MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 214
- Likes
- 1.467
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
Περιεχόμενα
Οι παλιές βιβλιοθήκες με τα αρχαία χειρόγραφα της Ουαλάτα παραμένουν εντελώς άγνωστες στους ταξιδιώτες, σε αντίθεση με τις διάσημες του Chinguetti, της αρχαιότερης πόλης της χώρας, στην οποία βρέθηκα αρκετές ημέρες αργότερα. Στην Ουαλάτα είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ δύο, την επίσημη, που στεγάζεται σε ένα δημόσιο κτήριο και είναι επισκέψιμη κατόπιν ραντεβού και μια ιδιωτική σε σπίτι ενός ντόπιου.
Τα χειρόγραφα αυτά, που περιλαμβάνουν κείμενα του Ισλάμ, ποίηση, αστρονομία και άλλες επιστήμες, αποτελούν αρχαία κειμήλια, όχι μόνο του κράτους, αλλά κυρίως των οικογενειών που είναι μέρος της κληρονομίας τους για πάνω από 200 χρόνια. Τα βιβλία έχουν εξώφυλλο από δέρμα καμήλας ή κατσίκας και χρειάζονται ειδική μεταχείριση και συντήρηση. Δυστυχώς όμως, λόγω της διάβρωσης και της σκόνης της ερήμου κινδυνεύουν να καταστραφούν ολοσχερώς, καθώς οι συνθήκες φύλαξης τους δεν είναι καθόλου ιδανικές.
Στην πρώτη βιβλιοθήκη που μπήκα, η οποία ήταν κυριολεκτικά πνιγμένη μέσα στην άμμο της Σαχάρας, τα χειρόγραφα ήταν απλά στοιβαγμένα σε ντουλάπες, ή τοποθετημένα σε συρταροθήκες. Καμία απολύτως προστασία από το ακραίο περιβάλλον της ερήμου.
Στο σπίτι του ευγενέστατου Μαυριτανού με την ιδιωτική συλλογή, τα χειρόγραφα ήταν επίσης αφήμενα στη μοίρα τους. Είχε τοποθετημένα κάποια από αυτά σε μικρά ντουλαπάκια μέσα στον τοίχο του σπιτιού του, αλλά τα περισσότερα βρίσκονταν στοιβαγμένα σε μια αποθήκη έξω στην αυλή. Ευτυχώς ο συγκεκριμένος μιλούσε αγγλικά και συζητήσαμε αρκετή ώρα για την ξεχασμένη από όλους, υπέροχη πόλη του.
Με την οικογένειά του
Ένα κομμάτι ξύλο σε αυτό το σχήμα είναι το σχολικό τετράδιο που χρησιμοποιούν οι μαθητές για την εκμαθήση του Κορανίου
Κατηφορίζοντας προς τη νέα πόλη
Επόμενη στάση η μικρή λίμνη-σωτήρας των ζώων.
Λίγα βήματα έξω τη νέα πόλη, μια μικρή λιμνούλα φιλοξενούσε όλα τα ζώα της περιοχής. Γαϊδουράκια, κατσίκια και καμήλες είχαν πάει για να δροσιστούν από τα ανυπόφορα 45άρια, και έδιναν λίγη ζωντάνια στο εντελώς ερημικό εκείνο σημείο της πόλης. Η αλήθεια είναι ότι δε ρώτησα καν πως βρέθηκε νερό σε ένα τόσο άνυδρο μέρος, απλά απολάμβανα το άκρως εντυπωσιακό τοπίο της Σαχάρας.
Το μεσημεριανό γεύμα εκείνης της μέρας ήταν ρύζι με κρέας καμήλας, ένα πολύ δημοφιλές τοπικό πιάτο της Μαυριτανίας. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δοκίμασα καμήλα, δυστυχώς όμως όχι η τελευταία, καθώς δε μου άρεσε καθόλου και αναγκαζόμουν να την τρώω συχνά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου.
Το ωραιότερο πιάτο όμως που έφαγα στην Ουαλάτα ήταν αυτό το κοτόπουλο με πατάτες, κρεμμύδια και πιτούλα. Η μπαγκέτα φυσικά, δε λείπει ποτέ από το τραπέζι, εχμμμ....από το πάτωμα ήθελα να πω. Ε ναι, τρώγαμε πάντα με τα χέρια από ένα πιάτο όλοι μαζί, καθισμένοι στο πάτωμα. Εκεί δεν υπάρχουν ούτε τραπέζια, ούτε καρέκλες, ούτε μαχαιροπίρουνα, ούτε χαρτοπετσέτες, που νομίζετε ότι πήγα, στα Παρίσια?
Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε βολοδέρνοντας στις γειτονιές της παλιάς πόλης και παίζοντας με τα παιδιά στο σπίτι. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να δω, και η όλη φάση με την οικογένεια στο σπίτι τους ήταν ούτως ή άλλως από μόνη της μοναδική εμπειρία.
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε από τα άγρια χαράματα, για να προλάβουμε το μοναδικό δρομολόγιο του τζιπ/αγροτικού από Ουαλάτα προς Νέμα, και από εκεί να πάρω το λεωφορείο για την πρωτεύουσα. Άφησα πίσω μου τη μαγική αυτή πόλη με τους ευγενικούς κατοίκους που με μετέφερε πίσω στον χρόνο, και ανέβηκα πάνω στην καρότσα με άλλους 2 Μαυριτανούς και μια δεμένη καμήλα για να απολαύσω τη διαδρομή με το πρώτο φως της ημέρες.
Τελευταία σέλφι με τη μικρή της οικογένειας
Η καμήλα όμως είχε αφηνιάσει και δάγκωνε ότι έβρισκε μπροστά της, ή δίπλα της....δηλαδή εμένα! Έτσι αναγκάστηκα να μπω μέσα στο αυτοκίνητο άρων άρων και να μην καταφέρω να χαρώ την ανατολή του ηλίου όπως την ονειρευόμουν.
συνεχίζεται για λίγο ακόμα...
Τα χειρόγραφα αυτά, που περιλαμβάνουν κείμενα του Ισλάμ, ποίηση, αστρονομία και άλλες επιστήμες, αποτελούν αρχαία κειμήλια, όχι μόνο του κράτους, αλλά κυρίως των οικογενειών που είναι μέρος της κληρονομίας τους για πάνω από 200 χρόνια. Τα βιβλία έχουν εξώφυλλο από δέρμα καμήλας ή κατσίκας και χρειάζονται ειδική μεταχείριση και συντήρηση. Δυστυχώς όμως, λόγω της διάβρωσης και της σκόνης της ερήμου κινδυνεύουν να καταστραφούν ολοσχερώς, καθώς οι συνθήκες φύλαξης τους δεν είναι καθόλου ιδανικές.
Στην πρώτη βιβλιοθήκη που μπήκα, η οποία ήταν κυριολεκτικά πνιγμένη μέσα στην άμμο της Σαχάρας, τα χειρόγραφα ήταν απλά στοιβαγμένα σε ντουλάπες, ή τοποθετημένα σε συρταροθήκες. Καμία απολύτως προστασία από το ακραίο περιβάλλον της ερήμου.
Στο σπίτι του ευγενέστατου Μαυριτανού με την ιδιωτική συλλογή, τα χειρόγραφα ήταν επίσης αφήμενα στη μοίρα τους. Είχε τοποθετημένα κάποια από αυτά σε μικρά ντουλαπάκια μέσα στον τοίχο του σπιτιού του, αλλά τα περισσότερα βρίσκονταν στοιβαγμένα σε μια αποθήκη έξω στην αυλή. Ευτυχώς ο συγκεκριμένος μιλούσε αγγλικά και συζητήσαμε αρκετή ώρα για την ξεχασμένη από όλους, υπέροχη πόλη του.
Με την οικογένειά του
Ένα κομμάτι ξύλο σε αυτό το σχήμα είναι το σχολικό τετράδιο που χρησιμοποιούν οι μαθητές για την εκμαθήση του Κορανίου
Κατηφορίζοντας προς τη νέα πόλη
Επόμενη στάση η μικρή λίμνη-σωτήρας των ζώων.
Λίγα βήματα έξω τη νέα πόλη, μια μικρή λιμνούλα φιλοξενούσε όλα τα ζώα της περιοχής. Γαϊδουράκια, κατσίκια και καμήλες είχαν πάει για να δροσιστούν από τα ανυπόφορα 45άρια, και έδιναν λίγη ζωντάνια στο εντελώς ερημικό εκείνο σημείο της πόλης. Η αλήθεια είναι ότι δε ρώτησα καν πως βρέθηκε νερό σε ένα τόσο άνυδρο μέρος, απλά απολάμβανα το άκρως εντυπωσιακό τοπίο της Σαχάρας.
Το μεσημεριανό γεύμα εκείνης της μέρας ήταν ρύζι με κρέας καμήλας, ένα πολύ δημοφιλές τοπικό πιάτο της Μαυριτανίας. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δοκίμασα καμήλα, δυστυχώς όμως όχι η τελευταία, καθώς δε μου άρεσε καθόλου και αναγκαζόμουν να την τρώω συχνά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου.
Το ωραιότερο πιάτο όμως που έφαγα στην Ουαλάτα ήταν αυτό το κοτόπουλο με πατάτες, κρεμμύδια και πιτούλα. Η μπαγκέτα φυσικά, δε λείπει ποτέ από το τραπέζι, εχμμμ....από το πάτωμα ήθελα να πω. Ε ναι, τρώγαμε πάντα με τα χέρια από ένα πιάτο όλοι μαζί, καθισμένοι στο πάτωμα. Εκεί δεν υπάρχουν ούτε τραπέζια, ούτε καρέκλες, ούτε μαχαιροπίρουνα, ούτε χαρτοπετσέτες, που νομίζετε ότι πήγα, στα Παρίσια?
Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε βολοδέρνοντας στις γειτονιές της παλιάς πόλης και παίζοντας με τα παιδιά στο σπίτι. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να δω, και η όλη φάση με την οικογένεια στο σπίτι τους ήταν ούτως ή άλλως από μόνη της μοναδική εμπειρία.
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε από τα άγρια χαράματα, για να προλάβουμε το μοναδικό δρομολόγιο του τζιπ/αγροτικού από Ουαλάτα προς Νέμα, και από εκεί να πάρω το λεωφορείο για την πρωτεύουσα. Άφησα πίσω μου τη μαγική αυτή πόλη με τους ευγενικούς κατοίκους που με μετέφερε πίσω στον χρόνο, και ανέβηκα πάνω στην καρότσα με άλλους 2 Μαυριτανούς και μια δεμένη καμήλα για να απολαύσω τη διαδρομή με το πρώτο φως της ημέρες.
Τελευταία σέλφι με τη μικρή της οικογένειας
Η καμήλα όμως είχε αφηνιάσει και δάγκωνε ότι έβρισκε μπροστά της, ή δίπλα της....δηλαδή εμένα! Έτσι αναγκάστηκα να μπω μέσα στο αυτοκίνητο άρων άρων και να μην καταφέρω να χαρώ την ανατολή του ηλίου όπως την ονειρευόμουν.
συνεχίζεται για λίγο ακόμα...
Last edited:
