Γαλλία Οδοιπορικό στη Νότια Γαλλία

[taver]

To πρωί της Παρασκευής περνά με τελευταίες βόλτες στην Toulouse, και το τραίνο που θα ξεκινήσει το δρόμο της επιστροφής για να με πάει στον επόμενο σταθμό αναχωρεί στις 12:30 περίπου. Μια αλλαγή στο Montpellier, όπου ο χρόνος ίσα-ίσα φτάνει για τα τελευταία σουβενίρ, και με το τοπικό Ter φτάνω στην Avignon στις 4 το απόγευμα.

Η Avignon είναι μαγική πόλη όλο το χρόνο, αλλά την περίοδο του φεστιβάλ η εικόνα της αλλάζει ραγδαία, και γίνεται επίσης μαγική, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κάθε Ιούλιο, το μεσαιωνικό προφίλ της πόλης εξαφανίζεται, και τη θέση του δίνει στο προφίλ της θεατρούπολης. Κάθε χρόνο από το 1947 διεξάγεται το θεατρικό φεστιβάλ της Avignon, με κορυφαίου βεληνεκούς παραστάσεις, σε επίσης κορυφαίους χώρους. Παράλληλα με το κεντρικό festival, εξελίσσεται και το festival OFF, με πιο εναλλακτικές παραστάσεις, ενώ υπάρχουν και πολλές εκδηλώσεις (θέατρο, μουσική, κινηματογράφος, υβρίδια) που εξελίσσονται παράλληλα, εκτός festival. Συνολικά κάθε μέρα πρέπει να γίνονται περί τις 100 παραστάσεις στην πόλη, με τα λιγοστά θέατρα να κάνουν 8-9 βάρδιες και κάποιες παραστάσεις να διαδραματίζονται στο ύπαιθρο (σε πάρκα και αλλού). Αν σ’ αυτούς προσθέσουμε και τους κλασσικούς «street artists», που ζητάν τον οβολό του θεατή τους στο δρόμο, είτε είναι επαγγελματίες είτε τελευταίοι ερασιτέχνες (όπως π.χ. ένας ζογκλέρ που έριχνε συνεχώς τις κορίνες του…) έχουμε ένα συνονθύλευμα τεχνών στην πόλη.
:: ::
Όλοι αυτοί πρέπει κάπως να διαφημιστούν. Το κλασσικό μέσον είναι η αφίσα, αλλά όλοι σέβονται την απαγόρευση αφισοκόλλησης. Έτσι, όπου υπάρχει κιγκλίδωμα, σύρμα, ή οτιδήποτε άλλο πάνω στο οποίο μπορεί να στερεωθεί μια αφίσα χωρίς κόλλα, γίνεται το απόλυτο χάος. Σε ένα μόνο τοίχο με κάγκελα μέτρησα δεμένες περί τις 200 αφίσες… Αλλά η διαφήμιση δε σταματάει στις αφίσες. Η παράδοση του φεστιβάλ, φέρει τους ίδιους τους ηθοποιούς, με τα κουστούμια της παράστασης, να περιδιαβαίνουν στους δρόμους της πόλης διαλαλώντας τα νέα για την παράστασή τους, ή μοιράζοντας διαφημιστικά φυλλάδια στους περαστικούς. Έτσι, 2-3 φορές σε κάθε τετράγωνο της πόλης, βλέπεις ηθοποιούς να κυκλοφορούν και να μοιράζουν φυλλάδια, να παίζουν ατάκες ή χορευτικά από την παράστασή τους, ή απλώς να φωνάζουν. Το απόλυτο χάος, αλλά ευχάριστο. Δεν κατάλαβα πότε πέρασε το ανηφορικό 1km από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό μέχρι το ξενοδοχείο μου (Mercure Avignon Cite des Papes), στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, πάνω στην Place de l’Horloge, και στο δρόμο για το Palais des Papes. Για τελευταία φορά σ’ αυτό το ταξίδι, αφήνω τα πράγματα στο ξενοδοχείο, και η εξερεύνηση ξεκινά…
::
Η παλιά πόλη της Αβινιόν περικλείεται από τείχη 4.3Km, που κτίστηκαν και ενισχύθηκαν κατά τις διάφορες περιόδους της ιστορίας της. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πόλη εντός των τειχών αυτών. Ακριβώς έξω από τα τείχη, στη Βόρεια και Δυτική πλευρά, περνάει ο Grand Rhone, το μεγάλο ποτάμι που συνάντησα και στην Arles. H γέφυρα πάνω από το ποτάμι που κτίστηκε εδώ το 12ο αιώνα απετέλεσε και την απαρχή της ακμής της πόλης. Εντός των τειχών, η πόλη δεν είναι επίπεδη, αλλά κορυφώνεται σε ένα λόφο δίπλα στο ποτάμι, που σήμερα είναι καταπράσινος με τους κήπους Rocher des Doms (απ’ όπου η θέα στο ποτάμι και τη γέφυρα είναι φανταστική).
::
Δίπλα στους κήπους, ξεχωρίζει ο καθεδρικός της Notre-Dame-des-Doms, και δίπλα σ’ αυτόν, το Palais des Papes. To 14ο αιώνα, όταν στη Ρώμη υπήρχε πόλεμος, η έδρα του Πάπα μεταφέρθηκε από τη Ρώμη στην Avignon. Κτίστηκε λοιπόν εδώ μια κατοικία για τον προκαθήμενο και για την έδρα της καθολικής εκκλησίας, πλήρης με θησαυροφυλάκια, αίθουσες θρόνου και δεξιώσεων, κουζίνες, και ότι άλλο έπρεπε να έχει ένα παλάτι. Αν κάποιος ανατρέξει σε οποιοδήποτε οδηγό για την πόλη θα βρει πάρα πολλές πληροφορίες για το παλάτι και την ιστορία της καθολικής εκκλησίας στην Avignon, που δε χρειάζεται να επαναλάβω, ωστόσο εγώ να προσθέσω την καταπληκτική θέα από τον πύργο του παλατιού, και το γεγονός ότι η κεντρική αυλή του είχε μετατραπεί σε θέατρο, με σκηνές, σκηνικά κλπ, για τις ανάγκες του φεστιβάλ.
Μπροστά από το παλάτι απλώνεται μια μεγάλη πλατεία (φυσικά γεμάτη με τον κόσμο του φεστιβάλ, μην ξεχνιόμαστε), και στην απέναντι πλευρά βρίσκεται το Petit Palais, ένα μουσείο που στεγάζει κυρίως γλυπτά και προ-αναγεννησιακούς Ιταλικούς πίνακες. Δε με συγκινεί και πολύ το είδος, οπότε το προσπέρασα, και πήγα κατευθείαν στo επόμενο αξιοθέατο, με το ίδιο συνδυασμένο εισιτήριο με το Palais des Papes.

Η γέφυρα της Avignon (Pont St-Benezet λέγεται κανονικά) διέσχιζε κάποτε το ποτάμι, κατέρρευσε σε όλο το μήκος της εκτός από τις 4 τελευταίες από τις 22 αψίδες της, σε μια πλημμύρα του 17ου αιώνα. Είναι πάραυτα επισκέψιμη, και σε ένα από τους πυλώνες της βρίσκεται ένα μικρό εκκλησάκι, σε 2 επίπεδα.
Μπορεί να βρισκόμαστε στην ίδια περιφέρεια με τις παραλίες της κυανής ακτής, αλλά τίποτα εδώ δε θυμίζει St Tropez, Monaco ή Cannes. Σε ένα βαθμό και τον υπόλοιπο χρόνο, αλλά ιδίως τώρα, οι επισκέπτες της πόλης, κατά κύριο λόγο μικρού βεληνεκούς καλλιτέχνες που προσπαθούν να αποκτήσουν όνομα στο καλλιτεχνικό στερέωμα, έχουν και αντίστοιχου βεληνεκούς οικονομική επιφάνεια. Δεν έχουμε χλιδές, ίσα-ίσα που συνωστίζονται κατά δεκάδες σε μικρά διαμερίσματα, σκηνές σε κάμπινγκ, κλπ. Είναι ίσως η πόλη στην Προβηγκία με την καλύτερη υποδομή για backpackers, και αυτό κυρίως λόγω του φεστιβάλ. Η βάση για όλους αυτούς, είναι το νησάκι Ile de la Barthelasse, στη μέση του Grand Rhone. Οι (μοντέρνες) γέφυρες που διασχίζουν το ποτάμι έχουν εξόδους και για εδώ, αλλά ο πιο εύκολος τρόπος να φτάσει κανείς εδώ είναι με το δωρεάν ferry, λίγο πιο πάνω από την παλιά γέφυρα.
Το κέντρο της δράσης της πόλης, γεμάτο καφέ, εστιατόρια, μπαρ κλπ είναι η Place de l’Horloge. Εδώ βρίσκονται και το δημαρχείο και η όπερα (θέατρο τώρα) της πόλης. Αν καθίσει κανείς αρκετά, όλη η πόλη θα παρελάσει μπροστά του. Και το ίδιο συμβαίνει και σε όλο το μήκος της Rue de la Republique, το δρόμο - φυσική συνέχεια της πλατείας που οδηγεί έξω από τα τείχη στο σιδηροδρομικό σταθμό. Στα στενά δεξιά κι αριστερά από δω είναι εγκατεστημένα δεκάδες μουσεία και γκαλερί, αλλά και μια σχολή καλών τεχνών. Από τα μουσεία αυτά, ξεχωρίζει το Musee Angladon, που φιλοξενεί μια μικρή συλλογή έργων τέχνης, ανάμεσα στην οποία ξεχωρίζει ένας Van Gogh (o μοναδικός στην Προβηγκία), αλλά και άλλοι ζωγράφοι της μοντέρνας τέχνης.

Πιο κάτω, η παλιά Avignon διατηρεί το χρώμα της, με τη Rue des Lices και τη Rue des Teinturiers να δίνουν τον τόνο. Η τελευταία διατρέχεται από ένα κανάλι, που κάποτε χρησιμοποιούνταν ως αποχέτευση για τα απόβλητα των βαφών των υφασμάτων, την κύρια δραστηριότητα στην περιοχή. Σήμερα, που ουδείς βάφει με τον παραδοσιακό τρόπο, είναι γεμάτη καφέ, «θέατρα», σουβενιράδικα, κλπ.
Δυστυχώς μια αρρώστια με κατέβαλλε κάπου εδώ, και τις τελευταίες 18-20 ώρες στην πόλη τις πέρασα με χαλαρές δραστηριότητες γύρω από το ξενοδοχείο μου. Αλλά και το people watching καλό είναι…. Αυτό που δεν κατάφερα να δω, είναι η Villeneuve-les-Avignon, η «νέα πόλη» που έκτισαν οι καρδινάλιοι για να μην έχουν τις κατοικίες τους μέσα στη βρωμερή τότε Avignon, απέναντι από το ποτάμι. Είναι 3-4 Km από την Avignon, που καλύπτονται με αστικό λεωφορείο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[taxidakia]

Περιμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[taver]

Nimes

Η πρώτη μέρα λοιπόν ξεκινά με πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο και τρένο TGV, 300 Km/h, και μετά από κάτι λιγότερο από 2 ώρες βρίσκομαι στη Nimes. Αφήνω τα πράγματα στο εκεί ξενοδοχείο μου (Novotel Atria Nimes Centre), και εξορμώ...

Η Περιοχή αυτή της Ν. Γαλλίας (Προβηγκία) έχει ιστορία από τη ρωμαϊκή εποχή, και οι γύρω πόλεις είναι γεμάτες με ρωμαϊκές αρχαιότητες. Έτσι, εδώ βρίσκεται το καλύτερα διατηρημένο ρωμαϊκό αμφιθέατρο σε ολόκληρη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία (προσοχή, όχι σημαντικότερο η μεγαλειωδέστερο, υπάρχει κι ένα Κολοσσαίο). Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται για παραστάσεις: Συναυλίες, θέατρο, ταυρομαχίες... ακριβώς απέξω υπάρχει και το άγαλμα ενός ταυρομάχου, για να τονίζει την κύρια χρήση του χώρου κατά το 19ο αιώνα, αλλά και σήμερα ακόμη.

Λίγο πιο πέρα, το Maison Carree είναι ένας εντυπωσιακός τετράγωνος (εξ ου και το όνομα) ρωμαϊκός ναός του 1ου αιώνα πχ, με ελληνική επιρροή στην αρχιτεκτονική, επίσης πολύ σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής. Εντυπωσιακό εξωτερικά, αλλά το εσωτερικό του χρησιμοποιείται ως αίθουσα προβολής για ένα μάλλον αδιάφορο 3D film. Πιο πάνω, στην κορυφή ενός λόφου, στο υψηλότερο σημείο της πόλης, βρίσκεται ο ρωμαϊκός πύργος "Tour Magne", με υπέροχη θέα στην πόλη και τη γύρω περιοχή.
::
Ακριβώς κάτω από αυτό το λόφο, υπάρχει ένα μεγάλο πάρκο, το Jardin de la Fontaine, δημιούργημα του 18ου αιώνα, γεμάτο κανάλια και σιντριβάνια, γύρω από μια πηγή. Βλέπει κανείς κολώνες να βυθίζονται στο νερό, κήπους με λουλούδια, κλπ. Κι από κει, μπορεί κανείς να φτάσει μέχρι το κέντρο της πόλης, ακολουθώντας την Quai de la fontaine, ένα αριστοκρατικό δρόμο στις 2 πλευρές ενός δεντροσκέπαστου καναλιού, με όμορφα ιδιωτικά σπίτια.

Ακριβώς απέναντι από το Maison Carree, είναι το Carre d’ Art, ένα κτήριο επίσης τετράγωνο από ατσάλι και γυαλί, έργο του διάσημου αρχιτέκτονα Sir Norman Foster, το οποίο στεγάζει το μουσείο σύγχρονης τέχνης της πόλης, και τη δημοτική βιβλιοθήκη. Και πίσω από αυτό, ένα μοντέρνο σιντριβάνι του Martial Raysse στην place d’ Assas ολοκληρώνει τη σύνδεση του ιδιαίτερα παλιού με το ιδιαίτερα νέο.
Και πέρα από όλα αυτά, υπάρχει και το ιστορικό κέντρο της πόλης. Μια παλιά πόλη, γεμάτη στενά δαιδαλώδη σοκάκια, με καφέ, μπιστρό, εστιατόρια να ξεχειλίζουν τα τραπεζάκια τους όπου υπάρχει μια μικρή πλατεία ή λίγος ελεύθερος χώρος, μαγαζάκια, εκκλησίες, σπίτια κλπ.

Το έμβλημα της πόλης είναι ένας… κροκόδειλος. Πράγμα περίεργο για μια πόλη που ελάχιστη σχέση έχει με το υγρό στοιχείο: Δε βρίσκεται κοντά ούτε σε θάλασσα, ούτε σε ποτάμι, ούτε σε λίμνη. Μια πηγή είχε όλη κι όλη, και γι αυτό εγκαταστάθηκαν εδώ οι πρώτοι κάτοικοι, αλλά αυτή δεν επαρκούσε καν για την ύδρευση της πόλης κατά τη Ρωμαϊκή εποχή. Αλλά έχει κι αυτό την ιστορία του (προέρχεται από ένα εορταστικό ρωμαϊκό νόμισμα που εκτυπώθηκε εδώ το 31 π.χ για να εορτάσει τη νίκη του Οκταβιανού επί του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας) – ανανεώθηκε για τελευταία φορά το 1986 από τον Philippe Starck.
Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο για την πόλη, είναι ότι από δω πήρε το όνομά του το ύφασμα denim (serge de Nimes) που εισήγαγε ο Levi Straus στην California για να φτιάξει τα παντελόνια για τους χρυσοθήρες…
Για καφέ & λιτό μεσημεριανό, δοκίμασα και συνιστώ το Grand Café de la Bourse, ακριβώς πίσω από το αμφιθέατρο. Είναι το πιο Grand café της πόλης, αριστοκρατικού στυλ, σε άψογη θέση, και καλό service.
Για βραδινό, δυο πόρτες πιο πέρα δοκίμασα επίσης και συνιστώ το Le Lisita, με 1 αστέρι Michelin, και φαγητό και service αντίστοιχου επιπέδου (όπως και τιμές, βέβαια). Κράτηση συνίσταται.

 

[taxidakia]

Ίσα που το πόσταρα και... πριν από εσάς για σας! Ευχαριστούμε!

 

[alexstef2]

Ωραία!!!!!Ευχαριστούμε!
Την περίμενα αυτή την ιστορία σου αφότου ανακοίνωσες το ταξίδι σου miotaver και περίμενω και τη συνέχεια!

 

[renata]

taver περιμένω την συνέχεια..ενδιαφέρον μου προκαλεί η νότια γαλλία.

 

[taver]

Pont du Gard

Αν σας γεννήθηκε η απορία, πως υδρευόταν μια μεγάλη ρωμαϊκή πόλη όπως η Nimes με μια μικρή πηγή μόνο, ήρθε η ώρα για την απάντηση. Μια μεγαλύτερη πηγή, 25 χιλιόμετρα βορειότερα, και ένα απίστευτο για την εποχή του υδραγωγείο μήκους 50 χιλιομέτρων (με γέφυρες, τρύπες σε βράχο κλπ), που έφερνε το νερό σε ένα ταμιευτήρα δίπλα στον Tour Magne, ονόματι Castellum, και από κει με δίκτυο ύδρευσης σε όλη την πόλη. Και το αποκορύφωμα αυτού, η γέφυρα-υδραγωγείο Pont du Gard, πάνω από το στενότερο σημείο της κοιλάδας του ποταμού Gard. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής, και μνημείο που κατέχει εξέχουσα θέση στον κατάλογο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, η γέφυρα αυτή βρίσκεται ~30Km οδικώς από τη Nimes, και η πρόσβαση είναι μόνο οδική.
Ως δημόσια συγκοινωνία για κει από τη Nimes, υπάρχουν μόνο τα λεωφορεία της stdgard (www.stdgard.fr). Ο σταθμός των λεωφορείων (= μια σειρά από στάσεις η μια δίπλα στην άλλη) βρίσκεται ακριβώς στην πίσω πλευρά του σιδηροδρομικού σταθμού, αλλά χρειάζεστε αρκετή υπομονή, χρόνο και τύχη για να βρείτε ποιο από τα λεωφορεία που θα βρείτε εκεί είναι αυτό που πρέπει να πάρετε. Τα λεωφορεία μπορεί να έχουν ή να μην έχουν το σήμα της εταιρίας, θα γράφουν σίγουρα εντελώς άσχετο αριθμό γραμμής, ενώ ο σταθμός προορισμού δεν είναι αυτός που βλέπετε με bold στο site, αλλά κάποιο από τα ενδιάμεσα χωρία – δεν πάνε όλα τα λεωφορεία μέχρι το τέλος της γραμμής. Και να επιχειρήσετε να ρωτήσετε, όλοι οι «αρμόδιοι» που θα βρείτε εκεί είναι από ανταγωνιστικές εταιρίες και εξαιρετικά απρόθυμοι να σας βοηθήσουν. Η πιο ασφαλής μέθοδος είναι να ξέρετε την ώρα αναχώρησης, και μετά με γκάλοπ στους οδηγούς των λεωφορείων που αναχωρούν την ώρα που ενδιαφέρει, σε σπαστά Γαλλικά: “Pont du Gard?”.
Μετά από 30 λεπτά περίπου, το λεωφορείο φτάνει στη στάση. Η στάση είναι στο παρκινγκ της αριστερής όχθης του ποταμού Gard. Πρόσβαση στο Pont du Gard υπάρχει κι από τις 2 πλευρές του ποταμού, με άνετα παρκινγκ και εγκαταστάσεις (καφέ, tourist information, souvenir shops, μουσείο, cinema, εστιατόρια κλπ), σε απόσταση ασφαλείας από το μνημείο ώστε να μην ενοχλούν. Μετά από 10 λεπτά περπάτημα, φτάνει κανείς στο πραγματικά εντυπωσιακό ρωμαϊκό μνημείο, δίπλα στο οποίο υπάρχει και μια (πεζοδρομημένη σήμερα) οδική γέφυρα του 18ου αιώνα.

Το μνημείο υψώνεται 50 μέτρα πάνω από το ποτάμι, και αποτελείται από 3 επίπεδα. Κάθε επίπεδο είναι μια σειρά από αψίδες, που στηρίζει το επόμενο επίπεδο, και η τελευταία το κανάλι του νερού. Για να πάρετε μια αίσθηση του μεγέθους, έχουμε για το κάτω επίπεδο:6 αψίδες, 6 μέτρα πάχος, 142 μέτρα μήκος, 22 μέτρα ύψος. Για το μεσαίο, 11 αψίδες, 4 μέτρα πάχος, 242 μέτρα μήκος, 20 μέτρα ύψος. Και για το πάνω, 35 αψίδες, 3 μέτρα πάχος, 275 μέτρα μήκος, 7 μέτρα ύψος. Το κανάλι, στο πάνω μέρος του μνημείου είναι επισκέψιμο (με το κατάλληλο εισιτήριο), αλλά όταν πήγα το απόγευμα είχε ήδη κλείσει. Σύμφωνα με τους οδηγούς μου, δεν έχασα και τίποτα το συνταρακτικό…

Γύρω από το μνημείο, το έδαφος δίπλα στο ποτάμι είναι βραχώδες και το ποτάμι βαθύ. Αυτό, κάνει το μέρος ιδεώδες για βουτιές, πράγμα που τώρα τον Ιούλιο οι τοπικοί νέοι εκμεταλλεύονται δεόντως. Το ποτάμι, και οι όχθες του, είναι γεμάτα με νεαρόκοσμο που κάνει βουτιές, πικνίκ, κανό ή και απλώς μπάνιο στο ποτάμι. Είναι μάλλον περισσότεροι κι από τους άπειρους τουρίστες.
Επιστροφή στις εγκαταστάσεις της αριστερής όχθης, επίσκεψη στο (αδιάφορο) μουσείο, παγωτάκι, σουβενιράκια, και βουρ στο λεωφορείο της επιστροφής στη Nimes.

 

[renata]

εξαιρετική η περιγραφή του υδραγωγίου,πάντα με συνέρπαζε ο τρόπος που ευρισκαν την κάθε εποχή οι ανθρωποι να μοιράζονται το απαραίτητο αγαθό.
ειδικά οι ρωμαίοι είχαν βρεί πρωτότυπους τρόπους,και θυμαμαι οτι σε μιά αρχαία πόλη στην συρία,στα ερείπια σωζόταν ακόμα όλο το σύστημα της πόλης,οπου οι σωλήνες ήταν όλοι κεραμικοί!!απίστευτο...

 

[marydim]

Πολύ χαίρομαι που αποφάσισες να μας γράψεις για το οδοιπορικό σου.
Η Νότια Γαλλία υστερεί σημαντικά στο travelstories τόσο σε πληροφορίες όσο και σε ταξιδιωτικές ιστορίες αλλά πιστεύω ότι η ιστορία σου θα καλύψει σημαντικά αυτό το κενό.

 

[taver]

εξαιρετική η περιγραφή του υδραγωγίου,πάντα με συνέρπαζε ο τρόπος που ευρισκαν την κάθε εποχή οι ανθρωποι να μοιράζονται το απαραίτητο αγαθό.
ειδικά οι ρωμαίοι είχαν βρεί πρωτότυπους τρόπους,και θυμαμαι οτι σε μιά αρχαία πόλη στην συρία,στα ερείπια σωζόταν ακόμα όλο το σύστημα της πόλης,οπου οι σωλήνες ήταν όλοι κεραμικοί!!απίστευτο...

Το ντοκυμαντέρ αυτό πιστεύω εξηγέι αρκετά...

Και γενικώς για τα Ρωμαϊκά υδραγωγεία:

 

[vagantos]

Nα σαι καλά taver. Τόσο ολοκληρωμένη (και τεκμηριωμένη) περιγραφή, δύσκολα βρίσκεις.
Βάζουμε λοιπόν και τη Ν. Γαλλία στα προσεχώς.

 

[taver]

Arles

Επόμενο πρωί, και μετά από μια γρήγορη βόλτα στην παλιά πόλη της Nimes, για φωτογραφίες με πρωινό φώς, παίρνω το τρένο για την Arles. Η διαδρομή διαρκεί 25 λεπτά, και εκτελείται με τοπικό τρένο (Ter). Tip για τα τρένα ter: Βαγόνι 1ης θέσης δεν υπάρχει στο τρένο – σε κάποια τρένα υπάρχει λίγος ξεχωριστός χώρος 1ης θέσης αλλά είναι και δύσκολο να τον βρεις, και επειδή οι θέσεις δεν είναι αριθμημένες τόσο ο χώρος αυτός όσο και οι διάδρομοι του τρένου είναι συνήθως κατηλλημένοι. Μην πληρώσετε για εισιτήριο 1ης θέσης (έχει λόγο που η τιμή είναι μόνο ελάχιστα πάνω από τη 2η θέση). Εγώ κατέληξα να ταξιδέψω όρθιος καθώς η πληθώρα των backpacks στο διάδρομο δε μου επέτρεπε να πάω πουθενά μέσα στο τρένο.
Φτάνω λοιπόν στην Arles. O σταθμός είναι περί το 1,5 Km από το κέντρο της πόλης και το ξενοδοχείο μου, απόσταση πάρα πολύ μεγάλη δεδομένου του μεγέθους της πόλης. Περπατώντας, μέσα από όμορφα στενάκια παλιάς πόλης βλέπω καφέ, πάρκα, το ποτάμι (Grand Rhone), και πόλη που είναι ήδη ολοζώντανη, παρά την πρωινή ώρα Κυριακής (10:30). Φτάνω στο ξενοδοχείο μου (Hotel du Forum), και η εξερεύνηση ξεκινά.

Κι εδώ η πόλη βρίθει ρωμαϊκών αρχαιοτήτων (και είναι η τελευταία τέτοια πόλη στο οδοιπορικό αυτό). Και πρώτα, ένα αμφιθέατρο, δίδυμο «αδελφάκι» αυτού της Nimes, αλλά σε επικλινές έδαφος που το κάνει πιο εντυπωσιακό. Το αμφιθέατρο έγινε γνωστό στο ευρύτερο κοινό από μια σκηνή καταδίωξης στην Ταινία "Ronin" (1998, R. De Niro, Jean Reno κ.α.). Στη σημερινή μου επίσκεψη, ο χώρος είναι διαμορφωμένος για ταυρομαχίες, αλλά στο πρόγραμμα δεν υπάρχει κάποια εκδήλωση για σήμερα (υπάρχουν όμως αφίσσες για παραστάσεις σε άλλες ημέρες). Ένας πύργος/παρατηρητήριο στην κορυφή του αμφιθεάτρου, παρέχει απεριόριστη θέα στη γύρω περιοχή, όπως επίσης παρέχει, από διαφορετική οπτική γωνία, και το παρατηρητήριο δίπλα στη Notre-Dame-de-la-Major, λίγο παραπέρα.
Απέναντι από το αμφιθέατρο, βρίσκεται το Ρωμαϊκό θέατρο της πόλης. Εδώ δεν είχαμε μονομάχους αλλά ηθοποιούς, αλλά παρότι διασώζεται μόνο ένα πολύ μικρό του μέρος, οι "κερκίδες" του έχουν αναστηλωθεί και χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για παραστάσεις.
Πιο κάτω, δίπλα στο ποτάμι, υπάρχουν τα λουτρά του Palais Constantin (Thermes de la Trouille) ένα από τα μεγαλύτερα ρωμαϊκά λουτρά που διασώζονται, από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου (4ος αιώνας).
Λίγο έξω από την πόλη, βρίσκονται τα Alyschamps, μια νεκρόπολη με συνεχή χρήση από τους ρωμαικούς χρόνους ως τα τέλη του μεσαίωνα, σε ένα χώρο γεμάτο λεύκες, αγάλματα, και σαρκοφάγους με πομπώδεις επιγραφές. Ένας άγιος που είχε ταφεί εδώ είχε κάνει το χώρο πολύ ελκυστικό στις μεσαιωνικές κοινωνίες, και όλοι ήθελαν να ταφούν εδώ. Ο χώρος ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες, καθώς εμφανίζεται σε διάφορους πίνακες μεγάλων καλλιτεχνών (με κορυφαίο αυτό του Van Gogh).


Το πιο σημαντικό μη ρωμαϊκό αξιοθέατο της πόλης είναι η πρόσοψη της εκκλησίας του St-Trophime, ενός αγίου που προερχόταν από δω. Η χαραγμένη πύλη του 12ου αιώνα, σε (Romanesque) μεσαιωνική αρχιτεκτονική, είναι εντυπωσιακή, και μαζί με το δημαρχείο της πόλης δεσπόζουν στην Place de la Republique.
H Arles είναι επίσης γνωστή ως η πόλη που έζησε ο Vincent Van Gogh (και για λίγο και ο Paul Gaugin), με τις εικόνες της πόλης να έχουν αποτυπωθεί σε πάμπολλους πίνακές του. Δυστυχώς όμως, ούτε ένας πίνακας του δεν υπάρχει πια στην πόλη, ενώ από τα κτήρια που έζησε μονάχα ένα διασώζεται: το νοσοκομείο που νοσηλεύτηκε για ένα διάστημα, το οποίο σήμερα έχει μετατραπεί σε πολυχώρο τεχνών & καταστημάτων (Espace Van-Gogh). Κατά τα άλλα, η πόλη είναι γεμάτη από μη αυθεντικές αναφορές στο Van Gogh, που έχουν ως κύριο στόχο τους τα χρήματα των επισκεπτών. Από αυτά ξεχωρίζουν μια (κατά προσέγγιση) αναπαράσταση του δωματίου του Van Gogh, βασισμένη στον πίνακά του που το απεικονίζει (το αυθεντικό έχει καταστραφεί), και ένα μουσείο (Fondation Vincent Van Gogh-Arles) με πίνακες άλλων ζωγράφων που δημιουργήθηκαν ως φόρος τιμής στο Van Gogh – μερικοί από αυτούς από πολύ μεγάλα ονόματα της σημερινής (contemporary) τέχνης.
Η όμορφη ακτογραμμή του Rhone, και ειδικά το σημείο απ’ όπου o Van Gogh ζωγράφισε το “Starry Night over the Rhone” είναι σήμερα γεμάτη αποβάθρες όπου δένουν κρουαζιερόπλοια, ωστόσο μεγάλο μέρος της ακτής είναι προσβάσιμο, ελεύθερο, και προσφέρεται για όμορφο περπάτημα (πάνω ή κάτω από την οχύρωση). Είναι όμορφη και η θέα της πόλης από μακρυά, με τις ομοιόμορφες καραμοσκεπές να δένουν αρμονικά με το μπέζ χρώμα των κτηρίων της πόλης.
Επίσης, επιβάλλεται το περπάτημα σε όλη την παλιά πόλη, με προσεγμένα όμορφα στενάκια, μικρά μουσεία, καταστήματα, καφέ κλπ.
Πέρα από τα μουσεία και τα μνημεία, η ζωή της πόλης περιστρέφεται γύρω από την Place du Forum. Μια σειρά από café, εστιατόρια, κλπ συνωστίζονται στο λιγοστό χώρο της πλατείας, εκεί που κάποτε υπήρχε το ρωμαϊκό forum της πόλης (για την ακρίβεια, εκεί δίπλα). Πολύ τουριστικά, αλλά και πολύ καλό πέρασμα για people watching όταν πρόκειται να φας μόνος. Δοκίμασα το Café La Nuit (που υποτίθεται εικονίζεται στον ομώνυμο πίνακα του Van Gogh - αλλά θα το έλεγα tourist trap), και για καφέ στο παραδιπλανό L’apostrophe (καλό). Επίσης, πολλά καλά εστιατόρια, καφέ κλπ υπάρχουν στην πίσω πλευρά του Ρωμαϊκού θεάτρου, στην οδό Porte de Laure.