Μαυριτανία Ουαλάτα, μια πόλη διαμάντι, ξεχασμένη από Αλλάχ και ανθρώπους, αλλά όχι από μένα!

[MarieAries]

Κατάφερα και έφτασα τελικά στο παρά πέντε στον σταθμό της Νέμα για το λεωφορείο της επιστροφής.
Αυτή τη φορά, δεν έκλεισα θέση σε βανάκι, αλλά προτίμησα το μεγάλο 50αρι λεωφορείο, γιατί υποτίθεται θα έφτανε στην πρωτεύουσα νωρίτερα.... ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ!!!

Εντάξει, αυτό το δρομολόγιο του πήγαινε-έλα στη Νέμα, πραγματικά δεν με ήθελε...

Το πρόγραμμα θα ήταν πολύ απλό: είχα ξεκινήσει ούτως ή άλλως σχετικά νωρίς από τη Νέμα, και με τις απαραίτητες στάσεις και τη διαμονή σε κάποιο παρακμιακό μοτέλ στη μέση του πουθενά ή μπορεί και στο ίδιο "υπερλούξ" πάλι, θα έφτανα νωρίς το επόμενο πρωϊ στην πρωτεύουσα Νουακσότ. Εκεί θα πήγαινα για λίγο στο σπίτι του φίλου μου Baba, να κάνω ένα μπάνιο και να πάρω κάτι πράγματα που είχα αφήσει, για να συνεχίσω την ίδια μέρα το ταξίδι μου στο βορρά της Μαυριτανίας. Εντάξει, το χω!!

Ψιτ, μην κάνεις σχέδια λέμεεεεεεεεε.....

Και όντως, λίγο πριν την υπέροχη, φανταστική εκείνη πόλη με το πεντακάθαρο μοτέλ, την Kiffa ντε, το λεωφορείο ΚΛΑΤΑΡΕ!!!! Ξεμείναμε στη μέση κυριολεκτικά του πουθενά, με μαύρα σκοτάδια απ'έξω, μη γνωρίζοντας τι συνέβαινε. Εντωμεταξύ, το λεωφορείο ήταν εντελώς γεμάτο και ανυπομονούσα να φτάσουμε στον σταθμό μπας και κοιμηθώ επιτέλους σαν άνθρωπος, έστω και στο βρωμοκρέββατο. Αμ δε!

Βγήκαμε όλοι αναστατωμένοι, μα κανένας δεν μας έλεγε τι θα κάνουμε. Μετά από αρκετή ώρα μας ανακοίνωσαν ότι το λεωφορείο είχε ένα ηλεκτρολογικό πρόβλημα και θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το πρωί για να μας φέρουν ανταλλακτικό από κάπου! Φτου σου γκαντεμιά, πάει η μέρα!

Οι περισσότεροι την άραξαν κλασικά κάτω για ύπνο, εγώ ξαναμπήκα στο λεωφορείο και προσπάθησα να κοιμηθώ όσο μπορούσα διπλωμένη στη θέση μου......
Ξημέρωσε, μας έφεραν το ανταλλακτικό, και αναχωρήσαμε, ούτε και ξέρω τι ώρα.
Πάμε βουρ για Νουακσότ!

Όχι Μαράκι, δεν ήσουν καλό κορίτσι και δεν προσευχήθηκες στον Αλλάχ αυτές τις μέρες, και όχι μόνο.....γκρίνιαζες και έβριζες όταν σε ξυπνούσαν στις 5 το πρωϊ οι άλλοι για την προσευχή τους!
Οπότε, σκάσε και φάε και δύο σκασμένα λάστιχα για πρωϊνό τώρα!

Για ακόμα μία φορά, οι ώρες ήταν ατελείωτες μέχρι να μας φέρουν κάποιοι καινούρια λάστιχα, γιατί προφανώς το λεωφορείο μας δεν είχε ρεζέρβα!!!!

Οι συνεπιβάτες μου συνηθισμένοι, την άραξαν και πάλι όπου βρήκαν......

Η επιστροφή είχε εξελιχθεί σε εφιάλτη και οριακά θα έφτανα στην πρωτεύουσα για να πάρω στα γρήγορα με ένα ταξί τα πράγματά μου από το σπίτι του Baba, και να φύγω πίσω στον σταθμό για το βανάκι που θα με πήγαινε στο Ατάρ, την πόλη από όπου θα ξεκινούσα την επόμενη μέρα για το β' μέρος του ταξιδιού στη βόρεια Μαυριτανία. Ήμουν έξαλλη, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, παρά μόνο να χαζολογάω με τους συνταξιδιώτες μου.

Φύγαμε επιτέλους μετά από πόσες ώρες, και μπαίνοντας πλέον στην περιοχή με τους αμμόλοφους, άρχισε να φτιάχνει σιγά σιγά η διάθεσή μου! Το τοπίο ήταν χάρμα οφθαλμών!

Γι αυτό και ο Αλλάχ φρόντισε να μας πιάσει λάστιχο για ακόμα μία φορά, ώστε να χαρώ περισσότερο τη μαγεία της ερήμου!!!

Ήμουν εντελώς απελπισμένη και έτοιμη να βάλω κλάμματα, μέχρι που έριξα ένα βλέμμα τριγύρω..τι ομορφιά ήταν αυτή!

Καμία ελπίδα να προλάβω το επόμενο δρομολόγιο και έτσι, παραιτήθηκα. Δεν υπήρχε λόγος πλέον να αγχώνομαι, κάθισα απλά κι εγώ κάτω με τους υπόλοιπους της παρέας του λεωφορείου, για να απολαύσω αυτό το μαγικό ηλιοβασίλεμα πάνω από τους χρυσαφένιους αμμόλοφους της αγαπημένης μου Σαχάρας! Το τοπίο έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής και δεν χόρταινε το μάτι!
Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ καν πόσα ακόμα και πόσο πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα θ'ακολουθούσαν στη συνέχεια!!

Το πως πέρασε η ώρα, ούτε που το κατάλαβα, πότε άλλαξαν το λάστιχο (πάλι), πότε φτάσαμε στο Νουακσότ και πότε συναντήθηκα ξανά με τον Baba, μετά από τόσες μέρες. Δε θα ξεχάσω ποτέ όμως την ανακούφισή του όταν με είδε και μου είπε "χαίρομαι πολύ που σε βλέπω ζωντανή, φοβήθηκα μην λοξοδρομήσεις σε κάποιο χωριό και μπεις λαθραία στο Μάλι"
(και με το δίκιο του ο άνθρωπος, γιατι γνώριζε ήδη σκηνικό από προηγούμενο ταξίδι μου στο Πακιστάν, όταν μπήκα λαθραία σε απαγορευμένη περιοχή ).


Ας κλείσει επιτέλους αυτή η ιστορία, σα να τράβηξε πολύ!

Αυτό ήταν λοιπόν το τέλος μιας απίστευτης εβδομάδας στην πιο αυθεντική πόλη της άγνωστης και σκληρής Μαυριτανίας. Μια χώρα που επισκέφτηκα χωρίς προσδοκίες και δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου προκαλέσει τόσο έντονα συναισθήματα, κυρίως ευχάριστα.

Το ταξίδι στην Μαυριτανία συνεχίστηκε για σχεδόν 12 μέρες ακόμα.
Πέρασα από την πόλη Ατάρ, έμεινα στις 2 αρχαίες πόλεις Chinguetti και Ouadane, στην όαση Terjit, όπου γνώρισα τυχαία και τον @Vito , έζησα 2 ημέρες σε καταυλισμό νομάδων στην μέση της ερήμου, διέσχισα τη Σαχάρα με το μεγαλύτερο εμπορικό τρένο του κόσμου και συνέχισα για Σενεγάλη και Γκάμπια.

Ήταν ένα φανταστικό ταξίδι ενός μήνα, το καλύτερο της ζωής μου μέχρι στιγμής!
Ένας εκπληκτικός μήνας που τον πέρασα ολομόναχη σε 3 χώρες της δυτικής Αφρικής, και όχι μόνο δε βαρέθηκα, δε φοβήθηκα και δεν κουράστηκα από τις συνθήκες διαβίωσης, αλλά δε νοστάλγησα καν το σπίτι μου και ότι είχα αφήσει πίσω στην τακτοποιημένη μου ζωούλα.

Μακάρι να μπορούσα να λείψω παραπάνω, αλλά δυστυχώς οι 30 περίπου ημέρες είναι το ταβάνι μου. Ίσως κάποια στιγμή να τα καταφέρω...

Κλείνοντας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο που αφιερώσατε για ένα ταξίδι σε έναν τόπο άγνωστο και ίσως βαρετό για κάποιους, ελπίζοντας να σας άρεσε έστω και λίγο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7

First Προηγούμενη 7 of 7

Go to chapter

Go

[MarieAries]

Δεύτερη ημέρα στην πρωτεύουσα, και αφού έχουμε κάνει με τον Baba τις βόλτες μας στην πόλη, πεταχτήκαμε μέχρι έναν σταθμό λεωφορείων, για να δω τι γίνεται με τα δρομολόγια προς βορρά και να βγάλω εισιτήριο για την επόμενη ημέρα. Εκεί αποφάσισα τελικά να φύγω για το δύσκολο νότιο κομμάτι της χώρας, αφήνοντας τον εύκολο βορρά για αργότερα.

Το εισιτήριο μονής διαδρομής κόστισε περίπου 40€, πανάκριβο για Μαυριτανία, αλλά το αποδέχτηκα λόγω της τεράστιας απόστασης των 1.200χλμ. μέχρι την πόλη Νέμα. Εξάλλου, δεν υπήρχε εναλλακτικός τρόπος μετακίνησης, παρά μόνο η ενοικίαση ιδιωτικού αυτοκινήτου, που ήταν απαγορευτική για το δικό μου πορτοφόλι.
Όλα τακτοποιήθηκαν λοιπόν εκεί επί τόπου στα ΚΤΕΛ, με τη βοήθεια του υπαλλήλου και το πλάνο ήταν το εξής:

Αναχώρηση με μίνι βαν από το Νουακσότ προς τη Νέμα, την τελευταία προσβάσιμη με συμβατικό αυτοκίνητο πόλη στη νοτιοανατολική πλευρά της χώρας. Η διαδρομή θα διαρκούσε περίπου 20 ώρες και εκεί, θα επιβιβαζόμουν στο αγροτικό 4x4 που εξυπηρετεί ως shared taxi για το τοπικό δρομολόγιο προς Ουαλάτα, κάθε μεσημέρι στις 15.00. Ο υπάλληλος του ΚΤΕΛ μου έκλεισε τηλεφωνικώς θέση και για εκείνο το δρομολόγιο από Νέμα (τιμή μονής διαδρομής περίπου 9€), και ένας ντόπιος θα ερχόταν να με παραλάβει από τον τερματικό σταθμό για να με μεταφέρει στην άλλη στάση ώστε να καταλήξω εκείνο το απόγευμα στην Ουαλάτα.

Ξεκίνησα λοιπόν με το βανάκι από τα άγρια χαράματα, και θεωρητικά τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας θα έφτανα στη Νέμα. Η διαδρομή ήταν απίστευτα κουραστική, με πάρα πολλές στάσεις σε μικρά, αδιάφορα χωριά, αλλά ευτυχώς το βαν ήταν σχεδόν άδειο και καθόμουν μόνη και αραχτή στην πρώτη θέση, πίσω ακριβώς από τον οδηγό.

Κάπου εκεί στη μέση του πουθενά, αποφάσισα ότι θέλω να πάω τουαλέτα.
Αναφέρω λοιπόν στον οδηγό ότι πρέπει να κάνουμε μια στάση, γιατί, εξκιουζέ μουά μεσιέ, ζε βουντρέ λα τουαλέτ!
Τι είπατε μανδάμ? Η επιθυμία σας, διαταγή μου!
Φρενάρει ο μεσιέ, βουαλά λα τουαλέτ!
Ποια τουαλέτ ρε μεσιέ? εδώ είναι έρημος, μας βλέπουν όλοι!
ΒΟΥΑΛΑ!!! Αν δε θες, κρατήσου!
Ε, τι να μην πάω? Να τα κάνω πάνω μου?

ΛΑ ΤΟΥΑΛΕΤ!

Μεσημεριανό γεύμα με τους οδηγούς και τους επιβάτες σε ένα τυχαίο χωριό.

Η διαδρομή του νότου

Είχα την εντύπωση ότι το ταξίδι θα πήγαινε σερί μέχρι τον τελικό προορισμό, αλλά ο μοναδικός οδηγός του οχήματος, θα έπρεπε φυσικά να ξεκουραστεί, όποτε σταματήσαμε για διανυκτέρευση στην πόλη Kiffa. Φτάνοντας λοιπόν στον σταθμό των λεωφορείων, όλοι οι επιβάτες έπεσαν για ύπνο στο πάτωμα, πάνω σε κάτι χαλιά που ήταν ήδη στρωμένα στην εσωτερική αυλή, μαζί με κατσίκια και ποιός ξέρει τι άλλο υπήρχε εκεί μέσα στα σκοτάδια.

Ο οδηγός, που μου συμπεριφερόταν σαν πριγκίπισσα, με ρώτησε εάν ήθελα να κοιμηθώ καλύτερα σε δικό μου δωμάτιο και αρπάζοντάς με από το χέρι, με οδήγησε σε ένα μοτέλ, δίπλα ακριβώς από τον σταθμό των λεωφορείων.

Το δωμάτιο ήταν πανβρώμικο, δε συζητώ καν για το μπάνιο και την τουαλέτα, αλλά για εκείνο το βράδυ και τα 2,50€ που μου ζήτησαν, δεν υπήρχε λόγος να μην το προτιμήσω από το πάτωμα του σταθμού με τις κατσαρίδες και τις ακαθαρσίες των ζώων. Και ήταν η καλύτερη κίνηση που έκανα τελικά, γιατί ξάπλωσα σε κρεββάτι, πρώτη και τελευταία φορά για τις επόμενες 15 ημέρες του ταξιδιού. Προτού κοιμηθώ, έκανα μία μικρή βόλτα στην πόλη, να αγοράσω νερό και προμήθειες για την επόμενη ημέρα. Η πόλη φαινόταν από αδιάφορη έως χάλια, αλλά όλοι οι ντόπιοι που συνάντησα ήταν πολύ ευγενικοί και φιλικοί. Επέστρεψα στο μοτέλ μήπως και μπορέσω να ξεκουραστώ από τη βασανιστική διαδρομή, κι έπειτα από μια ατελείωτη μάχη με μια τεράστια κατσαρίδα που βρήκα στο δωμάτιο, κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου έστω και για λίγες ώρες.

Το υπερλουξ δωμάτιο

Το μοτέλ

Ο σταθμός των λεωφορείων με το φως της ημέρας

Ο οδηγός μου (αριστερά) που δεν έχανε ευκαιρία να με πειράζει συνεχώς

Γεύμα σε ένα άλλο χωριό στη διαδρομή προς Νέμα

Τα κλασικά βανάκια της Αφρικής που προσωπικά λατρεύω!!

Υπαίθριο κρεοπωλείο - αρτοποιείο με άριστες συνθήκες υγιεινής!!!!
(γελάει και το παρδαλό κατσίκι)

 

[evaT]

Φοβερό. Ειδικά στα πατώματα με τις κατσαρίδες αδυνατώ να σε φανταστώ.
Κατά τ άλλα σούπερ η εμπειρία κ η ιστορία σου.

 

[MarieAries]

Φοβερό. Ειδικά στα πατώματα με τις κατσαρίδες αδυνατώ να σε φανταστώ.
Κατά τ άλλα σούπερ η εμπειρία κ η ιστορία σου.

Αδυνατείς δεν αδυνατείς, δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που αναγκάστηκα να συμβιώσω με κατσαρίδες και διάφορα άλλα που θα μάθεις στη συνέχεια..
Εντωμεταξύ, δε στα είχα πει όταν επέστρεψα?

 

[MarieAries]

*Παρένθεση στη μάχη με την κατσαρίδα:

στο μοτέλ ήμουν φυσικά η μοναδική γυναίκα, και στο διάδρομο του ορόφου μου έτυχε να μιλάνε κάποιοι επισκέπτες εκείνη την ώρα. Εγώ με το που αντίκρυσα το τέρας-κατσαρίδα (το οποίο ήταν σχεδόν όσο η μισή παλάμη μου και δεν μπορούσα με τίποτα να πατήσω) προσπάθησα να το βγάλω έξω από το δωμάτιο, με μεγάλη αποτυχία. Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να φωνάξω κάποιον να με βοηθήσει.

Ο ρεσεψιονιστ (της κακιάς ώρας) ήταν εξαφανισμένος, οπότε βγήκα στον διάδρομο και ζήτησα από δύο άτομα να έρθουν μαζί μου στο δωμάτιο.....πάνω στον πανικό μου βέβαια δε σκέφτηκα το πόσο περίεργο θα φαινόταν να ζητήσει μια ξανθιά από δύο άντρες να πάνε στο δωμάτιό της βραδιάτικα σε μουσουλμανική χώρα!!

Στην αρχή δεν ήθελαν να έρθουν, όσα "σιλ βου πλε" και αν τους έλεγα, ενώ προσπαθούσα να τους εξηγήσω τι είναι η κατσαρίδα, αφού αγγλικά δε μιλούσαν κι εγώ δεν ήξερα τη λέξη στα γαλλικά. Με κάποιες χειρονομίες μάλλον ψιλοκατάλαβαν και μπαίνοντας στο δωμάτιο ξέσπασαν στα γέλια μόλις αντίκρυσαν το τέρας!!!
Αυτοί μάλλον ανακουφίστηκαν περισσότερο από μένα όταν κατάλαβαν τελικά τι ακριβώς τους ήθελα.
Ο Αλλάχ να τους έχει καλά!

(δεν ακολουθεί φωτο της κατσαρίδας, γιατί τέτοιες συγκλονιστικές στιγμές θα προτιμούσα να διαγραφούν εντελώς από τη μνήμη μου....)

 

[turms]

ασχετο αλλα οι κατσαριδες δεν πανε οπου εχει υγρασια? εχει τοση υγρασια εκει?

 

[MarieAries]

ασχετο αλλα οι κατσαριδες δεν πανε οπου εχει υγρασια? εχει τοση υγρασια εκει?

Ξέρω ότι πηγαίνουν στη βρωμιά και στους υπονόμους, κάτι που υπάρχει σε αφθονία (η βρωμιά) στη συγκεκριμένη χώρα.
Δεν είμαι εντομολόγος για να γνωρίζω από που βγαίνουν οι κατσαρίδες

 

[DimiBiri]

Κλαιω με το Al Manara ξενοδοχειο!

 

[MarieAries]

Κλαιω με το Al Manara ξενοδοχειο!

αχαχα, καλά δεν ξέρω εάν ήταν αυτό το όνομα του μοτέλ, είχε διάφορα μαγαζιά από κάτω.

 

[evaT]

μόλις αντίκρυσαν το τέρας

Πιο μεγάλες από αυτά;

 

[MarieAries]

@evaT Πανάθεμά σε, με τρόμαξες πάλι!!!!

Είδες μωρέ τι τραύματα κουβαλάω? πως ν αντέξω αυτές τις εικόνες!!!

 

[hydronetta]

Πόσα like μπορώ να πατήσω; αυτά είναι ταξίδια... υποβάλω τα σέβη μου
Πόσο μου λείπει η μπίχλα...