Ιράν Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

[dimosf]

Μέσα και γύρω από το παζάρι έχει μερικά μικρά τζαμιά, που προφανώς εξυπηρετούν τους εμπόρους και όσους περνούν όλη τη μέρα τους εκεί μέσα.



Συνέχεια του μεγάλου παζαριού υπάρχουν άλλα μικρότερα, που ενώνονται με το μεγάλο, έτσι που να μην είσαι σίγουρος σε ποιο απ’ όλα βρίσκεσαι. Εδώ που τα λέμε, έτσι κι αλλιώς δεν ξέρεις που βρίσκεσαι μέσα σε αυτό το κουβάρι που το λένε παζάρι.

Βγήκαμε από το παζάρι,



περάσαμε έξω από ένα ακόμα τζαμί,



είδαμε ψηλά σε ένα κτίριο το πορτρέτο του Αγιατολάχ Χομεϊνί και μέσα από ένα λαβύρινθο στενών, πήγαμε να επισκεφτούμε το κορυφαίο προσκύνημα της πόλης.

Το Μαυσωλείο και Τέμενος Shāh-é-Chérāgh(Ο Βασιλιάς του φωτός).Ο ιερός χώρος όπου βρίσκονται οι τάφοι των αδερφών AhmadandMuhammad, αδελφών του 8ου Ιμάμη Alī ar-Ridhā (γιου του 7ου Ιμάμη Mūsā al-Kādhim) που ο τάφος του βρίσκεται στην Ιερή πόλη των Ιρανών Mashhad, στα βορειοανατολικά της χώρας.

Πριν μερικά χρόνια απαγορεύονταν η είσοδος σε αλλόθρησκους. Σήμερα πια όχι. Η είσοδος είναι διαφορετική για άντρες και γυναίκες. Οι γυναίκες πρέπει να φορούν τσαντόρ υποχρεωτικά. Έτσι όσες φορούν μαντήλα, πρέπει να φορέσουν ένα «σεντόνι» (Εμπριμέ πολύχρωμο τσαντόρ σαν ένα σεντόνι που πρέπει να το φορούν κρατώντας το όπως οι Ιρανές, που ξέρουν βέβαια τον τρόπο). Όταν τις είδαμε δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα γέλια μας. Επίσης μπαίνοντας γίνεται έλεγχος με τα χέρια γύρω από τη μέση και το γοφό. Πρέπει να παραδόσεις οποιαδήποτε τσάντα, συμπεριλαμβανομένης της φωτογραφικής μηχανής. Απαγορεύονται και οι φωτογραφικές μηχανές αλλά επιτρέπεται η φωτογράφηση με κινητά (!!!).Όπως μας είπε ο Abbas όλα αυτά έχουν να κάνουν με το φόβο επιθέσεων από τον ISIS, μιας και έχουν γίνει πολλές επιθέσεις σε τεμένη σε άλλες χώρες. Γι αυτό και η απαγόρευση σε τσάντες σε φωτογραφικές μηχανές, ο έλεγχος γύρω από τη μέση για τυχόν εκρηκτικά κλπ.



Πλησιάζοντας το τέμενος, φάνηκε ένας τρούλος. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και δεν φαινόταν καλά η διακόσμηση του. Περάσαμε χωριστά από τον έλεγχο και μπήκαμε στη μεγάλη αυλή του τεμένους. Εκεί μας πλησίασε μια τσαντοροφορούσα κοπελιά και σε άψογα αγγλικά μας ρώτησε αν θέλαμε (σε ύφος όμως που δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν μπορούσαμε να αρνηθούμε) να πάμε σε ένα δωμάτιο για ένα τσάϊ και γλυκά (βουτήματα) και να συζητήσουμε ορισμένα πράγματα. Εκεί μας περίμενε ένας νεαρός γύρω στα 25 που κι αυτός σε εξαιρετικά αγγλικά μας ζήτησε να καθίσουμε. Φέρανε τσάϊ και μπισκότα και άρχισε να μας λέει για το Ισλάμ. Μας είπε λοιπόν για τα δύο βασικά δόγματα και τις διαφορές τους. Πως αυτοί που είναι Σιίτες πιστεύουν πως οι συνεχιστές του Μωάμεθ έπρεπε να είναι αυτοί που κατάγονταν απ’ αυτόν ενώ οι Σουνίτες θεωρούν τους Χαλίφηδες, άσχετους γενεαλογικά με τον Προφήτη, σαν τους νόμιμους διάδοχούς του. Μας μίλησε και για τους 12 Ιμάμηδες, με πρώτο τον Αλή, ανιψιό και γαμπρό του Μωάμεθ και άρα νόμιμο διάδοχό του. Τέλος μας έδωσε και μια μπροσούρα του Θρησκευτικού Ηγέτη της χώρας, του Αλή Χαμενεΐ, η οποία απευθύνεται στους Ευρωπαίους και Βορειοαμερικανούς. Εκεί μιλάει για το Ισλάμ σε μια προσπάθεια να αντικρούσει την Ισλαμοφοβία. Νομίζω πως αυτός είναι κύρια ο λόγος που επιτράπηκε η είσοδος σε αλλόθρησκους σε τέτοιους χώρους.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.

Η μεγάλη αυλή του Τεμένους περιβάλλεται από εντυπωσιακά διακοσμημένα κτίρια. Στο κέντρο έχει μια ομάδα με σκεπαστές βρύσες, πίσω της ένα σιντριβάνι και στη συνέχεια το Μαυσωλείο.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.

Υπέροχο κτίριο με ένα υπέρκομψο τρούλο με πλούσια διακόσμηση και δύο μιναρέδες στις δύο άκρες. Όταν βγήκαμε από την «κατήχηση» είχαν ανάψει τα φώτα και ένοιωθες πως η μηχανή του χρόνου σε πήρε πίσω στις «1000 και 1 νύχτες»!!. Αν είχα τη μηχανή μαζί ένας Αλλάχ ξέρει πότε θα με ξεκολλάγανε από εκεί μέσα! Ο Δημήτρης είχε τη μηχανή, που είναι πολύ λεπτή, σα κινητό και έχουμε κάποιες εικόνες να θυμόμαστε. Σε όλο το χώρο γύρναγαν οι «πρασινοφτερούδες», κάτι σαν επόπτες-φρουροί. Φόραγαν σακάκι, κορδέλα διαγώνια (αυτή με τη φούντα κάτω σαν αυτή που φοράνε κάποιοι Δήμαρχοι στην Ευρώπη) που κάτι έγραφε και από ένα πράσινο ξεσκονιστήρι-φτερό (!!!). Το θέαμα εκτός από ιδιαίτερα κιτς ήταν και γελοίο. Βέβαια το ύφος τους, των 50 ιμάμηδων δεν άφηνε περιθώρια για γέλια.

Μπήκαμε στο τέμενος, πάλι χωριστά.



Φωτογραφία με το κινητό

Δεν το ξέρω αλλά υποθέτω πως το όνομα του «Ο Βασιλιάς του φωτός» πρέπει να έχει σχέση με τον διάκοσμο.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.

Δεν υπάρχει χιλιοστό στους τοίχους που να μην καλύπτεται από καθρεφτάκια. Μικρά σαν ψηφίδες δημιουργούν περίτεχνες συνθέσεις που αντανακλούν τα φώτα δημιουργώντας ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό και εκτυφλωτικό αποτέλεσμα.



Φωτογραφία: Δημήτρης Τζ.

Το κουβούκλιο με τον τάφο είναι στη μέση. Το κιγκλίδωμά του εμποδίζει την άμεση επαφή αλλά επιτρέπει την οπτική αλλά και τη ρίψη χαρτονομισμάτων. Όλα γύρω από τον τάφο είναι στο πράσινο. Φυσικά το τέμενος είναι χωρισμένο στα δύο και άντρες και γυναίκες δεν έχουν καμιά οπτική επαφή, βλέποντας ο κάθε ένας το μισό μέρος του μόνο(!!!).


Είχε νυχτώσει για τα καλά σα βγήκαμε στο λαβύρινθο με τους δρόμους και τα δρομάκια. Ήταν όμως λες και ήταν μεσημέρι. Κόσμος πολύς και αυτοκίνητα ένα σωρό. Με το ζόρι σταμάτησε το βανάκι να μας πάρει. Το ξενοδοχείο ήταν κοντά και σε λίγα λεπτά καληνυχτίζαμε ο ένας τον άλλο και ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Η κούραση ήταν βαθιά και σε λίγη ώρα τα βλέφαρα βάρυναν και δεν άντεχαν άλλο. Ένας γενειοφόρος τροβαδούρος, καθισμένος σταυροπόδι απάγγελνε στίχους. Shab be kheir, καλή σου νύχτα καλέ μου Χάφεζ!


Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015dSHIRAZ141632015


Από το http://disaki.blogspot.gr/2015/05/blog-post.html

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

οσγελντι αφέντη.

 

[hydronetta]

khosh amadid!!
Ποτέ δεν θα κουραστώ να διαβάζω για το Ιράν

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

οκ. το είδα μετά ότι δεν χρειάζονται. άκυρο το μήνυμα

 

[KIKI]

ωραια , περιμενω συνεχεια ......

 

[giannoula]

Και γω και ανυπομονώ για τις υπέροχες φωτογραφίες που βγάζεις κάθε φορά!!

 

[KLEOPATRA]

Αχ αχ αχ μας ξαναθυμησες την Πολη ..και μου εχει καρφωθει στο μυαλο να παω για 28η

 

[dimosf]

1. Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!




Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 22 Espand 1393)


Τρεις ώρες αργότερα, στις 4.00 (ώρα Ιράν που είναι 1.30 ώρα μπροστά), προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Imam Khomeini (IKA) της Τεχεράνης. Μια μικρή καθυστέρηση με τις αποσκευές και περίπου 20 λεπτά η διαδικασία για τις βίζες και βγαίνουμε. Μας περιμένει ο Γιοσέφ, ο οδηγός του βαν που θα έχουμε στην Τεχεράνη. Ξεκινάμε για το ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε 2-3 ωρίτσες πριν έρθει με τον Hamid, τον ξεναγό μας γι αυτές τις δύο μέρες, για να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με τη χώρα και την πρωτεύουσά της.

Η Τεχεράνη είναι μια τεράστια πόλη. Αυτή καθεαυτή έχει περίπου 9.000.000 κατοίκους αλλά με τα προάστια πρέπει να υπερβαίνει τα 15.000.000, σύμφωνα με όλες τις πηγές που βρήκα.

​

Η πόλη αρχίζει να ξυπνάει, δεν έχει κίνηση και παντού υπάρχει μια σχετική καταχνιά. Νόμιζα πως είναι υγρασία. Αμ δε! Αιθαλομίχλη παρακαλώ! Οι εικόνες της πόλης δεν μας συγκινούν. Μάλλον απογοητευτικές θα έλεγα. Θα δούμε στη συνέχεια.

Αισθανόμουν τόση κούραση που αν ξάπλωνα θα ξύπναγα την επομένη, γι αυτό και προτίμησα να βγω για μια πρώτη βόλτα και γνωριμία με τη γειτονιά. Ήρθα έτσι σε πρώτη επαφή με τις χαρακτηριστικές εικόνες που θα βλέπαμε συνέχεια σε όποιο μέρος της χώρας κι αν πήγαμε.

​

Γυναίκες με τα κατάμαυρα τσαντόρ,

​

τοιχογραφίες με σκηνές που προπαγανδίζουν την επανάσταση

​

ή με όμορφες εικόνες έξω από σχολεία

​

και φυσικά με τη γραφή της γλώσσας των Περσών, τα Φαρσί, σε πινακίδες αλλά και το δρόμο.

(Οι Πέρσες ΔΕΝ είναι Άραβες και η γλώσσα τους δεν είναι τα αραβικά. Χρησιμοποιούν όμως το αραβικό αλφάβητο το οποίο έχουν εμπλουτίσει με παραπάνω γράμματα και γράφουν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Και όλα τους τα έντυπα ξεκινούν από το «τέλος», για τα δικά μας δεδομένα, προς την «αρχή». Οι αριθμοί όμως, αν και είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας γράφονται από αριστερά προς τα δεξιά).

 

[soudianos]

φωτό με σκηνές του δρόμου ή πλήθος κοσμου επιτρέπεται να παίρνουμε απ ότι βλέπω. οκ?

 

[mariath]

Σ' ευχαριστούμε για μια ακόμη υπέροχη ιστορία!

 

[dimosf]

Στις 10.30, έχοντας πάρει πρωινό κατεβήκαμε για να συναντήσουμε τον Hamid. Είναι ένας μικροκαμωμένος νεαρός, γύρω στα 30, ευγενέστατος και πολύ καλός γνώστης των Αγγλικών και των Γαλλικών (και σύντομα και των Κινέζικων, φαντάζομαι, μιας και τώρα μαθαίνει και αυτή τη γλώσσα). Μετά τις συστάσεις κουβεντιάσαμε για το πρόγραμμα της ημέρας. Μας θύμισε πως ήταν Παρασκευή (αργία για τους Μουσουλμάνους, αντίστοιχη με τη δική μας Κυριακή) που σημαίνει ότι πολλά είναι κλειστά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με επίσκεψη στο πάρκο Saadabad στα βόρεια της πόλης. Πριν όμως έπρεπε να πάμε να ανταλλάξουμε χρήματα.

Ξεκινήσαμε και ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πρώτο πονοκέφαλο στο Ιράν (απ’ ότι φαίνεται όχι για τους Πέρσες). Τη χαοτική κίνηση. Λες και ο ΚΟΚ έχει φτιαχτεί για να παραβιάζεται μέχρι το τελευταίο του άρθρο. Στους δρόμους υπάρχει ένα κουβάρι από λεωφορεία, αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζούς που έχεις την αίσθηση πως έχουν γίνει ένας κόμπος. Και όμως κινούνται. Τα φανάρια αναβοσβήνουν χωρίς να τους δίνει σχεδόν κανείς σημασία. Αν δεν έχεις θράσος δεν επιβιώνεις. Παρ' όλα αυτά είδαμε μόνο μερικά ψιλοτρακαρισματάκια (εμπλακήκαμε και εμείς σε ένα την τελευταία μέρα), άνευ σημασίας (!!!!!!!)

Φτάσαμε σε ένα ανταλλακτήριο για τη συναλλαγή. Τότε ήρθαμε σε επαφή με το δεύτερο πονοκέφαλο που έχει να κάνει με το νόμισμά τους. Απ’ έξω ένας τύπος με ένα «τούβλο» ριάλια κάνει μαύρη αγορά (!!!!). Έξω από το ανταλλακτήριο!! Μπήκαμε μέσα και βλέπω την ισοτιμία. 1,00 ΕΥΡΩ=3.500! Μα εγώ στο ίντερνετ είδα πως 1,00 ΕΥΡΩ=35.000 ριάλια. Που πήγε το μηδενικό;. Ρώτησα τον Hamid και αυτός μου εξήγησε.

Από το 1932 το επίσημο νόμισμα είναι το Ριάλι. Πρόκειται για υπερπληθωρισμένο, με χαρτονομίσματα με μεγάλο αριθμό μηδενικών που ξεκινάνε από 1.000 ριάλια μέχρι 1.000.000. Το τελευταίο όπως και το αμέσως μικρότερο (500.000) δεν είναι χαρτονόμισμα αλλά ένα τσεκ (σαν τα τράβελερ τσεκ). Δεν είναι όμως εκεί το βασικό πρόβλημα αλλά η χρήση μη επίσημου νομίσματος. Μέχρι το 1932 το νόμισμα της χώρας (Περσία) ήταν το Τόμαν που ισοδυναμεί με 10 ριάλια, ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν όλοι ανεξαιρέτως σήμερα. Έτσι αγοράζεις κάτι και σου λέει ο έμπορας: 10.000 τόμαν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δώσεις το νόμισμα που γράφει πάνω 100.000 μιας και είναι ριάλια. Μέχρι που φύγαμε δεν είχαμε εξοικειωθεί.

Μάλιστα ο Hamid μας είπε πως είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι τουρίστες και βλέπεις πολλούς να συνεννοούνται με χρώματα!!! Ένα γαλάζιο=1.000.000 ριάλια=100.000 τόμαν, ένα ροζ=500.000 ριάλια=50.000 τόμαν. Αισθανθήκαμε λίγο σαν την Ντάλια στο Παραπέντε (Α, ρε Καπουντζίδη, έγραψες πάλι!!).

Μετά τις εξηγήσεις έδωσα 500,00 ΕΥΡΩ, μου υπολόγισε 1.750.000 τόμαν και μου έδωσε 17.500.000 ριάλια (!!!!). Δεν πρόκειται να το συνηθίσω ποτέ! Και αυτή η αίσθηση να γίνεις από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμυριούχος!!

Πήραμε τα χρήματα και ξεκινήσαμε. Έπρεπε να διασχίσουμε την πόλη. Συνεχώς είχαμε την αίσθηση, πως να, τώρα θα γίνει! Τώρα θα «αγκαλιαστούμε»! Όλα όμως κυλάνε μια χαρά!

​

Βγήκαμε από το κέντρο προς τα βόρεια και βρεθήκαμε σε δρόμους με ευθύκορμα πλατάνια (γυμνά αυτή την εποχή) και ποταμάκια δεξιά και αριστερά που ανηφορίζουν στις πλαγιές των λόφων Tochal και Darband στους πρόποδες του πανύψηλου Alborz (υψόμετρο πάνω από 5500μ.) που δεσπόζει στα βόρεια της πόλης. Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του Πάρκου Saadabad.

​

Το πάρκο εκτείνεται σε μια έκταση 110 εκταρίων και έχει διάσπαρτα πάνω από 15 παλάτια και αρχοντικά. Σε αυτά, από την εποχή της δυναστείας των Qazar, περνούσε τα καλοκαίρια της η βασιλική οικογένεια, αλλά και άλλοι ευγενείς, στη δροσιά που έφερνε το βουνό. Και η επόμενη δυναστεία των Pahlavi συνέχισε να χρησιμοποιεί τα κτίρια και το χώρο για τον ίδιο σκοπό και μάλιστα πρόσθεσε κτίρια και κήπους. Μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979 τα κτίρια άλλαξαν χρήση. Το Πράσινο και το Λευκό παλάτι παρέμειναν όπως ήταν και είναι ανοικτά στο κοινό, ενώ κάποια άλλα χρησιμοποιούνται σαν εκθεσιακοί-μουσειακοί χώροι, που όμως δεν είναι μόνιμα ανοικτά. Για την είσοδο στο πάρκο και τα μουσεία πληρώνεις 15.000 τόμαν (150.000 ριάλια), περίπου 4,30 ΕΥΡΩ.

Όταν πήγα να πληρώσω για όλους, ο Hamid είδε που σάστισα για λίγο και μου λέει:

-Ένα γαλάζιο δώσε!!!!! (ένοιωσα τελείως Ντάλια!)

Πήρα τα ρέστα και ξεκινήσαμε. Το βανάκι θα μας περίμενε εκεί.

​

Οι δρόμοι είναι φοβερά ανηφορικοί και μας βγήκε η γλώσσα. Πρώτος προορισμός μας το Πράσινο παλάτι, που είναι πολύ ψηλά πάνω στο λόφο.

​

Το πάρκο είναι ένα δάσος.

​

Αν και την εποχή αυτή τα περισσότερα δέντρα δεν είχαν φύλλα, καταλαβαίνεις, πως το καλοκαίρι θα είναι πολύ πυκνό και πολύ δροσερό.

​

Προσπεράσαμε το Μουσείο του Νερού και φτάσαμε με τη γλώσσα έξω σε ένα πλάτωμα.

​

Μπροστά μας το κτίριο στεγάζει το Μουσείο των Αδελφών Omidvar.

​

Το κτίριο, της δυναστείας Qazar, είχε χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει τους αμαξάδες της βασιλικής οικογένειας και έχει εσωτερικά δύο δωμάτια με πλούσιο πλαστικό διάκοσμο. Μετά το 2003 ανακαινίστηκε και στεγάζει το μουσείο των δύο αδερφών που από το 1954 και για δέκα χρόνια γύρισαν όλο τον κόσμο, ξεκινώντας με 90 δολάρια.

​

Το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά στην αυλή είχε μια μεγάλη γυάλινη προθήκη με το ντεσεβό και μια από τις μοτοσυκλέτες τους μέσα. Ένα κατατοπιστικό κείμενο στα Φαρσί και τα αγγλικά δίνει πολλές πληροφορίες για τους αδερφούς Omidvar και το εγχείρημά τους.