KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.010
- Likes
- 6.361
Snæfellsnes peninsula, Olafsvik
Το πρωινό μας βρήκε στο αυτοκίνητο (πού αλλού
), και το αυτοκίνητο σκεπασμένο με λίγο χιονάκι.. Πλάκα είχε!! Εκμεταλλευτήκαμε τις παροχές του αγαπημένου μας βενζινάδικου, φάγαμε το πρωινό μας, πήραμε τα καφεδάκια και, με πολύ καλή διάθεση για μια ακόμη μέρα, ξεκινήσαμε!
Ο τελικός προορισμός ήταν το χωριό Ólafsvík, αφού θα οδηγούσαμε τη χερσόνησο από τη νότια πλευρά της. Αυτή τη φορά το σχέδιο πήγε μια χαρά!
Η συγκεκριμένη περιοχή της Ισλανδίας αποτελεί και μια μικρογραφίας όλης της χώρας, λένε. Μπορείς απλά να μην πας πουθενά αλλού, και να δεις στο Snæfellsnes σχεδόν τα πάντα. Παγετώνα, πεδιάδες λάβας, κρατήρες ηφαιστείων, υπόγειες σπηλιές, κατάμαυρες παραλίες, απόκρημνες ακτές, όλα τα είδη πουλιών, φάλαινες ανοιχτά του Ólafsvík, καταρράκτες, φιορδ, τα πάντα όλα!
Πριν από αυτό όμως, κινηθήκαμε λιγάκι βορειοανατολικά, για μια σύντομη βόλτα στους καταρράκτεςHraunfossar και Barnafoss, όπως και στην περιοχή με τις περισσότερες θερμές πηγές στην Ισλανδία, τη Deildartunguhver. Όμορφες εμπειρίες, για μια ακόμη φορά, όσο κι αν είχαμε πλέον συνηθίσει, χεχε!! Ειδικά όταν μάθαμε ότι σε ακτίνα 60 χιλιομέτρων γύρω από την περιοχή τουDeildartunguhver, το νερό είναι τόσο ζεστό, που απλά κινείται στα σπίτια απευθείας από τις πηγές.
Με προσοχή πάντα στις ριπές ανέμου (ένα τροχόσπιτο εθεάθη στο ρέμα δίπλα στο δρόμο καθώς πηγαίναμε .. .
), απολαμβάναμε τα σαγηνευτικά τοπία, περνώντας από το Hellnar και κάποια άλλα μικρά χωριά. Ο καιρός ήταν άγριος ακόμη, έμελλε να ανοίξει για τα καλά αργότερα. Αν και μάλλον αυτή η αγριάδα της φύσης και του καιρού, με τη χαμηλή νέφωση, τους δυνατούς ανέμους από την ενδοχώρα και τη βροχή που ερχόταν κι έφευγε ταιριάζει πιο πολύ σε τούτο το μέρος..
Σταματήσαμε στις απόκρημνες ακτές για πιο κοντινές ματιές στα ατελείωτα θαλασσοπούλια, που κατά χιλιάδες βρίσκονται στα βράχια, εκστασιασμένοι από την ακατάληπτη μελωδία τόσων πολλών κραυγών ταυτόχρονα. Στην υπόγεια σπηλιά Vatnshellir δε μπήκαμε, αφού έτσι αποφάσισε η σύζυγος-ξεναγός Αντίθετα, ο κρατήρας Saxholl δε μπορούσε να μείνει στην απ’ έξω, ίσως γιατί οι απίθανες ριπές αέρα κάνουν προκλητικό το να στέκεσαι στην κορυφή του.. Αν ήμουν τρελός Ρώσος, μπορεί να δοκίμαζα να πετάξω με το μπουφάν μου σαν αλεξίπτωτο, για τέτοιο αέρα μιλάμε
Μιας και θα ήταν η πρώτη μας μέρα με κανονική διαμονή, έπειτα από τριήμερο εντός του ανετότατου
Peugeot, θέλαμε να φτάσουμε λιγάκι νωρίς στο Ólafsvík, να δούμε το χωριό και να χαλαρώσουμε. Κι έτσι έγινε, ο καιρός δεν επέτρεπε ανάβαση προς τον παγετώνα, οι στάσεις για φωτογραφίες δεν πήραν πολλή ώρα, και πάρκαρα στο πάρκινγκ του hostel-guesthouse μας. Από τα καλύτερα, πιο καθαρά και λειτουργικά ξενοδοχεία που έχουμε μείνει ποτέ, νομίζω κοινό βίωμα όλως όσων επισκέπτονται την Ισλανδία. Απ΄έξω δε σου γέμιζε το μάτι, αν και η προνομιακή του θέση δίπλα στη θάλασσα, με την Ισλανδική σημαία να κυματίζει στην είσοδο, και τα θαλασσοπούλια να έχουν στήσει πάρτυ στο λιμάνι το κάνει πραγματικά ιδιαίτερο! Ο ιδιοκτήτης χαμογελαστός (αργότερα διαπιστώσαμε να διηγείται σε φίλους του ότι έχει κόσμο από Ελλάδα..), το κατάλυμα πεντακάθαρο, λειτουργικότατο και το δωμάτιο που διαλέξαμε, με την καλύτερη θέα δωματίου που έχουμε μείνει ως τώρα. Αυτό ήταν, μετά και τα χαλαρωτικό ντους, η Αλυόνα το πήρε απόφαση. «Δεν το κουνάω απ’ επαέ» θα μου έλεγε αν ήξερε την κρητική διάλεκτο… Μου το έθεσε "Ρωσο-Λαρισαίικα", ότι δεν είχε σκοπό να αφήσει τη ζεστούλα, το δωρεάν καφέ και τσάι, και την ευτυχία του να διαβάζει και να γράφει καρτ ποστάλς, κοιτώντας από το παράθυρο τους εργάτες στο διπλανό σταθμό επεξεργασίας μπακαλιάρου, τα χιονισμένα βουνά στο βάθος να αντανακλούν τον ήλιο που εμφανίστηκε για να μείνει τελικά, και τα κύματα στην κοντινή παραλία στον κολπίσκο. Η αλήθεια είναι, ότι όσο και γουστάρεις πεζοπορίες, περιπέτεια και τα σχετικά, η θαλπωρή και η αίσθηση στη ζέστη ενός τέτοιου ξενοδοχείου σε κερδίζουν.. Καταλαβαίνω..
Αλλά το φωτογραφικό δαιμόνιο αποδείχθηκε πιο δυνατό. Όσο κι αν δεν ήθελα να αφήσω την άνεση του καλοκαιρινού ρουχισμού και της σαγιονάρας, του καφέ και της απόλαυσης, δε γινόταν να μη βγω σούρουπο (με πήρε 12+ τη νύχτα τελικά) για να περπατήσω και να προσπαθήσω να κρατήσω και στο φιλμ…ε, με συγχωρείτε, στην κάρτα μνήμης, εικόνες από ένα από τα ομορφότερα χωριά που είδαμε στη χώρα αυτή! Τα αλιευτικά σκάφη στο λιμάνι, τα χαρακτηριστικά σπίτια, ο καταρράκτης ακριβώς πίσω από το χωριό, η απίθανη, απίστευτη, αδιανόητη, εξωπραγματική εκκλησία… Δεν ένιωθα κρύο, δεν ένιωθα τίποτα. Παρά μόνο ευτυχία που βρισκόμουν σ’ εκείνο το μέρος, τόσο μακριά από τη χώρα μου, βλέποντας τέτοιες εικόνες και ζώντας τέτοιες εμπειρίες..
Το πρωινό μας βρήκε στο αυτοκίνητο (πού αλλού
), και το αυτοκίνητο σκεπασμένο με λίγο χιονάκι.. Πλάκα είχε!! Εκμεταλλευτήκαμε τις παροχές του αγαπημένου μας βενζινάδικου, φάγαμε το πρωινό μας, πήραμε τα καφεδάκια και, με πολύ καλή διάθεση για μια ακόμη μέρα, ξεκινήσαμε!Ο τελικός προορισμός ήταν το χωριό Ólafsvík, αφού θα οδηγούσαμε τη χερσόνησο από τη νότια πλευρά της. Αυτή τη φορά το σχέδιο πήγε μια χαρά!
Η συγκεκριμένη περιοχή της Ισλανδίας αποτελεί και μια μικρογραφίας όλης της χώρας, λένε. Μπορείς απλά να μην πας πουθενά αλλού, και να δεις στο Snæfellsnes σχεδόν τα πάντα. Παγετώνα, πεδιάδες λάβας, κρατήρες ηφαιστείων, υπόγειες σπηλιές, κατάμαυρες παραλίες, απόκρημνες ακτές, όλα τα είδη πουλιών, φάλαινες ανοιχτά του Ólafsvík, καταρράκτες, φιορδ, τα πάντα όλα!
Πριν από αυτό όμως, κινηθήκαμε λιγάκι βορειοανατολικά, για μια σύντομη βόλτα στους καταρράκτεςHraunfossar και Barnafoss, όπως και στην περιοχή με τις περισσότερες θερμές πηγές στην Ισλανδία, τη Deildartunguhver. Όμορφες εμπειρίες, για μια ακόμη φορά, όσο κι αν είχαμε πλέον συνηθίσει, χεχε!! Ειδικά όταν μάθαμε ότι σε ακτίνα 60 χιλιομέτρων γύρω από την περιοχή τουDeildartunguhver, το νερό είναι τόσο ζεστό, που απλά κινείται στα σπίτια απευθείας από τις πηγές.
Με προσοχή πάντα στις ριπές ανέμου (ένα τροχόσπιτο εθεάθη στο ρέμα δίπλα στο δρόμο καθώς πηγαίναμε .. .
), απολαμβάναμε τα σαγηνευτικά τοπία, περνώντας από το Hellnar και κάποια άλλα μικρά χωριά. Ο καιρός ήταν άγριος ακόμη, έμελλε να ανοίξει για τα καλά αργότερα. Αν και μάλλον αυτή η αγριάδα της φύσης και του καιρού, με τη χαμηλή νέφωση, τους δυνατούς ανέμους από την ενδοχώρα και τη βροχή που ερχόταν κι έφευγε ταιριάζει πιο πολύ σε τούτο το μέρος..
Σταματήσαμε στις απόκρημνες ακτές για πιο κοντινές ματιές στα ατελείωτα θαλασσοπούλια, που κατά χιλιάδες βρίσκονται στα βράχια, εκστασιασμένοι από την ακατάληπτη μελωδία τόσων πολλών κραυγών ταυτόχρονα. Στην υπόγεια σπηλιά Vatnshellir δε μπήκαμε, αφού έτσι αποφάσισε η σύζυγος-ξεναγός
Αντίθετα, ο κρατήρας Saxholl δε μπορούσε να μείνει στην απ’ έξω, ίσως γιατί οι απίθανες ριπές αέρα κάνουν προκλητικό το να στέκεσαι στην κορυφή του.. Αν ήμουν τρελός Ρώσος, μπορεί να δοκίμαζα να πετάξω με το μπουφάν μου σαν αλεξίπτωτο, για τέτοιο αέρα μιλάμε
Μιας και θα ήταν η πρώτη μας μέρα με κανονική διαμονή, έπειτα από τριήμερο εντός του ανετότατου
Peugeot, θέλαμε να φτάσουμε λιγάκι νωρίς στο Ólafsvík, να δούμε το χωριό και να χαλαρώσουμε. Κι έτσι έγινε, ο καιρός δεν επέτρεπε ανάβαση προς τον παγετώνα, οι στάσεις για φωτογραφίες δεν πήραν πολλή ώρα, και πάρκαρα στο πάρκινγκ του hostel-guesthouse μας. Από τα καλύτερα, πιο καθαρά και λειτουργικά ξενοδοχεία που έχουμε μείνει ποτέ, νομίζω κοινό βίωμα όλως όσων επισκέπτονται την Ισλανδία. Απ΄έξω δε σου γέμιζε το μάτι, αν και η προνομιακή του θέση δίπλα στη θάλασσα, με την Ισλανδική σημαία να κυματίζει στην είσοδο, και τα θαλασσοπούλια να έχουν στήσει πάρτυ στο λιμάνι το κάνει πραγματικά ιδιαίτερο! Ο ιδιοκτήτης χαμογελαστός (αργότερα διαπιστώσαμε να διηγείται σε φίλους του ότι έχει κόσμο από Ελλάδα..), το κατάλυμα πεντακάθαρο, λειτουργικότατο και το δωμάτιο που διαλέξαμε, με την καλύτερη θέα δωματίου που έχουμε μείνει ως τώρα. Αυτό ήταν, μετά και τα χαλαρωτικό ντους, η Αλυόνα το πήρε απόφαση. «Δεν το κουνάω απ’ επαέ» θα μου έλεγε αν ήξερε την κρητική διάλεκτο… Μου το έθεσε "Ρωσο-Λαρισαίικα", ότι δεν είχε σκοπό να αφήσει τη ζεστούλα, το δωρεάν καφέ και τσάι, και την ευτυχία του να διαβάζει και να γράφει καρτ ποστάλς, κοιτώντας από το παράθυρο τους εργάτες στο διπλανό σταθμό επεξεργασίας μπακαλιάρου, τα χιονισμένα βουνά στο βάθος να αντανακλούν τον ήλιο που εμφανίστηκε για να μείνει τελικά, και τα κύματα στην κοντινή παραλία στον κολπίσκο. Η αλήθεια είναι, ότι όσο και γουστάρεις πεζοπορίες, περιπέτεια και τα σχετικά, η θαλπωρή και η αίσθηση στη ζέστη ενός τέτοιου ξενοδοχείου σε κερδίζουν.. Καταλαβαίνω..
Αλλά το φωτογραφικό δαιμόνιο αποδείχθηκε πιο δυνατό. Όσο κι αν δεν ήθελα να αφήσω την άνεση του καλοκαιρινού ρουχισμού και της σαγιονάρας, του καφέ και της απόλαυσης, δε γινόταν να μη βγω σούρουπο (με πήρε 12+ τη νύχτα τελικά) για να περπατήσω και να προσπαθήσω να κρατήσω και στο φιλμ…ε, με συγχωρείτε, στην κάρτα μνήμης, εικόνες από ένα από τα ομορφότερα χωριά που είδαμε στη χώρα αυτή! Τα αλιευτικά σκάφη στο λιμάνι, τα χαρακτηριστικά σπίτια, ο καταρράκτης ακριβώς πίσω από το χωριό, η απίθανη, απίστευτη, αδιανόητη, εξωπραγματική εκκλησία… Δεν ένιωθα κρύο, δεν ένιωθα τίποτα. Παρά μόνο ευτυχία που βρισκόμουν σ’ εκείνο το μέρος, τόσο μακριά από τη χώρα μου, βλέποντας τέτοιες εικόνες και ζώντας τέτοιες εμπειρίες..
Last edited:
Ήταν και αυτός ο ''aurora borealis'' φωτισμός στο αεροπλάνο που σε έκανε να αναρωτιέσαι ''λες να το δούμε κι εμείς;;''.. Αν και ξέραμε ότι οι πιθανότητες τέτοια εποχή είναι ελάχιστες.
