμυθένιο τζαμί Ortakoy πλήθη στριμώχνονταν για μια φωτογραφία μπροστά του με την θάλασσα και την γέφυρα που ενώνει τις δύο ηπείρους από δίπλα.
Εδώ υπάρχει σε πολλούς υπαίθριους πάγκους και μαγαζιά το φημισμένο kumpir. Μια πατάτα ψημένη σε φούρνο όπου κάνουν πουρέ το εσωτερικό της μαζί με τυρί και από πάνω μπορείς να διαλέξεις να βάλεις μια ποικιλία από σαλάτες. Η τιμή ήταν παντού 60 λίρες και αναγράφονταν. Δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι τρώγανε πάνω στα πεζούλια όταν με τα ίδια χρήματα μπορούσες να κάτσεις σε μαγαζί. Χορταστικό το kumpir σαν γεύμα αλλά γευστικά χαμηλότερο των προσδοκιών.
Είχα δει στον χάρτη πως από το Οrtakoy υπάρχει ένα καραβάκι που σε πάει στο Uskudar στην Ασιατική μεριά. Μου είπε κάποιος ότι θα έπρεπε να πάω με λεωφορείο μέχρι το Besiktas για να το πάρω από εκεί. Καθότι δεν έβλεπα καθόλου κίνηση στο πορθμείο τον πίστεψα, έφυγα με ένα λεωφορείο που έγραφε πάνω Besiktas και ύστερα επιβιβάστηκα στο καραβάκι για την απέναντι πλευρά.
Ήταν ημέρα μνήμης του Κεμάλ Ατατούρκ και όλα τα δημόσια μέσα μεταφοράς ήταν δωρεάν. Το κατάλαβα από την κάρτα που το υπόλοιπο παρέμενε σταθερά το ίδιο.
Από το λιμάνι του Uskudar ανέβηκα στο metro που ήταν πραγματικό metro εδώ πέρα και κατέβηκα στην στάση Κisikli για να καλύψω μια ανηφορική διαδρομή ενός χιλιομέτρου προκειμένου να φτάσω στο Çamlıca Hill. Ένα πάρκο πάνω σε έναν λόφο που έχει απεριόριστη θέα τόσο προς την Ευρωπαϊκή αλλά και Ασιατική πλευρά. Ίσως το καλύτερο σημείο για να δεις από ψηλά την πόλη σε όλη την έκταση της.
Προσεγμένο μέρος που πηγαίνουν οικογένειες για πικ νικ και εδώ. Ατένισα με γουρλωμένα μάτια μια ευμεγέθης περιοχή με ουρανοξύστες της Ασιατικής πλευράς που δεν γνώριζα ότι υπήρχε.
Γύρισα προς την στάση και πήγα πάλι προς το πορθμείο. Δεν περίμενα να προλάβω να έρθω προς αυτήν την πλευρά οπότε δεν είχε γίνει αρκετή έρευνα για το ποια είναι τα καλύτερα αξιοθέατα. Κινούμουν κυρίως από ένστικτο. Άξιος μεγάλης προσοχής ήταν ένας ουρανοξύστης με ελικοειδές σχήμα.
Βόλταρα αρχικά μακριά από την πολυκοσμία στην βόρεια ανηφορική πλευρά και τα στενά.
Στον παραλιακό δρόμο αμέτρητοι άνθρωποι περπατούσαν με γοργό βήμα σαν να ήθελαν όλοι να προλάβουν να πάνε κάπου. Πολύ περισσότερες οι μαντίλες στα γυναικεία κεφάλια και λιγότεροι τουρίστες. Έφτασα μέχρι τον πύργο του Λέαντρου όπου έκανα μια στάση για ξεκούραση.
Χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό δύο γραμμών του metro πήγα στο Kadikoy. Το μόνο που γνώριζα ήταν ο σταθμός τραίνων Haydarpasa που έγιναν κάποια από τα γυρίσματα της ταινίας Πολίτικης Kουζίνας. Μεγάλο όνειρο να τον δω αλλά ήταν κλειστός για εργασίες συντήρησης. Ήθελα να μάθω όμως μέχρι που μπορώ να φτάσω. Ατένιζα από μακριά έναν αστυνομικό σε ένα εξωτερικό φυλάκιο και καθώς κατευθυνόμουν προς τα εκεί περπατούσε δίπλα μου και ένας κύριος με το παιδί του. Τουλάχιστον δεν ήμουν μόνος. Ο κύριος έκανε μια μικρή συζήτηση στα Τουρκικά με τον αστυνομικό και χωρίς να καταλάβω τι λέγανε αντιλήφθηκα ότι του έκανε χάρη και τον άφησε να περάσει σε αντίθεση με εμένα. Τις επόμενες ημέρες μετάνιωνα που ρώτησα απλά αν είναι κλειστά και δεν παρακάλεσα να μπω μέσα λέγοντας ότι είχα έρθει από Ελλάδα για αυτό.
Έκανα περιπάτους στα σοκάκια από την βόρεια πλευρά του λιμανιού και μετά από την νότια εισχωρώντας στο εσωτερικό της περιοχής και ακολουθώντας την γραμμή του τραμ.
Ευχάριστη έκπληξη το Κadikoy και γεμάτη από εναλλακτικές χιπστεροκαφετέριες με χαλαρό κλίμα. Πρόσεξα ένα μαγαζί που λεγόταν mulayim που σερβίριζε ένα γεμιστό μπισκότο με σοκολάτα. Καθώς δεν είχα ίντερνετ στο κινητό οι πολλοί ντόπιοι πελάτες ήταν η καλύτερη λίστα κριτικών. Αυτό το μπισκότο μαζί με παγωτό ντοντουρμά που κόστιζε γύρω στο 1 ευρώ πρόσφερε μια αναζωογονητική ένεση.
Πρόσεξα στον χάρτη μεταφορών ότι ένα τραίνο περνούσε κάτω από τον Βόσπορο και σύνδεε τις δύο πλευρές. Δεν είχα διαβάσει για αυτό και είχα μια ελαφριά δυσπιστία για το αν υπάρχει δημόσιο μεταφορικό μέσο στην Κωσταντινούπολη που να περνά μέσα από το νερό. Τελικά όντως υπήρχε και βρέθηκα έτσι απέναντι.
Άλλαξα άλλες δύο γραμμές για να πάω προς το Balkan Lokantasi να φάω τον μουσακά με την τεράστια στρώση κρέμας που είχα δει στην βιτρίνα του από ότι θυμόμουν... και που τον είχα λαχταρήσει σαν έγκυος. Απορούσα πραγματικά με την ευκολία που άλλαζα τις γραμμές των τραίνων σε ένα μέρος που αρχικά πίστευα ότι θα χάνομαι συνεχώς. Αρκετές φορές μπορούμε να διαψεύσουμε στην πράξη έναν από τους πιο κακούς κριτικούς για εμάς ενίοτε. Τον εαυτό μας. Το εστιατόριο είχε κλείσει και χρησιμοποίησα τις συγκοινωνίες για να πάω στο διαμέρισμα.
Attachments
Last edited:
