taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.011
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Το πρωινό τρένο με φέρνει στο Carcassonne, ίσως την πιο διάσημη καστρούπολη της Ευρώπης, και μάλλον τον πιο τουριστικό προορισμό του ταξιδιού μου. Για μια ακόμα φορά, το τρένο φτάνει μια πρωινή ώρα. Παίρνω ένα ταξί, και καλύπτω μ’ αυτό τα 3Km που με χωρίζουν από το ξενοδοχείο μου (Mercure Carcassonne Porte de la Cite), στην είσοδο του κάστρου. Παίρνω το δωμάτιό μου, και η εξερεύνηση ξεκινά.
Επί αιώνες, εδώ υπήρχαν 2 πόλεις, διακριτές μεταξύ τους. Η καστρούπολη (La Cite), και η κάτω πόλη (Ville Basse) βρίσκονταν σε συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ τους, έως το 19ο αιώνα οπότε και ενώθηκαν σε μια πόλη. Ανάμεσα στις 2, υπάρχει ένα ποτάμι.
Η La Cite είναι ένα τεράστιο κάστρο, πλήρες οχυρώσεων, με διπλά τύχη, τάφρους, πύργους, παρατηρητήρια, παλάτι, κι ότι άλλο πρέπει να έχει η καστρούπολη του παραμυθιού. Η και παραπάνω από αυτά, καθώς η αναστήλωση του Eugene Violet-Le-Duc το 19 αιώνα ήταν αρκούντως δημιουργική, προσθέτοντας μυτερές κορυφές στους πυργίσκους κι άλλα όμορφα, που κάνουν το σύμπλεγμα πιο εντυπωσιακό, παρότι λιγότερο ιστορικά ακριβές. Δεν περιορίστηκε εδώ ο Violet-Le-Duc, τα ίδια έκανε και στη Notre Dame στο Παρίσι (προσέθεσε μέχρι και τρίτο πυργίσκο), στο Mont St-Michel, στο Palais des Papes στην Avignon, στη βασιλική του St-Sernin στην Τουλούζη και αλλού. Αλλά παρ’ όλα αυτά η Cite, όπως και όλα τα παραπάνω, είναι στη λίστα της Unesco. Μην ακούσω δικαιολογίες περί αναστήλωσης όταν έρθει η ώρα για την ένταξη της Κνωσού στη λίστα...
Παρόλα αυτά, το σύμπλεγμα της La Cite είναι αρκούντως εντυπωσιακό, αρκεί να κινείται κανείς εκεί τις ώρες που λείπουν οι πολλοί τουρίστες – νωρίς το πρωί είναι μαγικό, αλλά αυτό πριν πλακώσουν οι ορδές, προτού καν ανοίξουν τα άπειρα σουβενιράδικα. Ομοίως και αργά το βράδυ, όταν όλοι έχουν φύγει.
::
Με ένα εισιτήριο που βγάζει κανείς στην είσοδο της πόλης, μπορεί να περιηγηθεί σε ένα μέρος από τα τείχη της, και να δει το Chateau Comtal που είναι ένα κάστρο μέσα στο κάστρο, επίσης με οχυρώσεις, τάφρους κλπ.
Επίσης αξίζει τον κόπο μια βόλτα κατά μήκος των Lices, των κενών χώρων ανάμεσα στις 2 σειρές των τειχών, που χρησίμευαν ως γήπεδα για μεσαιωνικά αθλήματα.
Μετά από όλα αυτά, ταξί πάλι για την κάτω πόλη.
Η κάτω πόλη του Carcassonne είναι μια ακόμα μικρή ήσυχη Γαλλική πόλη, με τις αγορές τις, τα σπίτια της κλπ. Μπροστά από το σιδηροδρομικό σταθμό είναι η αφετηρία για τις κρουαζιέρες στο Canal du Midi. Μετά από ένα γρήγορο καφέ, επιβιβάζομαι στο σκάφος του Lou Gabaret, και ξεκινά μια δίωρη (παρά κάτι) κρουαζιέρα στο κανάλι.
Το Canal du Midi είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της επιχειρηματικότητας στο 17ο αιώνα, ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια έργα στην ιστορία που έγιναν χάρη σε καθαρά ιδιωτική πρωτοβουλία. Πρόκειται για ένα κανάλι/διώρυγα, με σύστημα ίδιο με αυτό που χρησιμοποιείται και στη διώρυγα του Παναμά (δεξαμενές και πύλες). Φτιάχτηκε για να συνδέσει τη Μεσόγειο με τον ποταμό Garonne, που καταλήγει στο Bordeaux και τον Ατλαντικό, παρακάμπτοντας έτσι το Gibraltar (και τα τέλη διέλευσής του) και τον κύκλο της Ιβηρικής. Αποτέλεσε γιγαντιαία εμπορική επιτυχία, τόσο που το λιμάνι που το συνέδεε με τον ποταμό Garonne (και το παράλληλο σ’ εκείνον κανάλι που φτιάχτηκε αργότερα), στην Toulouse, ήταν κάποτε μια από τις πιο απασχολημένες εμπορικές διασταυρώσεις στον πλανήτη. Η παρακμή ήρθε από την έλευση του σιδηροδρόμου, όταν πλέον τα είδη μεταφέρονταν πολύ πιο γρήγορα, μειώνοντας κατά πολύ τις 14 ημέρες που απαιτούσε η πλεύση από τον Ατλαντικό στη Μεσόγειο. Το κανάλι, οι δεξαμενές του, και τα κτήρια υποστήριξής του είναι σήμερα κι αυτό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Εκτός από σημαντικό ιστορικά, είναι και πανέμορφο, καθώς οι δημιουργοί του φρόντισαν και φύτεψαν λεύκες δεξιά κι αριστερά του, για να συγκρατούν με τις ρίζες τους το χώμα, αλλά και για να δημιουργείται μονοπάτι στο πλάι απ’ όπου τα άλογα έσερναν τις φορτηγίδες στο κανάλι. Παρατήρησα μπόλικες οικογένειες να έχουν νοικιάσει ένα σκάφος, να έχουν φορτώσει ποδήλατα επάνω, και να κάνουν διακοπές διατρέχοντας το κανάλι: δεν χρειάζεται καν άδεια καπετάνιου ή άλλη γι αυτό.
Μετά την πλεύση στο κανάλι, κάνω μια βόλτα στην κάτω πόλη και περνάω το ποτάμι από την παλιά γέφυρα, έχοντας μπροστά μου τη μοναδική θέα της La Cite. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν λουσμένη από τον απογευματινό ήλιο, αλλά σήμερα δυστυχώς ο καιρός είναι νεφελώδης. Ανεβαίνω στην παλιά πόλη από την «πίσω» είσοδο, και απολαμβάνω επιτέλους τη La Cite με λιγότερο κόσμο, καθώς οι ορδές των εκδρομέων και των γκρούπ έχουν φύγει. Φαγητό (οπωσδήποτε το τοπικό φαγητό της περιοχής, Cassoulet) σε ένα εστιατόριο στην κεντρική πλατεία της Cite, και νυκτερινή βόλτα στην πόλη. Εδώ είναι που πέτυχα και μια όμορφη συναυλία (του Seal), αλλά δε μετανιώνω που δεν είχα βγάλει εισιτήρια – θα είχα χάσει τη νυκτερινή μαγεία της πόλης. Το φεστιβάλ της πόλης φέρνει κάθε καλοκαίρι αρκετά μεγάλα ονόματα για συναυλίες μέσα στο κάστρο (φέτος π.χ. το πρόγραμμα είχε Depeche Mode, Lenny Kravitz, Scorpions κ.α.).
Επί αιώνες, εδώ υπήρχαν 2 πόλεις, διακριτές μεταξύ τους. Η καστρούπολη (La Cite), και η κάτω πόλη (Ville Basse) βρίσκονταν σε συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ τους, έως το 19ο αιώνα οπότε και ενώθηκαν σε μια πόλη. Ανάμεσα στις 2, υπάρχει ένα ποτάμι.
Η La Cite είναι ένα τεράστιο κάστρο, πλήρες οχυρώσεων, με διπλά τύχη, τάφρους, πύργους, παρατηρητήρια, παλάτι, κι ότι άλλο πρέπει να έχει η καστρούπολη του παραμυθιού. Η και παραπάνω από αυτά, καθώς η αναστήλωση του Eugene Violet-Le-Duc το 19 αιώνα ήταν αρκούντως δημιουργική, προσθέτοντας μυτερές κορυφές στους πυργίσκους κι άλλα όμορφα, που κάνουν το σύμπλεγμα πιο εντυπωσιακό, παρότι λιγότερο ιστορικά ακριβές. Δεν περιορίστηκε εδώ ο Violet-Le-Duc, τα ίδια έκανε και στη Notre Dame στο Παρίσι (προσέθεσε μέχρι και τρίτο πυργίσκο), στο Mont St-Michel, στο Palais des Papes στην Avignon, στη βασιλική του St-Sernin στην Τουλούζη και αλλού. Αλλά παρ’ όλα αυτά η Cite, όπως και όλα τα παραπάνω, είναι στη λίστα της Unesco. Μην ακούσω δικαιολογίες περί αναστήλωσης όταν έρθει η ώρα για την ένταξη της Κνωσού στη λίστα...
Παρόλα αυτά, το σύμπλεγμα της La Cite είναι αρκούντως εντυπωσιακό, αρκεί να κινείται κανείς εκεί τις ώρες που λείπουν οι πολλοί τουρίστες – νωρίς το πρωί είναι μαγικό, αλλά αυτό πριν πλακώσουν οι ορδές, προτού καν ανοίξουν τα άπειρα σουβενιράδικα. Ομοίως και αργά το βράδυ, όταν όλοι έχουν φύγει.
::
Με ένα εισιτήριο που βγάζει κανείς στην είσοδο της πόλης, μπορεί να περιηγηθεί σε ένα μέρος από τα τείχη της, και να δει το Chateau Comtal που είναι ένα κάστρο μέσα στο κάστρο, επίσης με οχυρώσεις, τάφρους κλπ.
Επίσης αξίζει τον κόπο μια βόλτα κατά μήκος των Lices, των κενών χώρων ανάμεσα στις 2 σειρές των τειχών, που χρησίμευαν ως γήπεδα για μεσαιωνικά αθλήματα.
Μετά από όλα αυτά, ταξί πάλι για την κάτω πόλη.
Η κάτω πόλη του Carcassonne είναι μια ακόμα μικρή ήσυχη Γαλλική πόλη, με τις αγορές τις, τα σπίτια της κλπ. Μπροστά από το σιδηροδρομικό σταθμό είναι η αφετηρία για τις κρουαζιέρες στο Canal du Midi. Μετά από ένα γρήγορο καφέ, επιβιβάζομαι στο σκάφος του Lou Gabaret, και ξεκινά μια δίωρη (παρά κάτι) κρουαζιέρα στο κανάλι.
Το Canal du Midi είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της επιχειρηματικότητας στο 17ο αιώνα, ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια έργα στην ιστορία που έγιναν χάρη σε καθαρά ιδιωτική πρωτοβουλία. Πρόκειται για ένα κανάλι/διώρυγα, με σύστημα ίδιο με αυτό που χρησιμοποιείται και στη διώρυγα του Παναμά (δεξαμενές και πύλες). Φτιάχτηκε για να συνδέσει τη Μεσόγειο με τον ποταμό Garonne, που καταλήγει στο Bordeaux και τον Ατλαντικό, παρακάμπτοντας έτσι το Gibraltar (και τα τέλη διέλευσής του) και τον κύκλο της Ιβηρικής. Αποτέλεσε γιγαντιαία εμπορική επιτυχία, τόσο που το λιμάνι που το συνέδεε με τον ποταμό Garonne (και το παράλληλο σ’ εκείνον κανάλι που φτιάχτηκε αργότερα), στην Toulouse, ήταν κάποτε μια από τις πιο απασχολημένες εμπορικές διασταυρώσεις στον πλανήτη. Η παρακμή ήρθε από την έλευση του σιδηροδρόμου, όταν πλέον τα είδη μεταφέρονταν πολύ πιο γρήγορα, μειώνοντας κατά πολύ τις 14 ημέρες που απαιτούσε η πλεύση από τον Ατλαντικό στη Μεσόγειο. Το κανάλι, οι δεξαμενές του, και τα κτήρια υποστήριξής του είναι σήμερα κι αυτό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Εκτός από σημαντικό ιστορικά, είναι και πανέμορφο, καθώς οι δημιουργοί του φρόντισαν και φύτεψαν λεύκες δεξιά κι αριστερά του, για να συγκρατούν με τις ρίζες τους το χώμα, αλλά και για να δημιουργείται μονοπάτι στο πλάι απ’ όπου τα άλογα έσερναν τις φορτηγίδες στο κανάλι. Παρατήρησα μπόλικες οικογένειες να έχουν νοικιάσει ένα σκάφος, να έχουν φορτώσει ποδήλατα επάνω, και να κάνουν διακοπές διατρέχοντας το κανάλι: δεν χρειάζεται καν άδεια καπετάνιου ή άλλη γι αυτό.
Μετά την πλεύση στο κανάλι, κάνω μια βόλτα στην κάτω πόλη και περνάω το ποτάμι από την παλιά γέφυρα, έχοντας μπροστά μου τη μοναδική θέα της La Cite. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν λουσμένη από τον απογευματινό ήλιο, αλλά σήμερα δυστυχώς ο καιρός είναι νεφελώδης. Ανεβαίνω στην παλιά πόλη από την «πίσω» είσοδο, και απολαμβάνω επιτέλους τη La Cite με λιγότερο κόσμο, καθώς οι ορδές των εκδρομέων και των γκρούπ έχουν φύγει. Φαγητό (οπωσδήποτε το τοπικό φαγητό της περιοχής, Cassoulet) σε ένα εστιατόριο στην κεντρική πλατεία της Cite, και νυκτερινή βόλτα στην πόλη. Εδώ είναι που πέτυχα και μια όμορφη συναυλία (του Seal), αλλά δε μετανιώνω που δεν είχα βγάλει εισιτήρια – θα είχα χάσει τη νυκτερινή μαγεία της πόλης. Το φεστιβάλ της πόλης φέρνει κάθε καλοκαίρι αρκετά μεγάλα ονόματα για συναυλίες μέσα στο κάστρο (φέτος π.χ. το πρόγραμμα είχε Depeche Mode, Lenny Kravitz, Scorpions κ.α.).
Attachments
-
188,8 KB Προβολές: 4.151