KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.010
- Likes
- 6.361
Νότιες ακτές, καταρράκτες, φαράγγια, παραλίες, Jökulsárlón
Reykholt, 07:10 το πρωί: Το πρώτο βλέμμα από το παράθυρο αντικρίζει χιόνι να πέφτει οριζοντίως, τη γάτα των φίλων μας να νιαουρίζει έξω από το παράθυρο και το γείτονά τους να επιστρέφει σπίτι του μετά το πρωινό τρεξιματάκι. Με κοντομάνικο και σορτς εννοείται.
Η αγκαλιά του μικρού Iggy και τα παιχνίδια του σκύλου ήταν ό,τι έπρεπε για να ξεχάσουμε τον καιρό. Έτσι κι αλλιώς, είπαμε, σε λίγα λεπτά, σε λίγα χιλιόμετρα θα άλλαζε.. Και τοπία σαν κι αυτό της φωτογραφίας θα αποκαλύπτονταν μπροστά στα μάτια μας..
Πρωινό ξανά με τους οικοδεσπότες, έλεγχος του καιρού στα sites (στο τέλος θα παραθέσω όσες πηγές είχαμε, σημαντικό και για την επόμενή μας φορά), και, αφού χαιρετηθήκαμε και συμφωνήσαμε με τον Iggy να τον δούμε στην Ελλάδα, οι άνθρωποι πήγαν στις δουλειές τους κι εμείς στο δρόμο μας. Προορισμός οι νότιες ακτές της Ισλανδίας, για γνωριμία με τους καταρράκτες εκεί και τελική νυχτερινή στάση κάπου πριν τη λίμνη Jökulsárlón. Φιλόδοξο σχέδιο, αλλά η μέρα τεράστια…
Σταματήσαμε στο Selfoss για προμήθειες στο super market. Ανοίγουν στις 10 όμως, να το έχετε υπόψη. Δεν απογοητευτήκαμε, θα πηγαίναμε αργότερα στο Vik. Μετά από 2 ώρες χαλαρής οδήγησης, να η πρώτη μας στάση. Τρεις – τέσσερις καταρράκτες στη σειρά, με τον τελευταίο σε σχεδόν κλειστή σπηλιά.. Και μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, για όσους ρωτούν και ψάχνουν, ο καλύτερος κατά τη γνώμη μου σ’ αυτή τη χώρα..(Η Αλυόνα προτιμά στην πρώτη θέση τον, στη σπηλιά ευρισκόμενο, Gljúfrabúi).
Με τον αέρα και το κρύο να γίνονται πολύ αισθητά ανά διαστήματα, με τα πόντσο πάνω από τα ρούχα μας, μιας και είχαμε προνοήσει, φτάσαμε κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από τον περίφημο Seljalandsfoss. Ο κρότος που κάνει το νερό όταν σκάει στη μικρή λίμνη που έχει σχηματιστεί είναι αδύνατο να περιγραφεί.. Τόση δύναμη, τέτοιο μεγαλείο..
Λίγο παραδίπλα ακόμη ένας μικρότερος καταρράκτης, δε θυμάμαι όνομα να πω την αλήθεια.. Έτσι κι αλλιώς, παντού νερά τρέχουν σε τούτο το μέρος, οι καταρράκτες είναι σαν να λέμε ότι έχει ήλιο στην Ελλάδα..
Και φυσικά, συνεχίζοντας το περπάτημα για λίγο ακόμη, και μετά από αρκετή υπομονή για να έχουμε καθαρή άποψη του θαύματος.. Gljúfrabúi, ένα κρυμμένο αριστούργημα της φύσης, τόσο κοντά στον περίφημο Seljalandfoss, αλλά που ίσως αρκετοί να αγνοούσαν αν δεν έδιναν λίγη παραπάνω προσοχή. Δε φαίνεται σχεδόν τίποτα απ’ έξω, παρά μόνο αν πλησιάσεις στην είσοδο της μικρής σπηλιάς. Και, αφού προσεκτικά περπατήσεις πάνω στις πέτρες, και βρεθείς στο εσωτερικό, νιώθεις τόσο μικρός, τόσο ανίσχυρος μπροστά στη φύση..
Η συνεχόμενη προσπάθειά μας να έχουμε μια καλή, καθαρή λήψη, αποφεύγοντας τον κόσμο που συνωστίζεται κάποιες φορές, λίγο έλειψε να κάνει τη φωτογραφική μηχανή να κολυμπάει κυριολεκτικά.. Άρχισε κάτι περίεργους θορύβους, επηρεαζόμενη από το τόσο νερό που υπήρχε παντού, καταρράκτης είναι αυτός.. Φύγαμε προτού η υγρασία εισχωρήσει πολύ μέσα (έτσι θέλουμε να πιστεύουμε τουλάχιστον, χεχε), κατόπιν η Αλυόνα πήγε προς την καντίνα έξω από το πάρκινγκ του Seljalandfoss, εγώ είπα να δοκιμάσω να ανέβω έξω από τη σπηλιά, με τη βοήθεια κάτι αλυσίδων και μιας μικρής σκάλας, επάνω σ’ ένα κομμάτι βράχου που βλέπει κατάματα τον Gljúfrabúi από το ίδιο ύψος περίπου..καμιά 40αριά μέτρα, τίποτα..
Όπως ανέφερα και σε κάποιο σχετικό θέμα, με το που ανέβηκα και στην άκρη του βράχου και ήμουν μόνος απέναντι στην ορμή του νερού, απλά…κατέβηκα ταχύτατα. 
Το τρέμουλο στα πόδια και τα χέρια ήταν τόσο έντονο, που ούτε μια σωστή φωτογραφία δεν έβγαλα, χεχεχε! Έπρεπε να έχω μαζί μου ένα φίλο από τη Ρωσία, να κάνει τη δουλειά για μας. 
Αφού σύρθηκα κυριολεκτικά για να κατέβω, λούστηκα και λίγο χιόνι - λίπασμα όπως το λέω, που απλά άρχισε να πέφτει για λίγα λεπτά, ήμουν ξανά στη ζεστασιά του αυτοκινήτου, με μια ζεστή κρέπα κι ένα smoothie Ισλανδικής έμπνευσης, με λαχανικά και φρούτα. Μαζί και το καφεδάκι, μαζί και κάτι φαγητά.. Ό,τι έπρεπε, μιας και η μέρα είχε συνέχεια!
Και τι συνέχεια.. Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο προς αναζήτηση του Nauthúsagil... Χαθήκαμε σε μικρά αγροκτήματα, ρωτήσαμε σε farm house, κάναμε κάτι γρατσουνιές στο αυτοκίνητο σε στενούς αγροτικού δρόμους, τελικά φτάσαμε! Μόνο το δικό μας αυτοκίνητο στην πινακίδα για τον καταρράκτη, κάμποσα λεπτά περπάτημα, κι ακόμη ένα θαύμα της φύσης ανοιγόταν μπροστά μας! Είχαμε φάει αρκετή ώρα για να το βρούμε, αλλά ποιος νοιαζόταν... Ακολουθήσαμε το μικρό φαράγγι ανάποδα στη ροή του νερού, σκαρφαλώσαμε με τη βοήθεια αλυσίδας δίπλα από τον πρώτο μικρό καταρράκτη που συναντάς στην πορεία… Και, ακόμη μία φορά, μείναμε άφωνοι..
Νομίζω δε χρειάζεται να προσθέσω τίποτα, ας μη χαλάμε την ομορφιά των εικόνων, τα λόγια είναι περιττά. Προσωπικά ένα από τα καλύτερα μέρη που έχω βρεθεί ποτέ μου, έμοιαζε ακόμη πιο όμορφο με την απουσία ανθρώπων, τα σύννεφα που άλλαζαν τους χρωματισμούς των βράχων και τον ατέρμονο ήχο του νερού που έπεφτε.
Η μέρα μας ήταν τόσο όμορφη, κι όμως, ούτε στη μέση ακόμη.. Μας περίμεναν κι άλλα, ο Skogafoss, οι περίφημες παραλίες κοντά στο Vik, και ακόμη ένα εκπληκτικό φαράγγι στην πορεία προς τα ανατολικά.
Η αλήθεια είναι ότι αγχωθήκαμε κάπως, μιας και το αλλαγμένο πλέον σχέδιο έλεγε να φτάσουμε μέχρι τις λίμνες με τους παγετώνες μετά το Skaftafell, να κοιμηθούμε εκεί, για να πάρουμε την πρώτη εκδρομή που είχαμε ήδη κλείσει. Και ήταν τόσα πολλά να δούμε..
Προσπεράσαμε τους αρκετούς ακόμη καταρράκτες μετά τον Seljalandfoss, πόσους να φωτογραφίσεις άλλωστε.. Η στάση ήταν στον επίσης γνωστό και εύκολο στην προσέγγιση Skógafoss. Η τύχη μαζί μας, ο ήλιος έλαμπε υπό σωστή γωνία, τα ουράνια τόξα στον καταρράκτη σχηματίζονταν το ένα μετά το άλλο…
Ανεβήκαμε και τα σκαλιά δεξιά από τον καταρράκτη, απολαύσαμε τη θέα από ψηλά, μαρκάραμε και τη διαδρομή που ξεκινάει από εκεί και συνεχίζει για πολλά χιλιόμετρα. Να έχουμε ιδέες για το επόμενο ταξίδι μας, είπαμε
Ξανά στο αυτοκίνητο, ξανά οδήγηση χωρίς σταματημό. Περνώντας κοντά στο γνωστό σε πολλούς από το 2010 και μετά ηφαίστειο Eyjafjallajökull είδαμε ένα αγρόκτημα μπροστά του, και τις σχετικές φωτογραφίες μετά την έκρηξη και τα στάχτη που το σκέπασε. Έκανα μια σκέψη να σταματήσω στο γνωστό Solheimasandur wrecked plane, να φωτογραφίσω το συγκεκριμένο αεροσκάφος που έπεσε εκεί το 1973, σ’ αυτή την ατελείωτη έκταση με μαύρη άμμο. Αλλά δε γινόταν, ποτέ δε γίνεται να τα δεις όλα, είπαμε. Σταματήσαμε μόνο στην παραλία Reynisfjara και στη μικρή χερσόνησο Dyrholaey, με τη γνωστή αψίδα από λάβα μέσα στο νερό.
Ο αέρας, ασταμάτητος.. τα κύματα, άστο καλύτερα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε με τρόμαζαν τόσο, μέχρι να τα αισθανθώ από κοντά σ’ εκείνα τα μέρη. Ξέροντας ότι ακριβώς πίσω μας, πίσω από το χωριό Vík í Mýrdal, όπως είναι η κανονική του ονομασία δηλαδή, βρίσκεται το ηφαίστειο Katla, κάτω από τον παγετώνα Mýrdalsjökull, και μπροστά μας ο ωκεανός.. Πόσο μάλλον μετά που διάβασα ότι το ηφαίστειο δεν έχει εκραγεί από τον 1918, πράγμα που κάνει τους επιστήμονες να ανησυχούν για επικείμενη έκρηξη, κάτι που σημαίνει ίσως και την εξαφάνιση του χωριού.. Μόνο η εκκλησία στο λόφο λέει θα τη γλιτώσει, οπότε οι κάτοικοι κάνουν κατά καιρούς ασκήσεις ταχείας εκκένωσης προς τα εκεί.
Το Vik, για να πω την αλήθεια, ήταν το πρώτο χωριό που μας άρεσε! Δεν είχαμε πάει στα Eastfjords ακόμη βέβαια, ούτε και στο Olafsvik. Μετά τις παραλίες με τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς από βασάλτη, τα αγέρωχα βράχια και τα τρομερά κύματα, και αφού εφοδιαστήκαμε με καύσιμο, σνακς και τα σχετικά από το μοναδικό super market, συνεχίσαμε. Ψέματα, βοήθησα και ένα ζευγάρι Γάλλων να βάλουν μπρος το αμάξι τους με "πατητή", χεχε!
Το να οδηγείς σε μια ατελείωτη ευθεία, με πεδιάδες λάβας δεξιά κι αριστερά σου για δεκάδες χιλιόμετρα, τον μοναδικό Vatnajökull να ξεχωρίζει από πολύ μακριά, όλα αυτά συνθέτουν μια εμπειρία διαφορετική, αν μη τι άλλο.. Ήταν ήδη περασμένες 8, όταν πλησιάζαμε στο μικρό χωριό Kirkjubæjarklaustur. (Να σας βοηθήσω με την προφορά;;
) Είχαμε βάλει στο μάτι ένα ακόμη φαράγγι, το οποίο είχα ερωτευτεί με το που το είδα σε κάποια sites. Λέγεται Fjaðrárgljúfur, και είναι λίγο πριν το συγκεκριμένο χωριό. Αν και κάποια σήματα μας μπέρδεψαν, το βρήκαμε, σιγά μην το άφηνα! Για μία ακόμη φορά, δεν περιγράφω άλλο….
Γεμάτοι ικανοποίηση ήμαστε όταν μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο, αφού είχαμε κολατσίσει κιόλας στην άκρη του ποταμιού εκεί που αρχίζει – τελειώνει το φαράγγι. Ζηλεύοντας κατά κάποιο τρόπο όσους ζουν εκεί, και τα χαίρονται κάθε μέρα.
Είχαμε ήδη δει τόσα πολλά αυτή τη μέρα, επί 15 ώρες συνέχεια. Και είχε ακόμη φως, ούτε καν 11 δεν ήταν ..
Ξανά οδήγηση, αυτή το φορά με σκοπό να φτάσουμε μετά το Skaftafell, να κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο δίπλα σε μία από τις λίμνες όπου «εκβάλλουν» οι γλώσσες του Vatnajökull, και το πρωί να παίρναμε το πρώτο tour στη Jökulsárlón. Παρά την κούραση, περάσαμε το εθνικό πάρκο, περάσαμε και τις ενδιάμεσες λίμνες και τελικά φτάσαμε μέχρι και το πάρκινγκ της εν λόγω λίμνης. Η αλήθεια είναι ότι δε θέλαμε να φτάσουμε ως εκεί, αλλά σε μία από τις προηγούμενες μικρότερες…ας όψεται.. όταν έσβησα το αυτοκίνητο, και βγήκαμε ντυμένοι ζεστά μέχρι δίπλα στο νερό, στη 1 τη νύχτα, με τον ουρανό όχι απόλυτα σκοτεινό αλλά με αρκετά αστέρια να φαίνονται, με τα κομμάτια πάγου να επιπλέουν, να συγκρούονται, να ακούγεται αυτός ο απόκοσμος ήχος που μόνο σε ντοκιμαντέρ είχα ακούσει, και λίγες δεκάδες μέτρα πίσω τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας να προσπαθούν να σπάσουν τα μεγάλα κομμάτια πάγου που καταλήγουν εκεί, τότε ήταν αυτό που λέμε "ένιωσα ζωντανός" και πάλι! Τρίποδο, φωτογραφίες, και να αφουγκράζεσαι τέτοια φύση, ανεπανάληπτες στιγμές που είναι καρφωμένες στο μυαλό μας.. Ποιος νοιαζόταν για το κρύο (η Αλυόνα νοιαζόταν να πω την αλήθεια..).. Έτσι κι αλλιώς, οι υπνόσακοι τελικά αποδείχτηκαν απολύτως αξιόπιστοι
Ίσως η πιο γεμάτη μέρα της ζωής μας, έφτανε στο τέλος της..
Πάνω από 18 συνεχόμενες ώρες με οδήγηση σε εξωγήινα τοπία, καταρράκτες, κατάμαυρες παραλίες, ποτάμια και πρωτόγνωρης ομορφιάς φαράγγια, παγετώνες...
Καληνύχτα από Jökulsárlón…
Reykholt, 07:10 το πρωί: Το πρώτο βλέμμα από το παράθυρο αντικρίζει χιόνι να πέφτει οριζοντίως, τη γάτα των φίλων μας να νιαουρίζει έξω από το παράθυρο και το γείτονά τους να επιστρέφει σπίτι του μετά το πρωινό τρεξιματάκι. Με κοντομάνικο και σορτς εννοείται.
Πρωινό ξανά με τους οικοδεσπότες, έλεγχος του καιρού στα sites (στο τέλος θα παραθέσω όσες πηγές είχαμε, σημαντικό και για την επόμενή μας φορά), και, αφού χαιρετηθήκαμε και συμφωνήσαμε με τον Iggy να τον δούμε στην Ελλάδα, οι άνθρωποι πήγαν στις δουλειές τους κι εμείς στο δρόμο μας. Προορισμός οι νότιες ακτές της Ισλανδίας, για γνωριμία με τους καταρράκτες εκεί και τελική νυχτερινή στάση κάπου πριν τη λίμνη Jökulsárlón. Φιλόδοξο σχέδιο, αλλά η μέρα τεράστια…
Σταματήσαμε στο Selfoss για προμήθειες στο super market. Ανοίγουν στις 10 όμως, να το έχετε υπόψη. Δεν απογοητευτήκαμε, θα πηγαίναμε αργότερα στο Vik. Μετά από 2 ώρες χαλαρής οδήγησης, να η πρώτη μας στάση. Τρεις – τέσσερις καταρράκτες στη σειρά, με τον τελευταίο σε σχεδόν κλειστή σπηλιά.. Και μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, για όσους ρωτούν και ψάχνουν, ο καλύτερος κατά τη γνώμη μου σ’ αυτή τη χώρα..(Η Αλυόνα προτιμά στην πρώτη θέση τον, στη σπηλιά ευρισκόμενο, Gljúfrabúi).
Με τον αέρα και το κρύο να γίνονται πολύ αισθητά ανά διαστήματα, με τα πόντσο πάνω από τα ρούχα μας, μιας και είχαμε προνοήσει, φτάσαμε κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από τον περίφημο Seljalandsfoss. Ο κρότος που κάνει το νερό όταν σκάει στη μικρή λίμνη που έχει σχηματιστεί είναι αδύνατο να περιγραφεί.. Τόση δύναμη, τέτοιο μεγαλείο..
Λίγο παραδίπλα ακόμη ένας μικρότερος καταρράκτης, δε θυμάμαι όνομα να πω την αλήθεια.. Έτσι κι αλλιώς, παντού νερά τρέχουν σε τούτο το μέρος, οι καταρράκτες είναι σαν να λέμε ότι έχει ήλιο στην Ελλάδα..
Και φυσικά, συνεχίζοντας το περπάτημα για λίγο ακόμη, και μετά από αρκετή υπομονή για να έχουμε καθαρή άποψη του θαύματος.. Gljúfrabúi, ένα κρυμμένο αριστούργημα της φύσης, τόσο κοντά στον περίφημο Seljalandfoss, αλλά που ίσως αρκετοί να αγνοούσαν αν δεν έδιναν λίγη παραπάνω προσοχή. Δε φαίνεται σχεδόν τίποτα απ’ έξω, παρά μόνο αν πλησιάσεις στην είσοδο της μικρής σπηλιάς. Και, αφού προσεκτικά περπατήσεις πάνω στις πέτρες, και βρεθείς στο εσωτερικό, νιώθεις τόσο μικρός, τόσο ανίσχυρος μπροστά στη φύση..
Η συνεχόμενη προσπάθειά μας να έχουμε μια καλή, καθαρή λήψη, αποφεύγοντας τον κόσμο που συνωστίζεται κάποιες φορές, λίγο έλειψε να κάνει τη φωτογραφική μηχανή να κολυμπάει κυριολεκτικά.. Άρχισε κάτι περίεργους θορύβους, επηρεαζόμενη από το τόσο νερό που υπήρχε παντού, καταρράκτης είναι αυτός.. Φύγαμε προτού η υγρασία εισχωρήσει πολύ μέσα (έτσι θέλουμε να πιστεύουμε τουλάχιστον, χεχε), κατόπιν η Αλυόνα πήγε προς την καντίνα έξω από το πάρκινγκ του Seljalandfoss, εγώ είπα να δοκιμάσω να ανέβω έξω από τη σπηλιά, με τη βοήθεια κάτι αλυσίδων και μιας μικρής σκάλας, επάνω σ’ ένα κομμάτι βράχου που βλέπει κατάματα τον Gljúfrabúi από το ίδιο ύψος περίπου..καμιά 40αριά μέτρα, τίποτα..
Όπως ανέφερα και σε κάποιο σχετικό θέμα, με το που ανέβηκα και στην άκρη του βράχου και ήμουν μόνος απέναντι στην ορμή του νερού, απλά…κατέβηκα ταχύτατα. Το τρέμουλο στα πόδια και τα χέρια ήταν τόσο έντονο, που ούτε μια σωστή φωτογραφία δεν έβγαλα, χεχεχε! Έπρεπε να έχω μαζί μου ένα φίλο από τη Ρωσία, να κάνει τη δουλειά για μας. Αφού σύρθηκα κυριολεκτικά για να κατέβω, λούστηκα και λίγο χιόνι - λίπασμα όπως το λέω, που απλά άρχισε να πέφτει για λίγα λεπτά, ήμουν ξανά στη ζεστασιά του αυτοκινήτου, με μια ζεστή κρέπα κι ένα smoothie Ισλανδικής έμπνευσης, με λαχανικά και φρούτα. Μαζί και το καφεδάκι, μαζί και κάτι φαγητά.. Ό,τι έπρεπε, μιας και η μέρα είχε συνέχεια!
Και τι συνέχεια.. Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο προς αναζήτηση του Nauthúsagil... Χαθήκαμε σε μικρά αγροκτήματα, ρωτήσαμε σε farm house, κάναμε κάτι γρατσουνιές στο αυτοκίνητο σε στενούς αγροτικού δρόμους, τελικά φτάσαμε! Μόνο το δικό μας αυτοκίνητο στην πινακίδα για τον καταρράκτη, κάμποσα λεπτά περπάτημα, κι ακόμη ένα θαύμα της φύσης ανοιγόταν μπροστά μας! Είχαμε φάει αρκετή ώρα για να το βρούμε, αλλά ποιος νοιαζόταν... Ακολουθήσαμε το μικρό φαράγγι ανάποδα στη ροή του νερού, σκαρφαλώσαμε με τη βοήθεια αλυσίδας δίπλα από τον πρώτο μικρό καταρράκτη που συναντάς στην πορεία… Και, ακόμη μία φορά, μείναμε άφωνοι..
Νομίζω δε χρειάζεται να προσθέσω τίποτα, ας μη χαλάμε την ομορφιά των εικόνων, τα λόγια είναι περιττά. Προσωπικά ένα από τα καλύτερα μέρη που έχω βρεθεί ποτέ μου, έμοιαζε ακόμη πιο όμορφο με την απουσία ανθρώπων, τα σύννεφα που άλλαζαν τους χρωματισμούς των βράχων και τον ατέρμονο ήχο του νερού που έπεφτε.
Η μέρα μας ήταν τόσο όμορφη, κι όμως, ούτε στη μέση ακόμη.. Μας περίμεναν κι άλλα, ο Skogafoss, οι περίφημες παραλίες κοντά στο Vik, και ακόμη ένα εκπληκτικό φαράγγι στην πορεία προς τα ανατολικά.
Η αλήθεια είναι ότι αγχωθήκαμε κάπως, μιας και το αλλαγμένο πλέον σχέδιο έλεγε να φτάσουμε μέχρι τις λίμνες με τους παγετώνες μετά το Skaftafell, να κοιμηθούμε εκεί, για να πάρουμε την πρώτη εκδρομή που είχαμε ήδη κλείσει. Και ήταν τόσα πολλά να δούμε..
Προσπεράσαμε τους αρκετούς ακόμη καταρράκτες μετά τον Seljalandfoss, πόσους να φωτογραφίσεις άλλωστε.. Η στάση ήταν στον επίσης γνωστό και εύκολο στην προσέγγιση Skógafoss. Η τύχη μαζί μας, ο ήλιος έλαμπε υπό σωστή γωνία, τα ουράνια τόξα στον καταρράκτη σχηματίζονταν το ένα μετά το άλλο…
Ανεβήκαμε και τα σκαλιά δεξιά από τον καταρράκτη, απολαύσαμε τη θέα από ψηλά, μαρκάραμε και τη διαδρομή που ξεκινάει από εκεί και συνεχίζει για πολλά χιλιόμετρα. Να έχουμε ιδέες για το επόμενο ταξίδι μας, είπαμε
Ξανά στο αυτοκίνητο, ξανά οδήγηση χωρίς σταματημό. Περνώντας κοντά στο γνωστό σε πολλούς από το 2010 και μετά ηφαίστειο Eyjafjallajökull είδαμε ένα αγρόκτημα μπροστά του, και τις σχετικές φωτογραφίες μετά την έκρηξη και τα στάχτη που το σκέπασε. Έκανα μια σκέψη να σταματήσω στο γνωστό Solheimasandur wrecked plane, να φωτογραφίσω το συγκεκριμένο αεροσκάφος που έπεσε εκεί το 1973, σ’ αυτή την ατελείωτη έκταση με μαύρη άμμο. Αλλά δε γινόταν, ποτέ δε γίνεται να τα δεις όλα, είπαμε. Σταματήσαμε μόνο στην παραλία Reynisfjara και στη μικρή χερσόνησο Dyrholaey, με τη γνωστή αψίδα από λάβα μέσα στο νερό.
Ο αέρας, ασταμάτητος.. τα κύματα, άστο καλύτερα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε με τρόμαζαν τόσο, μέχρι να τα αισθανθώ από κοντά σ’ εκείνα τα μέρη. Ξέροντας ότι ακριβώς πίσω μας, πίσω από το χωριό Vík í Mýrdal, όπως είναι η κανονική του ονομασία δηλαδή, βρίσκεται το ηφαίστειο Katla, κάτω από τον παγετώνα Mýrdalsjökull, και μπροστά μας ο ωκεανός.. Πόσο μάλλον μετά που διάβασα ότι το ηφαίστειο δεν έχει εκραγεί από τον 1918, πράγμα που κάνει τους επιστήμονες να ανησυχούν για επικείμενη έκρηξη, κάτι που σημαίνει ίσως και την εξαφάνιση του χωριού.. Μόνο η εκκλησία στο λόφο λέει θα τη γλιτώσει, οπότε οι κάτοικοι κάνουν κατά καιρούς ασκήσεις ταχείας εκκένωσης προς τα εκεί.
Το Vik, για να πω την αλήθεια, ήταν το πρώτο χωριό που μας άρεσε! Δεν είχαμε πάει στα Eastfjords ακόμη βέβαια, ούτε και στο Olafsvik.
Μετά τις παραλίες με τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς από βασάλτη, τα αγέρωχα βράχια και τα τρομερά κύματα, και αφού εφοδιαστήκαμε με καύσιμο, σνακς και τα σχετικά από το μοναδικό super market, συνεχίσαμε. Ψέματα, βοήθησα και ένα ζευγάρι Γάλλων να βάλουν μπρος το αμάξι τους με "πατητή", χεχε!Το να οδηγείς σε μια ατελείωτη ευθεία, με πεδιάδες λάβας δεξιά κι αριστερά σου για δεκάδες χιλιόμετρα, τον μοναδικό Vatnajökull να ξεχωρίζει από πολύ μακριά, όλα αυτά συνθέτουν μια εμπειρία διαφορετική, αν μη τι άλλο.. Ήταν ήδη περασμένες 8, όταν πλησιάζαμε στο μικρό χωριό Kirkjubæjarklaustur. (Να σας βοηθήσω με την προφορά;;
) Είχαμε βάλει στο μάτι ένα ακόμη φαράγγι, το οποίο είχα ερωτευτεί με το που το είδα σε κάποια sites. Λέγεται Fjaðrárgljúfur, και είναι λίγο πριν το συγκεκριμένο χωριό. Αν και κάποια σήματα μας μπέρδεψαν, το βρήκαμε, σιγά μην το άφηνα! Για μία ακόμη φορά, δεν περιγράφω άλλο….
Γεμάτοι ικανοποίηση ήμαστε όταν μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο, αφού είχαμε κολατσίσει κιόλας στην άκρη του ποταμιού εκεί που αρχίζει – τελειώνει το φαράγγι. Ζηλεύοντας κατά κάποιο τρόπο όσους ζουν εκεί, και τα χαίρονται κάθε μέρα.
Είχαμε ήδη δει τόσα πολλά αυτή τη μέρα, επί 15 ώρες συνέχεια. Και είχε ακόμη φως, ούτε καν 11 δεν ήταν ..
Ξανά οδήγηση, αυτή το φορά με σκοπό να φτάσουμε μετά το Skaftafell, να κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο δίπλα σε μία από τις λίμνες όπου «εκβάλλουν» οι γλώσσες του Vatnajökull, και το πρωί να παίρναμε το πρώτο tour στη Jökulsárlón. Παρά την κούραση, περάσαμε το εθνικό πάρκο, περάσαμε και τις ενδιάμεσες λίμνες και τελικά φτάσαμε μέχρι και το πάρκινγκ της εν λόγω λίμνης. Η αλήθεια είναι ότι δε θέλαμε να φτάσουμε ως εκεί, αλλά σε μία από τις προηγούμενες μικρότερες…ας όψεται.. όταν έσβησα το αυτοκίνητο, και βγήκαμε ντυμένοι ζεστά μέχρι δίπλα στο νερό, στη 1 τη νύχτα, με τον ουρανό όχι απόλυτα σκοτεινό αλλά με αρκετά αστέρια να φαίνονται, με τα κομμάτια πάγου να επιπλέουν, να συγκρούονται, να ακούγεται αυτός ο απόκοσμος ήχος που μόνο σε ντοκιμαντέρ είχα ακούσει, και λίγες δεκάδες μέτρα πίσω τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας να προσπαθούν να σπάσουν τα μεγάλα κομμάτια πάγου που καταλήγουν εκεί, τότε ήταν αυτό που λέμε "ένιωσα ζωντανός" και πάλι! Τρίποδο, φωτογραφίες, και να αφουγκράζεσαι τέτοια φύση, ανεπανάληπτες στιγμές που είναι καρφωμένες στο μυαλό μας.. Ποιος νοιαζόταν για το κρύο (η Αλυόνα νοιαζόταν να πω την αλήθεια..).. Έτσι κι αλλιώς, οι υπνόσακοι τελικά αποδείχτηκαν απολύτως αξιόπιστοι
Ίσως η πιο γεμάτη μέρα της ζωής μας, έφτανε στο τέλος της..
Πάνω από 18 συνεχόμενες ώρες με οδήγηση σε εξωγήινα τοπία, καταρράκτες, κατάμαυρες παραλίες, ποτάμια και πρωτόγνωρης ομορφιάς φαράγγια, παγετώνες...
Καληνύχτα από Jökulsárlón…
Last edited:
