vrea
Member
- Μηνύματα
- 241
- Likes
- 217
Κεφάλαιο 7 – Σαγκάη / Γαλλική Συνοικία- Κήποι και Παζάρι του Γιου
Η μέρα μας ξεκινάει όπως πάντα χάραμα και κάτι. Το ξενοδοχείο προσφέρει πρωινό και ως γνήσια Ελληνίδα πρέπει να δράσω αγωνιστικά. Η αλήθεια είναι ότι το πρωινό στη Σαγκάη δεν είχε καμία σχέση με το αντίστοιχο στο Πεκίνο το οποίο ήταν ‘κομμουνιστικού’ χαρακτήρα. Εδώ η πόλη χαρακτηρίζεται για την ποικιλία και την αφθονία και τα ξενοδοχεία της είναι πλήρως εναρμονισμένα. Σέρνω λοιπόν το ταίρι από τα μαλλιά που μου πετάει ένα αψυχολόγητο ‘τόσο πρωί που με ξυπνάς, τίποτα δεν πάει κάτω’ και κατεβαίνω στην τραπεζαρία. Εδώ θα είναι και το στρατηγείο μας τις επόμενες μέρες, για τον πρωινό σχεδιασμό της ημερήσιας εξόρμησης.
Πρώτη μας στάση σήμερα είναι η Γαλλική συνοικία (French Concession). Είναι μια πολύ όμορφη περιοχή που διατηρεί τον γαλλικό της χαρακτήρα, με γκαλερί, χαριτωμένα καταστήματα, ωραία εστιατόρια και καφέ. Περιπλανηθήκαμε στα συμπαθητικά στενάκια της, κάναμε μικρά ψώνια, ήπιαμε καφέ – ότι έπρεπε για να ξεκινήσει η μέρα μας.
Επόμενο μας βήμα είναι οι κήποι και το παζάρι του Γιου (Yuyuan) στην παλιά Σαγκάη. Δεν νομίζω ότι θα υιοθετήσω την άποψη ότι είναι μία ωραία αναστηλωμένη φάκα για τους 100.000 τουρίστες που περνούν από εδώ καθημερινά και που αγοράζουν όλα τα είδη: ξυλάκια φαγητού, σφραγίδες με το όνομα τους, σετ και είδη κινέζικού τσαγιού, αναμνηστικά από το μαοικό παρελθόν, φιγούρες θεάτρου σκιών…
Για μένα το παζάρι του Γιού ήταν μια εξαιρετικά διασκεδαστική εμπειρία και τις επόμενες δύο μέρες μαζί με όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες θα πέρναγα οπωσδήποτε από εκεί κάθε μέρα για ένα σύντομο παζάρι. Θα πρέπει να σημειώσω ότι το moto σε αυτό το ταξίδι ήταν το παζάρι μέχρι θανάτου. Μου είχε μείνει και απωθημένο από το Πεκίνο που δεν έφτασα το παζάρι μέχρι εκεί που άντεχε η αγορά και τώρα είχα εξορμήσει στους κήπους του Γιού σαν πεινασμένη υαινα. Παζάρευα τα πάντα. Άσχετα με το αν ήθελα να τα αγοράσω. Σε μερικά καταστήματα έμπαινα μόνο για προπόνηση - έπιασα σε κάποια στιγμή τον εαυτό μου να παζαρεύει ένα επίχρυσο λιοντάρι και εκεί τον σιχάθηκα. Λίγη αξιοπρέπεια δεν βλάπτει- τα έλεγε το ταίρι το οποίο με κοίταζε με εκείνα τα μάτια του στρατιώτη στην αφίσα ‘Why’. Γεμάτα πόνο και απόγνωση. Περπατάγαμε στα στενάκια και μας ακολουθούσαν ορδές κινέζων με τους οποίους πριν είχαμε παζαρέψει στο κατάστημα τους και μας ρίχνανε την τιμή. Το θέμα ήταν ότι εμείς από τα πολλά παζάρια είχαμε ξεχάσει για ποιο πράγμα παζαρεύαμε. Όταν ο Κινέζος σήκωνε τα χέρια και αποχωρούσε, ήξερες ότι είχες νικήσει. Όμως ο αγώνας δεν είχε τελειώσει. Άφηνες το θύμα να συνέλθει και σε μία ώρα ήσουν πάλι στο μαγαζί του για νέους αγώνες. Στόχος ήταν να βεβαιωθείς ότι τον ‘έκλεβες’. Αυτό ήταν και το σημείο λειτουργίας μου. Αισθάνομαι τρελή χαρά ακόμη και σήμερα με το θράσος και την κατάντια μου εκείνες τις ημέρες. Στο τέλος κάτι ψώνισα (μόνο ότι έχει σχέση με τσάι) αλλά έφυγα νικητής και τροπαιούχους από την αγορά.
Στο κέντρο των κήπων του Γιού έχει ένα καταπληκτικό tea house το Hu Xin Ting. Βρίσκεται στο κέντρο της λίμνης και εκεί φτάνεις διασχίζοντας την ζικ ζαγκ γέφυρα (ζιγκ ζαγκ για να δυσκολεύονται τα κακά πνεύματα να φτάσουν- λίγο να κάτσεις στην Κίνα τα μαθαίνεις τα κόλπα). Από το παζάρι, αγοράσαμε μετά από αιματηρά παζάρια το παραδοσιακό επιτραπέζιο Mahjong και πήγαμε στο tea house για να το μάθουμε. Ακόμη και σήμερα αυτό το παιχνίδι μας προβληματίζει. Το έχω μέσα σε μια καταπληκτική δερμάτινη κασετίνα, με εξαιρετικά πιόνια ζωγραφισμένα στο χέρι να ξεκουράζεται στο συρτάρι μακάρια. Αγόρασα και έναν εξαιρετικό πίνακα μετά από την γαλλική συνοικία που απεικονίζει κάτι κοπέλες να παίζουν Mahjong. Μπορεί να μην το έμαθα, αλλά επένδυσα σε αυτό.
Το παζάρι του Γιου πλαισιώνεται από εστιατόρια με εξωτικές τοπικές λιχουδιές. Μην κοιτάξετε πουθενά. Να πάτε κατευθείαν στο Nang Xiang Steamed Bun Shop, διάσημο για τα snacks του και τα steamed buns. Ο Κλίντον εκεί γευμάτισε όταν πήγε στην Σαγκάη– τώρα για τον Σαρτζετάκη που παρακολουθώ τις κινήσεις του από το Πεκίνο, θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Συνεχίζουμε την βόλτα μας στο Μοναστηράκι της πόλης, το DongtaiLu. Εδώ η ατμόσφαιρα είναι πιο ενδιαφέρουσα. Μικρά μαγαζάκια, κατά μήκος των στενών δρόμων, πουλούσαν δήθεν αντικείμενα με ιστορία, δήθεν παλιές πορσελάνες, κεραμικά, είδη καλλιγραφίας και ζωγραφικής, και φυσικά μαοϊκά αναμνηστικά. Φίλοι μου αγαπημένοι- αν αυτά ήταν παλιά, εγώ ήμουν αρχαία. Εμείς καθώς οφείλαμε, αγοράσαμε το κλασικό βιβλιαράκι του Μάο και βγάλαμε σφραγίδες με το όνομα μας. Μια άλλη δραστηριότητα που διασκεδάσαμε πολύ ήταν να κάνουμε το πορτρέτο μας με πλαστελίνη. Ο τύπος, από το παζάρι που του κάναμε, θα μπορούσε κάλλιστα να μας εμφάνιζε με 3 μάτια και ουρά αλλά είχαμε να κάνουμε με επαγγελματία και όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Θα έλεγα ότι η αναπαράσταση στα πρόσωπα ήταν εκπληκτική. Το μόνο που τον δυσκόλεψε ήταν το αχτένιστο μαλλί μου που εκείνη την στιγμή κρεμόταν ολούθε ως βρύο και λειχήνα.
Συνέχεια έχει μια ακόμη βραδινή βόλτα στο Bund. Όλοι οι δρόμοι της Σαγκάης οδηγούν στο Βund, λένε οι ντόπιοι για την περιοχή και δεν έχουν άδικο. Η θέα προς την πλευρά των ουρανοξυστών είναι εκπληκτική. Αύριο θα επισκευτούμε αυτό το κομμάτι της πόλης από κοντά....
Η μέρα μας ξεκινάει όπως πάντα χάραμα και κάτι. Το ξενοδοχείο προσφέρει πρωινό και ως γνήσια Ελληνίδα πρέπει να δράσω αγωνιστικά. Η αλήθεια είναι ότι το πρωινό στη Σαγκάη δεν είχε καμία σχέση με το αντίστοιχο στο Πεκίνο το οποίο ήταν ‘κομμουνιστικού’ χαρακτήρα. Εδώ η πόλη χαρακτηρίζεται για την ποικιλία και την αφθονία και τα ξενοδοχεία της είναι πλήρως εναρμονισμένα. Σέρνω λοιπόν το ταίρι από τα μαλλιά που μου πετάει ένα αψυχολόγητο ‘τόσο πρωί που με ξυπνάς, τίποτα δεν πάει κάτω’ και κατεβαίνω στην τραπεζαρία. Εδώ θα είναι και το στρατηγείο μας τις επόμενες μέρες, για τον πρωινό σχεδιασμό της ημερήσιας εξόρμησης.
Πρώτη μας στάση σήμερα είναι η Γαλλική συνοικία (French Concession). Είναι μια πολύ όμορφη περιοχή που διατηρεί τον γαλλικό της χαρακτήρα, με γκαλερί, χαριτωμένα καταστήματα, ωραία εστιατόρια και καφέ. Περιπλανηθήκαμε στα συμπαθητικά στενάκια της, κάναμε μικρά ψώνια, ήπιαμε καφέ – ότι έπρεπε για να ξεκινήσει η μέρα μας.
Επόμενο μας βήμα είναι οι κήποι και το παζάρι του Γιου (Yuyuan) στην παλιά Σαγκάη. Δεν νομίζω ότι θα υιοθετήσω την άποψη ότι είναι μία ωραία αναστηλωμένη φάκα για τους 100.000 τουρίστες που περνούν από εδώ καθημερινά και που αγοράζουν όλα τα είδη: ξυλάκια φαγητού, σφραγίδες με το όνομα τους, σετ και είδη κινέζικού τσαγιού, αναμνηστικά από το μαοικό παρελθόν, φιγούρες θεάτρου σκιών…
Για μένα το παζάρι του Γιού ήταν μια εξαιρετικά διασκεδαστική εμπειρία και τις επόμενες δύο μέρες μαζί με όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες θα πέρναγα οπωσδήποτε από εκεί κάθε μέρα για ένα σύντομο παζάρι. Θα πρέπει να σημειώσω ότι το moto σε αυτό το ταξίδι ήταν το παζάρι μέχρι θανάτου. Μου είχε μείνει και απωθημένο από το Πεκίνο που δεν έφτασα το παζάρι μέχρι εκεί που άντεχε η αγορά και τώρα είχα εξορμήσει στους κήπους του Γιού σαν πεινασμένη υαινα. Παζάρευα τα πάντα. Άσχετα με το αν ήθελα να τα αγοράσω. Σε μερικά καταστήματα έμπαινα μόνο για προπόνηση - έπιασα σε κάποια στιγμή τον εαυτό μου να παζαρεύει ένα επίχρυσο λιοντάρι και εκεί τον σιχάθηκα. Λίγη αξιοπρέπεια δεν βλάπτει- τα έλεγε το ταίρι το οποίο με κοίταζε με εκείνα τα μάτια του στρατιώτη στην αφίσα ‘Why’. Γεμάτα πόνο και απόγνωση. Περπατάγαμε στα στενάκια και μας ακολουθούσαν ορδές κινέζων με τους οποίους πριν είχαμε παζαρέψει στο κατάστημα τους και μας ρίχνανε την τιμή. Το θέμα ήταν ότι εμείς από τα πολλά παζάρια είχαμε ξεχάσει για ποιο πράγμα παζαρεύαμε. Όταν ο Κινέζος σήκωνε τα χέρια και αποχωρούσε, ήξερες ότι είχες νικήσει. Όμως ο αγώνας δεν είχε τελειώσει. Άφηνες το θύμα να συνέλθει και σε μία ώρα ήσουν πάλι στο μαγαζί του για νέους αγώνες. Στόχος ήταν να βεβαιωθείς ότι τον ‘έκλεβες’. Αυτό ήταν και το σημείο λειτουργίας μου. Αισθάνομαι τρελή χαρά ακόμη και σήμερα με το θράσος και την κατάντια μου εκείνες τις ημέρες. Στο τέλος κάτι ψώνισα (μόνο ότι έχει σχέση με τσάι) αλλά έφυγα νικητής και τροπαιούχους από την αγορά.
Στο κέντρο των κήπων του Γιού έχει ένα καταπληκτικό tea house το Hu Xin Ting. Βρίσκεται στο κέντρο της λίμνης και εκεί φτάνεις διασχίζοντας την ζικ ζαγκ γέφυρα (ζιγκ ζαγκ για να δυσκολεύονται τα κακά πνεύματα να φτάσουν- λίγο να κάτσεις στην Κίνα τα μαθαίνεις τα κόλπα). Από το παζάρι, αγοράσαμε μετά από αιματηρά παζάρια το παραδοσιακό επιτραπέζιο Mahjong και πήγαμε στο tea house για να το μάθουμε. Ακόμη και σήμερα αυτό το παιχνίδι μας προβληματίζει. Το έχω μέσα σε μια καταπληκτική δερμάτινη κασετίνα, με εξαιρετικά πιόνια ζωγραφισμένα στο χέρι να ξεκουράζεται στο συρτάρι μακάρια. Αγόρασα και έναν εξαιρετικό πίνακα μετά από την γαλλική συνοικία που απεικονίζει κάτι κοπέλες να παίζουν Mahjong. Μπορεί να μην το έμαθα, αλλά επένδυσα σε αυτό.
Το παζάρι του Γιου πλαισιώνεται από εστιατόρια με εξωτικές τοπικές λιχουδιές. Μην κοιτάξετε πουθενά. Να πάτε κατευθείαν στο Nang Xiang Steamed Bun Shop, διάσημο για τα snacks του και τα steamed buns. Ο Κλίντον εκεί γευμάτισε όταν πήγε στην Σαγκάη– τώρα για τον Σαρτζετάκη που παρακολουθώ τις κινήσεις του από το Πεκίνο, θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Συνεχίζουμε την βόλτα μας στο Μοναστηράκι της πόλης, το DongtaiLu. Εδώ η ατμόσφαιρα είναι πιο ενδιαφέρουσα. Μικρά μαγαζάκια, κατά μήκος των στενών δρόμων, πουλούσαν δήθεν αντικείμενα με ιστορία, δήθεν παλιές πορσελάνες, κεραμικά, είδη καλλιγραφίας και ζωγραφικής, και φυσικά μαοϊκά αναμνηστικά. Φίλοι μου αγαπημένοι- αν αυτά ήταν παλιά, εγώ ήμουν αρχαία. Εμείς καθώς οφείλαμε, αγοράσαμε το κλασικό βιβλιαράκι του Μάο και βγάλαμε σφραγίδες με το όνομα μας. Μια άλλη δραστηριότητα που διασκεδάσαμε πολύ ήταν να κάνουμε το πορτρέτο μας με πλαστελίνη. Ο τύπος, από το παζάρι που του κάναμε, θα μπορούσε κάλλιστα να μας εμφάνιζε με 3 μάτια και ουρά αλλά είχαμε να κάνουμε με επαγγελματία και όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Θα έλεγα ότι η αναπαράσταση στα πρόσωπα ήταν εκπληκτική. Το μόνο που τον δυσκόλεψε ήταν το αχτένιστο μαλλί μου που εκείνη την στιγμή κρεμόταν ολούθε ως βρύο και λειχήνα.
Συνέχεια έχει μια ακόμη βραδινή βόλτα στο Bund. Όλοι οι δρόμοι της Σαγκάης οδηγούν στο Βund, λένε οι ντόπιοι για την περιοχή και δεν έχουν άδικο. Η θέα προς την πλευρά των ουρανοξυστών είναι εκπληκτική. Αύριο θα επισκευτούμε αυτό το κομμάτι της πόλης από κοντά....
