taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.011
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Είναι πλέον Τετάρτη, και το πρωινό τρένο (TGV, αλλά με κανονική ταχύτητα αφού κινείται σε κανονικές γραμμές) με μεταφέρει στην Τουλούζη. Μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας, είναι ιδιαιτέρως γνωστή για την αεροπορική της βιομηχανία (μια κι εδώ είναι το μεγαλύτερο από τα εργοστάσια της Airbus). Αλλά εκτός από το σημερινό της βιομηχανικό χαρακτήρα, έχει και ιστορία ανά τους αιώνες.
Δυο πράγματα μου κάνουν αμέσως εντύπωση. Το πρώτο, είναι το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα από το αργιλικό κόκκινο εμφανές τούβλο, το οικοδομικό υλικό που χαρακτηρίζει όλα τα κτήρια στην πόλη, και κάνει τις πλατείες της να δείχνουν εντυπωσιακές. Το δεύτερο, είναι οι δίγλωσσες επιγραφές στα ονόματα των δρόμων. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ισπανικά, μετά καταλανικά, και μόλις πριν λίγο που το έψαξα παραπάνω διαπίστωσα ότι ήταν… Occitan. Η γλώσσα μιας ευρείας περιοχής, που ποτέ δεν απέκτησε κρατική υπόσταση αλλά μόνο πολιτιστική συνοχή, και που περιελάμβανε ολόκληρη τη Νότια Γαλλία και το Μονακό, μέρος των Ιταλικών Άλπεων, και των Ισπανικών Πυρηναίων. Το επίκεντρο της Occitania ήταν και είναι η Toulouse, ωστόσο η γλώσσα της δεν είναι πουθενά αναγνωρισμένη ως επίσημη, πέραν της κοιλάδας Aran στην Καταλονία (λογικό, καθώς μοιάζει πολύ με τα Καταλανικά). Σήμερα πρακτικά είναι ακόμα μια νεκρή γλώσσα, τη χρησιμοποιεί πρακτικά μόνο η Académie des Jeux floraux, το Occitan ισοδύναμο της Γαλλικής Ακαδημίας, που εδρεύει εδώ στην Τουλούζη.
Παίρνω το μετρό από το σταθμό. Υπερσύγχρονο, χωρίς οδηγό, με 2 γραμμές και πολιτισμένη ατμόσφαιρα, με οδηγεί γρήγορα στο ξενοδοχείο μου (Le Grand Balcon), όπου αφήνω τα πράγματά μου, και η εξερεύνηση ξεκινά.
:: 
Πρώτη στάση, η place du Capitole, το επίκεντρο της πόλης και έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου μου. Στην ανατολική πλευρά της πλατείας ξεχωρίζει το Capitole, το δημαρχείο της πόλης, του 1750, ένα όμορφο κτήριο που κερδίζει τις εντυπώσεις, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά, με το εξαιρετικά διακοσμημένο του αίθριο. Εδώ στεγάζεται και η όπερα της πόλης. Στις άλλες τρεις πλευρές τις πλατείας, τα κτήρια είναι όλα ομοιόμορφα διακοσμημένα εξωτερικά, δημιουργώντας την αίσθηση του ενιαίου, αλλά προσθέτοντας και την πινελιά εκείνη που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την πλατεία. Στη δυτική πλευρά, το κτήριο διαθέτει σκεπασμένη στοά μπροστά από τα καταστήματα, στην οροφή της οποίας ο Raymond Moretti (γνωστός καλλιτέχνης της σύγχρονης τέχνης, πιο γνωστό του έργο η πολύχρωμη καμινάδα στη Defense) έχει φιλοτεχνήσει 29 αναπαραστάσεις από την ιστορία της πόλης.
Το κέντρο της πλατείας, σήμερα Τετάρτη το έχει καταλάβει μια τεράστια αγορά, με λίγο ως πολύ τα πάντα, από μεταχειρισμένους δίσκους και βιβλία ως και τρόφιμα. Κι όπου μαζεύεται κόσμος, να σου και οι άνθρωποι αγάλματα, οι μαροκινοί κλακαδόροι, οι πάντες όλοι. Στάση για ένα καφέ και παγωτάκι, σε ένα από τα πολυάριθμα καφέ στη δυτική πλευρά της πλατείας, και η βόλτα συνεχίζεται.
Επόμενη στάση, η Place Wilson, η δεύτερη μεγάλη πλατεία του κέντρου. Ωοειδής, επίσης με ομοιόμορφα κτήρια, και δρόμους να διακτινίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις, το πάρκο στο κέντρο της συγκεντρώνει όλο τον κόσμο. Μέσα σε λίγα μέτρα βλέπεις μαμάδες με παιδιά, άστεγους, γιάπηδες και «φρικιά». Μια φαρδιά λεωφόρος ξεκινά από δω και καταλήγει στο σταθμό, περνώντας πάνω από τις γραμμές του μετρό. Λίγο πιο πέρα, ο κεντρικός σταθμός του μετρό της πόλης, το μόνο σημείο όπου συναντώνται οι 2 γραμμές του.
Επιστρέφοντας προς τα πίσω, μια στάση στο tourist information, παίρνω ένα βολικό χάρτη της πόλης (για να μην κυκλοφορώ με τις φωτοτυπίες του Lonely planet στο χέρι…), διαπιστώνω την αδυναμία να κλείσω tour για τις εγκαταστάσεις της Airbus (έπρεπε να είχα κλείσει 10 μέρες πιο πριν, αλλά δεν είχε και αγγλόφωνο tour τη μέρα που ήθελα), και συνεχίζω. Ελαφρώς ανεκδιήγητοι, με φτωχά σπαστά Αγγλικά και τους βάζουν στο tourist information…
Νότια από την Place du Capitole, απλώνεται η παλιά γειτονιά (Vieux Quartier) της πόλης. Εδώ δεν έχουμε το όργιο με τα κιτς σουβενιράδικα, και τις λοιπές βιοτεχνίες που απευθύνονται στους τουρίστες. Κανονικά μαγαζιά, για κανονικούς πελάτες, και πολλές (πάνω από 50) επαύλεις (hotels particuliers), κυρίως του 16ου αιώνα. Ένα από τα ωραιότερα είναι το Hotel d’ Assezat, του 1555, που στεγάζει σήμερα τη Fondation Bemberg (συλλογή πινάκων, γλυπτών και αντικειμένων από το μεσαίωνα ως τον 20 αιώνα – δεν την επισκέφτηκα). Όλη η παλιά γειτονιά όμως αξίζει, και μάλιστα ακόμα περισσότερο όμορφες είναι οι απομακρυσμένες γωνιές της (μια ντόπια κυρία στο δρόμο με έστειλε να δω τη Rue Ninau, δεν θα την ανακάλυπτα χωρίς το tip…)
:: 
:: 
Την πόλη διατρέχει ένα μεγάλο ποτάμι, ο Garonne, και οι προβλήτες στις όχθες του είναι ιδανικές για περπάτημα, άραγμα στο γκαζόν, κλπ. Στο κέντρο της πόλης, η προβλήτα μεγαλώνει και γίνεται ένα μικρό πάρκο, το Quai de la Durade. Από δω ξεκινούν οι από δω τουριστικές κρουαζιέρες για το Canal du Midi (αν μαζέψουν αρκετούς πελάτες, γιατί τουρίστες δε φαίνεται να υπάρχουν στην πόλη). Αλλά τώρα το καλοκαίρι, ο χώρος έχει μετατραπεί σε χώρο αναψυχής, κομμάτι από ένα ευρύτερο σχήμα με το ευρηματικό όνομα… Plage de Toulouse! Η Κυρίως πλαζ είναι σε ένα πάρκο λίγο πιο πάνω στο ποτάμι, αλλά εδώ είναι το σημείο κοντά στο κέντρο της πόλης, κι εδώ, ένα αραγμένο ποταμόπλοιο χρησιμοποιείται ως σκηνή για εκδηλώσεις. Σήμερα μια σενεγαλέζικη μπάντα παίζει αφρικάνικη μουσική, και ο κόσμος χορεύει ή απλώς παρακολουθεί το θέαμα. Λίγο πιο πάνω, το ποτάμι μετατρέπεται σε πίστα θαλασσίου σκι (ποταμίσιου, εν προκειμένω). Και πιο περα, η «παραλία» είναι γεμάτη ξαπλώστρες….
Το ποτάμι διασχίζουν 4 γέφυρες, στο κέντρο της πόλης. Η πιο παλιά από αυτές, λέγεται… Pont Neuf (νέα γέφυρα), είναι από το 16ο αιώνα, και αποτελείται από 7 ασύμμετρες αψίδες. Οι άλλες τρείς, από σκυρόδερμα και μέταλλο, είναι επίσης όμορφες, με προσεγμένη διακόσμηση: Pont St Michel, Pont St Pierre, Pont des Catalans. Ανάμεσα στις 2 τελευταίες, στην πλευρά του κέντρου της πόλης, βρίσκεται ένας παλιός νερόμυλος/υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, που σήμερα λειτουργεί ως βιομηχανικό μουσείο, για παιδιά κυρίως. Είναι το Espace EDF Bazacle.
Τέσσερις μεγάλες εκκλησίες ξεχωρίζουν στην πόλη. Ο καθεδρικός του Αγ. Στεφάνου (St Etienne) είναι η κεντρική και παλαιότερη, με ανάμεικτους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς του 12ου και του 13ου αιώνα, η Notre Dame du Taur είναι εκεί που μαρτύρησε ο St. Sernin, η Eglise des Jacobins ξεχωρίζει για τα παράθυρα και το φωτισμό της, αλλά με διαφορά την παράσταση κλέβει η βασιλική του St. Sernin. Εκτός από το περίεργο οκταγωνικό καμπαναριό της, του 13ου αιώνα, και τον πύργο του 15ου αιώνα, είναι και το μεγαλύτερο και πληρέστερο Romanesque κτίσμα στη Γαλλία. Κάποτε ήταν ένας πολύ σημαντικός σταθμός για τα καραβάνια των προσκυνητών που περπατούσαν για το Santiago de Compostela (Chemin de St-Jacques), και ακόμα συγκεντρώνει αρκετούς επισκέπτες.
Ακριβώς δίπλα στη Βασιλική, το μουσείο St-Raymond (δεν το επισκέφτηκα) συγκεντρώνει ρωμαϊκά αγάλματα και παλαιοχριστιανικές σαρκοφάγους, στο κτήριο ενός νοσοκομείου του 11ου αιώνα.
Το πιο σημαντικό μουσείο της πόλης, το Musee des Augustins, αξίζει τον κόπο τόσο για το χώρο όσο και για τα εκθέματα. Στεγάζεται σε ένα πρώην μοναστήρι, το οποίο περικλείει δύο όμορφα κεντρικά αίθρια (cloisters) του 14ου αιώνα, με περιστύλια στις 4 πλευρές τους, γεμάτα λουλούδια στο κέντρο τους. Στη μια πλευρά, είναι η εκκλησία της μονής (και σήμερα χώρος του μουσείου). Έχω έρθει στο βραδινό άνοιγμα της Τετάρτης (τις Τετάρτες το μουσείο μένει ανοικτό μέχρι τις 21:00), και ο προσανατολισμός του κεντρικού παραθύρου της εκκλησίας σε σχέση με τον ήλιο δίνει την ευκαιρία στο φως να πλημμυρίσει το χώρο, και να δημιουργήσει μια μαγική αίσθηση. Πέραν της εκκλησίας, αν δεν ενδιαφέρεστε για μεσαιωνική τέχνη και ρωμαϊκά κιονόκρανα όπως κι εγώ, ο πρώτος όροφος του μουσείου είναι το μόνο ενδιαφέρον μέρος του, με έργα των Rubens, Delacroix, Toulouse-Lautrec κ.α. Σε αντίθεση με την εκκλησία, ίσως να είναι ο πιο κακοφωτισμένος μουσειακός χώρος που έχω επισκεφτεί ποτέ (με τους πίνακες να γυαλίζουν σχεδόν από παντού).
Στην απέναντι πλευρά του ποταμού, δυο μουσεία ξεχωρίζουν. Το Chateau d’ eau, ένας παλιός υδατόπυργος σήμερα στεγάζει εκθέσεις από τους μεγαλύτερους φωτογράφους του κόσμου, ενώ πιο κάτω, το μουσείο Les Abattoirs στεγάζει εκθέσεις μοντέρνας τέχνης, σε ένα μεταμορφωμένο χώρο από πρώην σφαγεία.
Δίπλα στο Abatoirs βρίσκεται ένα όμορφο μεγάλο πάρκο, και μετά από αυτό το Hospital de la Grave, ένα νοσοκομείο που λειτουργεί εκεί από το 15ο αιώνα, με ένα μεγαλοπρεπή θόλο στο κέντρο του, που δεσπόζει στον ουρανό της πόλης.
Για φαγητό, δυο πλατείες συγκεντρώνουν πολλές επιλογές, η Place de Capitole και η Place St-Georges. Στην τελευταία σας συνιστώ φαγητό στου Emile (με κράτηση), για το καλύτερο Cassoulet της πόλης, ή για πολύ καλό φαγητό γενικώς.
Δυο πράγματα μου κάνουν αμέσως εντύπωση. Το πρώτο, είναι το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα από το αργιλικό κόκκινο εμφανές τούβλο, το οικοδομικό υλικό που χαρακτηρίζει όλα τα κτήρια στην πόλη, και κάνει τις πλατείες της να δείχνουν εντυπωσιακές. Το δεύτερο, είναι οι δίγλωσσες επιγραφές στα ονόματα των δρόμων. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ισπανικά, μετά καταλανικά, και μόλις πριν λίγο που το έψαξα παραπάνω διαπίστωσα ότι ήταν… Occitan. Η γλώσσα μιας ευρείας περιοχής, που ποτέ δεν απέκτησε κρατική υπόσταση αλλά μόνο πολιτιστική συνοχή, και που περιελάμβανε ολόκληρη τη Νότια Γαλλία και το Μονακό, μέρος των Ιταλικών Άλπεων, και των Ισπανικών Πυρηναίων. Το επίκεντρο της Occitania ήταν και είναι η Toulouse, ωστόσο η γλώσσα της δεν είναι πουθενά αναγνωρισμένη ως επίσημη, πέραν της κοιλάδας Aran στην Καταλονία (λογικό, καθώς μοιάζει πολύ με τα Καταλανικά). Σήμερα πρακτικά είναι ακόμα μια νεκρή γλώσσα, τη χρησιμοποιεί πρακτικά μόνο η Académie des Jeux floraux, το Occitan ισοδύναμο της Γαλλικής Ακαδημίας, που εδρεύει εδώ στην Τουλούζη.
Παίρνω το μετρό από το σταθμό. Υπερσύγχρονο, χωρίς οδηγό, με 2 γραμμές και πολιτισμένη ατμόσφαιρα, με οδηγεί γρήγορα στο ξενοδοχείο μου (Le Grand Balcon), όπου αφήνω τα πράγματά μου, και η εξερεύνηση ξεκινά.
:: Πρώτη στάση, η place du Capitole, το επίκεντρο της πόλης και έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου μου. Στην ανατολική πλευρά της πλατείας ξεχωρίζει το Capitole, το δημαρχείο της πόλης, του 1750, ένα όμορφο κτήριο που κερδίζει τις εντυπώσεις, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά, με το εξαιρετικά διακοσμημένο του αίθριο. Εδώ στεγάζεται και η όπερα της πόλης. Στις άλλες τρεις πλευρές τις πλατείας, τα κτήρια είναι όλα ομοιόμορφα διακοσμημένα εξωτερικά, δημιουργώντας την αίσθηση του ενιαίου, αλλά προσθέτοντας και την πινελιά εκείνη που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την πλατεία. Στη δυτική πλευρά, το κτήριο διαθέτει σκεπασμένη στοά μπροστά από τα καταστήματα, στην οροφή της οποίας ο Raymond Moretti (γνωστός καλλιτέχνης της σύγχρονης τέχνης, πιο γνωστό του έργο η πολύχρωμη καμινάδα στη Defense) έχει φιλοτεχνήσει 29 αναπαραστάσεις από την ιστορία της πόλης.
Το κέντρο της πλατείας, σήμερα Τετάρτη το έχει καταλάβει μια τεράστια αγορά, με λίγο ως πολύ τα πάντα, από μεταχειρισμένους δίσκους και βιβλία ως και τρόφιμα. Κι όπου μαζεύεται κόσμος, να σου και οι άνθρωποι αγάλματα, οι μαροκινοί κλακαδόροι, οι πάντες όλοι. Στάση για ένα καφέ και παγωτάκι, σε ένα από τα πολυάριθμα καφέ στη δυτική πλευρά της πλατείας, και η βόλτα συνεχίζεται.
Επόμενη στάση, η Place Wilson, η δεύτερη μεγάλη πλατεία του κέντρου. Ωοειδής, επίσης με ομοιόμορφα κτήρια, και δρόμους να διακτινίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις, το πάρκο στο κέντρο της συγκεντρώνει όλο τον κόσμο. Μέσα σε λίγα μέτρα βλέπεις μαμάδες με παιδιά, άστεγους, γιάπηδες και «φρικιά». Μια φαρδιά λεωφόρος ξεκινά από δω και καταλήγει στο σταθμό, περνώντας πάνω από τις γραμμές του μετρό. Λίγο πιο πέρα, ο κεντρικός σταθμός του μετρό της πόλης, το μόνο σημείο όπου συναντώνται οι 2 γραμμές του.
Επιστρέφοντας προς τα πίσω, μια στάση στο tourist information, παίρνω ένα βολικό χάρτη της πόλης (για να μην κυκλοφορώ με τις φωτοτυπίες του Lonely planet στο χέρι…), διαπιστώνω την αδυναμία να κλείσω tour για τις εγκαταστάσεις της Airbus (έπρεπε να είχα κλείσει 10 μέρες πιο πριν, αλλά δεν είχε και αγγλόφωνο tour τη μέρα που ήθελα), και συνεχίζω. Ελαφρώς ανεκδιήγητοι, με φτωχά σπαστά Αγγλικά και τους βάζουν στο tourist information…
Νότια από την Place du Capitole, απλώνεται η παλιά γειτονιά (Vieux Quartier) της πόλης. Εδώ δεν έχουμε το όργιο με τα κιτς σουβενιράδικα, και τις λοιπές βιοτεχνίες που απευθύνονται στους τουρίστες. Κανονικά μαγαζιά, για κανονικούς πελάτες, και πολλές (πάνω από 50) επαύλεις (hotels particuliers), κυρίως του 16ου αιώνα. Ένα από τα ωραιότερα είναι το Hotel d’ Assezat, του 1555, που στεγάζει σήμερα τη Fondation Bemberg (συλλογή πινάκων, γλυπτών και αντικειμένων από το μεσαίωνα ως τον 20 αιώνα – δεν την επισκέφτηκα). Όλη η παλιά γειτονιά όμως αξίζει, και μάλιστα ακόμα περισσότερο όμορφες είναι οι απομακρυσμένες γωνιές της (μια ντόπια κυρία στο δρόμο με έστειλε να δω τη Rue Ninau, δεν θα την ανακάλυπτα χωρίς το tip…)
:: :: Την πόλη διατρέχει ένα μεγάλο ποτάμι, ο Garonne, και οι προβλήτες στις όχθες του είναι ιδανικές για περπάτημα, άραγμα στο γκαζόν, κλπ. Στο κέντρο της πόλης, η προβλήτα μεγαλώνει και γίνεται ένα μικρό πάρκο, το Quai de la Durade. Από δω ξεκινούν οι από δω τουριστικές κρουαζιέρες για το Canal du Midi (αν μαζέψουν αρκετούς πελάτες, γιατί τουρίστες δε φαίνεται να υπάρχουν στην πόλη). Αλλά τώρα το καλοκαίρι, ο χώρος έχει μετατραπεί σε χώρο αναψυχής, κομμάτι από ένα ευρύτερο σχήμα με το ευρηματικό όνομα… Plage de Toulouse! Η Κυρίως πλαζ είναι σε ένα πάρκο λίγο πιο πάνω στο ποτάμι, αλλά εδώ είναι το σημείο κοντά στο κέντρο της πόλης, κι εδώ, ένα αραγμένο ποταμόπλοιο χρησιμοποιείται ως σκηνή για εκδηλώσεις. Σήμερα μια σενεγαλέζικη μπάντα παίζει αφρικάνικη μουσική, και ο κόσμος χορεύει ή απλώς παρακολουθεί το θέαμα. Λίγο πιο πάνω, το ποτάμι μετατρέπεται σε πίστα θαλασσίου σκι (ποταμίσιου, εν προκειμένω). Και πιο περα, η «παραλία» είναι γεμάτη ξαπλώστρες….
Το ποτάμι διασχίζουν 4 γέφυρες, στο κέντρο της πόλης. Η πιο παλιά από αυτές, λέγεται… Pont Neuf (νέα γέφυρα), είναι από το 16ο αιώνα, και αποτελείται από 7 ασύμμετρες αψίδες. Οι άλλες τρείς, από σκυρόδερμα και μέταλλο, είναι επίσης όμορφες, με προσεγμένη διακόσμηση: Pont St Michel, Pont St Pierre, Pont des Catalans. Ανάμεσα στις 2 τελευταίες, στην πλευρά του κέντρου της πόλης, βρίσκεται ένας παλιός νερόμυλος/υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, που σήμερα λειτουργεί ως βιομηχανικό μουσείο, για παιδιά κυρίως. Είναι το Espace EDF Bazacle.
Τέσσερις μεγάλες εκκλησίες ξεχωρίζουν στην πόλη. Ο καθεδρικός του Αγ. Στεφάνου (St Etienne) είναι η κεντρική και παλαιότερη, με ανάμεικτους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς του 12ου και του 13ου αιώνα, η Notre Dame du Taur είναι εκεί που μαρτύρησε ο St. Sernin, η Eglise des Jacobins ξεχωρίζει για τα παράθυρα και το φωτισμό της, αλλά με διαφορά την παράσταση κλέβει η βασιλική του St. Sernin. Εκτός από το περίεργο οκταγωνικό καμπαναριό της, του 13ου αιώνα, και τον πύργο του 15ου αιώνα, είναι και το μεγαλύτερο και πληρέστερο Romanesque κτίσμα στη Γαλλία. Κάποτε ήταν ένας πολύ σημαντικός σταθμός για τα καραβάνια των προσκυνητών που περπατούσαν για το Santiago de Compostela (Chemin de St-Jacques), και ακόμα συγκεντρώνει αρκετούς επισκέπτες.
Ακριβώς δίπλα στη Βασιλική, το μουσείο St-Raymond (δεν το επισκέφτηκα) συγκεντρώνει ρωμαϊκά αγάλματα και παλαιοχριστιανικές σαρκοφάγους, στο κτήριο ενός νοσοκομείου του 11ου αιώνα.
Το πιο σημαντικό μουσείο της πόλης, το Musee des Augustins, αξίζει τον κόπο τόσο για το χώρο όσο και για τα εκθέματα. Στεγάζεται σε ένα πρώην μοναστήρι, το οποίο περικλείει δύο όμορφα κεντρικά αίθρια (cloisters) του 14ου αιώνα, με περιστύλια στις 4 πλευρές τους, γεμάτα λουλούδια στο κέντρο τους. Στη μια πλευρά, είναι η εκκλησία της μονής (και σήμερα χώρος του μουσείου). Έχω έρθει στο βραδινό άνοιγμα της Τετάρτης (τις Τετάρτες το μουσείο μένει ανοικτό μέχρι τις 21:00), και ο προσανατολισμός του κεντρικού παραθύρου της εκκλησίας σε σχέση με τον ήλιο δίνει την ευκαιρία στο φως να πλημμυρίσει το χώρο, και να δημιουργήσει μια μαγική αίσθηση. Πέραν της εκκλησίας, αν δεν ενδιαφέρεστε για μεσαιωνική τέχνη και ρωμαϊκά κιονόκρανα όπως κι εγώ, ο πρώτος όροφος του μουσείου είναι το μόνο ενδιαφέρον μέρος του, με έργα των Rubens, Delacroix, Toulouse-Lautrec κ.α. Σε αντίθεση με την εκκλησία, ίσως να είναι ο πιο κακοφωτισμένος μουσειακός χώρος που έχω επισκεφτεί ποτέ (με τους πίνακες να γυαλίζουν σχεδόν από παντού).
Στην απέναντι πλευρά του ποταμού, δυο μουσεία ξεχωρίζουν. Το Chateau d’ eau, ένας παλιός υδατόπυργος σήμερα στεγάζει εκθέσεις από τους μεγαλύτερους φωτογράφους του κόσμου, ενώ πιο κάτω, το μουσείο Les Abattoirs στεγάζει εκθέσεις μοντέρνας τέχνης, σε ένα μεταμορφωμένο χώρο από πρώην σφαγεία.
Δίπλα στο Abatoirs βρίσκεται ένα όμορφο μεγάλο πάρκο, και μετά από αυτό το Hospital de la Grave, ένα νοσοκομείο που λειτουργεί εκεί από το 15ο αιώνα, με ένα μεγαλοπρεπή θόλο στο κέντρο του, που δεσπόζει στον ουρανό της πόλης.
Για φαγητό, δυο πλατείες συγκεντρώνουν πολλές επιλογές, η Place de Capitole και η Place St-Georges. Στην τελευταία σας συνιστώ φαγητό στου Emile (με κράτηση), για το καλύτερο Cassoulet της πόλης, ή για πολύ καλό φαγητό γενικώς.
