KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.010
- Likes
- 6.361
Kirkjufell, Stykkishólmur, Glymur, Reykjavik
Ή αλλιώς, ένα από τα πιο γνωστά και πολυφωτογραφημένα βουνά της Ισλανδίας, μια ακόμη όμορφη κωμόπολη εν μέσω γραφικής διαδρομής στα βόρεια της χερσονήσου Snæfellsnes, ο απόλυτος καταρράκτης στο τέλος μιας σχετικά απαιτητικής πεζοπορίας μιας ωρίτσας και ξανά η πρωτεύουσα, αυτή τη φορά με καλό καιρό και πιο πολύ χρόνο
Πριν ξεκινήσουμε για την προτελευταία μέρα αυτού του μαγικού ταξιδιού μας όμως, απολαύσαμε με την ησυχία μας το πρωινό στην κουζίνα του ξενοδοχείου, συνομιλήσαμε με όλη την οικογένεια που το δουλεύει, είδαμε φωτογραφίες από το κινητό του ιδιοκτήτη μιας φάλαινας που έπαιζε λίγες δεκάδες μέτρα πιο μακριά στον κόλπο πριν πάμε εμείς, και φυσικά η Αλυόνα τελείωσε τη συγγραφή των αρκετών καρτ ποστάλς που είχε να στείλει.. Φυσικά περπατήσαμε με ηλιόλουστο καιρό όλο το χωριό ξανά, η Αλυόνα είχε περιέργεια να δει τι μου έκανε τέτοια εντύπωση την προηγούμενη νύχτα..
Α, έπλυνα και το αυτοκίνητο με την ευκαιρία, δωρεάν φυσικά σε ειδικό σταθμό εκεί δίπλα, προέβην και προσωρινή αποκατάσταση των γρατζουνιών μετά τα χωράφια του Nauthusagil που το είχα βάλει Και, αφού η μικρή Dilja μας υποσχέθηκε ότι θα μας επισκεφτεί στην Ελλάδα, οργανωθήκαμε στο αμάξι και αφήσαμε πίσω μας αυτό το κουκλίστικο χωριουδάκι!
Κατεύθυνση, ανατολικά. Βιασύνη, καμία, είχαμε ατελείωτο χρόνο σε σχέση ας πούμε με την τέταρτη μέρα.. Η διαδρομή από το Olafsvik προς το Grundarfjörður αποτέλεσε ακόμη ένα δείγμα της απαράμιλλης ομορφιάς αυτού του τόπου, με χαρακτηριστικότερο σημείο της περιοχής το βουνόKirkjufell, που έχει λένε το τέλειο σχήμα για βουνό. Ας το δεχτούμε, κι ας αφήσουμε άλλους να κρίνουν.
Συνέχεια με Stykkishólmur, από όπου αναχωρούν και τα πλοία για τα Westfjords, για όσους έχουν κανονίσει και τον ανάλογο χρόνο.. Εμείς, την επόμενη φορά! Προσωπικά, μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η μικρή κωμόπολη, αν και η εκκλησία της δεν πλησίαζε σε ιδιαιτερότητα αυτή του Olafsvik Μικρή στάση, φωτογραφίες, περιήγηση στους δρόμους και, δρόμο…
Τρεις μέρες χωρίς πεζοπορία παραήταν πολύ, είχαμε ακούσει και αντικρουόμενες περιγραφές για τη δυσκολία της διαδρομής στον καταρράκτη Glymur και, καταλαβαίνετε, έπρεπε να δοκιμάσουμε! Με φοβερή διάθεση, καλό φαγητό, χυμούς κτλ στο αυτοκίνητο, με πολλούς μηχανόβιους στη διάρκεια της πορείας μας να χαίρονται την μοναδικά ηλιόλουστη μέρα, περάσαμε από το Akranes και αυτή τη φορά οδηγήσαμε κατά μήκος του φιορδ. Μετάνιωσα που ήμουν ο οδηγός και δεν μπορούσα να χαρώ τη μοναδική θέα όσο ήθελα.. Και ναι, είχαν δίκιο όσοι μας είπαν να μην πάμε από το τούνελ εκτός αν είναι απόλυτη ανάγκη.. Η καλύτερη προετοιμασία για αυτό που θα ακολουθούσε, τη πεζοπορία – ανάβαση του φαραγγιού και την εμπειρία να στέκεσαι αντίκρυ στον καταρράκτη – γίγαντα των 198 μέτρων.
Για να φτάσουμε εκεί βέβαια, περάσαμε το χείμαρρο με τη βοήθεια ενός συρματόσχοινου κι ενός κορμού, έχοντας κατά νου ότι αν πέσουμε στο νερό δε θα πνιγούμε (λογικά), αλλά θα γυρίσουμε τρέχοντας στο αμάξι με παγωμένα ρούχα..
Η διαδρομή συνεχίζει μέσα στο φαράγγι για λίγο, κατόπιν σκαρφαλώνεις στη δεξιά πλευρά και το ακολουθείς σε όλο το μήκος του μέχρι να αντικρίσεις τον καταρράκτη. Υπάρχει κι ευκολότερη διαδρομή από την αριστερή πλευρά, αλλά είπαμε, αν δεν πάμε τώρα στα δύσκολα, πότε;; Θέλει προσοχή βέβαια, και δεν ξέρω τι γίνεται αν πετύχεις χιόνι, αλλά στην περίπτωσή μας μια χαρά βγήκε η απόσταση.
Από την ώρα βέβαια που αρχίσαμε να βλέπουμε στο βάθος τα νερά να πέφτουν με κρότο από τα 200 σχεδόν μέτρα, το αίσθημα δέους μπροστά στη φύση έγινε ανίκητο. Δε χρειάστηκε καν να φτάσουμε δίπλα στον καταρράκτη, στην τελευταία εξοχή του εδάφους με καλή θέα απλά κολλήσαμε..
Είναι περίεργη η αίσθηση, είναι δέος, μαζί με φόβο όταν προσπαθείς να δεις κάτω πού τερματίζει αυτό το θαύμα της φύσης.. Είναι κάτι που δεν είχα την ευκαιρία να νιώσω συχνά, σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον. Τώρα, παρακολουθώντας και τα βίντεο, μπορώ να πω, ναι, είναι τρομερό το θέαμα. Κατάμαυρα βράχια, πουλιά να πετάνε τριγύρω, τεράστιες ποσότητες νερού να χάνονται στα βάραθρα..Αν η Mordor στο Lord of the Rings είχε καταρράκτη, αυτός θα ήταν αναμφίβολα ο Glymur! Είναι σαν από ταινία με τιτάνες στο δικό τους κόσμο, όπου όλα είναι μεγάλα, είναι δυνατά, είναι τόσο, τόσο που δεν έχω λέξη να το περιγράψω..
Η επιστροφή προς το αυτοκίνητο έγινε με γεμάτη την καρδιά μας συναισθήματα, το μυαλό μας ήδη να κάνει σχέδια για την επόμενη φορά, που «θα περπατήσουμε και μετά τον καταρράκτη, μέχρι να περάσουμε το ποτάμι από την άλλη, και μέσα στο φαράγγι αν γίνεται», και, και..
Η συνέχεια είχε πρωτεύουσα ξανά. Με τον ήλιο να είναι ακόμη ψηλά, 9 το βράδυ, χωρίς αέρα, χιόνι και βροχή, βγήκαμε για περπάτημα στο λιμάνι, βρήκαμε καλή προσφορά για παρακολούθηση φαλαινών την επομένη και κανονίσαμε να πάμε και για χάμπουργκερ στο πιο παλιό κατάστημα του είδους στην πόλη, ή στο πιο καλό, θα σας γελάσω
Όπως και να έχει, μετά από τέτοια μέρα, είχαμε τόσα να θυμόμαστε που δε με ένοιαζε πού και τι θα φάμε την επόμενη. Κοιμηθήκαμε στο αυτοκίνητο, σ’ ένα ακόμη βενζινάδικο Ollis, σαν πουλάκια.
Ή αλλιώς, ένα από τα πιο γνωστά και πολυφωτογραφημένα βουνά της Ισλανδίας, μια ακόμη όμορφη κωμόπολη εν μέσω γραφικής διαδρομής στα βόρεια της χερσονήσου Snæfellsnes, ο απόλυτος καταρράκτης στο τέλος μιας σχετικά απαιτητικής πεζοπορίας μιας ωρίτσας και ξανά η πρωτεύουσα, αυτή τη φορά με καλό καιρό και πιο πολύ χρόνο
Πριν ξεκινήσουμε για την προτελευταία μέρα αυτού του μαγικού ταξιδιού μας όμως, απολαύσαμε με την ησυχία μας το πρωινό στην κουζίνα του ξενοδοχείου, συνομιλήσαμε με όλη την οικογένεια που το δουλεύει, είδαμε φωτογραφίες από το κινητό του ιδιοκτήτη μιας φάλαινας που έπαιζε λίγες δεκάδες μέτρα πιο μακριά στον κόλπο πριν πάμε εμείς, και φυσικά η Αλυόνα τελείωσε τη συγγραφή των αρκετών καρτ ποστάλς που είχε να στείλει.. Φυσικά περπατήσαμε με ηλιόλουστο καιρό όλο το χωριό ξανά, η Αλυόνα είχε περιέργεια να δει τι μου έκανε τέτοια εντύπωση την προηγούμενη νύχτα..
Α, έπλυνα και το αυτοκίνητο με την ευκαιρία, δωρεάν φυσικά σε ειδικό σταθμό εκεί δίπλα, προέβην και προσωρινή αποκατάσταση των γρατζουνιών μετά τα χωράφια του Nauthusagil που το είχα βάλει
Και, αφού η μικρή Dilja μας υποσχέθηκε ότι θα μας επισκεφτεί στην Ελλάδα, οργανωθήκαμε στο αμάξι και αφήσαμε πίσω μας αυτό το κουκλίστικο χωριουδάκι!Κατεύθυνση, ανατολικά. Βιασύνη, καμία, είχαμε ατελείωτο χρόνο σε σχέση ας πούμε με την τέταρτη μέρα.. Η διαδρομή από το Olafsvik προς το Grundarfjörður αποτέλεσε ακόμη ένα δείγμα της απαράμιλλης ομορφιάς αυτού του τόπου, με χαρακτηριστικότερο σημείο της περιοχής το βουνόKirkjufell, που έχει λένε το τέλειο σχήμα για βουνό. Ας το δεχτούμε, κι ας αφήσουμε άλλους να κρίνουν.
Συνέχεια με Stykkishólmur, από όπου αναχωρούν και τα πλοία για τα Westfjords, για όσους έχουν κανονίσει και τον ανάλογο χρόνο.. Εμείς, την επόμενη φορά! Προσωπικά, μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η μικρή κωμόπολη, αν και η εκκλησία της δεν πλησίαζε σε ιδιαιτερότητα αυτή του Olafsvik
Μικρή στάση, φωτογραφίες, περιήγηση στους δρόμους και, δρόμο…
Τρεις μέρες χωρίς πεζοπορία παραήταν πολύ, είχαμε ακούσει και αντικρουόμενες περιγραφές για τη δυσκολία της διαδρομής στον καταρράκτη Glymur και, καταλαβαίνετε, έπρεπε να δοκιμάσουμε! Με φοβερή διάθεση, καλό φαγητό, χυμούς κτλ στο αυτοκίνητο, με πολλούς μηχανόβιους στη διάρκεια της πορείας μας να χαίρονται την μοναδικά ηλιόλουστη μέρα, περάσαμε από το Akranes και αυτή τη φορά οδηγήσαμε κατά μήκος του φιορδ. Μετάνιωσα που ήμουν ο οδηγός και δεν μπορούσα να χαρώ τη μοναδική θέα όσο ήθελα.. Και ναι, είχαν δίκιο όσοι μας είπαν να μην πάμε από το τούνελ εκτός αν είναι απόλυτη ανάγκη.. Η καλύτερη προετοιμασία για αυτό που θα ακολουθούσε, τη πεζοπορία – ανάβαση του φαραγγιού και την εμπειρία να στέκεσαι αντίκρυ στον καταρράκτη – γίγαντα των 198 μέτρων.
Για να φτάσουμε εκεί βέβαια, περάσαμε το χείμαρρο με τη βοήθεια ενός συρματόσχοινου κι ενός κορμού, έχοντας κατά νου ότι αν πέσουμε στο νερό δε θα πνιγούμε (λογικά), αλλά θα γυρίσουμε τρέχοντας στο αμάξι με παγωμένα ρούχα..
Η διαδρομή συνεχίζει μέσα στο φαράγγι για λίγο, κατόπιν σκαρφαλώνεις στη δεξιά πλευρά και το ακολουθείς σε όλο το μήκος του μέχρι να αντικρίσεις τον καταρράκτη. Υπάρχει κι ευκολότερη διαδρομή από την αριστερή πλευρά, αλλά είπαμε, αν δεν πάμε τώρα στα δύσκολα, πότε;; Θέλει προσοχή βέβαια, και δεν ξέρω τι γίνεται αν πετύχεις χιόνι, αλλά στην περίπτωσή μας μια χαρά βγήκε η απόσταση.
Είναι περίεργη η αίσθηση, είναι δέος, μαζί με φόβο όταν προσπαθείς να δεις κάτω πού τερματίζει αυτό το θαύμα της φύσης.. Είναι κάτι που δεν είχα την ευκαιρία να νιώσω συχνά, σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον. Τώρα, παρακολουθώντας και τα βίντεο, μπορώ να πω, ναι, είναι τρομερό το θέαμα. Κατάμαυρα βράχια, πουλιά να πετάνε τριγύρω, τεράστιες ποσότητες νερού να χάνονται στα βάραθρα..Αν η Mordor στο Lord of the Rings είχε καταρράκτη, αυτός θα ήταν αναμφίβολα ο Glymur! Είναι σαν από ταινία με τιτάνες στο δικό τους κόσμο, όπου όλα είναι μεγάλα, είναι δυνατά, είναι τόσο, τόσο που δεν έχω λέξη να το περιγράψω..
Η επιστροφή προς το αυτοκίνητο έγινε με γεμάτη την καρδιά μας συναισθήματα, το μυαλό μας ήδη να κάνει σχέδια για την επόμενη φορά, που «θα περπατήσουμε και μετά τον καταρράκτη, μέχρι να περάσουμε το ποτάμι από την άλλη, και μέσα στο φαράγγι αν γίνεται», και, και..
Η συνέχεια είχε πρωτεύουσα ξανά. Με τον ήλιο να είναι ακόμη ψηλά, 9 το βράδυ, χωρίς αέρα, χιόνι και βροχή, βγήκαμε για περπάτημα στο λιμάνι, βρήκαμε καλή προσφορά για παρακολούθηση φαλαινών την επομένη και κανονίσαμε να πάμε και για χάμπουργκερ στο πιο παλιό κατάστημα του είδους στην πόλη, ή στο πιο καλό, θα σας γελάσω
Όπως και να έχει, μετά από τέτοια μέρα, είχαμε τόσα να θυμόμαστε που δε με ένοιαζε πού και τι θα φάμε την επόμενη. Κοιμηθήκαμε στο αυτοκίνητο, σ’ ένα ακόμη βενζινάδικο Ollis, σαν πουλάκια.
Last edited:
Ήταν και αυτός ο ''aurora borealis'' φωτισμός στο αεροπλάνο που σε έκανε να αναρωτιέσαι ''λες να το δούμε κι εμείς;;''.. Αν και ξέραμε ότι οι πιθανότητες τέτοια εποχή είναι ελάχιστες.
θα σε φάνε οι λατινολάτρεις!!
