Τουρκία Οι γάτες της Πόλης

[interted]

Ο Μουράτ – θρησκευτικοί τουρίστες – ο Τσαϊτζής του Καράκιοϊ – ο Τούρκος Αλέξης Κωστάλας

Ο Μουράτ με συναντάει στην στάση Μπεγιαζίτ και αμέσως μου προτείνει: ξέρω την καλύτερη θέα σε όλη την Ιστανμπούλ. Και όντως η θέα είναι εντυπωσιακή από την ταράτσα (Teras) του ρεστοράν που βρίσκεται λίγο δίπλα από την είσοδο του Σουλειμάνιε Τσαμί (με μια μικρή επιφύλαξη πρέπει να πρόκειται για αυτό ή για το διπλανό του: http://www.tripadvisor.com/Restaura...-Reviews-Mimar_Sinan_Teras_Cafe-Istanbul.html). Η ώρα του Ιφτάρ δεν έχει φτάσει οπότε ο σερβιτόρος μας προτείνει να παραγγείλουμε κάτι να πιούμε. Ο Μουράτ είναι γύρω στα 30 και έχει έρθει από την Τραπεζούντα για να βρει δουλειά. Πέρσι δούλευε στην Ευρωπαϊκή Ιστανμπούλ αλλά φέτος άλλαξε εταιρία και δουλεύει σε ένα ψηλό κτήριο στην Ασιατική πλευρά. Μένει μόνος του σε ένα διαμέρισμα στο Ουσκουντάρ. «Έλα», μου λέει «να μείνεις στην Ιστανμπούλ, η ζωή είναι καλή εδώ». Και οικονομικά; Ναι, μου λέει, μπορώ να επιβιώσω άνετα` προσγειωμένος τύπος ο Μουράτ. Οι γυναίκες στην Πόλη πως είναι; Οι πιό πολλές, είναι παραδοσιακές, αλλά μπορεί να τύχεις σε κάποια μοντέρνα, υπάρχουν και αυτές. Του λέω, προχτές, πέτυχα μία ...πολύ μοντέρνα (θυμήθηκα την κυρία με το τσάι). «Υπάρχουν και αυτές». «Πως βλέπεις την Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, Μουράτ»; «Ωραία θα ήταν να ήμασταν στην Ευρώπη αλλά οι Γερμανοί δεν θέλουν έναν λαό με πληθυσμό μεγαλύτερο στο ευροκοινοβούλιο, σκέψου». «Μοιράζομαι τα ίδια συναισθήματα για στην Γερμανική κυβέρνηση, μην ανησυχείς». «Έχω πολλούς φίλους από τη Ευρώπη, θα ήθελα να ταξιδέψω να τους δω, αλλά είναι και η βίζα». Εγώ θυμήθηκα την στιγμή που προσπερνούσα κάτι αγχωμένους Βέλγους στο αεροδρόμιο που βγάζαν βίζα για να μπούν στην Τουρκία. Σαν Έλληνας, του λέω, δεν χρειάζομαι βίζα, ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει και το αντίστροφο... Άιντε, πάμε να περπατήσουμε την πόλη σου.

Περπατάμε στον δρόμο Divanyolu, προσπαθώντας να περάσουμε μέσα από τις ορδές του κόσμου. Αριστερά, ο Μουράτ μου προτείνει να επισκεφθώ την Βασιλική Κιστέρνα, εξαιρετικό δείγμα μηχανικής της εποχής του Ιουστινιανού και, όπως λέει, εντυπωσιακό αξιοθέατο (τελικά δεν κατάφερα να δω το εσωτερικό). Σε λίγο φτάνουμε στο Ιπποδρόμιο, την μεγάλη πλατεία με τον Αιγυπτιακό οβελίσκο. Στην μέση της μακρόστενης πλατείας, σειρές από τραπέζια και γυναίκες με μαύρες μαντίλες που περιμένουν υπομονετικά την δύση του ήλιου. «Θρησκευτικός τουρισμός. Έρχονται από όλα τα μέρη, κυρίως από Τουρκία, βλέπουν τα τζαμιά και μετά περιμένουν όλη την μέρα εκεί για το Ιφτάρ». Παρακάτω βρισκόμαστε στο γνωστό σημείο, που θυμίζει κουίζ από περιοδικό: «βρες τις διαφορές». Περιστρέφοντας το κεφάλι μια αριστερά και μια δεξιά, πρώτα η Αγιασοφιά, μετά το Μπλε Τζαμί, πάλι η Αγιασοφιά... Θα καταλήξω ότι η Αγιασοφιά μου φαίνεται πιο αυθεντική και ενδιαφέρον σαν κτίριο, πέραν την ιστορικής σημασίας. Η ώρα όμως έχει περάσει και πρέπει να πάρουμε το καραβάκι για την Ανατολική πλευρά. Δυστυχώς μόνο ο ένας θα περάσει αφού τα δρομολόγια για Καντίκιοϊ έχουν τελειώσει! Η μόνη λύση πλέον η προβλήτα του Καράκιοϊ όπου τα δρομολόγια κρατάνε πιο αργά.

Με θέα τον πύργο του Γαλατά, το τράμ διασχίζει τον κόλπο από την ομώνυμη γέφυρα. Το καραβάκι θα φύγει σε μισή ώρα, οπότε έχουμε καιρό για μια βόλτα στην προβλήτα. Πολλοί είναι αυτοί που απολαμβάνουν την ζεστή βραδιά και άλλοι τόσοι οι κράχτες που προσπαθούν να γεμίσουν τα μαγαζιά τους. Μια πλαστική καρέκλα, ένα ζεστό τσάι με μία ζάχαρη είναι το μόνο που θέλω μετά από μια κουραστική μέρα. Ο τσαϊτζής (κατά το καφετζής, ελλείψει καλύτερου όρου που δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή την στιγμή), περνάει από όλους αυτούς που κάθονται στο παρκάκι και τους ξαναγεμίζει. Τελικά αφήνω το καραβάκι των 10:30 να φύγει, παίρνω ένα ακόμα τσάι και απολαμβάνω την πλαστική καρέκλα μου.

Ο μαύρος ο γάτος και ο Νταν περιμένουν στην βεράντα και με κάνουν να αισθανθώ σαν το σπίτι μου. Ο Μίλι έχει διάθεση για κουβέντα απόψε - ακριβώς το αντίθετο από ‘μένα. Αρχίζει να μου λέει πόσο χάλια είναι η ζωή στην Τουρκία, για το ταξίδι του στην Αμερική (στην Αλάσκα) και τα καλοκαίρια που σέρβιρε Ευρωπαίους τουρίστες, και το πόσο χαμηλοί είναι οι μισθοί στην χώρα. Ζω σε μια «γ...η» χώρα, μου λέει, θέλω να φύγω. Δεν γίνεται να παίρνω 700 δολάρια τον μήνα και ο Ερντογάν να έχει την κόρη του σύμβουλο και να παίρνει 30.000 δολάρια. Τα βλέπεις τι γίνεται εδώ.. παρ’ όλ’ αυτά τίποτε δεν θα αλλάξει, ο κόσμος στην χώρα θα συνεχίζει να είναι ανόητος. Ακόμα και στην Αλάσκα είναι καλύτερα. Μα θα σε φάνε οι αρκούδες, του λέω... Χαιρετάω τον Μίλι και ξαπλώνω ψάχνοντας σταθμούς στο ραδιόφωνο. Τελικά καταλήγω σε έναν τύπο που με φωνή Αλέξη Κωστάλα απαγγέλλει μια ιστορία. Κάτι για σουλτάνους, χαρέμια, την Πόλη και άλλα παρόμοια. Χωρίς να καταλάβω πως πέρασε η ώρα καταλήγει την ακατάληπτη ιστορία του με αναφορές στον Αλλάχ. Ο βαθύς ύπνος σηματοδοτεί και το τέλος της τελευταίας μέρας του ταξιδιού. Αύριο θα περάσω τα σύνορα για Ελλάδα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

First Προηγούμενη 5 of 5

Go to chapter

Go

[Edessa 72]

Στην πόλη η γάτα έχει εξέχουσα θέση, ακόμα και ο Ερντογαν κάνει έκκληση πριν φύγει ο πλυθησμος της πόλης για τις καλοκαιρινές τους διακοπές να αφήσουν ένα πιάτακι με τροφή & νερό έξω απο τα σπίτια τους για τις γάτες.

 

[anny]

Οι οποίες γάτες της Πόλης είναι και πολύ φιλικές, ήρεμες και έτοιμες για χάδια ανά πάσα στιγμή. Μου έκαναν κι εμένα φοβερή εντύπωση.

 

[interted]

Έφτασα στο Σαμπιχά Γκιοκτσέν αργά το απόγευμα μια ζεστή μέρα στα τέλη Ιουλίου. Οι υπάλληλοι του αεροδρομίου ιδιαίτερα λιγομίλητοι, μου δείχναν με νοήματα που έπρεπε να πάω για να πάρω το Οτομπούς για την πόλη. Ο εισπράκτορας πέρασε και χωρίς να βγάλει κουβέντα πήρε τις λίρες και μας έβγαλε εισητήρια για την την περιοχή Καντίκιοϊ. Χαλάρωσα και άρχισα να παρατηρώ τα περίτεχνα σχέδια στο γρασίδι και τις τούρκικες σημαίες στα παράθυρα που ήταν το σταθερό μοτίβο για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Και πάνω που ήταν όλα υπό έλεγχο, ξαφνικά έμεινα από αναπνοή αντικρύζοντας την Πόλη! Άμαθος από Νουμπάι ή από Νιου Γιόρκ και τέτοια, με μεγάλη έκπληξη αντίκρυσα τους τεράστιους πύργους, τις υπερκατασκευές που ξεπροβάλλουν ανάμεσα από μια θάλασσα τσιμέντου που εκτείνεται σε όλες τις κατευθύσεις και σκαρφαλώνει πάνω στους λόφους. ΟΚ, η πόλη είναι μεγάλη και δεν ντρέπεται να το δείξει!

Ο ρεσεψιονίστ είναι βαρύς τύπος, δεν σπαταλάει τις λέξεις. Γράφει σε ένα χαρτί τον αριθμό δωματίου και τον κωδικό της εισόδου και άντε στο καλό. Μάλιστα ξενερώνει με τις προσπάθειές μου να του μιλήσω στα Τούρκικα και μου λέει: «Μα δεν είμαι Τούρκος». Επίσης, με διαβεβαιώνει ότι η περιοχή είναι ασφαλής 24 ώρες το 24ωρο, δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Ωραία λοιπόν, μια και είναι νωρίς ακόμα προλαβαίνουμε να πάμε μια βόλτα. Μέχρι στιγμής, μετράμε ένα χάσιμο μόνο στα σοκάκια ψάχνοντας το hostel, όπου ευτυχώς πήρα την βοήθεια μιας Ιρανής φοιτήτριας η οποία επέστρεψε καλοκαίρι με την παρέα της από την Τεχεράνη για να δουν τον «Τοίχο» του Ρότζερ Γότερς. Τώρα είναι καιρός να χαθούμε πραγματικά στα στενά του Καντίκιοϊ για να πάρουμε ένα πρώτο άκουσμα από την «ροκ» αυτή γειτονιά που θα μας φιλοξενίσει για τις επόμενες μέρες.

Η περιοχή είναι ένα δίκτυο από στενά σοκάκια που κατηφορίζουν σε ένα λιμανάκι που ονομάζεται Ισκελε (αποβάθρα). Περνώντας από τα στενά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω κάτι μυστήριους τύπους μέσα σε σκοτεινά γραφεία, να περιμένουν για να κάνουν ποιος ξέρει τι μυστήρια μπίζνα. Ανάμεσα στα σπίτια βλέπεις κάτι παλιά καφενεία, τύπου τεκέδες, όπου οι θαμώνες κάθονται σε χαμηλά τραπέζια και κοιτάνε όλοι το εκάστωτε καρντάσι που έχει βγει στην είσοδο για να κάνει το τσιγάρο του. Οργανωμένοι οι Τούρκοι. Μπορεί να αναγκάζονται λόγω νομοθεσίας να καπνίζουν στον δρόμο, τουλάχιστον εδώ έχουν φροντίσει να τοποθετήσουν κάτι μεγάλα στρογγυλά τασάκια για να φουμάρουν με την άνεσή τους. Πιο κάτω ένας δρόμος με μπαρ, κοιτάω από το τζάμι να δω τι παίζει, νάσου μια κυρία μου χτυπάει το τζάμι και μου γνέφει έλα μέσα, έλα να με κεράσεις ένα τσάι (!) και να την βρούμε... Χμμ, αλλίως μας τα είχανε πει. Παρακάτω, μικρές πορτίτσες, και βλέπεις μέσα κάτι παλιακά κρεβάτια και παπούδες να ζούνε σε συνθήκες μεσαίωνα. Βγαίνω σε ένα κεντρικό πεζόδρομο και να ο πολιτισμός` μοντέρνος κόσμος να πίνει την μπύρα του και να διασκεδάζει στα μπαράκια, δίπλα σε ένα τζαμί. Κοσμοπολίτικος αέρας. Ώρα για στάση σε έναν πλανώδιο και παγωτό με χαλβά και σιρόπι. Καλά τα πάμε!

Κατεβαίνω προς την αποβάθρα, εκεί που ξεκινάνε τα καραβάκια και τα φέρυ που διασχίζουν τον Βόσπορο για να περάσεις στην Ευρωπαϊκή Τουρκία. Το ίδιο το λιμανάκι είναι «περατζάδα» για τον κόσμο που απολαμβάνει την ζεστή βραδιά. Μια ευφορία επικρατεί στην ατμόσφαιρα, καμία σχέση με τους μουντρούχους υπαλλήλους που είχα αντιμετωπίσει νωρίτερα! Η φωνές του ιμάμη αντηχεί, και ο κόσμος μπουλόυκι συνδιαλέγεται με τους πλανόδιους μικροπωλητές που ανθούν εδώ: πάγκοι με μύδια, κουλούρια, αναπτήρες και ένα σωρό άλλα μικροπράγματα. Προχωράω προς την άκρη του λιμανιού, για να πάρω μια ανάσα από τον κόσμο. Κάθομαι σε ένα πεζούλι, με θέα τον σιδηροδρομικό σταθμό, δίπλα στην θάλασσα, που θυμίζει έντονα τον κεντρικό σταθμό του Άμστερνταμ. Οι ψαράδες απέναντι, έχουν παρατήσει την δουλειά και χαζοτρώνε μέσα στο καΐκι, ακούγοντας μουσική στο ράδιο. Οι εικόνες της μέρας κατακλύζουν το μυαλό: Από την μια στιγμή στην άλλη έχω φτάσει σε ένα τελείως παλαβό μέρος του πλανήτη και δεν το έχω πάρει ακόμα χαμπάρι. Γυρίζοντας στο hostel, η τελευταία στιγμή μαγείας. Στην διασταύρωση ανάμεσα από δύο μικρά σοκάκια ένα τσούρμο παιδάκια παίζουν σε μια μικρή αλάνα, ανάμεσα από φωτισμένες πολυκατοικίες, και από τα παράθυρα, στην σειρά το ένα πάνω από το άλλο ξεπροβάλουν κεφάλια μανάδων, κατά μήκος όλου του στενού, που χαζεύουν τα τζιέρια τους.

Καθισμένος αμέριμνα στο κρεβάτι στο δωμάτιο του 5ο όροφου, βλέπω κάτι να κινείται στον φωταγωγό. Και να ξεπετάγεται ένας μαύρος φουντωτός γάτος με ορμή, τρέχει όλο το δωμάτιο και κρύβεται κάπου στην μπροστινή βεράντα. Ο Νταν, ο Αμερικάνος «γείτονας» τον βλέπει και μου λέει, «μην ανησυχείς, βρίσκεσαι στην Ισταμπούλ, εδώ οι γάτες είναι παντού». Μετά την σύντομη γνωριμία με τον μαύρο γάτο του hostel και έναν θορυβώδη Ιάπωνα που κάθε λίγο κοπανούσε τις πόρτες, αποφάσισα ότι χρειάζομαι είναι ένα καλό ύπνο. Δεν θα κρατήσει όμως πολύ, αφού κατά τις 2:30 ακούγεται ξαφνικά δυνατός θόρυβος τυμπάνων από τον δρόμο. Ένα τσούρμο έχει σκοπό να ξυπνήσει τον κόσμο για να πάει αυτός για φαγητό! Γιατί ξέχασα να σας πω, έχουμε Ραμαζάνι εδώ! Και το επόμενο γεύμα, το επονομαζόμενο Ιφταρ, είναι μετά την δύση της επόμενης μέρας... Υποτίθεται!

 

[interted]

Για να κάνουμε και ένα λογαριασμό, αυτές ειναι οι νέες "γάτες" που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος της ιστορίας (και θα γνωρίσουμε καλύτερα στην συνέχεια):

Ο απροσδιόριστος ρεσεψιονίστ, ο μυστήριος τύπος που περιμένει το βράδυ στο γραφείο, η τουρκάλα γκόμενα (γενικώς), ο άγνωστος μικροπωλητής (κατά το άγνωστος στρατιώτης), οι γυναίκες στο παράθυρο, ο ηρωικός Νταν, οι τυμπανιστές και οι πραγματικές γάτες.

Αναμένατε για νέες "γάτες" σύντομα...

 

[Menia21]

Χαχαχα! Μ' αρέσεις! Οι γατούλες είναι η αδυναμία μου (και γενικά τα αιλουροειδή!) Συνέχισε την γατοϊστορία σου, σε διαβάζουμε με πολύ ενδιαφέρον!
ΥΓ: Δεν ήξερα ότι οι Τούρκοι της Κων/πολης είναι τόσο γατόφιλοι, κοίτα να δεις που θα με κάνεις να θέλω να πάω... Η ζωοφιλία των κατοίκων είναι για μένα κριτήριο για το αν θα επισκεφτώ μια χώρα, εξ' ού και έχω διαγράψει κάποια νησιά του Αιγαίου εξαιτίας του τρόπου που φέρονται οι κάτοικοι στα αδέσποτα...

 

[Menia21]

Στην πόλη η γάτα έχει εξέχουσα θέση, ακόμα και ο Ερντογαν κάνει έκκληση πριν φύγει ο πλυθησμος της πόλης για τις καλοκαιρινές τους διακοπές να αφήσουν ένα πιάτακι με τροφή & νερό έξω απο τα σπίτια τους για τις γάτες.

Μήπως πρέπει να κάνουν και οι Ελληνάρες το ίδιο επιτέλους? Δεν στοιχίζει τίποτα να βάλεις ένα μπολάκι με νερό έξω όταν έχει καύσωνα!

 

[katkats]

Δηλώνω και εγώ φαν των γατών της Κωνσταντινούπολης. Πανέμορφες και άκρως φιλικές: μερικές και μόνο να τις κοιτάξεις έρχονται αμέσως για χαδάκια. Ήθελα και εγώ να γράψω για αυτές.
Όπως καταλαβαίνεις περιμένω τη συνέχεια για να δω ποια άλλα χνουδωτά τετράποδα γνώρισες και μαζί με αυτά μου φαίνεται ότι θα παρελάσουν και πολλά ομιλούντα δίποδα. Χαλάλι, θα διαβάσω και για αυτά

 

[interted]

Ο κακός περιπτεράς - ο περιθωριακός στάρ - οι Τσαπουλέρς της Φενέρ - γυναίκες περιμένουν το Ιφτάρ - ο επαναστάτης Μίλι - ο Ερντογάν

Ξύπνησα την στιγμή που μια Ρωσίδα στην βεράντα εξηγούσε με θέρμη πως οι Τούρκοι της πιάναν τα βυζιά κάθε φορά που ο φίλος της την άφηνε μόνη, στο λεωφορείο, στο μπαρ και οπουδήποτε, και πόσο επίμονα κοιτούσαν την αμφίεσή της, η οποία βέβαια δεν θύμιζε και στολή μοναχής. Ο Νταν, ο φιλικός Αμερικάνος από το Σικάγο, σήμερα είχε σκοπό να περάσει στην απέναντι όχθη με σκοπό να επισκεφθεί την Αγιασοφιά. Άλλη μια πολύ ζεστή μέρα σήμερα, το πρόγραμμα όμως περιλάμβανε περπάτημα και εξερεύνηση των γύρω περιοχών.

Κατεβαίνοντας στο σοκάκι, παρατήρησα το στυλ των σπιτιών, τα οποία θυμίζουν πολυκατοικίες σε κάποια Ιταλική γειτονιά του νότου. Μια κοπέλα από το μπαλκόνι φώναζε ένα νεαρό στον δρόμο και αμέσως μετά έβαλε μια φωτογραφική μηχανή σε ένα κουβά και τον κατέβασε με ένα σχοινί στον τύπο. Μπήκα σε ένα μαγαζάκι, στο οποίο μου είχε πει ο Νταν ότι πουλάνε το νερό 50 κουρούς (μισή λίρα). Βγάζω μια λίρα και ο περιπτεράς αφού κοιτάει τον συνάδερφό του με νόημα, μου λέει, αυτό είναι ΟΚ. Από ότι έμαθα αργότερα οι τιμές σε ορισμένα μαγαζιά μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με τα κέφια, ανάλογα πόσο αφελής είναι ο τουρίστας που έχουν απέναντί τους. Το παρακάμπτουμε, και βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο με τα τυροπιτάδικα, τα καφέ και τα κεμπάπ. Ένας φρεσκοστυμμένος χυμός πορτοκάλι φαίνεται καλή ιδέα’ περιμένοντας είχα την ευκαιρία να απολαύσω Τουρκικό ψυχεδελικό ροκ που έπαιζε από τα ηχεία. Εδώ άλλωστε έζησε ο πρωτοπόρος ροκ σταρ Μπαρις Μαντσο,θρύλος των σέβεντις, το σπίτι του οποίου έχει γίνει πλέον μουσείο. Πολλά βιβλιοπωλεία, σέκοντ χάντ και αλλά και γκαλερί μοντέρνας τέχνης συνθέτουν το τοπίο της κουλτουριάρας αυτής γειτονιάς της Πόλης. Επίσης, είχα την τύχη να θαυμάσω μερικά από τα πιο όμορφα γκράφιτι που έχω δει ποτέ, πραγματικά αριστουργήματα.

Κατεβαίνω προς την Μόντα στις γραμμές του νοσταλγικού Τραμ, μέχρι το πάρκο στην άκρη της θάλασσας. Εκεί ένας τύπος παίζει φλογέρα και τα ζευγαράκια λιάζονται στο γρασίδι. Βάζω κι εγώ το σιντί με την Grippy Grappa του Κύπριου Monsieur Doumani, μεγάλη επιτυχία τελευταία στα βρετανικά ραδιόφωνα, και απολαμβάνω την μεσογειακή μου βόλτα στα γρασίδια δίπλα στον Βόσπορο. Πιο κάτω κάποιοι αγωνίζονται να κρατηθούν φιτ με τα ποδήλατα κάτω από τον καυτό ήλιο, κάτι πιτσιρίκια κάνουν μπάνιο στα βράχια και κάποιοι περίεργοι περαστικοί κοιτάνε με επιμονή τις περιπτύξεις των νεαρών στα γρασίδια. Οι Τούρκοι έχουν ακόμα και λέξη για να χαρακτηρίσουν κάποιον που έχει βγει έξω μόνο για να πάρει μάτι, λέγεται «Maganda» και από ότι φαίνεται είναι αρκετά συχνό φαινόμενο στην Τουρκία αλλά και σε κάτι άλλες χώρες που ξέρω... Καθισμένος στα γρασίδια παρατηρώ μια κυρία που κουβαλάει τον γάτο της σε ένα κλουβάκι να τον αμολάει μπροστά μου για να κάνει το σουλάτσο του. Ο γάτος ελεύθερος και ωραίος σπινιάρει στο γρασίδι τρομάζοντας κάτι πουλιά που προσπαθούν να ξετρυπώσουν σκουληκάκια από το χώμα. Ακόμα πιο ελεύθεροι οι ιστιοπλόοι μπροστά προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το αεράκι για να διασχίσουν τον Βόσπορο.

Το Φενέρμπακτσέ φαίνεται μια ευκατάστατη οικιστική περιοχή. Ένα κανάλι στο οποίο προσαράζουν κότερα και καΐκια διασχίζει ένα πάρκο και στρίβει μπροστά από το ομώνυμο γήπεδο μιας εκ τον αγαπημένων των ποδοσφαιρόφιλων Πολιτών. Κι όμως το πάρκο τελεί υπό κατάληψη... Η πρώτη μου επαφή με τους ατίθασους Τσαπουλέρς, τους νέους της Ιστανμπουλ που τελευταία τα έχουν βάλει με το σύστημα, την νέα τάξη, τον Ερντογάν κτλ. είναι πραγματικότητα. Πανό, σκηνές και κλίμα επαγρύπνησης από τις μερικές 10άδες νέους που κρατάνε την πλατεία και προφανώς συμπαραστέκονται στους άλλους αδερφούς σε πλατείες στην υπόλοιπη χώρα. Η βόλτα θα καταλήξει στο Φενερμπακτσέ Παρκ, ένα πολύ οργανωμένο πάρκο σε μια πολύ γκλαμουράτη περιοχή με ξενοδοχεία, ακριβά καφέ και ρεστοράν. Κάποιοι βολτάρουν τα σκυλιά τους και σταματάνε στην άκρη του βραχίονα για να θαυμάσουν το πανόραμα της ανατολικής παραλιας της πόλης. Καμιά 10αριά θρεμένες γάτες απολαμβάνουν την απογευματινή δροσιά δίπλα σε μια κατασκευή που φέρει την ονομασία «τουαλέτα σκύλων». Οργανωμένα πράγματα.

Ο ήλιος αρχίζει να κατεβαίνει, ο ψάλτης ετοιμάζεται να πάρει την θέση του στον πύργο του τοπικού τζαμιού για να ανακοινώσει την προτελευταία προσευχή της μέρας, και οι, όποιοι, ταλαιπωρημένοι από την νηστεία ντόπιοι ακονίζουν τα πιρούνια τους. Μια ομάδα νεαρών ανδρών και γυναικών, μαζί με κάποιους μεγαλύτερους έχουν καταλάβει μια μικρή πλατεία απέναντι από το σχολείο, κάτω από ένα τεράστιο γκράφιτι που δείχνει δύο κόκκινους καβαλάρηδες να συγκρούονται με μανία στο σημείο που είναι το παράθυρο του φωταγωγού του 3ου ορόφου. Πανό και αφίσες στα κάγκελα. Οι νεαροί στρώνουν λωρίδες τραπεζομάντιλα, στήνουν μαξιλάρια και σερβίρουν τα πιάτα για 100 άτομα. Το Ιφτάρ είναι γεγονός. Στην κοντινή πολυκατοικία οι γνωστές μας πλέον γυναίκες των παραθύρων` η μια νεαρή, με ήχους χάουζ να αντηχούν από το εσωτερικό, η άλλη γριά με μαντίλα, και οι δύο ατενίζουν το θέαμα.

Ο απροσδιόριστης ταυτότητας ρεσεψιονίστ βρίσκεται στην πόρτα και γράφει σε ένα χαρτί: «Μην πίνετε στον δρόμο κατά την διάρκεια του Ραμαζανιού για σεβασμό στους γείτονες». Ο νέος συγκάτοικος, ονόματι Μίλι, είναι ένας νεαρός Τούρκος, περίπου στα 21, ο οποίος έχει μαζευτεί για ύπνο από νωρίς. Του αφηγούμαι τις περιπλανήσεις μου στο Φενέρμπακτσε και τον ρωτάω τι ομάδα υποστηρίζει. Μα τι άλλο μου λέει, Μπεσικτάς! Α, ωραία του λέω κι εγώ ασπρόμαυρος είμαι, σε καταλαβαίνω. Άραγε μπορώ να επισκεφθώ το γήπεδο της Μπεσικτάς; Όχι μου λέει, το γήπεδο ανακατασκευάζεται και η ομάδα έχει μεταφερθεί στο γήπεδο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Μα τι όνομα είναι αυτό, συνήθως δίνουν στα γήπεδα ονόματα νεκρών, ρωτάω εγώ προβοκατόρικα. Μια λάμψη αστράφτει στο μάτι του Μίλι. Ξέρεις, μου λέει, υπάρχει μια ομάδα οπαδών της Μπεσικτάς, οι επονομαζόμενοι Τσαρσί οι οποίοι δεν γουστάρουν καθόλου τον πρόεδρο... Φανατικοί αλλά καλά παιδιά, αφήνει να εννοηθεί. Αφού το λές εσυ Μίλι. Ο γάτος δεν είναι σήμερα εδώ, ο ύπνος επιβάλλεται ειδικά όταν πρέπει να ξυπνήσουμε στις 2 πάλι από την φασαρία των τυμπανιστών. Ες άυριον τα σπουδαία.

 

[interted]

Οι γάτες του χόστελ – ο Έλληνας ήρωας – ο θηλυκός Μιμαρ Σινάν – ο ευτυχής Κούρδος – ο μασερ – οι θαμώνες του Mall – η Αμαλία Βάκα

Πρωινό τσάι στην πίσω αυλή του hostel. Οι συνήθεις ύποπτοι, τα γατάκια της γειτονίας, έχουν μαζευτεί και νιαουρίζουν μπας και τσιμπήσουν τίποτα από τους αγουροξυπνημένους ένοικους. Οι γάτες εκτός από τις καρδιές των κατοίκων της Πόλης, κατέχουν υψηλή θέση και στην Ισλαμική θρησκεία, καθώς είναι οι αγαπημένες του Προφήτη. Ένας ηρωικός γάτος έσωσε τον Μωάμεθ από ένα ερπετό ορμώντας στο στήθος του προφήτη και αρπάζοντας αυτός την θανάσιμη δαγκωνιά. Και άλλα τέτοια γραφικά. Το σίγουρο είναι ότι από τα αρχαία χρόνια οι κάτοικοι της Πόλης και τα χαριτωμένα αιλουροειδή έχουν αναπτύξει μια μοναδική σχέση... Ο Νταν, ο φίλος από το Σικάγο, κάθεται απέναντι μου και μου εξηγεί για τα σημερινά του σχέδια. Έχει κλείσει ημερήσια ξενάγηση στην Αρχαία Τροία, καμιά τεσσάρα ώρες απόσταση από Ιστανμπουλ. «Ξέρεις» μου λέει «για τον Τρωικό Πόλεμο»; «Είναι μια ταινία του Χόλιγουντ με τον Μραντ Πιτ»! «Έλα» του λεω, «κάτι θυμάμαι!» «Ναι, βέβαια, εκεί που έπαιζε εκείνος ο κουλ τυπάς ο Αχιλλέας». Σηκώνεται πάνω, και αρχίζει να σκούζει: «Δερ αρ νο πακτς μπιτουίν λάιονς εντ μεν!» «Νάου γιού νόου χου γιού αρ φάιτινγκ!» , και να ορμάει στις κακόμοιρες γάτες οι οποίες τρέχουν να γλιτώσουν από τον οίστρο του Έλληνα Ήρωα!

Αυτή την φορά αγόρασα το νερό μου για μισή λίρα ένα τετράγωνο μακριά από τον χθεσινό επιτήδειο. «Από που είσαι», με ρωτάει ο περιπτεράς με χαρά προσπαθώντας να ανοίξει κουβέντα. «Γιουνανιστάν», του λέω! Σωπαίνει για λίγο και βγάζει ένα αυθόρμητο μορφασμό απογοήτευσης. «Α, Γκρέκο. Από πιο μέρος;» «Βόλος», του λέω. «Εγώ ξέρεις είμαι από την Δράμα, οι παππούδες μου, όμως...» με κοιτάει, «αναγκάστηκαν να μετακινηθούν.» Μια στιγμή αμηχανίας και χαιρετισμός. Κατεβαίνω στην πλατεία με τα ταξί, τα ντολμούς και τα αστικά λεωφορεία. Τα μύρια μεταφορικά μέσα της Πόλης ξεχύνονται προς πάσα κατεύθυνση και έχουν κι αυτά πολίτικο στυλ’ οι πόρτες δεν κλείνουν ποτέ, όλο και κάποιος γεράκος θα πηδήξει για να μπεί στην διασταύρωση εκμεταλλευόμενος την στιγμιαία στάση του οδηγού. Όμως οι θέσεις των εγκύων, τα μηχανήματα για τους τυφλούς και οι ράμπες απαραίτητα. Δύση και Ανατολή σε ένα τετράτροχο. Ορμάω κι εγώ μέσα και ξεκινάμε με κατεύθυνση Ουσκουντάρ!

Ο πρώτος στόχος είναι να επισκεφθώ ένα τζαμί. Ένα τζαμί, όμως, όχι τόσο συνηθισμένο! Το Σακιριν Τζαμί μοιάζει πιο πολύ με διαστημόπλοιο του Σταρ Τρεκ παρά με τόπο λατρείας. Στην άκρη ενός μεγάλου νεκροταφείου, σε μια κατά τα άλλα αδιάφορη γειτονιά στα σύνορα Καντικιοι και Ουσκουντάρ, μπαίνω στον προαύλιο χώρο την στιγμή που ο ιμάμης ξεκλειδώνει την είσοδο του μπροστινού πυργίσκου για να ανταγωνιστεί τα γειτονικά τζαμιά στην ψαλτική. Στο κέντρο της μπροστινής αυλής βρίσκεται ένα ημισφαίριο μεταμοντέρνο σιντριβάνι για την υγιεινή των προσευχιτών. «Σεβαστείτε τις συνήθειες του Ισλάμ», λέει η ταμπέλα. Ακόμα δεν έχει φτάσει κόσμος για την μεσημεριανή προσευχή, βγάζω τα παπούτσια και εισέρχομαι μέσα στον μεταλλικό θόλο του Τσαμιού. Εκτός από τον θόλο και τα υπόλοιπα συστατικά φαίνεται να είναι ξεχωριστά. Ο πολυέλαιος σε σχήμα σταγόνων βροχής, το μιχράμπ (η κυκλική εσοχή στο βάθος του δωματίου) σαν τηλεμεταφορέας του Εντερπράιζ και το μινμπαρ (άμβωνας) κεραμικό και εξαιρετικά φινετσάτο. Το γυναικείο κομμάτι του τζαμιού διαθέτει περισσότερο χώρο και φωτισμό από τα συνηθισμένα. Σχεδιασμένο το 2009 από την Zeynep Fadillioglu, που θεωρείται η πρώτη γυναίκα κατασκευάστρια τζαμιού, αποτελεί σίγουρα κάτι το ξεχωριστό για την πόλη.

Ξαναπιάνω το λεωφορείο και βρίσκομαι να κάθομαι μεταξύ ενός ευτραφή μεσήλικα και μιας σοβαρής κυρίας με μαντίλα. Ο τύπος έχει όρεξη για κουβέντα, για κανένα δεκάλεπτο μου μιλάει στα Τούρκικα και κι εγώ κουνάω το κεφάλι μέσα στην απόγνωσή μου. Τελικά καταλαβαίνει ότι δεν καταλαβαίνω και με ρωτάει στα αγγλικά: «από που είσαι;». «Ελλάδα» του λέω. «Ω! Εγώ είμαι Κούρδος! Αγαπάω πολύ την χώρα σου γιατί ταξιδεύω συχνά στην Θεσσαλονίκη για μπίζνες, η βάση μου όμως είναι στην Σόφια». «Τι κάνεις τώρα στην Ιστανμπούλ, μπίζνες;». «Α», μου λέει, «δεν θα το λες Ιστανμπούλ, εσύ Έλληνας! Θα το λες Κωνσταντινούπολη. Η Κωνσταντινούπολη είναι Ελληνική όπως και το Κουρδιστάν Κουρδικό» φωνάζει! Κοιτάω αριστερά δεξιά, με προλαβαίνει: «Μην ανησυχείς γι’ αυτούς, δεν πρόκειται να σε πειράξουν». Και βολεύεται αναπαυτικά μέσα στο κάθισμά του μένοντας με ένα τεράστιο χαμόγελο. «Που πας;», με ρωτάει. «Πάω να κάνω χαμάμ», του λέω, «στο παλιό χαμάμ του Ουσκουντάρ, το Τσινιλί». Το συγκεκριμένο χαμάμ προτιμήθηκε λόγω παραδοσιακότητας αλλά και λόγω τιμής, καθώς είχε την μισή τιμή από τα εμπορικά χαμάμ της Σουλταναχμέτ. «Πρέπει να κατέβω, γεια σου!»

Το μέρος επιβεβαιώνει το στερεότυπο του Τουρκομαχαλά. Χαμηλά σπίτια, μικρά μπακάλικα και άλλα παραδοσιακά επαγγέλματα όπως ραφτάδικα και λουστράδικα, και αφόρητη ζέστη. Θα περάσω από την αυλή ενός τσαμιού την στιγμή της προσευχής και θα καταλήξω στο παλιό κτίριο του χαμάμ, όπου μπροστά στην πόρτα είναι απλωμένο ένα γυναικείο εσώρουχο. Μια πιτσιρίκα με ένα παιδάκι με χαζεύουν από μακριά και έχουν βάλει τα γέλια. «Η είσοδος τον αντρών είναι από την κάτω μεριά» μου γνέφουν. Τελικά βρίσκω την είσοδο και έναν μουστακαλή Τούρκο να με υποδέχεται με χαμόγελο. «Κεσέ-μασάζ» του λέω, «πόσο πάει το μαλλί;». 37 λίρες. Με χώνει σε ένα δωματιάκι, μου δίνει μια πετσέτα και μου λέει να αφήσω εκεί όλα τα υπάρχοντά μου. Στην συνέχεια μου δείχνει το εσωτερικό του χαμάμ και με εγκαταλείπει στην σάουνα, κάνοντας με να νοσταλγήσω τους 35 βαθμούς που είχε στο εξωτερικό. Ήδη έχω μετανιώσει το όλο εγχείρημα, όταν ένας γεροδεμένος τύπος έρχεται προς το μέρος μου και αρχίζει να μου δίνει οδηγίες στα τούρκικα, πράγμα που οδηγεί σε μεγαλύτερη σύγχυση. Το κεσέ, δηλαδή το τρίψιμο με ένα σκληρό γάντι σε όλο το σώμα συνοδεύεται με ρίψεις καυτού νερού και ταυτόχρονες κραυγές από τον μασέρ αλλά και ακόμα πιο δυνατές από το υποκείμενο. Ακολουθεί το μασάζ και στο τέλος ένα δροσερό ντουζ πάνω στην ώρα που το υποκείμενο σκεφτόνταν να το βάλει στα πόδια. Το καλύτερο κομμάτι είναι μετά! Οι 35 βαθμοί φαίνονται παγετώνας, το κρεβάτι πολύ μαλακό και ο Αλλάχ φιλεύσπλαχνος, απολαμβάνοντας μια κούπα με χαλαρωτικό τούρκικο τσάι.

Ο πύργος της παρθένας, βρίσκεται καταμεσής στον Βόσπορο και ένα μικρό καραβάκι πηγαινοφέρνει τον κόσμο από την κοντινή παραλία του Ουσκουντάρ. Ο Πύργος από μόνος του φανερώνει την πολυπολιτισμικότητα αυτής της πόλης. Σε μια περιοχή που κατοικούνταν από την εποχή του Χαλκού, οι Φοίνικες είχαν στήσει λιμάνι για να ξεφορτώνουν τις γαλέρες τους και οι Μεγαρείς άποικοι χτίσαν την αρχαία Χρυσούπολη. Τελικά η πόλη καταλήφθηκε από τους Αθηναίους και ο Αλκιβιάδης έκτισε σε ένα βράχο στην μέση της θάλασσας μια κατασκευή που θα εξελιχθεί στον σημερινό πύργο. Ενδιάμεσα ο πύργος έχει δει περιόδους ακμής και πολέμων, αφού οι Βυζαντινοί τοποθέτησαν εκεί την άμυνά τους κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης και οι Οθωμανοί με την σειρά τους τον μετατρέψαν σε φάρο. Σήμερα είναι ένα δημοφιλές καφέ και ρεστοράν για τους χαρούμενους τουρίστες. Η θέα από την προκυμαία του Ουσκουντάρ περιλαμβάνει επίσης μεγαλοπρεπείς γέφυρες και κτίσματα στις δύο πλευρές του πορθμού, μια από τις καλύτερες θέες της Πόλης μέχρι στιγμής.

Ο γυρισμός περιλάμβανε μια επίσκεψη σε ένα σύγχρονο Mall (Tepe Nautilus), όπου οι μοντέρνοι Πολίτες εξασκούν την καπιταλιστική τους δεινότητα (εντυπωσιακό είναι ότι μέσα στο mall δεν υπήρχε ούτε μια κυρία με μαντίλα) και τελικά την επιστροφή στην βάση. Εκεί ο γνωστός, πολλά βαρύς, ρεσεψιονίστ άκουγε στο κομπιούτερ το εξής άσμα (βάζω το χέρι μου στο Κοράνι):Αμαλία Βάκα, Από μικρός στην ξενιτιά. Στο δωμάτιο, ο Μίλι ήταν αρκετά κουρασμένος, μου αποκαλύπτει ότι δεν είναι εδώ για διακοπές, αλλά μένει στο δωμάτιο μέχρι να βρει μόνιμο διαμέρισμα, αφού την περίοδο αυτή κάνει πρακτική άσκηση σε μια από τις μεγάλες εταιρίες την περιοχής (από αυτές στους ψηλούς πύργους). Με την συνοδεία τυμπάνων, σκεφτόμουν την επόμενη μέρα: Είναι πλέον ώρα για το τουριστικό ρολερκόστερ στο Μπεγιαζίτ και το Σουλταναχμέτ!

 

[romantic woman]

Πολύ ωραία η ιστορία σου από την λατρεμένη Πόλη!
Και μ άρεσε ιδιαίτερα ο τίτλος για τις γάτες...μου έκαναν κι εμένα εντύπωση το πόσο φιλικές είναι και προς οποιονδήποτε ξένο τις πλησιάζει,είχα αναρωτηθεί και το είχα ψάξει κι εγώ σχετικά με τη θέση τους στην Πόλη κι αυτό με τον Μωάμεθ....
Η διαφορά μεταξύ των γατών εδώ στην Ελλάδα και των εκεί ολοφάνερη!αφού εδώ είναι πολύ απλά τρομαγμένες και δεν πλησιάζουν τον οποιοδήνποτε γιατί "ξέρουν"ότι το πιθανότερο είναι να φάνε κλωτσιές κλπ΄,ενώ εκεί πέρα εχουν συνηθίσει στην αγάπη και την φιλικότητα των ανθρώπων.

 

[interted]

Ήταν μια από τις εκπλήξεις του ταξιδιού, είναι αλήθεια, δεν περίμενα να είναι τοσο κεντρικές στην ζωή της πόλης. Από την στιγμή που το συνειδητοποίησα άρχισα να δίνω μεγαλύτερη προσοχή. Οι γάτες και οι κάτοικοι μοιράζονται μια κοινή χαλαρότητα μπορω να πω. Αυτό συμβαίνει σε αρκετές Μεσογειακές πόλεις αλλά στην Πόλη είναι σε μεγαλύτερο βαθμό νομίζω.