Ιράν Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

[dimosf]

Γεμάτοι νέες γνώσεις και όμορφες εικόνες για ένα μεγάλο πολιτισμό που είχε μεγάλη σχέση με τον τόπο μας αλλοτινών καιρών, εγκαταλείψαμε το μουσείο με προορισμό το μεγάλο παζάρι της πόλης. Όπως μας είπε ο Hamid το παζάρι αυτό, σε αντίθεση με αυτά του Σιράζ και του Εσφαχάν, που σε μεγάλο βαθμό έχουν τουριστικό χαρακτήρα, είναι περισσότερο της καθημερινότητας.



Ξανά στο χάος της κίνησης της Τεχεράνης και τελικά το βανάκι μας άφησε



κάπου κοντά στην κεντρική είσοδο του παζαριού. Όπως όλα τα παζάρια της ανατολής και φυσικά του Ιράν, πρόκειται για μια «πόλη μέσα στην πόλη». Αμέτρητα δρομάκια διακλαδίζονται σε ένα δαίδαλο με καταστήματα, συνήθως οργανωμένα κατά είδος εμπορεύματος.



Δεν έχω δει τόσο κόσμο μαζεμένο σε εμπορικό τόπο ποτέ στη ζωή μου. Κυριολεκτικά «χάνει η μάνα το παιδί…». Βέβαια το γεγονός της επερχόμενης Πρωτοχρονιάς αυξάνει κατακόρυφα και την κίνηση στους δρόμους και τον κόσμο στις αγορές.

Και μιας και μιλάμε για Πρωτοχρονιά, ήρθε η ώρα να πούμε μερικά πράγματα για το ημερολόγιο. Οι Ιρανοί, οι Αφγανοί και κάποιοι άλλοι εκεί γύρω έχουν πρωτοχρονιά στην Εαρινή Ισημερία που την ονομάζουν ΝοΡουζ (Νέα Μέρα). Η μέτρηση των ετών ξεκινάει 621 χρόνια μετά από εμάς και έτσι έχουν τώρα 1394. Οι 6 πρώτοι μήνες τους έχουν από 31 μέρες, οι επόμενοι 5 από 30 και ο τελευταίος 29 ή 30 ανάλογα αν ο χρόνος είναι ή όχι δίσεκτος. (http://el.wikipedia.org/wiki/Περσικό_ημερολόγιο)

Το θέμα είναι πως το ημερολόγιο αυτό είναι επίσημο. Σε κάποιο ξενοδοχείο που πήγαμε δύο φορές, την πρώτη μας έδωσαν απόδειξη στα αγγλικά και η ημερομηνία ήταν η δική μας. Τη δεύτερη η απόδειξη ήταν στα φαρσί και ήταν αυτή των μείον 621 χρόνια.

Η Πρωτοχρονιά αυτή είναι η μεγάλη γιορτή τους με διακοπές γύρω στις 10 ημέρες και με συνήθειες που κάποιες θυμίζουν κάποιες αντίστοιχες δικές μας. Ταξιδεύουν (τα ξενοδοχεία που μείναμε ήταν γεμάτα Ιρανούς), αγοράζουν καινούρια πράγματα (κυρίως ρούχα) και βάφουν αυγά (!!!) (άνοιξη γαρ και οι κότες γεννούν πολύ).



Έτσι και στο παζάρι και γύρω από αυτό. Δεκάδες οι μικροπωλητές που πούλαγαν κάθε είδους μπιχλιμπίδι (αρέσκονται πολύ σ’ αυτά), όπως ψευτοκοσμήματα, παιγνίδια, μικρά χάρτινα αερόστατα, και ρούχα. Ένας μικροπωλητής πουλούσε πολύχρωμα σουτιέν και ένα τσούρμο μαυροτσαντοροφορεμένες ιρανές είχανε πέσει πάνω να ψωνίσουν. Σηκώνω τη μηχανή να απαθανατίσω τη σκηνή και βλέπω να μαυρίζει ο φακός. Δεν ήταν τσαντόρ. Ήταν το χέρι ενός νεαρού μικροπωλητή που μου έδωσε να καταλάβω πως έπρεπε να την κάνω αλά γαλλικά. Ποιούμενος την ανάγκη φιλότιμο κατέβασα τη μηχανή και σφυρίζοντας αδιάφορα συνέχισα. Έξω από την κεντρική πύλη είναι μια πλατεία. Από κάτω είναι μια υπόγεια αγορά μόνο για χρυσά κοσμήματα. Από πάνω γινόταν μια μάζωξη με πολλές φωνές (μόνο άντρες). Ήταν το χρηματιστήριο χρυσού(!!!). Τύποι με πολύ έντονο ύφος και στεντόρεια φωνή σημειώνουν σε κάτι χαρτάκια ανεβάζοντας και κατεβάζοντας, αναλόγως, την τιμή του χρυσού στη χώρα. Εκεί στο πόδι!! Απίστευτο θέαμα. Όταν ο Δημήτρης σήκωσε τη μηχανή να φωτογραφίσει του την πέσανε μερικοί τύποι με άγριες διαθέσεις και θέλανε να του πάρουν τη μηχανή.

-Tourist, tourist! Only photo!

Ε, ρε φίλε, μπλέξαμε. Οι τύποι επιμένανε και να που εμφανίζεται ένας μπάτσος. Και τώρα; Ευτυχώς αυτός φάνηκε πιο διαλλακτικός. Κάτι τους είπε, κάτι του είπανε, κάτι τους ξανάπε και γυρνώντας στον Δημήτρη του λέει:

-O.K. go!

Λες να ξεμπλέξαμε τόσο εύκολα; Κι όμως. Ξεμπλέξαμε.

Είπαμε τότε να μπούμε λίγο στο παζάρι να δούμε τι γίνεται εκεί μέσα. Μπαίνεις στο ρεύμα και σε πάει. Ούτε να σταματήσεις είναι εύκολο ούτε να αλλάξεις κατεύθυνση. Κυριολεκτικά ο ένας στο σβέρκο του άλλου. Εκεί αν πάσχεις από αγοραφοβία έχεις πάθει χοντρή κρίση!

Το πρώτο αυτό κομμάτι είχε είδη για το σπίτι. Πιάτα, κατσαρολικά



και πολλά,



μα πάρα πολλά διακοσμητικά. Που και που ρούχα.



Ήταν όμως τέτοια η κατάσταση ασφυξίας που σε ένα σημείο που μας έπαιρνε γυρίσαμε και με τα πολλά ξαναβγήκαμε.



Κινήσαμε να πάμε να βρούμε το βαν και στο δρόμο χαζεύαμε αυτά που γίνονταν γύρω μας και να τραβάμε φωτογραφίες. Είδα ένα πολύ όμορφο κτίριο και δίπλα σε μια κολώνα ένα τεράστιο πορτρέτο του θρησκευτικού ηγέτη της χώρας. Σηκώνω τη μηχανή και τραβάω δύο πόζες. Δεν προλαβαίνω να κατεβάσω τη μηχανή και βλέπω μπροστά μια βλοσυρή φάτσα κάτω από ένα πηλίκιο.

-Delete it!

-What?

-Delete the photos!

Εδώ βάζεις την ουρά στα σκέλια και υπακούς. Δεν παίζουν μ’ αυτά. Υπό το άγριο και άγρυπνο βλέμμα του, σβήνω τις δύο φωτογραφίες και αφού ελέγχει ότι πράγματι τις έσβησα γυρνάει στο πόστο του, Είναι ο φρουρός του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας! Αυτό ήταν το κτίριο που είχε σαγηνέψει το φακό της μηχανής μου!

Εκείνη τη μέρα, με όλα αυτά που γίνανε, συνειδητοποίησα πόσο προσεκτικός πρέπει να είσαι και πάλι δεν μπορείς πάντα να μαντέψεις αν αυτό που κάνεις επιτρέπετε ή όχι.

Τελικά βρήκαμε το βαν και αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο.



Πριν φτάσουμε περάσαμε από την πλατεία Azadi (Ελευθερίας).



Η πλατεία είναι τεράστια με πολλά σιντριβάνια και στο κέντρο ένα πύργο με τη μορφή μιας ιδιαίτερης αψίδας και ύψος 50μ.. Φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο και με ένα συνδυασμό Ισλαμικής και Σασσανιδικής αρχιτεκτονικής, είναι το σύμβολο της σύγχρονης Τεχεράνης. Κατασκευάστηκε το 1971 για να γιορταστούν τα 2500 χρόνια της Περσικής Αυτοκρατορίας και ονομάστηκε αρχικά Shahyad Aryamehr (Πύργος Μνήμης των Βασιλέων), για να μετονομαστεί σε Borj-e Azadi (Πύργος της Ελευθερίας), μιας και σε αυτή την πλατεία ξεκίνησαν οι μεγάλες αναταραχές που οδήγησαν στην πτώση του Σάχη και την εγκαθίδρυση του Ισλαμικού κράτους το 1979.

Για να σταματήσουμε ούτε λόγος. Η κίνηση απερίγραπτη. Έτσι ο οδηγός μας έκανε ένα κύκλο της πλατείας όσο πιο αργά τον έπαιρνε και έτσι μπορέσαμε να βγάλουμε μια δυο φωτογραφίες του εντυπωσιακού μνημείου.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, ξεφορτώσαμε τα πράγματα, χαιρετίσαμε τους δυο νέους Ιρανούς φίλους μας και μπήκαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου.

-Ώ, ρε φίλε, τι γίνεται τώρα;

Όλα στα φαρσί.

-Do you need any help? Where are you going?

-To Shiraz.

-I am going to Shiraz too. The check in has not open yet.

Έτσι γνωρίσαμε τη Shahin, Περσίδα συνταξιούχο δασκάλα, μετανάστη στη Νορβηγία, που είναι από το Σιράζ και ζει έξι μήνες στο Ιράν και έξι στα παιδιά της στο Όσλο.



Κάτσαμε σε ένα μαγαζί να τσιμπήσουμε κάτι. Η Shahin αρκέστηκε σε ένα τσάι. Μας ρώτησε σε ποιο ξενοδοχείο θα μέναμε αλλά δεν το ήξερε.

Στην ώρα μας κάναμε check in και πήγαμε στην πύλη μας. Μπήκαμε στο αεροπλάνο, βολευτήκαμε και ετοιμαστήκαμε για την πτήση μας. Το αεροπλάνο τα είχε τα χρονάκια του και ένα ρετουσάρισμα το ήθελε. Ήλπιζα πως δεν θα είχε την ίδια ανάγκη και στα μηχανικά του μέρη. Τέλος πάντων. Το ταξίδι ήταν μια ωρίτσα και πολύ καλό. Μόνο που είχε πολλά σύννεφα και δεν είδαμε τίποτα στη διάρκεια της πτήσης. Η προσγείωση ήταν εξαιρετική, αποχαιρετιστήκαμε με την Shahin και κατεβήκαμε. Καλώς ήλθαμε στο Σιράζ, την πόλη των Ποιητών.


Περισσότερες φωτογραφίες:

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015cTEHRAN1432015


Από το http://disaki.blogspot.gr/2015/03/3.html

και το http://disaki.blogspot.gr/2015/04/blog-post_23.html

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

οσγελντι αφέντη.

 

[hydronetta]

khosh amadid!!
Ποτέ δεν θα κουραστώ να διαβάζω για το Ιράν

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

οκ. το είδα μετά ότι δεν χρειάζονται. άκυρο το μήνυμα

 

[KIKI]

ωραια , περιμενω συνεχεια ......

 

[giannoula]

Και γω και ανυπομονώ για τις υπέροχες φωτογραφίες που βγάζεις κάθε φορά!!

 

[KLEOPATRA]

Αχ αχ αχ μας ξαναθυμησες την Πολη ..και μου εχει καρφωθει στο μυαλο να παω για 28η

 

[dimosf]

1. Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!




Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 22 Espand 1393)


Τρεις ώρες αργότερα, στις 4.00 (ώρα Ιράν που είναι 1.30 ώρα μπροστά), προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Imam Khomeini (IKA) της Τεχεράνης. Μια μικρή καθυστέρηση με τις αποσκευές και περίπου 20 λεπτά η διαδικασία για τις βίζες και βγαίνουμε. Μας περιμένει ο Γιοσέφ, ο οδηγός του βαν που θα έχουμε στην Τεχεράνη. Ξεκινάμε για το ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε 2-3 ωρίτσες πριν έρθει με τον Hamid, τον ξεναγό μας γι αυτές τις δύο μέρες, για να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με τη χώρα και την πρωτεύουσά της.

Η Τεχεράνη είναι μια τεράστια πόλη. Αυτή καθεαυτή έχει περίπου 9.000.000 κατοίκους αλλά με τα προάστια πρέπει να υπερβαίνει τα 15.000.000, σύμφωνα με όλες τις πηγές που βρήκα.

​

Η πόλη αρχίζει να ξυπνάει, δεν έχει κίνηση και παντού υπάρχει μια σχετική καταχνιά. Νόμιζα πως είναι υγρασία. Αμ δε! Αιθαλομίχλη παρακαλώ! Οι εικόνες της πόλης δεν μας συγκινούν. Μάλλον απογοητευτικές θα έλεγα. Θα δούμε στη συνέχεια.

Αισθανόμουν τόση κούραση που αν ξάπλωνα θα ξύπναγα την επομένη, γι αυτό και προτίμησα να βγω για μια πρώτη βόλτα και γνωριμία με τη γειτονιά. Ήρθα έτσι σε πρώτη επαφή με τις χαρακτηριστικές εικόνες που θα βλέπαμε συνέχεια σε όποιο μέρος της χώρας κι αν πήγαμε.

​

Γυναίκες με τα κατάμαυρα τσαντόρ,

​

τοιχογραφίες με σκηνές που προπαγανδίζουν την επανάσταση

​

ή με όμορφες εικόνες έξω από σχολεία

​

και φυσικά με τη γραφή της γλώσσας των Περσών, τα Φαρσί, σε πινακίδες αλλά και το δρόμο.

(Οι Πέρσες ΔΕΝ είναι Άραβες και η γλώσσα τους δεν είναι τα αραβικά. Χρησιμοποιούν όμως το αραβικό αλφάβητο το οποίο έχουν εμπλουτίσει με παραπάνω γράμματα και γράφουν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Και όλα τους τα έντυπα ξεκινούν από το «τέλος», για τα δικά μας δεδομένα, προς την «αρχή». Οι αριθμοί όμως, αν και είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας γράφονται από αριστερά προς τα δεξιά).

 

[soudianos]

φωτό με σκηνές του δρόμου ή πλήθος κοσμου επιτρέπεται να παίρνουμε απ ότι βλέπω. οκ?

 

[mariath]

Σ' ευχαριστούμε για μια ακόμη υπέροχη ιστορία!

 

[dimosf]

Στις 10.30, έχοντας πάρει πρωινό κατεβήκαμε για να συναντήσουμε τον Hamid. Είναι ένας μικροκαμωμένος νεαρός, γύρω στα 30, ευγενέστατος και πολύ καλός γνώστης των Αγγλικών και των Γαλλικών (και σύντομα και των Κινέζικων, φαντάζομαι, μιας και τώρα μαθαίνει και αυτή τη γλώσσα). Μετά τις συστάσεις κουβεντιάσαμε για το πρόγραμμα της ημέρας. Μας θύμισε πως ήταν Παρασκευή (αργία για τους Μουσουλμάνους, αντίστοιχη με τη δική μας Κυριακή) που σημαίνει ότι πολλά είναι κλειστά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με επίσκεψη στο πάρκο Saadabad στα βόρεια της πόλης. Πριν όμως έπρεπε να πάμε να ανταλλάξουμε χρήματα.

Ξεκινήσαμε και ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πρώτο πονοκέφαλο στο Ιράν (απ’ ότι φαίνεται όχι για τους Πέρσες). Τη χαοτική κίνηση. Λες και ο ΚΟΚ έχει φτιαχτεί για να παραβιάζεται μέχρι το τελευταίο του άρθρο. Στους δρόμους υπάρχει ένα κουβάρι από λεωφορεία, αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζούς που έχεις την αίσθηση πως έχουν γίνει ένας κόμπος. Και όμως κινούνται. Τα φανάρια αναβοσβήνουν χωρίς να τους δίνει σχεδόν κανείς σημασία. Αν δεν έχεις θράσος δεν επιβιώνεις. Παρ' όλα αυτά είδαμε μόνο μερικά ψιλοτρακαρισματάκια (εμπλακήκαμε και εμείς σε ένα την τελευταία μέρα), άνευ σημασίας (!!!!!!!)

Φτάσαμε σε ένα ανταλλακτήριο για τη συναλλαγή. Τότε ήρθαμε σε επαφή με το δεύτερο πονοκέφαλο που έχει να κάνει με το νόμισμά τους. Απ’ έξω ένας τύπος με ένα «τούβλο» ριάλια κάνει μαύρη αγορά (!!!!). Έξω από το ανταλλακτήριο!! Μπήκαμε μέσα και βλέπω την ισοτιμία. 1,00 ΕΥΡΩ=3.500! Μα εγώ στο ίντερνετ είδα πως 1,00 ΕΥΡΩ=35.000 ριάλια. Που πήγε το μηδενικό;. Ρώτησα τον Hamid και αυτός μου εξήγησε.

Από το 1932 το επίσημο νόμισμα είναι το Ριάλι. Πρόκειται για υπερπληθωρισμένο, με χαρτονομίσματα με μεγάλο αριθμό μηδενικών που ξεκινάνε από 1.000 ριάλια μέχρι 1.000.000. Το τελευταίο όπως και το αμέσως μικρότερο (500.000) δεν είναι χαρτονόμισμα αλλά ένα τσεκ (σαν τα τράβελερ τσεκ). Δεν είναι όμως εκεί το βασικό πρόβλημα αλλά η χρήση μη επίσημου νομίσματος. Μέχρι το 1932 το νόμισμα της χώρας (Περσία) ήταν το Τόμαν που ισοδυναμεί με 10 ριάλια, ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν όλοι ανεξαιρέτως σήμερα. Έτσι αγοράζεις κάτι και σου λέει ο έμπορας: 10.000 τόμαν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δώσεις το νόμισμα που γράφει πάνω 100.000 μιας και είναι ριάλια. Μέχρι που φύγαμε δεν είχαμε εξοικειωθεί.

Μάλιστα ο Hamid μας είπε πως είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι τουρίστες και βλέπεις πολλούς να συνεννοούνται με χρώματα!!! Ένα γαλάζιο=1.000.000 ριάλια=100.000 τόμαν, ένα ροζ=500.000 ριάλια=50.000 τόμαν. Αισθανθήκαμε λίγο σαν την Ντάλια στο Παραπέντε (Α, ρε Καπουντζίδη, έγραψες πάλι!!).

Μετά τις εξηγήσεις έδωσα 500,00 ΕΥΡΩ, μου υπολόγισε 1.750.000 τόμαν και μου έδωσε 17.500.000 ριάλια (!!!!). Δεν πρόκειται να το συνηθίσω ποτέ! Και αυτή η αίσθηση να γίνεις από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμυριούχος!!

Πήραμε τα χρήματα και ξεκινήσαμε. Έπρεπε να διασχίσουμε την πόλη. Συνεχώς είχαμε την αίσθηση, πως να, τώρα θα γίνει! Τώρα θα «αγκαλιαστούμε»! Όλα όμως κυλάνε μια χαρά!

​

Βγήκαμε από το κέντρο προς τα βόρεια και βρεθήκαμε σε δρόμους με ευθύκορμα πλατάνια (γυμνά αυτή την εποχή) και ποταμάκια δεξιά και αριστερά που ανηφορίζουν στις πλαγιές των λόφων Tochal και Darband στους πρόποδες του πανύψηλου Alborz (υψόμετρο πάνω από 5500μ.) που δεσπόζει στα βόρεια της πόλης. Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του Πάρκου Saadabad.

​

Το πάρκο εκτείνεται σε μια έκταση 110 εκταρίων και έχει διάσπαρτα πάνω από 15 παλάτια και αρχοντικά. Σε αυτά, από την εποχή της δυναστείας των Qazar, περνούσε τα καλοκαίρια της η βασιλική οικογένεια, αλλά και άλλοι ευγενείς, στη δροσιά που έφερνε το βουνό. Και η επόμενη δυναστεία των Pahlavi συνέχισε να χρησιμοποιεί τα κτίρια και το χώρο για τον ίδιο σκοπό και μάλιστα πρόσθεσε κτίρια και κήπους. Μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979 τα κτίρια άλλαξαν χρήση. Το Πράσινο και το Λευκό παλάτι παρέμειναν όπως ήταν και είναι ανοικτά στο κοινό, ενώ κάποια άλλα χρησιμοποιούνται σαν εκθεσιακοί-μουσειακοί χώροι, που όμως δεν είναι μόνιμα ανοικτά. Για την είσοδο στο πάρκο και τα μουσεία πληρώνεις 15.000 τόμαν (150.000 ριάλια), περίπου 4,30 ΕΥΡΩ.

Όταν πήγα να πληρώσω για όλους, ο Hamid είδε που σάστισα για λίγο και μου λέει:

-Ένα γαλάζιο δώσε!!!!! (ένοιωσα τελείως Ντάλια!)

Πήρα τα ρέστα και ξεκινήσαμε. Το βανάκι θα μας περίμενε εκεί.

​

Οι δρόμοι είναι φοβερά ανηφορικοί και μας βγήκε η γλώσσα. Πρώτος προορισμός μας το Πράσινο παλάτι, που είναι πολύ ψηλά πάνω στο λόφο.

​

Το πάρκο είναι ένα δάσος.

​

Αν και την εποχή αυτή τα περισσότερα δέντρα δεν είχαν φύλλα, καταλαβαίνεις, πως το καλοκαίρι θα είναι πολύ πυκνό και πολύ δροσερό.

​

Προσπεράσαμε το Μουσείο του Νερού και φτάσαμε με τη γλώσσα έξω σε ένα πλάτωμα.

​

Μπροστά μας το κτίριο στεγάζει το Μουσείο των Αδελφών Omidvar.

​

Το κτίριο, της δυναστείας Qazar, είχε χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει τους αμαξάδες της βασιλικής οικογένειας και έχει εσωτερικά δύο δωμάτια με πλούσιο πλαστικό διάκοσμο. Μετά το 2003 ανακαινίστηκε και στεγάζει το μουσείο των δύο αδερφών που από το 1954 και για δέκα χρόνια γύρισαν όλο τον κόσμο, ξεκινώντας με 90 δολάρια.

​

Το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά στην αυλή είχε μια μεγάλη γυάλινη προθήκη με το ντεσεβό και μια από τις μοτοσυκλέτες τους μέσα. Ένα κατατοπιστικό κείμενο στα Φαρσί και τα αγγλικά δίνει πολλές πληροφορίες για τους αδερφούς Omidvar και το εγχείρημά τους.