KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.010
- Likes
- 6.361
Παγετώνες, Skaftafell, και οδήγηση μέχρι.. εκεί που δεν πάει 
Το ξημέρωμα μας βρήκε με σχεδόν την ίδια εικόνα μπροστά μας..απλά με πιο πολύ φως.. Ήδη μέσα σ’ αυτές τις ώρες η λίμνη ήταν διαφορετική, κάποια κομμάτια πάγου είχαν μετακινηθεί προς τη θάλασσα, άλλα προς το κέντρο της λίμνης. Η αλήθεια είναι ότι από την προηγούμενη νύχτα κιόλας, μου είχε κάνει εντύπωση η μεγάλη ποσότητα πάγου μέσα στη λίμνη. Τελικά, η υποψία επιβεβαιώθηκε. Δε θα γινόντουσαν καθόλου περιηγήσεις στη λίμνη εκείνες τις μέρες, εξαιτίας αυτού ακριβώς που ανέφερα.. Το έλεγε και το σχετικό email που μου είχαν στείλει από την προηγούμενη, αλλά προφανώς δεν το είδα.. ενημερωθήκατε ήδη για το πού βρισκόμασταν, με email θα ασχολούμαστε;;
Οπότε, αφού βαρκάδα στη λίμνη Jökulsárlón γιοκ, τραβήξαμε τις φωτογραφίες μας, ήπιαμε το καφεδάκι στο προκάτ τουριστικό γραφείο - souvenir shop - καφετέρια, χαζέψαμε και λιγουλάκι στο internet και πήραμε την απόφαση να πάμε προς Skaftafell, για τις πεζοπορίες μας εκεί. Προφανώς είχαμε οδηγήσει επιπλέον κάμποσα χιλιόμετρα την προηγούμενη τη νύχτα, αλλά ειλικρινά, πότε θα κοιμηθούμε ξανά μερικά μέτρα μακριά από παγετώνες και τα σχετικά;; Χαλάλι!
Όπως καταλάβατε, η φύση είχε ήδη ματαιώσει και αλλάξει ελαφρώς ένα από τα σχέδιά μας. Αυτή είναι η Ισλανδία, απλά το δέχεσαι και απολαμβάνεις τα υπόλοιπα.
Όπου υπόλοιπα, πεζοπορίες στο εθνικό πάρκο Skaftafell για εκείνη τη μέρα, και μετά οδήγηση με σκοπό να κοιμηθούμε κάπου μετά το Egilsstaðir. Έπρεπε να είμαστε κοντά στη λίμνη Mývatn νωρίς την επομένη… σχέδια….χεχε.. οι θεοί των Βίκινγκς μάλλον γελούσαν, μαζί και τα στοιχεία της φύσης..
Στο Skaftafell πάντως ο καιρός ήταν μια χαρά, μέχρι να ανέβουμε πιο ψηλά βέβαια και να αντιμετωπίσουμε τον παγωμένο αέρα από τα βουνά και τους παγετώνες. Αφού ελέγξαμε τις διαδρομές που θα ακολουθούσαμε, αφήνοντας εκτός την S3 των 17 χιλιομέτρων (ήταν ακόμη κλειστή λόγω καιρού, κρίμα..), και αφού ετοιμαστήκαμε πλήρως με σακίδιο, νεράκι, σνακς κτλ, ξεκινήσαμε προς Svartifoss για αρχή (διαδρομή S2). Εύκολη διαδρομή, ενδιαφέρον περιβάλλον τριγύρω, ένας ακόμη καταρράκτης πριν το Svartifoss, πουλάκια άγνωστα σε μας τουλάχιστον σχεδόν παντού. Φαντάζομαι πως το καλοκαίρι, με εντελώς πράσινη φύση, θα είναι όλα ακόμη πιο όμορφα! Στάση για φωτογραφίες στον πιο γνωστό καταρράκτη της εν λόγω περιοχής, έχει κι αυτός την ιδιαιτερότητά του, όπως βλέπετε
Και, μιας και η μεγάλη διαδρομή που θέλαμε ήταν κλειστή, πήραμε την S6, για να βγούμε έστω στα μισά του παγετώνα από πάνω και μετά να συνεχίσουμε πίσω προς το κέντρο επισκεπτών. Άλλη φάση να περπατάς με χιονισμένες κορυφές στο βάθος, και τον αέρα να σε σηκώνει κυριολεκτικά από το έδαφος αν δεν προσέχεις
Κρίμα που στις φωτογραφίες δε γίνεται εύκολα κατανοητό το πόσο δυνατός ήταν. Όσο για τη θέα όταν φτάσαμε στην άλλη πλευρά, αγναντεύοντας τον παγετώνα Skaftafellsjökull, δεν ξέρω πώς να περιγράψω και πάλι αυτή την ανωτερότητα της φύσης σ΄ αυτή τη χώρα, να με συμπαθάτε. Όπως ίσως έχω ξαναπεί, η αίσθηση που είχαμε αρκετές φορές σε τούτο το ταξίδι ήταν περίεργη, απόκοσμη, ένα δέος για όσα οι αισθήσεις μας κατανοούσαν, ή νόμιζαν πως κατανοούσαν.. Όταν το προηγούμενο βράδυ, μέσα στο μισοσκόταδο πλησιάσαμε δίπλα στον παγετώνα και τα τεράστια κομμάτια πάγου στη λίμνη, όταν τώρα νιώθαμε τον αέρα να έρχεται από το ομιχλώδες τοπίο στο βάθος του παγετώνα και των χιονισμένων βουνών, απλά ανακαλύψαμε κι άλλα συναισθήματα μέσα μας. Είναι κάτι που σε ξεπερνάει, γιατί απλά σε ξεπερνάει..
Το απολαύσαμε και προσπαθήσαμε να το χορτάσουμε όσο γίνεται, κατόπιν πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής, για λίγη ξεκούραση και πολλή οδήγηση. Ζεστά καφεδάκια στο κέντρο επισκεπτών, φαγητό, τακτοποίηση του αυτοκινήτου και ξανά προς ανατολάς!
Μια στάση έγινε βέβαια και πάλι, στη λίμνη Fjallsárlón, λίγο πριν τη διάσημη Jökulsárlón. Ο καιρός είχε αγριέψει ήδη, ξέχασα να πω, ο αέρας ασταμάτητος, πού και πού έφερνε χιόνι ή βροχή κατά πρόσωπο. Ούτε εκεί φυσικά γινόντουσαν κρουαζιέρες στη λίμνη, πέσαμε στην εποχή που γεμίσανε οι λίμνες πάγο προφανώς.
Εφόσον τελικά είχαμε φύγει από το Skaftafell πιο νωρίς απ’ όσο υπολογίζαμε, ευκαιρία ήταν να οδηγήσουμε αρκετά μακριά, όσο πάει. Τελικά οδηγήσαμε όσο μας άφησε ο καιρός και τα βουνά στα δυτικά. Αφήσαμε πίσω μας το Höfn, το Djúpivogur κι έξω από το Breiðdalsvík στρίψαμε προς βορρά. Ο δρόμος, η εθνική οδός ας πούμε, γινόταν χωματόδρομος για αρκετά χιλιόμετρα, αλλά αυτό το ξέραμε ήδη. Αυτό που δεν ξέραμε, ήταν ότι μετά από κάμποσα χιλιόμετρα, και αφού περάσαμε την κοιλάδα και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, η χιονοθύελλα έγινε τόσο ισχυρή που δε βλέπαμε τίποτα. Πού να συνεχίσω με το Peugeot 108, χωρίς αλυσίδες, χωρίς χειμερινά ελαστικά. Με το ζόρι το ακινητοποίησα και επέστρεψα με την όπισθεν, δε δοκίμασα καν αναστροφή σ’ εκείνες τις συνθήκες. Εμπειρία πρωτόγνωρη, αν μη τι άλλο! (Ετοιμάζουμε και το σχετικό βίντεο, να θυμηθούμε ξανά..) Σταματήσαμε σε κάποιες φάρμες, χτυπήσαμε κουδούνια μήπως και κάποιος ξέρει να μας βοηθήσει, αλλά η ώρα ήταν περασμένη και κανείς δε άνοιξε. Τελικά, μετά από συνάντηση στο δρόμο με έναν ντόπιο που πήγαινε την κατσίκα του μέσα στο ΙΧ στον κτηνίατρο, ακολουθήσαμε τη συμβουλή του να πάμε από τα fjords και να στρίψουμε στο Reyðarfjörður για Egilsstaðir. Η διαδρομή αυτή φαίνεται λίγο πιο μεγάλη στο χάρτη, θεωρητικά δεν είναι η εθνική οδός, αλλά είναι όλη ασφαλτοστρωμένη, με τούνελ που κάνει πιο εύκολη τη διάβαση ενός βουνού και με ΤΡΟΜΕΡΗ θέα!
Ξανά πίσω λοιπόν, και παραλιακά όλο το δρόμο. Η ώρα περασμένη, αλλά η κατάσταση του καιρού σαφώς καλύτερη δίπλα στη θάλασσα, χωρίς χιόνι. Να μην τα πολυλογώ, ακριβώς πριν το Reyðarfjörður πήραμε το δρόμο για Egilsstaðir. "Αυτή το φορά θα τα καταφέρουμε", λέμε. Πετύχαμε κι ένα αμάξι που ερχόταν από εκεί, δε φαινόταν πολύ χιονισμένο
Αμ δε. Κάπου 10 χιλιόμετρα πιο μακριά, σχεδόν στη μέση της διαδρομής, κολλήσαμε στο χιονοθύελλα και πάλι. Ήταν απίστευτο το πόσο γρήγορα το χιόνι στρωνόταν στην άσφαλτο, απλά ασύλληπτο πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς αποκλεισμένος στο βουνό σε τέτοιο μέρος. Τουλάχιστον είχε φώτα, έκανα αναστροφή και το πήραμε απόφαση, η νύχτα θα έβγαινε στο Reyðarfjörður, την επόμενη μέρα θα αποφασίζαμε πώς θα συνεχίζαμε. Δεν υπήρχε λόγος να ζορίζουμε την τύχη μας, σωστά; Τόσο απλά, ο Θωρ έβαλε φρένο σε προσπάθειες 3 ωρών, από δύο διαφορετικές διαδρομές, για τα βόρεια της χώρας
Ένας άλλος θεός, αυτός του ύπνου, μας βρήκε σ’ ένα πάρκινγκ στη μικρή αυτή παραλιακή κωμόπολη.. Παρά τις δυσκολίες και την πιθανή ματαίωση του βορρά, δε νιώθαμε άσχημα. Η πρωινή πεζοπορία, οι εικόνες από τις λίμνες, τα fjords και τις διαδρομές στους απόκρημνους δρόμους δίπλα στη θάλασσα, τα χωριουδάκια που ξεπρόβαλαν στη διαδρομή, ακόμη και οι νυχτερινές περιπέτειες με τον τρομερά άσχημο καιρό, ήταν εμπειρίες ζωής!
Το ξημέρωμα μας βρήκε με σχεδόν την ίδια εικόνα μπροστά μας..απλά με πιο πολύ φως.. Ήδη μέσα σ’ αυτές τις ώρες η λίμνη ήταν διαφορετική, κάποια κομμάτια πάγου είχαν μετακινηθεί προς τη θάλασσα, άλλα προς το κέντρο της λίμνης. Η αλήθεια είναι ότι από την προηγούμενη νύχτα κιόλας, μου είχε κάνει εντύπωση η μεγάλη ποσότητα πάγου μέσα στη λίμνη. Τελικά, η υποψία επιβεβαιώθηκε. Δε θα γινόντουσαν καθόλου περιηγήσεις στη λίμνη εκείνες τις μέρες, εξαιτίας αυτού ακριβώς που ανέφερα..
Το έλεγε και το σχετικό email που μου είχαν στείλει από την προηγούμενη, αλλά προφανώς δεν το είδα.. ενημερωθήκατε ήδη για το πού βρισκόμασταν, με email θα ασχολούμαστε;;Οπότε, αφού βαρκάδα στη λίμνη Jökulsárlón γιοκ, τραβήξαμε τις φωτογραφίες μας, ήπιαμε το καφεδάκι στο προκάτ τουριστικό γραφείο - souvenir shop - καφετέρια, χαζέψαμε και λιγουλάκι στο internet και πήραμε την απόφαση να πάμε προς Skaftafell, για τις πεζοπορίες μας εκεί. Προφανώς είχαμε οδηγήσει επιπλέον κάμποσα χιλιόμετρα την προηγούμενη τη νύχτα, αλλά ειλικρινά, πότε θα κοιμηθούμε ξανά μερικά μέτρα μακριά από παγετώνες και τα σχετικά;; Χαλάλι!
Όπως καταλάβατε, η φύση είχε ήδη ματαιώσει και αλλάξει ελαφρώς ένα από τα σχέδιά μας. Αυτή είναι η Ισλανδία, απλά το δέχεσαι και απολαμβάνεις τα υπόλοιπα.
Όπου υπόλοιπα, πεζοπορίες στο εθνικό πάρκο Skaftafell για εκείνη τη μέρα, και μετά οδήγηση με σκοπό να κοιμηθούμε κάπου μετά το Egilsstaðir. Έπρεπε να είμαστε κοντά στη λίμνη Mývatn νωρίς την επομένη… σχέδια….χεχε.. οι θεοί των Βίκινγκς μάλλον γελούσαν, μαζί και τα στοιχεία της φύσης..
Στο Skaftafell πάντως ο καιρός ήταν μια χαρά, μέχρι να ανέβουμε πιο ψηλά βέβαια και να αντιμετωπίσουμε τον παγωμένο αέρα από τα βουνά και τους παγετώνες. Αφού ελέγξαμε τις διαδρομές που θα ακολουθούσαμε, αφήνοντας εκτός την S3 των 17 χιλιομέτρων (ήταν ακόμη κλειστή λόγω καιρού, κρίμα..), και αφού ετοιμαστήκαμε πλήρως με σακίδιο, νεράκι, σνακς κτλ, ξεκινήσαμε προς Svartifoss για αρχή (διαδρομή S2). Εύκολη διαδρομή, ενδιαφέρον περιβάλλον τριγύρω, ένας ακόμη καταρράκτης πριν το Svartifoss, πουλάκια άγνωστα σε μας τουλάχιστον σχεδόν παντού. Φαντάζομαι πως το καλοκαίρι, με εντελώς πράσινη φύση, θα είναι όλα ακόμη πιο όμορφα! Στάση για φωτογραφίες στον πιο γνωστό καταρράκτη της εν λόγω περιοχής, έχει κι αυτός την ιδιαιτερότητά του, όπως βλέπετε
Και, μιας και η μεγάλη διαδρομή που θέλαμε ήταν κλειστή, πήραμε την S6, για να βγούμε έστω στα μισά του παγετώνα από πάνω και μετά να συνεχίσουμε πίσω προς το κέντρο επισκεπτών. Άλλη φάση να περπατάς με χιονισμένες κορυφές στο βάθος, και τον αέρα να σε σηκώνει κυριολεκτικά από το έδαφος αν δεν προσέχεις
Κρίμα που στις φωτογραφίες δε γίνεται εύκολα κατανοητό το πόσο δυνατός ήταν. Όσο για τη θέα όταν φτάσαμε στην άλλη πλευρά, αγναντεύοντας τον παγετώνα Skaftafellsjökull, δεν ξέρω πώς να περιγράψω και πάλι αυτή την ανωτερότητα της φύσης σ΄ αυτή τη χώρα, να με συμπαθάτε. Όπως ίσως έχω ξαναπεί, η αίσθηση που είχαμε αρκετές φορές σε τούτο το ταξίδι ήταν περίεργη, απόκοσμη, ένα δέος για όσα οι αισθήσεις μας κατανοούσαν, ή νόμιζαν πως κατανοούσαν.. Όταν το προηγούμενο βράδυ, μέσα στο μισοσκόταδο πλησιάσαμε δίπλα στον παγετώνα και τα τεράστια κομμάτια πάγου στη λίμνη, όταν τώρα νιώθαμε τον αέρα να έρχεται από το ομιχλώδες τοπίο στο βάθος του παγετώνα και των χιονισμένων βουνών, απλά ανακαλύψαμε κι άλλα συναισθήματα μέσα μας. Είναι κάτι που σε ξεπερνάει, γιατί απλά σε ξεπερνάει..
Το απολαύσαμε και προσπαθήσαμε να το χορτάσουμε όσο γίνεται, κατόπιν πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής, για λίγη ξεκούραση και πολλή οδήγηση. Ζεστά καφεδάκια στο κέντρο επισκεπτών, φαγητό, τακτοποίηση του αυτοκινήτου και ξανά προς ανατολάς!
Μια στάση έγινε βέβαια και πάλι, στη λίμνη Fjallsárlón, λίγο πριν τη διάσημη Jökulsárlón. Ο καιρός είχε αγριέψει ήδη, ξέχασα να πω, ο αέρας ασταμάτητος, πού και πού έφερνε χιόνι ή βροχή κατά πρόσωπο. Ούτε εκεί φυσικά γινόντουσαν κρουαζιέρες στη λίμνη, πέσαμε στην εποχή που γεμίσανε οι λίμνες πάγο προφανώς.
Εφόσον τελικά είχαμε φύγει από το Skaftafell πιο νωρίς απ’ όσο υπολογίζαμε, ευκαιρία ήταν να οδηγήσουμε αρκετά μακριά, όσο πάει. Τελικά οδηγήσαμε όσο μας άφησε ο καιρός και τα βουνά στα δυτικά.
Αφήσαμε πίσω μας το Höfn, το Djúpivogur κι έξω από το Breiðdalsvík στρίψαμε προς βορρά. Ο δρόμος, η εθνική οδός ας πούμε, γινόταν χωματόδρομος για αρκετά χιλιόμετρα, αλλά αυτό το ξέραμε ήδη. Αυτό που δεν ξέραμε, ήταν ότι μετά από κάμποσα χιλιόμετρα, και αφού περάσαμε την κοιλάδα και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, η χιονοθύελλα έγινε τόσο ισχυρή που δε βλέπαμε τίποτα. Πού να συνεχίσω με το Peugeot 108, χωρίς αλυσίδες, χωρίς χειμερινά ελαστικά. Με το ζόρι το ακινητοποίησα και επέστρεψα με την όπισθεν, δε δοκίμασα καν αναστροφή σ’ εκείνες τις συνθήκες. Εμπειρία πρωτόγνωρη, αν μη τι άλλο! (Ετοιμάζουμε και το σχετικό βίντεο, να θυμηθούμε ξανά..) Σταματήσαμε σε κάποιες φάρμες, χτυπήσαμε κουδούνια μήπως και κάποιος ξέρει να μας βοηθήσει, αλλά η ώρα ήταν περασμένη και κανείς δε άνοιξε. Τελικά, μετά από συνάντηση στο δρόμο με έναν ντόπιο που πήγαινε την κατσίκα του μέσα στο ΙΧ στον κτηνίατρο, ακολουθήσαμε τη συμβουλή του να πάμε από τα fjords και να στρίψουμε στο Reyðarfjörður για Egilsstaðir. Η διαδρομή αυτή φαίνεται λίγο πιο μεγάλη στο χάρτη, θεωρητικά δεν είναι η εθνική οδός, αλλά είναι όλη ασφαλτοστρωμένη, με τούνελ που κάνει πιο εύκολη τη διάβαση ενός βουνού και με ΤΡΟΜΕΡΗ θέα!
Ξανά πίσω λοιπόν, και παραλιακά όλο το δρόμο. Η ώρα περασμένη, αλλά η κατάσταση του καιρού σαφώς καλύτερη δίπλα στη θάλασσα, χωρίς χιόνι. Να μην τα πολυλογώ, ακριβώς πριν το Reyðarfjörður πήραμε το δρόμο για Egilsstaðir. "Αυτή το φορά θα τα καταφέρουμε", λέμε. Πετύχαμε κι ένα αμάξι που ερχόταν από εκεί, δε φαινόταν πολύ χιονισμένο
Αμ δε. Κάπου 10 χιλιόμετρα πιο μακριά, σχεδόν στη μέση της διαδρομής, κολλήσαμε στο χιονοθύελλα και πάλι. Ήταν απίστευτο το πόσο γρήγορα το χιόνι στρωνόταν στην άσφαλτο, απλά ασύλληπτο πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς αποκλεισμένος στο βουνό σε τέτοιο μέρος. Τουλάχιστον είχε φώτα, έκανα αναστροφή και το πήραμε απόφαση, η νύχτα θα έβγαινε στο Reyðarfjörður, την επόμενη μέρα θα αποφασίζαμε πώς θα συνεχίζαμε. Δεν υπήρχε λόγος να ζορίζουμε την τύχη μας, σωστά; Τόσο απλά, ο Θωρ έβαλε φρένο σε προσπάθειες 3 ωρών, από δύο διαφορετικές διαδρομές, για τα βόρεια της χώρας
Ένας άλλος θεός, αυτός του ύπνου, μας βρήκε σ’ ένα πάρκινγκ στη μικρή αυτή παραλιακή κωμόπολη.. Παρά τις δυσκολίες και την πιθανή ματαίωση του βορρά, δε νιώθαμε άσχημα. Η πρωινή πεζοπορία, οι εικόνες από τις λίμνες, τα fjords και τις διαδρομές στους απόκρημνους δρόμους δίπλα στη θάλασσα, τα χωριουδάκια που ξεπρόβαλαν στη διαδρομή, ακόμη και οι νυχτερινές περιπέτειες με τον τρομερά άσχημο καιρό, ήταν εμπειρίες ζωής!
Last edited:
Ήταν και αυτός ο ''aurora borealis'' φωτισμός στο αεροπλάνο που σε έκανε να αναρωτιέσαι ''λες να το δούμε κι εμείς;;''.. Αν και ξέραμε ότι οι πιθανότητες τέτοια εποχή είναι ελάχιστες.
