Ιράν Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

[dimosf]

Σαν βγήκαμε το απόγευμα είχε προχωρήσει για τα καλά. Ξανά στην παλιά πόλη για βόλτες στο παραμύθι!



Οι εικόνες γύρω μας γίνονταν ακόμα καλύτερες, όσο περνούσε η ώρα,



για να γίνουν μαγικές σαν άναψαν τα φώτα.



Ο τάφος του Αλέξανδρου, ένα μνημείο παλιό μεν, αλλά καμιά σχέση με τον Αλέξανδρο, πήρε αυτό το όνομα από τον ποιητή Χάφεζ, που το αναφέρει έτσι σε ένα του ποίημα. Ο φωτισμένος του τρούλος, εκείνη την ώρα, ήταν μια πολύ ωραία εικόνα.



Σε ένα σοκάκι είδαμε ένα είδος γαλαρίας-σκάλα με μερικές δεκάδες σκαλιά που κατέβαινε πολύ χαμηλά. Το τέλος της χάνονταν στο σκοτάδι. Πρόκειται για το δημόσιο qanāt. Εδώ έρχονταν παλιότερα για να πάρουν το νερό για το σπίτι. Τι τράβαγε ο κόσμος!!



Μερικές εικόνες παραπέμπανε σε χίλιες και μία νύχτες.



Μια μαύρη φιγούρα, που στρίβει σε μια γωνιά,



ή ο πρασινοκίτρινα φωτισμένος υπαίθριος χώρος προσευχής.



Μπήκαμε σε ένα χαμάμ, άδειο από κόσμο, που περίμενε πελάτες μετά το τέλος της προσευχής, που γινόταν εκείνη την ώρα στο διπλανό Τζαμί Jāmeh.



Πήγαμε ξανά στο τζαμί να το δούμε και να το θαυμάσουμε εκείνη την ώρα φωτισμένο με ένα απόκοσμο μπλε φως.



Η προσευχή δεν γινόταν στο κεντρικό Ivan, αλλά σε παρακείμενο χώρο ακριβώς απέναντι από την κύρια πύλη.

Ο Abbas μας πρότεινε αν θέλαμε να μας πάει να δούμε την παλιά πόλη από ψηλά φωτισμένη. Μέσα από το λαβύρινθο των μισοφωτισμένων στενών φτάσαμε σε ένα κατάστημα χαλιών. Μπήκαμε, κάτι τους είπε ο Abbas και ανεβήκαμε τους τρεις ορόφους μέχρι την ταράτσα. Το θέαμα από εκεί πάνω δεν περιγράφεται.



Οι στέγες της παλιάς πόλης,



το Τζαμί Jāmeh,



οι φωτισμένοι θόλοι άλλων κτισμάτων και



οι φωτισμένες ανεμοπαγίδες πάνω από τις στέγες. Όνειρο!!!



Κατεβαίνοντας είχε τσάι και ψηστίρι, με τη σχετική επίδειξη. Αν και αυτά που βλέπαμε ήταν άκρως δελεαστικά, οι τιμές ήταν άκρως απαγορευτικές για τα πορτοφόλια μας. Έτσι καληνυχτίσαμε τον ευγενικό ιδιοκτήτη και πήγαμε στο τζαμί να βρούμε αυτούς που δεν είχαν έρθει μαζί μας.

Έφτασε η ώρα να πάμε για ύπνο. Την άλλη μέρα είχαμε ταξίδι με πολλά αξιοθέατα μέχρι να φτάσουμε στον επόμενο προορισμό μας.

Είχα διαβάσει πολλά και καλά για τη Γιαζντ και οι προσδοκίες μου ήταν πολύ ψηλές. Ομολογώ πως η πόλη αυτή της ερήμου με μάγεψε. Η απλότητα των γραμμών της αρχιτεκτονικής και των χρωμάτων σε συνδυασμό με την ιδιομορφία του Ζωροαστρισμού ήταν τα βασικά στοιχεία αυτής της μαγείας. Άλλο ένα όμως στοιχείο που το επισήμανα και στο τέλος της προηγούμενης μέρας, πραγματικά με γοήτεψε.



Οι υπέροχες τοιχογραφίες. Με αυτές τις τοιχογραφίες θέλω να κλείσω και τη μέρα αυτή. Μια μέρα, που οι εικόνες θάμπωσαν μάτια και νου. Αφήνω τη «βασίλισσα» της ερήμου σίγουρος πως θα συναντηθούμε πολλές φορές στα όνειρά μου και με την ευχή να μπορέσω κάποτε να την ξαναδώ στην πραγματικότητα! Εις το επανειδείν!!!



Περισσότερες φωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015gYAZD171832015



Από http://disaki.blogspot.gr/2015/06/blog-post_14.html

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 27
• 28
• 29
• 30
• 31
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 29 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

οσγελντι αφέντη.

 

[hydronetta]

khosh amadid!!
Ποτέ δεν θα κουραστώ να διαβάζω για το Ιράν

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

οκ. το είδα μετά ότι δεν χρειάζονται. άκυρο το μήνυμα

 

[KIKI]

ωραια , περιμενω συνεχεια ......

 

[giannoula]

Και γω και ανυπομονώ για τις υπέροχες φωτογραφίες που βγάζεις κάθε φορά!!

 

[KLEOPATRA]

Αχ αχ αχ μας ξαναθυμησες την Πολη ..και μου εχει καρφωθει στο μυαλο να παω για 28η

 

[dimosf]

1. Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!




Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 22 Espand 1393)


Τρεις ώρες αργότερα, στις 4.00 (ώρα Ιράν που είναι 1.30 ώρα μπροστά), προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Imam Khomeini (IKA) της Τεχεράνης. Μια μικρή καθυστέρηση με τις αποσκευές και περίπου 20 λεπτά η διαδικασία για τις βίζες και βγαίνουμε. Μας περιμένει ο Γιοσέφ, ο οδηγός του βαν που θα έχουμε στην Τεχεράνη. Ξεκινάμε για το ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε 2-3 ωρίτσες πριν έρθει με τον Hamid, τον ξεναγό μας γι αυτές τις δύο μέρες, για να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με τη χώρα και την πρωτεύουσά της.

Η Τεχεράνη είναι μια τεράστια πόλη. Αυτή καθεαυτή έχει περίπου 9.000.000 κατοίκους αλλά με τα προάστια πρέπει να υπερβαίνει τα 15.000.000, σύμφωνα με όλες τις πηγές που βρήκα.

​

Η πόλη αρχίζει να ξυπνάει, δεν έχει κίνηση και παντού υπάρχει μια σχετική καταχνιά. Νόμιζα πως είναι υγρασία. Αμ δε! Αιθαλομίχλη παρακαλώ! Οι εικόνες της πόλης δεν μας συγκινούν. Μάλλον απογοητευτικές θα έλεγα. Θα δούμε στη συνέχεια.

Αισθανόμουν τόση κούραση που αν ξάπλωνα θα ξύπναγα την επομένη, γι αυτό και προτίμησα να βγω για μια πρώτη βόλτα και γνωριμία με τη γειτονιά. Ήρθα έτσι σε πρώτη επαφή με τις χαρακτηριστικές εικόνες που θα βλέπαμε συνέχεια σε όποιο μέρος της χώρας κι αν πήγαμε.

​

Γυναίκες με τα κατάμαυρα τσαντόρ,

​

τοιχογραφίες με σκηνές που προπαγανδίζουν την επανάσταση

​

ή με όμορφες εικόνες έξω από σχολεία

​

και φυσικά με τη γραφή της γλώσσας των Περσών, τα Φαρσί, σε πινακίδες αλλά και το δρόμο.

(Οι Πέρσες ΔΕΝ είναι Άραβες και η γλώσσα τους δεν είναι τα αραβικά. Χρησιμοποιούν όμως το αραβικό αλφάβητο το οποίο έχουν εμπλουτίσει με παραπάνω γράμματα και γράφουν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Και όλα τους τα έντυπα ξεκινούν από το «τέλος», για τα δικά μας δεδομένα, προς την «αρχή». Οι αριθμοί όμως, αν και είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας γράφονται από αριστερά προς τα δεξιά).

 

[soudianos]

φωτό με σκηνές του δρόμου ή πλήθος κοσμου επιτρέπεται να παίρνουμε απ ότι βλέπω. οκ?

 

[mariath]

Σ' ευχαριστούμε για μια ακόμη υπέροχη ιστορία!

 

[dimosf]

Στις 10.30, έχοντας πάρει πρωινό κατεβήκαμε για να συναντήσουμε τον Hamid. Είναι ένας μικροκαμωμένος νεαρός, γύρω στα 30, ευγενέστατος και πολύ καλός γνώστης των Αγγλικών και των Γαλλικών (και σύντομα και των Κινέζικων, φαντάζομαι, μιας και τώρα μαθαίνει και αυτή τη γλώσσα). Μετά τις συστάσεις κουβεντιάσαμε για το πρόγραμμα της ημέρας. Μας θύμισε πως ήταν Παρασκευή (αργία για τους Μουσουλμάνους, αντίστοιχη με τη δική μας Κυριακή) που σημαίνει ότι πολλά είναι κλειστά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με επίσκεψη στο πάρκο Saadabad στα βόρεια της πόλης. Πριν όμως έπρεπε να πάμε να ανταλλάξουμε χρήματα.

Ξεκινήσαμε και ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πρώτο πονοκέφαλο στο Ιράν (απ’ ότι φαίνεται όχι για τους Πέρσες). Τη χαοτική κίνηση. Λες και ο ΚΟΚ έχει φτιαχτεί για να παραβιάζεται μέχρι το τελευταίο του άρθρο. Στους δρόμους υπάρχει ένα κουβάρι από λεωφορεία, αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζούς που έχεις την αίσθηση πως έχουν γίνει ένας κόμπος. Και όμως κινούνται. Τα φανάρια αναβοσβήνουν χωρίς να τους δίνει σχεδόν κανείς σημασία. Αν δεν έχεις θράσος δεν επιβιώνεις. Παρ' όλα αυτά είδαμε μόνο μερικά ψιλοτρακαρισματάκια (εμπλακήκαμε και εμείς σε ένα την τελευταία μέρα), άνευ σημασίας (!!!!!!!)

Φτάσαμε σε ένα ανταλλακτήριο για τη συναλλαγή. Τότε ήρθαμε σε επαφή με το δεύτερο πονοκέφαλο που έχει να κάνει με το νόμισμά τους. Απ’ έξω ένας τύπος με ένα «τούβλο» ριάλια κάνει μαύρη αγορά (!!!!). Έξω από το ανταλλακτήριο!! Μπήκαμε μέσα και βλέπω την ισοτιμία. 1,00 ΕΥΡΩ=3.500! Μα εγώ στο ίντερνετ είδα πως 1,00 ΕΥΡΩ=35.000 ριάλια. Που πήγε το μηδενικό;. Ρώτησα τον Hamid και αυτός μου εξήγησε.

Από το 1932 το επίσημο νόμισμα είναι το Ριάλι. Πρόκειται για υπερπληθωρισμένο, με χαρτονομίσματα με μεγάλο αριθμό μηδενικών που ξεκινάνε από 1.000 ριάλια μέχρι 1.000.000. Το τελευταίο όπως και το αμέσως μικρότερο (500.000) δεν είναι χαρτονόμισμα αλλά ένα τσεκ (σαν τα τράβελερ τσεκ). Δεν είναι όμως εκεί το βασικό πρόβλημα αλλά η χρήση μη επίσημου νομίσματος. Μέχρι το 1932 το νόμισμα της χώρας (Περσία) ήταν το Τόμαν που ισοδυναμεί με 10 ριάλια, ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν όλοι ανεξαιρέτως σήμερα. Έτσι αγοράζεις κάτι και σου λέει ο έμπορας: 10.000 τόμαν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δώσεις το νόμισμα που γράφει πάνω 100.000 μιας και είναι ριάλια. Μέχρι που φύγαμε δεν είχαμε εξοικειωθεί.

Μάλιστα ο Hamid μας είπε πως είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι τουρίστες και βλέπεις πολλούς να συνεννοούνται με χρώματα!!! Ένα γαλάζιο=1.000.000 ριάλια=100.000 τόμαν, ένα ροζ=500.000 ριάλια=50.000 τόμαν. Αισθανθήκαμε λίγο σαν την Ντάλια στο Παραπέντε (Α, ρε Καπουντζίδη, έγραψες πάλι!!).

Μετά τις εξηγήσεις έδωσα 500,00 ΕΥΡΩ, μου υπολόγισε 1.750.000 τόμαν και μου έδωσε 17.500.000 ριάλια (!!!!). Δεν πρόκειται να το συνηθίσω ποτέ! Και αυτή η αίσθηση να γίνεις από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμυριούχος!!

Πήραμε τα χρήματα και ξεκινήσαμε. Έπρεπε να διασχίσουμε την πόλη. Συνεχώς είχαμε την αίσθηση, πως να, τώρα θα γίνει! Τώρα θα «αγκαλιαστούμε»! Όλα όμως κυλάνε μια χαρά!

​

Βγήκαμε από το κέντρο προς τα βόρεια και βρεθήκαμε σε δρόμους με ευθύκορμα πλατάνια (γυμνά αυτή την εποχή) και ποταμάκια δεξιά και αριστερά που ανηφορίζουν στις πλαγιές των λόφων Tochal και Darband στους πρόποδες του πανύψηλου Alborz (υψόμετρο πάνω από 5500μ.) που δεσπόζει στα βόρεια της πόλης. Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του Πάρκου Saadabad.

​

Το πάρκο εκτείνεται σε μια έκταση 110 εκταρίων και έχει διάσπαρτα πάνω από 15 παλάτια και αρχοντικά. Σε αυτά, από την εποχή της δυναστείας των Qazar, περνούσε τα καλοκαίρια της η βασιλική οικογένεια, αλλά και άλλοι ευγενείς, στη δροσιά που έφερνε το βουνό. Και η επόμενη δυναστεία των Pahlavi συνέχισε να χρησιμοποιεί τα κτίρια και το χώρο για τον ίδιο σκοπό και μάλιστα πρόσθεσε κτίρια και κήπους. Μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979 τα κτίρια άλλαξαν χρήση. Το Πράσινο και το Λευκό παλάτι παρέμειναν όπως ήταν και είναι ανοικτά στο κοινό, ενώ κάποια άλλα χρησιμοποιούνται σαν εκθεσιακοί-μουσειακοί χώροι, που όμως δεν είναι μόνιμα ανοικτά. Για την είσοδο στο πάρκο και τα μουσεία πληρώνεις 15.000 τόμαν (150.000 ριάλια), περίπου 4,30 ΕΥΡΩ.

Όταν πήγα να πληρώσω για όλους, ο Hamid είδε που σάστισα για λίγο και μου λέει:

-Ένα γαλάζιο δώσε!!!!! (ένοιωσα τελείως Ντάλια!)

Πήρα τα ρέστα και ξεκινήσαμε. Το βανάκι θα μας περίμενε εκεί.

​

Οι δρόμοι είναι φοβερά ανηφορικοί και μας βγήκε η γλώσσα. Πρώτος προορισμός μας το Πράσινο παλάτι, που είναι πολύ ψηλά πάνω στο λόφο.

​

Το πάρκο είναι ένα δάσος.

​

Αν και την εποχή αυτή τα περισσότερα δέντρα δεν είχαν φύλλα, καταλαβαίνεις, πως το καλοκαίρι θα είναι πολύ πυκνό και πολύ δροσερό.

​

Προσπεράσαμε το Μουσείο του Νερού και φτάσαμε με τη γλώσσα έξω σε ένα πλάτωμα.

​

Μπροστά μας το κτίριο στεγάζει το Μουσείο των Αδελφών Omidvar.

​

Το κτίριο, της δυναστείας Qazar, είχε χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει τους αμαξάδες της βασιλικής οικογένειας και έχει εσωτερικά δύο δωμάτια με πλούσιο πλαστικό διάκοσμο. Μετά το 2003 ανακαινίστηκε και στεγάζει το μουσείο των δύο αδερφών που από το 1954 και για δέκα χρόνια γύρισαν όλο τον κόσμο, ξεκινώντας με 90 δολάρια.

​

Το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά στην αυλή είχε μια μεγάλη γυάλινη προθήκη με το ντεσεβό και μια από τις μοτοσυκλέτες τους μέσα. Ένα κατατοπιστικό κείμενο στα Φαρσί και τα αγγλικά δίνει πολλές πληροφορίες για τους αδερφούς Omidvar και το εγχείρημά τους.