MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 214
- Likes
- 1.467
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
Περιεχόμενα
Το ταξίδι προς Ουαλάτα είχε διάρκεια 3 ώρες, με τις απαραίτητες στάσεις για αλλαγή σκασμένου λάστιχου, κάτι πολύ σύνηθες στην Αφρική, και προσευχής στη μέση του πουθενά. Το τοπίο εναλλασσόταν συνεχώς, από αμμόλοφους σε θάμνους και πρασινάδες, κάτι που συναντάς μόνο στο νότιο κομμάτι τις χώρας. Η νότια Μαυριτανία εξάλλου, ανήκει στο βόρειο τμήμα της υποσαχάριας Αφρικής, το ονομαζόμενο Σαχέλ, η λωρίδα στέπας με αραιή και χαμηλή βλάστηση, που χωρίζει την έρημο Σαχάρα από την Αφρικανική σαβάνα. Αφήνοντας πίσω μας ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα, από εκείνα τα Αφρικανικά που πεθαίνω να χαζεύω, το ταξίδι μας τελείωσε γύρω στις 18.00, στην τελευταία κατοικημένη πόλη της νοτιοανατολικής Μαυριτανίας.
Ώρα προσευχής, σε μία από τις πιο συντηρητικές Μουσουλμανικές χώρες της Αφρικής
Σε αντίθεση με τη γειτονική Νέμα, που είναι εντελώς αδιάφορη, η Ουαλάτα είναι ένα στολίδι μέσα στην έρημο και για μένα, η πιο όμορφη πόλη της χώρας. Υπήρξε η τρίτη αρχαιότερη πόλη της Μαυριτανίας, και σημαντικός σταθμός καραβανιών, αμέσως μετά το Τιμπουκτού του γειτονικού Μάλι. Εκεί, ξεκουράζονταν οι καμηλιέρηδες που μετέφεραν τα προϊόντα τους από τη μία άκρη της Αφρικής στην άλλη, ανταλλάσσοντας διάφορα εμπορεύματα, αλλά κυρίως αλάτι από τις αποξηραμένες λίμνες της Σαχάρας.
Η Ουαλάτα χωρίζεται πλέον σε 2 πόλεις: την αρχαία, με τις διάσημες τοιχογραφίες στα παλιά πλίνθινα σπίτια, χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σε λόφο, και τη νέα, με τα απλά κεραμιδί σπίτια, χτισμένη χαμηλά στην πεδιάδα. Το αγροτικό μας άφησε στο τέρμα του δρόμου στη νέα πόλη και από εκεί, συνεχίσαμε με τα πόδια, περπατώντας σε χωματόδρομους με τεράστιες πέτρες. Το σπίτι που θα έμενα βρισκόταν μέσα στην παλιά πόλη και ήταν ένα από εκείνα τα παραδοσιακά, κουκλίστικα, με τους ζωγραφισμένους τοίχους και τις ξύλινες πόρτες. Δυστυχώς μέχρι να φτάσουμε είχε σκοτεινιάσει εντελώς, και η πόλη είχε ήδη ερημώσει. Βόλτα δεν είχε νόημα να κάνω, αφού ρεύμα και φως δεν υπήρχε στους δρόμους. Έτσι τακτοποιήθηκα κατευθείαν στο σπίτι και μετά τις απαραίτητες γνωριμίες με την οικογένεια, ξανακατέβηκα στη νέα πόλη για ν’ αγοράσω εμφιαλωμένο νερό, και διάφορα γλυκά για τα παιδιά.
Αν και βράδυ, η ζέστη ήταν αφόρητη, καθώς βρισκόμασταν πλέον στα βάθη της Μαυριτανικής ερήμου. Σήμα δεν είχα καθόλου, και νωρίτερα που είχα ελέγξει τις θερμοκρασίες για εκείνες τις ημέρες, έδειχνε γύρω στους 45C τη μέρα και 40C τη νύχτα. Ευτυχώς το κλίμα είναι γενικά ξηρό στην έρημο, με ελάχιστη εώς καθόλου υγρασία, οπότε η ζέστη συνηθίζεται άμεσα.
Η βραδιά πέρασε ευχάριστα, παρέα με τους ντόπιους και τα παιδιά της οικογένειας, και για ακόμα μία φορά αποκοιμήθηκα πάνω σ'ένα ράντζο στην εσωτερική αυλή ενός τυχαίου σπιτιού, κάτω από τον έναστρο ουρανό της Αφρικής.
ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ....ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ!
Ξύπνησα κάπως έτσι.....αρχικά με τη φωνή του Ιμάμη από το κεντρικό τζαμί της πόλης και την προσευχή της οικοδέσποινας στις 5 το πρωϊ, και λίγο αργότερα από τα κοκόρια που έτρεχαν σαν τρελά μέσα στην αυλή....
πρώτη εικόνα οι φατσούλες των παιδιών που κοιμόντουσαν απέναντί μου και που για πρώτη φορά στη ζωή τους αντίκρυσαν ξανθιά γυναίκα! Πόσο μάλλον στην αυλή τους!!
Αυτό το σπίτι δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο της Νέμα.
Εκτός ότι ήταν πολύ πιο όμορφο, λόγω της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, ήταν μεγαλύτερο, και στους εσωτερικούς χώρους, με 2 μεγάλα δωμάτια (υπνοδωμάτια-σαλόνια), αλλά και στην εσωτερική αυλή. Υπήρχε και μια μικρότερη αυλή πίσω, με 2 δωμάτια: ένα μικρό κλειστό με μια μικρή τρύπα στη γωνία και με έναν κουβά νερό για ξέπλυμα, που εξυπηρετούσε ως τουαλέτα, και ένα διπλανό ως μπάνιο, κάτι που αυτή τη φορά ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό να τολμήσω.
Αποχετευτικό σύστημα δεν υπήρχε ούτε για αστείο, και τα βρωμόνερα έτρεχαν παντού στην πίσω αυλή. Εκεί είχαν τοποθετημένη και τη μία και μοναδική βρύση με τρεχούμενο νερό, στην οποία μαζεύονταν άπειρες κατσαρίδες κάθε φορά που άνοιγα για να πλυθώ. Οι κατσαρίδες, όπως καταλάβατε, ήταν η καθημερινή ατραξιόν της χώρας, σε κάθε πόλη με περίμενε και μία καινούρια κίντερ-έκπληξη!
Ευτυχώς με αποζημίωσε η εκπληκτική ομορφιά του σπιτιού....
....και τα κατσίκια του γείτονα, που είπαν να κάνουν έναν σαματά εκείνη τη μέρα, μπαίνοντας απρόσκλητα στην αυλή μας για να ρημάξουν τα φαγητά από τα πιάτα μας!
Καλώς ήρθατε στην Ουαλάτα!
Ώρα προσευχής, σε μία από τις πιο συντηρητικές Μουσουλμανικές χώρες της Αφρικής
Σε αντίθεση με τη γειτονική Νέμα, που είναι εντελώς αδιάφορη, η Ουαλάτα είναι ένα στολίδι μέσα στην έρημο και για μένα, η πιο όμορφη πόλη της χώρας. Υπήρξε η τρίτη αρχαιότερη πόλη της Μαυριτανίας, και σημαντικός σταθμός καραβανιών, αμέσως μετά το Τιμπουκτού του γειτονικού Μάλι. Εκεί, ξεκουράζονταν οι καμηλιέρηδες που μετέφεραν τα προϊόντα τους από τη μία άκρη της Αφρικής στην άλλη, ανταλλάσσοντας διάφορα εμπορεύματα, αλλά κυρίως αλάτι από τις αποξηραμένες λίμνες της Σαχάρας.
Η Ουαλάτα χωρίζεται πλέον σε 2 πόλεις: την αρχαία, με τις διάσημες τοιχογραφίες στα παλιά πλίνθινα σπίτια, χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σε λόφο, και τη νέα, με τα απλά κεραμιδί σπίτια, χτισμένη χαμηλά στην πεδιάδα. Το αγροτικό μας άφησε στο τέρμα του δρόμου στη νέα πόλη και από εκεί, συνεχίσαμε με τα πόδια, περπατώντας σε χωματόδρομους με τεράστιες πέτρες. Το σπίτι που θα έμενα βρισκόταν μέσα στην παλιά πόλη και ήταν ένα από εκείνα τα παραδοσιακά, κουκλίστικα, με τους ζωγραφισμένους τοίχους και τις ξύλινες πόρτες. Δυστυχώς μέχρι να φτάσουμε είχε σκοτεινιάσει εντελώς, και η πόλη είχε ήδη ερημώσει. Βόλτα δεν είχε νόημα να κάνω, αφού ρεύμα και φως δεν υπήρχε στους δρόμους. Έτσι τακτοποιήθηκα κατευθείαν στο σπίτι και μετά τις απαραίτητες γνωριμίες με την οικογένεια, ξανακατέβηκα στη νέα πόλη για ν’ αγοράσω εμφιαλωμένο νερό, και διάφορα γλυκά για τα παιδιά.
Αν και βράδυ, η ζέστη ήταν αφόρητη, καθώς βρισκόμασταν πλέον στα βάθη της Μαυριτανικής ερήμου. Σήμα δεν είχα καθόλου, και νωρίτερα που είχα ελέγξει τις θερμοκρασίες για εκείνες τις ημέρες, έδειχνε γύρω στους 45C τη μέρα και 40C τη νύχτα. Ευτυχώς το κλίμα είναι γενικά ξηρό στην έρημο, με ελάχιστη εώς καθόλου υγρασία, οπότε η ζέστη συνηθίζεται άμεσα.
Η βραδιά πέρασε ευχάριστα, παρέα με τους ντόπιους και τα παιδιά της οικογένειας, και για ακόμα μία φορά αποκοιμήθηκα πάνω σ'ένα ράντζο στην εσωτερική αυλή ενός τυχαίου σπιτιού, κάτω από τον έναστρο ουρανό της Αφρικής.
ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ....ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ!
Ξύπνησα κάπως έτσι.....αρχικά με τη φωνή του Ιμάμη από το κεντρικό τζαμί της πόλης και την προσευχή της οικοδέσποινας στις 5 το πρωϊ, και λίγο αργότερα από τα κοκόρια που έτρεχαν σαν τρελά μέσα στην αυλή....
πρώτη εικόνα οι φατσούλες των παιδιών που κοιμόντουσαν απέναντί μου και που για πρώτη φορά στη ζωή τους αντίκρυσαν ξανθιά γυναίκα! Πόσο μάλλον στην αυλή τους!!
Αυτό το σπίτι δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο της Νέμα.
Εκτός ότι ήταν πολύ πιο όμορφο, λόγω της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, ήταν μεγαλύτερο, και στους εσωτερικούς χώρους, με 2 μεγάλα δωμάτια (υπνοδωμάτια-σαλόνια), αλλά και στην εσωτερική αυλή. Υπήρχε και μια μικρότερη αυλή πίσω, με 2 δωμάτια: ένα μικρό κλειστό με μια μικρή τρύπα στη γωνία και με έναν κουβά νερό για ξέπλυμα, που εξυπηρετούσε ως τουαλέτα, και ένα διπλανό ως μπάνιο, κάτι που αυτή τη φορά ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό να τολμήσω.
Αποχετευτικό σύστημα δεν υπήρχε ούτε για αστείο, και τα βρωμόνερα έτρεχαν παντού στην πίσω αυλή. Εκεί είχαν τοποθετημένη και τη μία και μοναδική βρύση με τρεχούμενο νερό, στην οποία μαζεύονταν άπειρες κατσαρίδες κάθε φορά που άνοιγα για να πλυθώ. Οι κατσαρίδες, όπως καταλάβατε, ήταν η καθημερινή ατραξιόν της χώρας, σε κάθε πόλη με περίμενε και μία καινούρια κίντερ-έκπληξη!
Ευτυχώς με αποζημίωσε η εκπληκτική ομορφιά του σπιτιού....
....και τα κατσίκια του γείτονα, που είπαν να κάνουν έναν σαματά εκείνη τη μέρα, μπαίνοντας απρόσκλητα στην αυλή μας για να ρημάξουν τα φαγητά από τα πιάτα μας!
Καλώς ήρθατε στην Ουαλάτα!
Last edited:
