dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.885
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας 1
- Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας 2
- Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας 3
- Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας 4
- Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας 5
- Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας 6
- Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων 1
- Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων 2
- Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων 3
- Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων 4
- Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων 5
- Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων 6
- Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων 7
- Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι 1
- Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι 2
- Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι 3
- Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι 4
- Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι 5
- Το πέρασμα του Ζάγκρου 1
- Το πέρασμα του Ζάγκρου 2
- Το πέρασμα του Ζάγκρου 3
- Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών 1
- Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών 2
- Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών 3
- Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών 4
- Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών 5
- Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών 6
- Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών 7
- Στο δρόμο για το Ισφαχάν 1
- Στο δρόμο για το Ισφαχάν 2
- Στο δρόμο για το Ισφαχάν 3
- Στο δρόμο για το Ισφαχάν 4
- Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1o 1
- Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1o 2
- Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1o 3
- Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1o 4
- Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1o 5
- Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2o 1
- Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2o 2
- Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2o 3
- Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2o 4
- Στο δρόμο της επιστροφής 1
- Στο δρόμο της επιστροφής 2
- Στο δρόμο της επιστροφής 3
7. Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015 (Panjshanbéh 28Espand 1393
Εκείνη τη μέρα (http://disaki.blogspot.gr/2016/01/blog-post_12.html), φύγαμε από τη Γιάζντ πρωί, κάναμε κάποιες στάσεις με πολλά ενδιαφέροντα και φτάσαμε στο Iσφαχάν όταν πια είχε βραδιάσει. Αφήσαμε τα πράγματά στο ξενοδοχείο και αφού φρεσκαριστήκαμε, κατεβήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη. Η βραδιά, αν και είχε σχετική υγρασία, ήταν γλυκιά.
Το ξενοδοχείο μας είναι στην άκρη μιας από τις γέφυρες (Felezibridge) του ποταμού Zayand-eRoud (Ζωοδότης ποταμός),που διαρρέει την πόλη. Η γέφυρα αυτή,
όπως και αρκετές άλλες, είναι σύγχρονες και χωρίς κάποιο ενδιαφέρον.
Υπάρχουν όμως κάποιες, που είναι πραγματικά στολίδια. Και ειδικά το βράδυ, που λάμπουν ακόμα περισσότερο!
Για τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής τα νερά του ποταμού έχουν δεσμευτεί με φράγμα και γι αυτό, μια συνηθισμένη εικόνα του, είναι αυτή του ξεροπόταμου. Εμείς όμως ήμασταν τυχεροί, γιατί είχε βρέξει τις προηγούμενες μέρες και για να μην ανέβει επικίνδυνα η στάθμη της τεχνητής λίμνης, είχαν αφήσει αρκετό νερό. Έτσι εμείς βλέπαμε να κυλά ένα κανονικό ποτάμι.
Και οι δύο όχθες του ποταμού είναι διαμορφωμένες σε καταπληκτικά πάρκα με πολύ πράσινο, σιντριβάνια, παιδικές χαρές
και πολλά γλυπτά.
Κατεβήκαμε στο πάρκο της βόρειας όχθης, που είναι από τη μεριά του ξενοδοχείου και κινηθήκαμε ανατολικά. Μέσα στο πάρκο είχε ελάχιστο κόσμο, σε αντίθεση με το χαμό που γινόταν στο δρόμο και τα πεζοδρόμια, λίγα μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας. Είδαμε όμως κάποια ζευγαράκια στα σκοτεινά να κάθονται δίπλα-δίπλα, χέρι-χέρι και να πέφτει που και που και κανένα φιλάκι. Σιγά μην υπακούσει η φύση στους μουλάδες!
Προορισμός μας ένα από τα στολίδια της πόλης. Η γέφυρα AllahverdiKhanή όπως την ξέρει ο κόσμος, γέφυρα Si-o-sePol, δηλαδή «Η γέφυρα με τις 33 καμάρες».
Σε λίγο την είδαμε από μακριά. Τι εικόνα!! Όλες οι καμάρες φωτισμένες δημιουργούν ένα μαγικό σύνολο!!
Η γέφυρα φτιάχτηκε μεταξύ 1599 και 1602 και είναι η μακρύτερη γέφυρα της πόλης. Tο μήκος της φτάνει σχεδόν τα 300μ (297,76μ).
Όταν φτάσαμε,είδαμε πως είχε πολύ κόσμο.Όλες οι παλιές γέφυρες είναι πεζοδρομημένες και είναι η χαρά του πεζού. Το πάνω επίπεδο είναι προσβάσιμο και για καροτσάκι.
Κόσμος πολύς πήγαινε κι ερχόταν,
καθόταν στα πεζούλια, φλέρταρε (ναι, φλερτάρουν και στο Ιράν, διακριτικά βέβαια) και που και που άκουγες κάποιον να τραγουδάει πολύ παθητικά. Είναι μια συνήθεια σε αυτές τις γέφυρες. Υπάρχει, μάλιστα, κάποια συγκεκριμένη μέρα της εβδομάδας, που γίνεται ένα είδος άτυπου διαγωνισμού τραγουδιού. Ξεκινά κάποιος ένα παθητικό, μακρόσυρτο, ανατολίτικο τραγούδι, το παίρνει στη συνέχεια κάποιος άλλος και πάει κορδόνι. Οι τραγουδιστάδες είναι αραγμένοι μέσα στις καμάρες και τους βλέπει μόνο όποιος είναι σε εκείνο το σημείο. Έτσι ακούς τραγούδι, που έρχεται πότε από εδώ, πότε από εκεί και εσύ απλά απολαμβάνεις. Σκέτη μυσταγωγία!!!
Κάτσαμε περίπου μια ώρα, απολαμβάνοντας τις εικόνες και χαζεύοντας τον κόσμο. Όλοι, μικροί, μεγάλοι, πραγματικά το χαίρονταν, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Η φωτογραφική μου μηχανή είχε πάρει φωτιά.
Άλλωστε οι εικόνες ήταν σκέτος πειρασμός.
Περάσαμε από τη γέφυρα απέναντι στη νότια όχθη και μέσα από το πάρκο πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Και σε αυτό το πάρκο πράσινο, νερά και γλυπτά. Κάτω από μια γέφυρα περάσαμε μέσα από ένα είδος υπόγειας διάβασης.
Εκεί, σε ένα πεζούλι, κάθονταν δυο νεαροί και κουβέντιαζαν. Δίπλα τους μια κιθάρα.
Μόλις μας είδαν, άρχισαν να τραγουδάνε. Ήταν υπέροχοι! Και δεν το έκαναν για χρήματα!
Ανεβήκαμε στη γέφυρα, που βγάζει στο ξενοδοχείο,
περάσαμε απέναντι, απολαμβάνοντας τις τελευταίες νυχτερινές εικόνες του ποταμού και μιας και πεινάγαμε, πήγαμε σε ένα μαγαζί, τύπου φαστφούντ, δίπλα στο ξενοδοχείο, για πίτσα.
Δίπλα στην πόρτα το τραπέζι του Νορούζ στρωμένο όπως απαιτεί η παράδοση. Αφού χορτάσαμε την πείνα μας πήγαμε δίπλα στο ξενοδοχείο μας.
Στο λόμπυ ένα ακόμα τραπέζι του Νορούζ, στρωμένο με τα καλούδια, που απαιτεί το έθιμό τους. Λίγες ακόμα φωτογραφίες και ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας.
Πριν όμως πέσουμε για ύπνο, ας πούμε δυο λόγια για το Εσφαχάν ή Ισφαχάν ή Ισπαχάν, που από παλιά το χαρακτήριζαν σαν «το μισό του κόσμου» (Isfahan-nesf-e-jahan) για τα μνημεία και την ομορφιά του!
Βρίσκεται στη θέση της αρχαίας πόλης Ασπάντανα, αν και τα ευρήματα δείχνουν κατοίκηση από την παλαιολιθική εποχή. Έφτασε στη μεγάλη της ακμή τον 17ο αι. Ο σάχης Abbas ο Α΄ (ο μεγάλος), το 1598, μετέφερε την πρωτεύουσα του βασιλείου του, από την Qazvin στο Ισφαχάν, που ήταν στο κέντρο της Περσίας και τη στόλισε με μοναδικής ομορφιάς καλούδια. Στολίδια, που είχαμε έρθει να δούμε και που για χάρη τους ταξιδεύουν από τα πέρατα του κόσμου να τα θαυμάσουνε.
Σήμερα είναι η 3η πόλη του Ιράν με πληθυσμό που ξεπερνά το 1.750.00 ψυχές και είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Από πολλούς (ανάμεσά τους κι εγώ) θεωρείται η ομορφότερη πόλη του Ιράν (είπαμε, «το μισό του κόσμου»!!!).
Το πετράδι αυτό του «περσικού στέμματος» μας υποδέχτηκε με τις ωραιότερες εικόνες, που θα μπορούσε να μας φιλέψει.
Υποκλίνομαι στα κάλλη σου «ουρί» του Περσικού Παραδείσου* και εύχομαι τα όνειρά μου να είναι αντάξια των εικόνων, που μου χάρισες. Καλή σου νύχτα!
*Η λέξη «Παράδεισος» σημαίνει στα φαρσί «περιφραγμένος κήπος αναψυχής». Σήμερα χρησιμοποιείται παντού με την έννοια που ξέρουμε και προφανώς υποδηλώνει τον «Κήπο της Εδέμ».
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 29 Espand 1393
Ξύπνησα με μια ανυπομονησία να επισκεφτούμε την πλατεία του Ιμάμη και να χαρούμε τα καλούδια αυτής της πόλης. Άλλαι, όμως αι βουλαί του Αμπάς!
Στο πρωινό μας έκανε μια άλλη πρόταση. Να αφήσουμε την Πλατεία του Ιμάμη για το Σάββατο, την Πρωτοχρονιά τους, που το κλίμα θα ήταν πιο εορταστικό.
-Μα δεν θα είναι όλα κλειστά;
-Τίποτα δεν θα είναι κλειστό. Ίσα-ίσα που περιμένουν πελάτες.
Πρότεινε λοιπόν, να πάμε να δούμε κάποια άλλα αξιοθέατα και να αφήσουμε για το τέλος τα κορυφαία.
Η απόφαση ήταν δική μας. Αν και είχαμε τους ενδοιασμούς μας συμφωνήσαμε
και ξεκινήσαμε για το Πάρκο των Πουλιών. Ένας ζωολογικός κήπος μόνο για πουλιά, στα δυτικά της πόλης, δίπλα στο ποτάμι.
Ο χώρος είναι πολύ περιποιημένος και οργανωμένος.
Εκτός από την επίσκεψη, μπορεί κάποιος να δει το πάρκο από ψηλά, μέσα από τα καθίσματα του εναέριου (τελεφερίκ). Από κόσμο χαμός!
Δεκάδες διαφορετικά είδη πουλιών, από τα πέρατα του κόσμου, άλλα γνωστά και οικεία,
άλλα γνωστά από βιβλία, ντοκιμαντέρ ή φωτογραφίες και άλλα τελείως άγνωστα. Μεγάλα μεταναστευτικά και μικρά παραδείσια. Οικόσιτα ή άγρια, αρπακτικά ή σποροφάγα και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Φυσικά το εθνικό πουλί της χώρας, το παγώνι, είχε την τιμητική του. Κυρίως στο θαυμασμό των Περσών.
Κάτσαμε εκεί μέσα περίπου δύο ώρες.
Ξανά στο βανάκι για να πάμε στα νότια της γέφυρας Si-o-sePol, στην Αρμένικη γειτονιά.
Τον 17ο αι. ο Σάχης Abbas, στη διάρκεια κάποιας εκστρατείας του στην περιοχή Julfa της Νότιας Αρμενίας, εντυπωσιάστηκε από την τέχνη και την αξιοσύνη των Αρμένιων εμπόρων. Κατάφερε να πείσει μερικές χιλιάδες από δαύτους να μετοικήσουν στο Ισφαχάν, όπου εγκαταστάθηκαν σε ξεχωριστή συνοικία, που την ονόμασαν Νέα Julfa, και φυσικά μεγαλούργησαν, κρατώντας το εμπόριο,
κυρίως των χαλιών, στα χέρια τους, κάτι που συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Καρδιά της συνοικίας αυτής είναι ο Καθεδρικός ναός του Σωτήρα ή Vank.
Το βανάκι μας άφησε έξω από τον Καθεδρικό. Εκεί, το 2007, στήθηκε το άγαλμα του Αρχιεπίσκοπου KhachatourKesaratsi, που το 1636, ίδρυσε στο Vankτο πρώτο τυπογραφείο στο Ιράν και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Ο χώρος θυμίζει οχυρωμένο μοναστήρι με ψηλό μαντρότοιχο ένα γύρω,
τον ναό με τον τρούλο, που θυμίζει αντίστοιχο τζαμιού
και διάφορα κτίρια γύρω του.
Σε ένα από αυτά στεγάζεται το μουσείο της αρμένικης κοινότητας του Ισφαχάν.
Το μεγάλο ενδιαφέρον βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού και τη «διακόσμηση» του.
Δεν υπάρχει εκατοστό, που να μην είναι καλυμμένο, είτε με εικόνες,
είτε με διακόσμηση σαν αυτή των τζαμιών.
Ειδικά ο θόλος είναι σαν περσικό χαλί (!!),
ενώ ένας μικρότερος, πάλι με παρόμοια διακόσμηση, αλλά και με τέσσερεις ένθετες εικόνες.
Οι εικόνες είναι δυτικότροπες και πολλές από αυτές θυμίζουν λαϊκή τέχνη.
Εντυπωσιακό είναι και το ιερό, που δεν έχει τέμπλο, αλλά ένα περίτεχνο παραπέτασμα, ανοικτό, όταν πήγαμε εμείς. Γενικά η εντύπωση ήταν χρώμα και πάλι χρώμα,
όπως στο πολύχρωμο κουβούκλιο (δεσποτικός θρόνος; ).
Θαυμάσαμε το χώρο, εμείς και πολλοί άλλοι και βγήκαμε να πάμε στο μουσείο.
Τα εκθέματα χωρίζονται σε εκκλησιαστικά
και κοσμικά.
Θρησκευτικά χειρόγραφα
και τυπωμένα βιβλία,
εικόνες,
ξυλόγλυπτοι σταυροί,
κοσμικά βιβλία, πορτρέτα Αρμενίων,
μουσικά όργανα
και άλλα πολλά. Πολλά από τα εκθέματα πάνε πίσω στον 11ο-12ο αι. και τα έφεραν μαζί τους από την πατρίδα τους.
Εκεί τελείωσε η επίσκεψη μας στο Ναό του Σωτήρος των Αρμενίων της πόλης, αλλά δεν θα φεύγαμε ακόμα από την αρμένικη γειτονιά.
Βγαίνοντας άρχισε να βρέχει και σύντομα έριχνε νερό με το τουλούμι.
Έτσι, πήγαμε για ένα καφέ-τσάϊ εκεί κοντά στο σκεπασμένο αίθριο ενός μαγαζιού. Μέχρι να πιούμε το ρόφημά μας, η βροχή σταμάτησε και ήλιος βγήκε λαμπρός. Βγήκαμε κι εμείς, σαν τα σαλιγκάρια, να περπατήσουμε στη γειτονιά με τα σπίτια
με τις περίτεχνες διακοσμήσεις.
Είδαμε και ένα μουσικό με ένα είδος λύρας (Qeychak/Qichak), που τον συνόδευαν δύο παιδιά με ντέφια. Όμορφη, ανατολίτικη εικόνα!
Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, όταν το βανάκι μας άφησε σε ένα κεμπαμπάδικο τελείως λαϊκό.
Νοστιμότατα το κεμπάμπ και το ρύζι και τα λαχανικά που το συνόδευαν. Ο Δημήτρης δοκίμασε μια πιπεριά και αποφάνθηκε πως δεν καίει. Πήρα και εγώ τη δική μου και κόντεψα να αφήσω τα κοκκαλάκια μου στο Ισφαχάν. Μου κόπηκε η ανάσα, δάκρυα τρέχανε ποτάμι, κοκκίνισα και νόμισα πως είχα καταπιεί ένα μαγκάλι κάρβουνα! Είδα και έπαθα να συνέρθω. Ξέροντας πως ο Δημήτρης τα τρώει τα καυτερά τα έβαλα μαζί του. Δοκίμασε τότε από την πιπεριά, που είχα αφήσει και έπαθε κι αυτός τα ίδια! Όντως η δική του δεν έκαιγε.
Αφού συνήλθαμε από την «καυτή» εμπειρία του γεύματος, σηκωθήκαμε να πάμε σε ένα άλλο αξιοθέατο.
Περίπου 3χμ ανατολικά από εκεί που ήμασταν είναι ή, κατά γενική ομολογία, ομορφότερη γέφυρα της πόλης. Η γέφυρα Khajou.
Μικρότερη σε μήκος από την Si-o-sePol,
έχει το χαρακτηριστικό πως στις δύο άκρες της, αλλά και στη μέση, έχει κτίσματα σαν «προμαχώνες» και από τις δύο μεριές της γέφυρας. Δηλ. τρεις, από τη μεριά που έρχεται το νερό και τρεις, από εκεί που φεύγει.
Έχει σκαλιά, που φτάνουν μέχρι το νερό και έχει κι αυτή δύο επίπεδα.
Μέσα στα κτίρια έχει κάποια μαγαζάκια με αναμνηστικά και μέχρι πριν λίγο καιρό λειτουργούσε εκεί και ένα τσαγάδικο, που πρέπει να ήταν από τα πιο όμορφα της Περσίας, αλλά σίγουρα αυτό με την πιο όμορφη θέση! Δυστυχώς είχε πια κλείσει, όταν πήγαμε εμείς. Ποιος ξέρει αν θα ανοίξει και πάλι κάποια στιγμή.
Το εκπληκτικό με αυτή τη γέφυρα είναι η ακουστική μέσα στις καμάρες της. Ο Αμπάς μας έκανε μια επίδειξη. Ένας σε μια καμάρα, με το αυτί σε συγκεκριμένο σημείο και ό άλλος στην καμάρα απέναντι, περίπου δύο μέτρα απόσταση, να ψιθυρίζει πολύ χαμηλά στο αντίστοιχο σημείο. Ε, ο πρώτος άκουγε πεντακάθαρα, λες και κουβεντιάζανε τετ α τετ (!!!!). Λόγω αυτής της τέλειας ακουστικής, την προτιμούν οι αυτοσχέδιοι τραγουδιστάδες και σε αυτή γίνεται ο εβδομαδιαίος άτυπος διαγωνισμός του τραγουδιού.
Ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί όσο ήμασταν εκεί, ακούσαμε κάποιον να τραγουδά, από κάποιο σημείο που δεν βλέπαμε.
Περίπου 5 χμ βόρεια της γέφυρας είναι η πλατεία του Ιμάμ Αλή. Είναι μια πλατεία σε δύο επίπεδα. Το κάτω είναι ένας μεγάλος κυκλικός κόμβος με χιλιάδες αυτοκίνητα. Μερικές κυλιόμενες σκάλες οδηγούν στο πάνω επίπεδο, όπου στη μια μεριά έχει πάλι δρόμους και πολύ κίνηση, αλλά από την άλλη έχει άλλου είδους κίνηση.
Ένα μεγάλο παζάρι με πολύ κίνηση, πολλά μικρά μαγαζιά, που στριμώχνονται το ένα κολλητά στο άλλο
και μια πύλη, που οδηγεί σε ένα στενό και σκοτεινό διάδρομο,
για να καταλήξει σε μια τεράστια αυλή, την αυλή του σημαντικότερου τζαμιού της πόλης.
Καλώς ήρθατε στο Τέμενος της Παρασκευής (Masjid-e-Jāmeh).Το τέμενος αυτό, μπορεί να μην είναι το πιο εντυπωσιακό, αλλά είναι το πιο παλιό (από τα παλαιότερα, εν ενεργεία, της χώρας) και το πιο σημαντικό, όπως όλα τα Τεμένη της Παρασκευής (Τζαμί Τζαμέχ), όλων των πόλεων, που είναι κάτι σαν τη μητρόπολη ή τον καθεδρικό κάθε μιας και που πολλές φορές είναι και το μεγαλύτερο.
Το Τζαμί της Παρασκευής του Isfahan ξεκίνησε να χτίζεται γύρω στα 771 και η οικοδομική δραστηριότητα συνεχίζεται σχεδόν μέχρι τις μέρες μας, με προσθήκες, ανακατασκευές, συντηρήσεις, ανακαινίσεις κλπ.
(φωτογραφία από το ίντερνετ)
Το κτιριακό συγκρότημα αναπτύσσεται γύρω από την μεγάλη αυλή
με κύριο αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό το στυλ των τεσσάρων Ιβάν,
με την τοποθέτηση τεσσάρων πυλών,
που ανά δύο είναι αντικριστά σχηματίζοντας σταυρό.
Στο μέσο της αυλής είναι η υπερυψωμένη βρύση.
Άλλο χαρακτηριστικό είναι τα Muqarnas, οι διακοσμήσεις με πολλές, διαδοχικές μικρές ή μεγαλύτερες κόγχες, σε θόλους και ημιθόλια, κυρίως πάνω από τις μεγάλες πύλες των Ιβάν. Φυσικά το ενδιαφέρον δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά τα στοιχεία.
Υπέροχη διακόσμηση με τούβλα σε διάφορα σημεία,
περίτεχνη πλαστική διακόσμηση,
εντυπωσιακά στολισμένοι τρούλοι, όπως ο βόρειος τρούλος, υπόστυλες αίθουσες προσευχής,
χαμηλοτάβανες
ή ψηλοτάβανες και άλλα πολλά. Από το 2012, φιγουράρει στη λίστα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Αφού περιπλανηθήκαμε στους χώρους του υπέροχου αυτού τζαμιού, φωτογραφίσαμε αριστουργήματα, αλλά φωτογραφηθήκαμε κι εμείς, ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση, μιας και αυτή η μέρα είχε πολλά θαυμαστά αλλά τόσα πολλά, που το μυαλό θέλει το χρόνο του να ξεκουραστεί και να τα αφομοιώσει.
Δεν θέλαμε όμως να τελειώσουμε τη μέρα μας έτσι και αποφασίσαμε να πάμε για δείπνο στο Abbasi Hotel, ίσως (μάλλον όχι ίσως αλλά σίγουρα) το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης και ένα από τα καλύτερα της χώρας, από μόνο του ένα αξιοθέατο.
Αφού φρεσκαριστήκαμε λίγο, κατεβήκαμε για να πάμε για φαΐ. Εν τω μεταξύ, έβρεχε με το τουλούμι. Καλέσαμε δύο ταξί και σε 5 λεπτά κατεβήκαμε μπροστά στη είσοδο του ξενοδοχείου Abbasi.
Το ξενοδοχείο αυτό χτίστηκε περίπου πριν 300 χρόνια σαν καραβάνσαράϊ και ανακαινίστηκε στη δεκαετία του 1950 για να λειτουργήσει σαν ξενοδοχείο. Πολλοί, που αδυνατούν να μείνουν σε αυτό, λόγω κόστους, ντόπιοι και τουρίστες, το επισκέπτονται για να δουν τους χώρους του, να πιούν ένα τσάι ή να φάνε. Έτσι, βλέπει κανείς κόσμο να περιφέρεται στους διάφορους, κοινόχρηστους χώρους,
την υπέροχη αυλή-κήπο
ή να κάθεται στο καταπληκτικό τσαϊχανέ
και τα εστιατόρια.
Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό!!
Κάναμε κι εμείς βόλτες, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και φτάσαμε στο εστιατόριο selfservice. Είχε φαγητά από όλες τις περιοχές της χώρας και έτσι δοκιμάσαμε μια ποικιλία, που θα την ονομάζαμε «πανόραμα της Ιρανικής κουζίνας». Εξαιρετικό φαγητό σε λογική τιμή.
Όταν βγήκαμε η βροχή είχε σταματήσει και έτσι το πήραμε ποδαράτο, απολαμβάνοντας, για άλλη μια φορά, τις νυχτερινές εικόνες της πόλης.
Παραμονή πρωτοχρονιάς, μιας αλλιώτικης πρωτοχρονιάς, με κόσμο πολύ στους δρόμους και φώτα. Παντού φώτα!!
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε και τα μεσάνυχτα ακούσαμε κόρνες αυτοκινήτων. Οι Ιρανοί γιορτάζανε τον ερχομό του νέου τους χρόνου.
Καλή Χρονιά!!
Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANIESFAHAN192032015
Από το: http://disaki.blogspot.gr/2016/02/i-1.html
8. Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο
Σάββατο 21 Μαρτίου 2015 (Shanbéh 1 Farvardīn 1394)
HappyNorouz!! Καλή χρονιά! Ευτυχισμένο το 1394!
Ξημέρωσε η Ιρανική Πρωτοχρονιά και η μέρα, που θα επισκεπτόμασταν μερικά από τα σημαντικότερα αριστουργήματα εκείνου του τόπου. Η μέρα θα κυλούσε ολόκληρη στην Πλατεία του Ιμάμη και τα γύρω της.
Αρχή του παραμυθιού, λοιπόν, με πρώτη στάση στο Παλάτι ChehelSotoun. Κυριολεκτικά σημαίνει το «Παλάτι με τις 40 κολώνες».
Βρίσκεται σε ένα πάρκο, πολύ κοντά στην Πλατεία του Ιμάμη και είναι κτισμένο στην άκρη μιας παραλληλόγραμμης λίμνης-δεξαμενής-σιντριβανιού, στην οποία και καθρεφτίζεται. Εκεί καθρεφτίζεται και η είσοδος του παλατιού με τις 20 κολώνες, που γίνονται μέσα στο νερό άλλες τόσες. Από εκεί και ο αριθμός 40 του ονόματός του. Φτιάχτηκε στο πρώτο μισό του 17ου αι. από τον Σάχη AbbasII, δισέγγονο του μεγάλου AbbasI, και χρησίμευε για αναψυχή και για να δέχεται ο Σάχης τις επίσημες αντιπροσωπίες.
Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνταν οι περίτεχνα διακοσμημένες αίθουσες,
αλλά και οι βεράντες, ανάλογα με τον καιρό και τη θερμοκρασία.
Οι τοίχοι είναι παντού καλυμμένοι με τοιχογραφίες, παραστάσεις με πλακίδια (δυστυχώς λεηλατημένα, στολίζουν σήμερα πολλά από τα μεγάλα μουσεία του κόσμου)
και καθρέφτες σε περίτεχνους συνδυασμούς και συνθέσεις.
Το πιο εντυπωσιακό, όμως είναι οι πίνακες, που κοσμούν το χώρο.
Σκηνές από μάχες,
όπως η Μάχη του Chaldiran(23/8/1514)
και σκηνές από μεγαλειώδεις γιορτές, με μουσικούς, χορό, φαΐ και κρασί,
όπως αυτός με το συμπόσιο του Σάχη AbbasI για την υποδοχή του Εμίρη του Τουρκεστάν.
Στην πιο χαμηλή ζώνη σκηνές κυνηγιού,
και πολλές σκηνές αναψυχής στην εξοχή
με γυναίκες,
μουσική
και πάντα κρασί.
Σε αυτές τις τελευταίες η απεικόνιση του φυσικού τοπίου μου θύμισε ανάλογα σε βυζαντινές εικόνες.
Πίνακες υπάρχουν και στις βεράντες
και μεγάλο ενδιαφέρον έχουν αυτοί, που παριστούν Ευρωπαίους.
Αφού περιηγηθήκαμε σε όλους τους χώρους, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.
Μέσα στον κήπο και δίπλα στην πύλη, μια γιούρτα (σκηνή των νομάδων της κεντρικής και βόρειας Ασίας) λειτουργεί σαν κατάστημα με διάφορα υφαντά και ρούχα.
Βγαίνοντας μπήκαμε σε ένα μικρότερο πάρκο με προτομές προσωπικοτήτων του Ιράν και, σε λίγο, ώ του θαύματος,
μπροστά στα θαμπωμένα μάτια μας η δεύτερη σε μέγεθος πλατεία του κόσμου, μετά την Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου.
Κυρίες και κύριοι η πλατείαNaqsh-e Jahan, η πλατεία του Ιμάμη (ή του Σάχη, όπως λεγόταν παλιότερα), το Μεϊντάνι (Maidan). Φτιάχτηκε μεταξύ του 1598 και του 1629και το όνομα της, κατά λέξη, σημαίνει «η εικόνα του κόσμου».
Έχει διαστάσεις 560Χ160μ., ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο σιντριβάνι και γύρω του λουλούδια. Πολλά λουλούδια.
Ένα γύρω στην πλατεία, βρίσκονται μερικά από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της παγκόσμιας Ισλαμικής τέχνης! Δίκαια φιγουράρει στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, από το 1979.
Τέσσερα είναι τα σπουδαία κτίρια αυτής της πλατείας.
Στη δυτική πλευρά είναι το παλάτι που έκτισε για τον εαυτό του ο μεγάλος Σάχης AbbasI, το ΠαλάτιAliQapu.
Απέναντί του, στην ανατολική πλευρά το ΤζαμίLotfollah
καιστη νότια πλευρά το μεγάλο ΤζαμίMasjed-eShah, Τζαμί του Σάχη ή, όπως θέλησε η τωρινή κατάσταση πραγμάτων να λέγεται, Τζαμί του Ιμάμη.
Τέλος στη βόρεια πλευρά δεσπόζει η πύλη του Μεγάλου Παζαριού της πόλης.
Η πλατεία χωρίζεται από την υπόλοιπη πόλη με ένα διώροφο περιτοίχισμα με καμάρες που ενώνει τα τέσσερα κτίρια μεταξύ τους και στεγάζει εργαστήρια και καταστήματα. Σε συνδυασμό με το μεγάλο παζάρι, δημιουργείται μια τεράστια, μια απέραντη αγορά. Έτσι κάθε φορά που βγαίνεις από κάποιο από τα μεγάλα μνημεία, χώνεσαι μέσα στην αγορά και πάει λέγοντας.
Το πρώτο κτίριο που φτιάχτηκε, ήταν το Τζαμί των γυναικών του χαρεμιού, τοΤζαμί Lotfollah, φτιαγμένο έτσι, που να προστατεύει τις γυναίκες του χαρεμιού από τα αδιάκριτα βλέμματα. Αυτός είναι ο λόγος, που το τζαμί αυτό δεν έχει κανένα μιναρέ. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πλατείας
και ξεχωρίζει από τη διακόσμηση του θόλου του, στην οποία δεσπόζει το μπεζ χρώμα στα πλακίδια, που τον καλύπτουν. Αντίθετα, στην πρόσοψη και την πύλη του, κυριαρχεί το μπλε χρώμα.
Πλακίδια με το συνδυασμό των δύο αυτών χρωμάτων, καλύπτουν κάθε τετραγωνικό εκατοστό του εσωτερικού του.
Ένα εξαιρετικά κομψό μιχράμπ,
ζώνες με στίχους από το κοράνι
και περίτεχνες διακοσμήσεις παντού, σε θαμπώνουν, σε λιγώνουν, από την τόση ομορφιά τους.
Από αυτό το τζαμί, ξεκινήσαμε κι εμείς, αφού βεβαίως θαυμάσαμε την πλατεία από κάθε γωνιά της,
τα μόνιππα που πηγαινοέρχονταν, κουβαλώντας ευτυχισμένες οικογένειες και κυρίως τρισευτυχισμένα πιτσιρίκια, ανακατευτήκαμε με τους πάρα πολλούς ντόπιους και απολαύσαμε τη γιορταστική, την πρωτοχρονιάτικη ατμόσφαιρα, μαζί τους.
Βγαίνοντας από το τζαμί, χωθήκαμε στα μαγαζιά, χαζεύοντας την πολύχρωμη πραμάτεια τους.
Καταλήξαμε σε ένα μαγαζί με σταμπωτά υφάσματα, πολύ όμορφης τέχνης. Μιας και τα όμορφα χαλιά δεν ήταν για την τσέπη μας, περιοριστήκαμε σε σταμπωτά τραπεζομάντηλα και δεν το μετανιώσαμε.
Εκτός από το εμπόρευμα, σε ένα τοίχο είχε αρκετές από τις ξύλινες στάμπες που χρησιμοποιούν για την κατασκευή τους.
Με τσάντες στα χέρια βγήκαμε και χαζέψαμε τους Haji Firuz, τις παραδοσιακές φιγούρες της Περσικής πρωτοχρονιάς, που ντυμένες στα κόκκινα και με μαύρα βαμμένα πρόσωπα, παίζουν το ντέφι τους, χορεύουν και τραγουδάνε στους δημόσιους χώρους.
Σειρά είχε η επίσκεψη στο Τζαμί του Ιμάμη (ή του Σάχη, μέχρι πριν κάποιες δεκαετίες), του 1638. Θεωρείται το αριστούργημα του Σάχη AbbasI, που ζήτησε από τον αρχιτέκτονά του, Αμπντούλ Κασίμ, να το φτιάξει όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Το Ιβάν της πύλης με τους δύο μιναρέδες, που φτάνουν τα 32μ. ύψος, δεσπόζει στη νότια πλευρά της πλατείας. Κυρίαρχο χρώμα στα πλακίδια, που την καλύπτουν, είναι το γαλάζιο (σε όλες του τις αποχρώσεις), όπως και σε όλα τα κτίρια του τεμένους, μέσα κι έξω, χωρίς βέβαια να λείπουν και άλλα χρώματα, που δίνουν το ιδιαίτερο τόνο τους , όπως το λευκό ή το κίτρινο.
Εξαιρετικά εντυπωσιακή η κυψελοειδής κόγχη ψηλά στην οροφή του Ιβάν με τα περίτεχνα μουκαρνάς της. Περνώντας το σχετικά μικρό πορτώνι και στη συνέχεια ένα σκοτεινωπό διάδρομο, στρίβεις ελαφρά δεξιά και να,
ανοίγεται μπροστά σου η τετράπλευρη αυλή με τα Ιβάν της. Όλο το συγκρότημα έχει διαφορετικό προσανατολισμό από την πύλη και την Πλατεία, με σκοπό να κοιτά προς τη Μέκκα.
Απέναντι είναι η τριπλή αίθουσα του κεντρικού χώρου προσευχής με τους δύο μιναρέδες στο Ιβάν του. Από πάνω ο θόλος, που φτάνει τα 52μ. ύψος (εξωτερικά, γιατί εσωτερικά είναι κατά πολύ χαμηλότερος, δημιουργώντας ανάμεσα τους ένα κενό περίπου 12μ).
Μπαίνουμε στους διάφορους χώρους
και τις αυλές, και απλά θαυμάζουμε.
Χρώματα και σχέδια να λιγώνουν βλέμμα, νου και ψυχή. Όπως λέει η Λολίτα Γεωργίους στο βιβλίο της «Περσία, πορεία σε φως και σκιά», «[…] θαρρείς πως το ουράνιο τόξο διαλύθηκε και ξανασχηματίστηκε, αποκτώντας όγκο, καμπύλες και επιφάνεια.[…]». Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα!! Και φυσικά, να συμφωνήσω με την UNESCO, που έχει βάλει όλα αυτά τα «καλούδια» στη λίστα με τα Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς!
Σε μια από τις αυλές κάτσαμε να ξαποστάσουμε, παρέα με κάποιους Πέρσες. Πάντα, σαν άκουγαν πως ήμασταν Έλληνες, η απάντηση ήταν μία: WelcometoIran! Και δώστου, να βγάλουμε μαζί φωτογραφίες! Πολλοί οι Ιρανοί σε όλους τους χώρους.
Καλοντυμένοι (ίσως πολύ φανταχτερά για τα γούστα μας), μιας και ήταν η πρωτοχρονιά τους.
Συνεχίσαμε λίγο ακόμα και βγήκαμε.
Το μεσημέρι είχε προχωρήσει για τα καλά και διαλέξαμε ένα από τα εστιατόρια, που βρίσκονται μέσα στις στοές της πλατείας.
Το εσωτερικό σε παραπέμπει σε «Χίλιες και μία νύχτες».
Πολλοί κάθονταν οκλαδόν, πάνω σε χαλιά και έτρωγαν, ενώ άλλοι (μαζί κι εμείς) σε κανονικά τραπέζια. Το φαγητό, αν και αρκετά καλό δεν ήταν ανάλογο του χώρου.
Αφού χορτάσαμε κάναμε την περατζάδα μας από τα μαγαζιά. Στο μέρος που ήμασταν είχε πολλά με μινιατούρες. Όμορφη τέχνη, αλλά με τιμές αρκετά τσιμπημένες. Μπήκαμε σε ένα να ρωτήσουμε και ο ιδιοκτήτης του, ευγενέστατα μας έδειξε πως φτιάχνονται.
Πήρε την επαγγελματική του κάρτα, τη γύρισε ανάποδα και με ένα λεπτό πινέλο, σχεδίασε τον ποιητή Χαφέζ! Αφού το υπέγραψε, το πρόσφερε στη Μαριάννα, χωρίς να δυσανασχετήσει, που δεν αγοράσαμε τίποτα. Ιρανοί!!!
Αφού τελειώσαμε και από αυτό το μάθημα τέχνης και ευγένειας, ήρθε η ώρα να εντρυφήσουμε στη χλιδή της δυναστείας των Σαφαφιδών.
Ήρθε η ώρα να επισκεφτούμε το ΠαλάτιAliQapu, το παλάτι, που έχτισε ο AbbasI, που ήταν συνάμα το όριο ανάμεσα στο βασιλιά και τους υπηκόους του, αλλά και το μέρος της επαφής τους, μιας και από τον μεγάλο εξώστη ο βασιλιάς παρακολουθούσε όλα τα τεκταινόμενα στο Μαϊντάν. Άλλωστε Qapu σημαίνει πύλη και μια πύλη χωρίζει και ταυτόχρονα συνδέει δύο χώρους.
Το παλάτι αυτό έχει έξι ορόφους και μια μεγάλη, υπόστεγη βεράντα. Στην πρόσοψη, στις δύο πάνω γωνίες, τα πορτρέτα των Χομεϊνί και Χαμενεΐ, υπενθυμίζουν σε όλους, ποιος κάνει κουμάντο, τώρα πια. σε εκείνα τα μέρη!
Δυστυχώς, λόγω έργων συντήρησης το μεγαλύτερο μέρος του ήταν κλειστό. Ήταν ανοικτό όμως ένα μέρος και κυρίως το μεγαλύτερο μέρος της βεράντας.
Ανεβήκαμε από μια σχετικά στενή, αλλά πλούσια στολισμένη σκάλα.
Η αίθουσα του θρόνου, που είδαμε είχε περίτεχνη διακόσμηση,
κυρίως φυτική,
αλλά και με κάποιες σκηνές με ζώα
και ανθρώπους. Είναι γνωστό πως ο AbbasI, αν και πιστός μουσουλμάνος, διαχώριζε απόλυτα το κράτος του, από τον κλήρο. Ήταν λάτρης του κρασιού, της μουσικής, του χορού και γενικά των κοσμικών απολαύσεων και δεν έχανε ευκαιρία να το δείξει.
Η θέα από την βεράντα προς την πλατεία είναι ανεπανάληπτη. Το Μαϊντάν με το μέγεθος και το μεγαλείο του είναι μπροστά στα πόδια σου!!
Αριστερά μας, στο βορινό άκρο της πλατεία είναι η είσοδος του Μεγάλου Παζαριού.
Μια πύλη (πύλη Qeysarieh) με όμορφες τοιχογραφίες, δυστυχώς με αρκετές ζημιές, λόγω του χρόνου, που έχει περάσει από πάνω τους.
Οι περισσότερες παριστούν μάχες
ενώ κάποια με θέμα συμποσίου είναι αρκετά δυτικότροπη.
Το παζάρι είναι, από μόνο του, μια χαώδης πόλη, ένας λαβύρινθος από διαδρόμους πολλών χιλιομέτρων
που στεγάζουν, κάθε είδους εμπορική δραστηριότητα. Εκεί βρήκαμε και αγοράσαμε μινιατούρες σε κόκκαλο καμήλα, σε προσιτή τιμή.
Η πιο αστεία εικόνα είναι αυτή των πύργων του Άϊφελ MadeinChina! Αυτό θα πει παγκοσμιοποίηση!!
Το απόγευμα είχε προχωρήσει και η νύχτα έρχονταν με γοργό ρυθμό.
Αφήσαμε την ανεπανάληπτη εκείνη πλατεία και με τα πόδια πήγαμε να δούμε άλλο ένα παλάτι. Το παλάτι Hasht Behesht (Οκτώ Παράδεισοι) του 1660, που βρίσκεται μέσα στον κήπο Bargh-e Bolbol (Κήπος του Αηδονιού). Μιας και η ώρα είχε περάσει και ήμασταν πολύ κουρασμένοι, δεν μπήκαμε μέσα.
Άλλωστε, κάποια πράγματα φαίνονταν απ’ έξω και περιοριστήκαμε σε ότι βλέπαμε από εκεί. Πήρε το όνομά του γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, ο τότε ηγεμόνας, στέγαζε εκεί 8 οδαλίσκες «παραδείσιας» ομορφιάς!
Ενδιαφέρον, ακόμη, παρουσιάζει ένα θαυμάσιο κτίριο κατασκευασμένο το 1710 για σχολή Δερβίσιδων, το Shah Hussain madrasa ή Madrasa της λεωφόρου Chahar Bagh (λεωφόρου των 4 κήπων), το οποίο είδαμε περνώντας απ’ έξω, την ώρα που το σούρουπο έπεφτε πια στην πόλη.
Τελικός μας προορισμός για αυτή την τόσο υπέροχη, την τόσο γεμάτη μέρα, ήταν ένα ρόφημα στο, γνωστό μας πια, AbbasiHotel. Όλοι μαζί αυτή τη φορά.
Όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο, βρήκαμε ένα κουτί με μαντολάτα και μια κάρτα με ευχές για το νέο έτος, από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου!!
Την άλλη μέρα θα φεύγαμε και εγώ δεν ήθελα να αποχαιρετήσω την πόλη, που με μάγεψε με τα κάλλη της. Το μόνο που ευχήθηκα εκείνο το βράδυ, ήταν να μ’ αξιώσει ο Αλλάχ, ο Ζαρατούστρα ή όποιος άλλος, να ξαναπάω, για άλλη μια αναβάπτιση στην κολυμπήθρα της ομορφιάς του Ισφαχάν!
Καλή σου νύχτα μοναδική μου ομορφιά και καλή σου χρονιά!
Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 2 Farvardīn 1394)
Ξύπνησα νωρίς και μια όμορφη ανατολή πάνω από την πόλη, ήταν σαν να με αποχαιρετούσε. Οι εικόνες, όμως, της σημερινής πραγματικότητας, ήταν αυτές, που θα μου έλεγαν «εις το επανειδείν»!!!!
Ένα σιντριβάνι με φόντο το πορτρέτο του Χομεϊνί
και λίγο πιο πέρα οι φωτογραφίες πολλών μαρτύρων της επανάστασης. Αν και αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες από το Ισφαχάν, δεν θέλω με τίποτα να σκεπάσουν τις εικόνες των δύο προηγούμενων ημερών, που με μάγεψαν.
Πλανεύτρα της Ανατολής, είθε μια μέρα να προσκυνήσω και πάλι τα κάλλη σου!!
Η επιστροφή στα σπίτια μας μόλις άρχιζε, όχι χωρίς εμπειρίες και μάλιστα δυνατές!
Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANJESFAHAN212232015
Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/02/i-2.html
9. Στο δρόμο της επιστροφής!
Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 2 Farvardīn 1394)
Γενέθλια σήμερα! Τι καλύτερο δώρο από ένα τέτοιο ταξίδι; Τι και αν το έκανα εγώ δώρο στον εαυτό μου, (άντε και οι υπόλοιποι της παρέας, που συμμετείχαν και με ανέχτηκαν); Τι κι αν έφτανε στο τέλος του;
Η σημερινή μας διαδρομή θα ήταν προς τα βόρεια, περίπου 500χμ και θα σταματούσαμε σε ένα χωριό και δύο πόλεις. Καλό δρόμο νάχουμε!
Πήραμε το δρόμο, που πάει από το Ισφαχάν στην Τεχεράνη και σε κάτι λιγότερο από 150χμ, στρίψαμε δεξιά, πήραμε το δρόμο, που χώνεται ανάμεσα σε βουνά, μέσα σε μια εύφορη κοιλάδα και σε 20χμ, περίπου φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό.
Abyaneh. Το χωριό του κόκκινου πηλού.
Ένα χωριό, που τα πάντα καλύπτονται από το κόκκινο χρώμα της λάσπης, δίνοντας μια πολύ ιδιαίτερα όμορφη όψη.
Πινελιές από άλλα χρώματα, σπάνε την απόλυτη κυριαρχία του κόκκινου κάνοντας τις εικόνες ακόμα πιο όμορφες. Είναι από τα παλαιότερα χωριά του Ιράν και έχει περίπου 350 κατοίκους, με αρκετές ιδιαιτερότητες.
Οι γυναίκες φορούν πολύχρωμα ρούχα και ένα κοντό «τσαντόρ» λευκού χρώματος με πολλά λουλούδια. Όπως μας είπαν, η διάλεκτος που μιλάνε, έχει πολλά στοιχεία από την εποχή των Σασσανιδών, της ίδιας εποχής, που είναι και τα ερείπια του κάστρου στην κορυφή του υψώματος πάνω από το χωριό.
Καλλιεργούν αμυγδαλιές και οπωροφόρα και πουλάνε αποξηραμένα φρούτα, όπως μήλα. Από το 2007 είναι στην προσωρινή λίστα (Tentative List) της UNESCO.
Είναι πολλοί οι τουρίστες, που το επισκέπτονται,
κυρίως Ιρανοί. Τις γιορτές, όπως ήταν η μέρα που πήγαμε, γίνεται το αδιαχώρητο στα στενά σοκάκια του.
Αυτοκίνητα δεν μπαίνουν μέσα και για την εξυπηρέτησή τους υπάρχουν δύο μεγάλα πάρκινγκ στις δύο εισόδους του χωριού.
Μέσα στο χωριό έχει μερικά μαγαζάκια, που πουλάνε αναμνηστικά, κυρίως πολύχρωμα υφάσματα και ρούχα.
Υπάρχει το τζαμί
με τον εντυπωσιακό, πολύχρωμο, πολυγωνικό θόλο
και στη μία είσοδο ένα μικρό νεκροταφείο.
Στην αρχιτεκτονική του χωριού, εκτός από το χρώμα,
πολύ όμορφες είναι οι πόρτες των σπιτιών
και τα στεγασμένα κομμάτια των στενών, που περνούν κάτω από σπίτια.
Γενικά, αν και πολύ τουριστικό, είναι πολύ γραφικό και πραγματικά η επίσκεψη άξιζε. Εμείς μπήκαμε από τη μια είσοδο, διασχίσαμε όλο το χωριό και αντί να γυρίσουμε πίσω, ειδοποιήσαμε τον Σαμάντ και ήρθε με το βανάκι να μας πάρει από την άλλη είσοδο.
Βγήκαμε και πάλι στον κεντρικό Ισφαχάν-Τεχεράνης και σε λιγότερο από 60χμ, αργά το απόγευμα, μπήκαμε στην πόλη Kashan, την πόλη των σχεδόν 250.000 κατοίκων. Πήρε το όνομά της από τους Kasian, τους αρχικούς οικιστές της πόλης, που ερείπιά της έχουν βρεθεί στη θέση Tapeh Sialk, στα προάστια της σύγχρονης πόλης και έχουν ηλικία 9000 χρόνων.
Αντίγραφα ευρημάτων από εκεί είδαμε στην είσοδο του Ιστορικού Soltan Amir Ahmad Χαμάμ. Από τον 12ο ως τον 14ο αι. ήταν πολύ γνωστή για της παραγωγή υψηλής ποιότητας πήλινων αντικειμένων και πλακιδίων και γι αυτό στα σύγχρονα φαρσί τα πλακίδια λέγονται kashi.
Πολύ αργότερα, έγινε τόπος αναψυχής των Σάχηδων και διάσημος τόπος κατασκευής και εμπορίας χαλιών. Έτσι σήμερα, την πόλη στολίζουν σπουδαίοι κήποι (δυστυχώς, δεν είχαμε χρόνο για κάποια επίσκεψη σε κάποιον από αυτούς) και υπέροχες ιστορικές οικίες, τεράστια αρχοντικά μερικών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, πλούσια διακοσμημένα, χάρμα ιδέσθαι! Όλα αυτά των 18ου και 19ου αι.
Πρώτη επίσκεψη ήταν στο Soltan Amir Ahmad Χαμάμ. Φτιάχτηκε τον 16ο αι., την εποχή των Σαφαβιδών, στα τέλη του 18ου σχεδόν γκρεμίστηκε από σεισμό και αποκαταστάθηκε στα χρόνια της δυναστείας των Qajar. Πήρε το όνομά του, από το διπλανό μαυσωλείου του Imamzadeh Soltan Amir Ahmad.
Πρόκειται για ένα αριστούργημα, έξω
και μέσα.
Ξεκινώντας κανείς, από την εντυπωσιακή είσοδο
με το υπέροχο, ανάγλυφο υπέρθυρο,
τις αίθουσες με τα σιντριβάνια
και τις μοναδικές, πλαστικές, διακοσμητικές συνθέσεις
σε τοίχους και οροφή
και τα σχέδια με τα πλακάκια παντού, για να καταλήξει,
στην ανεπανάληπτη στέγη με τους τρούλους.
Οι τρούλοι είναι φτιαγμένοι από τούβλα, με ένθετα κυκλικά, γυάλινα κομμάτια, που επιτρέπουν στο φως να μπαίνει μέσα και ανοίγματα για να φεύγει ο ατμός.
Περπατώντας ανάμεσα στους τρούλους έχεις την αίσθηση πως είναι κάτι εξωπραγματικό και κάλλιστα θα μπορούσε να έχει γίνει, από κάποιον, σαν τον Γκαουντί!
Η θέα ένα γύρω, είναι υπέροχη
με ανεμοπαγίδες, ιστορικά σπίτια,
όπως το Boroujerdi και φυσικά, τα επιβλητικά βουνά στο βάθος.
Σειρά είχε η Ιστορική Οικία Tabatabaei. Φτιάχτηκε στα τέλη του 19ου αι. και καταλαμβάνει έκταση σχεδόν 5.000 τ.μ.
Έχει τέσσερις αυλές,
εξαιρετικές τοιχογραφίες,
πλαστική διακόσμηση,
διακόσμηση με καθρέφτες
και βιτρό. Στις αυλές έχει σιντριβάνια και κήπους.
Τελευταίες εικόνες από το Kashan ήταν αυτές του Μαυσωλείου του Imamzadeh Soltan Amir Ahmad,
μόνο όμως απ’ έξω, μιας και είχαμε δρόμο μπροστά μας και προτιμήσαμε άλλη μια στάση που έμελλε να είναι πολύ «δυνατή».
Απ’ έξω λοιπόν, μπορέσαμε να δούμε, από την πόρτα, τον τάφο.
Στο πάρκινγκ, που πήγαμε να μπούμε στο βανάκι, είδα την πιο σουρεαλιστική εικόνα, όλου του ταξιδιού.
Ένας μισογκρεμισμένος τοίχος, κάποιου κτιρίου, μέσα σε πλαίσιο, σαν κορνίζα (!!!!). Πιθανά να ήταν για στήριξη ή………..ποιος ξέρει! Προφανώς υπήρχε κάποιος λόγος αλλά………
Ξανά στο βανάκι για άλλα 105χμ. Είχε νυχτώσει για τα καλά σαν μπήκαμε στηνQom, την ιερή πόλη του Ιράν, όπου βρίσκεται το εντυπωσιακό ιερό τέμενος-τάφος της Φατίμα (Fatima al-Masumeh), αδελφής του 8ου Ιμάμη Ρεζά, που πέθανε το 816 και είναι θαμμένος στην Ιερή πόλη Mashhad. Ήταν ακόμα αδελφή των AhmadandMuhammad, που είναι θαμμένοι στο Σιράζ και το μαυσωλείο τους είχαμε επισκεφτεί την τρίτη ημέρα του ταξιδιού μας(http://disaki.blogspot.gr/2015/05/blog-post.html).
Στις 24 Μαρτίου αυτού του χρόνου (η ημερομηνία αλλάζει κάθε χρόνο), οι Σιίτες Μουσουλμάνοι γιορτάζουν το θάνατο της Φατίμα, κόρης του Προφήτη Μωάμεθ, που πέθανε με μαρτυρικό τρόπο στη Μεδίνα, στην προσπάθειά της να σώσει τον άντρα της Ιμάμη Αλή από τους εχθρούς του. Λόγω αυτού του γεγονότος, σε συνδυασμό με την Πρωτοχρονιά, η πόλη είχε απίστευτο κόσμο.
Κόσμος πολύς είχε στήσει τις σκηνές στις πλατείες, τα πάρκα, τις νησίδες των δρόμων, κάτω από τις πινακίδες, που απαγόρευαν την κατασκήνωση!
Η κίνηση, μετά από τόσες μέρες στο Ιράν, δεν μας έκανε πια εντύπωση.
Το βαν μας άφησε έξω από το τέμενος. Γινόταν ο κακός χαμός, από κόσμο! Η είσοδος επιτρεπόταν μετά από έλεγχο και οι γυναίκες έπρεπε να φορέσουν το «σεντόνι» τους, ένα εμπριμέ τσαντόρ, που σέρνονταν χάμω.
Η εικόνα ήταν για γέλια και για κλάματα.
Οι χώροι του τεμένους καταλαμβάνουν έκταση 38.000 τ.μ. και έχουν τρεις αυλές,
την αίθουσα του τάφου και τρεις μεγάλες αίθουσες προσευχής.
Όλα τα κτίρια ήταν όμορφα φωτισμένα και οι εικόνες,
ήταν απλά μαγικές!!!
Μπαίνοντας σε μία από τις αυλές, ακούσαμε ένα ρυθμικό γδούπο, πολύ έντονο, αλλά ήταν τόσος ο κόσμος, που δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα. Αμέσως πήγε το μυαλό μου στην Ασούρα και σκηνές που είχα δει στην τηλεόραση, αλλά σκέφτηκα, πως δεν ήταν δυνατόν. Κι όμως!
Σε μια άκρη της αυλής, γύρω στους 50 άντρες, φορώντας από πάνω μόνο τη φανέλα, θρηνούσαν το θάνατο της αγαπημένης τους Φατίμα και προσπαθούσαν να «νοιώσουνε» κάπως το μαρτύριό της!
Σήκωναν το δεξί χέρι και το κατέβαζαν με δύναμη στο αριστερό στήθος, βγάζοντας μια κραυγή. Στη συνέχεια το αριστερό χέρι στο δεξί στήθος και δώστου πάλι. Ανάμεσά τους και παιδιά!! Σταμάταγαν να ακούσουν ένα ύμνο, που κάποιος απάγγελνε και μετά όλοι μαζί να θρηνούν με κραυγές και αυτοβασανισμό! Το θέαμα με σόκαρε. Μιας και όλοι φωτογράφιζαν, τράβηξα κι εγώ φωτογραφίες και βίντεο. Σύμφωνα με τον Αμπάς, ήταν Πακιστανοί ή Ινδοί Σιίτες.
Απομακρυνθήκαμε λίγο, για να συνέλθουμε και συνεχίσαμε τις βόλτες μας,
χαζεύοντας τον κόσμο
και τις υπέροχες νυχτερινές εικόνες.
Σε άλλη αυλή, η σκηνή επαναλήφθηκε, με κάποιες διαφορές.
Στο μικρόφωνο, για την απαγγελία των προσευχών, ήταν ένα μικρό αγόρι και ενώ έκαναν τις ίδιες κινήσεις, δεν χτυπούσαν το στήθος τους, απλά ακουμπούσαν το χέρι σ’ αυτό. Πάλι σύμφωνα με τον Αμπάς, αυτοί ήταν Ιρακινοί Σιίτες.
Αρκετά κουρασμένοι, αποζητούσαμε ένα τσάι και λίγη ξεκούραση. Άλλωστε, οι εικόνες της μέρας ήταν πολλές, ποικίλες και τελικά πολύ έντονες. Βγαίνοντας από το τέμενος, οι γυναίκες επέστρεψαν τα τσαντόρ.
Έξω από το τέμενος, είναι μια μεγάλη πλατεία.
Στην άλλη της άκρη, είναι άλλο ένα τζαμί με μία εντυπωσιακή διακόσμηση στον τρούλο. Το τζαμί του ImamHassanAl-Asgari, 11ου Ιμάμη των Σιιτών.
Γύρω από τα τεμένη αναπτύσσεται ένα μεγάλο παζάρι και μια ακόμα μεγαλύτερη αγορά. Εκεί, μέσα στην αγορά, βρήκαμε ένα τσαϊχανέ να πιούμε ένα τσάι και να ξεκουραστούμε. Είχε δύο αίθουσες. Στην πρώτη, μια σειρά από ντιβάνια ήταν κατειλημμένα από μερικούς άντρες, που κάπνιζαν ναργιλέ (σίσα). Το τοπίο, θολό από το ντουμάνι και οι τύποι «λιώμα»! Τρέχα γύρευε τι είχαν καπνίσει. Άλλωστε είναι γνωστό πως το περσικό είναι πολύ καλής ποιότητας (το λένε και τα τραγούδια)!
Στη δεύτερη αίθουσα η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, αν και τα τραπέζια όχι και τόσο. Παραγγείλαμε τσάι και στην εκπνοή του ταξιδιού μας, παραγγείλαμε και ναργιλέ (σκέτο τουμπεκί)! Ήταν πολύ καλός! Δίπλα μας, η νεαρή γυναίκα του καφετζή, πάνω σε ένα ντιβάνι, έπαιζε με το μωρό της, καπνίζοντας κι αυτή τη σίσα της! Ο μπαμπάς-καφετζής τους καμάρωνε, φανερά υπερήφανος για το γιό του, το καμάρι του!
Η εικόνα του ευτυχισμένου μπαμπά με το χαμογελαστό γιό του, ήταν ουσιαστικά και η τελευταία εικόνα του ταξιδιού μας και ήταν όμορφη, αισιόδοξη εικόνα!
Κάτι λιγότερο από 150χμ μας χώριζαν από το αεροδρόμιο της Τεχεράνης, όπου φτάσαμε τα μεσάνυχτα. Αποχαιρετήσαμε τους συντρόφους μας των τελευταίων 10 ημερών και μπήκαμε. Εδώ, ουσιαστικά τελείωσε το ταξίδι μας και άρχιζε η ταλαιπωρία της επιστροφής στο σπίτι μας. Το αεροδρόμιο της Τεχεράνης είχε πολύ κόσμο, είναι ανεπαρκές για διεθνές και αρκετά βρώμικο.
Όπως τα περισσότερα αεροδρόμια, που έχω πάει, είναι κι αυτό απρόσωπο, ένα ακόμα ουδέτερο κομμάτι σε ένα συναρπαστικό ταξίδι.
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015 (Doshanbéh 3 Farvardīn 1394)
Το γκισέ για τσεκ ιν θα άνοιγε στις 4 το πρωί. Πως περνάει η ώρα μέχρι τότε; Σε κάτι άβολες καρέκλες αποθέσαμε το κουρασμένο μας κορμί και προσπαθήσαμε να περάσουμε την ώρα, ψόφιοι στην κούραση και με την προοπτική πολλών ακόμα ωρών ταλαιπωρίας.
Γύρω στις 6 απογειωθήκαμε. Κοιμήθηκα λίγο στο αεροπλάνο και κάπου πάνω από το κέντρο της Τουρκίας ξύπνησα.
Από κάτω μας τα χιονισμένα βουνά της. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen, Πήραμε τα πράγματα και μιας και ήμασταν κομμάτια, αποφασίσαμε να βρούμε μια γωνιά να βάλουμε το κορμάκι μας, για τις επόμενες 8 ώρες. Άλλωστε κοντεύαμε 24ωρο στο πόδι και τι 24ωρο!! Αράξαμε σε ένα από τα καφέ του αεροδρομίου και σηκωθήκαμε για να πάμε για τσεκ ιν το μεσημέρι. Το προσωπικό του καφέ μας κοίταζε με μισό μάτι, αλλά δεν είπε κουβέντα. Δεν κοιμηθήκαμε, αλλά το κορμί μας, κάπως ίσιωσε!
Πήγε περίπου 7 το απόγευμα σαν φτάσαμε στο σπίτι μας, διαλυμένοι από κούραση, αλλά τόσο γεμάτοι και ταυτόχρονα με το μυαλό να τα έχει μπλέξει όλα σε ένα κουβάρι. Δεν βαριέσαι, όλα θα κατασταλάξουνε και οι εικόνες θα καθαρίσουνε!
Τελειώνοντας αυτό το οδοιπορικό θάθελα να πω, πως το ταξίδι στο Ιράν, ήταν από τα καλύτερα που έχω κάνει. Ένα διαφορετικό ταξίδι, ένα ταξίδι στις χίλιες και μια νύχτες (κι ας ήταν μόνο 11), ένα ταξίδι στο παραμύθι!!
Το Ιράν έχει ιστορία, μνημεία εξαιρετικού κάλλους και ποιότητας, πόλεις, που είναι κάτι το ξεχωριστό και πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!! Οι άνθρωποι είναι το γερό χαρτί του Ιράν στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Περήφανοι, αξιοπρεπέστατοι, με αυτοσεβασμό, ψηλό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο και κυρίως ευγενικοί και αφάνταστα φιλόξενοι! Όλα αυτά θέτουν τη χώρα αυτή στις πρώτες θέσεις της ταξιδιωτικής λίστας, που θα πρέπει να έχει κάθε ταξιδιώτης με ενδιαφέροντα, μάτια και μυαλό ανοικτό. Οι υποδομές είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο. Η προσβασιμότητα σε άτομα με προβλήματα κίνησης είναι προβληματική έως ανύπαρκτη σε κάποια σημεία, αλλά το πρόβλημα λύνεται από τη φιλοτιμία των Ιρανών. Κάθε φορά θα βρεθούν 4 χέρια να σώσουν την κατάσταση. Ακόμα και σε σκάλες!!! Τι άλλο να πω!!
Φυσικά και υπάρχουν αρνητικά (ποιο ταξίδι, άλλωστε, δεν έχει; ). Κυριότερο, ο συντηρητισμός και τα εμπόδια του Θεοκρατικού καθεστώτος, αν και αυτό το λούζονται, κυρίως οι ντόπιοι. Άλλο αρνητικό η απίστευτη αναρχία στους δρόμους, που για τους άμαθους δυτικούς γίνεται επικίνδυνη. Μικρότερα προβλήματα το νόμισμα και η καθαριότητα, κυρίως σε δημόσιους χώρους και τουαλέτες.
Τέλος όμως η γκρίνια! Ένα υπέροχο ταξίδι τελείωσε και εγώ αισθάνομαι πολύ, μα πάρα πολύ πιο πλούσιος, μετά από αυτό!! Ελπίζω και τα επόμενα να είναι αντάξια αυτού του ταξιδιού!
Τέλος του παραμυθιού, καληνύχτα σας!
Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANKABYANEHKASHANQOMRETURNHOME222332015
Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/02/blog-post_25.html
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015 (Panjshanbéh 28Espand 1393
Εκείνη τη μέρα (http://disaki.blogspot.gr/2016/01/blog-post_12.html), φύγαμε από τη Γιάζντ πρωί, κάναμε κάποιες στάσεις με πολλά ενδιαφέροντα και φτάσαμε στο Iσφαχάν όταν πια είχε βραδιάσει. Αφήσαμε τα πράγματά στο ξενοδοχείο και αφού φρεσκαριστήκαμε, κατεβήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη. Η βραδιά, αν και είχε σχετική υγρασία, ήταν γλυκιά.
Το ξενοδοχείο μας είναι στην άκρη μιας από τις γέφυρες (Felezibridge) του ποταμού Zayand-eRoud (Ζωοδότης ποταμός),που διαρρέει την πόλη. Η γέφυρα αυτή,
όπως και αρκετές άλλες, είναι σύγχρονες και χωρίς κάποιο ενδιαφέρον.
Υπάρχουν όμως κάποιες, που είναι πραγματικά στολίδια. Και ειδικά το βράδυ, που λάμπουν ακόμα περισσότερο!
Για τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής τα νερά του ποταμού έχουν δεσμευτεί με φράγμα και γι αυτό, μια συνηθισμένη εικόνα του, είναι αυτή του ξεροπόταμου. Εμείς όμως ήμασταν τυχεροί, γιατί είχε βρέξει τις προηγούμενες μέρες και για να μην ανέβει επικίνδυνα η στάθμη της τεχνητής λίμνης, είχαν αφήσει αρκετό νερό. Έτσι εμείς βλέπαμε να κυλά ένα κανονικό ποτάμι.
Και οι δύο όχθες του ποταμού είναι διαμορφωμένες σε καταπληκτικά πάρκα με πολύ πράσινο, σιντριβάνια, παιδικές χαρές
και πολλά γλυπτά.
Κατεβήκαμε στο πάρκο της βόρειας όχθης, που είναι από τη μεριά του ξενοδοχείου και κινηθήκαμε ανατολικά. Μέσα στο πάρκο είχε ελάχιστο κόσμο, σε αντίθεση με το χαμό που γινόταν στο δρόμο και τα πεζοδρόμια, λίγα μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας. Είδαμε όμως κάποια ζευγαράκια στα σκοτεινά να κάθονται δίπλα-δίπλα, χέρι-χέρι και να πέφτει που και που και κανένα φιλάκι. Σιγά μην υπακούσει η φύση στους μουλάδες!
Προορισμός μας ένα από τα στολίδια της πόλης. Η γέφυρα AllahverdiKhanή όπως την ξέρει ο κόσμος, γέφυρα Si-o-sePol, δηλαδή «Η γέφυρα με τις 33 καμάρες».
Σε λίγο την είδαμε από μακριά. Τι εικόνα!! Όλες οι καμάρες φωτισμένες δημιουργούν ένα μαγικό σύνολο!!
Η γέφυρα φτιάχτηκε μεταξύ 1599 και 1602 και είναι η μακρύτερη γέφυρα της πόλης. Tο μήκος της φτάνει σχεδόν τα 300μ (297,76μ).
Όταν φτάσαμε,είδαμε πως είχε πολύ κόσμο.Όλες οι παλιές γέφυρες είναι πεζοδρομημένες και είναι η χαρά του πεζού. Το πάνω επίπεδο είναι προσβάσιμο και για καροτσάκι.
Κόσμος πολύς πήγαινε κι ερχόταν,
καθόταν στα πεζούλια, φλέρταρε (ναι, φλερτάρουν και στο Ιράν, διακριτικά βέβαια) και που και που άκουγες κάποιον να τραγουδάει πολύ παθητικά. Είναι μια συνήθεια σε αυτές τις γέφυρες. Υπάρχει, μάλιστα, κάποια συγκεκριμένη μέρα της εβδομάδας, που γίνεται ένα είδος άτυπου διαγωνισμού τραγουδιού. Ξεκινά κάποιος ένα παθητικό, μακρόσυρτο, ανατολίτικο τραγούδι, το παίρνει στη συνέχεια κάποιος άλλος και πάει κορδόνι. Οι τραγουδιστάδες είναι αραγμένοι μέσα στις καμάρες και τους βλέπει μόνο όποιος είναι σε εκείνο το σημείο. Έτσι ακούς τραγούδι, που έρχεται πότε από εδώ, πότε από εκεί και εσύ απλά απολαμβάνεις. Σκέτη μυσταγωγία!!!
Κάτσαμε περίπου μια ώρα, απολαμβάνοντας τις εικόνες και χαζεύοντας τον κόσμο. Όλοι, μικροί, μεγάλοι, πραγματικά το χαίρονταν, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Η φωτογραφική μου μηχανή είχε πάρει φωτιά.
Άλλωστε οι εικόνες ήταν σκέτος πειρασμός.
Περάσαμε από τη γέφυρα απέναντι στη νότια όχθη και μέσα από το πάρκο πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Και σε αυτό το πάρκο πράσινο, νερά και γλυπτά. Κάτω από μια γέφυρα περάσαμε μέσα από ένα είδος υπόγειας διάβασης.
Εκεί, σε ένα πεζούλι, κάθονταν δυο νεαροί και κουβέντιαζαν. Δίπλα τους μια κιθάρα.
Μόλις μας είδαν, άρχισαν να τραγουδάνε. Ήταν υπέροχοι! Και δεν το έκαναν για χρήματα!
Ανεβήκαμε στη γέφυρα, που βγάζει στο ξενοδοχείο,
περάσαμε απέναντι, απολαμβάνοντας τις τελευταίες νυχτερινές εικόνες του ποταμού και μιας και πεινάγαμε, πήγαμε σε ένα μαγαζί, τύπου φαστφούντ, δίπλα στο ξενοδοχείο, για πίτσα.
Δίπλα στην πόρτα το τραπέζι του Νορούζ στρωμένο όπως απαιτεί η παράδοση. Αφού χορτάσαμε την πείνα μας πήγαμε δίπλα στο ξενοδοχείο μας.
Στο λόμπυ ένα ακόμα τραπέζι του Νορούζ, στρωμένο με τα καλούδια, που απαιτεί το έθιμό τους. Λίγες ακόμα φωτογραφίες και ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας.
Πριν όμως πέσουμε για ύπνο, ας πούμε δυο λόγια για το Εσφαχάν ή Ισφαχάν ή Ισπαχάν, που από παλιά το χαρακτήριζαν σαν «το μισό του κόσμου» (Isfahan-nesf-e-jahan) για τα μνημεία και την ομορφιά του!
Βρίσκεται στη θέση της αρχαίας πόλης Ασπάντανα, αν και τα ευρήματα δείχνουν κατοίκηση από την παλαιολιθική εποχή. Έφτασε στη μεγάλη της ακμή τον 17ο αι. Ο σάχης Abbas ο Α΄ (ο μεγάλος), το 1598, μετέφερε την πρωτεύουσα του βασιλείου του, από την Qazvin στο Ισφαχάν, που ήταν στο κέντρο της Περσίας και τη στόλισε με μοναδικής ομορφιάς καλούδια. Στολίδια, που είχαμε έρθει να δούμε και που για χάρη τους ταξιδεύουν από τα πέρατα του κόσμου να τα θαυμάσουνε.
Σήμερα είναι η 3η πόλη του Ιράν με πληθυσμό που ξεπερνά το 1.750.00 ψυχές και είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Από πολλούς (ανάμεσά τους κι εγώ) θεωρείται η ομορφότερη πόλη του Ιράν (είπαμε, «το μισό του κόσμου»!!!).
Το πετράδι αυτό του «περσικού στέμματος» μας υποδέχτηκε με τις ωραιότερες εικόνες, που θα μπορούσε να μας φιλέψει.
Υποκλίνομαι στα κάλλη σου «ουρί» του Περσικού Παραδείσου* και εύχομαι τα όνειρά μου να είναι αντάξια των εικόνων, που μου χάρισες. Καλή σου νύχτα!
*Η λέξη «Παράδεισος» σημαίνει στα φαρσί «περιφραγμένος κήπος αναψυχής». Σήμερα χρησιμοποιείται παντού με την έννοια που ξέρουμε και προφανώς υποδηλώνει τον «Κήπο της Εδέμ».
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 29 Espand 1393
Ξύπνησα με μια ανυπομονησία να επισκεφτούμε την πλατεία του Ιμάμη και να χαρούμε τα καλούδια αυτής της πόλης. Άλλαι, όμως αι βουλαί του Αμπάς!
Στο πρωινό μας έκανε μια άλλη πρόταση. Να αφήσουμε την Πλατεία του Ιμάμη για το Σάββατο, την Πρωτοχρονιά τους, που το κλίμα θα ήταν πιο εορταστικό.
-Μα δεν θα είναι όλα κλειστά;
-Τίποτα δεν θα είναι κλειστό. Ίσα-ίσα που περιμένουν πελάτες.
Πρότεινε λοιπόν, να πάμε να δούμε κάποια άλλα αξιοθέατα και να αφήσουμε για το τέλος τα κορυφαία.
Η απόφαση ήταν δική μας. Αν και είχαμε τους ενδοιασμούς μας συμφωνήσαμε
και ξεκινήσαμε για το Πάρκο των Πουλιών. Ένας ζωολογικός κήπος μόνο για πουλιά, στα δυτικά της πόλης, δίπλα στο ποτάμι.
Ο χώρος είναι πολύ περιποιημένος και οργανωμένος.
Εκτός από την επίσκεψη, μπορεί κάποιος να δει το πάρκο από ψηλά, μέσα από τα καθίσματα του εναέριου (τελεφερίκ). Από κόσμο χαμός!
Δεκάδες διαφορετικά είδη πουλιών, από τα πέρατα του κόσμου, άλλα γνωστά και οικεία,
άλλα γνωστά από βιβλία, ντοκιμαντέρ ή φωτογραφίες και άλλα τελείως άγνωστα. Μεγάλα μεταναστευτικά και μικρά παραδείσια. Οικόσιτα ή άγρια, αρπακτικά ή σποροφάγα και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Φυσικά το εθνικό πουλί της χώρας, το παγώνι, είχε την τιμητική του. Κυρίως στο θαυμασμό των Περσών.
Κάτσαμε εκεί μέσα περίπου δύο ώρες.
Ξανά στο βανάκι για να πάμε στα νότια της γέφυρας Si-o-sePol, στην Αρμένικη γειτονιά.
Τον 17ο αι. ο Σάχης Abbas, στη διάρκεια κάποιας εκστρατείας του στην περιοχή Julfa της Νότιας Αρμενίας, εντυπωσιάστηκε από την τέχνη και την αξιοσύνη των Αρμένιων εμπόρων. Κατάφερε να πείσει μερικές χιλιάδες από δαύτους να μετοικήσουν στο Ισφαχάν, όπου εγκαταστάθηκαν σε ξεχωριστή συνοικία, που την ονόμασαν Νέα Julfa, και φυσικά μεγαλούργησαν, κρατώντας το εμπόριο,
κυρίως των χαλιών, στα χέρια τους, κάτι που συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Καρδιά της συνοικίας αυτής είναι ο Καθεδρικός ναός του Σωτήρα ή Vank.
Το βανάκι μας άφησε έξω από τον Καθεδρικό. Εκεί, το 2007, στήθηκε το άγαλμα του Αρχιεπίσκοπου KhachatourKesaratsi, που το 1636, ίδρυσε στο Vankτο πρώτο τυπογραφείο στο Ιράν και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Ο χώρος θυμίζει οχυρωμένο μοναστήρι με ψηλό μαντρότοιχο ένα γύρω,
τον ναό με τον τρούλο, που θυμίζει αντίστοιχο τζαμιού
και διάφορα κτίρια γύρω του.
Σε ένα από αυτά στεγάζεται το μουσείο της αρμένικης κοινότητας του Ισφαχάν.
Το μεγάλο ενδιαφέρον βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού και τη «διακόσμηση» του.
Δεν υπάρχει εκατοστό, που να μην είναι καλυμμένο, είτε με εικόνες,
είτε με διακόσμηση σαν αυτή των τζαμιών.
Ειδικά ο θόλος είναι σαν περσικό χαλί (!!),
ενώ ένας μικρότερος, πάλι με παρόμοια διακόσμηση, αλλά και με τέσσερεις ένθετες εικόνες.
Οι εικόνες είναι δυτικότροπες και πολλές από αυτές θυμίζουν λαϊκή τέχνη.
Εντυπωσιακό είναι και το ιερό, που δεν έχει τέμπλο, αλλά ένα περίτεχνο παραπέτασμα, ανοικτό, όταν πήγαμε εμείς. Γενικά η εντύπωση ήταν χρώμα και πάλι χρώμα,
όπως στο πολύχρωμο κουβούκλιο (δεσποτικός θρόνος; ).
Θαυμάσαμε το χώρο, εμείς και πολλοί άλλοι και βγήκαμε να πάμε στο μουσείο.
Τα εκθέματα χωρίζονται σε εκκλησιαστικά
και κοσμικά.
Θρησκευτικά χειρόγραφα
και τυπωμένα βιβλία,
εικόνες,
ξυλόγλυπτοι σταυροί,
κοσμικά βιβλία, πορτρέτα Αρμενίων,
μουσικά όργανα
και άλλα πολλά. Πολλά από τα εκθέματα πάνε πίσω στον 11ο-12ο αι. και τα έφεραν μαζί τους από την πατρίδα τους.
Εκεί τελείωσε η επίσκεψη μας στο Ναό του Σωτήρος των Αρμενίων της πόλης, αλλά δεν θα φεύγαμε ακόμα από την αρμένικη γειτονιά.
Βγαίνοντας άρχισε να βρέχει και σύντομα έριχνε νερό με το τουλούμι.
Έτσι, πήγαμε για ένα καφέ-τσάϊ εκεί κοντά στο σκεπασμένο αίθριο ενός μαγαζιού. Μέχρι να πιούμε το ρόφημά μας, η βροχή σταμάτησε και ήλιος βγήκε λαμπρός. Βγήκαμε κι εμείς, σαν τα σαλιγκάρια, να περπατήσουμε στη γειτονιά με τα σπίτια
με τις περίτεχνες διακοσμήσεις.
Είδαμε και ένα μουσικό με ένα είδος λύρας (Qeychak/Qichak), που τον συνόδευαν δύο παιδιά με ντέφια. Όμορφη, ανατολίτικη εικόνα!
Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, όταν το βανάκι μας άφησε σε ένα κεμπαμπάδικο τελείως λαϊκό.
Νοστιμότατα το κεμπάμπ και το ρύζι και τα λαχανικά που το συνόδευαν. Ο Δημήτρης δοκίμασε μια πιπεριά και αποφάνθηκε πως δεν καίει. Πήρα και εγώ τη δική μου και κόντεψα να αφήσω τα κοκκαλάκια μου στο Ισφαχάν. Μου κόπηκε η ανάσα, δάκρυα τρέχανε ποτάμι, κοκκίνισα και νόμισα πως είχα καταπιεί ένα μαγκάλι κάρβουνα! Είδα και έπαθα να συνέρθω. Ξέροντας πως ο Δημήτρης τα τρώει τα καυτερά τα έβαλα μαζί του. Δοκίμασε τότε από την πιπεριά, που είχα αφήσει και έπαθε κι αυτός τα ίδια! Όντως η δική του δεν έκαιγε.
Αφού συνήλθαμε από την «καυτή» εμπειρία του γεύματος, σηκωθήκαμε να πάμε σε ένα άλλο αξιοθέατο.
Περίπου 3χμ ανατολικά από εκεί που ήμασταν είναι ή, κατά γενική ομολογία, ομορφότερη γέφυρα της πόλης. Η γέφυρα Khajou.
Μικρότερη σε μήκος από την Si-o-sePol,
έχει το χαρακτηριστικό πως στις δύο άκρες της, αλλά και στη μέση, έχει κτίσματα σαν «προμαχώνες» και από τις δύο μεριές της γέφυρας. Δηλ. τρεις, από τη μεριά που έρχεται το νερό και τρεις, από εκεί που φεύγει.
Έχει σκαλιά, που φτάνουν μέχρι το νερό και έχει κι αυτή δύο επίπεδα.
Μέσα στα κτίρια έχει κάποια μαγαζάκια με αναμνηστικά και μέχρι πριν λίγο καιρό λειτουργούσε εκεί και ένα τσαγάδικο, που πρέπει να ήταν από τα πιο όμορφα της Περσίας, αλλά σίγουρα αυτό με την πιο όμορφη θέση! Δυστυχώς είχε πια κλείσει, όταν πήγαμε εμείς. Ποιος ξέρει αν θα ανοίξει και πάλι κάποια στιγμή.
Το εκπληκτικό με αυτή τη γέφυρα είναι η ακουστική μέσα στις καμάρες της. Ο Αμπάς μας έκανε μια επίδειξη. Ένας σε μια καμάρα, με το αυτί σε συγκεκριμένο σημείο και ό άλλος στην καμάρα απέναντι, περίπου δύο μέτρα απόσταση, να ψιθυρίζει πολύ χαμηλά στο αντίστοιχο σημείο. Ε, ο πρώτος άκουγε πεντακάθαρα, λες και κουβεντιάζανε τετ α τετ (!!!!). Λόγω αυτής της τέλειας ακουστικής, την προτιμούν οι αυτοσχέδιοι τραγουδιστάδες και σε αυτή γίνεται ο εβδομαδιαίος άτυπος διαγωνισμός του τραγουδιού.
Βίντεο από το ίντερνετ.
Ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί όσο ήμασταν εκεί, ακούσαμε κάποιον να τραγουδά, από κάποιο σημείο που δεν βλέπαμε.
Περίπου 5 χμ βόρεια της γέφυρας είναι η πλατεία του Ιμάμ Αλή. Είναι μια πλατεία σε δύο επίπεδα. Το κάτω είναι ένας μεγάλος κυκλικός κόμβος με χιλιάδες αυτοκίνητα. Μερικές κυλιόμενες σκάλες οδηγούν στο πάνω επίπεδο, όπου στη μια μεριά έχει πάλι δρόμους και πολύ κίνηση, αλλά από την άλλη έχει άλλου είδους κίνηση.
Ένα μεγάλο παζάρι με πολύ κίνηση, πολλά μικρά μαγαζιά, που στριμώχνονται το ένα κολλητά στο άλλο
και μια πύλη, που οδηγεί σε ένα στενό και σκοτεινό διάδρομο,
για να καταλήξει σε μια τεράστια αυλή, την αυλή του σημαντικότερου τζαμιού της πόλης.
Καλώς ήρθατε στο Τέμενος της Παρασκευής (Masjid-e-Jāmeh).Το τέμενος αυτό, μπορεί να μην είναι το πιο εντυπωσιακό, αλλά είναι το πιο παλιό (από τα παλαιότερα, εν ενεργεία, της χώρας) και το πιο σημαντικό, όπως όλα τα Τεμένη της Παρασκευής (Τζαμί Τζαμέχ), όλων των πόλεων, που είναι κάτι σαν τη μητρόπολη ή τον καθεδρικό κάθε μιας και που πολλές φορές είναι και το μεγαλύτερο.
Το Τζαμί της Παρασκευής του Isfahan ξεκίνησε να χτίζεται γύρω στα 771 και η οικοδομική δραστηριότητα συνεχίζεται σχεδόν μέχρι τις μέρες μας, με προσθήκες, ανακατασκευές, συντηρήσεις, ανακαινίσεις κλπ.
(φωτογραφία από το ίντερνετ)
Το κτιριακό συγκρότημα αναπτύσσεται γύρω από την μεγάλη αυλή
με κύριο αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό το στυλ των τεσσάρων Ιβάν,
με την τοποθέτηση τεσσάρων πυλών,
που ανά δύο είναι αντικριστά σχηματίζοντας σταυρό.
Στο μέσο της αυλής είναι η υπερυψωμένη βρύση.
Άλλο χαρακτηριστικό είναι τα Muqarnas, οι διακοσμήσεις με πολλές, διαδοχικές μικρές ή μεγαλύτερες κόγχες, σε θόλους και ημιθόλια, κυρίως πάνω από τις μεγάλες πύλες των Ιβάν. Φυσικά το ενδιαφέρον δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά τα στοιχεία.
Υπέροχη διακόσμηση με τούβλα σε διάφορα σημεία,
περίτεχνη πλαστική διακόσμηση,
εντυπωσιακά στολισμένοι τρούλοι, όπως ο βόρειος τρούλος, υπόστυλες αίθουσες προσευχής,
χαμηλοτάβανες
ή ψηλοτάβανες και άλλα πολλά. Από το 2012, φιγουράρει στη λίστα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Αφού περιπλανηθήκαμε στους χώρους του υπέροχου αυτού τζαμιού, φωτογραφίσαμε αριστουργήματα, αλλά φωτογραφηθήκαμε κι εμείς, ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση, μιας και αυτή η μέρα είχε πολλά θαυμαστά αλλά τόσα πολλά, που το μυαλό θέλει το χρόνο του να ξεκουραστεί και να τα αφομοιώσει.
Δεν θέλαμε όμως να τελειώσουμε τη μέρα μας έτσι και αποφασίσαμε να πάμε για δείπνο στο Abbasi Hotel, ίσως (μάλλον όχι ίσως αλλά σίγουρα) το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης και ένα από τα καλύτερα της χώρας, από μόνο του ένα αξιοθέατο.
Αφού φρεσκαριστήκαμε λίγο, κατεβήκαμε για να πάμε για φαΐ. Εν τω μεταξύ, έβρεχε με το τουλούμι. Καλέσαμε δύο ταξί και σε 5 λεπτά κατεβήκαμε μπροστά στη είσοδο του ξενοδοχείου Abbasi.
Το ξενοδοχείο αυτό χτίστηκε περίπου πριν 300 χρόνια σαν καραβάνσαράϊ και ανακαινίστηκε στη δεκαετία του 1950 για να λειτουργήσει σαν ξενοδοχείο. Πολλοί, που αδυνατούν να μείνουν σε αυτό, λόγω κόστους, ντόπιοι και τουρίστες, το επισκέπτονται για να δουν τους χώρους του, να πιούν ένα τσάι ή να φάνε. Έτσι, βλέπει κανείς κόσμο να περιφέρεται στους διάφορους, κοινόχρηστους χώρους,
την υπέροχη αυλή-κήπο
ή να κάθεται στο καταπληκτικό τσαϊχανέ
και τα εστιατόρια.
Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό!!
Κάναμε κι εμείς βόλτες, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και φτάσαμε στο εστιατόριο selfservice. Είχε φαγητά από όλες τις περιοχές της χώρας και έτσι δοκιμάσαμε μια ποικιλία, που θα την ονομάζαμε «πανόραμα της Ιρανικής κουζίνας». Εξαιρετικό φαγητό σε λογική τιμή.
Όταν βγήκαμε η βροχή είχε σταματήσει και έτσι το πήραμε ποδαράτο, απολαμβάνοντας, για άλλη μια φορά, τις νυχτερινές εικόνες της πόλης.
Παραμονή πρωτοχρονιάς, μιας αλλιώτικης πρωτοχρονιάς, με κόσμο πολύ στους δρόμους και φώτα. Παντού φώτα!!
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε και τα μεσάνυχτα ακούσαμε κόρνες αυτοκινήτων. Οι Ιρανοί γιορτάζανε τον ερχομό του νέου τους χρόνου.
Καλή Χρονιά!!
Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANIESFAHAN192032015
Από το: http://disaki.blogspot.gr/2016/02/i-1.html
8. Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο
Σάββατο 21 Μαρτίου 2015 (Shanbéh 1 Farvardīn 1394)
HappyNorouz!! Καλή χρονιά! Ευτυχισμένο το 1394!
Ξημέρωσε η Ιρανική Πρωτοχρονιά και η μέρα, που θα επισκεπτόμασταν μερικά από τα σημαντικότερα αριστουργήματα εκείνου του τόπου. Η μέρα θα κυλούσε ολόκληρη στην Πλατεία του Ιμάμη και τα γύρω της.
Αρχή του παραμυθιού, λοιπόν, με πρώτη στάση στο Παλάτι ChehelSotoun. Κυριολεκτικά σημαίνει το «Παλάτι με τις 40 κολώνες».
Βρίσκεται σε ένα πάρκο, πολύ κοντά στην Πλατεία του Ιμάμη και είναι κτισμένο στην άκρη μιας παραλληλόγραμμης λίμνης-δεξαμενής-σιντριβανιού, στην οποία και καθρεφτίζεται. Εκεί καθρεφτίζεται και η είσοδος του παλατιού με τις 20 κολώνες, που γίνονται μέσα στο νερό άλλες τόσες. Από εκεί και ο αριθμός 40 του ονόματός του. Φτιάχτηκε στο πρώτο μισό του 17ου αι. από τον Σάχη AbbasII, δισέγγονο του μεγάλου AbbasI, και χρησίμευε για αναψυχή και για να δέχεται ο Σάχης τις επίσημες αντιπροσωπίες.
Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνταν οι περίτεχνα διακοσμημένες αίθουσες,
αλλά και οι βεράντες, ανάλογα με τον καιρό και τη θερμοκρασία.
Οι τοίχοι είναι παντού καλυμμένοι με τοιχογραφίες, παραστάσεις με πλακίδια (δυστυχώς λεηλατημένα, στολίζουν σήμερα πολλά από τα μεγάλα μουσεία του κόσμου)
και καθρέφτες σε περίτεχνους συνδυασμούς και συνθέσεις.
Το πιο εντυπωσιακό, όμως είναι οι πίνακες, που κοσμούν το χώρο.
Σκηνές από μάχες,
όπως η Μάχη του Chaldiran(23/8/1514)
και σκηνές από μεγαλειώδεις γιορτές, με μουσικούς, χορό, φαΐ και κρασί,
όπως αυτός με το συμπόσιο του Σάχη AbbasI για την υποδοχή του Εμίρη του Τουρκεστάν.
Στην πιο χαμηλή ζώνη σκηνές κυνηγιού,
και πολλές σκηνές αναψυχής στην εξοχή
με γυναίκες,
μουσική
και πάντα κρασί.
Σε αυτές τις τελευταίες η απεικόνιση του φυσικού τοπίου μου θύμισε ανάλογα σε βυζαντινές εικόνες.
Πίνακες υπάρχουν και στις βεράντες
και μεγάλο ενδιαφέρον έχουν αυτοί, που παριστούν Ευρωπαίους.
Αφού περιηγηθήκαμε σε όλους τους χώρους, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.
Μέσα στον κήπο και δίπλα στην πύλη, μια γιούρτα (σκηνή των νομάδων της κεντρικής και βόρειας Ασίας) λειτουργεί σαν κατάστημα με διάφορα υφαντά και ρούχα.
Βγαίνοντας μπήκαμε σε ένα μικρότερο πάρκο με προτομές προσωπικοτήτων του Ιράν και, σε λίγο, ώ του θαύματος,
μπροστά στα θαμπωμένα μάτια μας η δεύτερη σε μέγεθος πλατεία του κόσμου, μετά την Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου.
Κυρίες και κύριοι η πλατείαNaqsh-e Jahan, η πλατεία του Ιμάμη (ή του Σάχη, όπως λεγόταν παλιότερα), το Μεϊντάνι (Maidan). Φτιάχτηκε μεταξύ του 1598 και του 1629και το όνομα της, κατά λέξη, σημαίνει «η εικόνα του κόσμου».
Έχει διαστάσεις 560Χ160μ., ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο σιντριβάνι και γύρω του λουλούδια. Πολλά λουλούδια.
Ένα γύρω στην πλατεία, βρίσκονται μερικά από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της παγκόσμιας Ισλαμικής τέχνης! Δίκαια φιγουράρει στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, από το 1979.
Τέσσερα είναι τα σπουδαία κτίρια αυτής της πλατείας.
Στη δυτική πλευρά είναι το παλάτι που έκτισε για τον εαυτό του ο μεγάλος Σάχης AbbasI, το ΠαλάτιAliQapu.
Απέναντί του, στην ανατολική πλευρά το ΤζαμίLotfollah
καιστη νότια πλευρά το μεγάλο ΤζαμίMasjed-eShah, Τζαμί του Σάχη ή, όπως θέλησε η τωρινή κατάσταση πραγμάτων να λέγεται, Τζαμί του Ιμάμη.
Τέλος στη βόρεια πλευρά δεσπόζει η πύλη του Μεγάλου Παζαριού της πόλης.
Η πλατεία χωρίζεται από την υπόλοιπη πόλη με ένα διώροφο περιτοίχισμα με καμάρες που ενώνει τα τέσσερα κτίρια μεταξύ τους και στεγάζει εργαστήρια και καταστήματα. Σε συνδυασμό με το μεγάλο παζάρι, δημιουργείται μια τεράστια, μια απέραντη αγορά. Έτσι κάθε φορά που βγαίνεις από κάποιο από τα μεγάλα μνημεία, χώνεσαι μέσα στην αγορά και πάει λέγοντας.
Το πρώτο κτίριο που φτιάχτηκε, ήταν το Τζαμί των γυναικών του χαρεμιού, τοΤζαμί Lotfollah, φτιαγμένο έτσι, που να προστατεύει τις γυναίκες του χαρεμιού από τα αδιάκριτα βλέμματα. Αυτός είναι ο λόγος, που το τζαμί αυτό δεν έχει κανένα μιναρέ. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πλατείας
και ξεχωρίζει από τη διακόσμηση του θόλου του, στην οποία δεσπόζει το μπεζ χρώμα στα πλακίδια, που τον καλύπτουν. Αντίθετα, στην πρόσοψη και την πύλη του, κυριαρχεί το μπλε χρώμα.
Πλακίδια με το συνδυασμό των δύο αυτών χρωμάτων, καλύπτουν κάθε τετραγωνικό εκατοστό του εσωτερικού του.
Ένα εξαιρετικά κομψό μιχράμπ,
ζώνες με στίχους από το κοράνι
και περίτεχνες διακοσμήσεις παντού, σε θαμπώνουν, σε λιγώνουν, από την τόση ομορφιά τους.
Από αυτό το τζαμί, ξεκινήσαμε κι εμείς, αφού βεβαίως θαυμάσαμε την πλατεία από κάθε γωνιά της,
τα μόνιππα που πηγαινοέρχονταν, κουβαλώντας ευτυχισμένες οικογένειες και κυρίως τρισευτυχισμένα πιτσιρίκια, ανακατευτήκαμε με τους πάρα πολλούς ντόπιους και απολαύσαμε τη γιορταστική, την πρωτοχρονιάτικη ατμόσφαιρα, μαζί τους.
Βγαίνοντας από το τζαμί, χωθήκαμε στα μαγαζιά, χαζεύοντας την πολύχρωμη πραμάτεια τους.
Καταλήξαμε σε ένα μαγαζί με σταμπωτά υφάσματα, πολύ όμορφης τέχνης. Μιας και τα όμορφα χαλιά δεν ήταν για την τσέπη μας, περιοριστήκαμε σε σταμπωτά τραπεζομάντηλα και δεν το μετανιώσαμε.
Εκτός από το εμπόρευμα, σε ένα τοίχο είχε αρκετές από τις ξύλινες στάμπες που χρησιμοποιούν για την κατασκευή τους.
Με τσάντες στα χέρια βγήκαμε και χαζέψαμε τους Haji Firuz, τις παραδοσιακές φιγούρες της Περσικής πρωτοχρονιάς, που ντυμένες στα κόκκινα και με μαύρα βαμμένα πρόσωπα, παίζουν το ντέφι τους, χορεύουν και τραγουδάνε στους δημόσιους χώρους.
Σειρά είχε η επίσκεψη στο Τζαμί του Ιμάμη (ή του Σάχη, μέχρι πριν κάποιες δεκαετίες), του 1638. Θεωρείται το αριστούργημα του Σάχη AbbasI, που ζήτησε από τον αρχιτέκτονά του, Αμπντούλ Κασίμ, να το φτιάξει όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Το Ιβάν της πύλης με τους δύο μιναρέδες, που φτάνουν τα 32μ. ύψος, δεσπόζει στη νότια πλευρά της πλατείας. Κυρίαρχο χρώμα στα πλακίδια, που την καλύπτουν, είναι το γαλάζιο (σε όλες του τις αποχρώσεις), όπως και σε όλα τα κτίρια του τεμένους, μέσα κι έξω, χωρίς βέβαια να λείπουν και άλλα χρώματα, που δίνουν το ιδιαίτερο τόνο τους , όπως το λευκό ή το κίτρινο.
Εξαιρετικά εντυπωσιακή η κυψελοειδής κόγχη ψηλά στην οροφή του Ιβάν με τα περίτεχνα μουκαρνάς της. Περνώντας το σχετικά μικρό πορτώνι και στη συνέχεια ένα σκοτεινωπό διάδρομο, στρίβεις ελαφρά δεξιά και να,
ανοίγεται μπροστά σου η τετράπλευρη αυλή με τα Ιβάν της. Όλο το συγκρότημα έχει διαφορετικό προσανατολισμό από την πύλη και την Πλατεία, με σκοπό να κοιτά προς τη Μέκκα.
Απέναντι είναι η τριπλή αίθουσα του κεντρικού χώρου προσευχής με τους δύο μιναρέδες στο Ιβάν του. Από πάνω ο θόλος, που φτάνει τα 52μ. ύψος (εξωτερικά, γιατί εσωτερικά είναι κατά πολύ χαμηλότερος, δημιουργώντας ανάμεσα τους ένα κενό περίπου 12μ).
Μπαίνουμε στους διάφορους χώρους
και τις αυλές, και απλά θαυμάζουμε.
Χρώματα και σχέδια να λιγώνουν βλέμμα, νου και ψυχή. Όπως λέει η Λολίτα Γεωργίους στο βιβλίο της «Περσία, πορεία σε φως και σκιά», «[…] θαρρείς πως το ουράνιο τόξο διαλύθηκε και ξανασχηματίστηκε, αποκτώντας όγκο, καμπύλες και επιφάνεια.[…]». Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα!! Και φυσικά, να συμφωνήσω με την UNESCO, που έχει βάλει όλα αυτά τα «καλούδια» στη λίστα με τα Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς!
Σε μια από τις αυλές κάτσαμε να ξαποστάσουμε, παρέα με κάποιους Πέρσες. Πάντα, σαν άκουγαν πως ήμασταν Έλληνες, η απάντηση ήταν μία: WelcometoIran! Και δώστου, να βγάλουμε μαζί φωτογραφίες! Πολλοί οι Ιρανοί σε όλους τους χώρους.
Καλοντυμένοι (ίσως πολύ φανταχτερά για τα γούστα μας), μιας και ήταν η πρωτοχρονιά τους.
Συνεχίσαμε λίγο ακόμα και βγήκαμε.
Το μεσημέρι είχε προχωρήσει για τα καλά και διαλέξαμε ένα από τα εστιατόρια, που βρίσκονται μέσα στις στοές της πλατείας.
Το εσωτερικό σε παραπέμπει σε «Χίλιες και μία νύχτες».
Πολλοί κάθονταν οκλαδόν, πάνω σε χαλιά και έτρωγαν, ενώ άλλοι (μαζί κι εμείς) σε κανονικά τραπέζια. Το φαγητό, αν και αρκετά καλό δεν ήταν ανάλογο του χώρου.
Αφού χορτάσαμε κάναμε την περατζάδα μας από τα μαγαζιά. Στο μέρος που ήμασταν είχε πολλά με μινιατούρες. Όμορφη τέχνη, αλλά με τιμές αρκετά τσιμπημένες. Μπήκαμε σε ένα να ρωτήσουμε και ο ιδιοκτήτης του, ευγενέστατα μας έδειξε πως φτιάχνονται.
Πήρε την επαγγελματική του κάρτα, τη γύρισε ανάποδα και με ένα λεπτό πινέλο, σχεδίασε τον ποιητή Χαφέζ! Αφού το υπέγραψε, το πρόσφερε στη Μαριάννα, χωρίς να δυσανασχετήσει, που δεν αγοράσαμε τίποτα. Ιρανοί!!!
Αφού τελειώσαμε και από αυτό το μάθημα τέχνης και ευγένειας, ήρθε η ώρα να εντρυφήσουμε στη χλιδή της δυναστείας των Σαφαφιδών.
Ήρθε η ώρα να επισκεφτούμε το ΠαλάτιAliQapu, το παλάτι, που έχτισε ο AbbasI, που ήταν συνάμα το όριο ανάμεσα στο βασιλιά και τους υπηκόους του, αλλά και το μέρος της επαφής τους, μιας και από τον μεγάλο εξώστη ο βασιλιάς παρακολουθούσε όλα τα τεκταινόμενα στο Μαϊντάν. Άλλωστε Qapu σημαίνει πύλη και μια πύλη χωρίζει και ταυτόχρονα συνδέει δύο χώρους.
Το παλάτι αυτό έχει έξι ορόφους και μια μεγάλη, υπόστεγη βεράντα. Στην πρόσοψη, στις δύο πάνω γωνίες, τα πορτρέτα των Χομεϊνί και Χαμενεΐ, υπενθυμίζουν σε όλους, ποιος κάνει κουμάντο, τώρα πια. σε εκείνα τα μέρη!
Δυστυχώς, λόγω έργων συντήρησης το μεγαλύτερο μέρος του ήταν κλειστό. Ήταν ανοικτό όμως ένα μέρος και κυρίως το μεγαλύτερο μέρος της βεράντας.
Ανεβήκαμε από μια σχετικά στενή, αλλά πλούσια στολισμένη σκάλα.
Η αίθουσα του θρόνου, που είδαμε είχε περίτεχνη διακόσμηση,
κυρίως φυτική,
αλλά και με κάποιες σκηνές με ζώα
και ανθρώπους. Είναι γνωστό πως ο AbbasI, αν και πιστός μουσουλμάνος, διαχώριζε απόλυτα το κράτος του, από τον κλήρο. Ήταν λάτρης του κρασιού, της μουσικής, του χορού και γενικά των κοσμικών απολαύσεων και δεν έχανε ευκαιρία να το δείξει.
Η θέα από την βεράντα προς την πλατεία είναι ανεπανάληπτη. Το Μαϊντάν με το μέγεθος και το μεγαλείο του είναι μπροστά στα πόδια σου!!
Αριστερά μας, στο βορινό άκρο της πλατεία είναι η είσοδος του Μεγάλου Παζαριού.
Μια πύλη (πύλη Qeysarieh) με όμορφες τοιχογραφίες, δυστυχώς με αρκετές ζημιές, λόγω του χρόνου, που έχει περάσει από πάνω τους.
Οι περισσότερες παριστούν μάχες
ενώ κάποια με θέμα συμποσίου είναι αρκετά δυτικότροπη.
Το παζάρι είναι, από μόνο του, μια χαώδης πόλη, ένας λαβύρινθος από διαδρόμους πολλών χιλιομέτρων
που στεγάζουν, κάθε είδους εμπορική δραστηριότητα. Εκεί βρήκαμε και αγοράσαμε μινιατούρες σε κόκκαλο καμήλα, σε προσιτή τιμή.
Η πιο αστεία εικόνα είναι αυτή των πύργων του Άϊφελ MadeinChina! Αυτό θα πει παγκοσμιοποίηση!!
Το απόγευμα είχε προχωρήσει και η νύχτα έρχονταν με γοργό ρυθμό.
Αφήσαμε την ανεπανάληπτη εκείνη πλατεία και με τα πόδια πήγαμε να δούμε άλλο ένα παλάτι. Το παλάτι Hasht Behesht (Οκτώ Παράδεισοι) του 1660, που βρίσκεται μέσα στον κήπο Bargh-e Bolbol (Κήπος του Αηδονιού). Μιας και η ώρα είχε περάσει και ήμασταν πολύ κουρασμένοι, δεν μπήκαμε μέσα.
Άλλωστε, κάποια πράγματα φαίνονταν απ’ έξω και περιοριστήκαμε σε ότι βλέπαμε από εκεί. Πήρε το όνομά του γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, ο τότε ηγεμόνας, στέγαζε εκεί 8 οδαλίσκες «παραδείσιας» ομορφιάς!
Ενδιαφέρον, ακόμη, παρουσιάζει ένα θαυμάσιο κτίριο κατασκευασμένο το 1710 για σχολή Δερβίσιδων, το Shah Hussain madrasa ή Madrasa της λεωφόρου Chahar Bagh (λεωφόρου των 4 κήπων), το οποίο είδαμε περνώντας απ’ έξω, την ώρα που το σούρουπο έπεφτε πια στην πόλη.
Τελικός μας προορισμός για αυτή την τόσο υπέροχη, την τόσο γεμάτη μέρα, ήταν ένα ρόφημα στο, γνωστό μας πια, AbbasiHotel. Όλοι μαζί αυτή τη φορά.
Όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο, βρήκαμε ένα κουτί με μαντολάτα και μια κάρτα με ευχές για το νέο έτος, από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου!!
Την άλλη μέρα θα φεύγαμε και εγώ δεν ήθελα να αποχαιρετήσω την πόλη, που με μάγεψε με τα κάλλη της. Το μόνο που ευχήθηκα εκείνο το βράδυ, ήταν να μ’ αξιώσει ο Αλλάχ, ο Ζαρατούστρα ή όποιος άλλος, να ξαναπάω, για άλλη μια αναβάπτιση στην κολυμπήθρα της ομορφιάς του Ισφαχάν!
Καλή σου νύχτα μοναδική μου ομορφιά και καλή σου χρονιά!
Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 2 Farvardīn 1394)
Ξύπνησα νωρίς και μια όμορφη ανατολή πάνω από την πόλη, ήταν σαν να με αποχαιρετούσε. Οι εικόνες, όμως, της σημερινής πραγματικότητας, ήταν αυτές, που θα μου έλεγαν «εις το επανειδείν»!!!!
Ένα σιντριβάνι με φόντο το πορτρέτο του Χομεϊνί
και λίγο πιο πέρα οι φωτογραφίες πολλών μαρτύρων της επανάστασης. Αν και αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες από το Ισφαχάν, δεν θέλω με τίποτα να σκεπάσουν τις εικόνες των δύο προηγούμενων ημερών, που με μάγεψαν.
Πλανεύτρα της Ανατολής, είθε μια μέρα να προσκυνήσω και πάλι τα κάλλη σου!!
Η επιστροφή στα σπίτια μας μόλις άρχιζε, όχι χωρίς εμπειρίες και μάλιστα δυνατές!
Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANJESFAHAN212232015
Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/02/i-2.html
9. Στο δρόμο της επιστροφής!
Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 2 Farvardīn 1394)
Γενέθλια σήμερα! Τι καλύτερο δώρο από ένα τέτοιο ταξίδι; Τι και αν το έκανα εγώ δώρο στον εαυτό μου, (άντε και οι υπόλοιποι της παρέας, που συμμετείχαν και με ανέχτηκαν); Τι κι αν έφτανε στο τέλος του;
Η σημερινή μας διαδρομή θα ήταν προς τα βόρεια, περίπου 500χμ και θα σταματούσαμε σε ένα χωριό και δύο πόλεις. Καλό δρόμο νάχουμε!
Πήραμε το δρόμο, που πάει από το Ισφαχάν στην Τεχεράνη και σε κάτι λιγότερο από 150χμ, στρίψαμε δεξιά, πήραμε το δρόμο, που χώνεται ανάμεσα σε βουνά, μέσα σε μια εύφορη κοιλάδα και σε 20χμ, περίπου φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό.
Abyaneh. Το χωριό του κόκκινου πηλού.
Ένα χωριό, που τα πάντα καλύπτονται από το κόκκινο χρώμα της λάσπης, δίνοντας μια πολύ ιδιαίτερα όμορφη όψη.
Πινελιές από άλλα χρώματα, σπάνε την απόλυτη κυριαρχία του κόκκινου κάνοντας τις εικόνες ακόμα πιο όμορφες. Είναι από τα παλαιότερα χωριά του Ιράν και έχει περίπου 350 κατοίκους, με αρκετές ιδιαιτερότητες.
Οι γυναίκες φορούν πολύχρωμα ρούχα και ένα κοντό «τσαντόρ» λευκού χρώματος με πολλά λουλούδια. Όπως μας είπαν, η διάλεκτος που μιλάνε, έχει πολλά στοιχεία από την εποχή των Σασσανιδών, της ίδιας εποχής, που είναι και τα ερείπια του κάστρου στην κορυφή του υψώματος πάνω από το χωριό.
Καλλιεργούν αμυγδαλιές και οπωροφόρα και πουλάνε αποξηραμένα φρούτα, όπως μήλα. Από το 2007 είναι στην προσωρινή λίστα (Tentative List) της UNESCO.
Είναι πολλοί οι τουρίστες, που το επισκέπτονται,
κυρίως Ιρανοί. Τις γιορτές, όπως ήταν η μέρα που πήγαμε, γίνεται το αδιαχώρητο στα στενά σοκάκια του.
Αυτοκίνητα δεν μπαίνουν μέσα και για την εξυπηρέτησή τους υπάρχουν δύο μεγάλα πάρκινγκ στις δύο εισόδους του χωριού.
Μέσα στο χωριό έχει μερικά μαγαζάκια, που πουλάνε αναμνηστικά, κυρίως πολύχρωμα υφάσματα και ρούχα.
Υπάρχει το τζαμί
με τον εντυπωσιακό, πολύχρωμο, πολυγωνικό θόλο
και στη μία είσοδο ένα μικρό νεκροταφείο.
Στην αρχιτεκτονική του χωριού, εκτός από το χρώμα,
πολύ όμορφες είναι οι πόρτες των σπιτιών
και τα στεγασμένα κομμάτια των στενών, που περνούν κάτω από σπίτια.
Γενικά, αν και πολύ τουριστικό, είναι πολύ γραφικό και πραγματικά η επίσκεψη άξιζε. Εμείς μπήκαμε από τη μια είσοδο, διασχίσαμε όλο το χωριό και αντί να γυρίσουμε πίσω, ειδοποιήσαμε τον Σαμάντ και ήρθε με το βανάκι να μας πάρει από την άλλη είσοδο.
Βγήκαμε και πάλι στον κεντρικό Ισφαχάν-Τεχεράνης και σε λιγότερο από 60χμ, αργά το απόγευμα, μπήκαμε στην πόλη Kashan, την πόλη των σχεδόν 250.000 κατοίκων. Πήρε το όνομά της από τους Kasian, τους αρχικούς οικιστές της πόλης, που ερείπιά της έχουν βρεθεί στη θέση Tapeh Sialk, στα προάστια της σύγχρονης πόλης και έχουν ηλικία 9000 χρόνων.
Αντίγραφα ευρημάτων από εκεί είδαμε στην είσοδο του Ιστορικού Soltan Amir Ahmad Χαμάμ. Από τον 12ο ως τον 14ο αι. ήταν πολύ γνωστή για της παραγωγή υψηλής ποιότητας πήλινων αντικειμένων και πλακιδίων και γι αυτό στα σύγχρονα φαρσί τα πλακίδια λέγονται kashi.
Πολύ αργότερα, έγινε τόπος αναψυχής των Σάχηδων και διάσημος τόπος κατασκευής και εμπορίας χαλιών. Έτσι σήμερα, την πόλη στολίζουν σπουδαίοι κήποι (δυστυχώς, δεν είχαμε χρόνο για κάποια επίσκεψη σε κάποιον από αυτούς) και υπέροχες ιστορικές οικίες, τεράστια αρχοντικά μερικών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, πλούσια διακοσμημένα, χάρμα ιδέσθαι! Όλα αυτά των 18ου και 19ου αι.
Πρώτη επίσκεψη ήταν στο Soltan Amir Ahmad Χαμάμ. Φτιάχτηκε τον 16ο αι., την εποχή των Σαφαβιδών, στα τέλη του 18ου σχεδόν γκρεμίστηκε από σεισμό και αποκαταστάθηκε στα χρόνια της δυναστείας των Qajar. Πήρε το όνομά του, από το διπλανό μαυσωλείου του Imamzadeh Soltan Amir Ahmad.
Πρόκειται για ένα αριστούργημα, έξω
και μέσα.
Ξεκινώντας κανείς, από την εντυπωσιακή είσοδο
με το υπέροχο, ανάγλυφο υπέρθυρο,
τις αίθουσες με τα σιντριβάνια
και τις μοναδικές, πλαστικές, διακοσμητικές συνθέσεις
σε τοίχους και οροφή
και τα σχέδια με τα πλακάκια παντού, για να καταλήξει,
στην ανεπανάληπτη στέγη με τους τρούλους.
Οι τρούλοι είναι φτιαγμένοι από τούβλα, με ένθετα κυκλικά, γυάλινα κομμάτια, που επιτρέπουν στο φως να μπαίνει μέσα και ανοίγματα για να φεύγει ο ατμός.
Περπατώντας ανάμεσα στους τρούλους έχεις την αίσθηση πως είναι κάτι εξωπραγματικό και κάλλιστα θα μπορούσε να έχει γίνει, από κάποιον, σαν τον Γκαουντί!
Η θέα ένα γύρω, είναι υπέροχη
με ανεμοπαγίδες, ιστορικά σπίτια,
όπως το Boroujerdi και φυσικά, τα επιβλητικά βουνά στο βάθος.
Σειρά είχε η Ιστορική Οικία Tabatabaei. Φτιάχτηκε στα τέλη του 19ου αι. και καταλαμβάνει έκταση σχεδόν 5.000 τ.μ.
Έχει τέσσερις αυλές,
εξαιρετικές τοιχογραφίες,
πλαστική διακόσμηση,
διακόσμηση με καθρέφτες
και βιτρό. Στις αυλές έχει σιντριβάνια και κήπους.
Τελευταίες εικόνες από το Kashan ήταν αυτές του Μαυσωλείου του Imamzadeh Soltan Amir Ahmad,
μόνο όμως απ’ έξω, μιας και είχαμε δρόμο μπροστά μας και προτιμήσαμε άλλη μια στάση που έμελλε να είναι πολύ «δυνατή».
Απ’ έξω λοιπόν, μπορέσαμε να δούμε, από την πόρτα, τον τάφο.
Στο πάρκινγκ, που πήγαμε να μπούμε στο βανάκι, είδα την πιο σουρεαλιστική εικόνα, όλου του ταξιδιού.
Ένας μισογκρεμισμένος τοίχος, κάποιου κτιρίου, μέσα σε πλαίσιο, σαν κορνίζα (!!!!). Πιθανά να ήταν για στήριξη ή………..ποιος ξέρει! Προφανώς υπήρχε κάποιος λόγος αλλά………
Ξανά στο βανάκι για άλλα 105χμ. Είχε νυχτώσει για τα καλά σαν μπήκαμε στηνQom, την ιερή πόλη του Ιράν, όπου βρίσκεται το εντυπωσιακό ιερό τέμενος-τάφος της Φατίμα (Fatima al-Masumeh), αδελφής του 8ου Ιμάμη Ρεζά, που πέθανε το 816 και είναι θαμμένος στην Ιερή πόλη Mashhad. Ήταν ακόμα αδελφή των AhmadandMuhammad, που είναι θαμμένοι στο Σιράζ και το μαυσωλείο τους είχαμε επισκεφτεί την τρίτη ημέρα του ταξιδιού μας(http://disaki.blogspot.gr/2015/05/blog-post.html).
Στις 24 Μαρτίου αυτού του χρόνου (η ημερομηνία αλλάζει κάθε χρόνο), οι Σιίτες Μουσουλμάνοι γιορτάζουν το θάνατο της Φατίμα, κόρης του Προφήτη Μωάμεθ, που πέθανε με μαρτυρικό τρόπο στη Μεδίνα, στην προσπάθειά της να σώσει τον άντρα της Ιμάμη Αλή από τους εχθρούς του. Λόγω αυτού του γεγονότος, σε συνδυασμό με την Πρωτοχρονιά, η πόλη είχε απίστευτο κόσμο.
Κόσμος πολύς είχε στήσει τις σκηνές στις πλατείες, τα πάρκα, τις νησίδες των δρόμων, κάτω από τις πινακίδες, που απαγόρευαν την κατασκήνωση!
Η κίνηση, μετά από τόσες μέρες στο Ιράν, δεν μας έκανε πια εντύπωση.
Το βαν μας άφησε έξω από το τέμενος. Γινόταν ο κακός χαμός, από κόσμο! Η είσοδος επιτρεπόταν μετά από έλεγχο και οι γυναίκες έπρεπε να φορέσουν το «σεντόνι» τους, ένα εμπριμέ τσαντόρ, που σέρνονταν χάμω.
Η εικόνα ήταν για γέλια και για κλάματα.
Οι χώροι του τεμένους καταλαμβάνουν έκταση 38.000 τ.μ. και έχουν τρεις αυλές,
την αίθουσα του τάφου και τρεις μεγάλες αίθουσες προσευχής.
Όλα τα κτίρια ήταν όμορφα φωτισμένα και οι εικόνες,
ήταν απλά μαγικές!!!
Μπαίνοντας σε μία από τις αυλές, ακούσαμε ένα ρυθμικό γδούπο, πολύ έντονο, αλλά ήταν τόσος ο κόσμος, που δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα. Αμέσως πήγε το μυαλό μου στην Ασούρα και σκηνές που είχα δει στην τηλεόραση, αλλά σκέφτηκα, πως δεν ήταν δυνατόν. Κι όμως!
Σε μια άκρη της αυλής, γύρω στους 50 άντρες, φορώντας από πάνω μόνο τη φανέλα, θρηνούσαν το θάνατο της αγαπημένης τους Φατίμα και προσπαθούσαν να «νοιώσουνε» κάπως το μαρτύριό της!
Σήκωναν το δεξί χέρι και το κατέβαζαν με δύναμη στο αριστερό στήθος, βγάζοντας μια κραυγή. Στη συνέχεια το αριστερό χέρι στο δεξί στήθος και δώστου πάλι. Ανάμεσά τους και παιδιά!! Σταμάταγαν να ακούσουν ένα ύμνο, που κάποιος απάγγελνε και μετά όλοι μαζί να θρηνούν με κραυγές και αυτοβασανισμό! Το θέαμα με σόκαρε. Μιας και όλοι φωτογράφιζαν, τράβηξα κι εγώ φωτογραφίες και βίντεο. Σύμφωνα με τον Αμπάς, ήταν Πακιστανοί ή Ινδοί Σιίτες.
Απομακρυνθήκαμε λίγο, για να συνέλθουμε και συνεχίσαμε τις βόλτες μας,
χαζεύοντας τον κόσμο
και τις υπέροχες νυχτερινές εικόνες.
Σε άλλη αυλή, η σκηνή επαναλήφθηκε, με κάποιες διαφορές.
Στο μικρόφωνο, για την απαγγελία των προσευχών, ήταν ένα μικρό αγόρι και ενώ έκαναν τις ίδιες κινήσεις, δεν χτυπούσαν το στήθος τους, απλά ακουμπούσαν το χέρι σ’ αυτό. Πάλι σύμφωνα με τον Αμπάς, αυτοί ήταν Ιρακινοί Σιίτες.
Αρκετά κουρασμένοι, αποζητούσαμε ένα τσάι και λίγη ξεκούραση. Άλλωστε, οι εικόνες της μέρας ήταν πολλές, ποικίλες και τελικά πολύ έντονες. Βγαίνοντας από το τέμενος, οι γυναίκες επέστρεψαν τα τσαντόρ.
Έξω από το τέμενος, είναι μια μεγάλη πλατεία.
Στην άλλη της άκρη, είναι άλλο ένα τζαμί με μία εντυπωσιακή διακόσμηση στον τρούλο. Το τζαμί του ImamHassanAl-Asgari, 11ου Ιμάμη των Σιιτών.
Γύρω από τα τεμένη αναπτύσσεται ένα μεγάλο παζάρι και μια ακόμα μεγαλύτερη αγορά. Εκεί, μέσα στην αγορά, βρήκαμε ένα τσαϊχανέ να πιούμε ένα τσάι και να ξεκουραστούμε. Είχε δύο αίθουσες. Στην πρώτη, μια σειρά από ντιβάνια ήταν κατειλημμένα από μερικούς άντρες, που κάπνιζαν ναργιλέ (σίσα). Το τοπίο, θολό από το ντουμάνι και οι τύποι «λιώμα»! Τρέχα γύρευε τι είχαν καπνίσει. Άλλωστε είναι γνωστό πως το περσικό είναι πολύ καλής ποιότητας (το λένε και τα τραγούδια)!
Στη δεύτερη αίθουσα η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, αν και τα τραπέζια όχι και τόσο. Παραγγείλαμε τσάι και στην εκπνοή του ταξιδιού μας, παραγγείλαμε και ναργιλέ (σκέτο τουμπεκί)! Ήταν πολύ καλός! Δίπλα μας, η νεαρή γυναίκα του καφετζή, πάνω σε ένα ντιβάνι, έπαιζε με το μωρό της, καπνίζοντας κι αυτή τη σίσα της! Ο μπαμπάς-καφετζής τους καμάρωνε, φανερά υπερήφανος για το γιό του, το καμάρι του!
Η εικόνα του ευτυχισμένου μπαμπά με το χαμογελαστό γιό του, ήταν ουσιαστικά και η τελευταία εικόνα του ταξιδιού μας και ήταν όμορφη, αισιόδοξη εικόνα!
Κάτι λιγότερο από 150χμ μας χώριζαν από το αεροδρόμιο της Τεχεράνης, όπου φτάσαμε τα μεσάνυχτα. Αποχαιρετήσαμε τους συντρόφους μας των τελευταίων 10 ημερών και μπήκαμε. Εδώ, ουσιαστικά τελείωσε το ταξίδι μας και άρχιζε η ταλαιπωρία της επιστροφής στο σπίτι μας. Το αεροδρόμιο της Τεχεράνης είχε πολύ κόσμο, είναι ανεπαρκές για διεθνές και αρκετά βρώμικο.
Όπως τα περισσότερα αεροδρόμια, που έχω πάει, είναι κι αυτό απρόσωπο, ένα ακόμα ουδέτερο κομμάτι σε ένα συναρπαστικό ταξίδι.
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015 (Doshanbéh 3 Farvardīn 1394)
Το γκισέ για τσεκ ιν θα άνοιγε στις 4 το πρωί. Πως περνάει η ώρα μέχρι τότε; Σε κάτι άβολες καρέκλες αποθέσαμε το κουρασμένο μας κορμί και προσπαθήσαμε να περάσουμε την ώρα, ψόφιοι στην κούραση και με την προοπτική πολλών ακόμα ωρών ταλαιπωρίας.
Γύρω στις 6 απογειωθήκαμε. Κοιμήθηκα λίγο στο αεροπλάνο και κάπου πάνω από το κέντρο της Τουρκίας ξύπνησα.
Από κάτω μας τα χιονισμένα βουνά της. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen, Πήραμε τα πράγματα και μιας και ήμασταν κομμάτια, αποφασίσαμε να βρούμε μια γωνιά να βάλουμε το κορμάκι μας, για τις επόμενες 8 ώρες. Άλλωστε κοντεύαμε 24ωρο στο πόδι και τι 24ωρο!! Αράξαμε σε ένα από τα καφέ του αεροδρομίου και σηκωθήκαμε για να πάμε για τσεκ ιν το μεσημέρι. Το προσωπικό του καφέ μας κοίταζε με μισό μάτι, αλλά δεν είπε κουβέντα. Δεν κοιμηθήκαμε, αλλά το κορμί μας, κάπως ίσιωσε!
Πήγε περίπου 7 το απόγευμα σαν φτάσαμε στο σπίτι μας, διαλυμένοι από κούραση, αλλά τόσο γεμάτοι και ταυτόχρονα με το μυαλό να τα έχει μπλέξει όλα σε ένα κουβάρι. Δεν βαριέσαι, όλα θα κατασταλάξουνε και οι εικόνες θα καθαρίσουνε!
Τελειώνοντας αυτό το οδοιπορικό θάθελα να πω, πως το ταξίδι στο Ιράν, ήταν από τα καλύτερα που έχω κάνει. Ένα διαφορετικό ταξίδι, ένα ταξίδι στις χίλιες και μια νύχτες (κι ας ήταν μόνο 11), ένα ταξίδι στο παραμύθι!!
Το Ιράν έχει ιστορία, μνημεία εξαιρετικού κάλλους και ποιότητας, πόλεις, που είναι κάτι το ξεχωριστό και πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!! Οι άνθρωποι είναι το γερό χαρτί του Ιράν στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Περήφανοι, αξιοπρεπέστατοι, με αυτοσεβασμό, ψηλό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο και κυρίως ευγενικοί και αφάνταστα φιλόξενοι! Όλα αυτά θέτουν τη χώρα αυτή στις πρώτες θέσεις της ταξιδιωτικής λίστας, που θα πρέπει να έχει κάθε ταξιδιώτης με ενδιαφέροντα, μάτια και μυαλό ανοικτό. Οι υποδομές είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο. Η προσβασιμότητα σε άτομα με προβλήματα κίνησης είναι προβληματική έως ανύπαρκτη σε κάποια σημεία, αλλά το πρόβλημα λύνεται από τη φιλοτιμία των Ιρανών. Κάθε φορά θα βρεθούν 4 χέρια να σώσουν την κατάσταση. Ακόμα και σε σκάλες!!! Τι άλλο να πω!!
Φυσικά και υπάρχουν αρνητικά (ποιο ταξίδι, άλλωστε, δεν έχει; ). Κυριότερο, ο συντηρητισμός και τα εμπόδια του Θεοκρατικού καθεστώτος, αν και αυτό το λούζονται, κυρίως οι ντόπιοι. Άλλο αρνητικό η απίστευτη αναρχία στους δρόμους, που για τους άμαθους δυτικούς γίνεται επικίνδυνη. Μικρότερα προβλήματα το νόμισμα και η καθαριότητα, κυρίως σε δημόσιους χώρους και τουαλέτες.
Τέλος όμως η γκρίνια! Ένα υπέροχο ταξίδι τελείωσε και εγώ αισθάνομαι πολύ, μα πάρα πολύ πιο πλούσιος, μετά από αυτό!! Ελπίζω και τα επόμενα να είναι αντάξια αυτού του ταξιδιού!
Τέλος του παραμυθιού, καληνύχτα σας!
Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANKABYANEHKASHANQOMRETURNHOME222332015
Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/02/blog-post_25.html
Last edited:
